အပိုင္း(၁)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ခရီးတခုကိုသြားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ငရဲ (သို႔မဟုတ္) ၎ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေကာင္း တူႏိုင္သည့္ အရပ္တခုဆီသို႔ အ လည္အပတ္သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပခန္႔က်ယ္ေသာ သံလမ္း တခုေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ရထားေသးေသး ေလး တစီးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ခရီးစတင္မည့္ အခိ်န္ကို ေစာင့္ စား ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ခရီးတခုကိုသြားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ငရဲ (သို႔မဟုတ္) ၎ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေကာင္း တူႏိုင္သည့္ အရပ္တခုဆီသို႔ အ လည္အပတ္သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပခန္႔က်ယ္ေသာ သံလမ္း တခုေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ရထားေသးေသး ေလး တစီးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ခရီးစတင္မည့္ အခိ်န္ကို ေစာင့္ စား ေနၾကသည္။
ရင္ခြင္ထဲတြင္ ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ သားငယ္ကို ေပြ႔ဖက္ထားရင္း လမ္းခရီးတြင္ ေတြ႔ၾကံဳရမည့္ အေတြ႔ အၾကံဳ သစ္မ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေတးြၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္ ဘယ္ဘက္ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးသံတခု ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း အထိအေတြ႔ျဖင့္ ခံစား လိုက္ရ၏။ ထိုေသြးတိုးသံတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္လက္ေမာင္းႏွင့္ ထိကပ္ေန ေသာ သားငယ္၏ ရင္ဘတ္မွ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္၏ ႏွလံုးသားဆီမွ ေၾကာက္႐ြံ႔ျခင္း(သို႔မဟုတ္)စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏွလံုးခုန္သံ ျမန္ျမန္မ်ားသည္ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးသံတို႔ကို ျဖစ္ေစ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ေနသည့္ ဇနီးသည္ သူ႔ေ႐ွ႔တူ႐ူ႐ွိ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္ ရမည့္) တံ ခါး ေပါက္ကို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိပ္စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း စိတ္လႈပ္႐ွားေနပံု (သို႔မဟုတ္) ေၾကာက္ေနပံု ရသည္။
ဘာေၾကာင့္ သည္လို ခရီးစဥ္မ်ိဳး၊ အစီအစဥ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္မိၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္လား။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပးလိုက္သည္လား။
လူ႔သဘာ၀သည္ အေၾကာက္တရားႏွင့္ စိတ္လႈပ္႐ွားမွဳကို အဟာရတခုလို မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္ သံုး လို တတ္သည့္ သေဘာ႐ွိပါသလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သားေလးလက္ထဲသို႔ ပစၥတိုေသနတ္ကို ထည့္ေပးလိုက္၏။ ၿပီးမွ ျပန္ယူကာ က်ည္ဆံမ်ား ျဖည့္ ေပးေနမိျပန္သည္။ အားလံုးေပါင္း ပလတ္စတစ္က်ည္ဆံလံုးေလးမ်ား ႐ွစ္လံုးတိတိ။
သူ႔ေသနတ္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ည္ဆံျဖည့္ေပးေနခ်ိန္တြင္၊ သားသည္ ေသနတ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ ေနသည္။ သူေက်နပ္ေနပံု (သို႔မဟုတ္) စိတ္လံုၿခံဳမႈ တစံုတရာ ရ႐ွိေနပံုေပၚသည္။
ဤ က်ည္ဆံမကုန္မီ ခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ဤေသနတ္ျဖင့္ မည္သည့္ရန္ကိုမွ် မကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသလို သား ေလး မသိသည္မွာ ကံေကာင္းသည္။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ထိုကေလးအတြက္ သူ႔ ကစားစရာ ေသ နတ္ေလးသည္ အေဖ့ရင္ခြင္မွ လြဲလ်င္ ႀကီးမားေသာ အားကိုးရာ တခုျဖစ္၏။ ေ႐ွ႔ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကံဳရမည့္ခရီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရန္သတၱဳျပဳမည့္၊ ေခ်ာက္လွန္႔မည့္၊ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေစမည့္ အစီ အစဥ္မ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူမ်ားစိတ္တိုင္းက် (သူတို႔အလိုက်) ျပဳျပင္ဖန္တီး က်ံဳးသြင္းထားသည့္ ၀န္းက်င္တခုထဲသို႔ မိမိကိုယ္ကို (သိလ်က္ႏွင့္) ပစ္ထည့္လိုက္သင့္ပါသလား။
ဤသို႔ ေသခ်ာေနပါလ်က္ ထိုခရီးကို သြားရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ မသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ခရီးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ခရီးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ သားငယ္ ပူဆာ၍ လိုက္ပို႔ျဖစ္သည့္ ခရီးလား။ မသိပါ။
မည္သို႔ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခရီးတခုကို အစပ်ိဳးရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
စူး႐ွေသာ ၀ီစီသံ တခ်က္ၾကားလိုက္ရ၏။
သိမ့္ကနဲ တုန္သြားေသာ ခံစားမႈတခုကို ရလိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္မ်ား ယိမ္း လႈပ္သြားခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခရီးတခုကို အမွန္တကယ္ပင္ စတင္ခဲ့ပါၿပီ။ ရထားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ခရီးတခုဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီ။ တကၽြိကၽြိ တအိအိျမည္သံမ်ားႏွင့္အတူ ရထားငယ္သည္ ပိတ္ထားေသာ ဆင္နား ႐ြက္တံခါးတခုကို သူ႔ဦးေခါင္းျဖင့္ တိုးေ၀ွ႔လိုက္သည္။ ထိုတံခါးသည္ တကၽြိကၽြိ တအိအိျမည္ရင္းပင္ ပြင့္သြားခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အလင္းမွလာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း တံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲ ေရာက္႐ိွသြားၾကသည္။ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေတာ့ မဟုတ္။ အနီႏွင့္ ခရမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ စြက္ထားၿပီး ျပျပ အလင္း သာ႐ွိေသာ အေတာ္ေမွာင္သည့္ အေမွာင္ျဖစ္သည္။ ျပန္ဆုတ္ခြင့္မ႐ွိေသာ ခရီးတခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္ ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႔ရမည္မ်ားကို ဆႏၵ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ လက္ခံ ျဖတ္သန္း ႐ံုမွတပါး အျခားနည္းလမ္း မ႐ွိေတာ့ပါ။
ျမင္ကြင္းသည္ အေမွာင္ကို အလင္းက လုေန၏။ အလြန္အင္အားနည္းပါးလွေသာ အလင္းမွဳန္မွဳန္ ေလးကို အ ေမွာင္က ပ်က္ရယ္ျပဳေန၏။ အလြန္အင္အား နည္းပါးလွေသာ အလင္းမွဳန္မွဳန္ကေလးကို အေမွာင္က ပ်က္ရယ္ ျပဳေန၏။
ရယ္သံလိုလို၊ ညည္းသံလိုလို၊ ျခိမ္းေျခာက္သံလိုလို အသံမ်ား ၀န္းက်င္တခုလံုးတြင္ ထြက္ေပၚေန သည္။ စိတ္ ဓါတ္ကို စတင္ ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားေနေသာ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ သားငယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ သည္ တခ်က္ တုန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သားငယ္၏ လက္ကို တင္းတင္းဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း-
"သားမေၾကာက္နဲ႔ မင္းေသနတ္ကို အသင့္ခ်ိန္ထား"
