Monday, January 14, 2008

ေဒါက္တာသိန္းလြင္သို႔ေပးစာ
ေရးသူ-ဆရာေစာ

ကိုသိန္းလြင္(ေဒါက္တာသိန္းလြင္-ခ်င္းမိုင္)နဲ႔ရဲေဘာ္မ်ားခင္ဗ်ား-
က်ေနာ္တို႔ ျပည္တြင္းမွာ႐ွိစဥ္ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကရတယ္။ အလုပ္က မ်ိဳးစံုေပမဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက တူေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေတြ႔ရင္ ဘာလုပ္ေနသလဲ မေမးၾကဘူး၊ ေဖာ္ျမဴလာႀကီး အတိုင္းဘဲလားေဟ့လို႔ဘဲ ေမးၾကတယ္။ လူေတြက အဲဒီအခ်ိန္တံုးက လုပ္စရာ အလုပ္ကလဲ သိပ္မ႐ွိဘူးေလ။ အိပ္ခ်္ဂ်ီပီ (HGP)ေျဖၿပီး ေ႐ွ႔ေနေယာင္ ေယာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ ႐ြာကေလးတ႐ြာ သြားၿပီး တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခ်င္လုပ္ ဒါဘဲ႐ွိတာကိုး။ ပညာကလဲ တ၀က္တပ်က္၊ မေတာက္တေခါက္၊ ႏိုင္ငံေရးေယာင္ေယာင္ကလဲ လုပ္ခဲ့ေတာ့ နတ္အိုးကြဲ လို ဘယ္ေနရာမွလဲ သံုးမရလို႔ မိဘေတြ ညည္းရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႔ ၇၀စုႏွစ္မ်ား အကုန္ပိုင္း ကာလေတြဟာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ လြမ္းစရာေတြပါဘဲ။

ကုသိုလ္လို႔ဘဲ ေျပာရမလား၊ ၀ဍ္လို႔ဘဲ ေျပာရမလား မသိဘူး၊ က်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဟာ ေရစက္ ကုန္ေသးဟန္ မတူဘူး၊ ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ တခါမဟုတ္ တခါေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ရတာခ်ည္းဘဲ။
အခု ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကို ဒီဘက္မွာထုတ္တဲ့ ဖရန္႔လိုင္း(Front Line)ဆိုတဲ့ ၂ ပါတ္တခါထုတ္ စာေစာင္ တခုက ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေေရး ေဆာင္းပါးေလးကို ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီမဂၢဇင္းဟာ ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေေရးကို လတိုင္းထည့္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ႏိုင္ငံေရးမဂၢဇင္းပါ။ အခုဟာက ထူးျခားလို႔ပါ။
အရင္တပါတ္ေလာက္ကလဲ အိုင္စင္စတိန္းရဲ႔ မြန္းတပ္ခ်္ကို သူ႔ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့ေသးတယ္။
ဒီကားဟာ တျခားကုလားကားေတြလို မဆလာကဲထားတဲ့ ျမင္ေနက်ဇာတ္ကားမ်ိဳး (အလကား ေနရင္း သစ္ပင္ႀကီး ပတ္ေျပး၊ သီခ်င္းဆို၊ က၊ ငိုလိုက္ ရီလိုက္)ဆိုတဲ့ ကားမ်ိဳး ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ အေၾကာင္းအရာကလဲ ထူးျခားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာ ဘ၀မွာ လူတိုင္းၾကံဳဘူးၾကတဲ့ မင္းနဲ႔ေတာ့ ငါ ေသသာေသ လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ကြာ ဆိုတဲ့ စာသင္ရခက္တဲ့ ကေလးမ်ိဳး (dyslexia, autism) ေရာဂါရေနတဲ့ ကေလးေတြ အေၾကာင္းဘဲ။ slow learner လို႔လဲ ကိုသိန္းလြင္တို႔ ေခၚၾက သလား မဆိုႏိုင္ဘူး။
အေၾကာင္းအရာက ထူးျခားပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဒီကားကို မၾကည့္ရေသးဘူး။ အခု သတင္းစာေတြ၊ စာေစာင္ေတြမွာေတာ့ ဒီကားအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေျပာ ေတာ္ေတာ္ေရးေနၾကတယ္။ ဒီက အင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ထူးျခားတာေတြ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သူေျပာတဲ့ inclusive education ပညာေရးဆိုတာလဲ ဘာမွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္မွာ လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ ေအတန္း (A-Class) ဆို အေတာ္ဆံုးဆိုတဲ့ တန္းခြဲ ခြဲျခားထားတာ ေတြကိုလဲ အျပစ္တင္ထားတယ္။
ကိုသိန္းလြင္တို႔ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ student center or child centerပညာေရးမ်ိဳးကိုဘဲ သူတို႔ ဆိုလိုခ်င္ဟန္ ႐ွိပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ ပေ၀သဏီထဲက ႐ွိခဲ့တဲ့ တဂိုးရဲ႔ စႏၱိနိေကတန္ ေက်ာင္းမ်ိဳးေတြကို ဒီကား႐ိုက္သူေတြက အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံတယ္။ ဒီလို ပညာေရးမ်ိဳးကို သူတို႔ ေတာင္းဆိုေနတာပဲ။ ခုေခတ္က စကားလံုးေတြလဲ ဆန္းၾကယ္လာတယ္။ အရင္က disable လို႔ေခၚတာကို အခု differently able လို႔ ေျပာင္းေခၚလာတယ္။ ဒီကားရဲ႔ ေၾကာ္ျငာမွာလဲ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေရးထားတာေတြက (ဇာတ္ကားနာမည္ နဲ႔ စာလံုး႐ြယ္တူက) Every child is special တဲ့။ တဆက္တည္း problem child လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္းလဲ သတိရမိေသးတယ္။
ဆရာေတြဟာ အဆိုးဆံုးနဲ႔အေတာ္ဆံုးကိုဘဲ မွတ္မိတတ္သတဲ့။ အဲဒီထဲမွာမွ အဆိုးဆံုးကို ပိုမွတ္မိ သတဲ့။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္တပည့္ ၂ တန္းေက်ာင္းသား ကူမာ႐ူးဆိုတဲ့ ကုလားေလးကို အျမဲသတိရေနတယ္။ ဒီေကာင္က ၇ တန္းေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းဆင္းရင္ မင္းနဲ႔ငါ ခ်မလားဆိုၿပီး စိန္ေခၚတဲ့အေကာင္။ ဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္လဲ မမွတ္ဘူး။ တခ်ိန္လံုး သူ႔ကိုဘဲ မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးထိန္းမရလို႔ သူ႔ကို မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ၫႇပ္ၿပီး တေယာက္ထဲ ထိုင္ခိုင္းရတယ္။ အတန္းက နဲနဲ ဆူေနရင္ ဒီေကာင့္ကို အေၾကာင္းမ႐ွိအေၾကာင္း႐ွာၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ၃ ခ်က္ေလာက္ ခ်လိုက္ရင္ အတန္းထဲမွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးသြားတာဘဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဒါက္တာ ေကျမရီလဲမသိ၊ ပညာေရး စိတ္ပညာလဲမသိ၊ ႐ိုက္ဖို႔သာသိတဲ့ Blackboard Jungle by Evan Hunters ထဲက ဇာတ္ေကာင္တေယာက္လို ဆရာဦးႀကိမ္လံုးကိုး။ က်ေနာ္သိတဲ့ class control က ဒါဘဲ။
ကဲ ျပည္ဖံုးကား ေ႐ွ႔မွာ ၀န္ႀကီးထြက္ၿပီး ျပည္တည္ေနတာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ပရိသတ္ႀကီးလဲ ၿငီးေငြ႔ေလာက္ပါၿပီ။ ျပည္ဖံုးကား ဖြင့္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ မင္းသားမင္းသမီးကိုသာ ဆက္လက္႐ႈစား ၾကပါ။ စိတ္၀င္စားၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
သင္တို႔ရဲ႔
ဆရာေစာ
၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၈။

No comments: