သခင္ႏုႏွင့္ စာေရးဆရာအသင္း
'နာမည္ ဘယ္သူလဲ'
'စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠဌ ဒဂုန္တာရာပါ'
ေသနတ္ကိုင္ စစ္သားက လက္ျပကာ ခြင့္ျပဳလိုက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားကို သံဆူးႀကိဳး၀ိုင္းထဲသို႔ ေမာင္း၀င္ရေလသည္။
'ေဟာ ၀င္ႏိုင္ၿပီ တဲ့' ဟု ဒဂုန္နတ္သွ်င္က ဆိုသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ ကမူကား မရန္းပင္မ်ားျဖင့္ မိႈင္းညိႇဳ႔ေသာ ၀င္ဒါမီယာဘက္သို႔ ေငးကာ 'ေဟာ ဟိုမွာ သခင္ႏု ပုတီးစိပ္တဲ့ ေနရာ' ဟု ျပေလသည္။ မုေလး႐ံု ေတာစ၊ ေဒါနလမ္း ေျမညီ။
အိမ္၀င္းထဲတြင္ ကားမ်ားရပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေ၀း႐ွိသျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရသည္။
ဧည့္ခန္းမွာ ႐ိုး႐ိုးကေလးျဖစ္သည္။ အဆန္းအျပားမ႐ွိ။ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ ဓါတ္ပံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဓာတ္ပံုမွာ ပံုႀကီးျဖစ္၍ ေပၚထင္သည္။ အျခား ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွ ကားမ်ား။ တေထာင့္တြင္ ျမန္မာမႈလက္ရာ စဥ့္အတတ္ပညာျဖင့္ လုပ္ထားေသာ ပန္းစိုက္အိုးႀကိီး။
အတန္ၾကာေသာအခါ ေကာ္ဖီ လာခ်သည္။ သာမန္အိမ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ေနက် သာမန္ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္အျပာ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး မူကား သၾကားပါသျဖင့္ မေသာက္ေပ။
ေလတိုက္သျဖင့္ ပန္းပြင့္ခန္းဆီးသည္ ေဖာင္းကာ ႐ြက္တိုက္ေနသည္။ မၾကာမီ အပါးေတာ္ျမဲက 'အေပၚထပ္ကို ႂကြပါတဲ့' ဟု လာေျပာသည္။ ဒါႏွင့္ အေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။
သခင္ႏုက 'အစည္းအ၀းေတြက ဆက္ေနတာ။ ေတာ္ေေတာ္မ်ား ေစာင့္ေနရသလား' ဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
သခင္ႏု၏ ႏႈတ္ဆက္ေသာအၾကည့္ကို တုန္႔ျပန္ခံယူ၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္အတြက္မူ လိႈက္ဖိုျခင္း မျဖစ္မိ။ သခင္ႏုကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကုန္ေလာက္က တာရာမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါး ေတာင္းစဥ္က ျမန္မာ့အလင္းသတင္းတိုက္တြင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့၏။ 'ကၽြန္ေတာ္တို႔က စာေပ၀ါသနာပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ မီးေလာင္ေနတာေတြ႔ေတာ့ မီးကို ၀င္ၿငိမ္းရေသးတယ္' ဟု သူက ေျပာခဲ့သည္။
သည့္ေနာက္ တခါမွ် သူႏွင့္မေတြ႔။ ေတြ႔စရာလည္း အေၾကာင္းမ႐ွိ။
ယခု ေတြ႔ရေသာအခါ မ်ားစြာေျပာင္းလဲေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ ယခင္ကမူ တဦးစီကို တဦးစီကို ႏႈတ္ဆက္ေသာ အၾကည့္႐ွိ၏။ ထိုအၾကည့္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ယခုမူ အားလံုးကို ေမွးကာ ၾကည့္၏။ အေသးစိပ္ ျမင္ဟန္မ႐ွိ။ အားလံုးကို တခါတည္းျခံဳ၍ ၾကည့္၏။ ထိုအၾကည့္မွ သဘင္ ဆံေနေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ေမွးေသာအၾကည့္ကို ခံယူရာ၌ ဖိုလိႈက္ျခင္း မျဖစ္မိ။ စြဲလမ္းေသာ ကေခ်သည္တဦးက ဇာတ္ခံုေပၚမွ ပရိသတ္ကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ကို ခံယူရသည့္ အခါမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အကယ္၍သာ အိမ္တအိမ္၌ ထိုစြဲလမ္းေသာ ကေျခသည္ကို ဆံုေတြ႔ရေခ်က ဖိုလိႈက္မိေပမည္။ ရင္ခုန္မိေပမည္။ ဤ ဖိုလိႈက္ျခင္း ရင္ခုန္ျခင္းက ၾကည္ႏူးစရာ။
ထိုသို႔ ေျပာင္းလည္းလာသည္ကို နားလည္ႏိုင္ပါ၏။ သခင္ႏုသည္ ၄ ႏွစ္အတြင္း မုန္တိုင္းထဲက သစ္႐ြက္လို လြင့္ေမ်ာေန႐ွာသည္။ စဥ္ မက်သြားေအာင္ တြယ္ကပ္ထားရ၏။ ပရိသတ္မ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ကာ ႐ွင္းရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္အားလံုးကို ဇာတ္ခံုေပၚမွ ၾကည့္ေသာ ေမွးေၾကာင္ေၾကာင္ အၾကည့္ကို ရ႐ွိလာဟန္ တူ၏။
ထိုသို႔ ေမွးေၾကာင္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ စကားေျပာေနသျဖင့္ ေဇာ္ဂ်ီက ကၽြန္ေတာ့္ကို သခင္ႏု မမွတ္မိဘူးထင္ကာ 'ဒဂုန္တာရာကို သိတယ္ မဟုတ္လား' ဟု ေျပာရ၏။
'ဘယ္ႏွယ့္ မသိဘဲ ႐ွိပါ့မလဲ။ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့' ဟု ျပံဳးကာ ျပန္ေျဖသည္။
ထိုအျပံဳးႏွင့္ အၾကည့္မွ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္ျပက္လိုက္ျခင္းမွ်သာ။
သံဆူးႀကိဳးထဲမွ မီးခိုး မိႈင္း
သခင္ႏု၏ အၾကည့္သာမဟုတ္။ ေျပာသည့္ စကား၀ါစာ၊ လက္ဟန္ အမူအရာတို႔မွာ ဇာတ္သဘင္ ဆံေနေလၿပီ။ စင္ျမင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားဟန္ ပါေနေလၿပီ။ ဤ ဟန္ပန္ျဖင့္ ကရဖန္ မ်ားလာသျဖင့္ အမူအရာမွာ စက္ယႏၱရားလို လည္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ၁၉၃၆ သပိတ္က သိဖူးသည့္ 'ကိုႀကီးႏု' သ႑ာန္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဇာ္ဂ်ီက စတင္၍လားမသိ။ စာဆိုေတာ္ပြဲေန႔ကို တက္ေရာက္ဖြင့္ရန္ ေျပာသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကလဲ ထပ္ေျပာ၏။
'မတက္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔က စၿပီး မႏၱေလးက သင္းေဘာနဲ႔ ထြက္လာမွာ။ စာဆိုေတာ္ေန႔မွာက လမ္းမွာ ႐ွိလိမ့္မယ္။ တိုင္း ကြန္ဖရင့္အတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ သူပုန္က လြတ္စ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ေတြရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္တင္အားေပးရမယ္'
သူ၏ လကၤာ၀ါစာမွာ ေျပျပစ္လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဇြတ္ေျပာၾကရေသာ္လည္း သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔မွာ ခိုင္လံုသည္။ ဒါႏွင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။
သခင္ႏုက 'အေျခအေနကိုက ဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ' ဟု ဆိုသည္။ တရာတန္ လက္မွတ္ ၅၀ ေရာင္းေပးရန္ အလြယ္တကူ တာ၀န္ယူလိုက္သည္။
ေနာက္ဆံုး သခင္ႏုက စာဆိုေတာ္ေန႔တြင္ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ားလို လာေရာက္ မဖြင့္လွစ္ႏိုင္ျခင္းကို အားနာသြားသျဖင့္ 'ကဲ အၾကံတခုရတယ္။ ဒီလို လုပ္ပါ။ မႏၱေလးကို လာလည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖိတ္လိုက္မယ္။ ဟိုမွာ ႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ပို႔ေပးမယ္။ ဟိုက်ေတာ့ တည္းဖို႔ ေနဖို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ၾကည့္ စီစဥ္ၾကေပါ့။ မႏၱေလးမွာ ၃ ရက္ေလာက္ ေနၾကေပါ့'
ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားေထာင္ေနၾကသည္။
'ေလယာဥ္ပ်ံတစီးစာဆိုရင္ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ လိုက္ႏိုင္မယ္။ အဲ စာေရးဆရာအသင္း အမႈေဆာင္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသလဲ'
'ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္'
သခင္ႏုက ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို ေငးေနၿပီးမွ
'သတင္းစာဆရာအသင္းလဲ ေခၚပါအုံးေလ။ အဲဒါ ဒဂုန္တာရာကပဲ တာ၀န္ယူပါ။ သတင္းစာဆရာအသင္း ကို ေမးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကအျပန္ စေနေန႔ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါ'
ထိုအခိုက္ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုမွ မီးခိုးမ်ား အေပၚသို႔ တက္လာကာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ သခင္ႏုလည္း မီးခိုးသျဖင့္ လက္ႏွင့္ ယပ္ေနရာက ထၿပီး ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္ကာ 'ကိုၾကဴစိန္ေရ' ဟု အပါးေတာ္ျမဲကို လွမ္းေခၚသည္။
'မီးခိုးေတြ လုပ္ပါအုန္း။ အေပၚတက္ေနတယ္။ မီးမခိုးေအာင္ လုပ္ေပးပါ'
ေဇာ္ဂ်ီက ျပံဳးရယ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မီးခိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံသို႔ မေရာက္ေပ။
'ရန္ကုန္က သံအမတ္ေတြလည္း ဖိတ္မယ္။ မႏၱေလးမွာလဲ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ ျပရမွာပဲ။ အိုင္ေဆး ေနာက္ ဒိျပင္ ဘယ္သူေတြကို ေခၚရေကာင္းမလဲ။ အၾကံေပးပါအုံး'
ကၽြန္ေတာ္က 'ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ဂီတဆရာေတြေကာ' ဟု အၾကံေပးသည္။ သခင္ႏုကား ၿငိမ္သက္ေန သည္။
ထို႔ေနာက္ သခင္ႏုက မႏၱေလးသို႔ သြားေရာက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ 'လူထုေအာင္သံ' ျပဇာတ္အေၾကာင္းလည္း ညႇပ္ကာေျပာသည္။ ႐ွိတ္စပီးယား၏ ျပဇာတ္ကို ျမန္မာလို ျပန္၍ ကရန္လည္း ေျပာေသးသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ သတင္းစာဆရာအသင္း အတြင္းေရးမွဴး ကိုတက္တိုးႏွင့္ ေတြ႔ကာ ေျပာရာ လိုက္ပါမည္ဟု ေျပာ၍ သခင္ႏုသို႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကားလိုက္သည္။ ႏွစ္ဆယ္လိုက္မည္ဆိုကာ ဆယ္ဦးစီလိုက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က အၾကံေပးသည္။
၁၄-၁၁- ၅၀ ေန႔တြင္ ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီး ဦးေယာ ထံမွ မႏၱေလးလိုက္ရန္ စာေရးဆရာအသင္းမွ ႐ွစ္ဦး နာမည္စာရင္း ေပးသြင္းရန္ စာ ရ႐ွိသည္။ ေနာက္ သတင္းေထာက္အသင္းပါ ပါသည္ဟု သိရသည္။ ေနာက္ အစီအစဥ္မ်ားကို ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ လုပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ မသိရေတာ့ေပ။
မဂၤလာဒံုမွ ခ်မ္းျမသာစည္သို႔
၁၇-၁၁-၅၀။
တြန္႔လိမ္ ေကာက္ေကြ႔၍ေနေသာ ေငြမ်ဥ္းေၾကာင္းမွာ ျမစ္မ်ားပင္။ လယ္ကြင္းတို႔ကား ကတၱီပါ ေကာေဇာ။ သစ္ေတာႀကီးကား မိႈင္းညိဳ႔၍ ေနေလသည္။ ႐ိုးမေတာင္ေပၚမွ ျမဴမင္းလြင္တို႔သည္ ယွက္သန္းလ်က္။
နံနက္ခင္း ေနေရာင္၀ယ္ အင္း အိုင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းတို႔သည္ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနၾကသည္မွာ ခမ္းနားလွသည္။ တိမ္တိုက္တို႔သည္ ေ႐ြ႔႐ွားကာ မွန္ေပါက္ကို လာတိုးေနၾကကုန္သည္။
မိႈင္းညိဳ႔ေသာ ေတာအုပ္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ျဖတ္လာရေလၿပီ။ ညိဳေမွာင္ေသာ အရိပ္မ်ားကား သန္းလ်က္။
ေအာက္သို႔ေငးၾကည့္ေနေသာ ညိဳျမအား ကၽြန္ေတာ္က လွမ္း၍ 'လင္းယုန္ စခန္းေရာက္ရင္ေျပာပါ' ဟု ေနာက္သည္။
စကားလွမ္းေျပာလိုက္ၾက၊ ေသာလံုးထုတ္လိုက္ၾက၊ လိေမၼာ္သီး ႏႊာစားလိုက္ၾကႏွင့္ပင္ မႏၱေလးသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ဘုရားပုထိုး ျဖဴျဖဴ လိႈင္ဂူမုခ္၀တို႔ျဖင့္ ဆင္ယင္ေသာ မႏၱေလးသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။
ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းတြင္ ႀကိဳဆိုၾကေသာ ကေလာင္မိတ္ေဆြ လူအုပ္ႀကီးထဲမွ လူထုကိုလွ၊ ျမမ်ိဳးလြင္ စေသာ သူမ်ားကို လွမ္းျမင္ရသည္။
ဟာသ၀တၳဳမ်ားကို ေရးေလ့႐ွိေသာ စာေရးဆရာမ မာလာ မွာ ကုတ္အက်ႌ တိမ္မီးခိုေရာင္ႏွင့္ ဂ်စ္ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ လာႀကိဳသည္။
ဖံုလြင့္ေသာ လမ္းမတေလွ်ာက္မွ ၿမိဳ႔ထဲသို႔ သြားၾကသည္။ က်ံဳးေဘးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႔႐ိုးေ႐ွ႔႐ွိ မ႑ပ္ႀကီးမ်ား စီရရီကို ေတြ႔ရသည္။
ကားေမာင္းသူက 'မေန႔ကပဲ သခင္ႏုကထိန္ပြဲ ၿပီးသြားတယ္။ သိပ္စည္တာပဲ။ နိဗၺာန္ေစ်းဆိုတာလည္း တိုးမေပါက္ဘူး' ဟု ေျပာျပသည္။
က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပေဒသာပင္ အခြံမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကထိန္ပြဲမွာ မည္မွ် ႀကီးက်ယ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ သခင္ႏုမွာ သာသနာ့ ဒါယကာဘြဲ႔ကို ခံယူရန္ ႀကိဳးစားေနပံုရသည္။
က်ံဳးကို ျဖတ္ေသာ တံတားအသစ္ ျဖဴျဖဴကို ေတြ႔ရသည္။
'ဒီတံတားက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လာမယ္ဆိုလို႔ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရတာ'
'ေၾသာ္ ေၾသာ္'
စိမ္းညိဳ႔ေသာ က်ံဳးလယ္၌ ေရာင္ျပားတို႔ျဖင့္ လက္ေနေသာ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ႀကီးကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
'၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေရသဘင္ခံတာ'
'ေၾသာ္ ေၾသာ္'
ထိုကရ၀ိတ္ေဖာင္၌ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းေတးကို နားေထာင္သည္။ ထီးေခတ္ နန္းေခတ္ကမူ ပေဒသရာဇ္မင္းကို ေျဖေဖ်ာ္ ယုယခဲ့ၾက၏။ ယခုမူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ယုယၾကသည္။ မႏၱေလးကား ပေဒသရာဇ္မင္း၏ ၿမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္းေပကား။
