ႀကီးပြါးေရး လူထုဦးလွေရးသူ- ေမာင္ထင္

အမ်ိဳးသားေရး ႏိုးၾကားမႈသည္ ရန္ကုန္ ယူနီဗာစီတီအက္ဥပေဒကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အမ်ားစု ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား (အခ်ိဳ႔ေဒသတြင္) မူလတန္းေက်ာင္းသား မ်ားပင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသားပရိသတ္တို႔က တခဲနက္ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည့္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ပညာေရး အေရးေတာ္ပံုတရပ္မွ စတင္ေပၚေပါက္သည္။ ထိုပညာေရးကိစၥမွ အစျပဳ၍ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ေသာ ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းမႈႀကီးတရပ္ ထြန္းကားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းဆရာတို႔က ထိုအမ်ိဳးသားေရး ဆိုင္ရာ ဥႆဟႀကီးကို တႏိုင္ငံလံုး၏ အမ်ိဳးသားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟူ၍ အသိအမွတ္ ျပဳၾကသည္။

ထိုေခတ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ယခုေခတ္၌မူ လူပ်ိဳေပါက္ အပိ်ဳေပါက္တို႔ကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရကို မွီး၍ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဟု ေခၚၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဆိုသည္မွာ တဆယ္ကို ေက်ာ္သလား၊ ႏွစ္ဆယ္ကို ေက်ာ္သလား၊ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္ကို ေက်ာ္သလား အတိအက် မသိပါ။ အားလံုးေရာေက်ာ္ ျဖစ္ေန၍ အသက္တရာ မျပည့္ေသးလွ်င္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဟူ၍ မွတ္ယူရန္ ႐ွိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစကားမ်ားမွာ ဦးလွႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ပါ။ မည္သူႏွင့္ဆိုင္သည္ဟုလည္း ေျပာရန္မ႐ွိပါ။ စာေရးရာ၌ စာလံုးေရမ်ားေအာင္ သက္သက္မဲ့ ကေလာင္႐ွည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေျပာခ်င္ေသာ စကားမွာ ထိုအ႐ြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူငယ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားေရးကို ေဆာင္႐ြက္လိုေသာ စိတ္မ်ား ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ရင္ထဲမွ ေငါထြက္လာသည္ကို ေရးလို၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဦးလွသည္ အတြင္း၀န္႐ံုးမွာ စာေရးႀကီးအလုပ္ကို လုပ္ေနေသာ ဦးသိန္းဆိုသူႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ အလြန္ထင္႐ွားေသာ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္း၌ ငယ္စဥ္က ပညာသင္ယူခဲ့ သျဖင့္ အဂၤလိပ္လို အေရးအေျပာ ႏွစ္ရပ္စလံုး၌ ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ အလုပ္လုပ္ရာ၌ တိက်မွန္ကန္ ေသာ ဓေလ့႐ွိျခင္းေၾကာင့္ အတြင္း၀န္႐ံုး၌ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ဦးလွကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ နာမည္ႀကီးေသာ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္း၌ စတင္ ပညာသင္ယူခဲ့ေလရာ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာစာ အေရးအသား သင့္တင့္ေကာင္းမြန္ သည့္အျပင္ ေက်ာင္းသားတို႔ ၀ါသနာအေလ်ာက္ ေဆာင္႐ြက္တတ္ေသာ စည္းကမ္းနည္းလမ္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္သည္ဟု ထင္႐ွားသည္။
ထိုသူႏွစ္ေယာက္သည္ ပူးတြဲ ပူးတြဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္သား အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ မွန္မွန္လာၾကသည္။ အစိုးရေက်ာင္းသားႏွင့္ "ေန႐ွင္နယ္" (တိုင္းရင္းသား) ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဟု အမ်ားက ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဘယ္ေက်ာင္းက ထြက္ထြက္ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေပါင္းသင္းတတ္ၾကသည္မွာ ေယဘူယ်ျဖစ္သည္။ အစိုးရ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္၌ "ေတာ္" ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားတို႔က ျမန္မာစာတြင္ ရတုကို စပ္ဆိုႏိုင္သည္အထိ "ေတာ္" ၾကပါသည္။ "ေတာ္" သူ ေက်ာင္းသားခ်င္း ေပါင္းသင္းၾကပံုမွာ ညီအစ္ကိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသိန္းႏွင့္ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာပံုမွာ အလြန္ထူးပါသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္က လူထုမ်ားအေ႐ွ႔မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သည္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာစကား ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံံ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေျပာတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွစ၍ လူထုေ႐ွ႔တြင္ စကားေျပာနည္းကို ေလ့က်င့္သင့္ေၾကာင္း၊ ငယ္စဥ္ကစ၍ ဤကဲ့သို႔ ေလ့က်င့္ရလာလွ်င္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၌ ေကာင္းမြန္၍ စီးပြါးေရးလုပ္လုပ္၊ အစိုးရအမႈထမ္းလုပ္လုပ္၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လုပ္ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုေၾကာင့္ ေက်ာင္း၌ စကားအေျခအတင္ေျပာေသာ အသင္းမ်ားကို တည္ေထာင္သင့္ ေၾကာင္း၊ အေျပာအဆို ကၽြမ္းက်င္ေသာအခါ တဆင့္တက္၍ ေက်း႐ြာျပဳျပင္ေရး အပါအ၀င္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကို စနစ္တက် ေဆာင္႐ြက္သင့္ေၾကာင္း၊ ေက်းလက္ကို စနစ္တက် ထူေထာင္ႏိုင္ပါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္ေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ႏိုင္နင္းစြာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေဟာေျပာၾကပါသည္။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ဆိုသည္မွာ ပထမစည္း႐ံုး စတြင္ လူငယ္ေလးငါးေယာက္ခန္႔ စည္း႐ံုးရမည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားစနစ္ႏွင့္ စတင္ ေဆာင္႐ြက္ရမည္ဟု ဦးသိန္းက ေဟာပါသည္။
ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသားေက်ာင္းမွာ စကားအေျခအတင္ေျပာေသာ အသင္း႐ွိၿပီး ျဖစ္၍ ေက်းလက္ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းကို ဦးသိန္းႏွင့္ ဦးလွတို႔က အာ႐ံုစိုက္၍ တီထြင္ေဆာင္႐ြက္ေပးရန္သာ လိုသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဦးသိန္းက ဦးေဆာင္၍ ဦးလွက ေဆာ္ၾသေပးလွ်င္ လုပ္ငန္းထြန္းကားလာလိမ့္မည္ဟု ၿမိဳ႔မေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ေျပာၾကား သည္။ မၾကာမီ စာေပးစာယူစနစ္ျဖင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ေသာ ကလပ္ဟု ေပၚေပါက္လာသည္။ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသားေက်ာင္း သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာ႐ံုမက အျခားအိႏၵိယတိုင္းရင္းသားမ်ား ထူေထာင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ အသင္းသားမ်ား စုစည္းမိၾကေသာအခါ လူငယ္မ်ားသည္ ကလပ္ကို တိုးခ်ဲ႔လာၾကေသာေၾကာင့္ ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႀကီး၏ အခန္းတခုကို ငွားရမ္းၿပီးလွ်င္ မူလကလပ္ကို ဖ်က္သိမ္း၍ လူငယ္မ်ား ႀကီးပြါးေရးအသင္းကို တည္ေထာင္ၾကသည္။ ထိုအသင္း၏ အာေဘာ္ကို လူအမ်ား နား လည္ေအာင္ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို ထုတ္ေ၀ရန္ အသင္းႀကီးက ဆံုးျဖတ္ရာ ဦးလွက မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ေရးကို တာ၀န္ယူသည္။
ဦးသိန္းသည္ လူငယ္မ်ားႀကီးပြါးေရးအသင္း၏ ဖခင္ဟု ဆိုေလာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ႀကီးပြါးေရးဦးသိန္းဟု အမ်ားက ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀လိုက္ေသာအခါ ဦးလွကိုလည္း ႀကီးပြါးေရးလူငယ္ပရိသတ္တို႔က "ႀကီးပြါးေရးဦးလွ" ဟူေသာ "ဘြဲ႔" ကို ခ်ီးျမႇင့္သည္။
ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္း ထြက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မူလအသင္းသားတဦး အျဖစ္ျဖင့္ ထိုမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ကဗ်ာမ်ား စသည္တို႔ကို ေရးသားခဲ့သည္။ ေနာင္ေသာအခါ ၿမိဳ႔အုပ္အျဖစ္ျဖင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သို႔ လွည့္လည္အမႈထမ္းစဥ္၊ မင္းမႈထမ္းဘ၀၏ သေဘာႏွင့္ သ႐ုပ္ကို ေဖာ္ေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ရယ္ဖြယ္မ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။ မ်ားစြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ရည္႐ြယ္သလို ရယ္ၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ေစာင္းေျမာင္းေရးသည္ဟု မွတ္ယူၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာေပါက္စ သည္ စာေရးျခင္း၌ အကင္းမပါးပါ။ မခံခ်င္တတ္ေသာ ေျမတိုင္းစာေရးကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို ရန္ေတြ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မသျဖင့္ ၿမိဳ႔အုပ္မင္းသည္လည္း ကဗ်ာမစပ္ရေတာ့ပါ။ ဒုတိယကမၻယစစ္ ျဖစ္ေသာအခါ ပါးလ္ဟာဗာ ဗံုးၾကဲေသာေန႔တြင္ ခြင့္ရက္႐ွည္ရသျဖင့္ ေတာင္ကုပ္မွ ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္႐ြာသို႔ မိုင္ ၁၁၀ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီးမွ သေဘၤာစီး၍ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဗ႐ုတ္သုကၡျဖစ္ေနတုန္း