Monday, March 24, 2008

တဟီတီသြားရေအာင္
ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

သရက္ပြင့္တို႔
နီၾကင့္၀ါ၀ါ၊ ေႂကြရင့္ဖြာၾက
လြင့္ကာ႐ွပ္႐ွပ္၊ ေရကမ္းစပ္သို႔
ေျပးကပ္ေတာ့မည္၊ ပင္လယ္ဆီသို႔
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။


အို.... ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္
၀င္းမွည့္ငိုက္ယြန္း၊ ေနရာင္ထြန္း၍
႐ြက္ပြန္းထိယွက္၊ သရက္႐ြက္တို႔
ၿပိဳးျပက္နီနီ၊ ဂိုဂင္နီႏွင့္
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အဲသည္ကၽြန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကား၊ တရားေဟာသံ
ႏိုင္ငံေရးလည္း မ႐ွိဘူးကြယ့္။

လူ႔ဘ၀၏
အေပၚယံလႊာ၊ ၀ဲကာၾကည္ႏူး
လုပ္ဇာတ္ျမဴး၏၊ စိတ္ကူး၀တၳဳ
အတု႐ုပ္႐ွင္လည္း မ႐ွိဘူး။

အဘြားလုပ္သူ
ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ
ဆဲေရးသံမ်ား၊ မၾကားရဘူး
သိုက္ျမံဳဦးမွ၊ က်ဴးရင့္ဆိုဟန္
ငွက္သံကိုသာ ၾကားရမယ္။

ေရညႇိေအာက္မွ
ေႁမြေဟာက္၀ါၾကား၊ တို႔ ကစားၿပီး
စြန္႔စားခန္းလည္း ေတြ႔ႏိုင္ေသး။

႐ွန္ပိန္အရက္
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းရည္ကိုေသာက္
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး
သဲေငြေသာင္မွာ အိပ္ႏိုင္ေသး။

ဆာရင္လည္းေလ
တြဲလြဲငံု႔ဆိုင္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ
ခူးကိုင္ဆြက္ကာ၊ အခြံႏႊာၿပီး
ဗီတာမင္မ်ား၊ ဓာတ္အားႂကြယ္လွ
ပလုပ္ပေလာင္း စားႏိုင္ေသး။

ဘာလိုေသးလဲ
ေအးေအးေမ့ေပ်ာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွ
ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ လက္တြဲခ်င္တြဲ
ေမလည္းသီခ်င္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔
႐ိႈက္မွ်ဥ္းေတးကို၊ ေအာ္ဆိုခ်င္ဆို
ပ်က္ၿပိဳအက္ကြဲေၾကာင္သြားေပေစ။

ဘာလိုေသးလဲ
ၿငိမ့္ေအးတိတ္ဆိတ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ
မမွိတ္ေရးေရး၊ မ်က္လံုးေမွး၍
ေတြးေတာၾကံဖန္၊ ကာရန္ကို႐ွာ
ကဗ်ာစပ္ကာ ႐ူးႏိုင္ေသး။

ဘယ့္ႏွယ္လဲေမ
လူထဲသူထဲ၊ ဟန္ေဆာင္၀ဲမွ
တိုး႐ွဲေ၀းရာ၊ ထိုကၽြန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ့။

[႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၉]
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၄၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

2 comments:

Wai Moe said...

မာယာသို႔

လြတ္လပ္ေရးေခတ္က ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာတာရာကဗ်ာ
ေလးဟာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ လွပေနေသးတယ္။ က်ေနာ္
တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြ ေျပာင္းေသာ္လဲ
ပဲ ဆရာ့စာေတြကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ပုံစံ မေျပာင္းႏိုင္ပါ
လားဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြလက္ထက္က အလြန္ႏွစ္
ျခိဳက္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာေတြ သားသမီးေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔
လက္ထက္မွာလဲ စဥ္ဆက္အလိုက္ အသဲခိုက္ေအာင္ တ
ကယ္ပဲ ၾကိဳက္ေနၾကပါေသးတယ္ဗ်ာ ...

ကဗ်ာ ပထမပိုင္းမွာ ကၽြန္းကေလးရဲ့သရုပ္ကို ေဖာ္ထုတ္
ထားတယ္။ အဲသည္ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ပီျပင္ေစဖို႔
ဇာတ္ပို႔တဲ့ အရာေလးေတြ အေျခအေနေတြကို တေရး
ေရးနဲ႔ ခပ္ပါးပါးေလး တင္ျပထားတယ္။ သိပ္အျပည့္အ၀
ၾကီးတင္ျပရင္လဲ ကဗ်ာက ရွည္လ်ားၿပီး အီသြားမွာစိုးလို႔
ထင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဖတ္ရင္း ဆရာတာရာနဲ႔အတူ က်
ေနာ္လဲ အဲသည္မွာ ေရာက္သြားသလိုပဲဗ်ာ ...

ကမ္းေျခမွာ အပန္းေျဖႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ေတြ ရွန္ပိန္အစား
အုန္းရည္ခ်ိဳကို တင္စားထားျပန္တယ္။ ပန္းသီးအစားလဲ
ျခံထြက္ငွက္ေပ်ာနဲု႔ ေလာကြတ္လုပ္ထားေသးတယ္ဗ်ာ။

တကယ့္ေတာ့ ဆရာ့ကဗ်ာဟာ ဒီကၽြန္းေလးအေၾကာင္း
ကို ေဖာ္ညႊန္းသည္ထက္ “ေမ”ကို စြဲမက္စြာနဲ႔ ဒီေနရာက
ေလးမွာ ဖိတ္ေခၚလာခ်င္ေၾကာင္းကို တင္စားဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားတါ
လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။

ေအးဗ်ာ ... စာေကာင္းေတြ တင္ျပလို႔ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ ...

Wai Moe said...

ဆရာတာရာရဲ့ကဗ်ာ

တဟီဟီသြားရေအာင္ ကဗ်ာက ႏွစ္သက္စရာေကာင္းပါ တယ္။ ကၽြန္းေလးတကၽြန္းရဲ့ သဘာ၀အလွေတြကို လွပ
စြာ ဖြဲ႔ဆိုထားတယ္။

ကဗ်ာသက္တမ္းက လြတ္လပ္ေရး၀န္းက်င္ကာလသက္
တမ္းျဖစ္ေလေတာ့ မိဘမ်ား ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကလို႔
ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။ သူတို႔ေခတ္က သူတို႔ေတြ ဒဂုံတာရာ
ကို ၾကိဳက္သလို မ်ိဳးဆက္သစ္ က်ေနာ္တို႔လက္ထက္မွာ
လဲ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္း ျပင္းျပခဲ့တာပဲ။ ႏွစ္ကာလေတြက
ေျပာင္းလဲကြာျခားခဲ့ေသာ္ျငားလည္း အၾကိဳက္ခ်င္းအေန
နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အရသာက ပ်က္မသြားဘူး မဟုတ္လား။

ဒီကဗ်ာေလးက ပတ္၀န္းက်င္ ႏွစ္သက္ခုံမင္လာေအာင္
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့စြဲေဆာင္အားေတြ ျဖည့္ဆည္းထားတယ္။
ကၽြန္းရဲ့သဘာ၀ကို ရုပ္လုံးၾကြေစတယ္။ ရွန္ပိန္အစားထိုး
အုန္းေရ၊ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာထြက္တဲ့ သစ္သီးမ်ားအစား ကၽြန္း
ထြက္ ငွက္ေပ်ာကို ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ ေဖာ္ျပထားတယ္။

ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး တဟီဟီကၽြန္းသို႔ သြားလည္ခ်င္စိတ္
အေပါက္သားလား။ ညံ့လိုက္ပါဘိ။ အဲဒီကၽြန္းဟာ ဘယ္
မွာရွိမွန္း က်ေနာ္လည္း မသိဘူးဗ်။ ကဗ်ာအရသာကုိ ခံ
စားရင္း ႏွလုံးသားက ေရာ္ရမ္းမိတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာတာရာဟာ ခ်စ္သူကို အလည္ဖိတ္
ဖို႔ရာ ကဗ်ာေလးကို ေရးေၾကာင္း ေနာက္ဆုံးစာပိုဒ္မွာ
ဖြင့္ဟထားတယ္။ “ေမ”ဆိုေသာ မိန္းမေခ်ာတဦးလို႔သာ
စိတ္ကူးမွာ အေတြးေရာက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာက လွပါတယ္။
ျပန္လည္တင္ျပတဲ့ မာယာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မဂၤလာအေပါင္းနဲ႕ျပည့္စုံပါေစ

ေ၀မိုး