မႏၱေလး ကေလာင္ေပါင္းခ်ဳပ္အဖြဲ႔၏ စီစဥ္ခ်က္အရ ေစ်းခ်ိဳေတာ္အနီး ငပိတန္း လက္ၾကားအရပ္႐ွိ တိုက္တြင္ တည္းခိုရေလသည္။
အေမရိကန္ ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး
နံနက္စာကို ၀င္းလိုက္ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုတြင္ စားရသည္။
ေထာပတ္ထမင္း စားၿပီးေသာအခါ သီေပါလိေမၼာ္သီး၊ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာ ႏွင့္ ကာဖီကိုေသာက္ရင္း ႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္ရသည္။ လိေမၼာနံ႔သင္းသင္းႏွင့္ ႐ုပ္႐ွင္ပိတ္ကားေပၚမွ ကိုးရီးယား စစ္သတင္းကို ႐ႈျမင္ရသည္။
ကုလသမဂၢ တံဆိပ္ ကပ္ထားေသာ အေမရိကန္ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံက ဗံုးေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကဲခ်လိုက္ သလဲဆိုတာကို ျမင္ရသည္။ ရက္ရက္စက္စက္ ၾကဲခ်သည္။ ကိုးရီးယားလူထုမွာ မည္မွ် ပ်က္စီးဆံုးပါးမည္နည္း။ မည္မွ် ေသေၾက ၾကမည္နည္း။
ကိုးရီးယားတြင္ အေမရိကန္က မည္မွ် ရက္စက္စြာ ဗံုးၾကဲခ်သည္ကို ျပၿပီးေနာက္ သူတို႔ အရင္း႐ွင္ႏိုင္ငံ႐ွိ ယု၀တီ အလွၿပိဳင္ပြဲသတင္းကို ၾကည့္ရျပန္သည္။
ကိုးရီးယားလူထုတြင္ ႏိုင္ငံျခားစစ္တပ္တို႔၏ ရက္စက္စြာ ဗံုးၾကဲျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံေနရစဥ္ ဖင္ကေလး ေကာ့ကာ တင္ကေလးေမာ့ကာ ေၾကာ့ေနေသာ အေမရိကန္အလွၿပိဳင္ပြဲ သတင္းကားကို ၾကည့္ရရာ ရင္ထဲက မသက္သာလွ။ ဒါႏွင့္ လိေမၼာ္သီးကိုသာ ႏႊာစားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္၍ ညိဳျမအား 'ဘယ္ႏွယ္လဲဗ်။ မႏၱေလးေရာက္လာလဲ ဒီအေမရိကန္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ကိုပဲ ေတြ႔ေနရတာပါပဲလား။ လြတ္ကို မလြတ္ဘူးေနာ္' ဟု ေျပာမိသည္။
ညိဳျမက ထံုးစံအတိုင္း မတုန္မလႈပ္ႏွင့္ 'အင္း ဟင္' ဟု ဆိုသည္။
၀င္းလိုက္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မႏၱေလး အေျခအေနကို အကဲခတ္မိသည္။ မႏၱေလးတြင္ ဤမွ် အေမရိကန္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိခြင့္ ရေနသည္။
ရန္ကုန္တြင္ကား အေမရိကန္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႐ွိသည္။ သံ႐ံုးမွ ထုတ္ေသာ သတင္းလႊာ၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားအျပင္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ႐ုပ္႐ွင္တို႔ပါ ပါသည္။ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္မ်ားထဲတြင္ ဒိုင္ဂ်က္(စ္)၊ လိုက္(ဖ္)မ်ားမွာ အဆိုး႐ြားဆံုးပင္။ ႐ုပ္႐ွင္မွ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးမ်ားကို တြင္တြင္ လုပ္ၾကံကာ ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေနၾက၏။ ဟိုးလီး၀ုဒ္ကား တို႔ကား အရင္း႐ွင္ဘ၀ကို အျပစ္မျမင္ေအာင္ ဖံုးဖိကာ 'ႏိုင္လြန္ကန္႔လန္႔ကာ' ျဖင့္ ကြယ္ထားၾကသည္။ ကိုးရီးယားတြင္ အေမရိကန္က ဘယ္ေလာက္ ဗံုးၾကဲႏိုင္သည္ကို ျပ၏။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ လူမိုက္၀ါဒကိုသာ ျမင္ေနသည္။ မႏၱေလးတြင္ ဤ၀ါဒျဖန္႔ကားေတြက တင္းက်မ္းပါတကား။
မႏၱေလး သတင္းစာဆရာ အသင္းမွ တဆင့္ သခင္ႏု၏ ႏိုင္ငံျခားသံမ်ား ဧည့္ခံပြဲသို႔ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္စာရသည္။ သို႔ေသာ္ တက္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ၍ မတက္ေတာ့ေပ။
ေယာ အတြင္း၀န္၏ ႐ုပ္ထု
ထိုေနာက္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားသို႔ သြားၾက၏။ ဘုရားႀကီးေစ်းမွာ စည္ကားလွသည္။ ျမန္မာမႈ ပန္းပုလက္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ကြာျခားလွသည္။ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ျမန္မာမႈကိုသာ ျမင္ရသည္။ ဖိုး၀႐ုပ္ကအစ ဘုရား တံကဲကေလးမ်ားႏွင့္ ဆရာျမ၏ ပန္းခ်ီကားအထိ ျမန္မာမႈလက္ရာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ပန္းတြန္႔တိုင္း ျမန္မာဆံဆံ တြန္႔႐ွက္သည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ဘုရားကပ္ရန္ ႏွင္းပန္းမ်ား လိုက္ေပးသည္။ မဟာျမတ္မုနိကား ေ႐ႊျဖင့္ အိလြန္းေနသည္။
