တပည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတေယာက္က နယ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းက စာၾကည့္တိုက္အတြက္ အလႉခံလို႔ စာအုပ္တခ်ိဳ႔နဲ႔ ဂ်ာနယ္မ်ား လႉလိုက္ပါတယ္။ လႉတဲ့အထဲမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူက အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ 'ဒီဂ်ာနယ္လည္း ဖတ္တာပဲလား ဆရာ' လို႔ ေမးလိုက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္း 'ဆရာနဲ႔ အယူအဆ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္း မဟုတ္လား' လို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
မတူတာ ပိုဖတ္သင့္တယ္
သူေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္နဲ႔ အယူအဆခ်င္းက ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းေလာက္ ျခားနားတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အယူအဆတူတဲ့ စာမ်ိဳးထက္ မတူတဲ့ စာမ်ိဳးကို ပိုေတာင္ဖတ္ သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မတူတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္တဲ့ မတူတဲ့ အျမင္ကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ မတူတဲ့ အေတြးေတြ၊ မတူတဲ့ အၾကံအစည္ေတြကို သိရတာ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမ႐ွိႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ္နဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူတာနဲ႔၊ အယူအဆခ်င္းမတူတာနဲ႔ မေကာင္းဘူး၊ မမွန္ဘူးလို႔ သေဘာမထားအပ္ပါဘူး။ အယူအဆ မတူေပမယ့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးနဲ႔ ရေပါက္လမ္း အခြင့္အေရးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးေရးသားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သူ ကိုယ္တိုင္ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္လို႔ ေရးတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲအယူအဆ ကြဲေနေန တေလးတစား သေဘာထား ရမွာပဲ။ စာကိုသာ မဟုတ္ဘူး။ လူကိုလည္း ေလးစားရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ရေပါက္ရလမ္း အက်ိဳးအျမတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေရးတဲ့သူနဲ႔ သူေရးတဲ့ စာကိုေတာ့ သိဖို႔ေလာက္သာ ဖတ္ၿပီး ေလးစားစရာ မလိုပါဘူး။ ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး အျဖစ္မ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြ႔ဘူးတဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္က အင္မတန္ အကင္းပါးပါတယ္။ 'ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အထဲမွာ အူဘယ္ႏွေခြ႐ွိတယ္' ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းျမင္တတ္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္က အေလ့မလုပ္ေတာ့ လို႔ စာေပသခ်ႋဳင္းကို အသက္႐ွင္လ်က္ ေရာက္သြားတဲ့သူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ မနည္းလွပါဘူး။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုတာ စာေရးဆရာမွ တကယ္ဟုတ္တာ။
သမိုင္းရဲ႔ အမိႈက္ပံုႀကီးထဲ ေရာက္သြားသူေတြ
ႏိုင္ငံေရးသမား အေျပာမွားတာက ျငင္းလို႔ရေသးတယ္။ ေနာက္မွ ျပင္ေျပာလို႔ ရေသးတယ္။ 'ကၽြန္ေတာ္က ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး' လို႔ ေထးလို႔ ရေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေသြးနထင္ အေရာက္ လြန္ၿပီး ႏႈတ္မေစာင့္စည္းမိတာေၾကာင့္ မနက္ကတင္ ဟီး႐ိုး ျဖစ္ေနရာက ညေနက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဗီလိန္ဘ၀ ေရာက္သြားၿပီး ပရိသတ္ရဲ႔ ႐ြ႔ံ႐ွာ ပစ္ပယ္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ သာဓကေတြလည္း ႐ွိေသးတယ္။ ႏႈတ္ေၾကာင့္ ေသတဲ့ အျဖစ္ေပါ့ေလ။ စာေရးဆရာက်ေတာ့ စာ႐ြက္ေပၚမွာ အျဖဴအမည္းနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ လိမ္လို႔လည္း မရ၊ ျငင္းလို႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာအေရးအသား အင္မတန္ေကာင္းၿပီး စာေကာင္းတခ်ိဳ႔ ေရးသားႏိုင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား 'သမိုင္းရဲ႔ အမိႈက္ပံုႀကီး' ထဲ ေရာက္႐ွိသြားတာမ်ိဳးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႔ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အထက္တန္းက်ပံုက မွားခဲ့မိတာကို အမွန္တကယ္သိျမင္ၿပီး ႐ိုးသားစြာနဲ႔ မွားခဲ့မိေၾကာင္း ေတာင္းပန္ျပဳျပင္လိုက္ ရင္ျဖင့္ အာဃာတ လံုး၀မထားေတာ့ဘဲ ခြင့္လႊတ္လက္ခံ ဆက္ဆံႏိုင္ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ႐ိုးသားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ဖို႔သာ လိုပါတယ္။
တံဆိပ္တပ္တဲ့ ၀ါသနာ
'ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္လည္းမဖတ္ဘူး၊ ဟို စာေရးဆရာလည္း မဖတ္ဘူး။ သူတို႔က အလိုေတာ္ရိ ေတြမွန္း သိသာေနတာပဲ ဆရာရဲ႔'
ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာေလးက သူ႔အျမင္၊ သူ႔သေဘာထားကို ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါက စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႔ အခြင့္အေရးပဲေလ။ ႀကိဳက္တာကို ဖတ္မယ္၊ မႀကိဳက္တာကို မဖတ္ဘူးေပါ့။ စာနယ္ဇင္းသမား က်ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္လို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မ႐ွိဘူး။ ႀကိဳက္လည္း ဖတ္၊ မႀကိဳက္လည္းဖတ္ပဲ။ မေကာင္းတာကို လည္း ဘာက ဘယ္လို မေကာင္းတာလဲဆိုတာက္ို စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေျပာဖို႔ လိုအပ္တဲ့အခါ ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဖတ္ရတာပဲ။ ဆရာေလးေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္ရဲ႔ အယူအဆေတြဟာ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ ဒါက သူတို႔ရဲ႔ ယံုၾကည္မႈပဲ။ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူတာနဲ႔ဘဲ မမွန္ဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ ရမွာလဲ။ ကိုယ္က သူ႔ကို မွားတယ္လို႔ေျပာရင္ သူကလည္း သူမွန္ၿပီး ကိုယ္မွားတယ္လို႔ ျပန္ေျပာမွာပဲေလ။ အယူအဆ ဘယ္လိုကြဲကြဲ သူတို႔ ဂ်ာနယ္ဟာ ဂ်ာနယ္ေကာင္းတေစာင္ပဲ။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ သည္းျခည္ခိုက္ စာေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မေစာ္ကားဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြလည္း စံုတယ္။ တင္ျပပံု တင္ျပနည္းေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ သိကၡာ႐ွိပါတယ္လ္ို႔ တပည့္ေဟာင္းကို ႐ွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ 'တံဆိပ္တပ္' တာမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔လည္း ေျပာလိုက္ရပါေသးတယ္။ 'အလိုေတာ္ရိ' လို႔ သူက ေျပာခဲ့တာကိုး။
တံဆိပ္တိုင္း မွန္တာမဟုတ္
'တံဆိပ္တပ္' တဲ့အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးက အေတာ္၀ါသနာပါပံု ရပါတယ္။ သူက လက္၀ဲသမားပဲ။ လက္ယာသမားပဲ၊ အေခ်ာင္သမားပဲ၊ ပ႐ိုပဲ၊ အင္န္တီပဲ၊ ဂႏၳ၀င္ေတြပဲ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သမားပဲ၊ အရက္သမားပဲ၊ ေဆးသမားပဲ၊ လမ္းသရဲပဲ၊ ပံုစံခြက္သမားပဲ၊ တိုးတက္တဲ့သူပဲ၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့သူပဲ စတဲ့ စတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ၊ 'တံဆိပ္' ေတြ မနည္းပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္တခု၊ တဆင့္ၾကားစကားတခု၊ ေကာလဟလတခုကို အေျချပဳၿပီး အလြယ္တကူ တံဆိပ္တပ္ေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ အသက္ ၇၀ တန္း ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔အရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို 'တံဆိပ္တပ္'မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လံုး၀မမွန္တာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္၀ဲသမားပဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ၊ မတ္၀ါဒီပဲလို႔ 'တံဆိပ္တပ္' ေပးထားၾကသူ အမ်ားစုဟာ လံုး၀ လက္၀ဲေတြမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေရးတဲ့ နိဗိၺႏၵစာေတြ ဖတ္ရေတာ့ သိသာလာၾကရတာပဲ။ လူေတြက သူရဲေကာင္းႀကီးပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပဲလို႔ 'တံဆိပ္တပ္' ေပးခဲ့ၾကသူ တခ်ိဳ႔ဟာလည္း ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ 'တံဆိပ္တပ္' ထားသလို မဟုတ္ေၾကာင္း ေပၚလာၾကရတာပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အင္မတန္ဆိုးတဲ့ 'တံဆိပ္' တမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။ အင္ေဖာ္မာ (informer) ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ပါ။ တဦးတေယာက္ကို ကိုယ့္စိတ္က မသကၤာျဖစ္လာတာနဲ႔ သူက 'အင္ေဖာ္မာ' ပဲ၊ 'သတင္းေပး' ပဲလို႔ တံဆိပ္တပ္ ေပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
လြယ္လြယ္တံဆိပ္မတပ္နဲ႔
ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အမ်ားက 'သူရဲေကာင္း' လို႔ တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူေတြ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ 'အင္ေဖာ္မာ' ျဖစ္လိုျဖစ္၊ အမ်ားက 'အင္ေဖာ္မာ' တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူက အမွန္တကယ္ ႐ိုးသားသူ ျဖစ္လိုျဖစ္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းထင္သူက အင္ေဖာ္မာ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အခိုက္အတန္႔သာ ထိခိုက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ႐ိုးသားသူေတြကို အင္ေဖာ္မာ တံဆိပ္တပ္လိုက္တဲ့အတြက္ အတပ္ခံရသူရဲ႔ တဘ၀လံုး ထိခိုက္သြားၿပီး ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လူတကာက သံသယမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံသြားရေလ့ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တဖက္သားကို လက္လြတ္စပယ္နဲ႔ 'တံဆိပ္တပ္' တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တခုခု မသိုးမသန္႔ ျဖစ္ေနရင္ တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ၾကည့္၊ အကဲခတ္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အခိုင္အမာ အေသအခ်ာ သိတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲနဲ႔ တျခားသူကို ထုတ္မေျပာသင့္ပါဘူး။ ႐ိုးသားသူတေယာက္ကို မွားၿပီး စြပ္စြဲမိရင္ သူ႔ခမ်ာ တဘ၀လံုး ေခါင္းမေဖာ္ရဲ၊ လူေတာမတိုးရဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ္လည္း စိတ္မေကာင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္ရတတ္ပါတယ္။
အဲ.. တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူမ်ားက တံဆိပ္တပ္တာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တံဆိပ္တပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလူမ်ိဳးကိုေတာ့ 'လူေျပာမသန္၊ လူသန္မေျပာ' လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ သူေတာ္စင္မ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရဟႏၱာပဲ၊ အနာဂမ္ပဲ၊ ေသာတာပန္ပဲလို႔ ထုတ္ေဖာ္ႁမြက္ၾကားေလ့ မ႐ွိဘူးလို႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ 'ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္' ဆိုတဲ့ ေ႐ွးလူႀကီးသူမတို႔ စကား အ႐ွိသားမဟုတ္လား။
လူထုစိန္၀င္း
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ ၂၀။
[လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ 'ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မဟုတ္- (ႏိုင္ငံေရးအေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးမ်ား)' စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]
No comments:
Post a Comment