(က)
၂၀၀၇ခု ဇန္န၀ါရီလထဲတြင္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ မွ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ေ၀း ေသာ ေတာင္ႀကိဳေတာၾကား အရပ္ေဒသ တခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္႐ွိေနခဲ့သည္။ မနားတမ္း ခရီးထြက္ ေနရေသာ ရက္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႔ ျဖစ္၏။
၂၃-၁-၀၇
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေလးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္႐ွိ ခ်ိန္သည္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မနက္အကူး။ တနာရီခြဲ သာသာခန္႔ ႐ွိၿပီ။ ဆဲလ္ဆီးရပ္ ငါးဒီဂရီခန္႔ အပူခ်ိန္သာ႐ွိသည့္ ရာသီ။ ေအးလြန္းေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ခရီးေ၀းဒဏ္ေၾကာင့္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ မွာပင္ ေရမိုးခ်ိဳး သန္႔စင္ရသည္။ သည့္ေနာက္ အိပ္စက္မေပ်ာ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ကမၻာအ ရပ္ရပ္ သတင္းမ်ားႏွင္ ့လည္းေကာင္း၊ ကင္းျပတ္ေနသည္မွာ ရက္သတၱ ႏွစ္ပါတ္ခန္႔ ႐ွိၿပီျဖစ္၍ ေမးလ္ ဖြင့္ စစ္ သည္။ သတင္းဖြင့္ၾကည့္သည္။ ထိုင္းမွ မိတ္ေဆြတေယာက္က 'ဆရာဂ်မ္း' ဆံုးၿပီဆိုသည့္ သတင္းတိုေလး ပို႔ ထား သည္။ ထိုသူက ဆရာဂ်မ္းႏွင့္ တူသားလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ ႐ွိလွသူ။ အျမဲေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ေနေလ့႐ွိသူ။ ' ဒီလိုႀကီးေတာ့ မေနာက္ေကာင္းပါဘူး'ဟု ေအာက္ေမ့လ်က္။ ၀င္ေနဖတ္ေနၾက ဆိုဒ္တခုကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စိတ္ေအးလက္ေအး။ သို႔ေသာ္ ထိုဆိုဒ္ထဲတြင္ ဆရာ့ နာေရးသတင္းမ်ား တက္ေန၊ ေဆြးေႏြးေန၊ ေၾကကြဲ တသ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းေတြ ေျပာေနၾကၿပီ။
" ဒါေတာ့ ေနာက္ေနၾကတာ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး"ထိုစကားကို ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ေယာင္ ေယာင္နန ထုတ္ေျပာမိေလသလား။ စိတ္ထဲမွာပဲ ဗံုးတလံုးလို ထေပါက္ခဲ့သလား မသိေတာ့။ ရန္ကုန္က ကဗ်ာ ဆရာတေယာက္ဆီကို ကေမ်ာေသာပါး ဖုန္းလွမ္းဆက္ေမးမိေတာ့ ျမန္မာခ်ိန္ ႏွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာအရပ္မွာ အ႐ုဏ္က်င္းေတာ့မည္။
"ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ မနက္ကို အင္းစိန္အိမ္သြားၾကဖို႔ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီ" ဟု အတည္ျပဳေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္မွာ စကားလံုးေတြ ကုန္စင္သြားခဲ့ၿပီ။
'မိုးမခ'လားမသိ။ ဆိုဒ္အမည္ မမွတ္မိေတာ့။ ဆရာ့အား လြမ္းတသသည့္ စာမ်ားကို ေရးသားေနၾက သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတိုတပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းေရးတင္ပို႔လိုက္မိသည္။ အမွန္မွာ မဟာ ၾကယ္တာရာတစင္း ေႂကြပ်က္ျခင္းကို ကဗ်ာတပုဒ္ျဖင့္ အလြမ္းဖြဲ႔ျခင္းသည္ ေသးဖြဲလြန္းေသာ အားထုတ္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံတြင္ (အိုမင္းေသာ္လည္း)အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးတေယာက္မ်က္ႏွာႏွင့္ တူလြန္း သည့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳတို႔ကို ျမင္ေယာင္သည္။ အသံ တိုးအက္အက္ကို ၾကားေယာင္လာ သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခံု ပုေလးေပၚတြင္ လြယ္အိပ္ကို ေပါင္ေပၚတင္လ်က္ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ေသာက္ေနပံုက လတ္ဆတ္႐ွင္သန္ဆဲ။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါ၊ ဆရာတိမ္းပါး သြား႐ွာၿပီ ဆိုသည္က တကယ့္အမွန္တရား။ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုရိပ္တြင္ေတာ့ ဆရာက က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဟူေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္သံုးရ မည္မွာ မ၀ံ့မရဲ။ သည္ဘက္ႏွစ္ပိုင္းမ်ားတြင္ ဆရာတကယ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ွိခဲ့ပါသလား။ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာေျပာေသာ 'သူ႔ခမ်ာ ဗမာျပည္ကို ေနာက္ေဖးေပါက္က လာလာေခ်ာင္းၾကည့္႐ွာတာ' ဟူေသာ စကားသံကို ၾကားခဲ့ရ ဖူးသည္။ ေသခ်ာသည္။ ဆရာသည္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ၀ဖိုင္႔ဖိုင့္ႀကီးႏွင့္ အျပည့္ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ခ်စ္ေသာစိတ္၊ တရားမွ်တမႈႏွင့္ အမွန္တရားကို ခ်စ္ေသာစိတ္ကို လြယ္ပိုး သယ္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။ သူခ်စ္ေသာေျမကို သူလြမ္းေနသည္မွာလည္း အေသအခ်ာ။
တခါတရံ စကားစဥ္ဆက္စပ္မိလ်င္ ဆရာသည္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တိုးတိုးညည္းျပေလ့႐ွိသည္။ ထိုသီခ်င္းကို ဆရာအလြန္ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္သည္ ဆိုျခင္းထက္ သီခ်င္းကေပး ေသာ အႏွစ္အသားကို ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ ထိုသီခ်င္းစာသားအတိုင္း သူျဖစ္ေစခ်င္သည္။သူခ်စ္ေသာ တိုင္းျပည္ကို သီခ်င္းသေဘာသြားအတိုင္း ျဖစ္တည္ထြန္းကား တိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ခ်င္ပံုရသည္။ သီခ်င္းက အသစ္မဟုတ္။ အဆန္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးၾကားသိဖူးၿပီးသား သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ သည့္ 'ကမၻာမေၾက'။ ဆရာႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုေနမိသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသည္ အထိ။
ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အခန္းေလးသည္ မိုးေသာက္ယံတြင္ တေယာက္ထဲ 'ကမၻာမေၾက' သီခ်င္းသီ ဆိုေနသူ တေယာက္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ငံု႔ၾကည့္ေနေလမလား။ တကယ္ေတာ့ တိုင္းတပါးက အခန္းေလးတခန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေနရန္/နားလည္ေပးရန္မလိုပါ။ ဆရာႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အားလံုးသည္ သီခ်င္းေလးကို နားလည္ေနၾကပါသည္။ သီခ်င္းေလး၏ ဆႏၵကို နားလည္ၾကသည္။ ထိုသီခ်င္းသည္ ဆရာ့ဆႏၵ ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူအားလံုး၏ ဆႏၵလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔
ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ျပည္
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
ျပည္ေထာင္စု အေမြ အျမဲတည္တံ့ေစ
အဓိဌာန္ျပဳေပ ထိန္းသိမ္းစို႔ေလ။
ကမၻာမေၾက ျမန္မာျပည္
တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ
ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႔ တို႔ကာကြယ္မေလ
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
အက်ိဳးကို ညီညာစြာတို႔တေတြ
ထမ္းေဆာင္ပါစို႔ေလ
တို႔တာ၀န္ေပ
အဖိုးတန္ေျမ။
(ခ)
မဟာၾကယ္တာရာတလံုး၏ ထြန္းလင္းပံု ႐ွည္လ်ားေသာ သမိုင္း၊ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္း၊ တိက်စြာ လမ္းျပျခင္း စသည့္ ေကာင္းျခင္းဂုဏ္ အထူးထူးကို ခ်ီးက်ဴးဖြင့္ဆိုျပရန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လို လူသာမန္ တေယာက္ အတြက္ မတန္မရာအလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႏွင့္ ထိေတြခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တေကြ႔၏ အမွတ္တရတခုကို ေဖာ္ျပလို ပါသည္။ အမွတ္ရျခင္း ဆိုသည္ထက္ ဆရာ့ထံက သင္ၾကားရယူခြင့္ ရခဲ့သည့္ ယေန႔ေရးသား ဖန္တီး ေနၾကေသာ ေမာ္ ဒန္ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္စာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၅-၉၇ အတြင္းတြင္ 'သရဖူမဂၢဇင္း' ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ' လူငယ္တို႔၏ေ႐ႊေခတ္သို႔' ဟူေသာ ေႂကြး ေၾကာ္သံျဖင့္ လူငယ့္အေရးအရာမ်ားႏွင့္ ျမန္မာေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စာေပမ်ားကို အေလးကဲ တင္ျပရန္ မဂၢဇင္း မူ ခ်မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမူအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရာ ဂယက္အေတာ္ထန္ခဲ့ပါသည္။ လက္ခံသူမ်ား အံုက်င္းဖြဲ႔ ၀င္ လာခဲ့သလို လက္မခံႏိုင္သူမ်ား၏ ဆန္႔က်င္မႈလည္း ျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။
သို႔အတြက္ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည့္ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အႏုပညာပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္၊ ျမန္မာ့ဓေလ့၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ မည္သို႔ေသာ (ေကာင္းက်ိဳး/ဆိုး က်ိဳး)မ်ား ႐ိုက္ခတ္ ထင္ဟပ္ေစခဲ့ပါသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ စာေရးဆရာ/ အယ္ဒီတာ/ ေ၀ဖန္ ေရးဆရာ/ကဗ်ာဆရာ/ ပန္းခ်ီဆရာ/ဒါရိုက္တာ စသည့္ နယ္ပယ္စံုမွ ဆရာ (၃၀) ဦးအားေမးျမန္း၍ ထိုဆရာမ်ား၏ ေျဖ ဆိုခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ယခု ေဖာ္ျပပါ စာမူသည္ ထိုေမးခြန္း အေပၚ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ 'ဆရာႀကီးတင္မိုး'၏ အေျဖ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္စာေပအေပၚ ဆရာ့သေဘာထား၊ ဆရာ့အျမင္၊ ဆရာ့ေစတနာမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖာ္ျပပါ ဆရာ့ေဆာင္းပါးက သက္ေသခံလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ဆရာ့စာကို ဖတ္ရသည္မွာ သစ္တရိပ္ ၀ါးတ႐ံု ေအးေအးေအာက္တြင္၊ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုး ေသာက္ ရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပေနေသာ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္၏ အသံကို ၾကားလာရေစပါသည္။ အညာသံ ေလးတြဲတြဲေအာက္တြင္ ေစတနာမိုးမ်ား သည္းသည္း႐ြာေနသည္ကို ခံစား ရ ႏိုင္ၾကပါ လိမ့္မည္။
(ဂ)
ဆရာသည္ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ပါရာဒိုင္း အေ႐ြ႔အေလ်ာက္ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ မဆန္႔ က်င္ခဲ့၊ မတားဆီးခဲ့ပါ။
"ဂႏၳ၀င္ေခတ္ ကေန ေခတ္စမ္း၊ ေခတ္စမ္းကေန ျပည္သူ႔စာေပ(၀ါ)စာေပသစ္၊ စာေပသစ္ ကေန အခု ေမာ္ဒန္ စသျဖင္ ့တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တရစ္ၿပီးတရစ္ တိုးတက္လာရမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါကို ျငင္းဆန္ေနရင္ မိုက္မဲရာ က်မွာ ေသခ်ာပါတယ္" ဟု ႐ွင္းလင္းစြာ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တခုေကာက္ယူနိုင္သည္မွာ ဆရာသည္ မည္သည့္ ေခတ္ကာလတြင္မဆို စာေပဖန္တီးသူ မ်ား အသီး သီး အေနျဖင့္၊ သူတို႔ လက္႐ွိ ျဖတ္သန္းရင္ဆိုင္ေနရေသာ မ်က္ေမွာက္လူမႈဘ၀ ပံုရိပ္မ်ားကို ပီျပင္ ထင္႐ွားေအာင္ ဖြဲ႔ဆိုေစလိုေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ဖြဲ႔ဆိုျခင္းသည္သာ သမိုင္းတာ၀န္ကို ေက်ႁပြန္ ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမည္သည္ဟု ဆရာယံုၾကည္စြဲမွတ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။
'ေခတ္ရဲ႔အသံ၊ ေခတ္ရဲ႔ ခံစားမႈနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ကဗ်ာေတြ အသစ္ထြန္းကားလာေတာ့တာေပါ့။ ၾကည့္ေလ..သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား' ဟု မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား ၏ ေခတ္ကို ဖြဲ႔ဆိုမႈကို ၫႊန္းခဲ့သည့္ ေနာက္၊
'ကိုလိုနီဘ၀ ေၾကကြဲဖြယ္ေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးခဲ့တာပဲ' ဟုေနာက္တေခတ္၏ ပံုရိပ္ဆီ ဆြဲယူခဲ့ၿပီး၊
' လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအသံေတြ ကဗ်ာထဲမွာ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္' ဟု ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကို ထုတ္ ႏႈတ္ျပခဲ့ျပန္သည္။
ထိုမွ်မက ျမန္မာ့သမိုင္းႏွင့္ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းကို မ်က္ေျခမျပတ္ခဲ့ေသာ ဆရာသည္
'ဒီသမိုင္းေနာက္ခံကားႀကီးနဲ႔အတူ၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ 'မုန္းမွသည္ကာလီဖိုးနီးယာ'လို၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ '၀ိဒူရဒုကၡ'လို ေခတ္ေပၚခံစားမႈကို ေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ထြက္ေပၚလာတာကိုလည္း သတိျပဳဖြယ္ပါ။ 'ေဗဒါလမ္း' တို႔လို ကဗ်ာ ႐ွည္ႀကီးဟာဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ခရီးရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို၊ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာတပုဒ္ေပပဲ' ဟု ထုတ္ႏႈတ္ၫႊန္းဆိုခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ ဆရာ့ရင္ထဲမွ အသံစစ္စစ္မ်ားကို ၾကားနာခဲ့ရၿပီးေနာက္ ဘယ္ဆီေရာက္ခ်င္ သလဲ၊ ဘယ္လိုေလွ်ာက္ၾကမလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ေမးျမန္းရင္း ကိုယ္တိုင္ေျဖဆိုဖို႔ အသင့္႐ွိ ေလာက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။
(ဃ)
ေခတ္ေပၚအေရး
(၁)
'သရဖူ'မဂၢဇင္းက 'ကိၿုငိမ္းေအး'၊ 'ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး' တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္စာေပနဲ႔ ပါတ္ သက္လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေရးခိုင္းသဗ်။
ကၽြန္ေတာ္က နားေထာင္ခ်င္တဲ့ လူဗ်။ ေျပာခ်င္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာငယ္ေတြ ေျပာတာ မွန္သမွ် တေလးတစား နားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားခ်င္တာပဲဗ်ာ။
ေျပာခြင့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္ထက္ နားကို အေလးထားတာ မို႔ ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ မေျပာခ်င္လွဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ္က စကားကၽြံသြားရင္လဲ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။
ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာ္ဒန္ေတြ၊ ေတာ္လွန္ေတြက စေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေမာ္ဒန္၊ ေတာ္လွန္ဆိုတာ စာေပဂိုဏ္းရဲ႔ အလံေတြ မဟုတ္လား။ အလံေတြထူၿပီး တလူလူ လုပ္ခ်င္ေနတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာ မေတြ႔ လွဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီ တံဆိပ္ကပ္တဲ့ လုပ္ငန္းကို အပန္းတႀကီး လုပ္ေနဖို႔ မလိုအပ္လွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အသံတႂကြႂကြ၊ ဟန္တျပျပ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မ်ားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ကတည္းက 'လက္ေလးသစ္စာတိုကို၊ ၀ိၿဂိဳလ္ေတြ က်င္းၿပီးလ်င္၊ အျငင္းက ေၾကာက္ဖြယ္သန္' ဆိုတဲ့ ဘုရား မႀကိဳက္တဲ့ လူေတြ ႐ွိခဲ့တယ္။ ဦးပုညက ဒီလိုလူစားေတြ အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးသားပဲဗ်ာ။
' ဥာဏ္ကအၿပိန္း၊ အသံဗလံေတြကဟိန္း' ေနတာေတြေၾကာင့္ တကယ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ ေျခေျချမစ္ ္ျမစ္မ႐ွိ ျဖစ္ေနၾကပါေလေရာ။ လက္ခုပ္သံတိုင္း မွန္တယ္ထင္ရင္ အႏၱရာယ္ပဲဗ်ိဳ႔။
'သရဖူ' ဆရာတို႔ေရ......၊ ျမန္မာစာေပကို ေခတ္လည္းမီ၊ တိုးလည္းတိုးတက္၊ သစ္လည္း သစ္လြင္ ေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ဆရာတို႔ ေစတနာကို ေလးစားပါတယ္။ ဆရာတို႔ အားထုတ္မႈကို ဥေပကၡာလည္း မျပဳပါဘူး။ အရာရာမွာ သတိ႐ွိမွ ေကာင္းမယ္။ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္ျဖစ္မွ ေကာင္းမယ္။ ဗိန္းေမာင္းတိုက္မွ ျဖင့္ တိမ္းေစာင္းလိုက္မွာကို စိုးရပါတယ္။
အရာရာမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရေသးေတာ့ စာေပေလာကမွာလည္း မတည္ၿငိမ္၊ ဣေျႏၵမထိန္းႏိုင္ ျဖစ္ေန တာလည္း ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။ ၀ဲဂယက္ ခ႐ုပတ္ေနသလို တ၀ဲလည္လည္လွည့္ေနတာ ဓမၼတာပါပဲ။
(၂)
အသစ္နဲ႔ အေဟာင္းဆိုတာ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡပါ။ နိယာမတခုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တေခတ္ၿပီးတေခတ္ အသစ္အသစ္ တိုးတက္သြားရမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါဘာျငင္းစရာလိုလဲ။ ဂႏၳ၀င္ေခတ္ကေန ေခတ္စမ္း၊ ေခတ္စမ္းကေန ျပည္သူ႔စာေပ(၀ါ)စာေပသစ္၊ စာေပ သစ္ကေန အခုေမာ္ဒန္ စသျဖင့္ တဆင့္ၿပီး တဆင့္၊ တရစ္ၿပီး တရစ္ တိုးတက္လာရမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါကို ျငင္းဆန္ ေနရင္ မိုက္မဲရာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
မႏၱေလးေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေတးထပ္ေတြ ေဘာလယ္ေတြ ေခတ္စားခဲ့တယ္။ ကဗ်ာ အသြင္မွာ ေတးသံစဥ္ေတြ ကဲ လာခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီေလသံေတြကို ၿငီးေငြ႔လာၾကတယ္။ ေတးထပ္ေတြ ေဘာလယ္ေတြကို ကဗ်ာျပတိုက္ထဲ သြင္းလိုက္ၾကတာပဲ။
ေခတ္ကလည္းေျပာင္းသြားတာကိုး။ ေခတ္ေျပာင္းေတာ့ စကားေတြ ေလသံေတြ ေျပာင္းလာၾက တယ္။ အ ေၾကာင္းအရာသစ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အႏုပညာမွာလည္း အသစ္ေျပာင္းဖို႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ ႐ွားမႈေတြ ေပၚလာ တာပဲ။ ဒီေတာ့ 'ေခတ္ရဲ႔အသံ၊ ေခတ္ရဲ႔ခံစားမႈနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့' ကဗ်ာေတြ အသစ္ထြန္းကား လာေတာ့တာေပါ့။ ၾကည့္ေလ...သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႔ မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား။
ဆရာႀကီး ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ေခတ္သစ္သမိုင္း ျမင္ကြင္းႀကီး၊ ျမန္မာ့ လြတ္ လပ္ေရးသမိုင္းႀကိဳးပမ္းမႈကို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြ၊ စာနယ္ဇင္း ေတြအေၾကာင္း ေရာင္စံုကားခ်ပ္ႀကီး ျဖန္႔ခင္းလိုက္သလို။
အဲဒီအတြင္းသားကို ႂကြယ္၀ဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာဥာဏ္နဲ႔ ေမႊလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အလြန္ထူးျခား တဲ့ ေခတ္ ကဗ်ာႀကီးေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့တာေပါ့။
ဒီလို ေလးခ်ိဳးႀကီးရဲ႔ ထီးရိပ္ကို လႈံၿပီး တကၠသိုလ္ပညာတတ္ လူငယ္တစုကလည္း ေ႐ွးနဲ႔မတူ တမူထူးျခားတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ 'ေခတ္စမ္း' ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔လာၾကတာပဲ။
ေ႐ႊနန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး၊
တို႔က်ံဳးမွာ ၾကာမေပ်ာ္၍
ျပသဒ္ေတာ္ ေျခေထာ့က်ိဳးနဲ႔
ၫိႇဳး႐ွာသတဲ့ေလး" စတဲ့
ကိုလိုနီဘ၀ ေၾကကြဲဖြယ္ေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးခဲ့တာပဲ။
"ဤေျမဤယာ၊ ဘယ္သူ႔ယာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေ႐ွ႔ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း" တဲ့။
လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအသံေတြ ကဗ်ာထဲမွာ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။
"သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
တို႔ေျပမွာ တို႔ေမကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေ႐ႊဘိုပန္းဟာက
လန္းလ်က္ပါကို" တဲ့။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က လြတ္လပ္ေရး ေအာင္စည္သံပါေအာင္ ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့ တယ္။ နိမိတ္ပံုသံုးမႈ အားေကာင္းပံုကို သတိျပဳဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
(၃)
လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ျမင္ကြင္းကေတာ့ က်ယ္သလားမေမးနဲ႔။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၊ ႏု-အက္တလီ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ စစ္အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖဆပလၿပိဳကြဲျခင္း စတဲ့ ေခတ္ရဲ႔ ဂယက္႐ိုက္ခတ္မႈေတြ အစံုပါပဲ။
ျပင္းထန္တဲ့ လိႈင္းတံပိုးေတြၾကားမွာ ကူးကာျပန္ကာ လူးလာဆန္ကာ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ခရီးတာမွာ ခံစားမႈ ေရာင္ျပန္ေတြ ထင္ဟပ္ၿပီး၊ ေဆးေရာင္စံု စပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လိုပါပဲ။
ဒီသမိုင္းေနာက္ခံကားႀကီးနဲ႔ အတူ၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ "မုန္းမွသည္ ကာလီဖိုးနီးယား"လို၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ "၀ိဒူရဒုကၡ"လို ေခတ္ေပၚ ခံစားမႈကို ေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ထြက္ေပၚလာတာကိုလဲ သတိျပဳဖြယ္ပါ။ "ေဗဒါလမ္း" တို႔လို ကဗ်ာ႐ွည္ႀကီးဟာဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ခရီးရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို၊ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ တပုဒ္ေပပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာဆရာမ်ားစြာဟာ ဒီေန႔ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ခံစားၿပီး၊ ထူးျခားတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြသံုးကာ ဖြဲ႔ဆို လာတာ ဟာျဖင့္ ျမစ္ေရအလ်င္ တသြင္သြင္ စီးသလိုပါပဲဗ်ာ။ 'အားရစရာေကာင္းလို္က္တာ'လို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရ ေတာ့ မွာပဲ။ ကာရန္ေတြ စည္းေလ်ာ့ၿပီး ေရးၾကတာလည္း႐ွိ၊ ကာရန္မဲ့ၿပီး စကားေျပအစု အေနနဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာလည္း႐ွိ၊ ကာရန္ေလး ခ်ိတ္႐ံုခ်ိတ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးဖြဲ႔တာလည္း ႐ွိတာေပါ့။ ဒီအေတာ အတြင္းမွာ ကာရန္ကို စနစ္တက်သံုးၿပီး ေခတ္ေပၚခံစားမႈနဲ႔ဖြဲ႔တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ႐ွိတယ္ဆိုတာ အသိ အမွတ္ျပဳရမွာပဲ။ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ လိုအပ္တာလည္း အမွန္ပဲ။
အေရးႀကီးတာ ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ဖို႔ပါ။
(၄)
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို အားလည္းေပးခ်င္တယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ဖြံ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳးလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ရမ္းရမ္းကားကားနဲ႔ တလမ္းသြားလုပ္ေနတာကိုလဲ သတိေပးခ်င္ တယ္။ 'ရမ္းေတာ့မတုတ္ၾကနဲ႔ကြာ၊ ၾကာရင္ ကဗ်ာနာမယ္' လို႔လည္း အဟန္႔အတားေလးလည္း လုပ္ခ်င္ တယ္။ တယူ သန္၊ တေၾကာင္းစြဲနဲ႔ 'ဒါပဲ...ဒါပဲ ' လို႔ ေလွနံဓါးထစ္စြဲၿပီး အစြဲမထားပဲ ကဗ်ာခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ကဗ်ာဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ အားထုတ္ေစခ်င္တယ္။ " အပိုင္ေနာ္ၾကံလိုက္သခင္၊ တိုင္ေပၚအလံစိုက္ခ်င္" ဆိုတဲ့ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႔ သီ ခ်င္းလို အလံစိုက္ဖို႔၊ အလံလုပြဲႏႊဲဖို႔ခ်ည္း လုပ္မေနပဲ၊ မိမိတို႔ ျမန္မာကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ပီသေရး၊ အ ေျခခိုင္ေရးတို႔အတြက္ ေတြးေတြးဆဆ၊ ေဖးေဖးမမ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆပါတယ္။
ကာရန္လြတ္လပ္သလို အေတြးအေခၚလည္းလြတ္လပ္၊ အေရးအဖြဲ႔လည္းလြတ္လပ္ၿပီး၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး စရာ ေခတ္ ေပၚကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ
တင္မိုး
(၁၉၉၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္၊ သရဖူမဂၢဇင္းအမွတ္ (၃၁)၊ စာမ်က္ႏွာ ၆၈-၆၉ တြင္ေဖာ္ျပပါ႐ွိ ေသာ ဆရာ့စာမူကို(ပံုႏွိပ္မူအတိုင္း)ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
(င)
ေသလြန္သည္၏ အပ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လွမ္းမမီ၊ မသိျမင္ႏိုင္ေသာ အျခားဘံုတခု႐ွိေသးသည္လား။ ထို အခ်က္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ မေသခ်ာလွပါ။
ဘာမွ်မ႐ွိေတာ့ ဆိုျငားအံ့။
တဘ၀တာလံုး ေဆာင္႐ြက္သည္မ်ားကို ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးစီး၊ ခရီးဆံုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆရာ့ အတြက္ အမိေျမမွ ေပးအပ္မည့္ 'တာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့သည္ ၾကယ္တာရာ' ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္သည္ ထာ၀ရလင္း လက္ေတာက္ပ ေနဦးေတာ့မည္။
တစံုတခုေသာ ဘံု ႐ွိသည္ဆိုျငားအံ့။
ျဖဴစင္ေသာ ႏွလံုးသား သက္သက္ျဖင့္ တဘ၀တာ ႐ွင္သန္ခဲ့သည့္ ဆရာ့အတြက္ သြားရာ၊ နားရာသည္ေကာင္း ရာဘံုမွတပါး အျခားမ႐ွိ။
ျငိမ္းေအးအိမ္
၂၀၀၇ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ ၁၅း၂၀ နာရီ၊ ရန္ကုန္။
[အေျခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္မယူလိုက္ရပဲ မာယာေပၚ တင္လိုက္တာကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္]
"ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ မနက္ကို အင္းစိန္အိမ္သြားၾကဖို႔ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီ" ဟု အတည္ျပဳေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္မွာ စကားလံုးေတြ ကုန္စင္သြားခဲ့ၿပီ။
'မိုးမခ'လားမသိ။ ဆိုဒ္အမည္ မမွတ္မိေတာ့။ ဆရာ့အား လြမ္းတသသည့္ စာမ်ားကို ေရးသားေနၾက သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတိုတပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းေရးတင္ပို႔လိုက္မိသည္။ အမွန္မွာ မဟာ ၾကယ္တာရာတစင္း ေႂကြပ်က္ျခင္းကို ကဗ်ာတပုဒ္ျဖင့္ အလြမ္းဖြဲ႔ျခင္းသည္ ေသးဖြဲလြန္းေသာ အားထုတ္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံတြင္ (အိုမင္းေသာ္လည္း)အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးတေယာက္မ်က္ႏွာႏွင့္ တူလြန္း သည့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳတို႔ကို ျမင္ေယာင္သည္။ အသံ တိုးအက္အက္ကို ၾကားေယာင္လာ သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခံု ပုေလးေပၚတြင္ လြယ္အိပ္ကို ေပါင္ေပၚတင္လ်က္ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ေသာက္ေနပံုက လတ္ဆတ္႐ွင္သန္ဆဲ။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါ၊ ဆရာတိမ္းပါး သြား႐ွာၿပီ ဆိုသည္က တကယ့္အမွန္တရား။ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုရိပ္တြင္ေတာ့ ဆရာက က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဟူေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္သံုးရ မည္မွာ မ၀ံ့မရဲ။ သည္ဘက္ႏွစ္ပိုင္းမ်ားတြင္ ဆရာတကယ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ွိခဲ့ပါသလား။ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာေျပာေသာ 'သူ႔ခမ်ာ ဗမာျပည္ကို ေနာက္ေဖးေပါက္က လာလာေခ်ာင္းၾကည့္႐ွာတာ' ဟူေသာ စကားသံကို ၾကားခဲ့ရ ဖူးသည္။ ေသခ်ာသည္။ ဆရာသည္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ၀ဖိုင္႔ဖိုင့္ႀကီးႏွင့္ အျပည့္ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ခ်စ္ေသာစိတ္၊ တရားမွ်တမႈႏွင့္ အမွန္တရားကို ခ်စ္ေသာစိတ္ကို လြယ္ပိုး သယ္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။ သူခ်စ္ေသာေျမကို သူလြမ္းေနသည္မွာလည္း အေသအခ်ာ။
တခါတရံ စကားစဥ္ဆက္စပ္မိလ်င္ ဆရာသည္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တိုးတိုးညည္းျပေလ့႐ွိသည္။ ထိုသီခ်င္းကို ဆရာအလြန္ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္သည္ ဆိုျခင္းထက္ သီခ်င္းကေပး ေသာ အႏွစ္အသားကို ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ ထိုသီခ်င္းစာသားအတိုင္း သူျဖစ္ေစခ်င္သည္။သူခ်စ္ေသာ တိုင္းျပည္ကို သီခ်င္းသေဘာသြားအတိုင္း ျဖစ္တည္ထြန္းကား တိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ခ်င္ပံုရသည္။ သီခ်င္းက အသစ္မဟုတ္။ အဆန္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးၾကားသိဖူးၿပီးသား သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ သည့္ 'ကမၻာမေၾက'။ ဆရာႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုေနမိသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသည္ အထိ။
ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အခန္းေလးသည္ မိုးေသာက္ယံတြင္ တေယာက္ထဲ 'ကမၻာမေၾက' သီခ်င္းသီ ဆိုေနသူ တေယာက္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ငံု႔ၾကည့္ေနေလမလား။ တကယ္ေတာ့ တိုင္းတပါးက အခန္းေလးတခန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေနရန္/နားလည္ေပးရန္မလိုပါ။ ဆရာႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အားလံုးသည္ သီခ်င္းေလးကို နားလည္ေနၾကပါသည္။ သီခ်င္းေလး၏ ဆႏၵကို နားလည္ၾကသည္။ ထိုသီခ်င္းသည္ ဆရာ့ဆႏၵ ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူအားလံုး၏ ဆႏၵလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔
ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ျပည္
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
ျပည္ေထာင္စု အေမြ အျမဲတည္တံ့ေစ
အဓိဌာန္ျပဳေပ ထိန္းသိမ္းစို႔ေလ။
ကမၻာမေၾက ျမန္မာျပည္
တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ
ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႔ တို႔ကာကြယ္မေလ
ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ
တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
အက်ိဳးကို ညီညာစြာတို႔တေတြ
ထမ္းေဆာင္ပါစို႔ေလ
တို႔တာ၀န္ေပ
အဖိုးတန္ေျမ။
(ခ)
မဟာၾကယ္တာရာတလံုး၏ ထြန္းလင္းပံု ႐ွည္လ်ားေသာ သမိုင္း၊ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္း၊ တိက်စြာ လမ္းျပျခင္း စသည့္ ေကာင္းျခင္းဂုဏ္ အထူးထူးကို ခ်ီးက်ဴးဖြင့္ဆိုျပရန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လို လူသာမန္ တေယာက္ အတြက္ မတန္မရာအလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႏွင့္ ထိေတြခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တေကြ႔၏ အမွတ္တရတခုကို ေဖာ္ျပလို ပါသည္။ အမွတ္ရျခင္း ဆိုသည္ထက္ ဆရာ့ထံက သင္ၾကားရယူခြင့္ ရခဲ့သည့္ ယေန႔ေရးသား ဖန္တီး ေနၾကေသာ ေမာ္ ဒန္ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္စာေပႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၅-၉၇ အတြင္းတြင္ 'သရဖူမဂၢဇင္း' ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ' လူငယ္တို႔၏ေ႐ႊေခတ္သို႔' ဟူေသာ ေႂကြး ေၾကာ္သံျဖင့္ လူငယ့္အေရးအရာမ်ားႏွင့္ ျမန္မာေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စာေပမ်ားကို အေလးကဲ တင္ျပရန္ မဂၢဇင္း မူ ခ်မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမူအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရာ ဂယက္အေတာ္ထန္ခဲ့ပါသည္။ လက္ခံသူမ်ား အံုက်င္းဖြဲ႔ ၀င္ လာခဲ့သလို လက္မခံႏိုင္သူမ်ား၏ ဆန္႔က်င္မႈလည္း ျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။
သို႔အတြက္ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည့္ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အႏုပညာပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္၊ ျမန္မာ့ဓေလ့၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ မည္သို႔ေသာ (ေကာင္းက်ိဳး/ဆိုး က်ိဳး)မ်ား ႐ိုက္ခတ္ ထင္ဟပ္ေစခဲ့ပါသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ စာေရးဆရာ/ အယ္ဒီတာ/ ေ၀ဖန္ ေရးဆရာ/ကဗ်ာဆရာ/ ပန္းခ်ီဆရာ/ဒါရိုက္တာ စသည့္ နယ္ပယ္စံုမွ ဆရာ (၃၀) ဦးအားေမးျမန္း၍ ထိုဆရာမ်ား၏ ေျဖ ဆိုခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ယခု ေဖာ္ျပပါ စာမူသည္ ထိုေမးခြန္း အေပၚ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ 'ဆရာႀကီးတင္မိုး'၏ အေျဖ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္စာေပအေပၚ ဆရာ့သေဘာထား၊ ဆရာ့အျမင္၊ ဆရာ့ေစတနာမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖာ္ျပပါ ဆရာ့ေဆာင္းပါးက သက္ေသခံလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ဆရာ့စာကို ဖတ္ရသည္မွာ သစ္တရိပ္ ၀ါးတ႐ံု ေအးေအးေအာက္တြင္၊ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုး ေသာက္ ရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပေနေသာ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္၏ အသံကို ၾကားလာရေစပါသည္။ အညာသံ ေလးတြဲတြဲေအာက္တြင္ ေစတနာမိုးမ်ား သည္းသည္း႐ြာေနသည္ကို ခံစား ရ ႏိုင္ၾကပါ လိမ့္မည္။
(ဂ)
ဆရာသည္ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ပါရာဒိုင္း အေ႐ြ႔အေလ်ာက္ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ မဆန္႔ က်င္ခဲ့၊ မတားဆီးခဲ့ပါ။
"ဂႏၳ၀င္ေခတ္ ကေန ေခတ္စမ္း၊ ေခတ္စမ္းကေန ျပည္သူ႔စာေပ(၀ါ)စာေပသစ္၊ စာေပသစ္ ကေန အခု ေမာ္ဒန္ စသျဖင္ ့တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တရစ္ၿပီးတရစ္ တိုးတက္လာရမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါကို ျငင္းဆန္ေနရင္ မိုက္မဲရာ က်မွာ ေသခ်ာပါတယ္" ဟု ႐ွင္းလင္းစြာ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တခုေကာက္ယူနိုင္သည္မွာ ဆရာသည္ မည္သည့္ ေခတ္ကာလတြင္မဆို စာေပဖန္တီးသူ မ်ား အသီး သီး အေနျဖင့္၊ သူတို႔ လက္႐ွိ ျဖတ္သန္းရင္ဆိုင္ေနရေသာ မ်က္ေမွာက္လူမႈဘ၀ ပံုရိပ္မ်ားကို ပီျပင္ ထင္႐ွားေအာင္ ဖြဲ႔ဆိုေစလိုေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ဖြဲ႔ဆိုျခင္းသည္သာ သမိုင္းတာ၀န္ကို ေက်ႁပြန္ ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမည္သည္ဟု ဆရာယံုၾကည္စြဲမွတ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။
'ေခတ္ရဲ႔အသံ၊ ေခတ္ရဲ႔ ခံစားမႈနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ကဗ်ာေတြ အသစ္ထြန္းကားလာေတာ့တာေပါ့။ ၾကည့္ေလ..သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား' ဟု မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား ၏ ေခတ္ကို ဖြဲ႔ဆိုမႈကို ၫႊန္းခဲ့သည့္ ေနာက္၊
'ကိုလိုနီဘ၀ ေၾကကြဲဖြယ္ေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးခဲ့တာပဲ' ဟုေနာက္တေခတ္၏ ပံုရိပ္ဆီ ဆြဲယူခဲ့ၿပီး၊
' လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအသံေတြ ကဗ်ာထဲမွာ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္' ဟု ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကို ထုတ္ ႏႈတ္ျပခဲ့ျပန္သည္။
ထိုမွ်မက ျမန္မာ့သမိုင္းႏွင့္ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းကို မ်က္ေျခမျပတ္ခဲ့ေသာ ဆရာသည္
'ဒီသမိုင္းေနာက္ခံကားႀကီးနဲ႔အတူ၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ 'မုန္းမွသည္ကာလီဖိုးနီးယာ'လို၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ '၀ိဒူရဒုကၡ'လို ေခတ္ေပၚခံစားမႈကို ေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ထြက္ေပၚလာတာကိုလည္း သတိျပဳဖြယ္ပါ။ 'ေဗဒါလမ္း' တို႔လို ကဗ်ာ ႐ွည္ႀကီးဟာဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ခရီးရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို၊ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာတပုဒ္ေပပဲ' ဟု ထုတ္ႏႈတ္ၫႊန္းဆိုခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ ဆရာ့ရင္ထဲမွ အသံစစ္စစ္မ်ားကို ၾကားနာခဲ့ရၿပီးေနာက္ ဘယ္ဆီေရာက္ခ်င္ သလဲ၊ ဘယ္လိုေလွ်ာက္ၾကမလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ေမးျမန္းရင္း ကိုယ္တိုင္ေျဖဆိုဖို႔ အသင့္႐ွိ ေလာက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။
(ဃ)
ေခတ္ေပၚအေရး
(၁)
'သရဖူ'မဂၢဇင္းက 'ကိၿုငိမ္းေအး'၊ 'ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး' တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္စာေပနဲ႔ ပါတ္ သက္လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေရးခိုင္းသဗ်။
ကၽြန္ေတာ္က နားေထာင္ခ်င္တဲ့ လူဗ်။ ေျပာခ်င္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာငယ္ေတြ ေျပာတာ မွန္သမွ် တေလးတစား နားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားခ်င္တာပဲဗ်ာ။
ေျပာခြင့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္ထက္ နားကို အေလးထားတာ မို႔ ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ မေျပာခ်င္လွဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ္က စကားကၽြံသြားရင္လဲ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။
ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာ္ဒန္ေတြ၊ ေတာ္လွန္ေတြက စေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေမာ္ဒန္၊ ေတာ္လွန္ဆိုတာ စာေပဂိုဏ္းရဲ႔ အလံေတြ မဟုတ္လား။ အလံေတြထူၿပီး တလူလူ လုပ္ခ်င္ေနတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာ မေတြ႔ လွဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီ တံဆိပ္ကပ္တဲ့ လုပ္ငန္းကို အပန္းတႀကီး လုပ္ေနဖို႔ မလိုအပ္လွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အသံတႂကြႂကြ၊ ဟန္တျပျပ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မ်ားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ကတည္းက 'လက္ေလးသစ္စာတိုကို၊ ၀ိၿဂိဳလ္ေတြ က်င္းၿပီးလ်င္၊ အျငင္းက ေၾကာက္ဖြယ္သန္' ဆိုတဲ့ ဘုရား မႀကိဳက္တဲ့ လူေတြ ႐ွိခဲ့တယ္။ ဦးပုညက ဒီလိုလူစားေတြ အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးသားပဲဗ်ာ။
' ဥာဏ္ကအၿပိန္း၊ အသံဗလံေတြကဟိန္း' ေနတာေတြေၾကာင့္ တကယ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ ေျခေျချမစ္ ္ျမစ္မ႐ွိ ျဖစ္ေနၾကပါေလေရာ။ လက္ခုပ္သံတိုင္း မွန္တယ္ထင္ရင္ အႏၱရာယ္ပဲဗ်ိဳ႔။
'သရဖူ' ဆရာတို႔ေရ......၊ ျမန္မာစာေပကို ေခတ္လည္းမီ၊ တိုးလည္းတိုးတက္၊ သစ္လည္း သစ္လြင္ ေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ဆရာတို႔ ေစတနာကို ေလးစားပါတယ္။ ဆရာတို႔ အားထုတ္မႈကို ဥေပကၡာလည္း မျပဳပါဘူး။ အရာရာမွာ သတိ႐ွိမွ ေကာင္းမယ္။ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္ျဖစ္မွ ေကာင္းမယ္။ ဗိန္းေမာင္းတိုက္မွ ျဖင့္ တိမ္းေစာင္းလိုက္မွာကို စိုးရပါတယ္။
အရာရာမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရေသးေတာ့ စာေပေလာကမွာလည္း မတည္ၿငိမ္၊ ဣေျႏၵမထိန္းႏိုင္ ျဖစ္ေန တာလည္း ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။ ၀ဲဂယက္ ခ႐ုပတ္ေနသလို တ၀ဲလည္လည္လွည့္ေနတာ ဓမၼတာပါပဲ။
(၂)
အသစ္နဲ႔ အေဟာင္းဆိုတာ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡပါ။ နိယာမတခုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တေခတ္ၿပီးတေခတ္ အသစ္အသစ္ တိုးတက္သြားရမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါဘာျငင္းစရာလိုလဲ။ ဂႏၳ၀င္ေခတ္ကေန ေခတ္စမ္း၊ ေခတ္စမ္းကေန ျပည္သူ႔စာေပ(၀ါ)စာေပသစ္၊ စာေပ သစ္ကေန အခုေမာ္ဒန္ စသျဖင့္ တဆင့္ၿပီး တဆင့္၊ တရစ္ၿပီး တရစ္ တိုးတက္လာရမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါကို ျငင္းဆန္ ေနရင္ မိုက္မဲရာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
မႏၱေလးေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေတးထပ္ေတြ ေဘာလယ္ေတြ ေခတ္စားခဲ့တယ္။ ကဗ်ာ အသြင္မွာ ေတးသံစဥ္ေတြ ကဲ လာခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီေလသံေတြကို ၿငီးေငြ႔လာၾကတယ္။ ေတးထပ္ေတြ ေဘာလယ္ေတြကို ကဗ်ာျပတိုက္ထဲ သြင္းလိုက္ၾကတာပဲ။
ေခတ္ကလည္းေျပာင္းသြားတာကိုး။ ေခတ္ေျပာင္းေတာ့ စကားေတြ ေလသံေတြ ေျပာင္းလာၾက တယ္။ အ ေၾကာင္းအရာသစ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အႏုပညာမွာလည္း အသစ္ေျပာင္းဖို႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ ႐ွားမႈေတြ ေပၚလာ တာပဲ။ ဒီေတာ့ 'ေခတ္ရဲ႔အသံ၊ ေခတ္ရဲ႔ခံစားမႈနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့' ကဗ်ာေတြ အသစ္ထြန္းကား လာေတာ့တာေပါ့။ ၾကည့္ေလ...သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႔ မဟာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား။
ဆရာႀကီး ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ေခတ္သစ္သမိုင္း ျမင္ကြင္းႀကီး၊ ျမန္မာ့ လြတ္ လပ္ေရးသမိုင္းႀကိဳးပမ္းမႈကို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြ၊ စာနယ္ဇင္း ေတြအေၾကာင္း ေရာင္စံုကားခ်ပ္ႀကီး ျဖန္႔ခင္းလိုက္သလို။
အဲဒီအတြင္းသားကို ႂကြယ္၀ဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာဥာဏ္နဲ႔ ေမႊလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အလြန္ထူးျခား တဲ့ ေခတ္ ကဗ်ာႀကီးေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့တာေပါ့။
ဒီလို ေလးခ်ိဳးႀကီးရဲ႔ ထီးရိပ္ကို လႈံၿပီး တကၠသိုလ္ပညာတတ္ လူငယ္တစုကလည္း ေ႐ွးနဲ႔မတူ တမူထူးျခားတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ 'ေခတ္စမ္း' ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔လာၾကတာပဲ။
ေ႐ႊနန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး၊
တို႔က်ံဳးမွာ ၾကာမေပ်ာ္၍
ျပသဒ္ေတာ္ ေျခေထာ့က်ိဳးနဲ႔
ၫိႇဳး႐ွာသတဲ့ေလး" စတဲ့
ကိုလိုနီဘ၀ ေၾကကြဲဖြယ္ေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးခဲ့တာပဲ။
"ဤေျမဤယာ၊ ဘယ္သူ႔ယာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေ႐ွ႔ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း" တဲ့။
လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအသံေတြ ကဗ်ာထဲမွာ ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။
"သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
တို႔ေျပမွာ တို႔ေမကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေ႐ႊဘိုပန္းဟာက
လန္းလ်က္ပါကို" တဲ့။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က လြတ္လပ္ေရး ေအာင္စည္သံပါေအာင္ ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့ တယ္။ နိမိတ္ပံုသံုးမႈ အားေကာင္းပံုကို သတိျပဳဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
(၃)
လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ျမင္ကြင္းကေတာ့ က်ယ္သလားမေမးနဲ႔။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၊ ႏု-အက္တလီ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ စစ္အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖဆပလၿပိဳကြဲျခင္း စတဲ့ ေခတ္ရဲ႔ ဂယက္႐ိုက္ခတ္မႈေတြ အစံုပါပဲ။
ျပင္းထန္တဲ့ လိႈင္းတံပိုးေတြၾကားမွာ ကူးကာျပန္ကာ လူးလာဆန္ကာ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ခရီးတာမွာ ခံစားမႈ ေရာင္ျပန္ေတြ ထင္ဟပ္ၿပီး၊ ေဆးေရာင္စံု စပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လိုပါပဲ။
ဒီသမိုင္းေနာက္ခံကားႀကီးနဲ႔ အတူ၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ "မုန္းမွသည္ ကာလီဖိုးနီးယား"လို၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ "၀ိဒူရဒုကၡ"လို ေခတ္ေပၚ ခံစားမႈကို ေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ထြက္ေပၚလာတာကိုလဲ သတိျပဳဖြယ္ပါ။ "ေဗဒါလမ္း" တို႔လို ကဗ်ာ႐ွည္ႀကီးဟာဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ခရီးရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို၊ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ တပုဒ္ေပပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာဆရာမ်ားစြာဟာ ဒီေန႔ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ခံစားၿပီး၊ ထူးျခားတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြသံုးကာ ဖြဲ႔ဆို လာတာ ဟာျဖင့္ ျမစ္ေရအလ်င္ တသြင္သြင္ စီးသလိုပါပဲဗ်ာ။ 'အားရစရာေကာင္းလို္က္တာ'လို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရ ေတာ့ မွာပဲ။ ကာရန္ေတြ စည္းေလ်ာ့ၿပီး ေရးၾကတာလည္း႐ွိ၊ ကာရန္မဲ့ၿပီး စကားေျပအစု အေနနဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာလည္း႐ွိ၊ ကာရန္ေလး ခ်ိတ္႐ံုခ်ိတ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးဖြဲ႔တာလည္း ႐ွိတာေပါ့။ ဒီအေတာ အတြင္းမွာ ကာရန္ကို စနစ္တက်သံုးၿပီး ေခတ္ေပၚခံစားမႈနဲ႔ဖြဲ႔တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ႐ွိတယ္ဆိုတာ အသိ အမွတ္ျပဳရမွာပဲ။ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ လိုအပ္တာလည္း အမွန္ပဲ။
အေရးႀကီးတာ ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ဖို႔ပါ။
(၄)
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို အားလည္းေပးခ်င္တယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ဖြံ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳးလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ရမ္းရမ္းကားကားနဲ႔ တလမ္းသြားလုပ္ေနတာကိုလဲ သတိေပးခ်င္ တယ္။ 'ရမ္းေတာ့မတုတ္ၾကနဲ႔ကြာ၊ ၾကာရင္ ကဗ်ာနာမယ္' လို႔လည္း အဟန္႔အတားေလးလည္း လုပ္ခ်င္ တယ္။ တယူ သန္၊ တေၾကာင္းစြဲနဲ႔ 'ဒါပဲ...ဒါပဲ ' လို႔ ေလွနံဓါးထစ္စြဲၿပီး အစြဲမထားပဲ ကဗ်ာခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ကဗ်ာဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ အားထုတ္ေစခ်င္တယ္။ " အပိုင္ေနာ္ၾကံလိုက္သခင္၊ တိုင္ေပၚအလံစိုက္ခ်င္" ဆိုတဲ့ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႔ သီ ခ်င္းလို အလံစိုက္ဖို႔၊ အလံလုပြဲႏႊဲဖို႔ခ်ည္း လုပ္မေနပဲ၊ မိမိတို႔ ျမန္မာကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ပီသေရး၊ အ ေျခခိုင္ေရးတို႔အတြက္ ေတြးေတြးဆဆ၊ ေဖးေဖးမမ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆပါတယ္။
ကာရန္လြတ္လပ္သလို အေတြးအေခၚလည္းလြတ္လပ္၊ အေရးအဖြဲ႔လည္းလြတ္လပ္ၿပီး၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး စရာ ေခတ္ ေပၚကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ
တင္မိုး
(၁၉၉၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္၊ သရဖူမဂၢဇင္းအမွတ္ (၃၁)၊ စာမ်က္ႏွာ ၆၈-၆၉ တြင္ေဖာ္ျပပါ႐ွိ ေသာ ဆရာ့စာမူကို(ပံုႏွိပ္မူအတိုင္း)ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
(င)
ေသလြန္သည္၏ အပ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လွမ္းမမီ၊ မသိျမင္ႏိုင္ေသာ အျခားဘံုတခု႐ွိေသးသည္လား။ ထို အခ်က္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ မေသခ်ာလွပါ။
ဘာမွ်မ႐ွိေတာ့ ဆိုျငားအံ့။
တဘ၀တာလံုး ေဆာင္႐ြက္သည္မ်ားကို ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးစီး၊ ခရီးဆံုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆရာ့ အတြက္ အမိေျမမွ ေပးအပ္မည့္ 'တာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့သည္ ၾကယ္တာရာ' ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္သည္ ထာ၀ရလင္း လက္ေတာက္ပ ေနဦးေတာ့မည္။
တစံုတခုေသာ ဘံု ႐ွိသည္ဆိုျငားအံ့။
ျဖဴစင္ေသာ ႏွလံုးသား သက္သက္ျဖင့္ တဘ၀တာ ႐ွင္သန္ခဲ့သည့္ ဆရာ့အတြက္ သြားရာ၊ နားရာသည္ေကာင္း ရာဘံုမွတပါး အျခားမ႐ွိ။
ျငိမ္းေအးအိမ္
၂၀၀၇ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ ၁၅း၂၀ နာရီ၊ ရန္ကုန္။
[အေျခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္မယူလိုက္ရပဲ မာယာေပၚ တင္လိုက္တာကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္]
No comments:
Post a Comment