အေ၀းကေပးစာတေစာင္
ေ႐ြးေကာက္ပြဲခါေတာ္မီစာေစာင္နဲ႔ကေလာင္႐ွင္ေတြ
၂၀၁၀ခုႏွစ္။ ဇြန္လ ၂၉ရက္။
ကိုဟိုဒင္းေရ-
က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ စစ္အစိုးရကေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ဗမာျပည္မွာ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းအသစ္ေတြ၊ စာေရးသူေတြ ခါေတာ္မွီေပၚလာၾကတာ႐ွိသလို ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးဆိုတာေတြ အေျမာက္အျမားကိုလည္းေတြ႕႔ရ၊ ဖတ္ရ သဗ်။ ဒါဟာမဆန္းတဲ့ျဖစ္စဥ္မို႔ က်ေနာ္လည္းဘာမွမေျပာပဲ ေနလိုက္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္ကိုေထာက္ျပၿပီး တခ်ိဳ႕ လူေတြက ဒါကိုကပဲ ဗမာျပည္မီဒီယာမွာ ဒီမိုကေရစီပြင့္လန္းလာတာကို ထင္ဟပ္ေနသလိုလို ေျပာတာ၊ ေရးတာ၊ အသံ လိႈင္းေပၚမွာေဆြးေႏြးတာေတြကို ေတြ႕လာရလို႔ ကိုယ့္အျမင္လည္းေဖာ္ျပခ်င္သလိုလို လက္ယားလာတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္တာပဲဗ်ာ။
ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ဗိုလ္သိန္းစိန္လို လူ၀တ္လဲဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ငံေရးသမားကအစ ႏိုင္ငံေရးသမားအသစ္၊ အေဟာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းသားသမီးစသျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ မ်က္ႏွာေဟာင္းေတြ အစီအရီေပၚထြက္လာသလို ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြမွာလည္း ကေလာင္သစ္၊ ကေလာင္ေဟာင္း၊ ကေလာင္မ်ိဳးစံုေပၚလာတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ကေလာင္သစ္ေတြ ထဲမွာ ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ေဖာ္ထုတ္ ေရးသူေတြေတြ႕သေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ရပါရဲ႕၊ နအဖကေရးခိုင္းတဲ့အတိုင္း၊ ခ်ေပးတဲ့အတိုင္းေရးေနသူေတြကလည္း မနည္းဘူးဆိုတာသတိထားမိတယ္။ အလားတူပဲ တခ်ိဳ႕ကေလာင္ေဟာင္း ေတြဟာလည္း နအဖကေရးခိုင္းလို႔ စိတ္မသက္သာနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ၀င္သင့္ေၾကာင္းေရးေနရတဲ့ ပံုေတြ႔ရတယ္။ စံုသလိုလိုေတာ့႐ွိသေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔မပါရင္ အစိုးရလက္ရာမျမည္ဘူးလို႔ဆိုရမယ့္ ေခတ္အဆက္ဆက္က လက္နက္ခ်ေပါင္းစံုရဲ႕ “ယခုအထိနဂိုစိတ္ဓာတ္အတိုင္းလက္နက္ခ်လ်က္႐ွိေၾကာင္းပါ”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး႐ွင္မ်ားလည္း ပါသေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူေတြ၊ ဘယ္လိုပဲေရးေရး နအဖရဲ႕သေဘာထားကိုဆန္႔က်င္ၿပီးေရးခြင့္မရဘူးဆိုတာကေတာ့ ထင္အ႐ွားေနသဗ်။
က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ဟာ အႁမြာလိုေမြးလာတာဆိုေတာ့ အုပ္စိုးသူေတြကအတိုက္အခံ အင္အားစုေတြကို သည္းညည္းမခံတဲ့အေလ့က တပါတည္းပါလာတယ္လို႔ ဆိုရမလားမသိဘူး။ ဖဆပလအစိုးရ လက္ထက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုအေၾကာင္းျပဳပီးအေပၚစီးက ေနလာ၊ ႏိုင္ငံေရးကိုခ်ယ္လွယ္လာတဲ့ ေနာက္မွာစစ္အုပ္စုတခု ရယ္လို႔ ပီပီျမည္ျမည္ျဖစ္လာတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္း-ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္-ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီအႏြယ္ စစ္တပ္ ထိပ္သီးေတြဟာ ျမ၀တီမဂၢဇင္းကိုထုတ္တာကအစ စာေပေလာကကို၀င္ခ်ယ္လွယ္တဲ့ အစဥ္အလာလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အစဥ္အလာဟာု မဆလေခတ္မွာ စနစ္တခု၊ အေဆာက္အအံုတခုလိုေတာင္ျဖစ္လာၿပီး ေ႐ွ႕သို႔၊ လမ္းစဥ္၊ ႏိုင္ငံတကာ့ ေရးရာ စသျဖင့္ ၀ါဒျဖန္႔စာေစာင္ေတြ ထုတ္လိုက္တာ ပလူကိုပ်ံေနတာပဲမဟုတ္လားဗ်ာ။ သတင္းစာဆိုရင္လည္း အား လံုးဟာ အစိုးရပိုင္။ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ စာ႐ြက္ေတြဆိုတာလည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ မင္က်မင္နကလည္း ထိပ္ တန္း၊ ဘေလာက္ေတြဘံုေပါလေအာနဲ႔၊ ျပင္ပေၾကာ္ျငာကိုလက္မခံတဲ့ စာေစာင္ေတြေလဗ်ာ။ ဌာနေတြ၊ စစ္တပ္ေတြကို အလကားေပး၊ ပိႆာခ်ိန္ေရာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာေတာင္ပံုရာပံု။ တိုင္းျပည္ရဲ႕အခြန္ေငြေတြကိုထင္သလို လုပ္ခဲ့ၾက တာေတြေလ။ တခ်ိန္တည္းမွာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကေတာ့ စာ႐ြက္အမ်ိဳးအစားေရာ၊ မင္က်မင္နေရာ ည့ံဖ်င္း စုတ္ျပတ္လာလိုက္တာ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စရာမေကာင္းဘူးမဟုတ္လားဗ်ာ။
အဲဒီ မဆလရဲ႕၀ါဒျဖန္႕ယႏၱရားႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကေလာင္၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကိုပံုေအာခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးငယ္ ေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ တခ်ိန္ကလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ သိန္းေဖျမင့္ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ လိုဟာကအစ ကေလာင္ေပါက္စေတြ၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ကေလာင္၊ အမႈထမ္းကေလာင္ေတြ အကုန္ေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္ ရတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေခတ္ကတည္းက စစ္အစိုးရကိုဖားၿပီးေရးတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေလာင္႐ွင္ေတြ ဒီေန႔ကာလမွာလည္း နအဖကိုဖားၿပီးေရးေနၾကတာ ေတြ႕ရျပန္ပါၿပီ။ စာဖတ္သူေတြကသူတို႔ကို ႐ြံမုန္းလိုက္ပံုမ်ား အႏူအ၀ဲထက္ဆိုးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးေနာက္ပိုင္း။ န၀တလက္ထက္က်ေတာ့လည္း စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြဟာ ဒီလမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒီပုဆိုး၀တ္ရင္ဒီေခ်းပါရတယ္ဆိုတာလို အာဏာ႐ွင္လမ္းလိုက္ရင္ ဒီလိုပဲ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ယႏၱရားကို အေသဆုပ္ကိုင္ၿပီး ငါ့စကားႏြားရ လုပ္ရတာပဲနဲ႔တူပါတယ္။ စပ္မိလို႔ ဘာမွမေ၀းေသးတဲ့ကိစၥတခုကို ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ ျမက္ခင္းသစ္မဂၢဇင္းဆိုတာကို မွတ္မိမွာေပါ့။ န၀တက အျပတ္ၾကမ္းျပ၊ ရမ္းျပေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၀င္ေရးလိုက္ၾကတဲ့ လက္နက္ခ်ေတြ၊ ၿခံကူးေတြမနည္းေပါင္ဗ်ာ။ သူတို႔ေလာကမွာ ျမက္ခင္းသစ္ထဲ ၀င္မေရးရင္ ေခတ္မမီဘူးဆိုတဲ့အဆိုေတာင္ ႐ွိေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ကၽြဲကူးေရပါဆိုသလို ျမက္ခင္းသစ္ ကေနတဆင္ စာေပေလာကထဲကို ေခြးတိုးေပါက္ကေန ၀င္ခြင့္ရသြားမယ္လို႔ထင္ခဲ့ၾကသတဲ့ဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ဘာျဖစ္သြားသလဲ။ ေခြးတိုးေပါက္၀င္းသူ၊ ျမက္ခင္းသစ္စားသူေတြပဲျဖစ္သြားတယ္မဟုတ္လား။ အဲ- ျမက္ခင္း သစ္လည္းေပ်ာက္ေရာ သူတို႔ စားက်က္လည္းေပ်ာက္ေရာျဖစ္ေတာ့တာပဲေလဗ်ာ။
ဒီလိုဆိုတဲ့အတြက္ နအဖအစိုးရဟာ အဲဒီသင္ခန္းစာေတြကို မယူခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ကႏြားလား စိုက္စိုက္လိုက္ တာပါပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔ကိုလွ်ာကုေဋနဲ႔ခ်ီးေျမွာက္မယ့္ကေလာင္႐ွင္ေတြ ေမြးေတာ့တာပါပဲ၊ အေ၀းမွခစားသူနဲ႔ အနီးမွ ခစားသူ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီတႏွစ္ေလာက္အတြင္း ထြက္လာတဲ့တခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြကေတာ့ ဒီေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္တမင္ထြက္လာ တာမွန္း တယ္လဲသိသာသကိုး၊ ေနာသင္းစတားတို႔၊ ေမာ္နီတာတို႔ဆိုတာေတြကို က်ေနာ္ေတာ့ နအဖရဲ႕ျမက္ခင္းသစ္ေတြ လို႔ပဲဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ တျခားႏိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြပါေပမဲ့ အဓိကအားျဖင့္ကေတာ့ ဖဆပလ၊ ဗကပအပါ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစိအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ အတိုက္အခံအားလံုးကို တိုက္ခိုက္ တာပဲဗ်။ ဖဆပလဆိုရာမွာ စစ္အုပ္စုကိုေထာက္ခံအားေပးခဲ့တဲ့ တည္ၿမဲဖဆပလကိုေတာ့ ညွာညွာတာတြယ္သဗ်။ ပထစ ကိုေတာ့ ရစရာမ႐ွွိေအာင္တြယ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ခ်မ္းသာမေပးဘူး၊ ဟိုတေခတ္ကေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဘယ္လိုညစ္တယ္၊ စစ္တပ္ကိုဆြဲထည့္တယ္၊ ဒါေပမဲ့စစ္တပ္က ကင္ကင္းေနတယ္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ စစ္တပ္ကပါ၀င္ၿပီး သတ္ခဲ့တာ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မဲထည့္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကိုေတာ့ သူတို႔ကမ႐ွိဖူးေလဟန္ ေဖ်ာက္ထားၾကတယ္ေလဗ်ာ။ ကိုယ့္ပစပ္ကထြက္တာဟာသမိုင္းပဲလို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အဲဒီအထဲက တခ်ိဳ႕ေသာေဆာင္းပါး႐ွင္ေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရးအဆက္ဆက္က သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ဖိုင္တြဲေတြထဲကဟာေတြကို ျပန္ထုတ္ အသံုးခ်ေနတာကိုလဲေတြ႕ရတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးဖိုင္ကို ဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ကေလာင္႐ွင္ဆိုတာဟာ ဘယ္လိုလူ ျဖစ္မလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီးေရ႕။
ဒီလိုနဲ႔ တခါမေတာ့ အဲဒီလိုအတိတ္ကိုလွန္၊ နိမိတ္ကိုႀကံဖန္ၿပီးေရးေနၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးတခုကိုဖတ္ရင္း က်ေနာ္ ၿပံဳးမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဆရာစံအေၾကာင္းေရးတယ္ဆိုၿပီး ကိုလိုနီအဂၤလိပ္ကို (လက္႐ွိအဂၤလိပ္အစိုးရကို အၿမီး၁ရွိတဲ့ ေကာင္ေတြရိပ္မိၾကလို႔ေျပာရင္း) အပုပ္ခ်တာေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း အဂၤလိပ္ကိုအသားကုန္ေဆာ္တာပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ ျပႆနာက သူတို႕ဂ်ာနယ္ရဲ႕နာမည္ေလဗ်ာ။ ဗမာျပည္ကထုတ္တဲ့ ဗမာဘာသာဂ်ာနယ္ရဲ႕နာမည္က အဂၤလိပ္လိုႀကီးေလ။ မိုက္တယ္ေနာကိုဟိုဒင္း။ သူမ်ားက်ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ကိုအေဖေခၚတာတို႔၊ နယ္ခ်ဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကိုအထင္ႀကီးတာတို႔ ပုဒၼမ်ိဳးစံု တပ္ၿပီးတြယ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေအာက္သြားမ႐ွိဘူးေလ။
ဒီတေခါက္ဒါေလာက္ပဲေရးဦးမယ္ဗ်ာ။ ေနာင္ေရးစရာေတြ႔ရင္ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။
ဘယာေဘးကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
1 comment:
မွန္ပါ့ဗ်ား သစၥာဆိုလို႔ေတာင္ရတယ္
Post a Comment