ဟုအားေပး၍ သူ႔ေသနတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖင့္ အုပ္မိုးကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်ိန္႐ြယ္ ပစ္ခတ္ဟန္ ျပဳလိုက္သည္။ ကေလး၏ စိတ္ဓါတ္ကို အေရးေပၚ အားမာန္ ျဖည့္သြင္းေပးသည့္ ႀကိဳးပမ္းမွဳ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤေနရာသို႔ ထိုကေလးကို ေခၚလာမိသည့္ လြဲေခ်ာ္လြန္းလွေသာ အစီအစဥ္ကိုေတာ့ ထိုလုပ္ရပ္က ေခ်ဖ်က္ ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိ႐ွိေနာင္တ ရေနမိသည္။
သံုးႏိုင္စြမ္းရည္မ႐ွိေသာ သူ႔ေသနတ္ေလးအေၾကာင္း (သည္ကေလး) မေတြးမိေစဖို႔ ႀကိတ္ဆု ေတာင္းေနမိ၏။
ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ခပ္ျပင္းျပင္း ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ေသာ လက္သည္း႐ွည္မ်ား စူးနစ္၀င္ ေရာက္လာသည္။ စနစ္တက် စိတ္ဓါတ္ၿဖိဳခြဲျခင္းဒဏ္ကို စတင္ခံစားလိုက္ရေသာ မိန္းမသား တေယာက္၏ ခံစားမႈျပယုဂ္ျဖစ္သည္။ လူမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ကို ဖ်က္ဆီးႏွိပ္ကြပ္ပစ္ဖို႔ စနစ္တက် မၾကံစည္အပ္မွန္း ဘာေၾကာင့္ လူေတြ သတိမမူ မိၾကပါသလဲ။
တုန္ယင္သလို ႐ွိေသာ္လည္း ထိမ္းသိမ္းထားေသာ အသံျဖင့္-
"သားသား၊ မေၾကာက္နဲ႔၊ အေကာင္ေတြ႔ရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္"
အေမ၏ သားကို အားေပးစကား မဆံုးလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ညာဖက္ အေပၚေထာင့္မွ အ၀တ္ဖားလ်ားႏွင့္ သရဲ႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ ၿပိဳက်လာၿပီး၊ သူ႔ညာလက္ ဖတ္လပ္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာဆီသို႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။
"သား ပစ္၊ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း" ေအာ္ဟစ္အားေပး၍ ကေလးလက္ကို ဆြဲကာ ေသနတ္ေသးေသး ေလးႏွင့္ ထို အ႐ုပ္ကို ပစ္ဟန္ျပဳရင္း သူ႔႐ိုက္ခ်က္ကို ေခါင္းငံု႔ေ႐ွာင္လိုက္ရ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြံ႔ ေနခဲ့ပါသလား။
မေၾကာက္ပါ။
'တာရာမင္းေ၀' ၏ 'အ႐ုပ္ၿမိဳ႔ေတာ္' လို၊ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေသာ၊ စိတ္႐ွိတိုင္း ကန္႔လန္႔ေတြးရင္း ရယ္ေမာပစ္ဖို႔ မ ေကာင္းေသာ အ႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရမည္ကို သိထားႏွင့္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထား ခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ရထားဘီးသည္ တကၽြိကၽြိ တအိအိ ျမည္ေန၏။
အေမွာင္ကို ခရမ္းျပာႏွင့္ အနီက်ဲက်ဲတို႔ ဆိုးပက္ထား၍ ထိုအေရာင္တို႔သည္ စိတ္ကို ေျခာက္ျခား ေစသည္။ အ လံုပိတ္ခန္းျဖစ္၍ ေလမသန္႔။ ဖံုနံ႔မ်ား မႊန္ေနသည္။ ေအာ္ညည္းသံ တုန္တုန္ရီရီတို႔က အဆက္မျပတ္ ပ်ံ႔လြင့္ေန၏။ ထို၀န္းက်င္သည္ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ကစားကြင္း ဖန္တီး႐ွင္တို႔ စိတ္တိုင္းက် ျပဳျပင္ထားေသာ ၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။
လူတို႔ စိတ္ဓါတ္ကို အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္ ဖိညႇစ္အႏိုင္ယူထားသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ား ျဖစ္သည္။
ထိုအေျခအေနတြင္ ေနေပ်ာ္ပါမည္လား မိတ္ေဆြ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုကေတာ့ ျပန္ဆုတ္ခါြခြင့္မဲ့ ရထားသံလမ္းတခုေပၚတြင္ သူေခၚရာသို႔ လိုက္ပါ သြားေနရၿပီ ျဖစ္သည္။
ရထားတစီး၊
စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ဖန္တီးထားေသာ ၀န္းက်င္၊
အေမွာင္မ်ား၊
မိသားစု သံုးေယာက္၊
ေလထုညစ္ထပ္ထပ္၊
ညည္းညဴသံမ်ား၊ ေလတိုးသံမ်ား။
အေမွာင္၊ မိသားစုသံုးဦး၊ ရထားတေကာင္၊ သံလမ္းတေခ်ာင္း၊ ဖုန္နံ႔စူး႐ွ႐ွ႐ွိေသာေလ၊ သံလမ္းကို ပြတ္ႀကိတ္သံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊
ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားေသာ၀န္းက်င္၊
အေၾကာက္တရား၊
ဖိစီးျခင္း၊
ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား၊
နီက်င္က်င္မီးေရာင္၊
လူတို႔ဖန္တီးထားသည့္ အေျခအေန၊ ရထားတ႐ုပ္၊ မိသားတစု၊ သူလိုရာသြားမည့္ သံလမ္းတစံု။ အစြမ္း႐ွိသေလာက္ ေျခာက္လွန္႔တတ္ေသာ အ႐ုပ္မ်ား။
အလံုခန္းတခုထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစုသာ။
သံလမ္းသည္ အေကြ႔တခုဆီသို႔ လွည့္ပတ္ ၀င္ေရာက္လိုက္၏။ အေကြ႔တိုင္းသည္ အေျပာင္းအလဲ တခုစီကို ပိုင္ဆိုင္ထားတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ့ထားသင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းေရာင္စံုပြင့္ဖတ္မ်ား က်ေရာက္ ေမ်ာပါေနၿပီး၊ ေရၾကည္ၾကည္ စီးေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းတခုမွ ေရျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္လာသည္။
နားထဲသို႔ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ျမည္ေနေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိ ယႏၱရားတခု၏ အသံ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ညာဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္ ျမင္ဖူးေနက် ျပည္သူ႔တရား႐ွင္ႀကီး 'ေပါင္ခ်ိန္' ႏွင့္ သူ႔ အေပါင္းအပါမ်ား။
တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္၊ အမွန္တရားျမတ္ႏိုးလြန္းသူႀကီး၊ သမာသမတ္႐ွိလြန္းသူႀကီး 'ေပါင္ခ်ိန္' သည္ ဤအ ခန္းထဲတြင္ေတာ့ လူမ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ျခိမ္းေျခာက္ သူႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူ႔လက္ထဲမွ သစ ္တံုးတခုျဖင့္ သူ႔စပြဲကို တဒုန္းဒုန္းထုေနသည္။ သူ႔ေ႐ွ႔ေရာက္လာသူ ဘယ္သူကိုမဆို တရားခံအျဖစ္ ျပစ္ ဒဏ္ခ်မည့္သေဘာ။ သူ႔အျခံအရံမ်ား အားလံုးကလည္း ရထားေပၚပါလာသူ မွန္သမွ်ကို တရားခံလိုသ ေဘာထားကာ ခပ္တင္းတင္း ခပ္ရဲရဲၾကည့္ေနၾကသည္။ ေခြးေခါင္းဓါးစက္ ႀကီးက ပါးစပ္ဟျဖဲကာ လူတိုင္း၏ ေခါင္း ကို ေသြးသံရဲရဲ ျဖတ္ခ်လိုက္မည့္ဟန္။
ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသျဖစ္ပါ။
အရာရာသည္ စီမံခန္႔ခြဲသူတို႔ ဖန္တီးထားေသာ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားမ်ားေပၚ မူတည္ၿပီး ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္တတ္သည့္ သေဘာကို စဥ္းစားမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ၏ လက္မ်ားသည္ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး၊ 'ေပါင္ခ်ိန္' ၏ နဖူးတည့္တည့္ကို ခ်ိန္႐ြယ္ ပစ္ခတ္လိုက္ၾကသည္။ ထိုလႈပ္႐ွားမႈသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ တိုင္ပင္ထားျခင္းမ႐ွိေသာ တိက်လွသည့္ ခ်ိန္ကိုက္လႈပ္႐ွားမႈတခု (လြန္႔တုန္႔မႈ) တခုသာျဖစ္သည္။
ထိုစိတ္သည္ မတရားမႈကို ႐ြံမုန္းေသာစိတ္၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းကို ႐ုန္းႂကြတုန္႔ျပန္ေသာစိတ္ ျဖစ္မျဖစ္ စိတ္ပညာ႐ွင္တို႔ စိစစ္ေစခ်င္သည္။ မေတာ္မတရား ႏွိပ္စက္သည္ဟု ျမင္လာလွ်င္ အမွန္တရား၏ သေကၤတအျဖစ္( ႏွစ္သက္ခဲ့ စံုမက္ခဲ့ေသာ) 'ေပါင္ခ်ိန္' ကိုပင္ ပစ္သတ္ လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးေသာ စိတ္တခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုစိတ္သည္ ေမြးဖြားလာသည့္ လူသားတိုင္း၏ ရင္ထဲသို႔ သဘာ၀တရားက ထည့္သြင္းေပးလိုက္ေသာ အျမဳေတဓါတ္တမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေပါင္ခိ်န္ႀကီး တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။
ရထားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္ကာ ဆက္လက္ေ႐ြ႔လ်ားသြားလာရင္း ေျခာက္လွန္႔မႈ အဆင့္ ဆင့္ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေနဆဲ ျဖစ္၏။
ေကြ႔ခ်ိဳးတခုသို႔ ရထားေကြ႔ခ်လိုက္သည္။
'အား' ကနဲ ေအာ္သံတခု ထြက္လာသည္။ ဇနီးႏွင့္ သားငယ္ထံမွ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေခါင္းငံု႔လိုက္ၾက သည္။ သား က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ၾကံဳ႔၀င္ စီးကပ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ညာလက္က သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိုယ္ ေပၚမွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ မိုးကာၿပီး ျဖစ္ေနသည္။
မျမင္ကြယ္ရာမွ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထားေသာ ေႁမြတေကာင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေပါက္သတ္မည့္ဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ထိုးထြက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စကၠဴေႁမြ႐ုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ အ႐ုပ္ဟု မျမင္ႏိုင္ မထင္ႏိုင္ပဲ ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းရယ္ခ်င္လာသည္။
ကိုယ့္ေခၽြးနည္းစာေငြေၾကးကို ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ကို ႏွိပ္စက္ခံေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မိ သားစုအျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားေတြးမိ၍ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြသည္ ကိုယ္ရသင့္သည္မ်ားကို ထိုးအပ္၍ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ၾက ဖူးပါသလဲ။
အပိုင္း (၂)
႐ုပ္႐ွင္မ်ား၊ ဗီြဒီယိုဇာတ္ကားမ်ားထဲတြင္ေတာ့ 'ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္' ဟု စာတမ္းထိုးၾကမည္ ထင္သည္။
သရဲရထား၊ အပိုင္း(၁)ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ အထက္ပါ အေရးအသားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၆)ႏွစ္ခန္႔ (၂၀၀၀ ျပည့္၀န္းက်င္က) ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္က အသက္ငါးႏွစ္သားဟု ေဖာ္ျပ ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့ သားငယ္သည္ ယခုအခါ (၁၁)ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ ခန္႔မွန္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအေရးအသားကို ဘာ့ေၾကာင့္ ၿပီးဆံုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့သည္ကို အမွတ္မရေတာ့၊ မသိ ေတာ့ပါ။ ၂၀၀၆ ႏွစ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ ဓါတ္ပံုေဟာင္းဖိုင္မ်ား ႐ွာေဖြ ရာမွ ထိုေရးလက္ စကေလးအား အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ေတြ႔႐ွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ' ကၽြန္ေတာ္၏ စာေပ ဆိုင္ရာ အားထုတ္မႈမ်ား' ဟူေသာ ဖိုလ္ဒါ (Folder) ႀကီးေအာက္႐ွိ 'ေရးလက္စမ်ား' ဟူေသာ ဖိုလ္ဒါ ထဲတြင္ ဖိုင္ (File) တခုအေနျဖင့္ ျပန္ လည္ ေတြ႔႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။
ယခုအခါ ျမန္မာစာကို အတန္ငယ္ေခ်ာေအာင္ ဖတ္ျပဳႏိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးက သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲဖူးေသာ ေန႔ရက္တခု၊ ကစားနည္းတခုအေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ ရေသာအခါ အလြန္ သေဘာက်သြားၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အား ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္ေရးရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆႏၵအား ကၽြန္ေတာ္ မျဖည့္ဆီးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္က မွိန္၀ါးလိုက္ခဲၿ့ပီ ျဖစ္သည္။ ေႁမြႀကီးၿပီးေတာ့ ဘာေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ၾကရသည္မွာ အ႐ိုးစုေတြ၊ လူေသအေလာင္းလိုမ်ိဳး ေတြ၊ ဖုန္နံ႔မႊန္ထူထူေတြ၊ ေမွာင္မဲမဲနီရဲရဲ အလင္း အေမွာင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆိုရလ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ အသံမ်ား၊ အနံ႔မ်ားသာ ရ႐ွိခဲ့ၾကၿပီး မည္ သည့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္မ်ိဳးမွ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါ။
ျခိမ္းေျခာက္၊ ေျခာက္လွန္႔ခံရမႈ၊ စိတ္ဖိစီးခံရမႈ၊ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိမႈ၊ ဟူေသာခံစားမႈမ်ား အတြက္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြမ်ားေပးၿပီး၊ ကစားခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အေနျဖင့္ ထို တႀကိမ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သရဲရထား မစီးျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ ဖန္တီးသူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခန္႔ခြဲထားေသာ ေဘာင္ တခု၊ ၀န္းက်င္တခုထဲတြင္ ထိုသူတို႔ စိတ္တိုင္းက် အႏွိပ္စက္ခံရေသာ ဘ၀မွ လြန္ေျမာက္၊ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမွာ ကစားနည္းတခု ကစားကြင္းတခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ့ခဲ့ပါ။
ကစားနည္းတခုကို မကစားျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကစားကြင္းတခုကို မသြားေရာက္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေသာ္လည္း ဘ၀ကစားကြင္းအတြင္း႐ွိ ကိုယ္မကစားလိုေသာ ကစားနည္းကို မည္သို႔ ေ႐ွာင္ ကြင္းရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။ နည္းလမ္းမ႐ွိခဲ့။
သရဲရထားစီးနည္းသည္ ပိန္းပိတ္အေမွာင္ႏွင့္ မီးအလင္းမွိန္တို႔ကို အားျပဳတည္ေဆာက္ထားေသာ ၀ကၤပါ ကစားကြင္း တခုျဖစ္လ်င္ ဘ၀သည္ ေန႔အလင္းႏွင့္ ညအေမွာင္တို႔ကို အားျပဳတည္ေဆာက္ထား ေသာ ၀ကၤပါ ကစားနည္းတခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သရဲရထား ကစားနည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္သားက ပလတ္စတစ္ ေသနတ္ကို ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘ၀တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္က သံမဏိေသနတ္ ကိုင္ေကာင္း ကိုင္ရမည္။ တရားမွ်တသေကၤတ ' ေပါင္ခ်ိန္' ႀကီးက ျမင္ျမင္ သမွ်ကို သတ္ျဖတ္ျပဖို႔ ေဒါသႀကီးေနသလိုမ်ိဳး၊ ဘ၀ထဲတြင္ အမွန္တရား၏ ပက္ပက္စက္စက္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို မခံ ရႏိုင္ဟု မည္သူမွ် ကံေသကမၼ မေျပာႏိုင္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ရသမွ် အခ်ိန္တြင္း၊ ေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွ ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားစြာ အခ်ိန္မေ႐ြး ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည့္ ဘ၀၀ကၤပါထဲတြင္ သရဲရထား စီးေနၾကရျခင္း မွ်သာ ျဖစ္သည္။
ကစားကြင္းမွ သရဲရထားတြင္ ရထားစီးေနရခ်ိန္ ႐ွိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္သန္ေနခြင့္ရ အခ်ိန္႐ွိသည္။
ကစားကြင္းက ရထားတြင္ ခရီးဆံုးထြက္ေပါက္႐ွိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ခရီးဆံုးထြက္ေပါက္ ဘယ္မွာ႐ွိပါသလဲ။
ေမးခြန္းမ်ားသည္ ရထားတစီးစာမက ေလးလံစြာ ကိုယ္ေပၚပိက်လ်က္။
ျငိမ္းေအးအိမ္
[အေျခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္မယူလိုက္ရပဲ မာယာေပၚ တင္လိုက္တာ ကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္]
No comments:
Post a Comment