တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္.... (၂)ေရးသူ- ေမာင္ေအးခိုင္

"ေအာ္.... မိုးတသဲသဲ၊ ႏြားေခ်းန႔ံ တသင္းသင္း၊ အာရ္အိုင္တီမွာ ေက်ာင္းတက္ရလို႔မွ ေပ်ာ္ခါစ႐ွိေသး၊ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ေတြကို ပိတ္လိုက္ ပါတယ္။....." လို႔ (၁) မွာ အဆံုးသတ္ခဲ့တာ။ ဆက္မိသြားေအာင္ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းအေၾကာင္း နည္းနည္း ေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။
ကဗ်ာဆရာတေယာက္က အသံလႊင့္ဌာနတခုကေန အသံလႊင့္ခဲ့တာ နည္းနည္း လြဲေနတယ္ထင္လို႔ ေစတနာနဲ႔ ျပန္တည့္ေပးတာပါ။ အမွားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့ခမ်ာ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားတာလား၊ သူမ်ားအေျပာနားေထာင္ၿပီး ေရးတာလား မသိပါ။ ဒီေရဒီယိုကို နားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္ေတြဟာ ျပည္ပမွာထက္ ျပည္တြင္းက ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ ဒီအလြဲႀကီးကို ၾကားရၿပီး ျပန္တည့္ေပးခ်င္ေပမယ့္ တည့္ႏိုင္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့ စာေရးသူအေပၚ၊ အယ္ဒီတာေတြအေပၚ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ မေတာ္တဆ ဖတ္မိလိုက္တဲ့အတြက္ ခရီးသြားဟန္လြဲ နည္းနည္း အမုန္း၀င္ခံလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတာမို႔ ကိုယ္ေျပာတာ ကိုယ္တာ၀န္ ယူပါတယ္။


အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ ကၽြန္းဆြယ္အားကစားပြဲတဲ့။ ဟိုတုန္းကေခၚတာ။ အဂၤလိပ္လို SEAP Games (South East Asia Peninsular Games)။ ဗမာျပည္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ လုပ္ဖူးတယ္။ တႀကိမ္က ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက။ ေနာက္တႀကိမ္က ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေရာက္စ ပထမႏွစ္။ တကၠသိုလ္ေတြက အလွအေခ်ာေတြေ႐ြးၿပီး ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ ႏိုင္ငံအလံကိုင္တာ၊ စာတန္းကိုင္တာေတြ လုပ္ရတယ္။ ကိုယ္မွတ္မိ သေလာက္ သွ်ားလက္ခ်ိဳတဲ့။ ၾကည္ၾကည္ဟန္ တဲ့။ ဌာနီမကြိဳင္ ဆိုလား။ ဒါေလာက္ ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေ႐ွ႔ေနခ်ဳပ္ႀကီး ဦးဘစိန္ရဲ႔ ေျမးဆိုေတာ့ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ သူ႔အဖိုးအတြက္ ရတဲ့ V.I.P လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္နဲ႔ အထူးတန္းပြဲၾကည့္စင္ရဲ႔ Box ထဲကေန ကိုယ္တို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြကို တေနရာတည္းမဟုတ္ပဲ ေနရာေတြ ခြဲလုပ္ရတယ္။ သမိုင္းေကာလိပ္၀င္းထဲက အားကစား႐ံုႀကီးထဲမွာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲလုပ္တယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာက ဂ်ဴဒိုၿပိဳင္ပြဲ။ ေရကူးၿပိဳင္ပြဲက ဦး၀ိစာရလမ္း အမ်ိဳးသားေရကူးကန္မွာ။
လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို လူႀကိဳက္ပိုမ်ားတယ္။ အဲဒီ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ဒုတိယေန႔မွာ လက္မွတ္ေရာင္းသူေတြက လက္မွတ္ေတြကို နည္းနည္းပဲ အေရာင္းျပၿပီး ေမွာင္ခိုထုတ္လိုက္တယ္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကတဲ့ သူေတြက လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ အေပါက္က ကုန္ၿပီလို႔ ပိတ္လိုက္ေပမယ့္ ေမွာင္ခိုသမားေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရာင္းလို႔။ ပရိသတ္က ဒါကို မေက်နပ္ဘူး။ မေက်နပ္တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါတယ္။ ဆူဆူပူပူျဖစ္ေတာ့ ပြဲေစာင့္ ပုလိပ္ေတြက စစ္ခါးပတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္တာ၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္၊ ကြဲသူကြဲ၊ ျပဲသူျပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက အနီးအနား ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြထဲ ၀င္ေျပးတာကို၊ အေဆာင္မႉးေတြ ဆရာေတြ တားေနတဲ့ၾကားက ကိုေ႐ႊပုလိပ္ေတြက အေဆာင္ထဲထိ ၀င္႐ိုက္တာကိုး။ ေက်ာင္းသားေလ- ဘာရမလဲ အေဆာင္ေပၚက အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ ဆင္းလာၾကၿပီး အရင္ဆံုး အေဆာင္ ေပၚတီကိုႀကီးေအာက္က မီးေခ်ာင္းေတြကို ပစ္ခြဲလိုက္တယ္။
သမိုင္း၀င္းထဲက တျခားအေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ၀င္လာေပါင္းႀကၿပီး လူစုခြဲဖို႔ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ပက္တဲ့ မီးသတ္ကားႀကီးကိုလဲ တြန္းလွဲၿပီး မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ ရဲကားႏွစ္စီးလား သံုးစီးလား ပက္လက္လွန္ၿပီး မီး႐ိႈ႔လိုက္ၾက တယ္။ စစ္အစိုးရက ေနာက္တေန႔ မနက္ ေရဒီယိုကေန သတင္းေၾကညာေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္တယ္။
ကိုယ္က ပထမညမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲက ဂ်ဴဒိုပြဲမွာေရာက္ေနၿပီး၊ အဲဒီျဖစ္တဲ့ညမွာ မွတ္မွတ္ရရ သမတ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမွာ Its a mad, mad, mad world ဆိုတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကို ၆ နာရီခြဲပြဲ ၾကည့္ေနလို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္တေန႔ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသြားတယ္။ ပံုဆြဲရမယ့္ေန႔ဆိုေတာ့ တီစကြဲ (T- Square) တဖက္၊ ထမင္းဗူးတဖက္နဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းနားက နံပတ္ (၈) ကားမွတ္တိုင္ကို ခ်ီတက္ေနတုန္း အေဖက ေခၚခိုင္းလို႔ ဆိုၿပီး အကိုက ေနာက္ကေန အေျပးလာလိုက္ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆူေနလို႔ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေၾကာင္း အကိုက လာေျပာတယ္။ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ။ အကို႔ကို ငါ့မေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ေျပာၿပီး ဆိုက္လာတဲ့ နံပတ္(၈) ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ဘတ္စ္ကားဟာ ေျမနီကုန္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေတြ ပိတ္ထားလို႔ ျပည္လမ္းမကေန ကမာ႐ြတ္ဖက္ကို ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ေျမနီကုန္းမွာ ဦး၀ိစာရလမ္းဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး ေ႐ႊဂံုတိုင္ဘက္ကေန ကမၻာေအးဘုရားလမ္း အတိုင္း သြားတာ၊ အာလိန္ငါးဆင့္မွာ ေကြ႔ၿပီး အင္းစိန္မွာ ဂိတ္သြား ဆံုးတယ္။
ကိုယ့္လိုပဲ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့လူေတြ အင္းစိန္ဟီးႏိုးကားဂိတ္ကေန အာရ္အိုင္တီကို လမ္းေလွ်ာက္ ၾကရတယ္။ ကိုယ္လဲ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တီစကြဲကို အပ္ၿပီး၊ ယူလာတဲ့ ထမင္းဗူးကို ဖြင့္စားလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔မွာ အဖြားက ၀က္သားႏုတ္ႏုတ္စင္းထားတာကို အာလူးအကြင္းလိုက္၊ ၾကက္သြန္အကြင္းလိုက္ေလး နဲ႔ ခ်က္ေပးလိုက္တယ္။ စားလို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ ေက်ာင္းလဲ ပိတ္လိုက္ၿပီ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုး သမိုင္းက အေဆာင္ေတြမွာပဲ။ ကိုယ္က အဲဒီဖက္ကို သြားခ်င္တာ။ ကိ်ဳက္ကုလားေလာက္ ကေန လမ္းပိတ္ထားလို႔ ဘတ္စကားေတြလဲ မသြားရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဘီပီအိုင္ဘူတာကေန ရထားစီးၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။ မစႏၵာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ နည္းနည္းပါးပါး သူ႔ရဲ႔ အရိပ္ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမ့ေနၿပီ။
ေက်ာင္းက သိတ္အၾကာႀကီးမပိတ္ပါဘူး။ နယ္ကလူေတြ အိမ္ျပန္လို႔မွ အိမ္မွာ ဖင္မေႏြးခင္ ျပန္လာၾက ရတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ စစ္ၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ျပန္တယ္။
ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ မိတၳီလာခ႐ိုင္ အသံုးလံုးသြားဖို႔ လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ တကၠသိုလ္ေ႐ႊရတုအတြက္ လႈပ္႐ွား ၾကတာေတြ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေ႐ႊရတု ပို႔စကဒ္ေတြမွာ ဆရာဦးနန္းေ၀၊ ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုးတို႔ရဲ႔ ပန္းခ်ီလက္ရာ ေတြ။ ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာစာအုပ္ေတြကလဲ ကိုယ္တို႔ အႀကိဳက္ေတြ။
ကိုယ္လဲ အဲဒီႏွစ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ စာေမးပြဲ တႏွစ္က်ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ "ေအး၀င္း(ဓါတု)" ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ကိုယ့္ကဗ်ာ ပါတယ္။ ကဗ်ာ အစအဆံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲမွာ ".... ေက်ာင္းတြင္လည္းေပ်ာ္၊ စာလဲေတာ္၍၊ အေဖာ္အေပါင္း၊ ၾကည့္၍ ေပါင္းေလာ့....." တဲ့။ အဲဒီ မဂၢဇင္းကို ဖတ္တဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က "ေအး၀င္း- နင္က ေက်ာင္းတြင္လည္ေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္.. ေပ်ာ္ၿပီးရင္းေပ်ာ္လို႔ စာေမးပြဲက်သြားတာလား" တဲ့။ ကဗ်ာေအာက္မွာ ခဲတံနဲ႔ ေရးၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။
ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ပထမႏွစ္က ေအး၀င္း(ဓါတု) ပဲ။ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ စေရးေတာ့ ကိုယ့္ အဓိက ဘာသာရပ္ ဓါတုကို ေနာက္ကထည့္လိုက္တာ။ ေနာက္တႏွစ္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) က အၾကံေပးတယ္။ ကိုယ္က ဒီေက်ာင္းမဂၢဇင္းတခုပဲ ေရးမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ နာမည္ရလာလို႔ ေက်ာင္းကလဲ ၿပီးလို႔ အျပင္မွာ ေရးရင္၊ ဒီ (ဓါတု) ႀကီးက ျဖဳတ္ရခက္သြားမယ္။ သူက စာေရးတာ ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီး ေစာတယ္။ တိုင္းရင္းေမတို႔၊ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတို႔မွာလဲ ပါၿပီးေနၿပီ။ ခုမွ ပုတီးကုန္း ဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ခ်င္တာ ျဖဳတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔လို ရင္းတဲ့လူေတြကေတာင္ နာမည္ရင္းကို ကိုစိန္၀င္းလို႔ သိတ္မေခၚျဖစ္ပဲ ပုတီးကုန္း ပဲ ေခၚၾကတာ။ သူက ကိုယ့္ကို တျခားနာမည္ေပးရင္ေပး၊ မေပးခ်င္ရင္လဲ (ဓါတု) ဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ၿပီး၊ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမာင္ေအး၀င္း လို႔ ေပးေပါ့ ဆိုလို႔ "မနက္ဖန္" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာက စၿပီး ကေလာင္နာမည္က ေမာင္ေအး၀င္း ျဖစ္သြားတယ္။
ဟိုတုန္းက ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ စက္မႈသတင္းစဥ္မွာ ေရးတဲ့လူေတြ ေခါင္းထဲမွတ္မိ သမွ်- မျမင့္ခိုင္၊ မစႏၵာ၊ စိန္ဂၽြန္းမာေလး၊ မိေႏွာင္း၊ ပုသိမ္-ခင္ေလး (ကြယ္လြန္)၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)၊ ရင္ေမာင္ ( ေဒါက္တာတိုင္းအုပ္ ယခု ဂ်ပန္ျပည္) ယဥ္ေမာင္(ခရမ္း)၊ ေမာင္ဆန္းညြန္႔-ေရေက်ာ္ (ေမာင္ညိဳငယ္- ကြယ္လြန္)၊ ေမာင္မိႈင္းလြင္ (အင္း၀)၊ ဘုန္းႏြယ္လင္း၊ ၀င္းမင္းေထြး (ယခု သီခ်င္းေရး ၀င္းမင္းေထြး)၊ ခိုင္ေအာင္ (ၿမိဳ႔ေဟာင္း)၊ ေျမ၀ါ (တန္႔ဆည္)၊ ေမာ႐ူးဆိုး၊ တကၠသိုလ္မိုး၀ါ (ဆရာ ဦးမိုးေအာင္)၊ မြမ္းရည္၊ တင္ေမာင္လိႈင္၊...... ဒီလူေတြက ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာသမားေတြ။
ေနာက္ပီး ပန္းခ်ီကာတြန္းသမားေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဆရာဦးဖုဏ္းကို၊ နီ၊ ျမင့္ေဖ၊ ေအာင္ျမင့္ (ၾကံ့ဗဟုံုး)၊ မ်ိဳးျမင့္ (ေခ်ာင္းဦး)၊ လွသိန္း (အေမရိကန္ျပည္ အိလိႏိြဳက္တြင္ ကြယ္လြန္)၊.....။ ဂီတေလာကမွာေတာ့သိၾကတဲ့ အတိုင္း ခင္ေမာင္တိုး၊ ရဲလြင္၊ ေမာင္ေမာင္ (အဥၥလီ)၊ တင္ေအာင္မိုး(ရယ္ဂ်ီဘဦး? အယ္ဒီဘဦး?)။
တကၠသိုလ္ေ႐ႊရတုပြဲ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ စက္မႈ က ထီးယိမ္း၊ အၿငိမ့္၊ တပင္တိုင္အက.....။ ခု စကၤပူမွာ အေျခခ် ေနထိုင္သြားတဲ့ ၾကည္ၾကည္သန္း(ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ) ဆို ထီးယိမ္းထဲမွာ ပါတာေပါ့။ စက္မႈစိန္အၿငိမ့္က ေ႐ႊရတုပြဲတခုလံုးမွာ နာမည္အရဆံုး။ ေ႐ႊရတုပြဲ ၿပီးေတာ့၊ နံမည္ႀကီးလြန္းလို႔ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အိမ္ေတာ္မွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖရေသးတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ေ႐ႊရတုပြဲသံုးရက္မွာ ခ်လိုက္တဲ့ ဒီဇင္ဘာမိုးဟာ မရပ္မနား သဲႀကီးမဲႀကီး။ မိုးထဲေရထဲၾကားမွာ ပြဲကလဲ စည္လိုက္တာမွ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ ကိုယ္က ပထမႏွစ္က်တဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမို႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာအသင္းက ဆိုင္ခန္းကို မသြားျဖစ္ဘူး။ ဌါနက လုပ္တဲ့ Pears ဆပ္ျပာလိုမ်ိဳး transperent soap လုပ္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ပီး ယိုးဒယား မုန္႔ဟင္းခါးတဲ့။ ၾကားသာၾကားလိုက္တာ။ မျမင္ဖူးလိုက္ဘူး။ ကိုယ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းမွာ ဆရာဦးေစာထြန္း(ယခု အီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္) တို႔နဲ႔ 'ရန႔ံပန္း' ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေရာင္းတယ္။ ေ႐ႊခ်ီဆႏြင္းမကင္း ေရာင္းတယ္။ မိုးေတြက သဲႀကီးမဲႀကီး၊ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ ခဏခဏပ်က္နဲ႔ ဆႏြင္းမကင္း-ကဗ်ာစာအုပ္ အတြဲဟာ မေရာင္းရပါဘူး။ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ သတၱေဗဒ ဌာနကေတာ့ ဘာမွ မေရာင္းဘူး။ အဲဒိတုန္းက ျမန္မာ့အသံ local talent မွာ၊ နာမည္ႀကီးတဲ့ Darlington Tin တို႔ အဖြဲ႔ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြ တီးၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။
သန္းႏိုင္တို႔ ပေလးဘြိဳင္အဖြဲက အဓိပတိလမ္းမရဲ႔ အျပင္ဘက္၊ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံဆိုင္းဘုတ္နားမွာ စင္ေထာင္ၿပီး တီးၾကတယ္။ မိုးေတြက႐ြာ မီးေတြကပ်က္ၾကားက လွ်ပ္စစ္ဂီတာေတြ မတီးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုသန္းႏိုင္ ဒရမ္တလက္ထဲနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတာ နားေထာင္လို႔လဲေကာင္း၊ ၾကည့္လို႔လဲေကာင္း။
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရနံနဲ႔သတၱဳတူးေဖာ္ေရးမွာ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ကိုျမင့္(သမန္းက်ား) တို႔ အဖြဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုျမင့္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား။ ဌာနမႉးဦး၀င္းႀကိဳင္ရဲ႔ ဇနီး မိန္းကေလးေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး အကူအညီနဲ႔ ဒူးယားစီးကရက္ကို ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေရာင္းတယ္။ ၀ယ္သူကို ေဆးလိပ္မီးညႇိေပးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းေပါ့။ ေလတိုက္မွာစိုးလို႔ မီးျခစ္သူလက္ကို ေလကာသလို လက္ကို အုပ္ၿပီး အသားယူ ထိၾကတာ။
ဦးေန၀င္းသမီး စႏၵာ၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လိပ္ခံုးႀကီးနားမွာ ဆာေတ အကင္ လုပ္ေရာင္းတယ္။ ဆာေတဆိုတာကလဲ အဲဒီတုန္းက အသစ္အဆန္း အစားအစာျဖစ္ေတာ့ လက္မလည္ ေရာင္းရတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က ၁၉ လမ္းတို႔ ဘာတို႔မွာေတာင္ မေပၚေသးဘူးထင္တယ္။ ဒင္းတို႔ ေလာက္ပဲ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လိုက္၀င္လိုက္ လုပ္ႏိုင္သူေတြဆိုေတာ့ ဒင္းတို႔ တင္သြင္းလာသလား မေျပာတတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ မိုးထဲေလထဲက ေ႐ႊရတုပြဲဟာ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးညမွာ မိုးေလ နည္းနည္းစဲသြားလို႔ ပြဲရက္ႏွစ္ရက္ ထပ္တိုးေၾကာင္း ေၾကညာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ သပိတ္ဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို လာကူးစက္မွာ အာဏာပိုင္ေတြက ျမင္ၿပီး ေနသာၾကည္လင္ေနတဲ့ ရက္တိုးႏွစ္ရက္ရဲ႔ ပထမေန႔ ညေနမွာပဲ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ညေနေလာက္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေ႐ႊရတုပြဲ ပိတ္လိုက္ေၾကာင္း အဓိပတိလမ္းတေလွ်ာက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အသံခ်ဲ႔စက္နဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနၿပီ။ ကိုယ္တို႔ ေ႐ႊခ်ီဆႏြင္းမကင္းေတြလဲ ေရာင္းရေတာ့မယ္ေဟ့လို႔ အားခဲထားတာ ေနာက္တေန႔ အေဆာင္ေတြမွာ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ အထုတ္အပိုးျပင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို စတုဒီသာ သြားေကၽြးလိုက္ရတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမွာေတာ့ ျမန္မာစာဌာနမွာ ထားရင္းပဲ ပ်က္စီးသြားရ႐ွာပါတယ္။
ကိုယ္ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ျမင္ကို ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းၿပီမို႔ လြဲတန္လြဲႏိုင္ ပါတယ္။ အမွန္ကို ေထာက္ျပတဲ့သူ႐ွိရင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ႐ိုက္ထားတဲ့ ယူက်ဳ (you tube) က ဗီဒီယို အပိုင္းစေလးကို ၾကည့္လိုက္ရလို႔ စိတ္ထဲမေကာင္း ျဖစ္ရာက ဒီ 'တမ္းတလို႔ လြမ္းရပါတယ္' ျဖစ္လာတာပါ။

ဆက္ပါဦးမည္။
၁၁၊ ၂၂၊ ၂၀၀၉။