------ဒါေၾကာင့္ အသား၀ါေရာဂါေတြ ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီရဲေဘာ္ေတြကို က်န္းမာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ပင္လယ္ေရခ်ိဳးထြက္ရတဲ့အခါ သားငါးဖမ္းၿပီး ေကၽြးၾကရတယ္။ ခ႐ုတို႔ ကနန္းတို႔ ရရာ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသမွ် အဟာရ ျဖည့္ေပးၾကတယ္။ ေရထြက္ခပ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ကလဲ ေထာင္ေစာင့္အလစ္မွာ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္အိမ္ေထာင္စုေတြ ေသာက္ၿပီး ပစ္ထားတဲ့ အံုးသီးေတြ ပုဆိုးနဲ႔ ထုတ္ယူခဲ့ၿပီး၊ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ခြဲေကၽြးၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အုန္းသီးမခူးရဘူးတဲ့ေလ။ ခူးတာေတြ႔ရင္ ဒဏ္ေငြ ၅က်ပ္ တပ္မယ္တဲ့။ ရီေတာ့ ရီစရာႀကီးဘဲ။
ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္ကလာ ပိုက္ဆံ႐ွိမွာလဲ။ ကၽြန္းေရာက္စ စည္းကမ္း ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ထားတယ္။ ညေရးညတာ သြားတာေတာင္ ဖန္မီးအိမ္ထြန္းၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါပါ။ အေပါ့အေလးသြားတာပါ စသျဖင့္ ေဒါင့္ေလးေဒါင့္မွာ ကင္းက်တဲ့ အေစာင့္ကို ေျပာၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းထဲမွာ ေပးထားတဲ့ ေရဒီယိုကို ဒိျပင္သတင္း နားေထာင္လို႔ မရေအာင္ ေရဒီယိုကို သစ္သားအိမ္နဲ႔ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ခပ္ထားတယ္။ လာေပးကတည္းက ျမန္မာ့အသံကို ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ ေလဒီယို လာသိမ္းသြားတာပဲ။
ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္ကလာ ပိုက္ဆံ႐ွိမွာလဲ။ ကၽြန္းေရာက္စ စည္းကမ္း ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ထားတယ္။ ညေရးညတာ သြားတာေတာင္ ဖန္မီးအိမ္ထြန္းၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါပါ။ အေပါ့အေလးသြားတာပါ စသျဖင့္ ေဒါင့္ေလးေဒါင့္မွာ ကင္းက်တဲ့ အေစာင့္ကို ေျပာၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းထဲမွာ ေပးထားတဲ့ ေရဒီယိုကို ဒိျပင္သတင္း နားေထာင္လို႔ မရေအာင္ ေရဒီယိုကို သစ္သားအိမ္နဲ႔ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ခပ္ထားတယ္။ လာေပးကတည္းက ျမန္မာ့အသံကို ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ ေလဒီယို လာသိမ္းသြားတာပဲ။
ဂိတ္ေပါက္က အျပင္ထြက္ရတဲ့ ေရခပ္အဖြဲ႔၊ ထင္းေခြအဖြဲ႔၊ ေတာင္ယာလုပ္ရတဲ့အဖြဲ႔ ရယ္လို႔ ႐ွိပါတယ္။ တဖြဲ႔ကို ၅ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၇ ေယာက္ေလာက္၊ အဲဒီမွာ ေထာင္ေစာင့္တေယာက္ လိုက္တယ္။ ေရခပ္ရတာကေတာ့ တဖာလံုသာသာေလာက္မွာ ေရတြင္း႐ွိတယ္။ ေရတြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း မွာ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္ အိမ္ေထာင္စုေတြ ႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေထာင္ထဲမွာ ၃-၄ ႏွစ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ ဒိထက္ၾကာၾကာ ေနလာခဲ့ရတာတေၾကာင္း၊ ျပည္မေထာင္လို မိသားစုနဲ႔ မေတြ႔ရတာကတေၾကာင္းမို႔ ၊ အဲဒီ ကၽြန္းေစာင့္ အိမ္ေထာင္စုေတြက ကေလးငယ္ကေလးေတြကိုေတြ႔ရင္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက အိမ္ေထာင္႐ွိသူေတြက အိမ္ကိုသတိရၿပီး၊ ကေလးေတြကို ေပြ႔ဖက္ၾက၊ စကားေျပာၾက။ အိမ္ေထာင္မ႐ွိ ေသးတဲ့ လူလြတ္ေတြကလဲ ကိုယ့္ညီ၊ ကိုယ့္ညီမ၊ တူ တူမကေလးေတြကို သတိရၿပီး စကားေျပာၾက ေပြ႔ဖက္ၾကတာေပါ့။
မင္းတို႔ ဒီမွာေနရတာ မပ်င္းဘူးလား? ျပည္မကို မျပန္ခ်င္ဘူးလားနဲ႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ျပည္မကို မျပန္ခ်င္ဘူးတဲ့၊ ျပည္မမွာ လူေတြမ်ား အသံေတြက တအားဆူတာတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ သူတို႔က ဒီမွာေမြး ဒီမွာပဲ ႀကီးလာၾကေတာ့ က်င့္သားရေနၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ ေရစိမ္းေျမစိမ္းဆိုေတာ့ အေနရခက္တာ။ ေရာက္ၿပီးတပါတ္ေလာက္ကမ်ား ပင္လယ္ျပင္က တိုက္လာ တဲ့ေလက ညွီစို႔စို႔နဲ႔။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အသက္႐ွဴမ၀သလိုပဲ။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စကား မေျပာေစခ်င္လို႔နဲ႔တူတယ္ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္အိမ္ေထာင္စုေတြကို သူတို႔ခ်ည္း သပ္သပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းရဲ႔ ေျမာက္ဘက္အစြန္းကို ပို႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာေပါ့။
အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္ သိတ္ေၾကာက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အထက္ကေျပာခဲ့ တဲ့ တိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို ျဖစ္လာပံုကို ေျပာျပရရင္ ရိကၡာျပသနာပါ။ စစ္သားေတြလို တရက္ကို လူတေယာက္အတြက္ ဆန္ ဆီ ဆား င႐ုတ္ ၾကက္သြန္ ႏို႔ဆီ လက္ဖက္ေျခာက္ကအစ စေကးနဲ႔ တြက္ၿပီး ေပးတာ။ ဒီအခ်ိဳးက်အတိုင္း သြားသြားထုတ္ရပါတယ္။ တပါတ္တခါ ႏွစ္ပါတ္တခါ ျဖစ္တယ္။ တပါတ္ကို အသားဗူး တရက္ပါတယ္။ အသားမစားတဲ့သူ ပဲဗူးေပါ့။ မႏၱေလးဗာကင္ စည္သြတ္စက္႐ံုက ထြက္တာပါ။ ဒီဗူးေတြကလဲ ႏွစ္ၾကာေနလို႔ စားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အမဲဗူးတဗူးကို ၃ ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၄ ေယာက္ တြဲစားရတယ္။ ဗူးကိုေဖာက္လိုက္လို႔ သြန္ခ်လိုက္တာနဲ႔ အနံ႔အသက္က မလပ္ဆတ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာ ျပပါတယ္။ အမဲသားတံုးဟာ ပ်က္ေနပါၿပီ။ အရသာလဲ မ႐ွိေတာ့ပါ။ ပဲဗူးဆိုလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ ဆီေရာင္နဲ႔ မဆလာနံ႔ပဲ ႐ွိတယ္။ စားလိုက္ရင္ ခ်ဥ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ၀မ္းပ်က္ ၀မ္းေလွ်ာၾကတယ္။
ဆန္တို႔ ပဲတို႔ကလဲ မေကာင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက လူေကာင္းေတြေတာင္ တေန႔တျခား အဟာရခ်ိဳ႔တဲ့ၿပီး ဖ်ားနာမႈေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လူထုကိုစိန္၀င္းဟာ ထမင္းခ်က္ရာကေန အသက္႐ွဴၾကပ္သလိုျဖစ္ၿပီး မူးလဲသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ေက်ာင္းမၿပီးေသးပဲ အဖမ္းခံရတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေတြရဲ႔ ျပဳစုကုသမႈေၾကာင့္ အေျခအေနေကာင္းလာပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကို ငပိအေကာင္းလဲေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုလာတာ ၾကာပါၿပီ။ ေရာက္ကတည္းကပါ။ ႐ိုး႐ိုးေတာင္းလို႔မရေတာ့ တိုက္ယူမွ ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္လာပါတယ္။ ေန႔ရက္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ ျဖစ္တာမို႔ တလအတြင္းလို႔ တြက္ဆလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက လူႀကီးေတြက ညွိႏွိဳင္းၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္နဲ႔ေတြ႔ တင္ျပခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ငပိမေကာင္းတာလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္ျမင္ပဲ။ ငပိကို အားျပဳ စားေနရတာ အေဆာင္ေတြမွာလဲ ဖ်ားၾက နာၾကတာ မ်ားလာၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစၿပီး ငပိ အေကာင္း မရမခ်င္း ေသတဲ့အထိ အစာငတ္ခံမယ္လို႔ ဗူး၀သြားၿပီး ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။
ဒီ အစာငတ္ခံတဲ့ အထဲမွာ က်န္းမာတဲ့ လူႀကီးပိုင္းပါသလို လူငယ္ပိုင္းကလဲ ပါပါတယ္။ အေရ အတြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဟာ တပါတ္ေက်ာ္ ၈ ရက္ေလာက္နဲ႔ပဲ မိမိတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ေလွ်ာလိုက္လို႔ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေရာက္တာ ၁၉၆၉ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္မွာပါ။ ကၽြန္းမွာ ၃ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ ၃ႏွစ္တာ ကာလမွာ ရန္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖိႏွိပ္ခံေတြၾကားမွာ ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြဟာ မနည္းပါ။ ဒီရက္ေတြထဲမွာ မွတ္မိသမွ် အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာမီ ဧၿပီလကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ မိမိတို႔ရဲ႔ ျပည္မေထာင္မွာ ရ႐ွိခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ွဳံးၿပီး ေရစိမ္းေျမစိမ္း အပို႔ခံထားရတာကို တနည္းနည္းနဲ႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ အနိမ္႔ဆံုး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန အႏုနည္းေရာ အၾကမ္းနည္းေရာ(အၾကမ္းနည္းသံုးတာက ေထာင္ထဲမွာ အျမင့္ဆံုးလို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္ မယ္၊ အဲဒါက အစာငတ္ခံ တိုက္တဲ့နည္းပဲ) သံုးဘို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ညွိႏွိဳင္းၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔လဲ သေဘာတူသလို တခ်ိဳ႔လဲ ရန္သူကိုေၾကာက္ၿပီး သေဘာမတူ ေဘးထြက္ထိုင္တာမ်ားလဲ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုလဲ ရန္သူဘက္မပါသြားေအာင္ ရန္သူ႔အႀကိဳက္မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္း ရပါတယ္။
ငပိတိုက္ပြဲ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အာဏာပိုင္ေတြကို လာမယ့္ တန္ခူးလ သၾကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ႐ြာမက (႐ြာမဆိုတာ ကၽြန္းရဲ႔ ေျမာက္ပိုင္းမွာေနၾကတဲ့ ၊ ၾကားသိရသမွ် ေရတပ္ တပ္ခြဲတခြဲေလာက္ ကၽြန္းလံုျခံဳေရး အတြက္ တပ္စြဲ ထားတယ္၊ ပပကဆိုင္တဆိုင္၊ စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ အုန္းဆံႀကိဳးက်စ္စက္႐ံု၊ ေလယဥ္ကြင္း၊ မီးျပတိုက္ စသျဖင့္ ႐ွိေၾကာင္း သိရတယ္) ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ပင့္ၿပီး ကုသိုလ္လုပ္လိုေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ယခုကရင္း မိမိတို႔ ရ႐ွိတဲ့ ကိုတာထဲက သၾကားႏိုဆီကို စုထားၿပီး မုန္႔လုပ္လိုေၾကာင္း၊ ဒီအတြက္ အုန္းသီးလိုမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အုန္းသီးရလိုေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ အုန္းပင္တက္တတ္တဲ့သူပါေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ အုန္းသီး အတြက္ စီစဥ္ေပးဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
အာဏာပိုင္မ်ားကလဲ အထက္ကို တင္ျပၿပီး ၃ ရက္အတြင္း အေၾကာင္း ျပန္မဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါ တယ္။ ငပိတိုက္ပြဲရဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ရ႐ွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ အုန္းပင္တက္တတ္တဲ့ သူလဲပါသလို မတက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကလဲ အားလံုး အတြက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထက္သန္စြာနဲ႔ တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတက္ၾက၊ အုန္းသီးခူးၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ေတာင္ေပၚေဒသကပါ။ ေတာင္ေပၚမွာ ယာလုပ္ရင္း ႏြားေက်ာင္း၊ ကၽြဲေက်ာင္းရင္းနဲ႔ သစ္ပင္တက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ အခုလို ပင္လယ္ကမ္းမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတာ အမွန္ပါ။ သစ္ပင္ခ်င္း မတူေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ရဲေနပါတယ္။ အုန္းပင္က ေျပာင္ေခ်ာႀကီးဆိုေတာ့ ေမာလို႔နားဖို႔ ရာ ဒိျပင္ သစ္ပင္ေတြလို အကိုင္းအခက္မ႐ွိေလေတာ့ ထိပ္ကို မေရာက္မခ်င္း ပင္စည္ကို ဖက္ထားၿပီး အနားယူ အားေမြးရပါတယ္။ မတက္တတ္ခင္က ေတာ္ေတာ္ ပင္ပမ္းပါတယ္။ ေနာက္ တက္တတ္သြားေတာ့လဲ အခက္အခဲ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အရာမ်ိဳးမဆို မတတ္ခင္မွာ ခဲရင္းပင္ပမ္းေပမဲ့ တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္သြားေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ႐ိုးရာပြဲေတာ္သၾကၤန္ရက္လဲ နီးလာပါၿပီ။ ခူးထား စုထားတဲ့ အုန္းသီးေတြလဲ ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ ေလာက္ ရပါၿပီ။ ဆန္ကို အမႈံ႔ေထာင္း၊ စုထားတဲ့ ႏို႔ဆီသၾကားကို အုန္းသီးကို ဂ်စ္နဲ႔ ျခစ္ ညွစ္ရတဲ့ အုန္းရည္နဲ႔ ေရာၿပီး ဆႏြင္းမကင္း လုပ္ၾကမွာပါ။ မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ အိုးကင္းေတြလဲလုပ္ၿပီးၾကၿပီ။ မုတ္ဖုတ္ဖို႔ အိုးကင္းက လြယ္လြယ္နဲ႔ ရၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတဲ့ စခန္းေ႐ွ႔က မီးေလာင္သေဘၤာပ်က္က အေထာက္အကူရပါတယ္။
သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားတဲ့ ဆန္အိပ္ေတြဟာ ျမင္မေကာင္း ႐ွဳမေကာင္းပါပဲ။ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ မီးေသြးတံုးေတြလို မဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သေဘၤာပံုစံက ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာက ပုဂံ ပံုစံပါ။ သေဘၤာေပၚမွာ မီးေလာင္ထားတဲ့ သံထည္ပစၥည္း၊ မီးဟပ္ထားတဲ့ ပစၥည္း၊ မိမိတို႔ လိုရာသံုးႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ တက္ျဖဳတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ သံႀကိဳးေခြေတြဆိုရင္ သံုးရပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အတီးအမွဳတ္ ၀ါသနာပါတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက မယ္ဒလင္ႀကိဳး၊ တေယာ ဒံုမင္းႀကိဳးလုပ္ဖို႔ အတြက္ အသံုးျပဳၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔သံထည္ေတြက ပင္လယ္ျပင္ သားငါး႐ွာရာမွာ သံုးဘို႔ မွိန္းတို႔၊ ေက်ာက္တံုးႀကီး ေတြကို ကေလာ္ဘို႔ တူး႐ြင္းတို႔ လုပ္ၾကတယ္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို လွန္လိုက္ရင္ ခ႐ုတို႔၊ ဂနန္းတို႔၊ ငါးကၽြတ္တို႔ ႐ွိေတာ့ တူ႐ြင္းက ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္ပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ရဘို႔အတြက္ စခန္းမွာ ပန္းပဲဖိုပါ လုပ္လာၾကတယ္။ ဒါး၊ မွိန္း၊ သံတူ႐ြင္း စသျဖင့္ လက္ျဖစ္ လက္နက္ပစၥည္းေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာလို႔ ေထာင္အာဏာ ပိုင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လန္႔လာပါတယ္။ စခန္းနဲ႔ ပို႔ထားတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ ဘယ္လိုမွ သူတို႔အတြက္ မလံုျခံဳေတာ့ပါ။ ကာထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေရာက္ခါစက ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔ေတြဟာ ပ်က္ကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စကားမာမာ မေျပာနဲ႔ မလႊဲသာလို႔သာ တာ၀န္အရ ေျပာရတယ္၊ မ်က္ႏွာေသကေလးေတြနဲ႔ သနားစရာ သတၱ၀ါ ေကာင္ေတြလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အရင္က ပင္လယ္ေရခ်ိဳးထြက္ရင္ လူ ၃၀-၄၀ ေလာက္ထြက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ ခ်ိဳးရတယ္။ ပင္လယ္ကျပန္တက္ စခန္းထဲ၀င္၊ ေနာက္တသုတ္ထြက္ခ်ိဳး၊ ဒီလို အလွည့္က် ခ်ိဳးရတယ္။ အခုေတာ့ ဒီစနစ္က လြတ္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေရခ်ိဳး၊ သားငါး႐ွာ လုပ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ဒီလြတ္လပ္မႈဟာ ငပိတိုက္ပြဲရဲ႔ ရလဒ္ေတြပဲ။
သၾကၤန္ရက္ မတိုင္မီ ၂ရက္ ၃ ရက္က ႀကိဳၿပီး အုန္းသီးျခစ္ၾက၊ ဆန္ေထာင္းၾကနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္႐ွဳပ္ေနၾကတယ္။ သၾကၤန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ထားတဲ့ မုန္႔နဲ႔ စခန္းမွာ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ျပည္မမွာ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြလဲ သတိရၾကတာေပါ့။ စခန္းနဲ႔ အနီးအနားက ေသာင္ျပင္မွာ ဟိုတစု ဒီတစု သြားလာ လွဳပ္႐ွားေနၾကတာလဲ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိဳလဲ ကမ္းစပ္မွာ ခ႐ုအလွကေလးေတြ ေကာက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရသလို တခ်ိဳလဲ ဆပ္သဖူးပင္က ပန္းေတြခူးၾကနဲ႔ စိတ္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သြားလာေနၾကတယ္။ မၾကာခင္ မိုးဦးရာသီက ေမလေလာက္မွာ စပါေတာ့မယ္။ ကၽြန္းမွာ ျပည္မထက္ မိုးဦးေစာပါတယ္။ မိုးလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မိုးရဲ႔ေ႐ွ႔ေျပး ေလမုန္တိုင္းဟာ တိုက္ခတ္လာပါတယ္။ ေလက မိုင္ ၃၀-၄၀ ႏွဳန္းေလာက္႐ွိမယ္။ မုန္တိုင္းက်ရင္ အနည္းဆံုး ၇ ရက္၊ တပါတ္ေလာက္ၾကာ တတ္ၿပီး၊ စခန္းမွာ စိုက္ထားတဲ့ ဗူး၊ ဖ႐ံု၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ပဲလင္းေျမြ၊ ျငဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ စတဲ့ အပင္ေတြဟာ မီးျမိဳက္ခဲရသလို ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ မဲေျခာက္ကုန္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ ဆားေရေငြ႔ေတြ ပါလာေတာ့ ဒီဒဏ္ကို အပင္ေတြက မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စားရမဲ့ဆဲဆဲ ဗူးသီးတို႔ ဖ႐ံုသီးတို႔ အသီးအ႐ြက္မွန္သမွ် အကုန္ပ်က္စီးကုန္လို႔ မစားလိုက္ရပါဘူး။
မုန္တိုင္း႐ိုက္ခတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ကိုထြန္း႐ွိန္ဆိုတဲ့ မႏၱေလးက ေက်ာင္းဆရာ ပင္လယ္ျပင္ ထဲက်ၿပီး ေရနစ္ေသသြားတာ အေလာင္းေတာင္ ႐ွာမေတြ႔ပါ။ မုန္တိုင္းနဲ႔အတူ ပင္လယ္ျပင္ဟာလဲ ေဒါသပုန္ထၿပီး လွိဳင္းလံုးေတြဟာ ကမ္းေျခမွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာက္တန္းေတြ၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို ႐ိုက္ခတ္ပါတယ္။ လွိဳင္းလံုးေတြဟာ ပင္လယ္ျပင္ကေန ေျပးေျပးတက္လာၿပီး ေက်ာက္တန္းေတြ ေက်ာက္တံုးေတြကို ေျပးေျပးေဆာင့္တာေၾကာင့္ ေရသိမ္ေရမႊားေတြဟာ ၀ါးတျပန္အထက္ ဖြားကနဲ ဖြားကနဲတက္တာ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။
ခုလို ကိုထြန္း႐ွိန္ေသဆံုးရတာဟာ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေရနစ္ေသဆံုးတာမွန္ေပမဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ ေတြရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကၽြန္းပို႔ ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ေရးအစီစဥ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ွံဳ႔ခ်ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာၿပီး သူက်သြားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲမ်ားနဲ႔ မွတ္တိုင္ျပဳၿပီး တရက္အစာငတ္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းတြင္းက ရဲနီတေယာက္ (ကိုတင္ၿငိမ္း)ဟာ အစာ အဟာရ ခ်ိဳ႔တဲ့ၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ဆံုးပါတယ္။ အခုလို ေသဆံုးရတာဟာ အာဏာပိုင္ေတြက ဂ႐ုတစိုက္ ေဆးမကုသေပးလို႔၊ ေပးထားတဲ့ရိကၡာေတြ မေကာင္းလို႔၊ ျပည္မေထာင္မွာလို အစား အေသာက္ေကာင္းဘို႔၊ အသားငါးစားရဘို႔၊ ျပည္မေထာင္မွာ ရေနက်ျဖစ္တဲ့ မိဘနဲ႔ စာေရးဆက္သြယ္ ခြင့္၊ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ စာအုပ္စာတန္းဖတ္ခြင့္ရဘို႔၊ ကၽြန္းမွာ မကုႏိုင္တဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာ႐ွင္ေတြကို ျပည္မေခၚယူ ေဆးကုသခြင့္ ရဘို႔၊ စသျဖင့္ အခ်က္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ဒီေတာင္းဆို ခ်က္ေတြဟာလဲ အသစ္အဆန္း ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ရ႐ွိၿပီးသား ေပးၿပီးသား အခြင့္အေရး ကိုသာ ေတာင္းဆိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကလဲ မေပးႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိေၾကာင္း၊ ေျပာဆိုတင္ျပ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
ေသဆံုးသြားတဲ့ သူကိုေတာ့ စခန္းသြင္းမွာပဲ ေခါင္းသြင္းထားၿပီး အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အေရးဆိုပါ တယ္။ တေန႔မွာ အာဏာပိုင္ေတြက အင္အားသံုးၿပီး အေလာင္းကို စခန္းကလုယူကာ မီး႐ွဳိ႔လိုက္ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ပိုၿပီး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။ ရန္သူကို အႏုနည္းနဲ႔ တိုက္လို႔မရေတာ့ ေနာက္ဆံုး အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲနဲ႔ တုံ႔ျပန္ဖို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကတယ္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းမွာပဲ ရန္သူကို ေၾကညာၿပီး တိုက္ပြဲ ၀င္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ရက္ေပါင္း ၄၀ ၾကာလို႔မို႔ ရက္ ၄၀တိုက္ပြဲလို႔လဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ပထမ ငပိတိုက္ပြဲထက္ လူအင္အားမ်ားတယ္။ လူေပါင္း၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေလာက္ ႐ွိမယ္။ တိုက္ပြဲၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ အားလံုးနီးပါးေလာက္ ရတယ္။ စာေရးခြင့္၊ စာဖတ္ခြင့္၊ အသားစို (အသားစိမ္း) ရ႐ွိၾကတယ္။ ရာသီဥတု ေကာင္းလို႔ သေဘၤာလာရင္ အထက္က အခြင့္အေရးေတြ ရပါတယ္။ အသားစိမ္းနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ၀က္ ဘဲ ဆိတ္ အေကာင္လိုက္ တင္လာေပးတယ္။ ဒီသားငါးနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ကေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ၂လ-၃လေလာက္ပဲ စားရၿပီး ဒံုရင္း ဒံုရင္း ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ ကၽြန္းမွာ ၃ ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ရတာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ တခါမဟုတ္တခါ ျပသနာက ေပၚေပၚေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ကၽြန္းမွာထားၿပီး၊ ေထာင္က ထုတ္ေပး တဲ့ အ၀တ္အစားကလဲ အားလံုးအျဖဴေရာင္ေတြ။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုး၊ ျခင္ေထာင္၊ အိပ္ရာခင္း၊ ပုဆိုး၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အဆံုး ေဆးမဆိုးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပိတ္ၾကမ္းေတြခ်ည္းပါ။ အခုလို အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းေပးတာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ ျပာျပာမွာ အျဖဴေရာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀းက ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္လယ္မွာ အရပ္ဘက္ သြားလာလွဳပ္႐ွားတဲ့ ကုန္တင္သေဘၤာ၊ ငါးဖမ္းေလွတို႔ဟာ ေဆးျဖဴေရာင္ သုတ္ထားၾကတာပါ။ စစ္တပ္ေရတပ္ဆိုရင္ သဘာ၀အေရာင္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရတပ္သားအတြက္ ၀တ္စံုအျပာ၊ သံုးတဲ့သေဘၤာ စက္ေလွတို႔ကိုလည္း ေဆးျပာ သုတ္ထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးလို႔ ႐ွိရင္ ေတြ႔ႏိုင္ျမင္ႏိုင္ ေအာင္လို႔ တကိုယ္လံုး အျဖဴဆင္ေပးထားတာ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ မလႊဲသာ မေ႐ွာင္သာ သားငါး႐ွာ နယ္ကၽြံၿပီး သြားရတဲ့အခါ သူတို႔မေတြ႔ ေအာင္ အက်ႌလံုခ်ည္ကို အေရာင္ေျပာင္းၾကရတယ္။ ဘာနဲ႔ေျပာင္းလဲ ဆိုေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ၾကက္ဟင္းခါးပင္၊ သေဘၤာပင္က အ႐ြက္ကိုခူးၿပီး အက်ႌလံုခ်ည္ကို ပြတ္တိုက္ၾကတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ၾကာၾကာေတာ့မခံပါ။ တခ်ိဳ႔ အုန္းသီးေျခာက္ အေပၚခြံေတြကို အိုးထဲထည့္ ေရနဲ႔ ျပဳတ္၊ အက်ႌလံုခ်ည္ကိုထည့္ႏွစ္၊ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ အိုးထဲကဆယ္။ အေရာင္က ပင္နီေရာင္ ထြက္လာတယ္။ တခါ ေတာထဲသြားလို႔ သစ္ကနက္သားေတြ႔ရင္ ယူလာ၊ ခုတ္ထစ္ၿပီး အိုးနဲ႔ျပဳတ္၊ စိမ္းညိဳေရာင္ ရတယ္။ ရန္သူကေပးတဲ့ အျဖဴေရာင္ အက်ႌလံုခ်ည္တို႔ဟာ အေရာင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ စခန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္စိုက္ထားတယ္။ ေရးထားတဲ့စာကေတာ့ တဖက္က ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမတဲ့။ က်န္တဖက္က စစ္တပ္နယ္ေျမတဲ့။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထားတဲ့ေနရာပါ။ နယ္ေျမ တခုလံုးကို မိုင္နဲ႔တြက္ရင္ တမိုင္ပတ္လည္ေလာက္ ႐ွိပါ မယ္။ က်န္တဲ့နယ္ေျမက စစ္တပ္နယ္ေျမပါ။ ရန္သူက အသား၊ ငါး အစိမ္း ၾကာၾကာမေပးႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟန္နဲ႔ ေျဖ႐ွင္းၾကရတယ္။ ဥပမာ- ငါးဆိုရင္ ကမ္းေျခကေန သိတ္မေ၀းဘဲ သြားလာေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ ႀကီးတဲ့ ငါးမ်ားဆိုရင္ ကၽြဲေလာက္ႀကီးၿပီး ကိုယ္လံုးႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္၊ ဆူးေတာင္ႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္၊ အၿမီးႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္နဲ႔။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လဲ အတန္းလိုက္ သြားေနၾကတာ ေရေပၚမွာ ႀကိဳးႀကီးတေခ်ာင္း ခ်ထားသလိုပဲ။ မဲမဲတန္းႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဖမ္းစရာ ဘာလက္နက္မွ မ႐ွိေတာ့ ျမင္ေနရေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ တတ္ႏိုင္တဲ့ အရာကို လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ရန္သူ႔နယ္ေျမမွာ ႐ွိတဲ့ လိပ္ေသာင္ကို သြားၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ဖ်တ္လတ္ လ်င္ျမန္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ က ဒီတာ၀န္ကို ယူရပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပဲနဲ႔ငပိဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းမွာ ေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တမိုင္ပတ္လည္ေလာက္ ႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမဟာ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘယ္ေက်ာက္တံုး လွန္လွန္ ဘာ ခ႐ု ကနန္း ငါးႂကြက္မွ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ အံုးပင္က အံုးသီးေတြလဲ လံုေလာက္ေအာင္ မသီးႏိုင္ၾကေတာ့ ဘူးေလ။ အေျခအေနက တေျဖးေျဖး ဆိုးလာေနပါၿပီ။
ရန္သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နယ္ႏွင္သလို မိေ၀းဖေ၀းတဲ့ ေနရာမွာထား၊ မ၀ေရစာေကၽြးၿပီး၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔ေတြတဲ့၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ကုန္ေအာင္၊ သူတို႔ဆီ ဒူးေထာက္လာေအာင္၊ ႀကိဳးပမ္းတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သာမန္လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဦးခ်ိဳးလို႔ ရလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ထားတဲ့တြက္ကိန္းဟာ မမွန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပ ေနပါတယ္။
အပိုင္း(၃)ၿပီး။
No comments:
Post a Comment