နန္းစကား မန္းစကား- ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား ၂ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

'ပထမဦးစြာ ေဟာ္လို ဂစ္တာလက္သံနဲ႔ လက္စြမ္းျပ တီးလံုးကို စတင္တီးခတ္မႈ ျပဳပါတယ္။ key A နဲ႔ တီးခတ္မႈျပဳထားတဲ့ blues rock ေတးသြားတပုဒ္ပါပဲ။ vocal ရဲ႔ ႐ြတ္ဆိုမႈ အသံဟာ မယ္လိုဒီေတးသြားနဲ႔ ထပ္တူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.... '
'intro အ၀င္ကို drum နဲ႔ စ၀င္ေပးပါတယ္။ intro 8 bars ကို ဟာမိုနီ အသံေလးမ်ားနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးထားပါတယ္။ key F နဲ႔ တီးခတ္မႈ ျပဳထားတဲ့ slow သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။'
'technically အရ ၾကည့္ရင္ mouse သံုးမ်ိဳး ႐ွိပါတယ္။ serial mouse, bus mouse နဲ႔ import mouse ဆိုၿပီး ႐ွိပါတယ္'
'ေနာက္ mouse မွာလည္း mechnical mouse နဲ႔ optical mouse ဆိုၿပီး ႐ွိပါေသးတယ္။ mechanical mouse ဆိုတာက ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႔ဖူးတဲ့အတိုင္း ႐ိုး႐ိုး mouse ပါပဲ။ ေဘာလံုးကေလး စပြဲေပၚမွာ ႐ွိေနမယ္။ အဲဒါကို ေ႐ႊ႔ေပးျခင္းအားျဖင့္ pointer ေ႐ြ႔ေနမယ္။ ေနာက္ optical mouse။ သူကေတာ့ screen control pointer ကို light bean နဲ႔ ထိန္းေပးတယ္'


'ကၽြန္မက earing အတြက္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကူညီတာပါ။ ကၽြန္မ enjoy လုပ္တာက ၀င္ေငြ မဟုတ္ပါဘူး။ joy satisfaction ကိုပါလို႔ ေျပာျပရပါတယ္'
'အင္တာေန႐ွင္နယ္ကေန ၀ီအာသည္ေ၀ါလ္အထိ နားေထာင္ၿပီးပါၿပီ။ ေမရီအင္တိြဳင္းနက္ကေန အယ္လီနာေခ်ာင္ခ်က္စကူးအထိ ဖတ္ၾကည့္ပီး ပါၿပီ။'
'ကဗ်ာဆရာ စတီဖင္စပင္ဒါ ကြယ္လြန္ေတာ့ နယူးစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာမွာ ဟဲဗီး၀ိတ္ကဗ်ာဆရာ' တဲ့။
'ဆန္းမဂၢဇင္းမွာေတာ့
ေဘာ့ဒိုင္လန္ကို
ေရာ့ခ္ဖီလိုဆိုဖာ' တဲ့။
'မင္းလည္း စံျပမယ္ ကေလာ္ဒီယာ ႐ွစ္ဖာမဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း မ်က္လွည့္ဆရာ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီး မဟုတ္ဘူး'
'ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာ (content) ဟာ ကဗ်ာရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ (theme) ပါပဲ။ ကဗ်ာကို သင္ၾကား ေလ့လာရတဲ့အခါ အေၾကာင္းအရာ (ရည္႐ြယ္ခ်က္)နဲ႔ အဲဒီရည္႐ြယ္ခ်က္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ပံု (ပံုသ႑ာန္) (form)၊ တင္ျပပံု (presentation)၊ ဟန္ (style)၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈံး (choice of words)၊ မာယာ (symbol, image, simile, metaphor, hyperbole, etc..) ဆိုၿပီး ခြဲျခားစိတ္ျဖာ ေလ့လာရပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႔ အတြင္းသား (essence) နဲ႔ ကဗ်ာရဲ႔ အေဆာက္အအံု (structure) ကို တည္ေဆာက္ပံု (construction) ရယ္ဆိုၿပီး ကဗ်ာကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္တဲ့အခါ ခြဲျခမ္းၾကည့္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။'
'ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာပိုင္းလဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာကို ေလ့လာတဲ့အခါ အက်ံဳး၀င္ဘာသာစကားရဲ႔ နယ္ပယ္ time and space ေခတ္ၿပိဳင္ရာဇ၀င္အေျခအေနလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ language တခုတည္း မိမိရဲ႔ mother tounge နဲ႔ ေရးတာခ်ည္း။ စကားေျပာဆိုတာကလည္း ႐ွိေနေလေတာ့ ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ဆိုၿပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိပါတယ္။ language of poetry နဲ႔ language of prose ထပ္တူမက်တာကိုေတာ့ သတိခ်ပ္ရမယ္'
အခု ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ေတြဟာ မတ္လထုတ္ မဂၢဇင္း ငါးအုပ္ထဲက ေကာက္ႏႈတ္ယူလိုက္တဲ့ စာပိုဒ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဖတ္ဖို႔ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးသားထုတ္ေ၀ၾကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီစာေတြကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဖတ္လို႔ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္ၾကပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလံုးရဲ႔ ၈၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ေက်းလက္ေတာ႐ြာေတြက ေတာင္သူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚက လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာတတ္သူဦးေရဟာ အင္မတန္ နည္းပါး လွပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို နာမည္ေတြ၊ အေခၚအေ၀ၚ အသံုးအႏႈန္းေတြကို နားလည္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။
ဒီအယူအဆ မွန္၊ မမွန္ဆိုတာကို ဒီေန႔ ထြက္႐ွိေနတဲ့ မဂၢဇင္းေပါင္း ၁၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမဂၢဇင္းေတြ ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး ထုတ္ေ၀ေနရသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာလိုက္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး ထုတ္ေ၀ေနရတာလဲ။ အေျဖက ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ။ လူအမ်ားဆံုး ဖတ္ၾကလို႔ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ အမ်ားဆံုး ဖတ္ာကတာလဲ။
သူတို႔ အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္လို႔ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ၾကတာလဲ။
သူတို႔ရဲ႔ ပညာရည္အဆင့္အတန္းနဲ႔ နားအလည္ႏိုင္ဆံုးျဖစ္လို႔၊ သူတို႔ဘ၀နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္လို႔ေပါ့။
ဒီေန႔ မဂၢဇင္းအားလံုးရဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ဟာ မွားယြင္းေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႔ လူအမ်ားစုႀကီးကို ပရိသတ္အျဖစ္ ဦးတည္ခ်က္မထားဘဲ ေခတ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အလႊာေလးတခု အတြက္ကိုသာ ရည္႐ြယ္ၿပီး ထုတ္ေ၀သူက ထုတ္ေ၀၊ ေရးသူကေရး လုပ္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ၄၅ သန္း ဆိုတဲ့ လူဦးေရ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ မဂၢဇင္းတအုပ္ရဲ႔ ေစာင္ေရဟာ ေထာင္ဂဏန္း နည္းနည္းေလးေလာက္သာ ႐ွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မဂၢဇင္း အားလံုးေလာက္နီးပါးက အဂၤလိပ္စာတတ္ ပရိသတ္ အတြက္သာ ရည္႐ြယ္ထုတ္ေ၀ေနၾကေလ ေတာ့ အမ်ားစုႀကီး ျဖစ္တဲ့ သာမန္ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားအဖို႔ သူတို႔နားလည္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အဆိပ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔သာ ေရာင့္ရဲေနၾကရမွာပါပဲ။
အဲဒီ အဆိပ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း ထိေတြ႔ေနရသေ႐ြ႔ သူတို႔ရဲ႔ အသိဥာဏ္ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ ဥာဏ္ရည္ မတိုးတက္သေ႐ြ႔ ျမန္မာစာေပရဲ႔ အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္မားလာဘြယ္ မ႐ွိပါဘူး။
ျမန္မာစာေပ အဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီေအာင္ဆိုၿပီး စာေရးဆရာေတြက ႏိုင္ငံတကာ စာေပအမ်ိဳးမ်ိဳးကို မိတၱဴကူးစက္နဲ႔ ကူးသလို ေရးသားေနၾကပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔၊ ဒါလီတို႔၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္းတို႔ ပါမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီတယ္လို႔ ယူဆေနၾကပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္တို႔ဆိုတဲ့ ၀ါဒေတြဟာ လူရဲ႔ အဇၩတၱအတြင္းစိတ္ကို ဆန္းစစ္ေလ့လာတဲ့ ၀ါဒေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ရဲ႔ သဘာ၀ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာတဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶရဲ႔ အနတၱ၀ါဒေလာက္ သိပၸံနည္းက်ၿပီး နက္နဲတဲ့၀ါဒ ဘယ္မွာမွ မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အနတၱ၀ါဒကို လမ္းေပၚက သာမန္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေတာင္ နားလည္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔ကို ကူးခ်တာဟာ ျမန္မာစာေပ အဆင့္အတန္း ျမင့္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစာေပအဆင့္အတန္းကို နိမ့္က်ေအာင္ ဆြဲခ်ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႔ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြက ျမန္မာစာေပမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳဆိုတာ မ႐ွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ မသိတာ အမွန္ပါ။ သူတို႔ေတာ့ သိၾကမလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီလို႔ ေခၚႏိုင္ပါသလား။
ဒန္တီရဲ႔ ဘံုခန္းတို႔၊ ငရဲခန္းတို႔ စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာေပက ႐ွင္အဂၢသာမိရဲ႔ ငရဲခန္းတို႔၊ ဘံုခန္းပ်ိဳ႔တို႔လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ေကာင္းတာပါပဲ။ ႐ွိတ္စပီးယားရဲ႔ စာေတြ ေကာင္းလွပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ စာေတြေလာက္ ျမန္မာတို႔အဖို႔ တန္ဖိုး႐ွိလွတယ္ မထင္ပါဘူး။ ႐ွိတ္စပီးယားရဲ႔စာေတြက ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ဘယ္လိုမွ တိုးတက္မလာေစပါဘူး။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံရဲ႔ သမိုင္းကို ဘယ္လိုမွ ေျပာင္းလဲမသြား ေစႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ စာေတြကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္ လာမႈကို အမ်ားႀကီး ၾသဇာသက္ေရာက္ေစခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲေစခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ရဲ႔ ကဗ်ာေတြဟာဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ ႏိုဗယ္ဆုရ ကဗ်ာဆရာဆိုသူေတြရဲ႔ ကဗ်ာေတြထက္ အေတြးအေခၚအရေရာ အႏုပညာအရပါ မညံ့ဘူးလို႔ ဆိုရဲပါတယ္။ 'သိဒၶတၳ' ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သိ႐ွိေနၾကတဲ့ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ ဟားမန္းဟက္စ္ရဲ႔ အေတြးအေခၚ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာထဲမွာ ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ 'ေဗဒါလမ္း' ကို လိုက္မီတာ တပုဒ္မွကို မ႐ွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာရဲပါတယ္။ ဒီအဆိုကို လက္မခံႏိုင္သူမ်ား ႐ွိခဲ့ရင္ ဟားမင္းဟက္စ္ရဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲက အေတြးအေခၚမွာ 'ေဗဒါလမ္း' ကို မီတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ ထုတ္ျပပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတယ္ဆိုတာဟာ အေနာက္အတိုင္းက အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို မတၱဴကူးယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔နာမည္ေတြကို တန္းစီထည့္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနရာတကာမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့စကားကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေျပာသင့္ၾကပါဘူး။ အ႐ွင္းဆံုး ေျပာရရင္ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းက ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့ အေျခအေန မ႐ွိဘဲနဲ႔ ဘယ္စာေပ၊ ဘယ္အႏုပညာမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။
ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္ဆိုရင္ ႐ူးရာက်ပါလိမ့္မယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္မ႐ွိတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ေသသူကို ျပန္႐ွင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ စက္ယႏၱယားႀကီးတခု တီထြင္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုလို႔လည္း အလကားပါပဲ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႐ူးခ်င္ရင္ ႐ူးၾကပါ။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္တို႔ ဒါလီတို႔ အေၾကာင္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ သိတာမဟုတ္၊ ျမန္မာစာေပကိုလည္း ႏွ႔ံႏွ႔ံစပ္စပ္ သိ႐ွိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒီႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ျမန္မာစာေပကို မပုတ္ခတ္ပါနဲ႔။ ျမန္မာစာေပပညာ႐ွင္ႀကီးေတြကို မေစာ္ကားပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္တခု ေျပာခ်င္ေသးတာက 'ျမန္မာစကားက ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလြန္းလို႔ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ကိုပဲ ေမြးစားသံုးရပါတယ္၊ အသံလွယ္သံုးရပါတယ္' ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စကားေတြကို 'ဗံုးေပါလေအာ' ထည့္သံုးၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အဂၤလိပ္စာတတ္ေၾကာင္း 'သမားဂုဏ္ျပ' လုပ္ခ်င္ၾကရင္လည္း ႏိုင္ငံျခားက စာနယ္ဇင္းေတြမွာ အဂၤလိပ္လို ၀တၳဳ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးၾကပါ။ ျမန္မာေတြ ဖတ္ဖို႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ ေရးတာ ျဖစ္ရင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ျမန္မာစကားနဲ႔သာ ေရးသင့္ၾကပါတယ္။
ဘိလပ္မွာ အႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေနခဲ့ၿပီး အဘိဓာန္က်မ္းႀကီးတဆူ ျပဳစုခဲ့၊ သုေတသနစာတမ္းေတြ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဘိလပ္ျပန္ဆရာ ေဒါက္တာလွေဘလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာင္ ျမန္မာေတြ ဖတ္ဖို႔ ျမန္မာစာေတြ ေရးတဲ့အခါမွာ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ မလိုအပ္ဘဲ ညႇပ္သံုးေလ့မ႐ွိတာကို အတုယူသင့္ၾကပါတယ္။
'ျမန္မာစကားက ေ၀ါဟာရေခါင္းပါးတယ္' ဆိုတဲ့ အဆိုကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာ ဘာသာစကားမွာ ေ၀ါဟာရ မခ်ိဳ႔တဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္တဲ့ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္မွန္သမွ်အတြက္ ျမန္မာအေခၚေတြ ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာ့ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြထဲက ငါးမွန္သမွ်အတြက္လည္း ျမန္မာနာမည္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ ေ၀ါဟာရမျပည့္စံုလို႔ ေခၚစရာ နံမည္မ႐ွိတဲ့ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ ေက်းငွက္တိရစၦန္ရယ္လို႔ တခုမွ မ႐ွိပါဘူး။ ေ၀ါဟာရမျပည့္စံုလို႔ ေဆြမ်ိဳးစပ္မရဘူးဆိုတာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားမွာေတာ့ ေယာကၡမနဲ႔ သားမက္၊ ေခၽြးမကိုလည္း 'အင္ေလာ' ပဲ။ သမီး ေယာက္ဖကိုလဲ 'အင္ေလာ' သမီးေယာက္မကိုလဲ 'အင္ေလာ' ပဲ။ တမိသားနဲ႔ တမိသား စံုဖက္ၾကတဲ့အခါ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပတ္သက္လာၾကသူ မွန္သမွ်ကို 'အင္ေလာ' ဆိုတဲ့စကားတလံုးကိုပဲ 'ေရလဲ' နဲ႔ သံုးလိုက္ၾကရတယ္။ ျမန္မာဘာသာစကားမွာေတာ့ 'ခမည္းခမက္'တို႔၊ 'လင္ညီအမ'တို႔၊ 'မယားညီအကို' တို႔ စတဲ့ သီးျခားသတ္မွတ္ထားတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ အျပည့္အစုံ ႐ွိေနေတာ့ အေခၚအေ၀ၚကို ၾကားလိုက္႐ံုနဲ႔ ေတာ္စပ္မႈကို တန္းသိႏိုင္တာေပါ့။
အဂၤလိပ္မွာ 'ဘရားသားအင္ေလ'၊ 'စစၥတာအင္ေလာ' လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ 'ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႔ အႀကီးလား၊ အငယ္လား' ခြဲျခားမသိႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာစကားမွာေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္က သူ႔ခင္ပြန္းရဲ႔ အကိုဆိုရင္ 'ခဲအို' လို႔ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုၿပီး၊ ခင္ပြန္းရဲ႔ညီဆိုရင္ 'မတ္' လို႔ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုလိုက္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ စပ္ပံုကို သိသြားရတာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ေယာက်္ာေလးတေယာက္ကလည္း ဇနီးရဲ႔အစ္မကို 'မရီး'၊ ညီမကို 'ခယ္မ' လို႔ ခြဲျခားေခၚေ၀ၚစရာ ႐ွိပါတယ္။
ျမန္မာဘာသာစကားက ေ၀ါဟာရ မေခါင္းပါးပါဘူး။ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြသာ ခၽြတ္ျခံဳက် ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
အသစ္အသစ္ ထြန္းကားလာတဲ့ စက္မႈပညာရပ္ေတြအတြက္ ေ၀ါဟာရမ႐ွိတာကေတာ့ လူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႔ ဘာသာစကားတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ေနရတာပါ။ ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္တာရာတလံုး ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ သင့္ေတာ္ရာနာမည္တခုခု ေ႐ြးၿပီးေပးလိုက္၊ ဓာတ္ပစၥည္းတခု အသစ္ေတြ႔႐ွိတဲ့အခါ သင့္ေတာ္ရာနာမည္တခု ေ႐ြးၿပီးေပးလိုက္ရင္နဲ႔ပဲ သူတို႔ ဘာသာစကားေတြ တိုးပြါး ႂကြယ္၀လာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစကားကိုလည္း ေ႐ွးေ႐ွးက ျမန္မာႀကီးေတြက ႂကြယ္၀လာေအာင္ အလားတူ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မီးသီး၊ မီးေခ်ာင္း၊ ဓာတ္စက္၊ ဓာတ္႐ွင္၊ ဓာတ္ျပား၊ ဓာတ္ရထား၊ ဓာတ္ေလွကား။ ဓာတ္စက္႐ံု၊ ဓာတ္ခဲ၊ ဓာတ္မီး စတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံကေန အသစ္ေရာက္႐ွိလာတဲ့ စက္မႈအတတ္ ပညာဆိုင္ရာ ပစၥည္းေတြကို တီထြင္ေခၚေ၀ၚလိုက္ၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေရာက္မွ ၀ါယမေလး နည္းနည္းေလာက္ စိုက္ထုတ္ၿပီး မႀကိဳးစားၾကေတာ့ပဲ အလြယ္လမ္းကို လိုက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုသာ အေခ်ာင္႐ွာ၊ အလြယ္လိုက္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဘာသာစကားဟာ စည္ပင္ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔ ေနေနသာသာ ကြယ္ေပ်ာက္မသြားေအာင္ေတာင္ မနည္းႀကီး ႀကိဳးစားထိန္းသိမ္းၾကရပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာင္မွ ျမန္မာ့စကား၊ ျမန္မာ့ေ၀ါဟာရ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေတြဟာ လံုးပါးပါးလိုက္လာတာ 'ေ႐ႊေတာင္စကၠဴကေတာင္ မမ၊ မမလို႔ ေခၚရမတတ္' ပါးလွပ္ ခ်ည့္နဲ႔ ေနပါၿပီ။
ဘာသာစကားတို႔၊ ဓေလ့ထံုးစံတို႔၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ဆိုတာ ေခတ္နဲ႔ စနစ္က ေမြးထုတ္ေပါက္ဖြားလာရတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ေျပာင္းရင္ ေျပာင္းသေလာက္ သူတို႔လည္း လိုက္ေျပာင္းၾကရတာ ဓမၼတာပါ။ ေျပာင္းလဲတိုးတက္တဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီ သူတို႔လည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္ရတယ္။ ေခတ္နဲ႔ မကိုက္ညီ၊ မအပ္စပ္ေတာ့တဲ့အရာေတြက တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားရၿပီး ေခတ္ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္အရ အသစ္ အသစ္ေတြ ေပၚထြန္းလာရပါတယ္။
ဒါဟာ သဘာ၀တရားမို႔ ၀မ္းနည္းေနစရာ၊ တမ္းတေနစရာ မလိုပါဘူး။ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အေဟာင္းအျမင္းေတြကို သမိုင္းရဲ႔အမိႈက္ေလွႀကီးေပၚတင္ ေမွ်ာလိုက္ၾကရမွာေပါ့။ အသစ္သစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုၾက၊ ဖန္တီးၾကရမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေခတ္နဲ႔လည္း အပ္စပ္ေနေသးတဲ့ အသံုးလည္း တည့္ေနေသးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားကို ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး တိုင္းျခားဘာသာစကားေတြကို အလြယ္တကူ အစားထိုး သံုးစြဲတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မလုပ္သင့္ၾကပါဘူး။