မႏၱေလးသားအခ်ိဳ႔က 'စစ္အတြင္းက ဘုရားႀကီးကို အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ လူကလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တယ္။ ဘယ္သူလာလာ ဒီအထဲကေနၿပီး ခ်မွာပဲ' ဟု ေျပာျပေနသည္။
ျပတိုက္ထဲတြင္ ေယာအတြင္း၀န္ႏွင့္ အျခား မႉးမတ္မ်ား၏ ႐ုပ္ထုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ဒဂုန္နတ္႐ွင္က 'ေတာ္ေတာ္တူတယ္' ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဤကဲ့သို႔ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္း ျမန္မာမႈမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရာတြင္ ယခုထက္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားသင့္သည္။
ေ႐ွးျမန္မာမႈမ်ားကို စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားရမည္။ သို႔မွသာ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈ အေဟာင္းမွ ထက္သန္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈသစ္သည္ ေပၚထြန္းႏိုင္ေပမည္။ ယခုမူ ၿပီးစလြယ္သာ ထိမ္းထားဟန္ တူသည္။ အကယ္၍ အမ်ိဳးသားျပတိုက္မ်ိဳး က်က်နန ဖြင့္လွစ္ ထား႐ွိလွ်င္ ထိန္းသိမ္းမႈ၌ စနစ္႐ွိေပမည္။ အမ်ိဳးသားမႈ၌ သန္စြမ္းျခင္း ႐ွိမွလည္း ႏိုင္ငံျခား လႊမ္းမိုးမႈကို ခံႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပမည္။
မဟာျမတ္မုနိမွ ထြက္ေသာအခါ ညိဳျမ ႏွင့္ ကိုလွတို႔က 'သံအမတ္ ဧည့္ခံပြဲ ေန႔လည္စာစားပြဲ လိုက္အုံးမလား' ဟု ေခၚသည္။
'မလိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မႏၱေလးေတာင္ပဲ သြားမယ္'
ဘုရားနီ
မႏၱေလးေတာင္ေျခတြင္ ဦးခႏၱီ ရေသ့အေလာင္းကို ဘုရားဖူးမ်ားက ပူေဇာ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေ႐ႊခ်မွန္ေခါင္းႀကီးထဲ၌ ရေသ့ႀကီူ၏အေလာင္းကို ေတြ႔ရသည္။ ေဆးထိုးကာ စီရင္ထားသျဖင့္ ပံုမပ်က္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို ေ႐ႊခ်ထားသည္မွာ အၾကည့္ရ ဆိုးလွသည္။
ဘုရားဖူးလာေသာ ကေလးမ်ား၊ မိန္းမမ်ားသည္ မွန္စီေ႐ႊခ် မွန္ေခါင္းထဲ႐ွိ အေလာင္းႀကီးကို ၀တ္ခ်ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း အထူးအဆန္းအျဖစ္ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈၾကသည္။
မႏၱေလးေတာင္သို႔တက္ေသာ သံေစာင္းတန္း၊ သံတန္ေဆာင္းႀကီးမ်ားမွာ ခမ္းနားလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျခားအရင္း႐ွင္ သံကုမၸဏီမ်ား၊ အဂၤေတ ကုမၸဏီမ်ားသည္ အေတာ္ ေငြရလိုက္ၾကေပသည္။ ဟိုေခတ္က မီးရထားကုမၸဏီႏွင့္ သံကုမၸဏီမ်ားက ဦးခႏၱီကို အေတာ္ အေရးတယူ ႐ွိၾကသည္ကို သြားအမွတ္ရသည္။
သံတံေဆာင္း လိႈင္ဂူမ်ား၌ အလႉ႔႐ွင္၏ အမည္စာရင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ျမမ်ိဳးလြင္က ဤ အၿမိဳ႔ၿမိဳ႔ အ႐ြာ႐ြာမွ စာရင္းအမည္မ်ားကို ျပကာ 'ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းက ဇာတ္တည္သူေတြဟာ ဒီက ရတာေပါ့' ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာေနသည္။ ျမမ်ိဳးလြင္ ၀တၳဳမ်ားကို စြဲခဲ့ေသာ ငယ္စဥ္အခါက သူ႔၀တၳဳထဲ႐ွိ နာမည္မ်ားကိုပင္ တသသ စြဲလန္း ႏွစ္သက္သည္ကို သတိရမိသည္။
မႏၱေလးေတာင္ကို တက္ရသည္မွာ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ ေမာလွသည္။ အဆင့္ဆင့္တို႔တြင္ နားစရာ တန္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေစတီပုထိုး။ ေတာင္ေပၚမွ ဆီး၍ ျမင္ရေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႔ ႐ႈခင္းကား လွပသည္။ ျမဴေတြၾကား၀ယ္ ရန္ကင္းေတာင္ကို ျမင္ရသည္။
သံလက္ရမ္းကို မွီကာ မိႈင္းညိဳ႔ေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတဦးက 'သူပုန္ေတြ ဒီေတာထဲမွာ ႐ွိတာပဲ' ဟု ျပသည္။
'ဟာ ကပ္လို႔ပါလား' ဟု ကၽြန္ေတာ္က အ့ံၾသရသည္။
ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းတက္ၾကရင္း ေတာင္ထိပ္႐ွိ တန္ေဆာင္းသို႔ ေရာက္ၾကသည္။ ဒဂုန္နတ္႐ွင္ကား ေမာသည္ဆို၍ အေပၚထိပင္ မလိုက္။ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ၾကသည္။
ေတာင္ထိပ္ ႐ုပ္ပြါးေတာ္ဘုရားမ်ား နီေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ေမးၾကည့္ရသည္။
'ေ႐ႊမခ်ရေသးလို႔ နီေနတာပါ။ စစ္ေစးက နီေနတာ'
'ဒီေနရာက တေလာကပဲ စစ္ဘက္က ျပန္ရတာ၊ အရင္ကဆိုရင္ စစ္တပ္လက္ထဲမွာ၊ ေတာင္ေပၚ ဘယ္သူမွ မတက္ရဘူး' ဟု မႏၱေလးက ကေလာင္တဦးက ႐ွင္းျပသည္။
အေျခအေနအရ ႐ုပ္ပြါးေတာ္မ်ားပင္ နီေနၾကေလၿပီ။ ဘုရားဖူးမ်ားသည္ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္က ေ႐ႊေတြ၀င္းေနေအာင္ ေ႐ႊခ်ခ်င္ၾကေပမည္။ ယခုမူကား အေျခအေနအရ ေ႐ႊျပား မခတ္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ား မွာ စစ္ေစးေရာင္ျဖင့္ နီေနၾကေပသည္တကား။
မွန္စီ႐ုပ္ ယြင္းပ်က္ေလၿပီ
မႏၱေလးေတာင္က အျပန္တြင္ နန္းေတာ္ထဲသို႔ ခန္႔ခန္႔ႀကီးဓါတ္ပံုတိုက္႐ွင္ မခင္မႀကီး(ပတၱျမားခင္)က ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ လိုက္ပို႔ေပးသည္။ ၿမိဳ႔႐ိုး နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္႐ွိမွ ၀င္ရသည္။ သူမထံတြင္ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္႐ွိ၍ အလြယ္တကူ ၀င္ခြင့္ရေပသည္။
နန္းေတာ္ထဲတြင္ သခင္ႏု တည္းေနေပသည္။ အေျမာက္တပ္၊ ေျခလ်င္တပ္ စေသာ စစ္တပ္ႀကီးမ်ား လည္း နန္းေတာ္ထဲတြင္ ႐ွိသည္။ စစ္သားမ်ားတင္ေဆာင္ထားေသာ ထရပ္ကားႀကီးမ်ား ျဖတ္သြားလ်က္။
၁၉၃၉ ခုက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ အတူ နန္းေတာ္ကို ၾကည့္ဖူးသည္။ ယခု လံုး၀ မ႐ွိေတာ့။ အုတ္ခံုသာ က်န္ေတာ့သည္။
မခင္မႀကီးက 'ေဟာဒါက ဗုတ္တလုပ္ေရကန္၊ ဒါက ပြဲၾကည့္ေဆာင္၊ ဒါက နန္းျမင္၊့ ဒါက ျဗဲတိုက္' စသည္ျဖင့္ ျမက္႐ိုင္းတို႔ျဖင့္ ထူထပ္ေသာ ေနရာမ်ားကို ျပသည္။
စိတ္ထဲကမူ သိပ္မထိခိုက္လွ။ ေၾသာ္ အရင္က တို႔ဗမာ ႐ွင္ဘုရင္မ်ား ေနခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ပဲ ဟုသာ သိရေပသည္။ ဘားနဒ္ေ႐ွာ၏ 'ဆီဇာႏွင့္ ကလီယိုပါထရာျပဇာတ္' ၌ စာၾကည့္တိုက္ႀကီး မီးဟုန္းဟုန္း ေလာင္ကာ ေနေသာအခါ ပညာ႐ွိ သီ႐ိုဒိုးတပ္စ္က 'ဘယ္ႏွယ္လဲဆီဇာ၊ အေဟာင္းေတြ မီးေလာင္ေစမလို႔လား' လို႔ ညည္းသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆီဇာက 'အတိတ္ကေန အနာဂတ္ထြက္လာမွာေပါ့။ အေဟာင္း ျပာပံုထဲက အသစ္တည္ေဆာက္မွာေပါ့' ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ယခုမူကား သခင္ႏုသည္ နန္းေတာ္ အပ်က္အစီးေဘး႐ွိ ဗိုလ္အိမ္မ်ား၌ ေနသည္။ ေရာင္ျပားကပ္ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ျဖင့္ ေရသဘင္ခံသည္။ ႏိုင္ငံျခား သံတမန္တို႔ကို က်ဳံးေဘး မ႑ပ္၌ ဧည့္ခံသည္။ ကထိန္ပြဲႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပသည္။
နန္းေတာ္ ပံုသ႑န္ ကေလးမ်ားသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္းကို ျပတိုက္ထဲ၌သာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
မခင္မႀကီးက 'မိဖုရားေဆာင္ေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ' ဟု ၿပံဳးကာ ေျပာသည္။
မယ္ဇယ္ပင္ ေအာက္၀ယ္
မယ္ဇယ္ပင္ကိုင္းမ်ားမွာ ယွက္ကာ ေအာက္သို႔ ညြတ္ေကြးက်ေနရာ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းလွသည္။ မယ္ဇယ္႐ြက္တို႔မွာ စိမ္း၍ ေနသည္။ တဖက္တြင္ လယ္ကြင္း႐ွိသည္။ ေရစပ္မွာ ႏြားမ်ား ေခြးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
စစ္ကိုင္းတံတားမွာအျပန္ အမရပူရ႐ွိ ေတာင္သမန္ ဦးပိန္တံတားဦး မယ္ဇယ္ပင္မ်ားေအာက္၀ယ္ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ခင္းကာ ထမင္းစားၾကသည္မွာ ၿမိန္႐ွက္လွသည္။
ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔က ဦးပိန္တံတားအေၾကာင္း အဘိုးႀကီးတဦးအား ေမးေနသည္။ စစ္ကိုင္းတံတား ေလာက္ပင္ ႐ွည္လ်ားသည္။ သစ္သားလံုးႀကီးမ်ားကို တိုင္ထူကာ ျမန္မာ့ဗိသုကာ အတတ္ျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ တံတားႀကီးပင္။ ျမန္မာမင္းလက္ထက္က ထိုတံတားႀကီးမ်ားကို ေဆာက္ခဲ့သည္။
ယခုကား သစ္လံုးတိုင္ေလာက္သာ လွလွပပ ျမင္ရေတာ့သည္။ အထူးအဆန္း လာေရာက္ၾကည့္ၾက ေသာ သူမ်ားသည္ တံတားေပၚေလွ်ာက္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ အမယ္အိုမ်ားလည္း တံတားေပၚမွ တဖက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ရသည္။
'ဟိုဘက္ တံတားအဆံုးအထိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္' ဟု ကၽြန္ေတာ္က အေဖာ္ လိုက္ညႇိသည္။
မႏၱေလးက သတင္းစာဆရာတဦးက 'မျဖစ္ဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူးဗ်။ သူပုန္နယ္နဲ႔ ကပ္ေနတယ္' ဟု ပုခုန္းတြန္႔ကာ ဆိုသည္။
အျပန္တြင္ အမရပူရ ပိုး ရကၠန္းစင္မ်ားသို႔ ၀င္ၾကည့္ၾကေသးသည္။ ရကၠန္းစင္တို႔တြင္ ျမန္မာခ်ိတ္ဆင္ တို႔သည္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ အေရာင္အေသြးတို႔သည္ လိႈင္းထေနသည္။
ေစ်းခ်ိုၿမိဳ႔ေတာ္
မႏၱေလးၿမိဳ႔၏ ေစ်းခ်ိဳကား ထင္႐ွားေက်ာ္ေစာသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႔သည္ ကုန္သည္ ၿမိဳ႔ေတာ္ပင္။
႐ွမ္းျပည္ဘက္မွ ကုန္သြယ္ရာ လမ္းဆံုလည္း ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္မွလည္း ကုန္မ်ားလာသည္။ ေအာက္အေၾကဘက္မွ ကုန္မ်ားလည္း ေရာက္သည္။ တ႐ုတ္ ကုလားစေသာ ကုန္သည္တိုက္မ်ား တင္းက်မ္း႐ွိသည္။ အညာအေၾက ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ အခ်က္အခ်ာျဖစ္ေသာ ကုန္သည္ၿမိဳ႔ေတာ္။ စစ္ဒဏ္ ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ပြဲ႐ံုတိုက္တာမ်ား အစားေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သြားသြား အေရာင္းအ၀ယ္ကိုသာ ျမင္ရေပသည္။
မႏၱေလး စာေပႏွင့္အႏုပညာ
ေ႐ွးျမန္မာစာေပ အတၳဳပၸတၱိတြင္ မႏၱေလးေခတ္စာေပ ဟူ၍ ႐ွိသည္။ ယခုကား သီးျခားဟန္ပန္ႏွင့္ မ႐ွိေပ။
အေမ၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ေခါင္းေလာင္း စေသာ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳမ်ားကို ေရးေသာ ခ်စ္ညိဳ ကို ေတြ႔သည္။ ေရာက္သည့္ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုေသာ ငပိတန္းလက္ၾကားသို႔ လာကာ ေစာင့္ေနသျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ တာရာတြင္ ၀တၳဳေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသူျဖစ္၍ စာခ်င္းသိေနသူ ျဖစ္သည္။
'အခု ဘာေတြေရးေနသလဲ' ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
'မအားပါဘူးဗ်ာ။ သတင္းစာနဲ႔ တေန႔လံုး အခ်ိန္ကုန္တာပါပဲ။ ညက်ေတာ့လဲ ေမာလို႔ မေရးႏိုင္ပါဘူး' ဟု ခ်စ္ညိဳက ညည္းသည္။ သူသည္ လူထုသတင္းစာ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာ ျဖစ္သည္။
'သတင္းစာလုပ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပလုပ္ငန္းကို လက္လႊတ္ရတာပါပဲ'
သူ၏ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ စာေပဆန္းသစ္မႈမ်ား ဖန္တီးလိုလွ်င္ အခ်ိန္အားရမွ ျဖစ္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀တၳဳစာအုပ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ရန္ အၾကံေပးသည္။ ေဂၚကီ၊ လူ႐ႊန္း စေသာ ျပည္သူ႔စာေရးဆရာမ်ား၏ ၀တၳဳတို႔ကို ဘာသာျပန္ရန္လည္း တိုက္တြန္းခဲ့သည္။
အျခား မႏၱေလးမွ စာေရးသူမ်ားျဖစ္ေသာ ႏွင္းဦး၊ ၾကည္ျမ စသူမ်ားကို ေတြ႔ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိတ္ဆက္ပြဲ အစီအစဥ္မွာ ရင္းႏွီးနီးကပ္စြာ ေတြ႔ဆံုေျပာဆိုခြင့္ မရ၍ လက္ပြန္းတတီး မဆံုျဖစ္ခဲ့ရေပ။ အခ်ိန္ကလည္း မရေပ။
စစ္ကိုင္းတံတားေပၚတြင္ 'မမအုန္း၊ အမ္ေအ' ႏွင့္ ေတြ႔သည္။
'ဒဂုန္တာရာဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ မအံုးက ေမးေနတယ္' ဟု မအမာက ရယ္ေမာကာ ေျပာသည္။ မမအံုးမွာ ပြင့္႐ိုက္ လည္စည္းကို ေခါင္း စည္းထားသည္။ ျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
မႏၱေလးဟန္ႏွင့္ ၀တၳဳေရးသူကား ျမမ်ိဳးလြင္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ၀တၳဳထဲမွာလိုပင္ စကားကို ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ မန္းဆန္ဆန္ ေျပာသည္။
စာေပအေၾကာင္း စကားစပ္မိေလတိုင္း 'ေလႏုေအးသည္ ေနာ့ေနသည္' ဟူ၍ ႐ြတ္ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေနာက္သည္။ ခ်မ္းျမသာစည္ ထမင္းစားပြဲတြင္လည္း သတင္းေထာက္တဦးက 'အျပံဳး၏လုလင္' ဟူ၍ ေနာက္သည္ကို ျမမ်ိဳးလြင္က 'အဲဒီ အဓိပၸါယ္ကို ေ၀ါဟာရသစ္ေတြ ထြင္ေနတဲ့ တာရာကို ေမးပါ' ဟု လွမ္းတိုင္ လိုက္ေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူ၏ 'တခုလပ္' ၀တၳဳထဲမွ 'အေမွာင္တို႔သည္ သန္းေနၾကေလသည္။ ေတာင္တို႔သည္ တန္းေနၾကေလ၏' ဟူေသာ အပိုဒ္ကို ႐ြတ္ဆိုျပသည္။ ငယ္စဥ္က ျမမ်ိဳးလြင္၏ ၀တၳဳမ်ားကို အေတာ္စြဲခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က သူ၏ဟန္ကို လိုက္တုသူမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိ၏။
ေမၿမိဳ႔က အျပန္ တလမ္းလံုး သူတို႔ေခတ္က စာေပေလာကအေၾကာင္း ေျပာသည္မွာ နားေထာင္၍ မၿငီး။ ျမမ်ိဳးလြင္ကို ဧည့္ခန္းေဆာင္က အပ်ိဳမကေလးမ်ားက စြဲလန္းစဥ္၊ ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေပ၀ါသနာပါစ ခ်ာတိတ္ ျဖစ္ေပ၏။
ဇ၀န၊ ပန္းခ်ီ ကိုအုန္းလြင္၊ ေ႐ႊလင္းယုန္၊ ပီမိုးနင္း စေသာသူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။ ေသာ္တာေဆြမွာ မ်က္လံုးႀကီးနီကာ ေဂၚရခါးသီးကို အစိမ္း၀ါးစားရင္း အိပ္မက္ထဲမွာလို နားေထာင္ေန၏။
ျမမ်ိဳးလြင္၏ စကားသံမ်ားကို ၾကားရေသာအခါ သူ၏၀တၳဳမ်ားကို သြားအမွတ္ရ၏။ ယခုကား မန္းဆန္ဆန္ေရးေလ့႐ွိေသာ ျမမ်ိဳးလြင္သည္ စာေပကို ပစ္ကာ ဟံသာ၀တီ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္က နတ္႐ွင္ေနာင္၊ ပ်ိဳ႔မွာတမ္း သီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္သူ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းအေၾကာင္း ေမးၾကည့္သည္။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းမွာ ဆန္းသစ္ေသာ အသံမ်ားႏွင့္ သီခ်င္းစပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။
'သူ႔ အေျခအေနက တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ စကားလဲ သိပ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေျပာရင္လဲ ေလာကႀကီးရဲ႔ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ပံုကို တိုင္လိမ့္မယ္' ဟု ျမမ်ိဳးလြင္က ေျပာသည္။ ျပန္မည့္ညတြင္ ေတြ႔ဖို႔ စီစဥ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က မရေတာ့ေပ။
ခ်မ္းျမသာစည္မွ မဂၤလာဒံုသို႔ မွတ္တမ္း
အလိုေတာ္ရိ သတင္းစာမ်ားက မႏၱေလးလူထုသည္ သခင္ႏုလူထု ျဖစ္သြားၿပီဟု မွန္နန္းရာဇ၀င္သစ္ ေရးၾကသည္။ သူတို႔သည္ မ႑ပ္ထဲမွ ဧည့္ခံပြဲ ပရိသတ္ကို ၾကည့္၍ ေရးဟန္တူသည္။ မ႑ပ္မ်ားတြင္ကား မႏၱေလးမွ အျပင္ ရန္ကုန္မွ ထြက္၀င္ကုန္ လိုင္စင္ရသူ သူေဌးသူႂကြယ္မ်ားလည္း ႐ွိေသးသည္။
တညေန လမ္းမေပၚမွ သာမန္ မႏၱေလးသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က 'လမ္းေတြက ဖုန္ေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ခ်ိဳင့္ေတြကလဲ သိပ္ေပါတယ္။ လမ္းေတြက ဒီလိုပဲ ဆိုးသလား' ဟု ေမးသည္။
'ဒါေတာင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လာမယ္ဆိုလို႔ ညတြင္းခ်င္း ျပင္ရတာ'
'ေၾသာ္ ေၾသာ္'
လမ္းလယ္တြင္ ခ်ထားေသာ ပေဒသာပင္ အခြံမ်ားကို ၾကည့္ကာ '၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကထိန္က သိပ္စည္ မွာပဲေနာ္'
'စည္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသူမ်ား ကေတာ့ လႉႏိုင္ၾကေပမေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တေန႔ရ တေန႔စားပါပဲ။ ထမင္း အလ်ဥ္မီေအာင္ စားရရင္ ေက်နပ္တာပါပဲ'
ခ်မ္းျမသာစည္သို႔ အသြားတြင္ က်ံဳးနန္းေတာ္ကို ျဖတ္လာရသည္။ မ႑ပ္ႀကီးမ်ားသည္ ေရညႇိ ေမွာ္ရိပ္သန္းေသာ ေရျပင္၀ယ္ အလွ ႐ႈေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရညႇိေမွာ္တို႔က ယွက္သန္းေနသျဖင့္ က်ံဳးမွာ မၾကည္လင္။
ေလယဥ္ေပၚသို႔ တက္ေသာအခါ မႏၱေလး ထိုးမုန္႔ႏွင့္ စာပုေလြ ပါလာ၏။ ခ်မ္းျမသာစည္မွ မဂၤလာဒံုသို႔ အျပန္ တိမ္တိုက္မ်ားကို ျဖတ္ရင္း အိပ္မက္တ၀က္ မက္ေန၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ႀကီးသည္ "အိမ္ျဖဴ" ထဲသို႔ ၀င္သြားေလသည္။
ဒဂုန္တာရာ။
['မႏၱေလး' ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၀ ဒီဇင္ဘာ။]
{ဒဂုန္တာရာ၏ 'ဧရာ၀တီ၊ ယန္စီ၊ ေဘာလ္ဂါ' စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၇၂မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}
No comments:
Post a Comment