မီဒီယာနဲ႔ဂ်င္ဒါ (ဒုတိယပိုင္း)ေရးသူ- ဂ်ဴး

ေ႐ွးေခတ္က ေယဘူယ် မိန္းမတို႔သည္ စာမတတ္တာမ်ားသျဖင့္ လက္ေရးကလည္း မလွဘူးဟု အဆို႐ွိသည္။ ေမ႐ွင္၏ ပ်ိဳ႔မွာတမ္း သီခ်င္းတြင္ မိန္းကေလးလက္ေရးသီရင္ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ဟု ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ကၽြန္မ က႐ုဏာ သက္မိရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္ ေ႐ွးေခတ္က အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာမေတြထဲမွာ အလြန္နာမည္ေက်ာ္ၾကားသူေတြ ႐ွိခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွစ္သက္သျဖင့္ ခဏခဏ ႐ြတ္မိေသာ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးစာဆိုေတာ္ေတြ၏ လက္ရာျဖစ္သည္။


ေတာင္ငူေခတ္ စာေပအေရးအသား လက္ရာမဟုတ္သျဖင့္ ဓါတုကလ်ာ ေရးတာမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဟု စာေပပညာ႐ွင္မ်ား သံသယ ႐ွိၾကရေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကၽြန္မ ယခုတိုင္ ခဏခဏ ႐ြတ္ဆိုေနမိဆဲ ျဖစ္၏။ မဟာေစတီ အစခ်ီသည့္ ပိုဒ္စံုရတု ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြမ္းကို ႏွစ္သက္ေသာ ကၽြန္မသည္ ထိုကဗ်ာ၏ အခ်ပိုဒ္ကို ႏွလံုးသားျဖင့္ ခံစားႏိုင္ခဲ့သည္။ ကလ်ာေ႐ႊညီ၊ နန္းေကသီတို႔၊ ဦးခ်ီလက္စံု၊ ႐ွိပဒံုျဖင့္၊ ခိုလႈံဖ်ဖ်၊ ခစားၾက၍၊ ဂီတသံေအး၊ ၿငိမ့္ေလးညင္းသြဲ႔၊ နန္းဟန္ဖြဲ႔လ်က္၊ ကႏြဲ႔ကလ်၊ ေျဖေဖ်ာ္ၾကလည္း၊ ေသာကကိန္းေအာင္း၊ ပူလက္ေဟာင္းေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းမျမင္၊ ပူေႂကြးတင္လ်က္၊ မ႐ႊင္လ်က္ႏွင့္၊ ႐ႊင္ေယာင္က်င့္သည္၊ ခုျဖင့္ေျဖခက္သည္တကား... တဲ့။ မိန္းမသား၏ အပူေသာကကို ဖြင့္ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္ ေနရာတြင္ စကားလံုးေတြ ေျပာင္ေျမာက္လွပါသည္။
ေနာက္ၿပီး အိုင္ခ်င္းေတြကို ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စာအုပ္ေတြ ေက်းဇူးျဖင့္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရရာမွ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစြာ ႐ွာေဖြ ဖတ္႐ႈမိသည္။ ေတာင္တြင္း႐ွင္ၿငိမ္းမယ္၏ ေရလိုခန္းေျခာက္ပါေစသား ဆိုသည့္ စာသားပါ၀င္သည့္ အိုင္ခ်င္းကို ၀တၳဳေတြထဲမွာ ကိုးကားၾကတာကို ခဏခဏဖတ္ရၿပီး ဖတ္ရသည့္တိုင္လည္း ရင္မွာ နင့္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူေရးသည္ဟု ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ေသာ ဘီလူးေမာင့္ေၾကာင့္ေစာင့္ ေတာ့တယ္ အိုင္ခ်င္းတခု ႐ွိေသးသည္။ ထိုအိုင္ခ်င္းမ်ားသည္ ထိုေခတ္က မိန္းကေလးတို႔၏ လူမႈဘ၀အေျခအေန ႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈကို ေလ့လာခြင့္ရသည္။
မီဒီယာဖန္တီးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲတြင္ ျပဇာတ္ေရးဆရာမေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမေတြ ႐ွိေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီး မီဒီယာပညာ႐ွင္ေတြ နည္းပါးသည္။ ေ႐ွးေခတ္က အီေနာင္ဇာတ္တို႔ ေဒ၀ကုမၼာဇာတ္တို႔ လိုမ်ိဳး နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ အမ်ိဳးသမီးျပဇာတ္ေတြ ယခုေခတ္မွာ ႐ွားပါးသည္။ ဇာတ္သဘင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ စာေပမွာေလာက္ ေနရာမရၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဇာတ္သဘင္ႏွင့္ စင္တင္ျပဇာတ္ ဖန္တီးဖို႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ႐ွိေနသည္မို႔ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ႐ုပ္႐ွင္ဘက္သို႔ တဟုန္တိုး ၀င္ေရာက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမမ်ား ထိုးေဖာက္လာ ႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား ထုတ္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ ဇာတ္ကားမ်ားသည္ ေငြေၾကးအရ ေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ေတြကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက သည္မွာ အထင္အ႐ွား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေမေမ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ မၾကည္ေအာင္၊ ေမ႐ွင္၊ မေအးမိႏွင့္ ေလဘာတီမျမရင္တို႔သည္ ဓာတ္ျပားေခတ္မွာ ထင္႐ွားသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မွာလည္း ေမလွၿမိဳင္၊ ထို႔ေနာက္ တင္တင္ျမ၊ မာမာေအး၊ ခ်ိဳျပံဳး မွ ရီရီသန္႔အထိ အမ်ိဳးသားပရိသတ္က ေလးေလးစားစား ႏွစ္သက္ၾကေသာ အဆိုေတာ္ေတြေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ အႏုပညာဖန္တီးႏိုင္စြမ္းမွာ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ ရင္တြင္းက လာသည့္အသံသည္ ကၽြန္မတို႔လို အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္အတြက္ ကိုယ္စားျပဳဖြင့္ဟ ေဖာ္ေပး လိုက္သလို ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနမိခ်ိန္မွာ သူတို႔သည္ ကၽြန္မပဲ ျဖစ္သည္။ ေလဘာတီမျမရင္၏ တနာရီတည္းခ်စ္ သီခ်င္း၊ ေ႐ႊျပည္စိုး သီခ်င္း၊ ေမလွၿမိဳင္ ျပန္လည္သီဆိုသည့္ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္၏ ၿမိဳင္ သီခ်င္းတို႔ကို ကၽြန္မ အလြန္စြဲမက္သည္။ ထိုသီခ်င္းေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြ သီဆိုဖို႔ အမ်ိဳးသမီး၏ခံစားခ်က္ကို ငွားယူခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႔ေပးေသာ အမ်ိဳးသားေတးေရး ပညာ႐ွင္မ်ားကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိ ပါသည္။ ေ႐ႊျပည္ေအး၏ ေ႐ႊဖူးစာသီခ်င္းကို ၾကည္ၾကည္ေဌး၏မူျဖင့္ ခဏခဏ သီဆိုညည္းမိတိုင္း ဆရာေ႐ႊျပည္ေအးကို ေလးစားမိသည္။ ေက်းဇူးလည္း တင္မိသည္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္၏ ခ်စ္ေ၀ဒနာကို သူမို႔ ပီျပင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔တတ္ေလျခင္း။ အမ်ိဳးသမီး ဂီတစာဆိုေတြထဲမွာ မိုးေဒ၀ါသီခ်င္းကို ေရးသည့္ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္မွာ တေခတ္မွာတေယာက္ ဆိုရမွာပါ။
အသံမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ညာသံမွာ pitch အျမင့္စားကို ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသည့္ အယ္လ္ဆိုင္းဇီတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔သည္ အသံကို လိုသလို ကစားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာထဲတြင္ ပံုေဖာ္ျခင္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ေနရာကို ေလ့လာၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္စိတ္၀င္ စားစရာ ေကာင္းသည္။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာတြင္ သခင္ဘေသာင္း၏ ပန္းသာမစာဥသည္ ထိုေခတ္က ႐ိုး, အ, ၿပီး အကာအကြယ္မဲ့သည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ မွီၿငမ္းသည့္ ၀တၳဳျဖစ္ေသာ္လည္း ပန္းသာမစာဥ သည္ တကယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ၏ ဘ၀ျဖစ္၏။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူမ ႏွင့္ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႏွလံုးသား ႏူးညံ့ျမင့္ျမတ္ၿပီး ျပတ္သားေသာ မိန္းမေတြကို သိျမင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၾကည္ေအး၏ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္အင္အားျပင္းထန္ၿပီး ေတာ္လွန္စိတ္႐ွိေသာ မိန္းမေတြ ျဖစ္သည္။ တမ္းတတတ္သည္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ထဲက အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြဲျပားေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စြမ္းသည့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးေတြက ျမင့္ျမတ္သည့္ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ေတြ ျဖစ္သည္။ ၀သန္ေလခ်ိန္မွန္ကူးထဲက စစၥတာမမိုးသူ၊ ခ်စ္ေသာဤကမၻာထဲက ေဒါက္ႏွင္းေမာင္၏ အစ္မ မေလးသန္႔၊ သူတို႔သည္ ေလးစားထိုက္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
မီဒီယာထဲမွာ ေဖာ္ျပခံရတာျခင္းအတူတူ ထိုေခတ္က အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ယေန႔ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရာပိုေကာင္းလာသည္ကို မေတြ႔ရပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မီးဖိုေခ်ာင္အိမ္ေထာင္ ထိမ္းသိမ္းမႈႏွင့္ ဖက္႐ွင္ အမ်ိဳးအစားအတြက္ပဲ ပံုေဖာ္ခံရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အခုအခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္ၿပီးဟု မေျပာႏိုင္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ျပင္ပေလာကတြင္ က်င္လည္ေနၾကရၿပီ မွန္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္လာတာ မဟုတ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ အျပင္ေငြ႐ွာသည့္အလုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးကို တၿပိဳင္တည္း လုပ္လာရျခင္းျဖစ္သည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာေတြသည္ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔ထားတာ မဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ကို ထင္ဟပ္ျပ ေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ေနရာကို မကြယ္မ၀ွက္ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ျပေနေသာ မီဒီယာေတြ ျဖစ္၏။ ေၾကာ္ျငာထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း၊ ပန္းကန္ေဆးဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း တို႔အတြက္ အသံုးျပဳခံရၿပီး၊ အမ်ိဳးသားတို႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေၾကာ္ျငာ၊ ဆီေၾကာ္ျငာ၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ေၾကာ္ျငာတို႔တြင္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေတြကို မသံုးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ိဳးသမီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ သံုးသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက ေမးစရာမလို ေအာင္ နားလည္ၿပီးသား ကြဲျပားသည့္ အခန္းက႑ေတြမို႔ပါ။ မိန္းမသည္ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္းမွာ တာ၀န္ယူေနက်။ ပန္ကန္ေဆးသည့္ေၾကာ္ျငာကို ခိုင္သင္းၾကည္ႏွင့္ မေၾကာ္ျငာဘဲ ေက်ာ္ရဲေအာင္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာ ၾကည့္ပါလား။ ပရိသတ္ အိမ္႐ွင္မေတြ ကိုယ္တိုင္က ရယ္ေမာၾကလိမ့္မည္။ ပရိသတ္ အမ်ိုဳးသမီးေတြ ကိုယ္တိုင္က 'ဒါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ကိစၥ' ဟု ေ၀ဖန္လိမ့္မည္။ အထာက်ၿပီးသား တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ အခန္းက႑ မဟုတ္လား။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ တသမတ္တည္း ေနရာယူေနရတာကို အမ်ိဳးသမီးထုကိုယ္တိုင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထား သည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မီဒီယာမွာ ဒီအတိုင္း ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဗီြဒီယို၊ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ၏ အခန္းက႑ကို ၾကည့္ၾကည့္လွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စား စရာ ေကာင္းပါသည္။ တီဗီြေၾကာ္ျငာထဲက အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသား အခန္းက႑ကြဲျပားမႈ၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္းက႑ ကြဲျပားမႈ၊ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြထဲမွ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္း က႑ကြဲျပားမႈတို႔သည္ သတိထားၾကည့္လွ်င္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္သာေနပါသည္။
မီဒယာေတြတြင္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အလွအပလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ျမင္သူကို စိတ္ၾကည္ႏူးမႈ သို႔မဟုတ္ စိတ္ႏႈိးဆြမႈ ေပးစြမ္းသည့္အရာလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဦးေဏွာက္အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးသည့္ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္။ ဖက္႐ွင္အတြက္ မ်က္ႏွာခ်ယ္သမႈဆိုင္ရာ အလွအပ ပစၥည္းႏွင့္ ကရိယာတို႔ အတြက္ ေၾကာ္ျငာေပးရသည့္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ လက္ဗ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာင္ ကြန္ျပဴတာကို သံုးစြဲေနသည့္ ပံုရိပ္ထက္ အလွျပသည့္ ပံုရိပ္ကို ေတြ႔ရမည္။ တကယ္သံုးစြဲေနေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာ့ အမိ်ဳးသားေတြကို သံုးပါလိမ့္မည္။ ကားကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ ကားေမာင္းသူမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကားကို အလွျပလိုလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၏ အလွႏွင့္ ထပ္တူျပလိမ့္မည္။
တခါတခါေတာ့ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသည့္ ေၾကာ္ျငာတခုတေလတြင္ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္းေပၚမွာ ထိုင္ျပတာ ေတြ႔ဖူးသည္။ ကားေပၚမွာထိုင္လ်က္ ေကာ္ဖီမွာယူတာကို ေတြ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးေၾကာ္ျငာ အတြက္ ကေလးကို ေဆးတိုက္သည့္ ျပကြက္မ်ိဳး၊ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ ျပဳစုသည့္ ျပကြက္မ်ိဳးတြင္ အေဖထက္ အေမကိုပဲ ေတြ႔ရတာ မ်ားသည္။ ထိုေၾကာ္ျငာမ်ိဳးတြင္ ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားသူသည္ အေမမဟုတ္ပဲ အေဖျဖစ္ေန ခဲ့လွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး မဟုတ္ဘဲ မင္းသားျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ ၾကည့္သူအတြက္ ႏွာေခါင္း႐ႈ႔ံစရာ ေတာင္ ျဖစ္သြားမလားမသိ။ ကေလးအေမက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဟု ေ၀ဖန္စိတ္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္မိၾကမည္လား မသိ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမေတြ၏ အခန္းက႑က တကယ္ပဲ ပံုေသ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကို မီဒီယာတြင္ ဖံုးဖိမရ ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာ၏ အစြမ္းသတၱိမွာ အျပင္ေလာကကို ထင္ဟပ္ျပ႐ံုပဲလား။ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုးျပ႐ံု ေလာက္ပဲလား။ ႏိုင္ငံတခု၏ အဆင့္အတန္းကို ယဥ္ေက်းမႈကို အလုပ္ခြဲျခားမႈကို ျပ႐ံုပဲလား။ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါ။ မီဒီယာသည္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကို ပံုေဖာ္ဖို႔လည္း အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မီဒီယာက တတ္စြမ္းပါလိမ့္မည္။ မီဒီယာ၏ အသံုး၀င္မႈသည္ အကန္႔အသတ္မ႐ွိ။ မီဒီယာကို ဖန္တီးအမ်ိဳးသမီး မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ မေက်ာ္လြန္လွ်င္ေတာင္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ေလာကကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ တတ္စြမ္းႏိုင္ၾကပါသည္။
ေရခ်ယ္ကာဆန္ ဟူသည့္ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမႀကီး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာစပရင္းရာသီ Silent Spring စာအုပ္သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစေသာ လူ႔အသက္ကို အႏၱရာယ္ျပဳေသာ ဒီဒီတီ ပိုးသတ္ေဆး၏ မေကာင္းက်ိဳးတို႔ကို ပီျပင္စြာ စနစ္တက် ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အျခားဖြ႔ံၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံတို႔တြင္ ထိုပိုးသတ္ေဆးအသံုးကို ဥပေဒျဖင့္ တားျမစ္လိုက္သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာအုပ္တအုပ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္ကားတကားသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပံုေျပာင္းေအာင္ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ႏိုင္၏။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ဘ၀လူမႈရပ္တည္မႈတို႔ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ ဆီမြန္းဒီေဘာဘြား၏ စာအုပ္ႏွင့္အတူ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္၏ စာအုပ္လည္း ပါသည္။
ယခုအခါ သူတို႔ဆီတြင္ အမ်ိဳးသမီး ရဲအရာ႐ွိေတြသည္ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္အတူ လူဆိုးဖမ္းသည့္ အလုပ္တြင္ တန္းတူပါ၀င္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေမာင္းသူ ေတြ၊ ေလထီးခုန္ဆင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါလာသည္။ ဒါက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားဟူသည့္ ဂ်င္ဒါႏွင့္ မဆိုင္လွဘဲ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံုႏွင့္ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈတို႔ကသာ အဓိက က်သင့္ပါသည္။ ဒါေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္သည္ဆိုလွ်င္ ထိုေျပာင္းလဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ မီဒီယာ၏တြန္းအားက အေရးပါေသာ ေနရာမွာ ပါ၀င္ေနပါသည္။

ဂ်ဴး။
[ျမန္မာသစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၀၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]