အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ ဦးလွ (ဒုတိယပိုင္း)ေရးသူ- ညြန္႔ေအာင္ (ေရစႀကိဳ)

(၄)
ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းေအာင္ျမင္ၿပီး႐ံုနဲ႔ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္က မၿပီးေသးပါဘူး။ ၿမိဳ႔႐ြာေဒသအားလံုး ေတာႀကိဳအံုၾကား လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဖဆပလ အလံေတာ္ေအာက္မွာ တညီတညြတ္တည္း ဖြဲ႔ဖြဲ႔စည္းစည္း႐ွိေနေအာင္ ေနရာအႏွ႔ံ လွည့္လည္စည္း႐ံုးဖို႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ႐ွိေနပါေသးတယ္။ ဒီတာ၀န္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဦးလွနဲ႔တကြ လူႀကီးေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြပါ ေန႔မနား ညမနား အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။



ဒီတုန္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပံုမ်ားကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ လူငယ္ပီပီ စိတ္လႈပ္႐ွားလြယ္ပံုနဲ႔ ဦးလွရဲ႔ သည္းခံတတ္ၿပီး ဘယ္ကိစၥမဆို ထစ္ခနဲ႐ွိ သူတပါးအျပစ္ကိုသာ မျမင္တတ္ဘဲ ကိုယ့္ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ကို ျမင္တတ္ သိတတ္ပံု အျဖစ္ကေလးကို သတိရမိတယ္။ အဲဒါက စစ္ႀကီးမၿပီးခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ပထမဆံုး ကျပခဲ့တဲ့ ေ႐ႊမန္းသဘင္ပြဲ ပထမညမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း မိုးဂ်ာနယ္ ၉၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ေ႐ႊမန္းရဲ႔ ေအာ္ပရာကကြက္ ေနာက္ဆံုးစခန္းသိမ္းမွာ မင္းသမီးေလးေတြကို ဖ်တ္ခနဲဆို ယူနီယံဂ်က္အလံ (အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံေတာ္အလံ) ေလးေတြက်လာၿပီး ဖံုးသြားတဲ့ ျပကကြက္နဲ႔ စခန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္အလံေတြ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ႐ွဴးကနဲ ေဒါသထြက္ စိတ္လႈပ္႐ွားသြားၿပီး ေအာ္က်ယ္ဟစ္တီး ပါးစပ္က ေရေတာ့ ႐ြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူကို ဦးလွက အိေျႏၵမပ်က္ "က်ေနာ္နဲ႔ ကိုညြန္႔ေအာင္တို႔က မနက္အေစာႀကီး လုပ္စရာ႐ွိေနလို႔ ႏွစ္ပါးသြားတဲ့အထိ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ပါဦးမယ္" လို႔ က်န္တဲ့ အမႈေဆာင္ လူႀကီးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ပြဲၾကည့္စင္ကေန အျပင္ဘက္ကို ပ ထုတ္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္း ျမင္းလွည္းေပၚေရာက္ေတာ့မွ "ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားႀကီး လိုေသးတာပဲ။ တကယ္ဆို ပြဲမျပခင္ကတည္းက ကိုတင္ေမာင္ (ေ႐ႊမန္း)- ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို ႀကိဳၿပီး ဖိတ္ထားခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႀကိဳျမင္ၿပီး ႐ွင္းျပေဆြးေႏြးထားသင့္တာေပါ့။ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ကိုတင္ေမာင္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ နက္ျဖန္ သြားေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္း ေနာက္တေန႔ သြားေဆြးေႏြးၾကေတာ့ ေျပလည္သြားတာပါပဲ" ဦးလွရဲ႔ ဒီအက်င့္ (အရည္အခ်င္း) ဟာ အလြန္ေကာင္းလို႔ အလြန္ နမူနာယူသင့္တဲ့ အက်င့္ပါ။ လူတိုင္းမေျပာနဲ႔ ေတာ္႐ံုေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ ဒီအရည္အခ်င္းမ်ိဳး မ႐ွိတတ္ပါဘူး။
ေနာက္တမ်ိဳး ႐ွိေသးတယ္။ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာေတြအထိ ဖဆပလေတြ ဖြဲ႔စည္းေရးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡအသြင္ေဆာင္တဲ့ ျပသနာတခု ေပၚလာတယ္။ ျပသနာက နဂါးေဆးေပါ့လိပ္႐ံု အလုပ္သမားေတြက ပိုင္႐ွင္ကို ေဆးလိပ္လိပ္ခ တိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရာက မေျပလည္းဘဲ တင္းမာလာတဲ့ကိစၥပါ။ ေဒၚဦးက ဖဆပလ အဖြဲ႔မေပၚခင္ စၿပီးစည္း႐ံုးၾကစဥ္ ကတည္းက ဖဆပလကိုေရာ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုပါ အဘက္ဘက္က ေထာက္ခံ အားေပးေနသူ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဂါးေဆးလိပ္ခံု အလုပ္သမားသမဂၢ စၿပီးဖြဲ႔ေတာ့လည္း ပိုင္႐ွင္ ေဒၚဦးကိုတိုင္ လိုလိုလားလား အားေပးခြင့္ျပဳခဲ့ တာပါ။ ဒီၾကားထဲက ျပသနာေပၚတာဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ စြပ္စြဲၿပီး တင္းတင္းမာမာ ဆက္ဆံေတာ့တာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ မ်က္ႏွာပူၿပီး အေနရခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖဆပလမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူေနရေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ႔ ၈၄ လမ္းေရာက္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဦးလွတို႔ တိုက္မွာပဲ ထမင္းစားဆိုေတာ့ ေဒၚဦးတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ေဒၚဦးက ဦးလွဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မႀကီး။ ေဒၚအမာတို႔ မိဘေဆြမ်ိဳး တအံုလံုးက ဖဆပလ အားေပးသူမ်ား ျဖစ္ၾကေတာ့ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ခင္မင္ေနၾက တာကိုး။ ခါတိုင္းလို ႏႈတ္ဆက္ရအခက္၊ မ်က္ႏွာလႊဲရမွာ အခက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ဘဲ ဦးလွေ႐ွ႔မွာ တညည္းညည္းတညဴညဴ လုပ္ေနေတာ့ အစက ဘာတခြန္းမွ မေျပာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ "အင္း ကိုညြန္႔ေအာင္လည္း ဒီကိစၥ သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္" လို႔ ခပ္ညည္းညည္းေလး မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥအတြက္ ႀကံစည္စိတ္ကူး ေျပာဆိုေနတုန္းမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ သာမန္ကိစၥကေလးနဲ႔ ေဘးကလာၿပီး ပူညံပူညံ အေႏွာင့္အယွက္ လာမေပးပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒီမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ မ႐ွင္းမ႐ွင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ဥာဏ္အလင္းေရာင္ေလးပြင့္ၿပီး အျမင္မွန္ ၀င္လာခဲ့တယ္။ ဘံုရန္သူ နယ္ခ်ဲ႔သမားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ တမ်ိဳးသားလံုး ညီညြတ္ေအာင္ လံုးပန္းေနရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးတဲ့ အခ်င္ခ်င္း ကိစၥကေလးအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အေနွာင့္အယွက္မလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡကိစၥကို ႏွစ္ဖက္စလံုး ေက်နပ္ေအာင္ အႏူးအညြတ္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလိုက္ေတာ့ အားလံုး ေျပလည္ ၿပီးျပတ္သြားတာပါပဲ။
ဒီကိစၥမွာလည္း ဦးလွရဲ႔ အမ်ိဳးသားေရး ဦးတည္ခ်က္ကို သတိမခၽြတ္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ ထိန္းတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ။ အလြန္ေလးစားထိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက သူတပါးအေပၚ ငါသိ ငါတတ္ ဆရာမလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္။ ပညာ႐ွိမ်ားလို တီးမွ ျမည္တယ္။ မတီးဘဲ မျမည္ဘူး။ ျမည္တယ္ဆိုတာေတာင္ ငါျမည္လိုက္တဲ့ အသံက တဘက္မွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မလား ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မလားဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ျမည္တယ္။ တီးတိုင္း ျမည္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ယခု နဂါးေဆးလိပ္ခံု ျပသနာမွာလည္း စကတည္းက သိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆရာမလုပ္ဘူး။ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္သင့္တယ္၊ အၾကံလည္း မေပးဘူး။ ေပးျပန္ရင္လည္း မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းက ႐ွိေနတယ္။ အလုပ္႐ွင္ နဂါးေဒၚဦးဆိုတာ ဦးလွရဲ႔ဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မအရင္းဆိုေတာ့ သူ႔မရီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူေျပာလိုက္လို႔ မေတာ္ သူ႔မရီးဘက္က ၀င္စြက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး အျမင္လြဲလိုက္ရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ အျပစ္ျဖစ္မွာလည္း သတိ႐ွိပံုရတယ္။ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း စကားပံုေလးနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပဲ ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။
အမ်ိဳးသားေရးဦးတည္ခ်က္ကို မေမ့ဘူး။ မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံဘူးဆိုလို႔ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အားျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအခ်က္မွန္သမွ် မလြတ္တမ္း အသံုးခ်တတ္ပံုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိေသး တယ္။ အဲဒါက မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာ စခန္းခ်ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ (၁၃၆) တပ္ဖြဲ႔က တပ္ၾကပ္ႀကီး ( A.Mackenzee) ေအ- မကၠင္ဇီ ဆိုသူတေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ဘံုရိပ္သာအျဖစ္ ခိုလႈံေနတဲ့ မဟာေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူဟာ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ပါတီ၀င္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု တပါတ္အတြင္းမွာ စစ္တပ္က သူအားရက္ရေၾကာင္း၊ သူ႔အားလပ္ရက္မ်ားမွာ ဒီက ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး သေဘာတရားေရးရာမ်ား ေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သေဘာတူလို႔ ေနာက္ေန႔နံနက္ကစၿပီး ေန႔စဥ္ နံနက္ ၇ နာရီကစၿပီး နံနက္စာစားခ်ိန္ထိ ေဆြးေႏြးတယ္။ နံနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူစားတယ္။ စားၿပီး ျပန္တယ္။ အမွန္က ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာထက္ သင္တန္းေပးတဲ့ သေဘာလိုပါပဲ။ ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက 'အရင္း႐ွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ ( Imperialism the Highest Stage of Capitalism)' ဆိုတဲ့ လီနင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ကို သူယူလာၿပီး အေသးစိတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အခန္းအလိုက္ အက်ဥ္း႐ံုးၿပီး သူက ႐ွင္းျပတာပါ။ ဒါကို တက္ေရာက္တဲ့ ရဲေဘာ္၊ ရဲေဘာ္မေတြ (၁၀ ေယာက္ေလာက္) က အဂၤလိပ္လို မတတ္ေတာ့ ကိုေဌး (ဗကပ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ေတာတြင္းေသဆံုး) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တလွည့္စီ စကားျပန္ လုပ္ၾကရပါတယ္။
ဒီေဆြးေႏြးပြဲေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖဆပလ႐ံုးကို နံနက္ပိုင္း လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ဦးလွကို သြားၿပီးေျပာေတာ့ ဒီကိစၥ သူစိတ္၀င္စားတယ္။ သူလာၿပီး ၾကည့္ခ်င္ ေလ့လာခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွာ ဦးလွေရာက္လာၿပီး ေဘးကေန ထိုင္နားေထာင္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲက ထူးဆန္းေတာ့ ေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးကလ်ာဏ (ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠဌ) ကလည္း ေန႔တိုင္းလို ေဘးနားမွာ ႀကိမ္ကုလားထိုင္ႀကီးတလံုးနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးတဲ့အထိ နားေထာင္ေလ့႐ွိတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲသင္တန္းၿပီးေတာ့ ဦးလွနဲ႔ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကတာ အဓိကအားျဖင့္ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ စစ္ထဲ၀င္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကစၿပီး အဂၤလိပ္လူထုအေျခအေန၊ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ျမန္မာျပည္ ေပၚ သေဘာထား စတာေတြပါပဲ။ ရဲေဘာ္မကၠင္ဇီကလည္း အဂၤလန္အပါအ၀င္ ဥေရာပမွာ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားလာပံု၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ တေျဖးေျဖးၾသဇာက်ဆင္းလာမယ့္ လကၡဏာနဲ႔ ၿဗိတိသွ်ပါတီ ကေတာ့ ကိုလိုနီမ်ားကို လက္လႊတ္ေလာ့။ ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ေလာ့ဆိုတဲ့ သေဘာထားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲကို လာၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဦးလွအတြက္ လူထုစစ္သေဘာတရားနဲ႔ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားစည္း႐ံုးညီညြတ္ေရး တိုးၿပီး ခိုင္မာလာေအာင္ တည္ေဆာက္ရာမွာ လူထုကို ေဟာစရာ၊ ေျပာစရာ အားတက္ဖြယ္ရာ အခ်က္အလက္အသစ္ေတြက အမ်ားႀကီး တိုးလာတယ္။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ မိမိတို႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ ကမၻာ့လူထုႀကီးရဲ႔ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ အေထာက္အကူကို ရ႐ွိမွာျဖစ္ေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ အဂၤလန္ အဂၤလိပ္ လူထုႀကီးအတြင္းမွာပင္ ကိုလိုနီစနစ္ ဆန္႔က်င္တဲ့ အသိေတြ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာေနၿပီး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ၀ါဒီ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ ၾသဇာက်ဆင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အားပါးတရ ႐ွင္းျပတဲ့အျပင္ ရပ္ကြက္လူထု တရားပြဲ ေတြမွာလည္း ပိုၿပီး စံုစံုလင္လင္ အားတက္သေရာ ႐ွင္းလင္းေဟာေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။
ဦးလွရဲ႔ အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ေတြ မွန္ကန္ေၾကာင္း ခိုင္မာေစတဲ့ လက္ေတြ႔သာဓကအျဖစ္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ကိုလိုနီ၀ါဒသမား မစၥတာခ်ာခ်ီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ ႐ႈံးနိမ္႔သြားၿပီး မစၥတာကလီမင့္အက္တလီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားပါတီ (ေလဘာပါတီ) က အႏိုင္ရ႐ွိသြား ၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ အမႈေဆာင္လူႀကီးေတြေရာ လူထုအတြင္းမွာပါ ေလဘာပါတီ အႏိုင္ရလို႔ အဂၤလန္မွာ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ဧရာမ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုႀကီးရဲ႔ ညီညြတ္မႈအင္အားကို မေလွ်ာ့ဖို႔အျပင္ တိုးၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ဖို႔၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္မွာ သတိလ်င္လ်င္နဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ႐ွိေနၾကဖို႔ ေ႐ွးကထက္ ပိုၿပီး လိုအပ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလန္ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာတာဟာ ျမန္မာ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ အလားအလာေကာင္း တိုးလာျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဖိၿပီး ေဟာၾက ေျပာၾကရပါေသးတယ္။ ဒီစဥ္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚနဲ႔ အနီးနားတ၀ိုက္မွာ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ညစဥ္ ဖဆပလတရားပြဲေတြ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေနခဲ့ တာကို အမွတ္ရမိပါေသးတယ္။
တရားပြဲေတြလို႔ ဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီတရားပြဲေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဦးလွကို ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္ခ်င္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခု ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီေခတ္တုန္းက တရားပြဲေတြဆိုတာ အသံခ်ဲ႔စက္ မသံုးႏိုင္ၾကေသးေတာ့ ဇာတ္ပြဲ လူပ်က္ေတြ (လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ) ေျပာသလို က်ဳပ္ေမာ္ေတာ္ကားက လူမိုက္သေလာက္ေျပးတယ္ဗ် ဆိုတဲ့အတိုင္း အားကုန္ကုန္းေအာ္ၿပီး ေအာ္ႏိုင္ ဟစ္ႏိုင္ကာမွ ပရိသတ္ တေထာင္ႏွစ္ေထာင္ကို ထိန္းႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ ပရိသတ္က ၿငိမ္ပါဦးမွ။ ဦးလွက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေဟာေျပာတတ္တဲ့ အေလ့မ႐ွိဘူး။ ပံုတိုပတ္စေလးေတြ တမ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳးေျပာၿပီး ခပ္႐ႊင္႐ႊင္ ခပ္ေအးေအးပဲ ေဟာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တရားပြဲတပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူကို ပက္လက္လန္ေအာင္ ႏုန္းေနတတ္တယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုး ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ အခုေနမွာ သတင္းစာဂ်ာနယ္႐ွိဖို႔ သိပ္လိုတယ္ဗ်။ ႏႈတ္တရာ စာတလံုးဆိုသလို သတင္းစာဂ်ာနယ္က ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ မၾကာခဏ တတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္တယ္။
တေန႔မွာ တေန႔ဆိုတာ မွတ္မွတ္ရရ အိႏၵိယက ဖဆပလဖြင့္ပြဲအမီ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကိုေက်ာ္ရင္ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ကြယ္လြန္) တို႔ ကိုလွေသာင္းတို႔ ေလထီးအဖြဲ႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္ဘက္ ခရီးမဆက္ခင္ တညေနပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုေက်ာ္ရင္တို႔ ဦးလွတိုက္ေရာက္တဲ့အခါ ကဆုန္ နယုန္ ေႏြရာသီမို႔ တိုက္ေ႐ွ႔လမ္းေဘးမွာပဲ တန္းလ်ားေတြ စပြဲေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးလွက သူ သတင္းစာထုတ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနေၾကာင္း၊ စကၠဴ ပံုႏွိပ္မင္ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပထမ ဂ်ာနယ္စ ထုတ္မယ္။ စကၠဴနဲ႔မင္ စိတ္ခ်ရရင္ သတင္းစာ တိုးထုတ္မယ္။ ဂ်ာနယ္နာမည္ ဘယ္လိုေပးရမလဲ။ The People တလံုးတည္း 'လူထု' ဆိုၿပီး ေပးရင္ေကာင္းမလားလို႔ သူ စိတ္ကူးမိေၾကာင္း အဲဒါ ထိုင္ၿပီး အၾကံေပးၾကပါဦးလို႔ ေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းၿပီး လူထုအသံ၊ လူထုေအာင္လံ၊ လူထုလမ္းညႊန္ စသျဖင့္ ေကာင္္းႏိုးရာရာ တြဲၿပီး ေရ႐ြတ္ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူထု ဆိုတဲ့စကားတလံုးတည္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဖတ္၇တဲ့လူထုက ႀကိဳက္သလို ျဖည့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ 'ထု' ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ထုထည္ႀကီးမားမႈ၊ ခိုင္မာမႈ၊ ႀကီးမားမႈကို ေဖာ္ျပရာေရာက္တယ္ဆိုၿပီး လူထုဆိုတာပဲ အားလံုးသေဘာႀကိဳက္ ညီၾကပါတယ္။ ( People ဆိုတာကို ခုေခတ္မွာလို ျပည္သူလို႔ မသံုးၾကပါဘူး။ တရားပြဲေတြမွာလည္း ယခုလို လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ၊ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာလို႔ သံုးေလ့မ႐ွိပါဘူး။ လူထုႀကီးခင္ဗ်ာ၊ လူထုႀကီးက ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ စသျဖင့္ အာလုတ္သံျပဳၿပီး ေျပာၾက ေဟာၾကပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက စကား၀ိုင္းမွာ ရယ္စရာ အျဖစ္ကေလးကိုေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူထုစကားလံုးကို ႏွစ္သက္ၿပီး တက္ႂကြထက္သန္တဲ့ သေဘာနဲ႔ 'ထု' ဆိုတာကို ထဆင္ထူးနဲ႔ မထုခ်င္ဘူး။ ဒေဒြးနဲ႔ 'ဒု' လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကိုညြန္႔ေအာင္ရာ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့။ ထဆင္ထူးကို ဘယ္လိုဖတ္ဖတ္ 'ဒု' ဆိုတဲ့ အသံပဲ ထြက္တာပါဆိုၿပီး ရယ္ၾက ေပ်ာ္ၾကရပါေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး။ လူထုဂ်ာနယ္ စၿပီးထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္းသိ၊ အားလည္းက်လို႔ ကိုေအာင္သူ (တိုင္းပို႔ဆက္မန္ေနဂ်ာ- ၿငိမ္း) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး ၾကယ္နီဂ်ာနယ္ ထုတ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာနယ္ဇင္းတေစာင္ ရပ္တည္စြဲျမဲသြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ အစစ ႐ွားပါးတဲ့ေခတ္မို႔ ဂ်ာနယ္တေစာင္ ပံုႏွိပ္ၿပီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာ မလြယ္သလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလို႔ျဖန္႔ခ်ိရတာလည္း မလြယ္ဘူး။ တပတ္ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ဖိုး ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္နဲ႔ အရင္းျပန္ရၿပီး လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကယ္နီဟာ တေစာင္တည္းသာ ထုတ္ႏိုင္ၿပီး ရပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးလွရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္က ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ သတင္းစာအဆင့္ထိေတာင္ တိုးျမႇင့္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလေတြမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ စားအတူ သြားအတူ တတြဲတြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ ေနထြက္ေန၀င္လို႔ ေျပာ႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ေန႔ေရာညပါလို႔ ေျပာမွ စကားက နီးစပ္မွာပါ။ ဦးလွဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ စံုလံုးႏွစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္အသိဆံုးပဲ။ Full devotion ပဲ။ လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထုသတင္းစာ ထုတ္ရတာကိုက ဖဆပလရဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ိဳးေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတာပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေတြကို ေတြးမိၿပီး ဦးလွကို သူ ထုတ္ေ၀သည့္ လူထုသတင္းစာကို အစြဲျပဳၿပီး လူထုဦးလွဟု အမ်ားက သိၾကသည္ဆိုတဲ့ အေျပာအဆို အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ၿပီးဘ၀င္မက်ခဲ့လွဘူး။ ေပါ့ဟာဟာလို ခံစားေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာၾက ေရးၾကတာကို မွားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ မျပည့္စံုတာပါ။ အမွန္ေျပာရင္ ဦးလွ ဆိုတဲ့ နာမည္ရဲ႔ေ႐ွ႔က လူထုဆိုတဲ့ ၀ိေသသနပုဒ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရး လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရာမွာ အ႐ိုးသားဆံုး၊ အႏိုးၾကားဆံုးနဲ႔ အႀကိဳးစားဆံုး လံုးပန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ လို႔ အမ်ိဳးသား လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲႀကီးက ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဂုဏ္ထူး ေဆာင္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ႀကီး ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာမွ ေရးမွ ျပည့္စံုမွန္ကန္ၿပီး ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။

(၅)
ဧၿပီလကစၿပီး ေလးငါးလေလာက္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအတြက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး မေနမနား ႀကိဳးစားလံုးပန္းေနၾကခိုက္မွာ ၀မ္းေျမာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ၾသဂုတ္လလယ္ ေလာက္မွာ ဂ်ပန္က မဟာမိတ္တပ္မ်ား ေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္နက္ခ်လိုက္လို႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းျဖစ္တယ္။ သံုးႏွစ္လံုးလံုး စားမေျဖာင့္ သြားမေျဖာင့္ အိပ္မေျဖာင့္ ေနမေျဖာင့္ က်ီးလန္႔စာစား ေနၾကရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေပါ့ဟဲ့၊ ကၽြတ္ေပါ့ဟဲ့လို႔ ခံစားလိုက္ၾကရတဲ့အသိဟာ ဘယ့္ကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ အက်ယ္ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ပုခံုးေပၚထမ္းထားၾကရတဲ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးလည္း တပါတည္း ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး သြားတာမို႔ ေပ်ာ္စရာတို႔ရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ယခုလို ေပ်ာ္စရာေတြ႔ၾကံဳခဲ့ၿပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ေပ်ာ္စရာ စိတ္အားတက္စရာ ႀကံဳလာရတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ ေလးေယာက္ ျဗဳန္းစားႀကီး မႏၱေလးကို ေရာက္လာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးလွကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေရာက္တာနဲ႔ဟန္က်တာပဲဗ်ဳ႔ိ၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တရားပြဲတခုေလာက္ လုပ္လိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေမွ်ာ္လင့္သလို တရားပြဲ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က လူသိ႐ွင္ၾကား တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကိစၥက မႏၱေလးမွာ႐ွိတဲ့ ဖဆပလ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အေရးႀကီးကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔နဲ႔ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလးလမ္းတေလွ်ာက္ ဖဆပလလူထုအေျခအေနကို ေလ့လာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္က မႏၱေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ တၿမိဳ႔၀င္ တၿမိဳ႔ထြက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုး ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္တိုက္မွာပဲ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးတိုက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားအားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ အစအဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပဲ တာ၀န္ယူၿပီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးပါတယ္။
စစခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မႏၱေလးၿမိဳ႔နဲ႔ အထက္ပိုင္းျမန္မာျပည္ ဂ်ပန္ေအာက္က လြတ္လပ္ျခင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဖဆပလ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြဲ႔စည္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ အလြန္၀မ္းသာအားရ ေက်နပ္မိေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ရလ်င္ရခ်င္း ရန္ကုန္မွာ ဖဆပလဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႔စည္းၾကရာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႏွင့္ အနီးတ၀ိုက္သာ အဆက္အသြယ္ရၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကရတဲ့ အတြက္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၃၆ ဦးနဲ႔ အျမန္ဖြဲ႔စည္းေၾကညာခဲ့ရေၾကာင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္က ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကို ေမ့ခ်န္ထားခဲ့သလိုျဖစ္၍ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အမႈေဆာင္မ်ားထဲက (၁၀) ဦးကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ားအျဖစ္ တိုးျဖည့္ၾကဖို႔ ရန္ကုန္အမႈေဆာင္မ်ားနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္ၿပီး လာခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေဆြးေႏြးပြဲၿပီးလွ်င္ အထက္ျမန္မာျပည္အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ (၁၀) ဦးေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး မိမိအား နက္ျဖန္နံနက္မွာ စာရင္းေပးၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ၿပီး ယခု ဖတပလ ဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေပၚလာၿပီမို႔ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး ဆက္႐ွိမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ထပ္ဖြဲ႔ရမလိုျဖစ္ေၾကာင္း၊ အ႐ိုးအစဥ္အတိုင္း ဖဆပလ အဖြဲ႔မ်ားကို ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာ၊ ၿမိဳ႔နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ ဗဟိုဆိုၿပီး ဖြဲ႔ၾကရမွာမို႔ ယခုလက္႐ွိ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ဗ်။
အဲဒိေနာက္ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကႏၷီစာခ်ဳပ္အေၾကာင္း၊ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု ေသနာပတိေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာေတာ့မယ့္ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္နဲ႔ အႀကိဳေတြ႔ၿပီးေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ား အေၾကာင္းတို႔ကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး စစ္ႀကီးအတြင္းနဲ႔ စစ္ႀကီးအၿပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က တိုင္းျပည္အသီးသီး အထူးသျဖင့္ တိုင္းငယ္ ျပည္ငယ္တို႔ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာပံုမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပံုနဲ႔ လက္႐ွိျမန္မာျပည္ရဲ႔ အေျခအေနမ်ား၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေ႐ွးကထက္ပိုမို လမ္းပြင့္ ပီျပင္လာပံုမ်ားအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ႐ွင္းျပပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ လက္႐ွိအင္အားနဲ႔ တိုင္းျပည္အေျခအေနမ်ားအရ ဘုရင္ခံ (ေဒၚမန္စမစ္) ျပန္ေရာက္လာရင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို သူ႔ရဲ႔ ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအစိုးရထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဖိတ္ေခၚမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔မွာ ဖဆပလအဖြဲ႔က ၀င္လုပ္မလုပ္ဆိုတာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိစၥျဖစ္လို႔ မိမိတို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ တခုတည္း သေဘာနဲ႔ မဆံုးျဖတ္လိုေၾကာင္း၊ ဒီအတြက္ ဖဆပလဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး က်င္းပဖို႔ မိမိတို႔ အစီအစဥ္႐ွိေၾကာင္း၊ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းကို ယခု မိမိတို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပ လိုေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေ႐ြးခ်ယ္ေပးမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကလည္း အဲဒီဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းကို မျဖစ္မေန တက္ေရာက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္သင့္- မလုပ္သင့္ ဆိုတဲ့ျပသနာကိုလည္း အခ်င္းခ်င္း ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးခ့ဲၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲလဲ ၿပီးဆံုးပါတယ္။
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀း ထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကို ေ႐ြးပါတယ္။ ေ႐ြးလိုက္တဲ့ ၁၀ ဦးက (၁) ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္၊ (၂) သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၊ (၃) အမရပူရ ဦးဘသီ (၄) မင္းဘူး ဦးေမာင္ေမာင္၊ (၅) ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္၊ (၆) နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္၊ (၇) သခင္ေအးေမာင္ေလး (အမ္ေအေဒၚအုန္း ခဲအို)၊ (၈) ဦးလွ၊ (၉) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ ရန္ကုန္သြားၾကေတာ့ အဲဒီ ၉ ေယာက္ထဲက ၇ ေယာက္ပဲ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္နဲ႔ နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္တို႔က က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတာကေတာ့ အထူးအေထြ မ႐ွိပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ျပင္ေရး တာနဲ႔ မူလက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးဆိုတဲ့အစား အတြင္းေရးမႉးလို႔ ႐ိုး႐ိုးေျပာင္းၿပီး ေခၚေ၀ၚ သံုးႏႈန္းလိုက္ၾက တာပါပဲ။
ေနာက္တေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္စာရင္း ၁၀ ဦးစာရင္း ေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လည္း ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ေနၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ဗဟိုဦးစီး အစည္းအေ၀းက ဘယ္ရက္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပခ်င္တယ္။ မႏၱေလးက ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ေတြ ေရာက္တာနဲ႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္ခ်က္ခ်င္းဆင္းဖို႔ စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း ဒီအခ်ိန္က မႏၱေဘး-ရန္ကုန္ တိုက္႐ိုက္ မီးရထား၊ ကား မသြားႏိုင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ နီးရာတၿမိဳ႔နဲ႔ တၿမိဳ႔ၾကား အသြားအျပန္ ေျပးဆြဲၾကတာေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ဒါ႐ိုက္ဆင္းႏိုင္ဖို႔က ကား႐ွာၾကရတာေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း ဦးလွပဲ တာ၀န္ခံၿပီး ကား႐ွာတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကားရတယ္။ ဂ်ပန္တေခတ္ လံုး ၀ွက္ထားတဲ့ ကားတဲ့။ ကုန္တင္တဲ့ ေလာရီကားပါ။ အမိုးမ႐ွိဘူး။ ထိုင္ခံုမပါဘူး။ အင္ဂ်င္ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကားရေတာ့ ဓါတ္ဆီ႐ွာရျပန္တယ္။ ဓါတ္ဆီအလံုအေလာက္ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိ ေရာက္ရာၿမိဳ႔မွာ ရေအာင္႐ွာသြားမယ္လို႔ ဦးလွက ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလာ္ရီကားကို ယာယီအမိုးကိုင္းေတြလုပ္၊ တာလပတ္နဲ႔ ဖ်ာနဲ႔စပ္ၿပီးမိုး၊ ထိုင္ခံုမပါေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ေအာက္က ဖ်ာၾကမ္းခင္း၊ အေပၚက သင္ဖ်ဴးထပ္ခင္းၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကရတယ္။ ေတာ္သလင္းေနမို႔ လူႀကီးေတြအဖို႔ေတာ့ မသက္သာလွဘူး။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ကေလးပါ ခိုင္းစရာဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီခရီးမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးေတြ ေ၀ယ်ာ၀စၥကအစ လုပ္ကိုင္ေပးၾကရတယ္။ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုရေပမယ့္ ဦးလွေ႐ွ႔ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္ပါ။ ပထမေန႔ ညေနပိုင္းမွာ စထြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတိုက္ (လူမေနေသး) မွာ တည္းၾကတယ္။ ဒိေနာက္ ပ်ဥ္းမနား၊ ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္ေလးပင္ စသျဖင့္ နားလိုက္ အိပ္လိုက္ လုပ္သြားရတယ္။ ခရီးက ၾကမ္းေပမယ့္ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာေတာင္ မညိႇဳးပါဘူး။ ေပ်ာ္လို႔ ႐ႊင္လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း က်င္းပပါတယ္။ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္းလမ္း ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ယခု ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း) အေဆာက္အဦ ေအာက္ထပ္ လက္၀ဲဘက္ (ေျမာက္ဘက္ခန္း) မွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းမို႔ အခန္းနဲ႔ လူနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား အားလံုးက ကုလားထိုင္ သံုးေလးတန္းေလာက္နဲ႔ အခန္းအလ်ားလိုက္ ၀င္ေပါက္နားထိ တန္းစီၿပီး ထိုင္ၾကတယ္။ အလ်ားလိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ထိုင္ၾကတယ္။
အစည္းအေ၀း စၿပီဆိုတာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထၿပီး ဥကၠဌမိန္႔ခြန္း ေခၚမလား၊ သဘာပတိ မိန္႔ခြန္းေခၚမလား ထၿပီး ေျပာတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ မိန္႔ခြန္းရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာအရပ္ရပ္က အေျခအေနေတြ၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး သမိုင္းစဥ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ကမၻာေရာ ျမန္မာမွာပါ က်င့္သံုးၾကတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို အေသးစိတ္ အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပၿပီး လက္႐ွိ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲရဲ႔ အင္အားအေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ၿပီး ယခုေန ဘုရင္ခံက သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚလာရင္ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာလုပ္သင့္ၾကသလဲ ဆိုတာကို ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔ တင္ျပသြားတာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ ႐ွင္းလင္းေျပာၾကားတဲ့ မိန္႔ခြန္းဟာႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ အစည္းအေ၀း ေခတၱနားပါတယ္။
