ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တဲ့စာေတြေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

"ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တယ္"ဆိုတဲ့ စကားကုိက်ဳပ္ေတာ့ ဒီေခတ္ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား တုိ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးပဲ" မိတ္ေဆြအၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းႀကီးတဦးက အလည္လာရင္း အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာလိုက္တဲ့စကား ေၾကာင့္ အံအားသင့္သြားရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုေျပာမွန္း မသိပါဘူး။ ခဏၾကာမွသူက စကားကုိဆက္ေျပာပါတယ္။


ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တာ
" ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ဆရာ့အေၾကာင္း၊ ဆရာ့စာေတြအေၾကာင္း ဘာမွဟုတ္ ဟုတ္ျငားျငား မပါဘဲ၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ တပုဒ္လံုးေရးထားတယ္ဗ်။ ဆရာ့ကိုလည္း တခါပဲေတြ႔ဖူးတယ္ ဆုိ႐ံုေလာက္ေတြ႔ ဖူးတာ။ ဆရာ့အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ထမနဲပြဲကို မိတ္ေဆြတေယာက္ကေခၚလုိ႔ လိုက္သြားတာ။ ဆရာနဲ႔ စကားတခြန္းေတာင္ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အေၾကာင္းေရးတာဆုိရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းေတြက ထည့္မွာပဲဆုိၿပီး ေရးလိုက္တာပဲဗ်။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၾကံစုတ္တယ္ဆုိတာ ဒါပဲမဟုတ္လား"။

စာဖတ္သူမ်ား
မိတ္ေဆြက စာေတာ္ေတာ္ဖတ္သူတေယာက္ပါ။ ျမန္မာစာေတြအျပင္ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း ႏွံႏွံစပ္စပ္ဖတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ ဖတ္သလုိ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ေတာင္မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကိုသူက ဖတ္ၿပီးေနပါၿပီ။ "ဒီစာအုပ္ ေကာင္းသဗ်၊ ဖတ္ၾကည့္" ဆိုၿပီး ယူလာေပးပါတယ္။ အၿငိမ္းစားယူထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့စာဖတ္တာကို အလုပ္ တခုသဖြယ္သေဘာထားၿပီး တေန႔လံုးစာပဲဖတ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြကုိလည္း သူက ေတာ္ေတာ္ေလးစားပါတယ္။ သူေျပာလုိက္မွပဲ ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး "ဟုတ္ေပသားပဲ၊ သူေျပာတာမလြန္ဘူး"လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကြယ္လြန္ရွာၾကၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ဆရာမႀကီးေတြ အမွတ္တရစုေပါင္းစာအုပ္ေတြ ထြက္တာေတာ္ေတာ္မ်ား ပါတယ္။ ေမြးေန႔အမွတ္တရ၊ ကြယ္လြန္ျခင္း အမွတ္တရ အခမ္းအနားေတြလည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုေန႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြမွာ အမွတ္ တရဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေတြ အသားေပးေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း ရင္ႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြက ေရးၾကတဲ့အခါ လူ မသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ သိရတဲ့အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္ပါတယ္။ ဥပမာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါးသြားၿပီးမွ သား ျဖစ္တဲ့သူ ဒလဘန္းေရးသားတဲ့ စာေတြဟာဆိုရင္ အရင္ကမသိရေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္နဲ႔ တျခားေခတ္ၿပိဳင္ဆရာမ်ား၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈေတြကို ေရးသားထားတာေၾကာင့္ အင္မတန္ေက်းဇူးႀကီး လွပါတယ္။ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းမွာ အတိုင္းမသိတန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေတြျဖစ္ပါတယ္။

မသိဘဲ မဖတ္ဘဲ
ဒါေပမယ့္လုိ႔ တခ်ဳိ႕စာေတြက်ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။ အေရးခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိထား တာမဟုတ္သလုိ အဲဒီဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕စာေတြကိုလည္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ဖူးထားပံုမရပါဘူး။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း ဦးတည္ၿပီး သူတုိ႔အ ေၾကာင္းေတြဦးတည္ၿပီး သူတုိ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ ေလွ်ာက္ေရးထားၾကတာပါ။ ဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ားကုိ ဘယ္လိုသိခဲ့တာ သူတို႔စာ ေတြကို ဘယ္လုိႀကိဳက္ခဲ့တာ ဆိုတာေလာက္ကလြဲရင္ က်န္တာကသူတို႔ အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ပါပဲ။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြြႀကီး ရဲ႕စကားလုိပဲ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြအေၾကာင္း ေရးရင္ေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ာက ထည့္ေပးၾကမွာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးလုိက္ ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္သစ္မွလည္း မသိရပါဘူး။ လူတကာသိၿပီးသား အေၾကာင္းေတြျပန္ေရး ထား တာပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္သစ္ မပါႏိုင္ရင္လည္း ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ႕ စာေတြကို ႐ႈေထာင့္သစ္၊ အျမင္သစ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခံစား ရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္၊ ခုေတာ့ဘာကိုမွကို မပါပါဘူး။

စာေပျပတုိက္ႀကီး ျဖစ္ဖို႔
ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အမွတ္တရေန႔ေတြမွာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့စာေတြ၊ လက္ေရးမူေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ေပးစာေတြကို ၀ိုင္း၀န္ရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီး ျပပြဲေလးလို ျပသတာမ်ိဳးလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားက ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးက ေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ ေ၀ဖန္စာေတြကို လည္းရွာေဖြစု ေဆာင္းၿပီး ျပသသင့္ပါတယ္။ ျပပြဲၿပီးတဲ့အခါ ဒီလုိ၀ိုင္း၀န္းရွာေဖြစုေဆာင္း ေပးၾကတာေတြအားလံုးကို မိသားစုထံအပ္ႏွံ သိမ္းဆည္း ထားမယ္ ဆုိရင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ ျပတုိက္ႀကီးမ်ိဳးထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ အခါအမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိေစပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ စာေပျပတုိက္ႀကီးမ်ဳိးဟာ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးစည္ပင္ေရး
ေနာက္တခုကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္တဲ့စာတမ္းေတြ ျပဳစုေရးသားၾကဖို႔ ျဖစ္ ပါတယ္။ ရသေဗဒ ပညာရွင္က ရသပညာ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ဘာသာေဗဒ ပညာရွင္က ဘာသာေဗဒ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ မႏုႆေဗဒ သမားက မႏုႆေဗဒ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက ႏိုင္ငံေရး႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ၀တၳဳေရးနည္း အတတ္ပညာသမားက အတတ္ပညာ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ေ၀ဖန္ေရးသမားက ေ၀ဖန္ေရး႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္စသျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုက စိစစ္သံုးသပ္တဲ့စာတမ္း ေတြ ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုၾက၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ၾကဆုိရင္ ျမန္မာစာေပဖြ႔ံၿဖိဳးစည္ပင္ေရးအတြက္ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ာကို တကယ္ေလးစားဂါ၀ရျပဳရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြ နာမည္ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကုိယ့္စာ မဂၢဇင္းပါေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးကေတာ့ ရွက္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

ၿပီးၿပီးေရာ မလုပ္ေစခ်င္
တခါက အဲဒီလုိစုေပါင္းေရးသားထားတဲ့ အမွတ္တရစာအုပ္တအုပ္ကို မိတ္ေဆြသတင္းစာဆရာ အယ္ဒီတာေဟာင္းႀကီး တေယာက္ ဖတ္ဖို႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြက စာအုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည္ၿပီး.... "စာအုပ္ျဖစ္ၿပီးေရာ မလုပ္ဘဲ၊ ေလာက္ေလာက္လားလား လူ ေတြပါေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ"လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ သူလည္း ပင္စင္စားမိတ္ေဆြေျပာသလုိ "ဆင္ျဖဴ ေတာ္မွီၾကံစုတ္" တာေတြမ်ားေနတယ္လို႔ ယူဆထားပံုပါပဲ။ မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာေဟာင္း ျပန္သြားေတာ့မွ ဒီကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တဦးတေယာက္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး အျမင့္ေရာက္ေအာင္တက္ခ်င္တာတုိ႔ "ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္" လုပ္ခ်င္တာ တုိ႔က ေနရာတုိင္း ေခတ္တိုင္းမွာ ရွိေနတာပါ။ စာေပေလာက တခုတည္းမွာသာရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးေလာက္ကတုိ႔မွာ ပို ေတာင္ဆိုးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

တမြန္းတည့္ခံမ်ား
စာေပေလာကမွာ ျဖတ္လမ္းက၀င္လာ စတန္႔ထြင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္တာ၊ ေနာက္ေဖးေပါက္က တိုး၀င္ၿပီးေနရာရေအာင္လုပ္ တာမ်ိဳးေတြ ေရွးကလည္းရွိပါတယ္။ ခုေခတ္လည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္ႀကီးခ်င္ႀကီးသြားလိမ့္မယ္။ ၾသဇာ ႀကီးတဲ့အဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ပါဘူး။ စာေပၾသဇာဆုိတာ "စတန္႔"နဲ႔ ထူေထာင္လုိ႔ ရတာမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။ စတန္႔သမားက ထြင္စက ေတာ့၀ုန္းခနဲ နာမည္ႀကီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ "တမြန္းတည့္" ပဲခံပါလိမ့္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့"စတန္႔"ထြင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္သူပဲျဖစ္ေစ၊ "ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္" သူပဲျဖစ္ေစ သိပ္ၿပီး အျပစ္မတင္ခ်င္ဘူး။ စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေလး ေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ေရးတဲ့စာ၊ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚေရာက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္တာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ျဖတ္လမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခြး တိုးေပါက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးလို႔ရတဲ့အေပါက္က တိုး၀င္ၾကမွာပဲ။ ဒါ သဘာ၀က်ပါတယ္။ လမ္း႐ိုးလမ္းေျဖာင့္ ဆုိတာရွည္လ်ားခက္ခဲ လွ တယ္ေလ။ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ ဘယ္စိတ္ရွည္မွာလဲ။

အယ္ဒီတာမွာ တာ၀န္ရွိတယ္
စတန္႔ေတြနဲ႔ ၾကံစုတ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာရတာက အယ္ဒီတာေတြမွာ တာ၀န္အရွိဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာဆုိ တာက စာေမွာ္႐ံုေတာႀကီးထဲကေနၿပီး စာေကာင္းစာသန္႔ကို ေရြးထုတ္ရတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ေရြးထုတ္္ၿပီးတဲ့စာကို ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္၊ သန္႔သထက္သန္႔ေအာင္ ျပဳျပင္တည္ျဖတ္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ မေကာင္းတဲ့စာ၊ မသန္႔တဲ့စာ ပါလာရင္ အယ္ဒီတာ ညံ့ဖ်င္းလို႔သာ ျဖစ္တယ္။ သူမေကာင္းတာကို မသန္႔မွန္းမသိလုိ႔ သူ႔မဂၢဇင္းထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။ ေမွာ္႐ံုေတာႀကီးထဲမွာ စာေတြကစံုမွာေပါ့။ ေကာင္းတာပါသလုိ ညံ့တာေတြ မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိမယ္ေလ။ ဒါေတြကိုေရြးခ်ယ္သန္႔စင္ဖို႔အတြက္ အယ္ဒီ တာဆုိတာ ရွိေနရတာမဟုတ္လား။ ျဖတ္လမ္းက စတန္႔ထြင္ၿပီး၀င္လာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာက ေရြးခ်ယ္ ထည့္သြင္းလို႔သာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆီ ေရာက္လာရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကင့္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါသမွ်စာမူတိုင္းအတြက္ အယ္ ဒီတာမွာသာတာ၀န္ရွိပါတယ္လို႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ။

လူထုစိန္၀င္း
ကလ်ာ မဂၢဇင္း ေအာင္တုိဘာ ၂၀၀၉
[အင္တာနက္ကေန မိတ္ေဆြတေယာက္ပို႔ေပးတဲ့ ဒီစာမူကို copy/paste လုပ္ၿပီး မာယာက ေဖာင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးပို႔ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြကိုေရာ၊ ေဆာင္းပါးကို ေဇာ္ဂ်ီ font နဲ႔ ႐ိုက္တဲ့ မိတ္ေဆြကိုပါ မာယာက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။]