ထိုအခါက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ျဖစ္ေသာ ႀကီးပြါးေရး ဦးလွသည္ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚအမာႏွင့္အတူ မႏၱေလးမွာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ မဆံုမိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရသကဲ့သို႔ မိမိလည္း လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၿပီး၊ ရန္ကုန္သတင္းစာ၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ထမ္း႐ြက္ေနစဥ္၊ လူထုဦးလွ ဆိုသူတေယာက္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ သတင္းစာဆရာအသင္းက တာ၀န္ေပးသျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ထံ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံုရပါသည္။
စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားသမွ်ကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာမွ ျပန္၍ေတြးေနရသျဖင့္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ မွားခ်င္မွားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထိုစဥ္က မွားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးလွ ေထာင္ထဲေရာက္ေန ေသာေၾကာင့္ စိတ္ညႇိဳးငယ္ေနလိမ့္မည္ဟု မွားမွားယြင္းယြင္း ထင္ျမင္ခဲ့၏။ ဦးလွႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ လား.. လား... ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဘာလံုးကို ရင္၀ယ္ပိုက္၍ သူ႔အေဖာ္ ေဘာသမားမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့ကို ရယ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ သူက ယခုကဲ့သို႔ ေဘာလံုးႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခြင့္ ရေသာေၾကာင့္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းလ်က္ ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြန္၀မ္းသာသြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ "ဒီလို တခါပဲ ၀မ္းသာပါ ရေစ" ဟု စိတ္တြင္ ေအာက္ေမ့ပါသည္။
ထိုေခတ္က မႏၱေလးမွာ ထုတ္ေ၀ေသာ လူထုသတင္းစာကို ျမန္မာလူထုက ေလးစားပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ကြန္ျမဴနစ္ဆန္သည္ဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ဦးလွသည္ ဟိုဘက္ သည္ဘက္ လိုက္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာမ်ားသည္ မႏၱေလးအာေဘာ္ကို နားလည္လိုလွ်င္ လူထုကို ဖတ္ၾကရပါသည္။ တစတစႏွင့္ လူထု သတင္းႀကီးလာေသာအခါ "ႀကီးပြါးေရး" ဘြဲ႔ အလိုလို ေပ်ာက္ၿပီးလ်င္၊ "လူထု" ဟူေသာဘြဲ႔သည္ အလိုလို ေရာက္လာသျဖင့္ "လူထုဦးလွ" ဟု တြင္လာျပန္သည္။ ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခု ကၽြန္ေတာ္က ဦးလွအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ဂုဏ္ျပဳေသာ အခမ္းအနားတြင္ "ႀကီးပြါးေရး လူထုဦးလွ" အေၾကာင္း စာတမ္းေရးသား ေပးပို႔ လိုက္ပါသည္။
ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးအို အဖြားအိုမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဇရာပိုင္းမွာ ႐ွိေနေသာ္လည္း ဦးလွ ေဒၚအမာတို႔ကို အျမဲသတိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုတိယသားျဖစ္သူ အင္ဂ်င္နီယာသည္ မၾကာခဏ မႏၱေလးကို သြားရပါသည္။ သူသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က စကား တခြန္း ႏွစ္ခြန္းမွာ လိုက္သည္။ ေဒၚအမာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံ စကား တခြန္း ႏွစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးေလ့႐ွိသည္။ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚအမာသည္ ဦးလွႏွင့္အတူ "လူထု" ကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ "လူထုေဒၚအမာ" ဟူေသာ "ဘြဲ႔" သည္ အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ထြန္းလ်က္ ႐ွိပါသည္။ ဤတေခါက္ ကၽြန္ေတာ့္သား မႏၱေလးမွ ျပန္လာေသာအခါ လူထုေဒၚအမာသည္ သူ႔သား အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၍ အလြန္၀မ္းသာလ်က္ ႐ွိပါသည္ဟု ၀မ္းပန္းတသာ သတင္းေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္၀မ္းေျမာက္ ရပါသည္။ စကားစပ္မိေသာေၾကာင့္ "လူထုေဒၚအမာသည္ သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႐ွိပါေစသတည္း" ဟု ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။ ေကာင္းေသာအၾကံ၊ ေကာင္းေသာစကား၊ ေကာင္းေသာအလုပ္တို႔သည္ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါေစ။

ေမာင္ထင္
၈- ၆- ၉၉
[ႀကီးပြါးေရးတိုက္ထုတ္ 'ႏွစ္ ၉၀ ျပည့္ လူထုဦးလွ' ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ ဇြန္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါ တယ္။]