တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္....ေရးသူ- ေမာင္ေအးခိုင္

ဆယ္စုႏွစ္ ေလးခုမွ် ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေတြးပံုရိပ္ထဲမွာ တခ်ိဳ႔က တပိုင္းတစပဲ ေပၚေတာ့တယ္။ မွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လုလုေတြ မနည္းလွဘူး။ တခ်ိဳ႔က မလင္းတလင္း၊ မမွိန္႔တမွိန္၊ တခ်ိဳ႔ကား ခုခ်ိန္ထိ လင္းလက္ ေနဆဲ.......။
ကိုယ္တို႔ေရာက္ခါစ၊ ဒီေဒသမွာ စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ ေျပာရေအာင္လဲ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြက လူတရပ္စာ သာသာေတြနဲ႔ အပင္ေပါက္ေတြပဲ ႐ွိေသးတယ္။ အခက္အလက္ေတြ ေ၀ေ၀စည္စည္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ ခြန္နစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္လာလိုက္တာ ကိုယ္တို႔ကို အဲဒီေက်ာင္းက တြန္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အပီအျပင္ စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ အမည္နာမ ေကာင္းေကာင္းတပ္လို႔ ရေနၿပီ။



မျမင့္ခိုင္က ၀တၳဳတပုဒ္ထဲမွာ ဦးလူေပါ မုခ္၀နားက စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကလည္း ျခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းအၾကားမွာ ဖံုးတ၀က္၊ ေပၚတ၀က္နဲ႔လို႔ (စာေပစိစစ္ေရးျဖတ္ျခင္းခံရ) ေရးတယ္။ ကိုယ့္ထက္ ငါးႏွစ္ေစာ ေရာက္တဲ့ အစ္မႀကီး ေရးသလိုပဲ ကိုယ္တို႔ေရာက္ေတာ့ ဒီဆိုင္းဘုတ္ဟာ ဒီအတိုင္း။ တႏွစ္တခါ တက္လာတဲ့ ျခံဳႏြယ္ေတြကို မ႐ွင္းလို႔နဲ႔ တူပါတယ္။
ကိုယ္တို႔ေခတ္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ပံုက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲရဲ႔ စုစုေပါင္းရမွတ္နဲ႔ ေ႐ြးတယ္။ ကိုယ္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့အတိုင္း ကိုယ္ ပထမဦးစားေပး ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ ပထမႏွစ္အတန္းမွာ ခံုနံပါတ္ ၂၇ နဲ႔ တက္ခြင့္ရတယ္။ အမွတ္ေပါင္းနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့စနစ္က ကိုယ္တို႔ႏွစ္က စတာ။ စက္မႈတကၠသိုလ္က တႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၅၅၀ လက္ခံတယ္။ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္အင္ဂ်င္နီယာဌာနက တႏွစ္ကို အေယာက္ ၅၀ စီပဲ လက္ခံတယ္။ ပိသုကာဌာန၊ ေရနံနဲ႔သတၱဳတူးေဖာ္ေရး၊ သတၱဳေဗဒဌာန တို႔က ဒိထက္နည္းတယ္။ မ်ားမ်ားလက္ခံတာ စက္မႈရယ္၊ လွ်ပ္စစ္ရယ္၊ ၿမိဳ႔ျပ အင္ဂ်င္နီယာဌာနပဲ။ ဒီေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ တန္းခြဲေလးခု ခြဲထားတဲ့ အနက္ လူနည္းစုေတြ ေပါင္းထားတဲ့အတန္းက တန္းခြဲတခု၊ က်န္တဲ့ အမ်ားစုေတြက သပ္သပ္တန္းခြဲ တခုစီ။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ အဓိကဘာသာ သံုးခုခြဲထားတယ္။ အေထြေထြ၊ ေမာ္ေတာ္ယဥ္၊ လယ္ယာ။ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာကေတာ့ ႏွစ္ခု၊ အီလက္ထေရာနစ္ နဲ႔ ပါ၀ါ။
ပထမႏွစ္မွာ ျမန္မာစာသင္ရတယ္။ ျမန္မာစာဆရာက ျမန္မာစာဌာန၊ ဌာနမႉး ဆရာဦးတိမ္ၾကည္။ ကုိယ္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲက်လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္တက္ေတာ့ ျမန္မာစာဆရာက အခု အီလြီႏိုက္တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးေစာထြန္း(ကေလာင္နာမည္-ေစာလူ)။
ပထမႏွစ္မွာ သင္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြက ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခၤ်ာ ၂ ဘာသာ (သခၤ်ာ ၁၀၁၊ သခ်ၤာ ၁၀၂)၊ ႐ူပေဗဒ ၂ ဘာသာ(ဆရာဦးလႊမ္းမိုးက တဘာသာ၊ ဆရာမ ေဒၚေမသန္းႏြယ္က တဘာသာ)၊ ဓါတုေဗဒ၊ အေျခခံစက္မႈပံုဆြဲ (Mechanical Drawing)။ ေနာက္ၿပီး တပတ္တခါ workshop ဆိုၿပီး ပန္းပဲထုတာနဲ႔၊ အေျခခံ လက္သမား လုပ္ရတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ လက္ေတြ႔ေတြနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ အပူေပးၿပီး ထုရတဲ့သံလံုး မီးဖိုထဲမွာ ရဲေနတဲ့ မီးေသြးေတြနဲ႔ ေရာသြားလို႔ ႐ွာမရေတာ့ပဲ သံလံုးႏွစ္လံုး ဆံုးသြားတယ္။ ဗလကလဲ လက္ေမာင္း ပုေလြ႐ိုးဆိုေတာ့ incharge လုပ္တဲ့ ပန္းပဲဆရာ ဦးခ်စ္ ကူညီထုေပးမွ ၿပီးသြားတယ္။ လက္သမားလဲ ဒီလိုပဲ။ စေ႐ြးကိုက္ရတာ၊ ေဆာက္နဲ႔ထြင္းတာ လက္အ႐ွိန္မ်ားလို႔ ကြဲသြားလိုက္၊ ေ႐ြေပၚထိုးတာ တဖက္ထူ တဖက္ပါးကို ညႇိရင္းညႇိရင္း လက္လြန္သြားလို႔ သစ္သားက ပါးသြားၿပီး အသစ္ ခဏခဏ ျပန္ယူေနရတာနဲ႔ သူမ်ားေတြ ၿပီးတာေတာင္ ကိုယ္မၿပီးလို႔ မံု႐ြာက ေက်ာ္သန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လုပ္ေပးရတယ္။
ပထမႏွစ္တက္ခါစက ကိုယ္တို႔အိမ္က မဂိုလမ္း(ယခု-ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) မွာ။ မနက္ဆိုရင္ သိမ္ႀကီးေစ်းနား ကေန နံပါတ္ (၈) ဟီးႏိုးကားကို ျပားသံုးဆယ္ေပးစီးၿပီး၊ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ျပည္လမ္းက ရန္ကုန္ေထာင္ အေဆာက္အဦးႀကီးက မဖ်က္ရေသးဘူး။ နံပါတ္ (၈) ဘတ္စ္ကားဟာ လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းဘက္က ပတ္သြားရတယ္။ ျပည္လမ္းမေပၚမွာ ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးႏွစ္႐ုပ္ရံထားတဲ့ ဗိုလ္႐ႈခံအေဆာက္အဦလဲ ႐ွိေသးတယ္။ အ၀ိုင္းႀကီး ေတြကလဲ ေျမနီကုန္းအ၀ိုင္း၊ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္း၊ ကမာ႐ြတ္အ၀ိုင္းေတြ ႐ွိေသးတယ္။
တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြ မီးရထားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၾကရတယ္။ ဘီပီအိုင္ဘူတာမွာ ဆင္းရတယ္။ မီးရထားက လေပးလက္မွတ္ လုပ္ထားရင္ ဘတ္စ္ကားထက္ သက္သာတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခ်င္ရင္ ညေန ေက်ာင္းအျပန္ ဘီပီအိုင္ဘူတာကေန ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို ရထားစီးသြားၾကၿပီး၊ ျပား ၃၀ ေပးရတဲ့ ေတာင္ဘက္တန္း ပြဲၾကည့္စင္က ၾကည့္ၾကတယ္။
ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ပံုဆြဲဘာသာရပ္မွာ သံုးတဲ့ တီစကြဲ (T- Square) ဆိုတဲ့ ေပတံႀကီးကလဲ တေမွာင့္။ အေတာ္ကို ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ ႏိုင္တယ္။ ဘတ္စ္ကား ၾကပ္တဲ့အခါ ျပႆနာ။ ဟိုလူ႔ ထိုးမိ၊ ဒီလူ႔ ခ်ိတ္မိနဲ႔။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတန္းေဖာ္ေတြကလဲ သမိုင္း၀င္းထဲ အေဆာင္ေတြကေန ေက်ာင္းထဲက အေဆာင္ေတြကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ အခန္းမွာ ထားၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ တႏွစ္ပတ္လံုးအတြက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အပ္ထားလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ႀကိဳ႔ကုန္း ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္း၊ အုတ္တံတိုင္းကို လူတကိုယ္စာေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လာတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူမွ ဦးလူေပါ မုခ္က မ၀င္ၾကဘူး။ အေဆာင္ေတြဆီသြားမွ အဲဒီက ၀င္တာ။ ဒါေတာင္ ေအေဆာင္၊ ဘီေဆာင္၊ ဂ်ီေဟာ၊ ျမသီရိေဆာင္ တို႔ကို သြားခ်င္ရင္ ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္ ေဘးေပါက္ကပဲ ၀င္ၾကတယ္။
မိုးတြင္းမိုးမ်ားတဲ့ အခ်ိန္ဆို ကားမွတ္တိုင္ကေန ေက်ာင္းအဆာက္အဦ(၁)ႀကီးဆီ ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ အေတာ္ခက္တယ္။ ၀င္ေပါက္က လူတကိုယ္စာ ေလာက္က်ယ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ မေရာက္ခင္ကဆို ဒီအေပါက္မွာ တေယာက္၀င္/ထြက္ ရင္ တခါလည္တဲ့ ဒလက္က တပ္ထားေသးတာ။
လူသြားလမ္းမွာ အုတ္နီခဲ၊ ကြန္ကရိျပား အက်ိဳးေတြကို ေျခေၾကာင္းလမ္း ေျခတလွမ္းစာမွာ တခု ခ်ခင္းထားေတာ့ ေ႐ွ႔လူလွမ္းတဲ့ ေျခလွမ္းအတိုင္း ေနာက္လူက ေစာင့္နင္းရတယ္။ မိုးထဲေလထဲမွာ ေ႐ွ႔လူက မလွမ္းရဲ လွမ္းရဲ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ လုပ္ေနလို႔ ေစာင့္ရတာ စိတ္မ႐ွည္ရင္ ေရထဲက ဆင္းေလွ်ာက္။ တခါတေလ ေရက ေျခမ်က္စိဖံုးတယ္။ ေရစီးလဲ သန္တဲ့အခါ သန္တယ္။ မိုးမ်ားရင္ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ လက္ကကိုင္ထားမွ။ မကိုင္ထားရင္ မေတာ္တဆ ရာဘာဖိနပ္က ေရစီးနဲ႔ အတူေမ်ာသြားလို႔၊ ဖိနပ္ေနာက္က အေျပး လိုက္ရတာ ခဏခဏ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ မိုး႐ြာရင္ ေက်ာင္းထဲကေရေတြက အဲဒီ လူတကိုယ္စာ အေပါက္ကေန လူေတြလိုပဲ အျပင္ကို တိုးထြက္တာ။
ကားမွတ္တိုင္မွာ လုပ္ထားတဲ့ ကားေစာင့္တဲ့ တဲက ဓနိမိုး ခေနာ္ခနဲ႔။ မိုးက ပက္ေသး။ ရု႐ွေတြ လက္ေဆာင္ေပးတုန္းက ဒီဘတ္စ္ကားေစာင့္ တဲကို ေမ့သြားပံုရတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လူမ်ားရင္ တဲကေလးက မဆန္႔ဘူး။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားတကာ့အမ်ားစုဟာ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ နယ္ကလာတက္သူေတြက အမ်ားစု။ ကားမွတ္တိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္စရာ က်ဥ္းရတဲ့အထဲ တခါတေလ ႏြားေခ်းပံုလဲ ေ႐ွာင္ရေသးတယ္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဦး႐ံုးမို၊ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ဦးလွ။ ဦး႐ံုးမိုပင္စင္ယူသြားေတာ့ ၿမိဳ႔ျပဌာနက ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းဦးလွ ထြက္သြားေတာ့ ဦးသက္လြင္ (ကေလာင္နာမည္-ေမာင္ေငြလိႈင္း) ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာဌာန၊ ဌာနမႉးက ပါေမာကၡ ဦးခင္ေအာင္ၾကည္။ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာဌာနက ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္သြားေတာ့ ဦးမင္း၀န္ ဌာနမႉးျဖစ္လာတယ္။
႐ု႐ွက ေဆာက္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကေလ မိုးယိုတဲ့ေနရာယို၊ မိုးသဲရင္ မိုးပက္လို႔ ေက်ာင္းထဲက အမိုးေအာက္ စၾကၤန္မွာေတာင္ ထီးနဲ႔ သြားရတယ္။ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ လူတိုင္းေပ်ာ္ ၾကတယ္။ ေရညႇိေတြက ေခ်ာၿပီး ေခ်ာ္လဲတာလည္း တဘိုင္းဘိုင္းပဲ။ LCR ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နားေနေဆာင္ေတာင္ မိုးသည္းရင္ အတြင္းဘက္ နံရံနား တိုးကပ္ေနမွ။
သမိုင္းေက်ာင္းေဆာင္၀င္းထဲက သဇင္၊ အင္ၾကင္း စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ေတြက ေဆာက္ၿပီးခါစ။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ၁၉၆၉မွာ ေက်ာင္းသူေတြ အဲဒီမွာ မေနရေသးဘူး။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ ကၽြန္းဆြယ္ပြဲ အတြက္ အားကစား႐ြာ လုပ္ထားလို႔ အားကစားသမားေတြ ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ ဂ်ီေဟာ၊ ျမသီရိအေဆာင္က တတိယႏွစ္နဲ႔ အထက္ ေက်ာင္းသူေတြ ေနၾကတယ္။
ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူေတြ က မေနာ္ဟရီလမ္းက အိမ္အိုႀကီးကို အေဆာင္လုပ္ထားတဲ့ မေနာ္ဟရီ အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ၿမိဳ႔မ မိန္းကေလးေက်ာင္း (အထက ၃ ဒဂံု)က ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာလဲ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔အတူ တခ်ိဳ႔ ေနရတယ္။ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းလာရင္ ေန႔ေက်ာင္းသူေတြ လိုပဲ ထမင္းဗူး ထည့္လာၾကတယ္။ အေဆာင္ဖယ္ရီ က မနက္ ေက်ာင္းတက္ ခ်ိန္ တခ်ိန္၊ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္ တခ်ိန္၊ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ႀကိဳပို႔ လုပ္ေပးတယ္။
ေယာက်္ားေလးေဆာင္ေတြလဲ ဒီလိုပဲ။ ဖယ္ရီေတြ ႐ွိတယ္။ ဖယ္ရီခ်ိန္ မဟုတ္ရင္၊ သမိုင္းဘုရားလမ္း မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး စဥ့္ငူေဆာင္အထိ တေမွ်ာ္တေခၚ ေလွ်ာက္ရတာ။ အုံုးေတာတို႔ ဒူးယားတို႔က ေတာ္ေသး တယ္။ အုတ္က်င္း ဘာတာ မွတ္တိုင္မွာဆင္း၊ ဘာတာတိုက္ေတြ ေဘးကျဖတ္၊ အုတ္တံတိုင္းကို အသာေက်ာ္ရင္ အုံုးေတာေဆာင္ေဘးကို ေပါက္တာပဲ။ အုတ္တံတိုင္းက လူတရပ္စာေတာင္ မျမင့္ပါဘူး။ ဘယ္သူက လုပ္ေပးထားလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ အုတ္တံတိုင္း ေပၚကေန ေက်ာ္ခြ တက္ ဆင္း ႏိုင္တဲ့ ေလွခါးကေလးနဲ႔။ ေလွခါးက ဆင္းလိုက္ရင္ ဘာတာဘက္ျခမ္းမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ လဖက္သုတ္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ကုန္စံုဆိုင္စတဲ့ ေစ်းတန္း႐ွိတယ္။ ေက်ာင္းသားထဲက တေယာက္ အဲဒီဘာတာေစ်းတန္း ကေလးမွာ ထမင္းစားရင္း ထမင္းဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ သမက္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၿပီး ေန႔စဥ္စားတဲ့ ထမင္းဘိုးေတာင္ ေပးစရာမလိုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ မမေလး ထမီဘိုးေလာက္ပဲ ဆက္သရတာ ေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းထဲမွာ ေယာက်္ားေလးေဆာင္က A-F ၆ ေဆာင္၊ မိန္းကေလး အေဆာင္ႀကီး တေဆာင္က G။ (မစႏၵာက ဂ်ီေဟာသူလို႔ ေရးေသးတယ္) ေက်ာင္းထဲက C Block စီေဆာင္ ေအာက္ထပ္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္၊ နားေန စာဖတ္ခန္းတို႔ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခန္းက ေရဒီယိုကလဲ တေန႔လံုး ဖြင့္ထားေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေရဒီယိုက သီခ်င္းသံကေလး တလြင္လြင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူသူ႐ွင္း႐ွင္းမွာ ေရဒီယိုသံက တလြင္လြင္နဲ႔။ လြမ္းစရာေလး။
ေအာ္.... မိုးတသဲသဲ၊ ႏြားေခ်းန႔ံ တသင္းသင္း၊ အာရ္အိုင္တီမွာ ေက်ာင္းတက္ရလို႔မွ ေပ်ာ္ခါစ႐ွိေသး၊ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ေတြကို ပိတ္လိုက္ ပါတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္။
၁၁၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉။