စပ္မိစပ္ရာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း (၁)ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

စာေတြ ဘယ္တုန္းက စ, ဖတ္သလဲဆိုတာ ေျပာရရင္ ကာတြန္းေတြ ဖတ္တာက စ, တာပဲ။ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ကာတြန္းညြန္႔ေပါင္း၊ ကာတြန္းပေဒသာ၊ ေမာင္ကမၻာ၊ သတၱိ၊ ဒီလံုး စတဲ့ ျပား ၆၀ တန္ ကာတြန္းေတြ။ ခေလးဂ်ာနယ္က တက်ပ္။ စာေပဗိမာန္မဂၢဇင္း၊ ေနာက္ၿပီး စာေပဗိမာန္က ထုတ္တဲ့ လူထုလက္စြဲစာစဥ္ ဆိုတဲ့ တမတ္တန္၊ ငါးမူးတန္ အပါးကေလးေတြ၊ ၁၀ ျပားတန္ ဘားမားစတား၊ ဖလင္စတား။ စာဆိုရင္ အကုန္ဖတ္ပဲ။ စစ္အစိုးရ တက္ခါစ ရန္ကုန္ မေျပာင္းခင္ကေလးမွာ ေတဇ ဆိုတဲ့ စာေစာင္ ထြက္လာတယ္။ ခေလးဂ်ာနယ္တို႔ ဘာတို႔က ပိတ္သြားတယ္။ ခေလးေတြ အတြက္ ခေလးစာေပ အရည္အခ်င္း မွာ ခေလးဂ်ာနယ္က ေတဇ စာေစာင္ထက္ အမ်ားႀကီး၊ အပံုႀကီး သာတာေပါ့။
ေက်ာင္းမွာက ဗမာစာကို သိတ္အားေပးတာမွ မဟုတ္တာ။ ဗမာလိုသင္တာလဲ ျမန္မာစာနဲ႔ သမိုင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာမွာ မေတာ္ခဲ့ဘူး။ ခုလဲ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ပါဘူး။ သူလို ကိုယ္လို ေက်ာင္းသင္သေလာက္ ေရာတိေရာရာပဲ။ ကေလးဘ၀မွာ ေဆာ့တဲ့ ကစားတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲရင္ အားတဲ့အခါ ဗမာစာပဲ အဖတ္မ်ားတယ္။ အိမ္က လူႀကီးေတြကလဲ စာဖတ္တာ အရမ္းအားေပးတယ္။ ေက်ာင္းက "Our Father, Who are in Heaven..." ဟာ ေက်ာင္းမွာတင္ ၿပီးတာ။ ကိုယ္ ယဥ္ပါးရတာက "သံုးလူ႔႐ွင္ပင္၊ ကၽြန္းထိပ္တင္၊ ေသာင္းခြင္စၾကာ၀ဠာ...... " တို႔၊ ဓမၼကထိက ဆရာႀကီး ဦးလွသိန္းရဲ႔ သံေပါက္ေတြ။

ခေလးဂ်ာနယ္ထဲက- "ျမတ္သူျမတ္မူ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ အိမ္မွာစာေတြက်က္..." တို႔၊ "ပါပီကေလး ပုတုတု၊ သူ႔စကားက ၀ု ၀ု ၀ု.... ။ သူ႔စကားလူမသိ၊ လူ႔စကား သူမသိ၊ သနားပါဘိ..." တို႔ ခုထိ ေခါင္းထဲမွာ ေရးေတးေတး စြဲေနတုန္း။ "မိုးေရတက္ေရ၊ တေဖြးေဖြး၊ ကြင္းက်ယ္အေ၀းေ၀း၊ လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံ႐ွည္၊ မိုးကုပ္ေအာက္မွာေန၊ ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္၊ တဲနဲ႔ပနာတင့္"။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာဖတ္တာ စြဲလာေတာ့ ၀တၳဳလိုင္းကို ကူးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ စြဲသလဲဆိုရင္ 'ရန္ကုန္' သတင္းစာထဲက အခန္းဆက္၀တၳဳျဖစ္တဲ့ 'ဓူ၀ံ' ရဲ႔ အခန္းဆက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကို တဖက္အိမ္ကို ေန႔လည္အခ်ိန္ သတင္းစာ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေစာင့္ၿပီး ဖတ္ရတာ။ သူတို႔အိမ္က ဆန္ဆိုင္၊ ေရနံဆီဆိုင္ဆိုေတာ့ ညဆိုင္ပိတ္မွ အိမ္တံခါးပိတ္တာ။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း လူႀကီးေတြ သတင္းစာကို ဖတ္ၿပီးလို႔ ခ်ထားတာ ျမင္တာနဲ႔ အေျပးသြားေကာက္တာပဲ။

ပထမေတာ့ ႐ႈမ၀၊ ေသြးေသာက္၊ ျမ၀တီ၊ ေပဖူးလႊာ၊ တိုင္းရင္းေမ၊ အဟိ၊ ေသာၾကာ၊ လ်ွိဳ႔၀ွက္သဲဖို၊ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ။ ဖတ္စရာေတြက ေပါလိုက္တာမွ ဖတ္လို႔ကို မကုန္ႏိုင္သလို၊ အရည္အေသြးေတြလဲ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေကာင္းၾကတယ္။

လံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္ေတြကို မူလတန္း ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ (ေလးတန္း) မွာ စဖတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္း၊ ဒဂုန္ေ႐ႊမွ်ား၊ ဓူ၀ံ၊ ျမစၾကာ၊ ဗိုလ္တာရာ၊ မိုးေ၀ တို႔ရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္သဲဖို၊ စံုေထာက္၀တၳဳ၊ စံုး သရဲ သိုက္ ေအာက္လမ္းဆရာ ၀တၳဳေတြက စခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႔ စံုေထာက္ဦးစံ႐ွားက အတြဲလိုက္ ထြက္တယ္။ ဓူ၀ံကေတာ့ အုပ္ထူႀကီးေတြ။ မာလာ၊ ဂြမ္းပံု၊ ရဲသံုးေဘာ္၊ မိုက္ခဲထြန္းေရႊ၊ နယ္လီ၀င္း။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္လင္း၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ခင္ႏွင္းယု၊ ေမာင္သင္၊ ဗိုလ္ျမင့္။

'ေအာင္လင္း' ရဲ႔ 'အ႐ိုင္းစပါယ္' 'ေဗဒါ' 'ေမာင့္မမၿငိမ္း'။ အ႐ိုင္းစပါယ္ ၀တၳဳဆို အေတာ္ကေလး ထူတယ္။ တေန႔ထဲ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဗမာ႐ုပ္႐ွင္ အသစ္ဆိုရင္ နန္းေတာ္႐ံု မွာတင္တယ္။ ထံုးစံက နံမည္ႀကီး ႐ုပ္႐ွင္ေတြဆို ႐ံုမတင္ခင္ တရက္ ၾကာသာပေတးညမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာ္ျငာကို လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ ထြန္းၿပီး တၿမိဳ႔လံုး လွည့္တယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳ ႐ုပ္႐ွင္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ၀တၳဳထဲက 'မ' အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တာက ၀ါ၀ါ၀င္းေ႐ႊ။ 'ကိုဘခက္' လုပ္သူက 'ထြန္းေ၀'။

၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ စကားတခု မွတ္မိေနတယ္။ ေဗဒင္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုတဲ့ လူေတြမွ ေမးၾကတာ။ ကိုယ္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိရင္ ဘာမွ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုဘူးလို႔ ကိုဘခက္က ေျပာတယ္။ 'မ' က ကိုဘခက္ ႐ွင္ဟာ နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လဲ ခက္တဲ့လူ တဲ့။

'တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္' ရဲ႔ 'စိမ္းေနဦးမည့္ကၽြန္ေတာ့္ေျမ' မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားသန္႔စင္၊ သူႀကီးသမီး မေလးႏြယ္ လား၊ မယဥ္ႏြယ္ လား ခပ္ေမ့ေမ့။ ဖတ္လို႔ေကာင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္း။ 'သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ ေခၚမည္ခိုင္' က ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးမွ ထြက္တာ။ တတြဲၿပီး တတြဲ၊ သံုးတြဲကို ေစာင့္ဖတ္ရတာအေမာ။

ဆရာမႀကီး 'ခင္ႏွင္းယု' ရဲ႔ 'ပန္းပန္လ်က္ပါ' ကေတာ့ စာအုပ္ပဲ ဖတ္ဖူးတာ။ ႐ုပ္႐ွင္က ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ ၾကည့္ဖူးတာ။ အေမတို႔ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့ 'ပန္းပန္လ်က္ပါ' ႐ုပ္႐ွင္ ႏွစ္ဆယ့္ ငါးပါတ္ေျမာက္ျပရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ ၿမိဳ႔မ-ေ႐ႊဂံု ႐ုပ္႐ွင္႐ံု အေပၚထပ္မွာ လုပ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။

စံုးကေ၀၊ သိုက္သမိုင္း ၀တၳဳေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ေခတ္စားတာ၊ စံုးကေ၀ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ သိုက္သမိုင္း ႐ုပ္႐ွင္ေတြ။ ဘာတဲ့- ဆရာ-မႏိုင္၊ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္၊ ဆရာျပန္ေျပး ဘုရားကေလး တဲ့။ က်ီးကန္းပါးစပ္၊ ေဒးစြန္ပါ၊ ႐ွင္မေအာင္ျဖဴ.. စံုလို႔ပါပဲ။ သိုက္သမိုင္းဆို ေအ၀မ္း႐ုပ္႐ွင္။ မင္းသားက ခင္ေမာင္ဇင္၊ မင္းသမီးက ၾကည္ၾကည္ေဌး။ စံုးမ ကေ၀မ က ေဒၚျမေလး။ သရဲခန္း သိုက္ေစာင့္အခန္းဆို တာေတႀကီး။ ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္၊ ဒီ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ၾကည့္ၿပီးရင္ အိမ္ရဲ႔ အေပၚဆံုး သံုးထပ္မွာ ႐ွိတဲ့ ဘုရားခန္းကို လူႀကီးေတြက ဘုရားမီးထြန္းခိုင္း၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ လဲခိုင္းရင္ တေယာက္ထဲ မသြားရဲဘူး။ ဘုရားခန္းဆိုတာကလဲ အဲဒီတုန္းက ကေလးေတြ အျမင္မွာ စိတ္ထဲက ေခ်ာက္ျခား စရာ။ ေၾကာက္စရာ။

ကိုယ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔၊ စိန္ပက္ထရစ္ေက်ာင္းမွာ ငါးတန္းအထိ ေနခဲ့ၿပီး၊ ရန္ကုန္မွာ ေျခာက္တန္းက စေနတာ။ ကိုယ္မွတ္မိေနတဲ့ ဒီစာေတြဟာ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနတုန္း ဖတ္ခဲ့တာေတြဆိုတာ အခိုင္အမာ ေျပာလို႔ရတယ္။

စာေရးဆရာနဲ႔ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ စာဖတ္ခါစ ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္ေလာက္အထိ စြဲသလဲ၊ ၾသဇာသက္ေရာက္သလဲဆိုရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ စိန္ပက္ထရစ္ ေက်ာင္းမွာတက္ေနတုန္း အျဖစ္အပ်က္တခု အမွတ္ရ မိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ငါးတန္းမွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ အေဖက စာတိုက္၀န္ေထာက္အလုပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကို အလုပ္ေျပာင္းလို႔။ ညီက ကိုယ္နဲ႔အတန္းတူ၊ အစ္ကိုက တတန္းႀကီးတယ္။ ညီက ႐ိုး႐ိုးေအးေအး၊ အစ္ကိုက နည္းနည္းစြာတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုယ္တို႔က မိုးေ၀ရဲ႔ စၾကာနီဂိုဏ္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ႐ူးေနတဲ့အခ်ိန္။ ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က ညီညီ။ သူေဌးသား၊ ညီညီ့သူငယ္ခ်င္းက သာမန္ပုလိပ္အရာ႐ွိတေယာက္သား၊ ေမာင္ေမာင္ခ်စ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ နာမည္ႀကီး သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲက road devil ေတြကို အတုခိုးၿပီး လမ္းသရဲဆိုၿပီး ေခတ္စားေနတာ။ သူတို႔ဂိုဏ္းက စၾကာနီဂိုဏ္း။ ဘယ္ဘက္ လက္မနဲ႔လက္ညိႇဳးၾကား လက္ဖမိုးေပၚမွာ အနီေရာင္ စၾကာအ႐ုပ္ ထိုးထားတယ္။ ၀တၳဳစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာကိုက "လမ္းသရဲတဦး၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္" လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။

ငါးတန္းေက်ာင္းသား ကိုယ္တို႔ညီအစ္ကိုကလဲ စာအုပ္ထဲက လမ္းသရဲေတြကို တုၿပီး မွင္အနီနဲ႔ လက္မွာ စၾကာအ႐ုပ္ ေရးတာ။ တေန႔ေတာ့ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ ညီအကိုထဲက အစ္ကိုနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးတုန္းက ေနာ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းကို ေရာက္ခါစ။ ခုေတာ့ ခ်စ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။ အစ္ကိုက Desmond San Choung တဲ့။ သူတို႔က မိဘကို သြားတိုင္ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို တိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး Brother Wilfred ႐ံုးခန္းကို ေရာက္ၾကရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ အ႐ိုက္မခံရဘူး။ လမ္းသရဲ အ႐ူးထတဲ့ ကေလးအ႐ြယ္ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကို ၾကည့္ၿပီး Brother ႀကီးက ဟာသလုပ္ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

အစ္ကိုလုပ္သူဟာ ခုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဥပေဒဌာနမွာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနလား၊ အၿငိမ္းစားယူ သြားၿပီလား မေျပာတတ္ဘူး။ ဥပေဒပညာ႐ွင္၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ေဇာႏိုင္ဟာ သူေပါ့။

စံုေထာက္ဆရာ မိုးေ၀က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾသဇာသက္သလဲဆိုရင္၊ လူႀကီးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ကို အလည္သြားလို႔၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းကိုေရာက္ေတာ့၊ မိုးေ၀ဇာတ္ေကာင္ အလြတ္စံုေထာက္တင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ စကၠေရေတရီ ေမစီတို႔ ႐ံုးခန္း ဘယ္နားမွာမ်ား ျဖစ္မလဲလို႔ စူးစမ္း ၾကည့္မိေသး။

ေမာင္ေအး၀င္း
ဂ်ဴလိုင္လ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၀။