ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြက သမိုင္းစာအုပ္ျမင္ရင္ ႏွာေခါင္း႐ံ႔ႈတတ္ၾကတယ္။ အေဟာင္းအျမင္းေတြ ျပန္လွန္ေနလို႔ ဘာအက်ိဳး ႐ွိမွာလဲ၊ လက္႐ွိျဖစ္ေနတာေတြကိုပဲ ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ သူတို႔က အတိတ္ကို ျပန္မၾကည့္ခ်င္သလို အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တာကိုလည္း မႀကိဳက္ၾကဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔၊ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနလို႔ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ႏိုင္တာကိုပဲ လုပ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ေ႐ွးလူႀကီးေတြ အိပ္မက္မက္လို႔
အဲဒီလို ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲလုပ္လို႔ ဆိုတာကို သူတို႔က လက္ေတြ႔က်တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ 'အာေတြ႔' ေနတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပရတ္မားတစ္ (pragmatic) ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္တယ္ထင္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ 'ပရတ္မားတစ္' ျဖစ္တယ္၊ လက္ေတြ႔က်တယ္ဆိုတဲ့ စကားက ျဖစ္ေနတာကို ျဖစ္ေနတဲ့အတိုင္း လက္ခံလိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမွ မဟုတ္တာ။ ျဖစ္ေနတာကို ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ႐ႈျမင္၊ အေျဖကို အမွန္အတိုင္းသိေအာင္လုပ္၊ ၿပီးမွ ကိုယ္ပိုင္ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကိုလုပ္လို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္တယ္။ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနလိုက္မယ္ဆိုရင္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ ႐ွိလာမွာလဲ။ ေက်ာက္ေခတ္အေျခအေနအတိုင္း ဂူေအာင္းၿပီး သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းပဲ စားေနရေတာ့ မွာေပါ့။ ေ႐ွးလူႀကီးေတြက စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ၾကလို႔သာ လူသားေတြ ဒီအေျခအေန၊ အဆင့္အတန္း ကို ေရာက္႐ွိေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။
သမိုင္းဟာ ဒႆနပဲ
'သမိုင္းဆိုတာ ျဖစ္စဥ္နမူနာေတြျပၿပီး သင္ၾကားေပးတဲ့ ဒႆနိကေဗဒ ျဖစ္တယ္'
ေ႐ွးေခတ္ ဂရိသမိုင္းပညာ႐ွင္ႀကီး Thucydides ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္ သမိုင္းကို ေလ့လာျခင္းဟာ ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္ျခင္းပညာရပ္ကို ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူမွန္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ၊ ဒႆနတခု ႐ွိရပါမယ္။ ဒႆနဆိုတာ သမိုင္းကို ေလ့လာမႈ မျပဳဘဲ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသိပညာကို တန္ဖိုးထားသူတိုင္း သမိုင္းကို ပစ္ပယ္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အတိတ္ကို ပစ္ပယ္ျခင္းဟာ အသိဥာဏ္တံခါးကို ပိတ္ပစ္လိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။
'သမိုင္းဆိုတာ တိုးတက္မႈရဲ႔ အဟန္႔အတားျဖစ္တယ္'
လူတခ်ိဳ၊ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္တခ်ိဳ႔က အဲဒီလို ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းေၾကာင္း ေထာင္ခ်ီ႐ွိခဲ့တဲ့ ဥေရာပကို ေနာက္မွေပၚလာတဲ့ ေ႐ႊၾကာပင္ အေမရိကန္က အျပတ္အသတ္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး စူပါ ပါ၀ါ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားတာကို ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ ဥေရာပက သမိုင္းကို သိပ္ဖက္တြယ္ထားလို႔ ေနာက္က် ရတာ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။
ေအာက္ဆံုးတန္းမွာ တေနရာ
စီးပြါးေရး၊ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ နည္းပညာတို႔မွာ အေမရိကန္က ကမၻာေပၚမွာ 'နံပါတ္၀မ္းတစ္၊ ဂဏန္းတစ္' ျဖစ္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 'စိတ္ယဥ္ေက်းမႈအရာ' မွာေတာ့ ဥေရာပနဲ႔ပဲ ယွဥ္ယွဥ္၊ အာ႐ွနဲ႔ပဲ ယွဥ္ယွဥ္ ေအာက္ဆံုးတန္းတေနရာမွာ ႐ွိတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆနာ၊ ဒုစ႐ိုက္လုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျပႆနာ၊ ရာဇ၀တ္မႈခင္းႀကီးမ်ား ျပႆနာ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ျပႆနာ၊ လင္မယားကြာ႐ွင္းမႈႏႈန္း ျမင့္သထက္ျမင့္ေနတဲ့ ျပႆနာ၊ လမ္းေပၚမွာ ေသနတ္ကိုင္ ရမ္းကားမႈျပႆနာ စတဲ့ စတဲ့ လူမႈေရး ကူးစက္ေရာဂါ ဆိုးႀကီး မွန္သမွ် အေမရိကန္က စခဲ့တာခ်ည္းလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။ ဒီေန႔ထိ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ အေမရိကန္ေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး။ အီရတ္တို႔၊ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔မွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြသာ ျဖစ္ေနတာ လူသားေတြရဲ႔ အက်င့္စ႐ိုက္ ပ်က္စီးမႈမွာေတာ့ အေမရိကန္လို ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သမိုင္းမ႐ွိရင္ ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
၀တၳဳဟာ သမိုင္းမဟုတ္
သမိုင္းဟာ သိပ္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ပစ္ပယ္လို႔ လံုး၀ မျဖစ္ပါဘူး။ လူေတြ ယဥ္ေက်းမႈဖို႔ သမိုင္းကို မျဖစ္မေန ေလ့လာရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ စနစ္တက် ေလ့လာတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က သမိုင္းေနာက္ခံ ၀တၳဳေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိေတြနဲ႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းေတြက္ို သမိုင္းလို႔ ထင္မွတ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမိုင္း လံုး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းေနာက္ခံ၀တၳဳဟာ ၀တၳဳသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာရဲ႔ အတၱေနာမတိနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္လို႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ပံုႀကီးခ်ဲ႔တာ၊ ေမွးမွိန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာေတြ (အႏုပညာသေဘာလိုအပ္ခ်က္အရ) ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျဖစ္မွန္ေတြလို႔ မယူဆသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိနဲ႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း ဆိုတာေတြဟာလည္း အားကိုးထိုက္တဲ့ အေထာက္အထား မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
အတၱေနာမတိ လႊမ္း
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ယတိျပတ္ ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ကမၻာမွာ အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ 'ဆာ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီ' ရဲ႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းလို စာအုပ္ႀကီးမွာေတာင္ ကိုယ္ရည္ေသြးတာေတြနဲ႔ သူမ်ားကို လက္ညိႇဳးထိုးတာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ ေတြ႔ရတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဖတ္ရတဲ့ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း အမ်ားစုကလည္း အတၱေနာမတိ လႊမ္းမိုးတာ မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြ ေရးတဲ့ မွတ္တမ္းေတြဆို အျပစ္မွန္သမွ် သူမ်ားအေပၚ ပံုခ်ၿပီး 'ငါလိုလူ ဇမၺဴမွာမ႐ွိ' ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီလို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္ၿပီး သမိုင္းလို႔ ထင္မွတ္ရင္ေတာ့ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္႐ံုမကပါဘူး။ လူေကာင္းကို လူဆိုးထင္ၿပီး မသူေတာ္ကို လူေကာင္းႀကီး မွတ္ၿပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သြားေစတတ္တဲ့ အႏၱရာယ္ေတာင္ အႀကီးႀကီး ႐ွိပါတယ္။
သမိုင္းဆရာမွ စိတ္ခ်ရ
အဲဒါေၾကာင့္ စနစ္တက် ေလ့လာမႈဟာ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အေရးႀကီးပါတယ္။ မူရင္းက်မ္းႀကီး က်မ္းခိုင္ေတြကို မဖတ္ဖူးဘဲနဲ႔ နိဒါန္းလို၊ မိတ္ဆက္လို၊ အႏွစ္ခ်ဳပ္လို စာအုပ္ေလာက္ဖတ္ၿပီး 'ဂု႐ုႀကီး' ေယာင္ေဆာင္၊ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စနစ္တက် ေလ့လာဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ သမိုင္းကို စနစ္တက် ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ စနစ္တက် ေလ့လာသင္ၾကားထားတဲ့ သမိုင္းပညာ႐ွင္မ်ားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရပါမယ္။ သမိုင္းပညာ႐ွင္ကမွ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္မ်ိဳးက ခိုင္မာမႈ႐ွိတယ္၊ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္မ်ိဳးက စိတ္မခ်ရဘူး။ မယူဆသင့္ဘူးဆိုတာ စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူထားတာ ျဖစ္တယ္။ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့ စာအုပ္က ရသ ကဲသလို ႏိုင္ငံသမားေတြ ေရးတဲ့ စာအုပ္က ကိုယ္ရည္ေသြးေတြ မ်ားလြန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟာက တန္ဘိုး႐ွိတဲ့ အခ်က္အလက္၊ ဘယ္ဟာက အမိႈက္သ႐ိုက္ဆိုတာကို စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူထားတာ မဟုတ္လို႔ စိတ္မခ်ရပါဘူး။
ေဇယ်ာဆုပ္ ေခၚေစ
နန္းမေတာ္မယ္ႏု တန္ခိုးထြားစဥ္အခါက စစ္ကိုင္းကလုပ္တဲ့ 'အႏုဆုပ္' ဆိုတဲ့ မုန္႔တမ်ိဳးကို 'ႏု' ပါေနလို႔ မေခၚရဘူး။ 'ေဇယာဆုပ္' လို႔ ေခၚခိုင္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စနစ္တက် သမိုင္းေလ့လာေရးဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထပ္ေလာင္းေျပာလိုက္ပါရေစ။ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံသမားေတြ ေရးတဲ့ မွတ္တမ္းေတြဟာ စိတ္ခ်ရတဲ့ သမိုင္းမဟုတ္ဘူးလို႔လည္း သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၄။
[လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ 'ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မဟုတ္- (ႏိုင္ငံေရးအေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးမ်ား)' စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]
No comments:
Post a Comment