'စာေပေပ်ာက္ရင္ လူမ်ိဳးပါေပ်ာက္မယ္' ဆိုတဲ့စကားကို အေျပာအမ်ားဆံုးက စာေရးဆရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာစကား ေပ်ာက္ေအာင္ စာေရးဆရာေတြက လုပ္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ျမန္မာဘာသာစကားဟာ တခ်ိဳ႔ေျပာၾကသလို ေ၀ါဟာရမခ်ိဳ႔တဲ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ မ႐ွိလွတဲ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္ေဒသေတြက လယ္ကြင္းလယ္ယာေတြထဲမွာ ေ၀ါဟာရ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ႐ွိလွပါတယ္။ မႏၱေလးကို ဗဟိုျပဳတဲ့ အညာေဒသတခြင္မွာ လွပတဲ့ ျမန္မာစကားေတြ အမ်ားႀကီး က်န္႐ွိေနပါေသးတယ္။
မႏၱေလးဆိုတာ ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ ေအာက္အရပ္ေဒသထက္ ကၽြန္အျဖစ္ေနာက္က်ေလ ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ၊ 'ထီးစကား နန္းစကား' ဟာ ေအာက္အရပ္ေဒသထက္ မ်ားမ်ားစားစား က်န္႐ွိေနပါေသးတယ္။
ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွ ထီးရိပ္နန္းရိပ္က လူေတြလည္း ရပ္ထဲ ႐ြာထဲ ေရာက္သြားၾကရ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထီးစကား၊ နန္းစကားေတြ လူထုထဲ စီးေမ်ာစိမ့္၀င္သြားရၿပီး နန္းစကားေတြဟာ မန္းစကား ျဖစ္သြားရေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒီ နန္းစကား မန္းစကားေတြဟာ ရပ္ထဲ႐ြာထဲမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကို ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး အေခ်ာင္႐ွာ အလြယ္လိုက္ၾကတဲ့ ျမန္မာဆာရီရယ္လစ္၊ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစကားအသံုးအႏႈန္းေတြ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ လုမတတ္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးဟာ အဲဒီလို တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္လု နီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစကားေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္ စုေဆာင္းေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္မ်ိဳးဆိုတာ တဦးေကာင္း တေယာက္ေကာင္း ေဆာင္႐ြက္လို႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ စာေပပညာ႐ွင္ေတြေရာ၊ ျပည္သူ တရပ္လံုးပါ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္႐ြက္မွ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါ။ မိမိတို႔ မွတ္မိ သိ႐ွိသေလာက္ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ျမန္မာစကား ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြကို အနက္အဓိပၸါယ္နဲ႔တကြ ေရးသားၿပီး စာေရးသူ ေဆာင္းပါးအဆံုးမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ပို႔ေပးၾကပါ။ စုစည္း စိစစ္ၿပီး မဂၢဇင္းေတြကတဆင့္ တင္ျပသြားပါမယ္။ စာေရးဆရာမ်ား အေနနဲ႔လည္း အတတ္ပညာသစ္ေတြ၊ အႏုပညာသစ္ေတြရဲ႔ တိုင္းျခား စကားလံုးေတြကို ျမန္မာစကားလံုးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစု လုပ္ကိုင္ေပးၾကပါ။ ႐ွိရင္းစြဲ ျမန္မာစကားလံုးေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္မထားပဲ မ်ားမ်ားႀကီး သံုးစြဲေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါရေစ။

ဆက္ပါဦးမယ္။
{လူထုစိန္၀င္း ရဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီပါး ျမန္မာစကားမ်ား- နန္းစကား မန္းစကား ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၆ ဇန္န၀ါရီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}