အစည္းအေ၀း ျပန္စလွ်င္စခ်င္း ဦးသိန္းေဖျမင့္က ပထမဆံုး ထပါတယ္။ ေနသူရိန္ အစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေရး၊ တႏွစ္အတြင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးေရး၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ေခၚဆိုေရး စတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဖဆပလက ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရထဲ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ပိုၿပီး အခြင့္လမ္းသာလာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ နည္းပရိယာယ္ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအနက္ အတြင္းအျပင္ ၀ိုင္းညႇပ္ ပူးသတ္တဲ့နည္းကို သံုးသင့္ေၾကာင္း အေၾကာင္းအက်ိဳး အခ်က္အလက္မ်ား တင္ျပၿပီး ေျပာၾကားသြားပါတယ္။
ဦးသိန္းေဖ ေျပာၿပီး ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ လူႀကီး သံုးေလးေယာက္ေလာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း ဆိုၿပီး ေထာက္ခံ ေျပာဆိုသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ ေျပာဆိုေထာက္ခံၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူမွ မထေတာ့ပါဘူး။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လူခ်င္းနီးရာ နီးရာသာ က်ိတ္က်ိတ္ကေလး ေျပာဆိုေနၾကတာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္) က ထၿပီး အခု လူႀကီးမင္းမ်ားရဲ႔ အေျခအေနကို ၾကည့္ရတာ အားလံုးသေဘာတူၾကၿပီ (ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔) လို႔ ထင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ခဏရပ္ထား လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး မေျပာၾကပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ ဦးခ်စ္ေမာင္က အားလံုးသေဘာတူၾကတယ္ဆိုရင္ သေဘာတူ႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ ဘယ္ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ၀င္တယ္၊ အထဲ၀င္သြားတဲ့ လူေတြကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘယ္လိုမူေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမယ္ဆိုတာ Instruments of instruction ေရးဆြဲထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အားလံုးလူႀကီးေတြက ထိုင္ရာမထဘဲ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေရးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒါကို ေရးဆြဲဖို႔ အဖြဲ႔ေလးဖြဲ႔ေပးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဘခ်ိဳ(ဒီးဒုတ္) စသျဖင့္နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးေျပာၾကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မတ္တတ္ထၿပီး ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ သိတ္မ်ားဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေလးငါးေယာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီ ေျပာၿပီး တဆက္တည္းပဲ ဒီကိစၥကေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးတာဆိုေတာ့ သံုးေလးရက္အတြင္း ေရးၿပီးၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကို ေပးဖို႔နဲ႔ ယခု ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ရဲ႔ သေဘာထားကို သိရၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကိစၥေပၚတိုင္း ဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ ေနာက္ကိစၥမ်ား ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားဖို႔ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကိုပဲ လႊဲအပ္ တာ၀န္ေပးခဲ့ဖို႔ ဗဟိုဦးစီး အဖြဲ႔လူႀကီးမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက သေဘာတူၾကလို႔ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းလဲ ဒီမွာတင္ ၿပီးဆံုးပါတယ္။

ဒုတိယပိုင္းၿပီး။
တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
[မာယာစာဖတ္ပရိသတ္သို႔ ေတာင္းပန္ခ်က္- 'ဦးညြန္႔ေအာင္ရဲ႔ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ ဦးလွ' ေဆာင္းပါးဟာ အခန္း(၉) ခန္းနဲ႔ ေရးသားဖြဲစည္းထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၂၀) ႐ွိတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါ၍ မာယာအေနျဖင့္ ၃ ပိုင္းခြဲၿပီး ေဖာ္ျပမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။]
{ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္ထုတ္ "ႏွစ္ ၉၀ ျပည့္ လူထုဦးလွ"၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ ဇြန္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ }