နယူးေယာက္ရဲ႔ မေနာမယဂမၻီရေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

"မေနာေဗဒင္နဲ႔ လကၡဏာ" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားၿပီး လမ္းေဘးစပြဲတလံုးမွာ အျမဲထိုင္ေနတဲ့ ဂ်ဴလီယာဟာ ဘ႐ြတ္ကလင္ရပ္ကြက္ ေျမေအာက္ဘူတာကိုအသြား သူ႔ေ႐ွ႔က ေန႔စဥ္ျဖတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိတယ္။ သူ႔ေ႐ွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္၀င္ရပ္လိုက္တဲ့အဆံုး တေန႔မွာေတာ့ သူဟာ ေခါင္းစီးပု၀ါကို ျပင္ပတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။
"လကၡဏာၾကည့္ခက ဘယ္ေလာက္လဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေတာ့ "ပိုက္ဆံကိစၥ ေနာက္မွ ေျပာတာေပါ့ လူေလးရယ္" ဆိုၿပီး သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေက်နပ္ပီတိနဲ႔ ဖမ္းဆြဲလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ အိႏၵိယက ပစၥည္းပစၥယေတြ ဆိုင္လံုးျပည့္ ေတြ႔ရပါတယ္။ မဟာပိႏၷဲနတ္႐ုပ္၊ အေမႊးတိုင္ေတြနဲ႔ 'အုမ္' အမွတ္တံဆိပ္ေတြ အျပင္၊ တိဘက္ပံုစံ ဗုဒၶပံုေတာ္ကားခ်ပ္ေတြပါ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ဟန္ပန္က အေမရိကန္ အၾကားအျမင္ ဆရာမတေယာက္ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံသား ေဖာက္သည္တေယာက္နဲ႔ အတူတူ ေတြ႔ျမင္သြားၾကမွာကို ေက်နပ္ေနပံုရပါတယ္။ လူျဖဴဘတ္စကက္ေဘာ နည္းျပတေယာက္ဆီကို (လူမည္း ဘတ္စကက္ေဘာ အေက်ာ္ အေမာ္) လီဘ႐ြန္ဂ်ံဳးတေယာက္လာၿပီး တပည့္ခံတဲ့အခါ ျဖစ္လာတဲ့ ေက်နပ္မႈ အတိုင္းပါပဲ။


"အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ျဖစ္ကိန္း႐ွိေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့လက္ဖ၀ါးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"လူကေလးရဲ႔ ဟာဒယေလခ (ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္း)က ေဟာဒီလို ေနရာမွာ မထင္မ႐ွား မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးေပၚက လိုင္းတလိုင္းကို ေထာက္ရင္း ေျပာလိုက္တာပါ။
"အိႏၵိယမွာေတာ့ ဒါကို ကံၾကမၼာလမ္းေၾကာင္း(ထီး႐ိုး) ေခၚပါတယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္းပါ လူကေလးရဲ႔"
"အိႏၵိယကလာတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းမလို႔လား။ ဒါ ထီး႐ိုးအစစ္ခင္ဗ်"။ ဒီေတာ့ ဂ်ဴလီယာက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ဒုကၡေပးမယ့္ အိႏိၵယလူမ်ိဳးတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားပံု ရပါတယ္။
နယူးေယာက္ကို ၅ ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တၿမိဳ႔လံုးကို အၾကားအျမင္ဆရာေတြ သိမ္းပိုက္ ထားေလသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ အေ႐ွ႔ပိုင္း ရပ္ကြက္ေတြမွာ ဆိုရင္ အီးေမလ္ စစ္ၾကည့္ဖို႔ေနရာထက္ လကၡဏာၾကည့္စရာ ေနရာေတြက ပိုမ်ားေနပါတယ္။ အခုေတာ့ အေ႐ွ႔ပိုင္းကေန နယူးေယာက္တၿမိဳ႔လံုးကို ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အေ႐ွ႔တိုင္း၊ တိုင္းရင္းေဆးဆိုင္ေတြ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ အၾကားအျမင္ဆရာေတြခ်ည္း ျမင္ေတြ႔ေနရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ခ်ရမွန္း မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ 'အပ္စိုက္၊ မီးကင္' ဆရာေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဂရင္း၀စ္ခ်္႐ြာဘက္မွာ အရင္ကလည္း ဂမၻီရဆရာေတြ မနည္းပါဘူး။ အခုေတာ့ ပိုမ်ားလာၿပီး ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ႔ ပင္မေရစီး အသိုက္အ၀န္းထိကို ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ဆီက ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေပါသြပ္သြပ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြက အခုေတာ့ လူ႐ိုေသ ႐ွင္႐ိုေသ ကိစၥေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ နယူးေယာက္ရဲ႔ 'ေရေပၚဆီ' ပညာတတ္ လူတန္းစားေတြထဲမွာကို အဲဒီလို ျဖစ္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ဆိုရင္ အရင္က ဘာသာမဲ့တေယာက္၊ ဆင္ျခင္တံုတရား ၀ါဒီတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ သူက ရဟူဒီ ဂမၻီရပညာေတြ လိုက္စားေနၿပီး သူ႔ဇနီးက လည္း အေနာက္တိုင္းေဆး၀ါးေတြကို မယံုေတာ့ဘဲ တ႐ုတ္ေဆးဆရာတေယာက္ဆီ သြားၿပီး ပရေဆးေတြ၊ ဓာတ္လံုးေတြနဲ႔ပဲ အကုခံေတာ့တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အိႏၵိယက အေနာက္တိုင္းဆရာ၀န္တဦးရဲ႔ သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရပါတယ္။ စက္မႈအတတ္ပညာေတြဟာ အေမရိကမွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတာ မွန္ပါရဲ႔။ ေနရာတကာမွာ ဆဲလ္ဖံုးေတြနဲ႔ လက္ပ္ေတာ့ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတတ္ပညာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သိပၸံပညာအေပၚ ယံုၾကည္မႈကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တေခတ္အတြင္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ယုတ္ေလ်ာ့ က်ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ သက္ေသအျဖစ္ ေထာက္ျပစရာ ေတြကေတာ့ လက္ညႇိဳးထိုး မလြဲပါဘူး။ လမ္းေဘးေဗဒင္ လကၡဏာဆရာေတြက စၿပီး အိမ္ျဖဴေတာ္အထိပါပဲ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ သမၼတဘု႐ွ္က အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြမွာ "ဖန္ဆင္းျခင္း" အယူအဆအပါအ၀င္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္သင္ၾကားခြင့္ ေပးသင့္တယ္လို႔ အၾကံျပဳလိုက္ေတာ့ ဒါ၀င္ရဲ႔ အီေဗာ္လူး႐ွင္း သီအိုရီကို ဆန္႔က်င္သူမ်ား အႀကိဳက္ေတြ႔ သြားၾကတယ္။ ဂမၻီရဆန္တယ္လို႔ ဆိုၾကတဲ့ အေ႐ွ႔တိုင္းက ေရာက္လာသူတဦးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒါေတြဟာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာပဲ။ စက္ဆုပ္စရာ လို႔ေတာင္ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာဆိုရင္ အျခားေသာ လူလတ္တန္းစား အိႏၵိယလူမ်ိဳးစုမိသားစုမ်ားအတိုင္း သိပၸံနဲ႔ သခ်ၤာပညာကို အထူးတလည္ တန္ဘိုးထား ေလးစားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးတေယာက္ဆိုရင္ ဒါ၀င္နဲ႔ တီအိပ္ခ်္ဟပ္စေလရဲ႔ အီေဗာ္လူး႐ွင္းသီအိုရီ စာအုပ္ႀကီးေတြကို သူ႔စာအုပ္စင္မွာ အျမတ္တႏိုး ထား႐ွိပါတယ္။ ေနာက္အဖိုးတေယာက္ကေတာ့ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ က်င့္သံုးလာတဲ့ ႐ိုးရာအစဥ္အလာအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့မိခင္ကို တ၀မ္းကြဲေမာင္တေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေပးမယ့္ကိစၥကို 'သိပၸံနည္းမက်' ဘူးဆိုၿပီး အစဥ္အလာကို ေဖာက္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေ႐ွး႐ိုး ျဗဟၼဏဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ေခတ္နဲ႔မအပ္စပ္ေတာ့ပဲ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အသိေတာ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအသိေပးမယ့္လည္း သူတို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မေနၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ 'တိုးတက္မႈ' ဆိုတဲ့ အျမင္ထဲမွာ အတူပါ၀င္ေနတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ ပိုၿပီးခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္လာျခင္းနဲ႔အတူ အလယ္ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့ အယူသည္းျခင္းနဲ႔ တျခားေပါက္တတ္ကရ အယူအဆ အေတြးအေခၚမ်ားဟာ စာတတ္ေျမာက္ႏႈန္းျမင့္မားလာၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ စဥ္းစားလာၾကတဲ့အခါမွာ လံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္မွာဆိုရင္ နတ္ေဒ၀တာေတြေနရာမွာ ေတြးေခၚစဥ္းစားျခင္းကို အစားထိုးလိုက္ၾကပါၿပီ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ သိပၸံနဲ႔ စက္မႈနည္းပညာတကၠသိုလ္ႀကီးေတြရဲ႔ အေရးပါမႈကို သိ႐ွိေနၾကၿပီး microsoft လို၊ NASA လို၊ ေနရာႀကီးေတြထိ ၀င္ဆန္႔ႏိုင္တဲ့ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေလးအျမတ္ျပဳရာကလည္း နတ္ေဒ၀တာမ်ားရဲ႔ ဘံုဗိမာန္ေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘဲ Caltech လို MIT လို အေနာက္တိုင္း သိပၸံအေဆာက္အအံုမ်ားနဲ႔ Nature and Scientific American လို စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာၿပီး သိပၸံပညာအေပၚ ယံုၾကည္မႈမ်ားဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္ကေနၿပီး လကၡဏာဆရာေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ဒီ ဘ႐ြတ္ကလင္လို ေနရာအထိ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္း ေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္လိုက္ရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ တစိတ္တပိုင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလီယာကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ေနာက္တစိတ္တပိုင္းက တီးတိုးေျပာေနတယ္။
"ေနပါဦးေလ ေပါက္တတ္ကရ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္တဲ့ အေျခအေနအထိ အေနာက္ကမၻာႀကီး ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းသြားတာကို ခရာမႈတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႔ လက္တဒါဇင္ နတ္ေဒ၀တာေတြနဲ႔ အေမႊးတိုင္ေတြကို ယူၾကစမ္းပါေအ။ ဒို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႔ 'ဂလီလီယို' နဲ႔ ဒက္စကာေတး ႐ုပ္တုေတြကို ဒို႔အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေတြနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီေတြဆီ သယ္ယူသြားၾကတာေပါ့။ မၾကာခင္ တေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ေမွာ္၀င္သားသမီးေတြဟာ ေခါင္းထုပ္ႀကီးေတြ ေပါင္းၿပီး မြန္ဘိုင္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ဒို႔သားသမီးေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳ စားပြဲထိုးေနၾကလိမ့္မယ္"
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂ်ဴလီယာကို ျပံဳးျပၿပီး 'ခင္ဗ်ားမွန္ပါတယ္။ ဒါ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းပါ' လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အေ႐ွ႔ဘက္ေဒသက ဧည့္သည္တေယာက္အေပၚမွာ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ရတဲ့ အေမရိကန္ အၾကားအျမင္ဆရာတေယာက္ရဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ၀င္းပသြားပါေတာ့တယ္။

၂၈-၇-၀၈ ထုတ္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းက Aravind Adiga ရဲ႔ Mystical Mischief အက္ေဆးကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေခ်ာက္- အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာေတြကို ႏွစ္ကာလမ်ား စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}