ပိေတာက္ပြင့္သစ္က ဆရာပါရဂူအဖံုးနဲ႔ ထုတ္မွာမို႔ စာမူေပးပါလို႔ ေတာင္းလာေတာ့ ဘာေရးရမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကရတာကို ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဘိလပ္က ျမန္မာစာဆရာမႀကီး အင္နာအဲေလာ့ (ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာ) ေရာက္လာလို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ ပြဲမွာ ဆံုရတာ ျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုးႏႈတ္ဆက္သူ
ဒီလိုပြဲမ်ိဳးကို ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ သြားေလ့မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီပြဲကေတာ့ မသြားရင္ မျဖစ္လို႔ သြားခဲ့တာပါ။ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာဆိုတာက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ျဖစ္႐ံုသာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးျဖစ္သူ ေအာက္စဖို႔မွာ ေက်ာင္းသြားတက္စဥ္က အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရာက္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး ေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ရတာက ဆရာပါရဂူ ပါ။ ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုၿပီးတာနဲ႔ ဆရာက စားပြဲထိုးကို ေခၚၿပီး ထိုင္ခံုတခု ယူလာေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူႀကီးတေယာက္ က ခုလို ဂ႐ုစိုက္တာ ခံရေတာ့ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္မိတယ္။ လူအားလံုး မိုးတိုးမတ္တတ္ ေနၾကရတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ပြဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ယူလာေပးတဲ့ ခံုမွာ မထိုင္ဘဲ လက္ေထာက္ၿပီး ေမွးပဲ ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ေမာင္ေပါက္စည္၊ ေမာင္မိုးသူတို႔နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။ သမီးက သူ႔အုပ္ထိန္းသူ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာနားသြားၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားလက္ဆံုက်ေနၾကပါတယ္။
စာေပသစၥာ႐ွိသူ
"ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတေယာက္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ခုလို အျမင္မေစာင္းေသးတာ သိရလို႔ ၀မ္းသာရ တယ္ဗ်ာ"
ဆရာက အနားမွာ လူ႐ွင္းသြားခိုက္ ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ့အေပၚ လူတခ်ိဳ႔က အျမင္ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ့ေဘးမွ ၀န္းရံေနသူတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာ့ကို အထင္လြဲေနၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့စာေပ ေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ထည့္ေရးလိုက္တာေၾကာင့္ ဆရာက အဲဒါကို ရည္ညႊန္း ေျပာလိုက္ပံု ရပါတယ္။ ဆရာ့အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ ျဖစ္ေနသူမ်ားကိုလည္း မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာပါရဂူဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါကမွ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို ဖီလာဆန္႔က်င္ ျပဳဖူးသူ မဟုတ္႐ံု သာမက၊ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးအတြက္ သူ႔ကေလာင္ကို ခုတံုးလုပ္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပအေပၚမွာ အင္မတန္ သစၥာ႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ၾကားဖူးခဲ့တဲ့စကား
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာပါရဂူေျပာလိုက္တဲ့ "ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျမင္မေစာင္းေသးတာ သိရလို႔ ၀မ္းသာရတယ္ဗ်ာ" ဆိုတဲ့စကားကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီစကားမ်ိဳး အရင္က ၾကားဖူးသလိုပဲလို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုးတ၀ါးပဲ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ ေပၚမလာဘူး။ ညတညလံုး စဥ္းစားလည္း ေပၚမလာပါဘူး။ အေတာ္နဲ႔ကို အိပ္လို႔ မရဘူး။ ေပၚလာခ်င္ေတာ့လည္း မနက္အိပ္ရာက အႏိုးမွာ ဖ်တ္ကနဲ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္ေရာက္လာခါစမွာ ၾကားခဲ့ရတာပဲ။ ေျပာခဲ့သူက ဆရာျမသန္းတင့္ပဲ။ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္လာေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႔ "ဓါးေတာင္" ၀တၳဳဂယက္ေတြ ေတာ္ေတာ္အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းထ ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ ျငင္းခုန္တာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားေနရသလို၊ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရးသူေတြက ေရးေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သီးျခားစာအုပ္ေတြေတာင္ ေရးထုတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ "ဘဲအုပ္ကတရာႏွစ္ရာ ေဗဒါကတပင္ထဲ" ဆိုသလို ျဖစ္ေနပံုရတယ္။
ဓါးေတာင္ကို ေ၀ဖန္သူေတြ
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြက "ဓါးေတာင္" ကို ႐ႈတ္ခ်ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ကၽြန္းျပန္တခ်ိဳ႔လည္း ပါတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔အျမင္၊ သူတို႔သေဘာထား ေတြကို အက်ယ္တ၀င့္ ႐ွင္းလင္း ေျပာၾကားၾကသလို သူတို႔ ထုတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္နဲ႔ တျခားစာတမ္းေတြလည္း ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရာက္လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အထဲကအေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ဆိုတာေတြပဲ ေျပာပါတယ္။ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔ လာၾကေတာ့လည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသဖို႔ အေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္သလို အလိုက္သိမႈလည္း သိသာထင္႐ွားတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထား လိုက္မိပါတယ္။
ေရးသူကို တိုက္ခိုက္တာမ်ားမ်ား
အျပင္ေရာက္ၿပီး ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ ႐ွိေတာ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သိၿပီးပါၿပီ။ ေ႐ွ႔ကေစာၿပီး လြတ္ထြက္သြားသူေတြနဲ႔လည္း အားလံုးေလာက္နီးပါး ေတြ႔ၿပီးပါၿပီ။ "ဓါးေတာင္ဂယက္ကို လည္း ေတာ္ေတာ္သိၿပီးပါၿပီ" ။ "ဓါးေတာင္" ဂယက္ကေတာ့ အ႐ွိန္႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး ႐ိုက္ခတ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးျခံဳငုံၿပီး သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ဓါးေတာင္ တိုက္ခိုက္မႈ မွားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ျမင္တဲ့အတိုင္း လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္ေရာက္လာၿပီး "ေအးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျမင္မေစာင္းတာ ခင္ဗ်ားတေယာက္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ" လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္က ဓားေတာင္မွာ ေ၀ဖန္သူေတြ ေထာက္သလို ေျပာစရာ အကြက္ေတြ ႐ွိေနတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြက ဓားေတာင္ကို ေ၀ဖန္တာက နည္းနည္း ဓားေတာင္ေရးသူကို တိုက္ခိုက္တာက မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို သေဘာမတူႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာအတြက္ စံႏွစ္ခု
ဆရာျမသန္းတင့္ဆိုတာက ဒီလိုတိုက္ခိုက္ရမယ့္သူမွ မဟုတ္ပဲ။ အယူအဆ မတူတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပဲ ႐ွိေနဦးေတာ့ သူ႔စာေပဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူတကိုယ္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ သစၥာေဖာက္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းက လုပ္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ သူ႔ကေလာင္ကို ဘယ္သူ႔အတြက္ အသံုးခ်ခဲ့တာလဲ။ စာေရးဆရာတေယာက္ကို ဒီစံႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ တိုင္းတာ အကဲျဖတ္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျမင္႐ွင္းခဲ့တာလဲ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာလည္း ဒီစံႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ညီညြတ္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္ခဲ့သူေတြက ဆရာ့အေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလြန္းလို႔ ဒီလိုအေျခထိ ေရာက္သြားခဲ့ရတာပါ။ လူတေယာက္မွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ သူ႔ေနရာကို သူေ႐ြးခ်ယ္ထား ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြေရး၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းေနေပမယ့္ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဘူး။ သူဟာ စာေရးဆရာတေယာက္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ အျမဲတမ္း ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါ သူ႔ခံယူခ်က္။ သူေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေနရာ။ ဒါကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားရမွာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္သလဲဆိုၿပီး အျပစ္တင္လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ။ ဆရာပါရဂူလည္း အလားတူပဲ။ တသက္လံုး စာေရးဆရာ လုပ္လာခဲ့သူ တေယာက္ပဲေလ။ သူ႔ကို စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ လက္ခံရမွာေပါ့။
ေနရာဆိုတာ စာဖတ္သူက သတ္မွတ္တာ
စာေရးဆရာတိုင္းကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလိုျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရပါဘူး။ ေတာင္းဆိုမႈလည္း ျပဳသင့္တဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးလို မျဖစ္တဲ့အတြက္ဆိုၿပီး ဘယ္အျပစ္တင္လို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ ဆရာႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက တေခတ္မွာ တေယာက္သာ ေပၚထြန္းတတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးလို မျဖစ္တာနဲ႔ အလကားပဲလို႔ မေျပာသင့္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးလို အိမ္ဦးခန္းမွာထား ကိုးကြယ္လို႔ မရေပမယ့္ ဧငည့္ခန္းမွာေတာ့ တင့္တယ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာပါ။ စာေရးဆရာဆိုတာနဲ႔ အားလံုးအတူတူပဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ အိမ္ဦးခန္းနဲ႔ လိုက္ဖက္သူ ႐ွိသလို ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထားသင့္သူလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဒါတင္မက ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ထားသင့္သူေတြလည္း ႐ွိေနမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာက ေနရာေပးထားမလဲ ဆိုတာက လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ၾကည့္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္က ေ႐ြးခ်ယ္သတ္မွတ္ တာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနရာတက္ယူလို႔ မရပါဘူး။ တဦးတေယာက္က အေမြေပးသလို လႊဲေပးလို႔လဲ မရပါဘူး။ ကိုယ့္လူကိုယ့္အုပ္စုက တင္ေလွ်ာက္ေပးလို႔လည္း မရပါဘူး။
သူတို႔အတြက္ေနရာ
စာေရးဆရာတေယာက္အတြက္ေနရာကို သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြၾကည့္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္က သတ္မွတ္ ေပးတာလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာပါရဂူတို႔ အတြက္လည္း "ျမန္မာစာေပဧည့္ခန္းေဆာင္" မွာ တခမ္းတနား ေနရာခ်ထားေပးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ မိႈင္းလံုးေကာ္ေဇာႀကီးေတြ ကတၱီပါမွီအံုးႀကီးေတြနဲ႔ တခမ္းတနားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီဆရာႀကီးေတြ အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမဖာက္ခဲ့ၾကဘဲ သူတို႔ရဲ႔ ကေလာင္ကို ျပည္သူလူထုဘက္က ရပ္တဲ့ ကေလာင္အျဖစ္သာ တသက္လံုး အသံုခ်ခဲ့ၾကလို ျဖစ္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၇၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment