တဟီတီသြားရေအာင္ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

သရက္ပြင့္တို႔
နီၾကင့္၀ါ၀ါ၊ ေႂကြရင့္ဖြာၾက
လြင့္ကာ႐ွပ္႐ွပ္၊ ေရကမ္းစပ္သို႔
ေျပးကပ္ေတာ့မည္၊ ပင္လယ္ဆီသို႔
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အို.... ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္
၀င္းမွည့္ငိုက္ယြန္း၊ ေနရာင္ထြန္း၍
႐ြက္ပြန္းထိယွက္၊ သရက္႐ြက္တို႔
ၿပိဳးျပက္နီနီ၊ ဂိုဂင္နီႏွင့္
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အဲသည္ကၽြန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကား၊ တရားေဟာသံ
ႏိုင္ငံေရးလည္း မ႐ွိဘူးကြယ့္။

လူ႔ဘ၀၏
အေပၚယံလႊာ၊ ၀ဲကာၾကည္ႏူး
လုပ္ဇာတ္ျမဴး၏၊ စိတ္ကူး၀တၳဳ
အတု႐ုပ္႐ွင္လည္း မ႐ွိဘူး။

အဘြားလုပ္သူ
ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ
ဆဲေရးသံမ်ား၊ မၾကားရဘူး
သိုက္ျမံဳဦးမွ၊ က်ဴးရင့္ဆိုဟန္
ငွက္သံကိုသာ ၾကားရမယ္။

ေရညႇိေအာက္မွ
ေႁမြေဟာက္၀ါၾကား၊ တို႔ ကစားၿပီး
စြန္႔စားခန္းလည္း ေတြ႔ႏိုင္ေသး။

႐ွန္ပိန္အရက္
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းရည္ကိုေသာက္
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး
သဲေငြေသာင္မွာ အိပ္ႏိုင္ေသး။

ဆာရင္လည္းေလ
တြဲလြဲငံု႔ဆိုင္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ
ခူးကိုင္ဆြက္ကာ၊ အခြံႏႊာၿပီး
ဗီတာမင္မ်ား၊ ဓာတ္အားႂကြယ္လွ
ပလုပ္ပေလာင္း စားႏိုင္ေသး။

ဘာလိုေသးလဲ
ေအးေအးေမ့ေပ်ာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွ
ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ လက္တြဲခ်င္တြဲ
ေမလည္းသီခ်င္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔
႐ိႈက္မွ်ဥ္းေတးကို၊ ေအာ္ဆိုခ်င္ဆို
ပ်က္ၿပိဳအက္ကြဲေၾကာင္သြားေပေစ။

ဘာလိုေသးလဲ
ၿငိမ့္ေအးတိတ္ဆိတ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ
မမွိတ္ေရးေရး၊ မ်က္လံုးေမွး၍
ေတြးေတာၾကံဖန္၊ ကာရန္ကို႐ွာ
ကဗ်ာစပ္ကာ ႐ူးႏိုင္ေသး။

ဘယ့္ႏွယ္လဲေမ
လူထဲသူထဲ၊ ဟန္ေဆာင္၀ဲမွ
တိုး႐ွဲေ၀းရာ၊ ထိုကၽြန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ့။

[႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၉]
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၄၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။