ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ၾကားလိုက္တယ္။
ခါတိုင္းလို သာမန္ပဲလို႔ ထင္မိတာေပါ့။ အိမ္သြားမယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ေျပာထားၿပီး မသြားျဖစ္ဘူး ျဖစ္ရတယ္။ ကိုျမတ္ေဆြနဲ႔ ကိုညြန္႔သစ္တို႔က ေဆး႐ံုေရာက္ေနၿပီ ေျပာေတာ့မွ အေျပးအလႊား သြားမိရတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ ေတြ႔ရမိေတာ့ ရင္ထဲဆို႔သြားမိတယ္။ နဖူးက စို႔ေနတဲ့ေခၽြးစေလးေတြကို တစ္သွ်ဴး ေလးနဲ႔ ဖြဖြသုတ္ေပးမိတယ္။ လက္ကေလး ေျခကေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးမိတယ္။ သူက မ်က္လံုးႀကီးျပဴးလို႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ျပန္ေနေကာင္းမွာပါလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ သူကြယ္လြန္သြားၿပီတဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ျငင္းဆန္ေနမိေပမယ့္ အျဖစ္အပ်က္က တကယ္႐ွိေနၿပီ။ အဲဒီေန႔က ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာဘဲ တေယာက္တည္း ငူငူေငါင္ေငါင္ႀကီး ျဖစ္ေနရတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကိုပဲ ျမင္ၿပီး ဦးေဏွာက္ကလည္း သူ႔ကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ အေတြးအ႐ူး အေဆြးတေတြပါ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလာတယ္။ သူနဲ႔ အတူေန၊ အတူသြား၊ အတူေသာက္ၾကတဲ့ ကာလေတြက နည္းမွမနည္းေတာ့။ တခါတေလလည္း သူ႔ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျဖစ္ရတာေတြလည္း ႐ွိပါရဲ႔။
အဲဒီအခါတိုင္း သူေရးတဲ့ လက္ရာေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ ေတြ႔ရေတာ့ သူ႔ကို တကယ္ပဲ စိတ္ဆိုးရာကေန စိတ္ေျပေျပလာရတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အႏုပညာက လူေတြရဲ႔ စိတ္ေဒါသကို ေျပၿငိမ္းေစပါလား။ 'ကို၀သုန္ရယ္... ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုး ေဒါသျဖစ္တိုင္း ခင္ဗ်ားလက္ရာေတြ ေတြ႔ရင္ စိတ္ဆိုးေျပေျပသြားတယ္' လို႔လည္း ေျပာခဲ့မိပါရဲ႔။
သူနဲ႔က တလမ္းတည္း အတူေနခဲ့ဖူးေတာ့ နီးတက်က္က်က္ျဖစ္တာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက စိတ္ေျပလြယ္တယ္။ စိတ္မွတ္မထား။ အခ်ိန္က်ရင္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေန လာလာေခၚျမဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူလာေခၚရင္ ႏွစ္ခါမေခၚရ။
သဃၤန္းကၽြန္းမွာ ေနရင္လည္း သူေရာက္လာတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာမွာေနရင္လည္း သူေရာက္လာ တယ္။ ဗဟန္းမွာေနေတာ့လည္း အလြတ္မေပး။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ဟိုးအေ၀းႀကီး မဂၤလာဒံု က်ိဳက္ကေလ့ဘက္မွာ ေနတာေတာင္ လာျဖစ္ေအာင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အဲဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီး ေလတာ။ အခ်စ္ႀကီးေလတာ။ အခ်စ္ႀကီးေတာ့ အမ်က္ႀကီးတာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ကာတြန္း ေမာင္ေမာင္ေအာင္အိမ္မွာ တခုေသာရက္က ေ၀ါ့ဒစ္စေနရဲ႔ Lion King ကာတြန္းကား ၾကည့္ၾကတာ။ 'ေ၀ါ့ဒစ္စေနက သိပ္ေတာ္တာပဲ' လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ီးက်ဴးမိလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ လည္ပင္း ထညႇစ္ပါေရာ။ သူနဲ႔ လံုးလံုးေထြးေထြး သတ္သတ္ပုတ္ပုတ္ မဟုတ္ျငား အဲဒီအဆင့္နီးပါး ျဖစ္သြားရတယ္။ ေနာက္မွ ဘာလို႔ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲေမးေတာ့ ေတာ္ေနတဲ့သူကို ေတာ္တယ္ေျပာရေကာင္းလားလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ဘာအဓိပၸါယ္လဲေပါ့။ ေခါင္းေအး ေအးနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေနတဲ့သူကို အထူးခ်ီးက်ဴးစရာမလို ဆိုတဲ့ အေျဖထြက္လာတယ္။ သူ႔အျမင္က ႐ိုး႐ွင္းလြန္းလွတယ္။
ပန္းခ်ီကိုေက်ာ္ေသာင္းရဲ႔႐ြာ ႐ွမ္းတဲႀကီး သြားၾကတဲ့ ကာလေတြ၊ ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႔႐ြာ က်ိဳက္မႏိုင္ သြားၾကတဲ့ ကာလေတြ၊ မႏၱေလးသြားၾကတဲ့ ကာလေတြ၊ ပ်ဥ္းမနားေရဆင္း သြားၾကတဲ့ ကာလေတြမွာ ႐ိုး႐ွင္းတဲ့အျမင္အျပင္ သူေနထိုင္မႈပံုစံပါ ထိေတြ႔ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူက ဟန္မေဆာင္၊ ပကာသန မ႐ွိ၊ ေျပာစရာ႐ွိ လွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ဖံုးမထား၊ ရန္ျဖစ္စရာ႐ွိလွ်င္လည္း ျဖစ္ျပစ္လိုက္တာ။ ေနရာ ေဒသ မေ႐ြး၊ အဓိကကေတာ့ 'ဟန္' မ႐ွိျခင္း၊ ေနထိုင္မႈပံုစံ ႐ိုးျခင္း၊ အဲဒီ ႐ိုးမႈပံုစံေတြက သူ႔အႏုပညာလက္ရာေတြမွာ အျမဲထင္ဟပ္ေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ပန္းခ်ီေတြ ေတြ႔ျမင္ရလွ်င္လည္း သူ႔ကို ေလးစားနားလည္သြားၿပီး စိတ္ထဲမွာ ဘာစိတ္မွ မ႐ွိ ျဖစ္ရပါတယ္။
သူက ပံုေရးၾကာတယ္။ ပံုအပ္လွ်င္ ရက္ခ်ိန္းမွန္ခဲတယ္။ တခ်ိဳ႔ အယ္ဒီတာေတြ ထုတ္ေ၀သူေတြ ရက္ခ်ိန္းအတိုင္း ပံုမရရင္ စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲ.... ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီက ပံုရသြားၿပီး လက္ရာပန္းခ်ီကို ျမင္လိုက္ရၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ စိတ္ဆိုးေတြ ေျပသြားၾကေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ရာပံုကို ႐ႊန္း႐ႊန္းႀကီး ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ ပီတိေသာမနႆေတြ ပြါးသြားၾကေတာ့တယ္။ သူ႔ အႏုပညာက အဲဒီေလာက္ထိ လူေတြရဲ႔ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတယ္။ အေမာေတြကို ေျပေစတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူေႂကြးေၾကာ္တာက 'အဲဒါ ၀သုန္လို႔ေခၚတယ္' တဲ့။ ဒါ သူ မၾကာခဏ ေႂကြးေၾကာ္ေလ့႐ွိတဲ့ စကားပါ။ ေႂကြးေၾကာ္ေလာက္ေအာင္လည္း သူ႔ အႏုပညာေတြက ေျပာင္ေျမာက္ေနတာကိုး။ အလုပ္ကိုလည္း မလုပ္ခ်င္ ပစ္ထားတာ။ လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ႐ို႐ိုေသေသ တကယ္လုပ္တာ။
ခုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ႏွစ္႐ွည္ခရီးႀကီး ထြက္သြားၿပီေပါ့။
လြမ္းလို႔ က်န္ခဲ့သူေတြကေတာ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ ျမင္တိုင္း၊ ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကည့္တိုင္း ေျပာေလ့႐ွိခဲ့တဲ့ စကားသံကို ၾကားေယာင္ေနမွာပါ။
'အဲဒါ ၀သုန္လို႔ ေခၚတယ္'
ကာတြန္း ေျမဇာ
၂၉-၁၀-၂၀၀၈။
[ ပန္းခ်ီ၀သုန္ရဲ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ား စုေပါင္းေရးသားတဲ့ 'လူပံုပါးပါး စိတ္ဓာတ္မာမာ ေရးခ်က္ ထည္ထည္၀ါ-ပန္းခ်ီ၀သုန္' စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment