တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္.... (၄)ေရးသူ- ေမာင္ေအးခိုင္

တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္... (၃) မွာ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္မွာ စာမတတ္သူပေပ်ာက္ေရး၊ အသံုးလံုး လုပ္အား ေပးတဲ့အေၾကာင္း အနည္းအပါး ထည့္ေရးၿပီး အဆံုးသတ္ထားခဲ့တာ မာယာပရိသတ္တဦးျဖစ္တဲ့ 'ေက' က၊ 'ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔လွပါေတာ့ႏိုင္' ကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာလို႔ ဆိုၿပီး comment ေပးလာလို႔ အားတက္သြားၿပီး ဆက္ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတာနဲ႔ ထပ္ေရးျဖစ္တာ။ 'ေက' ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဇူလိုင္ေလာက္က မာယာထဲမွာ "ေပါရီတို႔ရဲ႔ေ႐ႊေလွ႐ြာ (၁)၊ (၂)" ဆိုၿပီး "ေမာင္ေရခ်မ္း" နံမည္နဲ႔ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ခု ျပန္ေရးေတာ့ တခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာေတြက ထပ္ေကာင္း ထပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒိအတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါရေစ။

ဒီအေၾကာင္းေတြက အျမဲလိုလို တမ္းတလို႔ လြမ္းရတဲ့ အျဖစ္ေတြမ်ားေတာ့ ဟိုးတုန္းကဆို ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး မွတ္မိေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေမ့တဲ့ ဟာလဲ ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ ႏွစ္ေတြက ၄၀ နားေတာင္ ေရာက္လာၿပီေလ။

ဒီ အသံုးလံုး အေၾကာင္းေတြက ႀကံဳခဲ့ဖူးသူ အခ်င္းခ်င္း ဆံုမိရင္ လြမ္းစရာတသသ ျပန္လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စကား၀ိုင္းတခုမွာ ကိုယ္ေျပာမိတဲ့ စကားေလးတခုေတာ့ ခုထိ အမွတ္ရေနတုန္း။ ကိုယ္တို႔ အသံုးလံုးက ျပန္လာၿပီးေတာ့ အတူသြားေဖာ္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ စကားၾကံဳတိုင္း ဒီအေၾကာင္းကိုပဲ တသသ ေျပာျဖစ္ၾကတာကိုး။

တေန႔ေတာ့ ကိုယ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က 'ေႏြးေအး' လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ကိုသန္းေအာင္ (ေမာ႐ူးဆိုး)၊ ကိုေကာင္းျမတ္ (ကာတြန္း-နီ)၊ ကိုစိုးျမင့္ နဲ႔ ကိုယ္တို႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ တဖက္က ၀ိုင္းမွာ ကိုယ္တို႔ ဆရာေတြ (ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြ) စကားလက္ဆံုက်ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြအားလံုး ကိုယ္တို႔၀ိုင္းက အကုန္ၾကားတယ္။ သူတို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက ေကာလိပ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႔ ၀န္းက်င္က အလွအပနဲ႔ ရာသီဥတုေတြအေၾကာင္း။ ခုခ်ိန္ဆို ဘယ္လို လြမ္းစရာေကာင္းတာ၊ ဘာ ညာေပါ့ေလ...။

ကဗ်ာဆရာ ေမာ႐ူးဆိုးက ဆရာေတြ စကားကို ၾကားၿပီး သူတို႔ ေျပာတာ ၾကားရတာကိုက လြမ္းစရာေလး ေတြေနာ္တဲ့။ က်ေနာ္က ေမာ႐ူးဆိုးကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လဲ သူတို႔ ေရာက္ဖူးတဲ့ အေမရိကကို သူတို႔ လြမ္း၊ ကိုယ္တို႔လဲ ကိုယ္တို႔ ေရာက္ဖူးတဲ့ ေ႐ႊေလွတို႔၊ ေတာေက်ာင္းတို႔၊ ၾကက္သြန္ေစ်း တို႔ကို လြမ္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာေပါ့လို႔......။

အသံုးလံုးက ျပန္လာၿပီး မၾကာဘူး၊ ဗဟိုသတင္းစဥ္က အသံုးလံုးအေၾကာင္းေတြ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေတြမွာ သတင္းကားျပတာ။ ကိုယ့္မွာ ၾကည့္ရင္း၊ ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လာၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ 'မင္းေက်ာ္' ရဲ႔ 'ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔လွပါေတာ့ႏိုင္' ၀တၳဳစာအုပ္ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းဘူး၊ မေကြးဘက္ ကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး၊ အျပန္မွာ ၀တၳဳျဖစ္သြားတာ။ ေနာက္ ႐ုပ္႐ွင္အျဖစ္နဲ႔ အကယ္ဒမီ ရသြားတယ္။

ေခ်ာင္းဦးဆိုတာ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္မွာ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔ကေလးတၿမိဳ႔ျဖစ္ၿပီး မႏၱေလး-မံု႐ြာ ကားလမ္းေဘး မွာပါ။ အဲဒီၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ေက်း႐ြာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကိုယ္တို႔ လုပ္အားေပးတာက ကားလမ္းေဘးမက်ဘူး။ ကားလမ္းမေပါက္ဘူး။ မန္းက်ည္းဘုတ္-မန္က်ည္းခြ ဘက္က လွည့္သြားရင္ လွည္းနဲ႔ သြားလို႔ရတယ္။ ေရလမ္းနဲ႔ ပို သင့္တယ္။ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ကမ္းေပၚက ေ႐ႊေလွ႐ြာ။ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္ရဲ႔ အစြန္ဆံုးက်တဲ့ ႐ြာကေလးပါ။ အေနာက္ဘက္ကမ္းက ယင္းမာပင္ၿမိဳ႔နယ္။ ေတာင္ဘက္ ေရာက္သြားရင္ ေျမာင္ၿမိဳ႔နယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။

မၾကာေသးခင္က၊ ကိုေလးျမတ္က ၾသဂုတ္လထုတ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ထဲမွာ 'ညိဳျမတို႔႐ြာ' ဆိုၿပီး အဲဒီ နယ္တလႊားကို ေရးတာ ဖတ္မိလိုက္တယ္။ ခုတခါ Face Book မွာ မေအးလဲ့ထြန္းက အညာဌာနီ လို႔ ဓါတ္ပံုအက္ေဆးတခု တင္ေပးလိုက္တာ က်ေနာ့္မွာ ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ဆိုသလို ျဖစ္သြားတယ္။ မေကကို အ သံုးလံုး အေၾကာင္း ဆက္ေရးမယ္ ကတိေပးၿပီး တ၀က္တန္းလန္း ရပ္ေနတာ ခု အေၾကာင္းအရာ အခ်က္ အလက္ေတြက ေရးျဖစ္ေအာင္ အတင္းတြန္းပို႔ေနေတာ့တယ္။

မေအးလဲ့ထြန္းက ႀကိဳက္တဲ့ပံု ယူသံုးပါလို႔ ခြင့္ျပဳထားေတာ့ ေနာက္တခါေရးရင္ သံုးမယ္လို႔ စိတ္ထဲေတး ထားတာ။ ခုတကယ္ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မေအးလဲ့ထြန္းခင္ဗ်ာ။ ေဒသအတိအက် မတူေပတဲ့ အညာေဒသ ေယဘူယ် တူညီခ်က္ေတြ ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ေဆာင္းပါး ေ၀ဆာသြားေအာင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ႐ြာက ေႏြခါမွာ ခ်င္းတြင္းေရက်ခ်ိန္မို႔ သဲေသာင္ ျပန္႔ျပန္႔ႀကီးေပါ့။ ေရကို ေျခေထာက္နဲ႔ ထိဖို႔အေရး သဲပူပူ ေသာင္ျပန္႔ျပန္႔ကို အေတာ္ ျဖတ္ရတာ။ ေမာ္ေတာ္က ႐ြာမွာ ဆိုက္ရင္ သူ ရပ္ႏိုင္သေလာက္မွာ ရပ္ၿပီး ကုန္းေဘာင္ခ်ေပးရင္ ကုန္းေဘာင္က ေရထဲမွာပဲ။ လူက ေျခသလံုးေလာက္ေရကို အေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ မွ သဲေပၚေရာက္တာ။ ေအာင္မေလး မိုးခါ ေရ၀င္ခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚက လွမ္း႐ံုနဲ႔ ႐ြာကမ္းကို နင္းလို႔ရတယ္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရတိုးတဲ့အခ်ိန္ဆို ေရ၀င္တတ္လို႔ ကမ္းနိမ့္တဲ့ ႐ြာေတြမွာ တာေဘာင္ တာ႐ိုးေတြ ကာဆီးထားရတယ္။ တ႐ြာနဲ႔တ႐ြာ ေရ၀င္ေခ်ာင္းေလးေတြ ျခားေနတတ္တယ္။ ေရနည္းတဲ့ေခ်ာင္းဆို ဒူးဆစ္ေလာက္၊ ေပါင္လည္ေလာက္။ ေရမ်ားရင္ ခါးေလာက္႐ွိမယ္။ လွည္းနဲ႔သြားလို႔ လွည္းေပၚထိုင္လိုက္သြားရင္ လွည္းၾကမ္းျပင္ကို ေရထိလို႔ လွည္းေပၚထိုင္သူကို ေရစိုေစတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ လံုခ်ည္ေရမစို ေအာင္ ေခ်ာင္းထဲကို ျဖတ္ကူးတတ္တယ္။

ေရတိုးခ်ိန္မွာ အထက္ဖက္က ထင္းတုံုးေတြ ေမ်ာလာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ ေလွနဲ႔ ေရလယ္ကို ထြက္ၿပီး ထင္းဆယ္ၾကတာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားပါပဲ။ ေရစီးနဲ႔အၿပိဳင္ ေလွကိုေမွ်ာခ်ၿပီး ထိပ္မွာ ခ်ိတ္လိုအေကာက္ပါတဲ့ သစ္ပင္ကိုင္း႐ွည္႐ွည္နဲ႔ လွမ္းဆြဲၿပီး ေလွေပၚခ်ိတ္တင္ရတယ္။ တခါတေလ ကံဆိုးလို႔ ကိုယ္ဆြဲတဲ့ သစ္တံုးမွာ ေႁမြပါလာတဲ့အခါ ေရလယ္မွာ ေႁမြကိုက္လို႔ ေသသူေတြ မၾကာခဏပဲ။

ေန၀င္ခါနီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ေနလံုးႀကီး ငုပ္လွ်ိဳးခါနီး တာေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့အလွဟာ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ၾကည္ႏူးစရာနဲ႔အတူ တ၀မ္းတခါး ႐ုန္းၾကရတာ။

႐ြာ့အေ႐ွ႔ဘက္က ထန္းေတာေတြမ်ား လွည္းနဲ႔အလာမွာ အေ၀းက ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ႐ြာကို ပိတ္ကာထားတဲ့ ညိဳ႔ေမွာင္ေမွာင္ ကန္႔လန္႔ကာ ႀကီးလို။ ႐ြာမွာ အမ်ားစုက ထန္းလုပ္ငန္းလုပ္တယ္၊ တခ်ိဳ႔လည္း ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ၀ါ စိုက္တယ္။ ထန္းကေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ စပါယ္႐ွယ္အလုပ္။ ေႏြညေတြမွာ ညဘက္ဆို တေန႔လံုးခံထားတဲ့ ထန္းရည္ေတြ၊ အပင္က ခ်လာတဲ့ ထန္းရည္ေတြကို ထန္းလ်က္ခ်က္ၾကတယ္။ ထန္းပင္ေတြ စုစု စိပ္စိပ္ ေတြၾကားက နည္းနည္း က်ဲတဲ့ ေျမတလင္းေျပာင္ေျပာင္မွာ ထန္းလက္ေျခာက္ေတြကို မီး႐ႈ႔ိၿပီး အဲဒီမီးေရာင္နဲ႔ ထန္းလ်က္ခ်က္ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ စာသင္ေပးရတဲ့ ဆရာေတြထဲက ထန္းမိသားစုေတြ ကို သင္ေပးရသူဟာ အဲဒီ ထန္းလ်က္ဖိုေတြအထိ သြားသင္ေပးရတယ္။

ကိုယ့္တပည့္ေတြကေတာ့ ႐ြာထဲကပဲ။ သူတို႔ျပန္လာရင္ တန္းေတာ တေတာလံုးက အေကာင္းဆံုးအပင္၊ အေကာင္းဆံုးထန္းရည္ကို ဆရာေတြအတြက္ ယူလာၾကတယ္။ တခါေတာ့ သူႀကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထန္းရည္သြားခ်ဖူးတယ္။ သူႀကီးဆိုတာကလည္း ကိုယ့္အေဖအ႐ြယ္ေလာက္ ႐ွိတာ။ ထန္းရည္မူးေတာ့ သူႀကီးကို ကိုယ္ကေမးဖူးတယ္။ သူက မဆလ အရံပါတီ၀င္။ အရမ္းပါတီ၀င္လား အရံပါတီ၀င္လားသူႀကီးလို႔ ဆိုေတာ့ ၀န္ခံ႐ွာပါတယ္။ အရမ္းပါတီ၀င္ပါတဲ့။ အညမည (သူေျပာသလို အညမညလို႔ပဲ ဖတ္ပါ၊ အင္ညမ်င္ညလို႔ မဖတ္ပါနဲ႔) ဆိုတာႀကီးကို ေခ်ာင္းဦးမွာ သြားတက္ရတာတဲ့။

မနက္မိုးလင္း ကိုယ္မ်က္ႏွာ သစ္ေနတုန္း သူႀကီးက ႐ြာထဲက ထြက္လာတာ။ ကိုယ္တို႔က ႐ြာျပင္က ေက်ာင္းမွာ တည္းတယ္။ သူႀကီး ဘယ္တုန္းလို႔ လွမ္းၿပီး ပဋိသႏၱာရစကား ဆိုလိုက္တာ ဆရာေလး လိုက္ခဲ့ေလတဲ့။ ဆရာေလးကလဲ ဘာရမလဲ.. သူႀကီးနဲ႔ ေကာက္ေကာက္ပါသြားတာ။ ႐ြာကလူေတြ ေျမာင္းတူးၾကတာကို သူႀကီးက ခဏတျဖဳတ္ အာလူးသြားဖုတ္ၿပီး ကိုယ့္ကို ဆရာေလး သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ထန္းေတာကို ေခၚသြားတာ။ သူႀကီးဆိုေတာ့လည္း ထန္းသမားက သူတက္ေနတဲ့ အေကာင္းဆံုးအပင္က ခ်ေပးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သူႀကီးကေတာ့ အပင္ေအာက္မွာတင္ အိုးထဲမွာ အေပၚတက္ေနတဲ့ အျမႇဳပ္ေတြကိုု ဖယ္ၿပီး ခြက္မပါ ဘာမပါ အိုးလိုက္ေမာ့ၾကတာ။

သံုး ေလး အိုး ေလာက္ ေမာ့ၿပီးေတာ့ သားအဖအ႐ြယ္ အသက္ႀကီးနဲ႔ အသက္ငယ္ ႏွစ္ေယာက္သား လည္ပင္းဖက္ၿပီး ႐ြာထဲကို ယိုင္ထိုး ျပန္လာၾကတယ္။ ႐ြာကလူေတြကေတာ့ ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။ ငါတို႔ဆရာေလးေတာ့ လုပ္ခ်လာျပန္ၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာ။ စေရာက္တဲ့ေန႔ကလည္း ဆရာေလး ႐ြာက ေက်ာင္းဆရာ ကိုေကာင္းဟိန္နဲ႔ ထန္းရည္မူးတာ (ေပါရီတို႔ ေ႐ႊေလွ႐ြာ- မွာၾကည့္) ႐ြာေလးတေက်ာ္။

တခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔က ၉ ေယာက္။ ယင္းမာပင္ဘက္က လူငယ္ေတြက ၉ ေယာက္။ ဟိုဘက္ကမ္းကေတာင္ တကူးတကန္႔ ခ်ိန္းၿပီး လာကန္တာ။ လူငယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ထဲမွာ အေသအခ်ာ ေဘာလံုးကို ေဘာလံုးသမားလို အပီအျပင္ ကန္တတ္တာ မန္းတကၠသိုလ္က ေအာင္ေက်ာ္၀င္း။ က်န္အမ်ားက ကိုယ္အပါအ၀င္ အီးေယာင္၀ါးေတြ။

ကိုယ့္တို႔ကို အားေပးတာ ကိုယ့္စာသင္သား မိန္းမပရိသတ္ေတြ။ ဆရာေတြကို အထင္တႀကီးနဲ႔ အားေပးတာ။ ၁၄ ဂိုး ၁ ဂိုးလား၊ ၁၆ ဂိုး ၁ဂိုး လား မသိဘူး၊ ကိုယ္တို႔ ႐ႈံုးသြားတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီ ၁ ဂိုးက ကိုယ္သြင္းတာ။ ပထမ စစျခင္း ကိုယ့္နားေရာက္လာတာကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မ်က္စိမွိတ္ စြပ္ကန္လိုက္တာ အလစ္မွာ ဂိုး၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ႈ႔ံးတာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ႐ႈံးတဲ့ပြဲေပါ့။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ထဲမွာ ၿမိဳ႔႔နယ္အဆင့္ေလာက္ ကန္တတ္တဲ့ အေကာင္ေတြလည္းပါပံုရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေဘာကန္ ဖိနပ္ေတြနဲ႔။ ကိုယ္တို႔ထဲမွာက ေအာင္ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ပဲ ဖိနပ္နဲ႔။ က်န္သူမ်ားက ေျခအလြတ္ ကန္ရတာ။ လယ္ကြက္ထဲမွာ။ မ႐ႈံးဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ။

ကိုယ့္တပည့္ မခ်စ္ေမက ေျပာတယ္။ ကိုယ့္ဆရာေတြ အေျခအေန မဟန္လို႔ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းပတ္တဲ့ ပုဆိုးစုပ္ တဘက္ကေလးကို ကြယ္ၿပီး၊ မၿပီးခင္တ၀က္ေလာက္မွာ ထျပန္လာၾကရတယ္တဲ့။ ေကာင္းေရာ....။

ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ႐ႈံး႐ံႈး ႏိုင္ႏိုင္ ေအာင္ပြဲခံတာပါပဲ။ ႐ြာထဲကို ကိုယ္ျပန္လာေတာ့ မက်င္ျမေယာက်္ား ဦး၀က္ႀကီးက သူ႔အိမ္ေ႐ွ႔ ကြပ္ျပစ္ေပၚကေန လွမ္းေခၚတယ္။ ဆရာေလး ၀င္ပါအုန္း။ ကိုယ္၀င္သြားေတာ့ ခြက္တခြက္ လွမ္းကမ္းတယ္။ အေမာေျပေလး......။ ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ ဘာအိုးမွ မေတြ႔လို႔ ကိုယ္က တခြက္ထဲလား သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တာကို သူက အထာေပါက္တယ္။ လူျမင္မေကာင္းလို႔ တင္မထားတာဆိုၿပီး အိမ္ေဘးက အိုးကို လိုက္ျပတယ္။ ငါးဆယ္၀င္ ေရခ်ိဳးတဲ့ စဥ့္အိုးနဲ႔ ထန္းရည္အျပည့္။

ကိုယ့္ကို ျမင္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္း ကိုယ့္ကိုခင္တဲ့ ဦး၀က္ႀကီးမိတ္ေဆြေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေရာက္လာၾက တယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ပန္းကန္ျပားေလးထဲ သရက္ခ်ဥ္သုတ္ေလး၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ေလးေတြနဲ႔။ သူတို႔ ဆရာေလး က်ေနာ့္အတြက္ ႐ႈံးပြဲခံ ဟာသ လာလုပ္ၾကတာ။ မခ်စ္ေမက လာ၀င္ေႏွာက္ေသးတယ္။ တို႔ဆရာနဲ႔ ထိၿပီး ၀င္သြားတဲ့ တဂိုးပဲ။ တို႔ဆရာလည္း ေနာက္ထပ္ ေဘာလံုးနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ မထိေတာ့ဘူး။ တကြင္းလံုး ဟိုေျပး ဒီေျပး ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ သနားေတာင္ သနားလာတာတဲ့။ သူေျပာတာ ဟုတ္မွာ....။

ဦး၀က္ႀကီး ႏြားစာစင္းတာ ကိုယ္စမ္းၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ၀င္စမ္းဖူးတယ္။ မခ်စ္ေမ လာေအာ္လို႔ သူတို႔ ကိုယ့္ကို ေပးမလုပ္ေတာ့ဘူး။ လက္ျပတ္သြားမွာတဲ့။ သူ႔ဟာက ေျခေထာက္ကနင္း၊ လက္က ေကာက္႐ိုးကို ထိုးထည့္ရတာ။ လက္မွန္းမတည့္ရင္ သူက ႀကီးလိုက္ေသးလိုက္ျဖစ္မွာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကဂ႐ုစိုက္ေနရင္း ေျခကအနင္း လက္ကအ႐ုပ္၊ ခ်ိန္သားမကိုက္ရင္ လက္ပါသြားမွာ။

တခါလည္း ဦး၀က္ႀကီး ေကာက္႐ိုးသြားတိုက္တာ ကိုယ္လိုက္သြားတယ္။ အျပန္ေတာ့ ကိုယ္ေမာင္းမယ္ ဆိုၿပီး လွည္းကို ေမာင္းခ်လာတာ။ ႐ြာမေရာက္ခင္ လမ္းက်ယ္က်ယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ႐ြာထဲ၀င္လို႔ ႐ြာလယ္လမ္းက ေမာင္းခ်လာေတာ့မွ ဟိုျခံတိုင္ ၀င္ခ်ိတ္၊ ဒီျခံတိုင္ ၀င္ၿငိနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚမွာဆို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္နဲ႔ ျပႆနာတက္မွာ။ ေတာမွာကေတာ့ ကိုယ္ကၿငိလိုက္ ဦး၀က္ႀကီးက ဆင္းဖယ္လိုက္နဲ႔။ အိမ္ေရာက္လာတယ္။

႐ြာမွာ ကိုယ့္ေဘာ္ဒါ၊ ကိုယ့္စာသင္သားေတြက မေပါရီ၊ မိေ႐ႊ။ သူတို႔က ကိုယ္နဲ႔ သက္တူ ႐ြယ္တူ။ မခ်စ္ေမ....၊ သူ႔သား ေမာင္တင္ေအာင္က ကိုယ္နဲ႔ ႐ြယ္တူ။ ဦး၀က္ႀကီး မက်င္ျမတို႔ လင္မယား၊ ႀကီးေတာ္ ေဒၚျမဟန္... ၊ ေဒၚေစာေ႐ႊ..... က်န္တာေတြေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။

ေမာင္ေအးခိုင္။
၃ ရက္၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀ခုႏွစ္။