ဒီစာကို Select ေပးၿပီးေရးပါ...
Summary
Rest of your post
Friday, December 25, 2009
Wednesday, December 23, 2009
မီဒီယာနဲ႔ဂ်င္ဒါ (ဒုတိယပိုင္း)
ေရးသူ- ဂ်ဴး
ေ႐ွးေခတ္က ေယဘူယ် မိန္းမတို႔သည္ စာမတတ္တာမ်ားသျဖင့္ လက္ေရးကလည္း မလွဘူးဟု အဆို႐ွိသည္။ ေမ႐ွင္၏ ပ်ိဳ႔မွာတမ္း သီခ်င္းတြင္ မိန္းကေလးလက္ေရးသီရင္ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ဟု ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ကၽြန္မ က႐ုဏာ သက္မိရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္ ေ႐ွးေခတ္က အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာမေတြထဲမွာ အလြန္နာမည္ေက်ာ္ၾကားသူေတြ ႐ွိခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွစ္သက္သျဖင့္ ခဏခဏ ႐ြတ္မိေသာ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးစာဆိုေတာ္ေတြ၏ လက္ရာျဖစ္သည္။
ေတာင္ငူေခတ္ စာေပအေရးအသား လက္ရာမဟုတ္သျဖင့္ ဓါတုကလ်ာ ေရးတာမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဟု စာေပပညာ႐ွင္မ်ား သံသယ ႐ွိၾကရေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကၽြန္မ ယခုတိုင္ ခဏခဏ ႐ြတ္ဆိုေနမိဆဲ ျဖစ္၏။ မဟာေစတီ အစခ်ီသည့္ ပိုဒ္စံုရတု ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြမ္းကို ႏွစ္သက္ေသာ ကၽြန္မသည္ ထိုကဗ်ာ၏ အခ်ပိုဒ္ကို ႏွလံုးသားျဖင့္ ခံစားႏိုင္ခဲ့သည္။ ကလ်ာေ႐ႊညီ၊ နန္းေကသီတို႔၊ ဦးခ်ီလက္စံု၊ ႐ွိပဒံုျဖင့္၊ ခိုလႈံဖ်ဖ်၊ ခစားၾက၍၊ ဂီတသံေအး၊ ၿငိမ့္ေလးညင္းသြဲ႔၊ နန္းဟန္ဖြဲ႔လ်က္၊ ကႏြဲ႔ကလ်၊ ေျဖေဖ်ာ္ၾကလည္း၊ ေသာကကိန္းေအာင္း၊ ပူလက္ေဟာင္းေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းမျမင္၊ ပူေႂကြးတင္လ်က္၊ မ႐ႊင္လ်က္ႏွင့္၊ ႐ႊင္ေယာင္က်င့္သည္၊ ခုျဖင့္ေျဖခက္သည္တကား... တဲ့။ မိန္းမသား၏ အပူေသာကကို ဖြင့္ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္ ေနရာတြင္ စကားလံုးေတြ ေျပာင္ေျမာက္လွပါသည္။
ေနာက္ၿပီး အိုင္ခ်င္းေတြကို ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စာအုပ္ေတြ ေက်းဇူးျဖင့္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရရာမွ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစြာ ႐ွာေဖြ ဖတ္႐ႈမိသည္။ ေတာင္တြင္း႐ွင္ၿငိမ္းမယ္၏ ေရလိုခန္းေျခာက္ပါေစသား ဆိုသည့္ စာသားပါ၀င္သည့္ အိုင္ခ်င္းကို ၀တၳဳေတြထဲမွာ ကိုးကားၾကတာကို ခဏခဏဖတ္ရၿပီး ဖတ္ရသည့္တိုင္လည္း ရင္မွာ နင့္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူေရးသည္ဟု ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ေသာ ဘီလူးေမာင့္ေၾကာင့္ေစာင့္ ေတာ့တယ္ အိုင္ခ်င္းတခု ႐ွိေသးသည္။ ထိုအိုင္ခ်င္းမ်ားသည္ ထိုေခတ္က မိန္းကေလးတို႔၏ လူမႈဘ၀အေျခအေန ႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈကို ေလ့လာခြင့္ရသည္။
မီဒီယာဖန္တီးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲတြင္ ျပဇာတ္ေရးဆရာမေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမေတြ ႐ွိေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီး မီဒီယာပညာ႐ွင္ေတြ နည္းပါးသည္။ ေ႐ွးေခတ္က အီေနာင္ဇာတ္တို႔ ေဒ၀ကုမၼာဇာတ္တို႔ လိုမ်ိဳး နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ အမ်ိဳးသမီးျပဇာတ္ေတြ ယခုေခတ္မွာ ႐ွားပါးသည္။ ဇာတ္သဘင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ စာေပမွာေလာက္ ေနရာမရၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဇာတ္သဘင္ႏွင့္ စင္တင္ျပဇာတ္ ဖန္တီးဖို႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ႐ွိေနသည္မို႔ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ႐ုပ္႐ွင္ဘက္သို႔ တဟုန္တိုး ၀င္ေရာက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမမ်ား ထိုးေဖာက္လာ ႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား ထုတ္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ ဇာတ္ကားမ်ားသည္ ေငြေၾကးအရ ေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ေတြကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက သည္မွာ အထင္အ႐ွား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေမေမ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ မၾကည္ေအာင္၊ ေမ႐ွင္၊ မေအးမိႏွင့္ ေလဘာတီမျမရင္တို႔သည္ ဓာတ္ျပားေခတ္မွာ ထင္႐ွားသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မွာလည္း ေမလွၿမိဳင္၊ ထို႔ေနာက္ တင္တင္ျမ၊ မာမာေအး၊ ခ်ိဳျပံဳး မွ ရီရီသန္႔အထိ အမ်ိဳးသားပရိသတ္က ေလးေလးစားစား ႏွစ္သက္ၾကေသာ အဆိုေတာ္ေတြေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ အႏုပညာဖန္တီးႏိုင္စြမ္းမွာ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ ရင္တြင္းက လာသည့္အသံသည္ ကၽြန္မတို႔လို အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္အတြက္ ကိုယ္စားျပဳဖြင့္ဟ ေဖာ္ေပး လိုက္သလို ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနမိခ်ိန္မွာ သူတို႔သည္ ကၽြန္မပဲ ျဖစ္သည္။ ေလဘာတီမျမရင္၏ တနာရီတည္းခ်စ္ သီခ်င္း၊ ေ႐ႊျပည္စိုး သီခ်င္း၊ ေမလွၿမိဳင္ ျပန္လည္သီဆိုသည့္ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္၏ ၿမိဳင္ သီခ်င္းတို႔ကို ကၽြန္မ အလြန္စြဲမက္သည္။ ထိုသီခ်င္းေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြ သီဆိုဖို႔ အမ်ိဳးသမီး၏ခံစားခ်က္ကို ငွားယူခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႔ေပးေသာ အမ်ိဳးသားေတးေရး ပညာ႐ွင္မ်ားကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိ ပါသည္။ ေ႐ႊျပည္ေအး၏ ေ႐ႊဖူးစာသီခ်င္းကို ၾကည္ၾကည္ေဌး၏မူျဖင့္ ခဏခဏ သီဆိုညည္းမိတိုင္း ဆရာေ႐ႊျပည္ေအးကို ေလးစားမိသည္။ ေက်းဇူးလည္း တင္မိသည္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္၏ ခ်စ္ေ၀ဒနာကို သူမို႔ ပီျပင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔တတ္ေလျခင္း။ အမ်ိဳးသမီး ဂီတစာဆိုေတြထဲမွာ မိုးေဒ၀ါသီခ်င္းကို ေရးသည့္ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္မွာ တေခတ္မွာတေယာက္ ဆိုရမွာပါ။
အသံမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ညာသံမွာ pitch အျမင့္စားကို ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသည့္ အယ္လ္ဆိုင္းဇီတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔သည္ အသံကို လိုသလို ကစားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာထဲတြင္ ပံုေဖာ္ျခင္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ေနရာကို ေလ့လာၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္စိတ္၀င္ စားစရာ ေကာင္းသည္။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာတြင္ သခင္ဘေသာင္း၏ ပန္းသာမစာဥသည္ ထိုေခတ္က ႐ိုး, အ, ၿပီး အကာအကြယ္မဲ့သည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ မွီၿငမ္းသည့္ ၀တၳဳျဖစ္ေသာ္လည္း ပန္းသာမစာဥ သည္ တကယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ၏ ဘ၀ျဖစ္၏။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူမ ႏွင့္ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႏွလံုးသား ႏူးညံ့ျမင့္ျမတ္ၿပီး ျပတ္သားေသာ မိန္းမေတြကို သိျမင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၾကည္ေအး၏ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္အင္အားျပင္းထန္ၿပီး ေတာ္လွန္စိတ္႐ွိေသာ မိန္းမေတြ ျဖစ္သည္။ တမ္းတတတ္သည္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ထဲက အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြဲျပားေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စြမ္းသည့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးေတြက ျမင့္ျမတ္သည့္ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ေတြ ျဖစ္သည္။ ၀သန္ေလခ်ိန္မွန္ကူးထဲက စစၥတာမမိုးသူ၊ ခ်စ္ေသာဤကမၻာထဲက ေဒါက္ႏွင္းေမာင္၏ အစ္မ မေလးသန္႔၊ သူတို႔သည္ ေလးစားထိုက္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
မီဒီယာထဲမွာ ေဖာ္ျပခံရတာျခင္းအတူတူ ထိုေခတ္က အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ယေန႔ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရာပိုေကာင္းလာသည္ကို မေတြ႔ရပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မီးဖိုေခ်ာင္အိမ္ေထာင္ ထိမ္းသိမ္းမႈႏွင့္ ဖက္႐ွင္ အမ်ိဳးအစားအတြက္ပဲ ပံုေဖာ္ခံရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အခုအခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္ၿပီးဟု မေျပာႏိုင္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ျပင္ပေလာကတြင္ က်င္လည္ေနၾကရၿပီ မွန္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္လာတာ မဟုတ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ အျပင္ေငြ႐ွာသည့္အလုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးကို တၿပိဳင္တည္း လုပ္လာရျခင္းျဖစ္သည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာေတြသည္ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔ထားတာ မဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ကို ထင္ဟပ္ျပ ေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ေနရာကို မကြယ္မ၀ွက္ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ျပေနေသာ မီဒီယာေတြ ျဖစ္၏။ ေၾကာ္ျငာထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း၊ ပန္းကန္ေဆးဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း တို႔အတြက္ အသံုးျပဳခံရၿပီး၊ အမ်ိဳးသားတို႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေၾကာ္ျငာ၊ ဆီေၾကာ္ျငာ၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ေၾကာ္ျငာတို႔တြင္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေတြကို မသံုးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ိဳးသမီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ သံုးသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက ေမးစရာမလို ေအာင္ နားလည္ၿပီးသား ကြဲျပားသည့္ အခန္းက႑ေတြမို႔ပါ။ မိန္းမသည္ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္းမွာ တာ၀န္ယူေနက်။ ပန္ကန္ေဆးသည့္ေၾကာ္ျငာကို ခိုင္သင္းၾကည္ႏွင့္ မေၾကာ္ျငာဘဲ ေက်ာ္ရဲေအာင္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာ ၾကည့္ပါလား။ ပရိသတ္ အိမ္႐ွင္မေတြ ကိုယ္တိုင္က ရယ္ေမာၾကလိမ့္မည္။ ပရိသတ္ အမ်ိုဳးသမီးေတြ ကိုယ္တိုင္က 'ဒါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ကိစၥ' ဟု ေ၀ဖန္လိမ့္မည္။ အထာက်ၿပီးသား တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ အခန္းက႑ မဟုတ္လား။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ တသမတ္တည္း ေနရာယူေနရတာကို အမ်ိဳးသမီးထုကိုယ္တိုင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထား သည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မီဒီယာမွာ ဒီအတိုင္း ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဗီြဒီယို၊ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ၏ အခန္းက႑ကို ၾကည့္ၾကည့္လွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စား စရာ ေကာင္းပါသည္။ တီဗီြေၾကာ္ျငာထဲက အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသား အခန္းက႑ကြဲျပားမႈ၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္းက႑ ကြဲျပားမႈ၊ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြထဲမွ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္း က႑ကြဲျပားမႈတို႔သည္ သတိထားၾကည့္လွ်င္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္သာေနပါသည္။
မီဒယာေတြတြင္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အလွအပလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ျမင္သူကို စိတ္ၾကည္ႏူးမႈ သို႔မဟုတ္ စိတ္ႏႈိးဆြမႈ ေပးစြမ္းသည့္အရာလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဦးေဏွာက္အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးသည့္ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္။ ဖက္႐ွင္အတြက္ မ်က္ႏွာခ်ယ္သမႈဆိုင္ရာ အလွအပ ပစၥည္းႏွင့္ ကရိယာတို႔ အတြက္ ေၾကာ္ျငာေပးရသည့္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ လက္ဗ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာင္ ကြန္ျပဴတာကို သံုးစြဲေနသည့္ ပံုရိပ္ထက္ အလွျပသည့္ ပံုရိပ္ကို ေတြ႔ရမည္။ တကယ္သံုးစြဲေနေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာ့ အမိ်ဳးသားေတြကို သံုးပါလိမ့္မည္။ ကားကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ ကားေမာင္းသူမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကားကို အလွျပလိုလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၏ အလွႏွင့္ ထပ္တူျပလိမ့္မည္။
တခါတခါေတာ့ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသည့္ ေၾကာ္ျငာတခုတေလတြင္ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္းေပၚမွာ ထိုင္ျပတာ ေတြ႔ဖူးသည္။ ကားေပၚမွာထိုင္လ်က္ ေကာ္ဖီမွာယူတာကို ေတြ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးေၾကာ္ျငာ အတြက္ ကေလးကို ေဆးတိုက္သည့္ ျပကြက္မ်ိဳး၊ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ ျပဳစုသည့္ ျပကြက္မ်ိဳးတြင္ အေဖထက္ အေမကိုပဲ ေတြ႔ရတာ မ်ားသည္။ ထိုေၾကာ္ျငာမ်ိဳးတြင္ ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားသူသည္ အေမမဟုတ္ပဲ အေဖျဖစ္ေန ခဲ့လွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး မဟုတ္ဘဲ မင္းသားျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ ၾကည့္သူအတြက္ ႏွာေခါင္း႐ႈ႔ံစရာ ေတာင္ ျဖစ္သြားမလားမသိ။ ကေလးအေမက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဟု ေ၀ဖန္စိတ္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္မိၾကမည္လား မသိ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမေတြ၏ အခန္းက႑က တကယ္ပဲ ပံုေသ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကို မီဒီယာတြင္ ဖံုးဖိမရ ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာ၏ အစြမ္းသတၱိမွာ အျပင္ေလာကကို ထင္ဟပ္ျပ႐ံုပဲလား။ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုးျပ႐ံု ေလာက္ပဲလား။ ႏိုင္ငံတခု၏ အဆင့္အတန္းကို ယဥ္ေက်းမႈကို အလုပ္ခြဲျခားမႈကို ျပ႐ံုပဲလား။ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါ။ မီဒီယာသည္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကို ပံုေဖာ္ဖို႔လည္း အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မီဒီယာက တတ္စြမ္းပါလိမ့္မည္။ မီဒီယာ၏ အသံုး၀င္မႈသည္ အကန္႔အသတ္မ႐ွိ။ မီဒီယာကို ဖန္တီးအမ်ိဳးသမီး မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ မေက်ာ္လြန္လွ်င္ေတာင္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ေလာကကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ တတ္စြမ္းႏိုင္ၾကပါသည္။
ေရခ်ယ္ကာဆန္ ဟူသည့္ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမႀကီး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာစပရင္းရာသီ Silent Spring စာအုပ္သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစေသာ လူ႔အသက္ကို အႏၱရာယ္ျပဳေသာ ဒီဒီတီ ပိုးသတ္ေဆး၏ မေကာင္းက်ိဳးတို႔ကို ပီျပင္စြာ စနစ္တက် ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အျခားဖြ႔ံၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံတို႔တြင္ ထိုပိုးသတ္ေဆးအသံုးကို ဥပေဒျဖင့္ တားျမစ္လိုက္သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာအုပ္တအုပ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္ကားတကားသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပံုေျပာင္းေအာင္ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ႏိုင္၏။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ဘ၀လူမႈရပ္တည္မႈတို႔ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ ဆီမြန္းဒီေဘာဘြား၏ စာအုပ္ႏွင့္အတူ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္၏ စာအုပ္လည္း ပါသည္။
ယခုအခါ သူတို႔ဆီတြင္ အမ်ိဳးသမီး ရဲအရာ႐ွိေတြသည္ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္အတူ လူဆိုးဖမ္းသည့္ အလုပ္တြင္ တန္းတူပါ၀င္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေမာင္းသူ ေတြ၊ ေလထီးခုန္ဆင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါလာသည္။ ဒါက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားဟူသည့္ ဂ်င္ဒါႏွင့္ မဆိုင္လွဘဲ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံုႏွင့္ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈတို႔ကသာ အဓိက က်သင့္ပါသည္။ ဒါေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္သည္ဆိုလွ်င္ ထိုေျပာင္းလဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ မီဒီယာ၏တြန္းအားက အေရးပါေသာ ေနရာမွာ ပါ၀င္ေနပါသည္။
ဂ်ဴး။
[ျမန္မာသစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၀၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
ေတာင္ငူေခတ္ စာေပအေရးအသား လက္ရာမဟုတ္သျဖင့္ ဓါတုကလ်ာ ေရးတာမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဟု စာေပပညာ႐ွင္မ်ား သံသယ ႐ွိၾကရေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကၽြန္မ ယခုတိုင္ ခဏခဏ ႐ြတ္ဆိုေနမိဆဲ ျဖစ္၏။ မဟာေစတီ အစခ်ီသည့္ ပိုဒ္စံုရတု ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြမ္းကို ႏွစ္သက္ေသာ ကၽြန္မသည္ ထိုကဗ်ာ၏ အခ်ပိုဒ္ကို ႏွလံုးသားျဖင့္ ခံစားႏိုင္ခဲ့သည္။ ကလ်ာေ႐ႊညီ၊ နန္းေကသီတို႔၊ ဦးခ်ီလက္စံု၊ ႐ွိပဒံုျဖင့္၊ ခိုလႈံဖ်ဖ်၊ ခစားၾက၍၊ ဂီတသံေအး၊ ၿငိမ့္ေလးညင္းသြဲ႔၊ နန္းဟန္ဖြဲ႔လ်က္၊ ကႏြဲ႔ကလ်၊ ေျဖေဖ်ာ္ၾကလည္း၊ ေသာကကိန္းေအာင္း၊ ပူလက္ေဟာင္းေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းမျမင္၊ ပူေႂကြးတင္လ်က္၊ မ႐ႊင္လ်က္ႏွင့္၊ ႐ႊင္ေယာင္က်င့္သည္၊ ခုျဖင့္ေျဖခက္သည္တကား... တဲ့။ မိန္းမသား၏ အပူေသာကကို ဖြင့္ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္ ေနရာတြင္ စကားလံုးေတြ ေျပာင္ေျမာက္လွပါသည္။
ေနာက္ၿပီး အိုင္ခ်င္းေတြကို ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စာအုပ္ေတြ ေက်းဇူးျဖင့္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရရာမွ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစြာ ႐ွာေဖြ ဖတ္႐ႈမိသည္။ ေတာင္တြင္း႐ွင္ၿငိမ္းမယ္၏ ေရလိုခန္းေျခာက္ပါေစသား ဆိုသည့္ စာသားပါ၀င္သည့္ အိုင္ခ်င္းကို ၀တၳဳေတြထဲမွာ ကိုးကားၾကတာကို ခဏခဏဖတ္ရၿပီး ဖတ္ရသည့္တိုင္လည္း ရင္မွာ နင့္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူေရးသည္ဟု ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ေသာ ဘီလူးေမာင့္ေၾကာင့္ေစာင့္ ေတာ့တယ္ အိုင္ခ်င္းတခု ႐ွိေသးသည္။ ထိုအိုင္ခ်င္းမ်ားသည္ ထိုေခတ္က မိန္းကေလးတို႔၏ လူမႈဘ၀အေျခအေန ႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈကို ေလ့လာခြင့္ရသည္။
မီဒီယာဖန္တီးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲတြင္ ျပဇာတ္ေရးဆရာမေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမေတြ ႐ွိေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီး မီဒီယာပညာ႐ွင္ေတြ နည္းပါးသည္။ ေ႐ွးေခတ္က အီေနာင္ဇာတ္တို႔ ေဒ၀ကုမၼာဇာတ္တို႔ လိုမ်ိဳး နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ အမ်ိဳးသမီးျပဇာတ္ေတြ ယခုေခတ္မွာ ႐ွားပါးသည္။ ဇာတ္သဘင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ စာေပမွာေလာက္ ေနရာမရၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဇာတ္သဘင္ႏွင့္ စင္တင္ျပဇာတ္ ဖန္တီးဖို႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ႐ွိေနသည္မို႔ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ႐ုပ္႐ွင္ဘက္သို႔ တဟုန္တိုး ၀င္ေရာက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမမ်ား ထိုးေဖာက္လာ ႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား ထုတ္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ ဇာတ္ကားမ်ားသည္ ေငြေၾကးအရ ေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ေတြကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက သည္မွာ အထင္အ႐ွား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေမေမ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ မၾကည္ေအာင္၊ ေမ႐ွင္၊ မေအးမိႏွင့္ ေလဘာတီမျမရင္တို႔သည္ ဓာတ္ျပားေခတ္မွာ ထင္႐ွားသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မွာလည္း ေမလွၿမိဳင္၊ ထို႔ေနာက္ တင္တင္ျမ၊ မာမာေအး၊ ခ်ိဳျပံဳး မွ ရီရီသန္႔အထိ အမ်ိဳးသားပရိသတ္က ေလးေလးစားစား ႏွစ္သက္ၾကေသာ အဆိုေတာ္ေတြေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ အႏုပညာဖန္တီးႏိုင္စြမ္းမွာ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ ရင္တြင္းက လာသည့္အသံသည္ ကၽြန္မတို႔လို အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္အတြက္ ကိုယ္စားျပဳဖြင့္ဟ ေဖာ္ေပး လိုက္သလို ႐ွိသည္။ သူတို႔၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနမိခ်ိန္မွာ သူတို႔သည္ ကၽြန္မပဲ ျဖစ္သည္။ ေလဘာတီမျမရင္၏ တနာရီတည္းခ်စ္ သီခ်င္း၊ ေ႐ႊျပည္စိုး သီခ်င္း၊ ေမလွၿမိဳင္ ျပန္လည္သီဆိုသည့္ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္၏ ၿမိဳင္ သီခ်င္းတို႔ကို ကၽြန္မ အလြန္စြဲမက္သည္။ ထိုသီခ်င္းေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြ သီဆိုဖို႔ အမ်ိဳးသမီး၏ခံစားခ်က္ကို ငွားယူခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႔ေပးေသာ အမ်ိဳးသားေတးေရး ပညာ႐ွင္မ်ားကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိ ပါသည္။ ေ႐ႊျပည္ေအး၏ ေ႐ႊဖူးစာသီခ်င္းကို ၾကည္ၾကည္ေဌး၏မူျဖင့္ ခဏခဏ သီဆိုညည္းမိတိုင္း ဆရာေ႐ႊျပည္ေအးကို ေလးစားမိသည္။ ေက်းဇူးလည္း တင္မိသည္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္၏ ခ်စ္ေ၀ဒနာကို သူမို႔ ပီျပင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔တတ္ေလျခင္း။ အမ်ိဳးသမီး ဂီတစာဆိုေတြထဲမွာ မိုးေဒ၀ါသီခ်င္းကို ေရးသည့္ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္မွာ တေခတ္မွာတေယာက္ ဆိုရမွာပါ။
အသံမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ညာသံမွာ pitch အျမင့္စားကို ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသည့္ အယ္လ္ဆိုင္းဇီတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔သည္ အသံကို လိုသလို ကစားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာထဲတြင္ ပံုေဖာ္ျခင္းခံရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ေနရာကို ေလ့လာၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္စိတ္၀င္ စားစရာ ေကာင္းသည္။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာတြင္ သခင္ဘေသာင္း၏ ပန္းသာမစာဥသည္ ထိုေခတ္က ႐ိုး, အ, ၿပီး အကာအကြယ္မဲ့သည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ မွီၿငမ္းသည့္ ၀တၳဳျဖစ္ေသာ္လည္း ပန္းသာမစာဥ သည္ တကယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ၏ ဘ၀ျဖစ္၏။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူမ ႏွင့္ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႏွလံုးသား ႏူးညံ့ျမင့္ျမတ္ၿပီး ျပတ္သားေသာ မိန္းမေတြကို သိျမင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၾကည္ေအး၏ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္အင္အားျပင္းထန္ၿပီး ေတာ္လွန္စိတ္႐ွိေသာ မိန္းမေတြ ျဖစ္သည္။ တမ္းတတတ္သည္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ထဲက အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြဲျပားေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စြမ္းသည့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးေတြက ျမင့္ျမတ္သည့္ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ေတြ ျဖစ္သည္။ ၀သန္ေလခ်ိန္မွန္ကူးထဲက စစၥတာမမိုးသူ၊ ခ်စ္ေသာဤကမၻာထဲက ေဒါက္ႏွင္းေမာင္၏ အစ္မ မေလးသန္႔၊ သူတို႔သည္ ေလးစားထိုက္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
မီဒီယာထဲမွာ ေဖာ္ျပခံရတာျခင္းအတူတူ ထိုေခတ္က အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ယေန႔ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရာပိုေကာင္းလာသည္ကို မေတြ႔ရပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မီးဖိုေခ်ာင္အိမ္ေထာင္ ထိမ္းသိမ္းမႈႏွင့္ ဖက္႐ွင္ အမ်ိဳးအစားအတြက္ပဲ ပံုေဖာ္ခံရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အခုအခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္ၿပီးဟု မေျပာႏိုင္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ ျပင္ပေလာကတြင္ က်င္လည္ေနၾကရၿပီ မွန္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြတ္လာတာ မဟုတ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ အျပင္ေငြ႐ွာသည့္အလုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးကို တၿပိဳင္တည္း လုပ္လာရျခင္းျဖစ္သည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာေတြသည္ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔ထားတာ မဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ကို ထင္ဟပ္ျပ ေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ေနရာကို မကြယ္မ၀ွက္ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ျပေနေသာ မီဒီယာေတြ ျဖစ္၏။ ေၾကာ္ျငာထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း၊ ပန္းကန္ေဆးဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာျခင္း တို႔အတြက္ အသံုးျပဳခံရၿပီး၊ အမ်ိဳးသားတို႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေၾကာ္ျငာ၊ ဆီေၾကာ္ျငာ၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ေၾကာ္ျငာတို႔တြင္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေတြကို မသံုးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ိဳးသမီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ သံုးသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက ေမးစရာမလို ေအာင္ နားလည္ၿပီးသား ကြဲျပားသည့္ အခန္းက႑ေတြမို႔ပါ။ မိန္းမသည္ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္းမွာ တာ၀န္ယူေနက်။ ပန္ကန္ေဆးသည့္ေၾကာ္ျငာကို ခိုင္သင္းၾကည္ႏွင့္ မေၾကာ္ျငာဘဲ ေက်ာ္ရဲေအာင္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာ ၾကည့္ပါလား။ ပရိသတ္ အိမ္႐ွင္မေတြ ကိုယ္တိုင္က ရယ္ေမာၾကလိမ့္မည္။ ပရိသတ္ အမ်ိုဳးသမီးေတြ ကိုယ္တိုင္က 'ဒါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ကိစၥ' ဟု ေ၀ဖန္လိမ့္မည္။ အထာက်ၿပီးသား တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ အခန္းက႑ မဟုတ္လား။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ တသမတ္တည္း ေနရာယူေနရတာကို အမ်ိဳးသမီးထုကိုယ္တိုင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထား သည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မီဒီယာမွာ ဒီအတိုင္း ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဗီြဒီယို၊ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ၏ အခန္းက႑ကို ၾကည့္ၾကည့္လွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စား စရာ ေကာင္းပါသည္။ တီဗီြေၾကာ္ျငာထဲက အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသား အခန္းက႑ကြဲျပားမႈ၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္းက႑ ကြဲျပားမႈ၊ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြထဲမွ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားအခန္း က႑ကြဲျပားမႈတို႔သည္ သတိထားၾကည့္လွ်င္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္သာေနပါသည္။
မီဒယာေတြတြင္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အလွအပလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ျမင္သူကို စိတ္ၾကည္ႏူးမႈ သို႔မဟုတ္ စိတ္ႏႈိးဆြမႈ ေပးစြမ္းသည့္အရာလည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဦးေဏွာက္အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးသည့္ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္။ ဖက္႐ွင္အတြက္ မ်က္ႏွာခ်ယ္သမႈဆိုင္ရာ အလွအပ ပစၥည္းႏွင့္ ကရိယာတို႔ အတြက္ ေၾကာ္ျငာေပးရသည့္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ လက္ဗ္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာင္ ကြန္ျပဴတာကို သံုးစြဲေနသည့္ ပံုရိပ္ထက္ အလွျပသည့္ ပံုရိပ္ကို ေတြ႔ရမည္။ တကယ္သံုးစြဲေနေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာလွ်င္ေတာ့ အမိ်ဳးသားေတြကို သံုးပါလိမ့္မည္။ ကားကို ေၾကာ္ျငာလွ်င္ ကားေမာင္းသူမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကားကို အလွျပလိုလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၏ အလွႏွင့္ ထပ္တူျပလိမ့္မည္။
တခါတခါေတာ့ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသည့္ ေၾကာ္ျငာတခုတေလတြင္ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္းေပၚမွာ ထိုင္ျပတာ ေတြ႔ဖူးသည္။ ကားေပၚမွာထိုင္လ်က္ ေကာ္ဖီမွာယူတာကို ေတြ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးေၾကာ္ျငာ အတြက္ ကေလးကို ေဆးတိုက္သည့္ ျပကြက္မ်ိဳး၊ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ ျပဳစုသည့္ ျပကြက္မ်ိဳးတြင္ အေဖထက္ အေမကိုပဲ ေတြ႔ရတာ မ်ားသည္။ ထိုေၾကာ္ျငာမ်ိဳးတြင္ ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားသူသည္ အေမမဟုတ္ပဲ အေဖျဖစ္ေန ခဲ့လွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး မဟုတ္ဘဲ မင္းသားျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ ၾကည့္သူအတြက္ ႏွာေခါင္း႐ႈ႔ံစရာ ေတာင္ ျဖစ္သြားမလားမသိ။ ကေလးအေမက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဟု ေ၀ဖန္စိတ္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္မိၾကမည္လား မသိ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမေတြ၏ အခန္းက႑က တကယ္ပဲ ပံုေသ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကို မီဒီယာတြင္ ဖံုးဖိမရ ေတြ႔ရသည္။
မီဒီယာ၏ အစြမ္းသတၱိမွာ အျပင္ေလာကကို ထင္ဟပ္ျပ႐ံုပဲလား။ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုးျပ႐ံု ေလာက္ပဲလား။ ႏိုင္ငံတခု၏ အဆင့္အတန္းကို ယဥ္ေက်းမႈကို အလုပ္ခြဲျခားမႈကို ျပ႐ံုပဲလား။ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါ။ မီဒီယာသည္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကို ပံုေဖာ္ဖို႔လည္း အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မီဒီယာက တတ္စြမ္းပါလိမ့္မည္။ မီဒီယာ၏ အသံုး၀င္မႈသည္ အကန္႔အသတ္မ႐ွိ။ မီဒီယာကို ဖန္တီးအမ်ိဳးသမီး မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ မေက်ာ္လြန္လွ်င္ေတာင္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ေလာကကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ တတ္စြမ္းႏိုင္ၾကပါသည္။
ေရခ်ယ္ကာဆန္ ဟူသည့္ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမႀကီး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာစပရင္းရာသီ Silent Spring စာအုပ္သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစေသာ လူ႔အသက္ကို အႏၱရာယ္ျပဳေသာ ဒီဒီတီ ပိုးသတ္ေဆး၏ မေကာင္းက်ိဳးတို႔ကို ပီျပင္စြာ စနစ္တက် ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အျခားဖြ႔ံၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံတို႔တြင္ ထိုပိုးသတ္ေဆးအသံုးကို ဥပေဒျဖင့္ တားျမစ္လိုက္သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာအုပ္တအုပ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္ကားတကားသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပံုေျပာင္းေအာင္ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ႏိုင္၏။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ဘ၀လူမႈရပ္တည္မႈတို႔ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ တြန္းအားေပးသည့္ေနရာတြင္ ဆီမြန္းဒီေဘာဘြား၏ စာအုပ္ႏွင့္အတူ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္၏ စာအုပ္လည္း ပါသည္။
ယခုအခါ သူတို႔ဆီတြင္ အမ်ိဳးသမီး ရဲအရာ႐ွိေတြသည္ အမ်ိဳးသားေတြႏွင့္အတူ လူဆိုးဖမ္းသည့္ အလုပ္တြင္ တန္းတူပါ၀င္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေမာင္းသူ ေတြ၊ ေလထီးခုန္ဆင္းသူေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါလာသည္။ ဒါက အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသားဟူသည့္ ဂ်င္ဒါႏွင့္ မဆိုင္လွဘဲ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံုႏွင့္ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈတို႔ကသာ အဓိက က်သင့္ပါသည္။ ဒါေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္သည္ဆိုလွ်င္ ထိုေျပာင္းလဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ မီဒီယာ၏တြန္းအားက အေရးပါေသာ ေနရာမွာ ပါ၀င္ေနပါသည္။
ဂ်ဴး။
[ျမန္မာသစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၀၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
မီဒီယာႏွင့္ဂ်င္ဒါ
ေရးသူ- ဂ်ဴး
အမ်ိဳးသမီးႏွင့္မီဒီယာဟူေသာ စကားလံုးတြဲကို စဥ္းစားတိုင္း ကၽြန္မအာ႐ံုတြင္ ေပၚလာေသာ ေၾကာ္ျငာေလးတခု ႐ွိသည္။ အဲဒါက ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာတခု ျဖစ္သည္။ ပန္းကန္အိုးခြက္ေဆးသည့္ ဆပ္ျပာရည္တခုကို ေၾကာ္ျငာျခင္းျဖစ္သည္။ ခိုင္သင္းၾကည္က ပန္းကန္ေဆးျပသည္။ ခိုင္သင္းၾကည္ လွပါသည္။ ခ်စ္စရာ လည္းေကာင္းပါသည္။ ပန္းကန္ကို ထိုဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ေဆးျပသည့္အခါ ေတာက္ပေျပာင္လက္သြားသည္ကို ျပသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စင္ၾကယ္သြားသလဲဆိုလွ်င္ ပန္းကန္ကို မင္းသမီးက လက္ညိႇဳးေလးျဖင့္ ေထာက္ ျခစ္ၾကည့္သည့္အခါ ဂ်ရစ္ ဂ်ရစ္ဟု ျမည္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ၾကည့္သူေတြထံမွာ ရလိုက္သည္။ အားလံုးပဲ ေတာက္ေျပာင္သြားတာပဲတဲ့။ ေၾကာ္ျငာက ေျပာစရာ မ႐ွိ၊ အပိုအလိုမ႐ွိပါ။ ဂီတႏွင့္ ပံုရိပ္ေတြက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မက အဲဒီေၾကာ္ျငာကို ၾကည့္မိတိုင္း ဂ်င္ဒါ (Gender) ခြဲျခားမႈေၾကာင့္ အေလ့အထ ထံုးစံျဖစ္ေနရသည့္ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ၏ ခံယူခ်က္ကို သတိထားမိသည္။
ခိုင္သင္းၾကည္က ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာ္ျငာရတာလဲ။ လြင္မိုး သို႔မဟုတ္ ခန္႔စည္သူ သို႔မဟုတ္ ေက်ာ္ရဲေအာင္ မင္းသားတေယာက္ေယာက္ကို မသံုးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းသမီးေလးကို ပန္းကန္ေဆးခိုင္းတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥက မိန္းမေတြ၏ကိစၥအျဖစ္ အားလံုးက ေမးခြန္းမ႐ွိ၊ သံသယမ႐ွိ လက္ခံထားၾကလို႔ပဲေပါ့။ ခိုင္သင္းၾကည္ေနရာတြင္ ေက်ာ္ရဲေအာင္ကို ပန္းကန္ေဆးခိုင္းၾကည့္ပါလား။ ပရိသတ္၏ အျမင္ကိုက ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေယာက်္ားတေယာက္ ပန္းကန္ေဆးတာ ဟင္းခ်က္တာဟာ ရယ္စရာဟု အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ ခံယူထားမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါက ဂ်င္ဒါ (Gender) အရ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ အေနအထားကို ခြဲျခားပစ္မိလိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကို မီဒီယာမွာ အထူးသျဖင့္ အစုအေ၀းမီဒီယာ (Mass media) မွာ ဘယ္လိုအသံုးျပဳေနသလဲ။ ဘယ္လို သေဘာထားအျမင္ေတြျဖင့္ ေဖာ္ျပခံရေနသလဲ။ အရင္ ကၽြန္မ အျမဲ သတိထား ေလ့လာမိတတ္၏။ ယခုေတာ့ ကၽြန္မ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သိပ္မၾကည့္ဆို လံုး၀မၾကည့္ျဖစ္သေလာက္႐ွိတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆိုေသာ ျမန္မာစကားပံု တခုကို မလိုက္နာမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းတခု ပ်က္ေနတာကို ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနလွ်င္ အစဥ္အျမဲ ပ်က္ေနမည္။ ျပင္လိုက္လွ်င္ ခဏကေလးတဲ့။ ေမေမ ခဏခဏ ေရ႐ြတ္ေသာ စကားပံုမို႔ ကၽြန္မႏွင့္ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းကပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကို ယုန္နား႐ြက္အင္တင္နာ ေလးျဖင့္ လိုင္းဖမ္းမမိတာကိုေတာ့ အခုထိ ဘာမွ ထပ္မလႈပ္႐ွားဘဲ ပ်က္အစဥ္ ေန ေနခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြကိုလည္း မသိေတာ့ပါ။ အခုအခါ ကၽြန္မ၏စက္သည္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ပိတ္ကား မွန္သားျပင္တခုထက္ မပိုေတာ့တာ ၾကာပါၿပီ။
တေလာတုန္းက ျပည္တြင္း အန္ဂ်ီအို(N.G.O) အဖြဲ႔အစည္းတခုက ကၽြန္မကို မီဒီယာႏွင့္ဂ်င္ဒါ (Media and Gender) အေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါဟု ေတာင္းဆိုလာသျဖင့္ ကၽြန္မလည္း ဂ်င္ဒါကို အျမဲ သတိထားလႈပ္႐ွား ေဆာင္႐ြက္တတ္သူျဖစ္လို႔ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ မီဒီယာတြင္ ကၽြန္မ သတိထားမိခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသား မတူညီသည့္ ခံယူခ်က္၊ မတူညီသည့္ ေ၀စု မတူညီသည့္ ဆက္ဆံခံရမႈ ဒါေတြကို ကၽြန္မထည့္ေျပာ ႐ွင္းျပခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္၏ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဗဟုသုတသည္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ ဆိုပါစို႔။ ေခတ္ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီဘူး ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုေသာ ကာလသည္ ျမန္မာ Mass media အတြင္း အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္ေသာ ၾကာျမင့္မႈကာလ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ေပါ့။ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာလသည္ ျမန္မာမီဒီယာကို ႀကီးမားသည့္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစေအာင္ သက္ေရာက္မႈ မေပးႏိုင္ေသးဘူးဆိုရလွ်င္ ေျပာသူႏွင့္ နားေထာင္သူ ဟန္ခ်က္ညီမွာေပါ့။ ယခုအခါ ထိုေျပာပြဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုပင္ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္မီေသာ မီဒီယာသံုးစြဲသူတို႔ အေနျဖင့္ေတာ့ အခ်ိန္ကာလကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ဖတ္႐ႈမွ အဆင္ေျပမည္ ထင္ပါသည္။
ဂ်င္ဒါႏွင့္ မီဒီယာအေၾကာင္း မေျပာခင္ ဂ်င္ဒါ (Gender) ဆိုေသာ စကားလံုးကို အရင္႐ွင္းျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။
ဂ်င္ဒါဆိုတာ ဘာလဲ။
မိန္းမ ေယာက္်ား အမ်ိဳးအစားခြဲျခားဖို႔ လိင္ (sex) ဆိုေသာ စကားလံုးကို သတ္မွတ္ထားသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဂ်င္ဒါဆိုသည္မွာလည္း လိင္ ဆိုသည့္ စကားလံုးႏွင့္ ဆင္တူပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မႈ နည္းနည္းကြဲသည္။ sex ဆိုသည့္ လိင္တြင္ မိန္းမ ေယာက်္ားကို ဇီ၀ေဗဒနည္းျဖင့္ ခြဲျခားသတ္မွတ္သည္။ သဘာ၀အတိုင္း လိင္ကြဲျပားမႈျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးမွာ ပါသည့္ လိင္အဂၤါႏွင့္ အမ်ိဳးသားမွာပါသည့္ လိင္အဂၤါမတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆာင္႐ြက္မႈေတြကလည္း မတူ။ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္၀န္ေဆာင္မည္။ ကေလးေမြးမည္။ ႏို႔တိုက္မည္။ အမ်ိဳးသားက ကိုယ္၀န္မေဆာင္ႏိုင္။ ကေလးမေမြးႏိုင္။ ႏို႔မတိုက္ႏိုင္။ ဒါက သဘာ၀ ေမြးကတည္းက ခြဲျခားေပးလိုက္သည့္ လိင္ကြဲျပားမႈ။
ဂ်င္ဒါက်ေတာ့ အဲသည္လိုမဟုတ္။ အေနအထိုင္၊ အမူအက်င့္၊ ယံုၾကည္မႈ၊ တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ၊ လူမႈ၀န္းက်င္၏ အခန္းက႑ စသည္ စသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း သတ္မွတ္ခြဲျခားခံရေသာ ကြဲျပားမႈကို ဂ်င္ဒါဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး တို႔ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ တြန္းအားေပးခံရျခင္းေၾကာင့္ ကြဲျပားသြားေသာ သတ္မွတ္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။
မိန္းမက ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးသည္။ ေယာက်္ားကကိုယ္၀န္မေဆာင္၊ ကေလးမေမြး။ ဒါက လိင္ (Sex) ျဖစ္သည္။ မိန္းမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္။ ေယာက်္ားက အျပင္ထြက္ စီးပြါး႐ွာသည္။ ဒါက်ေတာ့ လိင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဂ်င္ဒါေၾကာင့္ ကြဲျပားမႈ ျဖစ္သြားသည္။ မိန္းကေလးေတြ ေသစာ ႐ွင္စာ တတ္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ ေယာက်္ားေလးကေတာ့ ပညာတတ္မွ ျဖစ္မည္။ ဒါက လိင္ကြဲျပားမႈ မဟုတ္ေတာ့၊ ဂ်င္ဒါ (Gender) ကြဲျပားမႈ ျဖစ္သြားၿပီ။ သဘာ၀က ခြဲျခားေပးတာ မဟုတ္ဘဲ လူမႈေရးနယ္ပယ္၊ ဘာသာေရး နယ္ပယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တို႔က ခြဲျခားေပးမႈေၾကာင့္ အခန္းက႑ေတြ တာ၀န္ယူမႈေတြ ကြဲျပားသြားရတာကို ဂ်င္ဒါေၾကာင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရျခင္းဟု သတ္မွတ္ပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဂ်င္ဒါခြဲျခားျခင္းေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ နစ္နာတာက အနည္းအက်ဥ္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ တခ်ိဳ႔ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဂ်င္ဒါခြဲျခားခံရမႈေၾကာင့္ အသက္ဆံုး႐ံႈးသည္အထိ နစ္နာရတာေတြ ႐ွိပါသည္။ ဥပမာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ဟိုအရင္ကတည္းက မိန္းကေလးကို ႏွိမ္ခ်ၿပီး ေယာက်္ားေလးကို ေျမႇာက္စားသျဖင့္ မိန္းကေလးေမြးသည့္ မိဘေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ မိန္းကေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ။ ေျခေထာက္ကို ေသးေကြးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳးဖဲ့စည္းေႏွာင္ ထားတာေတြ ႐ွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေခတ္ကတည္းက မိန္းကေလးေမြးလွ်င္ မလိုခ်င္သျဖင့္ ကေလးေတြကို သတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခုေခတ္လို မိသားစုတခုတြင္ ကေလးတေယာက္သာ ယူရမည္ဟူသည့္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ ထုတ္လိုက္သည့္အခါ တေယာက္တည္းေသာ ကေလးကို ေယာက်္ားေလးသာ ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္က တေၾကာင္း၊ နည္းပညာတိုးတက္လာသျဖင့္ ကိုယ္၀န္ကို အာလ္ထရာေဆာင္း ေခၚ တီဗီြဓာတ္မွန္ ႐ိုက္ၾကည့္လို႔ ရသည္မို႔ တေၾကာင္း၊ သေႏၶသားက မိန္းကေလးမွန္းသိလွ်င္ ကိုယ္၀န္ကို ဖ်က္ခ်ပစ္ၾကသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္လည္း မိန္းကေလး႐ွင္ေတြက ေယာက်္ားေလးကို တင္ေတာင္းရသည့္ ဒို၀ီ ထံုးစံ႐ွိသည္မို႔ မိန္းကေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရသည္။ ကၽြန္မသာဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔တေၾကာင္း ထိုအစဥ္အလာကို ခ်ိဳးေဖာက္လို၍တေၾကာင္း တင္မေတာင္း အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနပစ္လိုက္မွာေပါ့ဟု ေပါ့ေပါ့ေတြးလို႔ မရႏိုင္ပါ။ အိမ္ေထာင္မက်ဘဲ ေနသည့္ မိန္းကေလးေတြကို တခုခုခ်ိဳ႔ယြင္းေနသည့္ အမ်ိဳးအစားအျဖစ္ မတူမတန္ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရသည့္အခါ မိသားစုလည္း မ်က္ႏွာငယ္ရမည္။ မိန္းကေလးလည္း မ်က္ႏွာငယ္ရမည္။ ေတာ္ေတာ္ အေနရၾကပ္ေသာ အေျခအေန ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲသည္ေလာက္ သိသာထင္႐ွားေသာ ခ်ိဳးႏွိမ္မႈေတြ မ႐ွိပါ။
မီဒီယာအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါမည္။
မီဒီယာ
မီဒီယာတြင္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ၊ ေလလိႈင္းမီဒီယာ၊ အီလက္ထ႐ြန္းနစ္မီဒီယာဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္း ခြဲျခား သတ္မွတ္ ႏိုင္သည္။
ပံုႏွိပ္မီဒီယာတြင္ ေ႐ွးေခတ္ ေက်ာက္ကိုထြင္းေသာ ေက်ာက္စာမ်ားမွ ေပ႐ြက္ေပၚမွာ စာတင္ေသာ ေပစာေခတ္တို႔ကိုပါ ထည့္သြင္းမည္ဆိုပါက ေလ့လာရတာ ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာႏိုင္ပါသည္။
ေလလိႈင္းမီဒီယာတြင္ ေရဒီယိုျဖင့္ အသံလႊင့္ေသာ သတင္းမ်ား၊ သုတ ရသ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။
အီလက္ထေရာနစ္မီဒီယာတြင္ မတ္စ္မီဒီယာေခၚေသာ တီဗီြ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ အစျပဳၿပီး ဗီြဒီယို၊ ဖလင္၊ ဒီဗီြဒီျပသမႈ အားလံုးပါ၀င္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေလလိႈင္းမီဒီယာ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ေနၿပီဟု ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ႐ုပ္ျမင္ သံၾကား ေပၚခါစက ေရဒီယိုေလလိႈင္းကို စြန္႔ပယ္ကာ အသံပါမက ႐ုပ္ကိုပါ ေရာင္စံုျဖင့္ျမင္ရေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ဖက္တြယ္ၾကသည္။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ျမန္မာ့အသံဟုေခၚေသာ ေအအမ္လိုင္းပါမက ရန္ကုန္ အက္ဖ္အမ္၊ မႏၱေလးအက္ဖ္အမ္ လိုင္းတို႔ျဖင့္ပါ ျပည္သူလူထုကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေနၿပီ။ လိႈင္းလတ္ medium wave သာမက လိႈင္းတို short wave ျဖင့္ တျခားႏိုင္ငံက အသံလႊင့္ဌာနတို႔ကို နားေထာင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလလိႈင္းမီဒီယာသည္လည္း အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ ထိုးေဖာက္လာေနၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခါ ထိုမီဒီယာ၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးကို အလ်င္အျမန္ လက္ခံရသည္။ ႏိုင္ငံဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္႐ြက္လွ်င္လည္း ျပည္သူအတြင္း ပ်႔ံႏွ႔ံေအာင္ ထိထိေရာက္ေရာက္ တြန္းအားေပးႏိုင္မည္။ ထို႔ျပင္ ေလလိႈင္းမီဒီယာ ေရဒီယို ထုတ္လႊင့္မႈသည္ တျခားမီဒီယာႏွင့္စာလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာသည္။ ထိေရာက္သည္။
ေကာင္းပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ မီဒီယာမွ ဘာေတြကို ရ႐ွိေနပါသလဲ။
သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား(information) ကို ရသည္။ တဦးႏွင့္တဦး ဆက္သြယ္မႈ (communication) ကို ရသည္။ ေျဖေဖ်ာ္မႈ (entertainment) ကို ရသည္။ ေၾကာ္ျငာ (advertisement) စိတ္ကူးစိတ္သန္း (idea) ေတြ ရသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ (culture) ကို ရသည္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္မတို႔ မိ႐ိုးဖလာ လက္ခံမႈေတြမွ အပ ျဖစ္ေသာ တျခားတန္ဖိုးမ်ား (value) ကို ရသည္။ ရတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လိုခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ မီဒီယာက ကၽြန္မတို႔ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထိုအရာေတြကို ေပးေ၀ေနခဲ့သည္။
မီဒီယာက ကၽြန္မတို႔ကို ဘယ္လို အက်ိဳးေဆာင္ေပးပါသလဲ။
Diversion မူလပင္ကိုယ္အေနအထားမွ ခြဲထြက္မႈကို ေပးသည္။ အလုပ္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာေတြ မိမိရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာေတြမွ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖို႔ မီဒီယာက ကၽြန္မတို႔ကို အသာေလး ဆြဲေဆာင္သြားသည္။ စိတ္ထြက္ေပါက္ရသြားသည္။
Personal relationship ပုဂၢိဳလ္ေရး ဆက္ႏႊယ္မႈကို ေပးသည္။ တဦးတည္း မဟုတ္ေသာ အေဖာ္ျပဳ ေပးမႈကို ရသည္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို နားေထာင္လွ်င္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ တခုခုကို ျမင္ေတြ႔ရလွ်င္ သတင္းတပုဒ္ကို ျမင္ေတြ႔ နားေထာင္ရလွ်င္ မိမိတဦးတည္း မဟုတ္ဘဲ ေဘးမွာ အေဖာ္တေယာက္ ႐ွိေနသလို ျပည့္စံုေစသည္။ ထို႔အျပင္ မီဒီယာမွ ရ႐ွိေသာ ရသ သုတ သတင္းအခ်က္အလက္ တခုခုကို ကိုယ္တဦးတည္း ခံယူသည္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အေပါင္းအေဖာ္မ်ားအတြင္း ခ်ျပ ေဆြးေႏြးၾကျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကိုပါ တိုးပြါး ေစသည္။
Personal identity ပုဂၢိဳလ္ေရး တည္႐ွိမႈကို ေပးသည္။ မိမိေဘးက လူမႈေရးကမၻာမွ ခြဲထြက္ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္၏ တည္႐ွိမႈကို သတိရေစသည္။ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေစသည္။
Surveillence မ်က္ေျခမျပတ္ ေခတ္မီသည္ဟူေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္စိတ္ကို ရသည္။ သတင္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ နားေထာင္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံႏွင့္ ကမၻာ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ သိ႐ွိေနသလို ခံစားရျခင္း စသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ေပးသည္။
ဒါျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မီဒီယာ ဘယ္လိုဆက္ႏႊယ္ပါသလဲ။
ဂ်င္ဒါႏွင့္မီဒီယာ၏ ဆက္စပ္မႈ အက်ိဳးဆက္ကို သိလိုလွ်င္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္မီဒီယာကို အရင္ေလ့လာၾကည့္ ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
၁။ မီဒီယာဖန္တီးသူ သို႔မဟုတ္ မီဒီယာျဖင့္ အသက္ေမြးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား (media person women)
၂။ မီဒီယာ၏ ပရိသတ္အမ်ိဳးသမီးမ်ား (audience women)
၃။ မီဒီယာထဲတြင္ အသံုးခ်ခံရေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား (women in media) ဟူ၍ သံုးပိုင္း ခြဲျခားၾကည့္ ပါမည္။
၁။ မီဒီယာဖန္တီးသူ
မီဒီယာဖန္တိီးသူ မီဒီယာျဖင့္ အသက္ေမြးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေက်ာက္စာေရးထြင္းသည့္ ပုဂံေခတ္ ကတည္းက အထင္အ႐ွား ႐ွိခဲ့သည္။ ပုဂံေခတ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘုရားတည္ျခင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္လႉဒါန္း ျခင္း၊ ေက်ာက္စာေရးထိုးျခင္း တို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ မိန္းမသူႀကီးမ်ား၊ မိန္းမသူႂကြယ္မ်ားအနက္ နာမည္ေက်ာ္ ေသာ ေက်ာက္စာ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိခဲ့ပါသည္။ သိဃၤသူ႔ သမီးေက်ာက္စာႏွင့္ ဖြားေစာေက်ာက္စာ ျဖစ္သည္။ သိဃၤသူ႔သမီး ေက်ာက္စာက ၿငိမ္းခ်မ္းသည္။ အလိုရမက္ကင္းသည္။ တရား႐ွိသည္။ ႏွလံုးသိမ္ေမြ႔သည္။ ဖတ္ရသူကို ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းေစသည္။ အခ်င္းခ်င္း အညိႇဳးအေတး အမ်က္မ႐ွိ ခ်စ္ျခင္းမ်က္စိျဖင့္သာ ၾကည့္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါ ေစတဲ့။ ဖြားေစာေက်ာက္စာက်ေတာ့ အတၱေတြ ျပည့္ေနသည္။ မာန္မာနေတြ ျပည့္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေက်ာက္စာေရးထိုးသူ မီဒီယာအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးသည္ မတူညီေသာ ဦးတည္ခ်က္ေတြျဖင့္ မီဒီယာကို ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ေလ့လာစရာ ျဖစ္သည္။
ေပစာေခတ္တြင္ အေနာက္နန္မးေတာ္ မျမေလးႏွင့္ သူ႔သမီး လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔သည္ ထင္႐ွားေသာ မီဒီယာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မိဖုယားႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႔စံ မိဖုယားတို႔ ျဖစ္ေစကာမူ ကဗ်ာလကၤာ ျပဇာတ္ေရးဖြဲ႔ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပသျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္အထိ ကၽြန္မတို႔ ထိုစာေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈ ခံစားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကို စာေရးသူအျဖစ္ ပုဂံေခတ္ကတည္းက လက္ခံခဲ့ၾကတာမို႔ အင္း၀ေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔ သားအမိကို မီဒီယာပါဆင္ media person ေတြအျဖစ္ လက္ခံၾကတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသမီးအေပၚ ခ်ိဳးႏွိမ္ျခင္း၊ တဆင့္ႏွိမ့္ထားျခင္း နည္းပါးသည့္ ျပယုဂ္တခုပင္ ျဖစ္သည္။
ထို႔အတူ ကိုလိုနိေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းႏွင့္ ယေန႔ေခတ္တိုင္ေအာင္ လူထုသတင္းစာမွ လူထုေဒၚအမာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေလးစားထိုက္ဖြယ္ ထင္႐ွားေသာ အမ်ိဳးသမီးမီဒီယာျပယုဂ္ျဖစ္သည္။ ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳရ ေလာက္ေအာင္ မီဒီယာျဖင့္ ႏိုင္ငံကို ပံုသြင္းသည့္ေနရာတြင္ ေ႐ွ႔ဆံုးက ပါ၀င္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမသံုးဦးျဖစ္သည့္ ခင္ေဆြဦး၊ ကလ်ာ(၀ိဇၨာ-သိပၸံ)၊ မေလးလံု တို႔ တည္ေထာင္ေသာ စပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း၊ ကလ်ာမဂၢဇင္းႏွင့္ လံုမေလးမဂၢဇင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီး မဂၢဇင္းဆိုေသာ္လည္း ထိုသံုးမ်ိဳးက ထူးျခားသည္။ ဖက္႐ွင္အလွအပ၊ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း၊ ဇာထိုးပန္းထိုးတို႔ကို ဦးစားေပးသည္ မဟုတ္ဘဲ အေတြးအျမင္၊ ႏိုင္ငံတကာစာေပ အႏုပညာႏွင့္ သုတရသတို႔ကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမဂၢဇင္းတို႔သည္ အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ ဂ်င္ဒါ တိမ္းညြတ္မႈ မ႐ွိေသာ လြတ္လပ္သည့္ စာေပအႏုပညာကို ထည့္သြင္းထုတ္ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔မွာေတာ့ ေခတ္ေပၚ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတို႔တြင္ မီဒီယာအမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေပၚထြက္လာေနသည္။ ေလလိႈင္းမီဒီယာျဖစ္ေသာ အက္ဖ္အမ္အစီအစဥ္ေတြမ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရန္ကုန္စီးတီးအက္ဖ္အမ္၊ မႏၱေလးစီးတီးအက္ဖ္အမ္၊ ေတာင္ႀကီး ခ်ယ္ရီ အက္ဖ္အမ္ စသည္ စသည္....။ သည္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေပၚထားသည့္ သေဘာထားကို ေလ့လာစရာေနရာေတြ ပိုမ်ားလာပါ သည္။
ကၽြန္မ တူေတြ တူမေတြ ငွားၿပီးၾကည့္ေနသည့္ ျမန္မာကားေတြကို တခါတခါ အမွတ္မထင္ ၀င္ၾကည့္မိသည္။ ဒါ႐ိုက္တာ ဘယ္သူမွန္း၊ ဇာတ္ညႊန္းဘယ္သူမွန္း မသိေသာ္လည္း ျပကြက္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းမ်ားကို ေတြ႔႐ံုျဖင့္ ဒါက အမ်ိဳးသားေရးသည့္၀တၳဳလား၊ အမ်ိဳးသားဇာတ္ညႊန္ဆရာေရးသည့္ ဇာတ္ညႊန္းလား ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ရသည္။ တခါတခါ ကၽြန္မက ကေလးေတြကို ၀င္ေျပာမိသည္။ ၾကည့္စမ္း။ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ေျပာခိုင္းတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းဆရာဟာ ေယာက်္ားပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဇာတ္ညႊန္းဘယ္သူ တဲ့လဲဟု ေမးမိသည္။ တကယ္လည္း အဲဒါက မိန္းမေရးတာမဟုတ္ မိန္းမ႐ိုက္တာမဟုတ္။ ေယာက်္ားေတြဟု ေတြ႔ရသည္။ တခါတေလ သူတို႔ ဇာတ္ကားေတြထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးကို ေပးထားသည့္ေနရာက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာတိုင္းယံုသည့္ ဦးေဏွာက္ဥာဏ္သိပ္မထက္ျမက္သည့္ ရယ္စရာျဖစ္ေနသည့္ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မိတတ္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေသာ မည္သည့္အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ ခ်ည္ေႏွာင္မထားေသာ အမ်ိဳးသမီး မီဒီယာပါဆင္ေတြကို စူးစမ္းေလ့လာၾကည့္မည္ ဆိုပါက မိန္းမစာေရးဆရာ၊ မိန္းမကဗ်ာဆရာ၊ မိန္းမဂ်ာနယ္လစ္၊ မိန္းမျပဇာတ္ေရး ဆရာ၊ မိန္းမ႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ိုက္တာ၊ မိန္းမ အဆိုေတာ္ႏွင့္သီခ်င္းေရးပညာ႐ွင္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစား မ်ားစြာေတြ႔ ရသည္။ သူတို႔ဖန္တီးေသာ ရသ သုတ တို႔သည္ အမ်ိဳးသား ဖန္တီးသည့္ ရသ သုတ တို႔ႏွင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ ကြာျခားမည္။ သို႔ေသာ္ ခြဲထြက္ေသာ၊ အမ်ိဳးစံုေသာ ေဆာင္႐ြက္မႈတို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ဥပမာ ကဗ်ာဆရာမ မအိ၏ အသံအက္သြားေသာ ေခါင္းေလာင္းေလး ကဗ်ာသည္ မူလတန္းျပဆရာမတေယာက္၏ ရင္မွ ျဖစ္ေပၚေသာ ခံစားခ်က္ကို ေရးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေနရာတြင္ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ဆိုလွ်င္ေရာ သည္ခံစားခ်က္အတိုင္း ထပ္တူထပ္မွ် ထြက္လာ မလား။ သံစူးၿပီး ေမးခိုင္ေရာဂါပိုးျဖင့္ ေသဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္းသားကေလး၏ဆရာသည္ အသံအက္သြားေသာ ေခါင္းေလာင္းကေလးကဗ်ာကို ဖန္တီးဖို႔ စိတ္ကူးမိပါမလား။ ၀တၳဳတပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမည္။ စကား၀ိုင္းမွာ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ညည္းညဴေရ႐ြတ္မိေကာင္း ေရ႐ြတ္မိမည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မီဒီယာထဲသို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၀င္ေရာက္လာသည့္အခါ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ မူလက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အသံတို႔ကို ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ထုတ္ေပး ႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလြန္ အေရးႀကီးေသာ ေျပာင္းလဲမႈတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။
ဂ်ဴး
ဒုတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
[ျမန္မာသစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၉၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
Sunday, December 20, 2009
တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္.... (၃)
ေရးသူ- ေမာင္ေအးခိုင္
"All Boys Can Do Everything For Girls" တဲ့။ စက္မႈတကၠသို္လ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ဆရာ၊ ဘယ္ဆရာမမွ Lecture မေပးရခင္မွာ အရင္ဆံုးရလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုကေတာ့ အဲဒီ စာတန္းတိုကေလးပါပဲ။ ဘယ္မွာ ရလိုက္တာလဲ။ Lecture ခန္းတခု ျဖစ္တဲ့ 1/2-5 ဆိုတဲ့ Theater Room မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႔ အေဆာင္ (၁) လို႔ေခၚတဲ့ ၃ ထပ္ အေဆာက္အဦႀကီးမွာ စာသင္ခန္းမႀကီး ၆ ခု ႐ွိတယ္။ ေ႐႔ွမ်က္ႏွာစာ ေအာက္ဆံုးထပ္ရဲ႔ ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္မွာ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က စာၾကည့္တိုက္၊ ညာဘက္ေထာင့္က ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုး။ သူတို႔ ေခါင္းေပၚ ဒုတိယထပ္နဲ႔ တတိယထပ္မွာ စာသင္ခန္းမႀကီး ၄ ခု၊ တတိယထပ္ အတြင္းဘက္ေထာင့္ေတြမွာ ၂ ခု၊ အားလံုးေပါင္း ၆ ခု ႐ွိတယ္။
လူေတြ အမ်ားႀကီးတက္ရတဲ့ Lecture ေတြဆိုရင္ အဲဒီလို Theater ေတြမွာ တက္ရတယ္။ Theater ေတြမွာ အေပၚေအာက္ ျမႇင့္တင္ဆြဲခ်လို႔ ရတဲ့ ႏွစ္ထပ္ စာသင္ပုန္းႀကီးေတြ႐ွိတယ္။ ထိုင္ခံုေတြက ေလွခါးထစ္လို တဆင့္စီျမင့္တက္သြားတာျဖစ္ၿပီး ေဘးလက္ရန္းမပါတဲ့ သစ္သားခုံတန္း႐ွည္ႀကီးေတြ။ ေဘးႏွစ္ဖက္ ဘယ္နဲ႔ညာ မွာ ေလးေယာက္စာ ထိုင္လို႔ရတဲ့ ခံုတန္း၊ အလယ္တန္းခံုတန္းက ၁၀- ေယာက္ ၁၅-ေယာက္ေလာက္ ထိုင္ႏိုင္တယ္။ ေဘးတန္းနဲ႔ အလယ္တန္း ႏွစ္ခုအၾကားမွာ ေနာက္ဆံုးတန္း (အေပၚဆံုးဆင့္) အထိ တက္ႏိုင္တဲ့ လူသြားလမ္း ႐ွိတယ္။ ဒီခန္းမႀကီးေတြက ေအာက္ဆံုးဆင့္မွာ တံခါးေပါက္တခု၊ အေပၚဆံုးဆင့္မွာ တံခါးေပါက္ တခု၊ တံခါး ႏွစ္ေပါက္႐ွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြဆို ဆရာက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရင္း ေကာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာအလစ္မွာ ေနာက္ေပါက္က ထြက္ၾကတယ္။
ခုံတန္းေတြမွာ ခံုနံပါတ္ အသီးသီး ေရးမွတ္ထားတယ္။ အတန္းလိုက္ကို ေအာက္ဆံုးဆင့္ကေန အေပၚဆံုးဆင့္အထိ ေဘးဘက္နံရံမွာ အဂၤလိပ္ အကၡရာ A B C D ကို ေဆးနဲ႔ ျမင္သာထင္သာ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားၿပီး ထိုင္ခံုမွာေတာ့ 1 2 3 4 စသည္ျဖင့္ ေရးထားတယ္။ ခံုနံပါတ္ မွတ္ေတာ့ A1, B1, A2, C4... စသျဖင့္မွတ္တာ။
က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးရတဲ့ သင္ခန္းစာဆိုတာ နံရံေပၚက A B C D အမွတ္အသားေတြမွာ တစံုတေယာက္က ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ထင္ထင္ ႐ွား႐ွားႀကီး ျဖည့္စြက္ ေရးထားတာ။ A ရဲ႔ ေဘးမွာ ll, B ရဲ႔ေဘးမွာ oys, C ရဲ႔ေဘးမွာ an, Dရဲ႔ ေဘးမွာ o, အဲဒီလို ဥဏ္စြမ္းျပ၊ လက္စြမ္းျပ ျဖည့္စြက္ေရးထားတာမို႔ စာသင္ခန္းမကို ၀င္၀င္ခ်င္း ဆရာ မလာခင္ မွာ ဦးစြာရ႐ွိလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာပါ။ All Boys Can Do Everything For Girls တဲ့။
တျခား နံရံစာေတြလဲ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ အမွတ္ရေနေသးတာ ဒီတခုပါပဲ။ နံရံစာေတြ မ်ားသေလာက္ မေတာ္တေရာ္၊ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြေရးတာ၊ မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ အလြန္ဆံုး ကိုယ္သေဘာက် တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေခ်ာေၾကာင္း လွေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့စာပဲ၊ ဒါေတာင္ လူနာမည္ မပါပဲ ခံုနံပါတ္သာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ A9 က လွတယ္။ C12 က ယဥ္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဘယ္ Section ဘယ္ ႏွစ္ခုႏွစ္ေတာင္ မပါေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ သူေျပာတဲ့ ခံုနံပါတ္ဟာ ကိုယ့္အတန္းကမ်ား ျဖစ္မလား ၾကည့္ေတာ့လဲ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ငါးေဖါင္႐ိုးတို႔ စည္ပိုင္းတို႔ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ခံုနံပါတ္ေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္မွာ ႐ူပေဗဒဘာသာရပ္သင္တဲ့ ႐ူပေဗဒဌာန၊ ဌာနမႉးဆရာဦးလႊမ္းမိုးကေတာ့ ခံုနံပါတ္ မွတ္မိတဲ့ေနရာမွာ အံ့ၾသေလာက္တယ္။ သူ႔အတန္း၊ သူ႔ဘာသာဟာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရင္း ယူတဲ့အရာမွာ အတိက်ဆံုး၊ အတင္းက်ပ္ဆံုး။ က်ေနာ္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ လူထူးလူဆန္း လူ႔ဂြစာ ဆရာႀကီး ဦးလႊမ္းမိုးအေၾကာင္းကို ဒီေနရာမွာ နဲနဲေရးမွ ျဖစ္မယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္မွာ ႐ူပေဗဒရဲ႔ အခန္းက႑တခုျဖစ္တဲ့ မကၠင္းနစ္ႏွင့္ျဒပ္တို႔၏ဂုဏ္သတၱိ ဘာသာကို သင္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စာသင္တန္း တခုနဲ႔ တခုအၾကား ေခါင္းေလာင္းႏွစ္ခ်က္တီးတယ္။ တခ်က္က ပထမ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတဲ့ ေခါင္းေလာင္း၊ ေနာက္တခ်က္က ဒုတိယ စာသင္ခ်ိန္ စတဲ့ေခါင္းေလာင္း။ ဆရာက အေဆာင္ ၄ မွာ ႐ွိတဲ့ သူ႔အခန္းကေန သူ႔ lecture ခန္း 1/2-5 ကို ေလွ်ာက္ရတဲ့ ေျခလွမ္း၊ ၾကာတဲ့အခ်ိန္ အတိအက် သိတယ္။ သူေလွ်ာက္လာလို႔ စာသင္ခန္းမနား ေရာက္တာနဲ႔ ဒုတိယေခါင္းေလာင္း ထိုးတယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံဆံုးတာနဲ႔ သူအခန္းထဲက စားပြဲေ႐ွ႔ေရာက္တာ ကြက္တိပဲ။
သူ႔ ဥပေဒက သူ၀င္ၿပီး သူ႔ေနာက္က ၀င္လာသူကို ေနာက္က်သူလို႔ မွတ္တယ္။ ေနာက္က် ႏွစ္ခါဆိုရင္ ပ်က္ကြက္တခါ သူယူတယ္။ ေနာက္မွ ၀င္လာသူဟာ ဘယ္ခံုမွာ ထိုင္လဲ သူၾကည့္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔စာ႐ြက္မွာ တို႔ထားလိုက္တယ္။ ဆိုပါေတာ့ ခံုနံပါတ္ G9 ဒီခံုနံပါတ္ဟာ သူ႔စာရင္းမွာ ေမာင္ဘယ္သူ၊ မဘယ္သူ ဆိုတာ ႐ွိၿပီးသား။ ဒီေတာ့ ေနာက္က်တာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာ သူသိလိုက္ၿပီ။
သူက အတိအလင္း ေက်ညာထားတယ္။ ငါက လူနံမည္သာ မသိတာ၊ ခံုနံပါတ္နဲ႔ လူမ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္တဲ့။ လူစား လာထိုင္ေပးလို႔ မရဘူး။ ခံုနံပါတ္ ေျပာင္းထိုင္လို႔ မရဘူး။ မယံုရင္ စမ္းၾကည့္လို႔ စိမ္ေခၚတယ္။ တခါေတာ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ၾကည့္တယ္။ သူတခါတည္း တန္းေျပာတာပဲ။ "G9 နဲ႔ G12 ေနရာလဲထိုင္ထားတယ္" တဲ့။ အံ့ေရာ။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ စာရင္းကိုလဲ သူ ေကာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာက္လိုက္တာ။ တခါတေလ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ မသိလိုက္ဖူး။ ခံုနံပါတ္ လြတ္ကို သူ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ထားလိုက္ၿပီး သူဖာသာသူ စာရင္းတို႔လိုက္တယ္။ တခါတေလ စ ၀င္ခါစမွာ တခါ ေကာက္ၿပီး၊ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးခါနီးမွာ ေနာက္တခါ ထပ္ေကာက္ခ်င္ ေကာက္ေသးတာ။ ဆရာဦးလႊမ္းမိုး မၾကာခဏေျပာတဲ့ ဂႏၳ၀င္စကားတခု ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။ ငါ "ဂႏွိပ္ဇီးႏွိဳး" ေပးပစ္မွာေနာ္တဲ့။ သူေျပာတာက ဂရိတ္ဇီး႐ိုး (grade zero) ေျပာတာ။ ဆရာ့အသံက ႏွေခါင္းသံ ပါေနေတာ့ တေယာသံေလးလို ထြက္သြား႐ွာတယ္။
သခၤ်ာဌာနကေတာ့ လြတ္လပ္တယ္။ ဆရာက ၀င္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ လက္မွတ္ထိုးစာ႐ြက္ ႏွစ္႐ြက္ သံုး႐ြက္ကိုု ေ႐ွ႔ဆံုးခုံတန္းမွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ လက္မွတ္ လက္ဆင့္ကမ္း ထိုးသြား႐ံုပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ဆိုင္း(Sign)ဆရာ၊ ဆိုင္း၀ိဇၨာလို႔ေတာင္ ဘြဲ႔ရတယ္။ တေယာက္တည္း လက္မွတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးတာ။ တခါတေလ မလာတဲ့လူတေယာက္ထဲကို လက္မွတ္ထိုး စာ႐ြက္ႏွစ္ခုမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုး ျဖစ္ေနလို႔ မတူတဲ့ လက္မွတ္ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနေရာ။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆရာက သိလ်က္နဲ႔ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေျပာေသး။ လက္မွတ္ထိုး စာ႐ြက္တခုမွာ တခါထိုးရင္ ရပါၿပီတဲ့။ ကဲကုလ (calculus) သင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ဦးဖိုးပါႀကီး (ဆရာဦးေက်ာ္ျမင့္) ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔မွာ လက္မွတ္မထိုးလိုက္ရဘူးလို႔ သြားေျပာတာ၊ မင္းကို ထိုးေပးမယ့္သူ မ႐ွိဘူးလားတဲ့။
အဂၤလိပ္စာဌာနက်ေတာ့လဲ ဆရာမေတြခ်ည္းပဲ။ ဌာနမႉးကလဲ ဆရာမပဲ။ ေဒၚရင္ရင္ျမတဲ့။ ဗိုလ္ဆန္ဆန္ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ သေဘာလဲ ေကာင္းတယ္။ ဆရာဆိုလို႔ ဦးမ်ိဳးဟန္ တေယာက္တည္း။ ဦးမ်ိဳးဟန္ရဲ႔ ဇနီးကလဲ အဂၤလိပ္စာဌာနက ဆရာမပဲ။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရမ္းခင္၊ အရမ္းအဆင္ေျပတာ။
က်ေနာ့္ဆရာေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ က်ေနာ့္အခ်စ္ဆံုးဆရာ ပန္းပဲဆရာႀကီး ဦးခ်စ္အေၾကာင္းက ပါမွ ျဖစ္မွာ။ က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္မွာ အလုပ္႐ံုလက္ေတြ႔ခန္း ပထမ ႏွစ္၀က္တန္းမွာ ပန္းပဲထုရတယ္။ ကိုယ္က ပထမႏွစ္ ႏွစ္ခါေနရေတာ့ သူ႔သင္တန္းမွာ 'ေမာင္တင့္တယ္' ႏွစ္ခါျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေရာက္ခါစ ပထမႏွစ္မွာ ဆံ႐ွည္ဂုတ္၀ဲ။ သူကို ရဲဒင္း (ေပါက္ဆိန္) အေသးကေလးတလက္ လုပ္ခိုင္းဖူးတယ္။ က်ေနာ့ကို သူက လမ္းသရဲလို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္နဲ႔ သူ႔မိန္းမက ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ထြက္တယ္။ တပိုင္တႏိုင္ပဲ လုပ္တာမို႔ ဟင္းရည္အိုးတအိုးဟာ ၾကာၾကာမခံဘူး။ အကုန္ျမန္တယ္။ သူဆိုင္က ပထမေတာ့ လက္ရာအသင့္အတင့္၊ ငွက္ေပ်ာပင္ဖတ္ မ်ားမ်ား၊ ေစ်းကလဲ ခ်ိုဳတယ္။၊ ေနာက္မွ လက္ရာကလဲ ေကာင္းလာတယ္။ ငါးဖတ္လဲ ပိုထည့္လာတယ္။ ေစ်းကလဲ အမ်ားနဲ႔ တန္းတူ ျဖစ္လာတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါေတာ့ လက္ရာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္တို႔ေတာ့ စားတာပဲ။ ေယာက်္ားေလးေတြ အားေပးတာ မ်ားေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကို မိန္းကေလးေတြ မလာသေလာက္ပဲ။
တခါတေလ က်ေနာ္က သူ႔ကို ဦးခ်စ္တီးေခၚၿပီး ထြက္ေျပးရင္ ေနာက္ကေန မရအရ လိုက္ထုတာ။ သူက ကေလးေတြနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္း လိုက္တမ္းေျပးတမ္းလုပ္ေနလို႔ သူ႔မိန္းမရဲ႔ ေငါက္သံ မၾကာခဏ ၾကားရတယ္။ ဆရာခ်စ္ကေတာ္က "ကိုခ်စ္ ႐ွင္ေနာ္ မႀကီးမငယ္နဲ႔" ဆိုတာ မၾကာခဏ ၾကားရတဲ့အသံ။ သူ႔ဆိုင္ရဲ႔ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးထားတဲ့ "ဦးခ်စ္ မုန္႔ဟင္းခါး" သင္ပုန္းကို အတန္းထဲက ေျမျဖဴခဲ ယူလာၿပီး 'ခ်စ္' ေဘးမွာ 'တီး' ထပ္ျဖည့္ေရးရင္ က်ေနာ့္ လက္ခ်က္မွန္းသိေတာ့ က်ေနာ့ကို ျမင္တာနဲ႔ လိုက္ထုေတာ့တာ။ လူက မဲမဲ ၀၀ ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ နဖူးမွာ ထံုးတို႔ေပးလိုက္ရင္ တကယ့္ ခ်စ္တီးကုလားႀကီးလိုပဲ။ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္ ေထာင္က်သြားတယ္ ၾကားလို႔ မ်က္ရည္က်တာ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ သံုးေယာက္႐ွိတယ္။ ဆရာဦးခ်စ္ရယ္၊ က်ေနာ္ ထမင္းစားေနက် ဆိုင္က အေဒၚႀကီးရယ္၊ ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ အေမႀကီးရယ္။
ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးဆိုရင္ က်ေနာ့ ေထာင္၀င္စာမွာ က်ေနာ္ စားေနက် ငါးသေလာက္ေပါင္း အ႐ိုးနူးေလး ထည့္ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အတန္တန္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေထာင္က ျပန္ထြက္လာ ေတာ့ သူတို႔ သံုးဦးစလံုးကို က်ေနာ္သြားေတ႔ြတယ္။ ဦးခ်စ္နဲ႔ ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးကေတာ့ ေက်ာင္းက ကင္တင္းမွာ သြားေတြ႔တာ။ မ်က္ရည္ေလးေတြ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔။ ေဆးလိပ္ဆိုင္က အေမႀကီးကိုေတာ့ ဆိုင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သူေနတဲ့ ကမာ႐ြတ္လိုင္းေပါက္က အိမ္ကေလးမွာ သြားကန္ေတာ့ရတာ။ အေမႀကီးေဆးလိပ္ဆိုင္မွာ တခါတေလ က်ေနာ္ အတန္းအားရင္၊ အေမႀကီး ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ ေဘးမွာ အတူထိုင္ျဖစ္တယ္။ အေမႀကီးက ေျပာတယ္ "သား...... အိမ္က မံု႔ဖိုးေတြ ဘာေတြ မပါလာရင္၊ ဒီတုိင္း မေနနဲ႔.. ေဟာဒီ အေမ့ ပိုက္ဆံပံုးထဲက လာယူၿပီး ၀ယ္စားေနာ္..." တဲ့။
ကိုယ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲႀကီးကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာက ႀကိဳတာကိုေတာ့ ခပ္ေရးေရး မွတ္မိတယ္။ ပါေမာကၡဦးခင္ေအာင္ၾကည္ မိတ္ဆက္မိန္႔ခြန္း ေျပာတယ္။ အေကၽြးအေမြးက စကၠဴအိပ္ကေလးထဲမွာ လိေမၼာ္သီးတလံုးနဲ႔ စမူဆာ ထည့္ၿပီး တေယာက္တထုပ္စီ ေ၀တယ္ ထင္တာပဲ။
ကိုယ္ စာေမးပြဲက်တဲ့ ဒုတိယႏွစ္ (ပထမႏွစ္) မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေန၀င္းသမီး သီတာ၀င္းက ေဆးတကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကေန ေအာင္ၿပီး စက္မႈတကၠသိုလ္ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ တတိယနွစ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ ထံုးစံ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ တခုကေန တခုကို ေျပာင္းခြင့္မ႐ွိေပမယ့္၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသမီးဆိုေတာ့ အိမ္ေတာ္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆရာေတြကို ေခၚသင္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္မွာ မသင္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြကို စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္မွာ တဆက္တည္းလိုက္ႏိုင္သြားဖို႔ ဆရာဦးလင္းတို႔က စက္မႈ ပံုဆြဲဘာသာရပ္ေတြကို အေျခခံနားလည္ေအာင္ သြားသင္ေပးရတာ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ သီတာ၀င္းရည္းစား (အဲဒီတုန္းက ရည္းစား) ကိုထြန္းဦးက သူ႔ေမဂ်ာ လွ်ပ္စစ္ကေန သူ႔ရည္းစား႐ွိတဲ့ ဓါတုကို ေျပာင္းေတာ့ တျခားလူေတြကိုပါ ေျပာင္းခြင့္ျပဳရတာနဲ႔ ဓါတု အင္ဂ်င္နီယာအတန္းကို တျခားေမဂ်ာက ခံုနံပါတ္ထိပ္ပိုင္းက လူေတာ္ေတြ ေျပာင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဓါတုမွာ လူေတာ္ေတြ ျပံဳတိုးေနၾကတာ။
သူေရာက္လာေတာ့ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာအသင္းဟာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲမွာ ၿဖိဳးေ၀၀င္း (သူ႔ရဲ႔ အေမတူ ဖေအကြဲ ေမာင္) တို႔ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဂီတာ အဖြဲ႔ကို စင္ေပၚတင္တယ္။ ဒင္းတို႔ တီး၀ိုင္း အဖြဲနာမည္က CICADA ဆိုလား။ နံမည္ေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၿဖိဳးေ၀၀င္းရယ္၊ သူရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ကိုကိုေက်ာ္ (ရဲမင္းႀကီးတေယာက္ရဲ႔သား)၊ တင္ဦးသိန္း၊ မိုက္ကယ္လွ (ဗိုလ္ထြန္းလွ-တကၠသိုလ္ေန၀င္း ရဲ႔ သား)၊ ဖရက္ဒ္ ခ်န္ထြန္း (ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္း ညီ) တို႔ ပါတယ္။ ဖရက္ဒ္ခ်န္ထြန္း က စက္မႈတကၠသိုလ္က မဟုတ္ဘူး။ တျခားငနဲေတြ က ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းကဘဲ။ အဲဒိတုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ အမ်ားစုက ဒီလို ဂီတေတြကို သ႐ုပ္ပ်က္ေတးဂီတ လို႔ပဲ မွတ္ယူထားတာမို႔ တီးခတ္ေနတဲ့ စင္ေပၚကို ငွက္ေပ်ာခြံေတြ လိေမၼာ္သီးခြံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရ တယ္။ အေနာက္တိုင္း သ႐ုပ္ပ်က္ဂီတကို ႐ႈံ႔ခ်တဲ့ နံရံကပ္ ကာတြန္းေတြ ကဗ်ာေတြ ေနာက္တေန႔မွာ ထြက္လာလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ခြါပစ္ရတယ္။ တဆက္တည္း အဲဒီအပတ္မွာ အပတ္စဥ္ ၾကာသာပေတးေန႔မွာ ထြက္ေနက် စက္မႈသတင္းစဥ္ စာေစာင္လဲ မထြက္လိုက္ရဘူး။
ေနာက္တပတ္မွာ စစ္ဘုရင္ သားေတာ္နဲ႔ သမီးေတာ္ရဲ႔ ပြဲကို အားက်မခံ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာအသင္း က ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲမွာ စိန္ဗိုလ္တင့္ဆိုင္း၀ိုင္းကို ငွားလာၿပီး မွန္စီေ႐ႊခ်ဆိုင္း၀ိုင္ႀကီးနဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ အသံုးေတာ္ခံလိုက္ ၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ ဂယက္႐ိုက္သြားတယ္။
တကယ္ေပ်ာ္တာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္က ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆို ပြဲပဲ။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမမွာ လုပ္တာ။ အရမ္းစည္တာပဲ။ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းက ဘိလပ္ျပန္ ေမာင္ေသာင္းေဖ ျပဇာတ္ကတယ္။ ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင့္ (ျမန္စာဂုဏ္ေက်ာ္ျမင့္)၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး (ၿငိမ္းေက်ာ္) တို႔၊ ကိုေက်ာ္ညြန္႔ (ေမာင္မင္းယာ) တို႔၊ ဦးဖိုးလွျမင့္ (ေမာင္ပန္းေမႊး) တို႔၊ ကိုလွေဌး(အညာတမာ)တို႔ ပါတယ္လို႔ မွတ္မိေနတယ္။
အဲဒီတုန္းက စက္မႈကေန ၀ိဇၹာသိပၸံကိုသြားရင္ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး ႐ိုးမရိပ္သာက ျဖတ္ၿပီး ကမာ႐ြတ္ပါတီယူနစ္႐ံုး ေဘးကေနထြက္ရင္၊ စီပြါးေရးတကၠသိုလ္ေ႐ွ႔ကို ေရာက္တယ္။ စံရိပ္ၿငိမ္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရင္ စံရိပ္ၿငိမ္႐ြာထဲက ျဖတ္၊ ဂ်ဒ္ဆင္စင္တာ ေဘးကထြက္ရင္ မာလာေဆာင္ကို ေပါက္တယ္။
ဂ်ဒ္ဆင္ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္း ေနာက္ကေန တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖရိပ္သာ(RC) ထဲက ျဖတ္သြား။ အထဲမွာ အျမဲတမ္း အက တိုက္ေနသံေတြ၊ ဆိုင္းသံဗံုသံေတြ၊ စႏၵယားသံေတြက တႏွစ္ပတ္လံုး ျပတ္တယ္မွ မ႐ွိပဲ။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါစ စေနေန႔ေတြဆိုရင္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲေတြ၊ တိုင္းရင္းသားအသင္းအဖြဲ႔ေတြရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ပြဲေတြ တခုမဟုတ္ တခုက အပတ္တိုင္း႐ွိတယ္။ အားကစား ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ စာအုပ္ျပပြဲေတြ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြလဲ အဲဒီမွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ႐ွမ္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အသင္းက ႐ိုးရာအစားအစာ ေရာင္းခ်ပြဲေတြလဲ ႐ွိတယ္။
တကၠသိုလ္ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ မထိုင္ဘူးတဲ့ဆိုင္ မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ အီကို ကင္တင္းဆိုရင္ ဦးယမ္းဘီလူးဆိုင္မွာပဲ အထိုင္မ်ားတယ္။ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးက ဦးယမ္းဘီလူးဆိုင္က အေအးေသာက္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အနားက ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ပဲ မွာေသာက္တာ မ်ားတယ္။ မႏၱေလးေဆာင္ကင္တင္း၊ သိပၸံကင္တင္း၊ ဘီအိုစီေကာလိပ္က ကင္တင္း၊ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လိပ္ခံုးက ကင္တင္း၊ ေရာက္တဲ့ေနရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာပဲ။ အသြားအလာ သိပ္မ႐ွိတာ ပညာေရးတကၠသိုလ္ပဲ။ အေရာက္အေပါက္ နည္းပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြၾကားက ဦးခ်စ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကေတာ့ ထိုင္လို႔ အေကာင္းဆံုး။
အဲဒီတုန္းက ပထမႏွစ္ေတြအားလံုး မႏၱေလးေဆာင္မွာ တက္ၾကရတယ္။ ကိုေနအုပ္ (ေနအုပ္စိန္ေပါလ္) က အဂၤလိပ္စာဌာနမွာ က်ဴတာ။ ဆရာဦးဖိုးလွျမင့္ (ေမာင္ပန္းေမႊး) က ျမန္မာစာဌာနမွာ က်ဴတာ။ သူက လူခ်င္းလဲခင္ေနေတာ့ သူ႔ အေဟာအေျပာကို နားေထာင္ခ်င္တာနဲ႔ သူစာသင္တဲ့ အတန္းမွာ မၾကာခဏ သြားထိုင္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ပန္းေမႊးက အဆိုေတာ္ The Beatles ေတြလိုမ်ိဳး ဆံပင္ပံုစံနဲ႔။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္မွာ မိတၳီလာခ႐ိုင္ အသံုးလံုး။ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ မႏၱေလးခ႐ိုင္၊ မေကြးခ႐ိုင္။ ကိုယ္က မံု႐ြာခ႐ိုင္ကို လိုက္သြားတယ္။ မသြားခင္ မွာ အသံုးလံုးေကာ္မတီက လူႀကီးေတြ တရက္သင္တန္း လာေပးၾကတယ္။ ရြာေတြေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္၊ ေဆာင္ရန္ ေ႐ွာင္ရန္ေတြေပါ့။
ရထားခ အသြားအျပန္စရိတ္ကို အစိုးရက တ၀က္ ကိုယ္က တ၀က္ခံရတယ္။ ရထားခကို သြင္းၿပီး၊ ဘယ္ခ႐ိုင္ ဘယ္ၿမိဳ႔နယ္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ စာရင္းေပးရတယ္။ မသြားခင္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးရတယ္။ ၀မ္းေရာဂါတို႔ ေက်ာက္ေရာဂါတို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ မသြားခင္ ႐ြာက ႀကီးေလးႀကီး (ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီး၊ သူႀကီး၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ ကာလသားႀကီး) ကို စည္း႐ံုးဖို႔၊ ဆရာေတာ္အတြက္ လႉဖြယ္ပစၥည္း နဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ စီးကရက္ကေလး၊ ေဆး၀ါးေလး၊ ဘာေလး ၀ယ္သြားတယ္။ အသံုးလံုးေကာ္မတီက လူေတြက ႀကီးေလးႀကီးကို တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ စည္း႐ံုး ဆိုတာကိုး။
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန အထူးရထားႏွစ္စင္း ထြက္တယ္။ တစင္းက မႏၱေလးနဲ႔ မံု႐ြာ၊ တစင္းက မေကြး။ မေကြးခ႐ိုင္သြားတဲ့ အုပ္စုက ပထမတရက္၊ ေနာက္ေန႔မွာ ကိုယ္တို႔ မႏၱေလးခ႐ိုင္ သြားမယ့္လူေတြ။ ဘူတာႀကီး စၾကၤန္ (၃) မွာ အသံုးလံုးအထူးရထားတြဲကို တြဲထိုးေပးထားတယ္။ တကၠသိုလ္/ ေကာလိပ္ အလိုက္ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္၊ ပညာေရးတကၠသိုလ္၊ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ တိေမြးကုု၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာ္လိပ္... စသျဖင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ အနည္းအမ်ားအလိုက္ တြဲေတြမွာ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးၿပီး စီစဥ္ထားေပးတာ။
၀ိဇၨာသိပၸံက ၄ တြဲရဲ႔ စတုတၳေျမာက္တြဲက မီးမပါဘူး။ လူလည္ေတြက စက္မႈကို ေပးထားတဲ့ အတြဲ တတြဲမွာ ေနရာ၀င္ယူႏွင့္ၿပီ။ (ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ သူတို႔ကို ေခါင္းေဆာင္လာတဲ့ ဆရာက ကုလားဖန္ထိုးလိုက္ တာ) ကိုယ္တို႔ ဆရာဦးလင္းနဲ႔ ႀကိဳ႔ကုန္းက လာရတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္က်ေရာက္လာေတာ့ စက္မႈက ႏွစ္တြဲဟာ ဆက္လ်က္ မဟုတ္ပဲ ၾကားမွာ ၀/သ တတြဲ ၀င္ခံေနတယ္။ အသံုးလံုးေကာ္မတီေတြ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ လာေရးထားတဲ့ စက္မႈဆိုတဲ့တြဲမွာ ၀/သ ေတြက အခန္႔သား။ ကိုယ့္ဆရာေတြက ဘာမွမေျပာပါဘူး။ စက္မႈတကၠသိုလ္ လုပ္အားေပးမွာ မိန္းကေလးက ၁၀ ေယာက္ပဲ ပါတာ၊ မိန္းကေလးေတြ မီးလင္းတဲ့ တြဲမွာ စီး။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ၀/သ လို႔ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးထားတဲ့ တြဲစုတ္ မီးေမွာင္ေမွာင္မွာေပါ့။
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ညေနေလာက္မွာ ရထားထြက္တယ္။ မႏၱေလးကို မနက္အေစာႀကီး ေရာက္သြားတယ္။ မႏၱေလးဘူတာမွာ မႏၱေလး၀ိဇၹာသိပံၸက စားပြဲခံုႀကီးေတြ ခင္းၿပီး မနက္စာ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ မီးမလင္းတဲ့ ရထားတြဲမွာ မႏၱေလးရမ္ကို သိမ္ႀကီးေစ်းက ၀ယ္လာတဲ့ ေ႐ႊၾကက္ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ ခြက္လွည့္ ႏွိပ္လာၾကတာ မနက္လင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဆာေနၿပီ။ မန္း ၀/သ က တည္ခင္းတဲ့ မနက္စာဟာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳၿမိဳ႔နယ္၊ ပုသိမ္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္သြားမဲ့သူေတြက အာရ္တီဘီ ကားႀကီးေတြနဲ႔ မႏၱေလး ဘူတာကေန တက္သြားၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေခ်ာင္းဦး၊ မံု႐ြာ၊ ဘုတလင္၊ အရာေတာ္ သြားမယ့္လူေတြက ရထားေခါင္းတြဲ လာခ်ိတ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ မံု႐ြာကို ခရီးဆက္တယ္။
ေခ်ာင္းဦးကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ရီရတယ္။ ေခ်ာင္းဦးမွာ ဆင္းမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ဆင္းဖို႔အတြက္၊ အထုတ္ေတြ အပိုးေတြျပင္၊ ေခ်ာင္းဦးဘူတာမွာ ႀကိဳဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ အသံုးလံုး ေကာ္မတီကလဲ မီးရထားႀကီး လာတာျမင္လို႔ အိုးစည္ဒိုးပတ္ေတြ တီးတုန္းမွာပဲ မီးရထားႀကီးဟာ ေခ်ာင္းဦးဘူတာမွာ မရပ္ပဲ ေက်ာ္ထြက္သြား တယ္။ ကိုယ္တို႔ ရထားေပၚကေန ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ အိုးစည္ဒိုးပတ္သမားေတြဟာ တီးေနရင္း ပါးစပ္ေတြ အေဟာင္းသားပြင့္ၿပီး တီးမႈတ္တာေတြ ရပ္ကုန္တယ္။ ဦးေ႐ႊ႐ိုးကေနသူကလဲ ကေနရာက ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ရပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ ဆရာဦးလင္းက ရထားရဲ႔ အေရးေပၚႀကိဳးကို ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ မီးရထားဟာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္သြားၿပီး ရပ္သြားတယ္။ ရထားရပ္ေတာ့ ေခါင္းတြဲက ဂါတ္ဗိုလ္ ဆင္းလာၿပီး ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ သူကလဲ ဘတ္စ္ကားေတြလို ဆင္းသူမပါဘူးထင္ၿပီး အိုးစည္ ဒိုးပတ္သမားေတြ ျမင္တာနဲ႔ ေမာင္းေျပးပံုရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မီးရထားႀကီး ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ေပးတယ္။ ေခ်ာင္းဦးဘူတာက ႀကိဳဆိုသူေတြလဲ မီးရထား ေနာက္ျပန္ ခုတ္လာတာျမင္မွ သူတို႔ ဒိုးပတ္၀ိုင္းက ျပန္လႈပ္႐ွားရျပန္တယ္။ ဘူတာကေန အိပ္ယာလိပ္ေတြ၊ အ၀တ္အိပ္ေတြကို ကားေပၚ တင္ၿပီး ကားက သယ္သြားေပးတယ္။ လူေတြက အိုးစည္ဒိုးေတြေနာက္က ေခ်ာင္းဦး အ ထ က ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ေခ်ာင္းဦးက ေကၽြးတဲ့ မနက္စာ၊ ညစာဟာ ေတာ္ေတာ္စား ေကာင္းတာပဲ။ ဟင္းကေတာ့ ညမနက္ အတူတူပဲ။ ၀က္သားတံုးက လက္သီးဆုပ္ ေလာက္ႀကီးတယ္။ ခ်က္ထားတာ ႏူးေျမ့ေနတာပဲ။ ပဲတီပင္ေပါက္ ခ်ဥ္ဖတ္နဲ႔ င႐ုတ္သီးေထာင္း၊ ဟာ့.... အေတာ္လိုက္ဖက္တာ။
ေန႔ခင္းမွာ သြားရမယ့္ ႐ြာေတြကို ေနရာခ်ေတာ့ ကိုယ္က မံု႐ြာေရာက္ေနတယ္။ ဆရာလင္းက ေျပာထားတယ္၊ "ေဟ့ေကာင္.. မင္းဘယ္မွ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔ေနာ္" တဲ့။ ကိုယ္ကလဲ ဆရာနဲ႔ ရင္းၿပီးသား ဆိုေတာ့ အလစ္မွာ 'ရန္ေအာင္မန္း' ကားတက္စီးၿပီး မံု႐ြာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘီယာ ေသာက္ေနလိုက္တာ ကိုယ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ႐ြာေတြ ေနရာခ်ၿပီးေနၿပီ။ ျပန္လာေတာ့ ဦးလင္းက ေမးတယ္။ "မင္းဘယ္သြားေနလဲ.. ငါမင္းကို လိုက္႐ွာေနတာ" ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ 'ေ႐ႊေလွ' ဆိုတဲ့ ႐ြာကို ရတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္စိုးရယ္၊ ေဇလြမ္းရယ္၊ ကိုယ္ရယ္။
မနက္ေရာက္လို႔ တကယ္သြားမွ သိလိုက္ရတာ 'ေ႐ႊေလွ'က ေခ်ာင္းဦးနဲ႔ အေ၀းဆံုး၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္း ေပၚမွာ။ လာေခၚတဲ့ ေ႐ႊေလွက မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက မနက္ ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက လာေလာေနၿပီ။ ႏြားေတြ ေနပူမယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္တဲ့။ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထလိုက္သြားရတာ။ ေ႐ႊေလွနဲ႔ တတန္းထဲ ခ်င္းတြင္းကမ္းပါးမွာ သတင္းစာဆရာႀကီးဦးညိဳျမရဲ႔ ဇာတိ႐ြာ 'အျမင့္' ႐ွိတယ္။ သူ႔ေတာင္ဘက္ကို ဆင္းလာရင္ 'ေတာေက်ာင္း'၊ 'ေ႐ႊေလွ' ၿပီးေတာ့ 'အနိမ့္' ႐ြာေတြပဲ။ ဒီ႐ြာေတြကေတာ့ ေခ်ာင္းဦးနယ္တလႊားမွာ ထန္းပင္ေတြက မ်ားလိုက္ပါဘိ လို႔ ဆိုရမေလာက္။
၀/သ ေတြကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ေခ်ာင္းဦး-မုံ႐ြာ ကားလမ္းေဘးက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းတဲ့ ႐ြာေတြမွာ ေနရာယူလို႔ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ယခု အာရ္ဖက္ေအမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ မစမ္းစမ္းတင္တို႔က ခင္မြန္႐ြာမွာ က်တယ္။ 'ခင္မြန္႐ြာသူ မပိုးျဖဴ' ဆိုတဲ့ (ဦး) တင္မိုး ကဗ်ာစာအုပ္ ေၾကာ္ျငာကို ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထုတ္ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနေတာ့ ဒီ႐ြာကို သတိျပဳမိခဲ့တာ။
က်ေနာ္မွတ္မိတာ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္လာသူက ဆရာဦးလင္း၊ ၀ိဇၨာသိပၸံက ေက်ာင္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္လာသူက ဓါတုေဗဒဌာနက ဆရာဦးလွျမင့္။ ဘာျဖစ္လို႔ မွတ္မိေနသလဲ ဆိုေတာ့ အသံုးလံုးၿပီးလို႔ အျပန္မွာလဲ အလာတုန္းက မီးရထားတြဲ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရျပန္တယ္။ ေခ်ာင္းဦး အသံုးလံုးေကာ္မတီက ကားေတြစီစဥ္ၿပီး မႏၱေလးကို ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ကားစံုေအာင္ မေရာက္ခင္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္လို႔ စကၠဴကပ္ထားတဲ့ ကားတစီးကို စကၠဴခြါၿပီး ၀ိဇၨာသိပၸံေျပာင္းကပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားက ဘယ္ခြါရဲမွာလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္လာသူ ဆရာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဆရာႏွစ္ေယာက္ ထိုးမယ္ႀကိတ္မယ္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ၀ိုင္းဖ်င္ရတယ္။ တကယ္ခ် ၾကရင္ေတာ့ ဆရာဦးလင္းက ႏိုင္မွာ။ သူက ေက်ာင္းက ဂ်ဴဒိုအသင္းမွာ နညး္ျပဆရာ။ ဂ်ဴဒိုေကာင္းေကာင္း တတ္တယ္။
ေမာင္ေအးခိုင္
၁၂/၂/၀၉။
Thursday, December 17, 2009
အိုမင္းရင့္ေရာ္ေတာ့ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ပါ
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ
အေမ့ကို တေန႔က လူငယ္တဦးက အေမ ဒီအသက္ဒီအ႐ြယ္ထိေအာင္ စာေတြ ေရးသားေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အားက်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အေမ့လို ေရးႏိုင္ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေျပာေတာ့ အေမက သူ႔စကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာရမလိုလို စိတ္ႀကီး၀င္ရမလိုလို ျဖစ္မိေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမက စာကို မေနႏိုင္ေသးလို႔သာ ေရးေနတာပါ။ စာက လူခ်င္းတူတူ၊ သူခ်င္းမွ်မွ် ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စာမ်ိဳး မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ အေမအသက္က ႀကီးလွၿပီ ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေမ့တာ ေလ်ာ့တာေတြက သိတ္မ်ားလာၿပီေပါ့။
အေမ ဒီဇင္ဘာလထဲတုန္းက ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ရတဲ့အခါ အေမ့အသက္ကို ေသမင္းလက္က ၀ိုင္းလုရတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို အေမက ေက်းဇူးတင္စကား ေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အေမေဆး႐ံုေပၚတုန္းက ေခ်ာင္းကလည္း ဆိုးေနလို႔ ရင္ေခါင္းအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ဦး၀င္းႏိုင္လည္း ကုေပးရ ႐ွာတယ္။ ဒါကို အေမက သူ႔နာမည္ေမ့ထားခဲ့မိလို႔ အေမ့မွာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ အားနာလိုက္ရတာ။
သူက တျခားဆရာ၀န္ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေသးရဲ႔။ ခုေတာ့ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔သားေလးႏွစ္ေယာက္က အေမတို႔အိမ္ကို မိုးလင္းတာနဲ႔ လာကစားၾကတာ။ သူ႔ဇနီးကဆိုရင္ (မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား) ဆိုတဲ့ အေမေရးသားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ မိုက္သူႀကီးဦးေမာင္ႀကီးရဲ႔ ေျမးပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ဒီေလာက္နီးစပ္ ရင္းႏွီးေနတာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကို ေမ့ထားခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ အေမေျပာခ်င္တာကေတာ့ ငါ့သားတို႔ သမီးတို႔ လုပ္ခ်င္တာ႐ွိရင္ ငယ္႐ြယ္တုန္းမွာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ၾက။ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္က စၿပီး ဇရာက ဖိစီးလာတယ္။ ျငင္းမရေလာက္ေအာင္ သိသာလာတာေတြက ဆံပင္ စျဖဴလာတယ္။ မ်က္စိမႈန္လာတာေတြ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ႏို႔ေပမယ့္ ကိုယ္က ဆံပင္ေလးဆိုးလို႔ မ်က္မွန္ေလးတပ္လို႔ ဇရာကို အံတုပါတယ္။ အဲဒီလို တုသာတုတယ္ ဇရာကေတာ့ မွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာတာပါပဲ။
မ်က္စိတို႔ ဆံပင္တို႔သာမက နားကပါ အၾကားခ်ိဳ႔တဲ့လာတယ္။ လူရဲ႔ သတိ၊ အမွတ္အသားကလဲ နည္းနည္းခ်င္း ေလ်ာ့ပါးပ်က္စီးလာတယ္။ အဲဒီခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေတြဟာ ရပ္တယ္မ႐ွိ၊ နားတယ္မ႐ွိ ကိုယ့္ခႏၶာ ကိုယ္ထဲ မွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာတာပါပဲ။
လူက လူအိုလူမင္း ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် လႊင့္မပစ္ရေသးတာကလြဲလို႔ ဘာကမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမက သားတို႔ သမီးတို႔ကို လုပ္စရာ႐ွိတာ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္း အ႐ြယ္႐ွိတုန္း မအိုမင္းခင္ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာရတာပါ။
လူဆိုတာ စကားပီနားၾကား လူတေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ပညာ႐ွာတဲ့အ႐ြယ္မွာ ပညာကို မရ အရ႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူ႔ေလာကမွာ ငါႀကီးလာရင္ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ ႐ွိရမယ္။ အဲဒီအတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန ႀကိဳးစား လုပ္ရတယ္။
လုပ္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ေက်ာ္လႊားရတယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္။ ႐ံႈးတဲ့အခါလဲ ႐ံႈးတယ္။ ကိုယ္က ႏိုင္တဲ့အခါလဲ ႏိုင္တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ေအာင္ ဒီလို ဒ႐ြတ္သီနဲ႔ သြားရတာပါပဲ။
ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲလို႔ ႀကီးတဲ့လူေတြက ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အေမတို႔မ်ား အသက္က ႀကီးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ တိုက္ပြဲေပါင္းလဲ မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္႐ံႈးနိမ့္ခဲ့တာေတြလဲ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားရင္ မွတ္တမ္းတင္လို႔ေတာင္ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။ အေမအ့ကို တခ်ိဳ႔က ေခါင္းမာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေလသလားလို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ ေခါင္းမမာရင္ ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ လန္က်တဲ့အခါ ျပန္မထႏိုင္ရင္ လူတကာက နင္းေခ်သြားလို႔ လူ႔နင္းျပားဘ၀နဲ႔ပဲ ႐ွိေတာ့မွာေပါ့။
ငါ့သားတို႔ သမီးတို႔ အေမ ေျပာခ်င္တာက ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါ အဲဒီ တိုက္ပြဲကိုလည္း မင္းတို႔ ေတြ႔ၾက ၾကံဳၾကမွာ အမွန္ပဲ။ တိုက္ပြဲမွာ ကိုယ္က ႐ံႈးရရင္၊ ႐ံႈးရေလျခင္း မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔။ ငါလိုလူေတြ အမ်ားႀကီး ဒီလို႐ံႈးရာက လူလဲထရတာပဲလို႔ သိလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ပါ။ အေမျဖင့္ အသက္႐ွည္လြန္းလို႔ တိုက္ပြဲေတြက ပိုမ်ားသလား။ ငါက ေခါင္းမာလို႔ပဲ ပိုခံရသလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒါလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ့ေလာက္ အသက္မႀကီးေပမယ့္ အေမ့ထက္ပိုမ်ားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရ၊ ေက်ာ္လႊားေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတာပါ။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမက ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြကို သတၱိနဲ႔ပဲ လုပ္ၾက။ ကိုယ္က႐ံႈးရင္လဲ ျပန္ထၾက၊ ငယ္တုန္း႐ြယ္တုန္း ကိုယ့္မွာ အားမာန္ အျပည့္႐ွိတုန္း လူ႔ဘ၀ရဲ႔ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ၾက၊ ေက်ာ္လႊားၾကပါ။ ဒါဟာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႔ေနၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲ.... အိုလာရင္ လူစြမ္းလူစ ပိုပိုၿပီး တံုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အားလံုးကို လက္ေျမႇာက္လိုက္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္အ႐ြယ္႐ွိတုန္း လုပ္စရာ႐ွိတာေတြကို လုပ္ၾကေပေရာ့လို႔ အေမေျပာလိုက္ပါရေစ။
ေဒၚအမာ။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
သမိုင္းေကာင္းတဲ့လူထု ျပည္သူခ်စ္တဲ့စာေရးဆရာြ
ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း
"ဒီႏွစ္ႏို၀င္ဘာမွာ ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ"
စက္တင္ဘာကုန္တာနဲ႔ စာေပသမားေတြ ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ လာသမွ်လူတိုင္း ေမးၾကတာျဖစ္တယ္။ ေတာင္သမန္ကို လြမ္း႐ွာၾကတာကိုး။
အေမလူထုေဒၚအမာ အသက္ ၇၀ ျပည့္တဲ့ေန႔က စၿပီး လူငယ္စာေပသမားေတြ စတင္လႈ႔ံေဆာ္က်င္းပ ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေမြးေန႔အခမ္းအနားကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႏွစ္စဥ္မပ်က္ တက္ခဲ့ၾကတာ ဆိုေတာ့ လြမ္းသင့္တာပါ့ေလ။ အေမမာက ဒါမ်ိဳးေတြ မႀကိဳက္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံတနံတလ်ားက စာေပသမား လူငယ္လံုမငယ္ေတြကို စုစုစည္းစည္းေတြ႔ရတာကိုေတာ့ ၾကည္ႏူး႐ွာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ လုပ္ၾကတာကို မတားျမစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီပြဲကို လူငယ္ေလးေတြသာမက အေမ့ထက္ေတာင္ နည္းနည္းပိုႀကီးေသးတဲ့ ရန္ကုန္ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္ႀကီးရဲ႔ဖခင္ႀကီး သခင္ခင္ညြန္႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္း ႀကိဳးစားၿပီး အေရာက္လာေလ့ ႐ွိတယ္။ စာေရးဆရာေတြ စာနယ္ဇင္းသမားေတြသာမကဘူး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေ႐ႊဘို၊ မံု႐ြာ စတဲ့ ေဒသမ်ားက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြလည္း ႏွစ္စဥ္မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း စကု၊ စလင္း၊ မင္းဘူးစတဲ့ ေဒသမ်ားက ေရာက္လာၾကတယ္။ ခ်င္းေတာင္တန္းက သံဃာမ်ားလည္း ႏွစ္စဥ္ လာေလ့႐ွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရဟန္း႐ွင္လူ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ရာေလာက္ ေရာက္ၾကျမဲ ျဖစ္တယ္။
အေမက ျပည္သူခ်စ္ေသာ စာေရးဆရာမႀကီးတေယာက္ ျဖစ္တာကိုး။ အေမကလည္း ျပည္သူေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။
အေမ့ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေလး ဘ၀ကတည္းကိုက ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ ေနခဲ့တာပါ။ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဘဟိန္းတို႔နဲ႔အတူ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး သပိတ္တပ္ဦးမွာ ပါခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ သပိတ္လွန္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္၀င္သြားၾကေပမယ့္ မႏၱေလး မအမာကေတာ့ ရာသက္ပန္သပိတ္ေမွာက္ၿပီး ေကာလိပ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သတင္းစာဆရာ မအမာ ျဖစ္လာေတာ့လည္း သူ႔ကေလာင္နဲ႔ သူ႔သတင္းစာဟာ တကယ့္ကို "ျပည္ႀကီးပခံုး" "ျပည္ႀကီးလက္႐ံုး" ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး နစ္နာထိခိုက္ေစမယ့္ ကိစၥမွန္သမွ်မွာ အမုန္းခံ၊ အညိႇဳးအေတးခံၿပီးေတာ့ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးကထုတ္တဲ့ ေစာင္ေရသိပ္မ်ားလွတာ မဟုတ္တဲ့ "လူထု" သတင္းစာရဲ႔ ၾသဇာဟာ တႏိုင္ငံလံုးအထိ ေညာင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို သမိုင္းေကာင္းခဲ့လို႔လဲ လူထုသတင္းစာဟာ ျပည္သူမ်ားရဲ႔ အားေပးေထာက္ခံမႈကို ရခဲ့တာပါ။
သတင္းစာသမားဘ၀မွာ မုန္တိုင္းေတြကို ဘယ္လိုခါးစည္းၿပီး ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ တႏိုင္ငံလံုးက သိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုလို "အေမ... အေမ" နဲ႔ ခ်စ္ေနၾကတာပါ။ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈဆိုတာ လုပ္ယူလို႔ ရတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ လူေတြရဲ႔ ရင္ထဲက အလိုလို ျဖစ္လာၾကတာေလ။
လူထုသတင္းစာကို စထုတ္တဲ့ (၁၉-၄-၄၆) ေန႔ကေန ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့ရတဲ့ (၇-၇-၆၇) ေန႔အထိ တရက္မက်န္ ျပန္လွန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုခဲ့တဲ့ ေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္....
၁၉၄၆- ၄၇- ၄၈ ကာလမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ လက္ေအာက္ ႐ွိေနဆဲကာလ မႏၱေလးကို မဟာမိတ္တပ္ေတြ သိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း ဦးေလးလွက ဆရာဦးေက်ာ္ရင္ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း-ကြယ္လြန္) နဲ႔ လက္တြဲၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမဆံုး ဖတပလ (ဖဆပလ) ဆိုင္းဘုတ္ကို တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးလွဟာ ေနာင္မွာ သူ႔ကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားခဲ့တဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူထုသတင္းစာဟာ ဖတပလ နဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ "ျပည္ႀကီးလက္႐ံုး" အျဖစ္ပါ၀င္ခဲ့။
၁၉၄၉ ခု ဧၿပီ ၂၄ ရက္..။ ဖဆပလ အစိုးရက သတင္းစာတိုက္ကို ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲခဲ့။
၁၉၄၉ ခု ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္ သတင္းစာ ျပန္လည္ထုတ္ခဲ့။ ၁၉၅၃ ခုမွ ၁၉၅၆ ခုအထိ လူထုဦးေလးလွအား ဖဆပလ အစိုးရက ပုဒ္မ (၅) ျဖင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့။ ၁၉၅၆ ခု ေမလ (၁၀) ရက္မွ ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္အထိ လူထုသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းအား ပုဒ္မ (၅) ျဖင့္ ဖမ္းဆီး ထားခဲ့။
၁၂-၃-၁၉၅၉... သတင္းစာခ်ိတ္ပိတ္ခံရ။
၁၀-၅-၁၉၆၀.... သတင္းစာျပန္ထြက္။
၇-၇-၁၉၆၇.... သတင္းစာရပ္စဲခံရ။
ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ရဲ႔ အဓမၼ၀ါဒကို ျပည္သူတရပ္လံုးႏွင့္အတူ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္က သူ႔ရဲ႔ အသစ္စက္စက္ အႏုျမဴဗံုးလက္နက္ဆန္းကို အာ႐ွတိုက္သား ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲခဲ့တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ကိုးရီးယားကၽြန္းဆြယ္စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြါးလာတဲ့အခါလည္း အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႔လက္သစ္ေတြက ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ခ်ယ္လွယ္ခဲ့တာကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္သမၼတ ကေနဒီ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔ရဲ႔ လက္ပါးေစအျဖစ္ ႏိုင္ငံကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္ခဲ့တဲ့ ငိုဒင္ဇင္း၊ ငိုဒင္ႏု ညီေနာင္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ညီေနာင္ကို စီအိုင္ေအက အာဏာသိမ္းပိုက္ပံု႑ာန္ ဖန္တီးၿပီး သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို အျပင္းအထန္ ႐ႈတ္ခ်ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔အရင္း႐ွင္စနစ္ႀကီးကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႀကီးဖက္က တေလွ်ာက္ လံုး ေထာက္ခံအားေပးလာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ ဆိုဗီယက္ကိုယ္တိုင္က နယ္ခ်ဲ႔လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၿပီး "ဆို႐ွယ္နယ္ခ်ဲ႔" ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းသြားေတာ့လည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာတစၥတာ အာဏာ႐ွင္ရဲ႔ နယ္ခ်ဲ႔လက္ေ၀ခံ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ၿပီး က်ဴးဘားႏိုင္ငံသစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကတ္စ္ထ႐ိုကို ခ်ီးက်ဴးေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဆိုဗီယက္ရဲ႔ လက္ေ၀ခံ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ အျဖစ္ အေရာက္ခံခဲ့တဲ့ ကတ္စ္ထ႐ိုကိုေတာ့ ေ၀ဖန္ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႔ လက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္ အေမရိကတိုက္က နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေရး၀ါဒကို က်င့္သံုးလာၾကသူေတြကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔သမားေတြရဲ႔ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရဲရဲေတာက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ အစၥေရးႏိုင္ငံသားေတြကိုယ္တိုင္က ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ နယ္ေျမကိုုအဓမၼသိမ္းယူခဲ့ၿပီး ပါလက္စတိုင္း လူမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံမဲ့လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ႀကီးေန႐ူးကို ေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေလးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ နီေပါ၊ ဆစ္ကင္၊ ဘူတန္နဲ႔ သီဟိုႏိုင္ငံတို႔အေပၚ ဗိုလ္က်လႊမ္းမိုးခ်င္တဲ့ ေန႐ူးကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
အာ႐ွလႊမ္းမိုးေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ လက္သစ္ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔သမားက ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆီးတိုး၊ စင္တိုး စတဲ့အဖြဲ႔ေတြမွာ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းမွာလည္း အဓမၼ၀ါဒကို က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ မာ႐ွယ္ အယြတ္ခန္ရဲ႔ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ကက္႐ွ္မီးယားျပည္နယ္ကို အိႏိၵယက သိမ္းပိုက္စိုးမိုးထားတဲ့ ကိစၥမွာေတာ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဖက္က ေထာက္ခံ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။
ၾကားေနႏိုင္ငံတခုျဖစ္တဲ့ ေလာႏိုင္ငံရဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မင္းသားႀကီး သု၀ဏၰဖူးမားကို စီအိုင္ေအရဲ႔ လက္သပ္ေမြး စစ္ဗိုလ္တစုက ျဖဳတ္ခ် အာဏာသိမ္းခဲ့စဥ္က မင္းသားႀကီးဖက္က ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ေပမယ့္ အာဏာျပန္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ မင္းသားႀကီးက သူ႔ရဲ႔ညီေတာ္ မင္းသားႀကီးသုဖာႏု၀ဏ္ရဲ႔ ပသက္ေလာအဖြဲ႔ကို ျပည္တြင္းစစ္ခင္းၿပီး တိုက္ခိုက္ခဲ့တာကိုေတာ့ ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္ေတြဟာ စာမ်က္ႏွာေတြက ေျပာျဖစ္ေနတဲ့ လူထုသတင္းစာရဲ႔ သမိုင္းေပါ့။
"ေနေသာင္းေထာင္ အေရာင္မညိႇဳးသလိုပ
ေျပေကာင္းေအာင္ ေဆာင္မကိုးရယ္လို႔
ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္တမ်ိဳးရယ္ႏွင့္
ေတာင္႐ိုးမွာ ဆရာၾကဲမေပါ့လို႔...."
ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ ေ႐ွ႔ေဆာင္လမ္းညႊန္မႈအတိုင္း မေဖာက္ မျပန္၊ မေသြမဖယ္ ေခၽြးနဲ႔ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းပါ။
ဒီလို သမိုင္းေကာင္းၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးက ျပန္ခ်စ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းသတိထားသင့္တယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ျပည္သူစာဖတ္ပရိသတ္ အားေပးမွ ရပ္တည္ခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူကို မခ်စ္တဲ့ မငဲ့ကြက္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳးကို ဘယ္ျပည္သူက ခ်စ္မွာ အားေပးမွာလဲ။ အေမမာလို ျပည္သူခ်စ္တာက အေမမာက ျပည္သူကို ခ်စ္လို႔ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြလည္း ျပည္သူခ်စ္တာ အားေပးတာ ခံယူခ်င္ရင္ အေမမာလိုပဲ တသက္လံုး ျပည္သူဘက္က ရပ္ရပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
စက္တင္ဘာကုန္တာနဲ႔ စာေပသမားေတြ ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ လာသမွ်လူတိုင္း ေမးၾကတာျဖစ္တယ္။ ေတာင္သမန္ကို လြမ္း႐ွာၾကတာကိုး။
အေမလူထုေဒၚအမာ အသက္ ၇၀ ျပည့္တဲ့ေန႔က စၿပီး လူငယ္စာေပသမားေတြ စတင္လႈ႔ံေဆာ္က်င္းပ ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေမြးေန႔အခမ္းအနားကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႏွစ္စဥ္မပ်က္ တက္ခဲ့ၾကတာ ဆိုေတာ့ လြမ္းသင့္တာပါ့ေလ။ အေမမာက ဒါမ်ိဳးေတြ မႀကိဳက္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံတနံတလ်ားက စာေပသမား လူငယ္လံုမငယ္ေတြကို စုစုစည္းစည္းေတြ႔ရတာကိုေတာ့ ၾကည္ႏူး႐ွာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ လုပ္ၾကတာကို မတားျမစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီပြဲကို လူငယ္ေလးေတြသာမက အေမ့ထက္ေတာင္ နည္းနည္းပိုႀကီးေသးတဲ့ ရန္ကုန္ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္ႀကီးရဲ႔ဖခင္ႀကီး သခင္ခင္ညြန္႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္း ႀကိဳးစားၿပီး အေရာက္လာေလ့ ႐ွိတယ္။ စာေရးဆရာေတြ စာနယ္ဇင္းသမားေတြသာမကဘူး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေ႐ႊဘို၊ မံု႐ြာ စတဲ့ ေဒသမ်ားက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြလည္း ႏွစ္စဥ္မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း စကု၊ စလင္း၊ မင္းဘူးစတဲ့ ေဒသမ်ားက ေရာက္လာၾကတယ္။ ခ်င္းေတာင္တန္းက သံဃာမ်ားလည္း ႏွစ္စဥ္ လာေလ့႐ွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရဟန္း႐ွင္လူ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ရာေလာက္ ေရာက္ၾကျမဲ ျဖစ္တယ္။
အေမက ျပည္သူခ်စ္ေသာ စာေရးဆရာမႀကီးတေယာက္ ျဖစ္တာကိုး။ အေမကလည္း ျပည္သူေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။
အေမ့ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေလး ဘ၀ကတည္းကိုက ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ ေနခဲ့တာပါ။ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဘဟိန္းတို႔နဲ႔အတူ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး သပိတ္တပ္ဦးမွာ ပါခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ သပိတ္လွန္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္၀င္သြားၾကေပမယ့္ မႏၱေလး မအမာကေတာ့ ရာသက္ပန္သပိတ္ေမွာက္ၿပီး ေကာလိပ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သတင္းစာဆရာ မအမာ ျဖစ္လာေတာ့လည္း သူ႔ကေလာင္နဲ႔ သူ႔သတင္းစာဟာ တကယ့္ကို "ျပည္ႀကီးပခံုး" "ျပည္ႀကီးလက္႐ံုး" ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး နစ္နာထိခိုက္ေစမယ့္ ကိစၥမွန္သမွ်မွာ အမုန္းခံ၊ အညိႇဳးအေတးခံၿပီးေတာ့ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးကထုတ္တဲ့ ေစာင္ေရသိပ္မ်ားလွတာ မဟုတ္တဲ့ "လူထု" သတင္းစာရဲ႔ ၾသဇာဟာ တႏိုင္ငံလံုးအထိ ေညာင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို သမိုင္းေကာင္းခဲ့လို႔လဲ လူထုသတင္းစာဟာ ျပည္သူမ်ားရဲ႔ အားေပးေထာက္ခံမႈကို ရခဲ့တာပါ။
သတင္းစာသမားဘ၀မွာ မုန္တိုင္းေတြကို ဘယ္လိုခါးစည္းၿပီး ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ တႏိုင္ငံလံုးက သိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုလို "အေမ... အေမ" နဲ႔ ခ်စ္ေနၾကတာပါ။ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈဆိုတာ လုပ္ယူလို႔ ရတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ လူေတြရဲ႔ ရင္ထဲက အလိုလို ျဖစ္လာၾကတာေလ။
လူထုသတင္းစာကို စထုတ္တဲ့ (၁၉-၄-၄၆) ေန႔ကေန ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့ရတဲ့ (၇-၇-၆၇) ေန႔အထိ တရက္မက်န္ ျပန္လွန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုခဲ့တဲ့ ေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္....
၁၉၄၆- ၄၇- ၄၈ ကာလမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ လက္ေအာက္ ႐ွိေနဆဲကာလ မႏၱေလးကို မဟာမိတ္တပ္ေတြ သိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း ဦးေလးလွက ဆရာဦးေက်ာ္ရင္ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း-ကြယ္လြန္) နဲ႔ လက္တြဲၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမဆံုး ဖတပလ (ဖဆပလ) ဆိုင္းဘုတ္ကို တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးလွဟာ ေနာင္မွာ သူ႔ကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားခဲ့တဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူထုသတင္းစာဟာ ဖတပလ နဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ "ျပည္ႀကီးလက္႐ံုး" အျဖစ္ပါ၀င္ခဲ့။
၁၉၄၉ ခု ဧၿပီ ၂၄ ရက္..။ ဖဆပလ အစိုးရက သတင္းစာတိုက္ကို ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲခဲ့။
၁၉၄၉ ခု ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္ သတင္းစာ ျပန္လည္ထုတ္ခဲ့။ ၁၉၅၃ ခုမွ ၁၉၅၆ ခုအထိ လူထုဦးေလးလွအား ဖဆပလ အစိုးရက ပုဒ္မ (၅) ျဖင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့။ ၁၉၅၆ ခု ေမလ (၁၀) ရက္မွ ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္အထိ လူထုသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းအား ပုဒ္မ (၅) ျဖင့္ ဖမ္းဆီး ထားခဲ့။
၁၂-၃-၁၉၅၉... သတင္းစာခ်ိတ္ပိတ္ခံရ။
၁၀-၅-၁၉၆၀.... သတင္းစာျပန္ထြက္။
၇-၇-၁၉၆၇.... သတင္းစာရပ္စဲခံရ။
ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ရဲ႔ အဓမၼ၀ါဒကို ျပည္သူတရပ္လံုးႏွင့္အတူ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္က သူ႔ရဲ႔ အသစ္စက္စက္ အႏုျမဴဗံုးလက္နက္ဆန္းကို အာ႐ွတိုက္သား ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲခဲ့တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ကိုးရီးယားကၽြန္းဆြယ္စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြါးလာတဲ့အခါလည္း အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႔လက္သစ္ေတြက ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ခ်ယ္လွယ္ခဲ့တာကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္သမၼတ ကေနဒီ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔ရဲ႔ လက္ပါးေစအျဖစ္ ႏိုင္ငံကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္ခဲ့တဲ့ ငိုဒင္ဇင္း၊ ငိုဒင္ႏု ညီေနာင္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ညီေနာင္ကို စီအိုင္ေအက အာဏာသိမ္းပိုက္ပံု႑ာန္ ဖန္တီးၿပီး သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို အျပင္းအထန္ ႐ႈတ္ခ်ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔အရင္း႐ွင္စနစ္ႀကီးကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႀကီးဖက္က တေလွ်ာက္ လံုး ေထာက္ခံအားေပးလာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ ဆိုဗီယက္ကိုယ္တိုင္က နယ္ခ်ဲ႔လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၿပီး "ဆို႐ွယ္နယ္ခ်ဲ႔" ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းသြားေတာ့လည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာတစၥတာ အာဏာ႐ွင္ရဲ႔ နယ္ခ်ဲ႔လက္ေ၀ခံ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ၿပီး က်ဴးဘားႏိုင္ငံသစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကတ္စ္ထ႐ိုကို ခ်ီးက်ဴးေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဆိုဗီယက္ရဲ႔ လက္ေ၀ခံ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ အျဖစ္ အေရာက္ခံခဲ့တဲ့ ကတ္စ္ထ႐ိုကိုေတာ့ ေ၀ဖန္ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႔ လက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္ အေမရိကတိုက္က နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေရး၀ါဒကို က်င့္သံုးလာၾကသူေတြကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔သမားေတြရဲ႔ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရဲရဲေတာက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ အစၥေရးႏိုင္ငံသားေတြကိုယ္တိုင္က ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ နယ္ေျမကိုုအဓမၼသိမ္းယူခဲ့ၿပီး ပါလက္စတိုင္း လူမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံမဲ့လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ႀကီးေန႐ူးကို ေထာက္ခံခဲ့ေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေလးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ နီေပါ၊ ဆစ္ကင္၊ ဘူတန္နဲ႔ သီဟိုႏိုင္ငံတို႔အေပၚ ဗိုလ္က်လႊမ္းမိုးခ်င္တဲ့ ေန႐ူးကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။
အာ႐ွလႊမ္းမိုးေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ လက္သစ္ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔သမားက ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆီးတိုး၊ စင္တိုး စတဲ့အဖြဲ႔ေတြမွာ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းမွာလည္း အဓမၼ၀ါဒကို က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ မာ႐ွယ္ အယြတ္ခန္ရဲ႔ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ကက္႐ွ္မီးယားျပည္နယ္ကို အိႏိၵယက သိမ္းပိုက္စိုးမိုးထားတဲ့ ကိစၥမွာေတာ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဖက္က ေထာက္ခံ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။
ၾကားေနႏိုင္ငံတခုျဖစ္တဲ့ ေလာႏိုင္ငံရဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မင္းသားႀကီး သု၀ဏၰဖူးမားကို စီအိုင္ေအရဲ႔ လက္သပ္ေမြး စစ္ဗိုလ္တစုက ျဖဳတ္ခ် အာဏာသိမ္းခဲ့စဥ္က မင္းသားႀကီးဖက္က ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ေပမယ့္ အာဏာျပန္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ မင္းသားႀကီးက သူ႔ရဲ႔ညီေတာ္ မင္းသားႀကီးသုဖာႏု၀ဏ္ရဲ႔ ပသက္ေလာအဖြဲ႔ကို ျပည္တြင္းစစ္ခင္းၿပီး တိုက္ခိုက္ခဲ့တာကိုေတာ့ ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္ေတြဟာ စာမ်က္ႏွာေတြက ေျပာျဖစ္ေနတဲ့ လူထုသတင္းစာရဲ႔ သမိုင္းေပါ့။
"ေနေသာင္းေထာင္ အေရာင္မညိႇဳးသလိုပ
ေျပေကာင္းေအာင္ ေဆာင္မကိုးရယ္လို႔
ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္တမ်ိဳးရယ္ႏွင့္
ေတာင္႐ိုးမွာ ဆရာၾကဲမေပါ့လို႔...."
ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ ေ႐ွ႔ေဆာင္လမ္းညႊန္မႈအတိုင္း မေဖာက္ မျပန္၊ မေသြမဖယ္ ေခၽြးနဲ႔ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းပါ။
ဒီလို သမိုင္းေကာင္းၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးက ျပန္ခ်စ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းသတိထားသင့္တယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ျပည္သူစာဖတ္ပရိသတ္ အားေပးမွ ရပ္တည္ခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူကို မခ်စ္တဲ့ မငဲ့ကြက္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳးကို ဘယ္ျပည္သူက ခ်စ္မွာ အားေပးမွာလဲ။ အေမမာလို ျပည္သူခ်စ္တာက အေမမာက ျပည္သူကို ခ်စ္လို႔ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြလည္း ျပည္သူခ်စ္တာ အားေပးတာ ခံယူခ်င္ရင္ အေမမာလိုပဲ တသက္လံုး ျပည္သူဘက္က ရပ္ရပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
Wednesday, December 16, 2009
သမိုင္းေခတ္ေၾကးမံုျပင္ေပၚက မဟာဗီယက္နမ္စစ္ပြဲနဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာ
ေရးသူ- ႏိုင္ျမင့္ (လူထုစာၾကည့္တိုက္)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သမိုင္းေခတ္မွာ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္ သမိုင္းေခတ္ေၾကးမုံျပင္ ေပၚကေန ထာ၀စဥ္ လြမ္းဆြတ္ထင္ဟပ္ျပေနမယ့္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေဖာက္ျပန္လြန္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြ မျဖစ္ပြါးခင္ ကမၻာႀကီးက ရယူပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အေျခအေန ေတြကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ႏိုင္ငံေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ပါ၀င္ၿပီး ၆ ႏွစ္ၾကာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး (၁၉၃၉-၁၉၄၅) ကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးဟာ ဂ်ပန္က ၁၉၄၅၊ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္နက္ခ်ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္တဲ့အတြက္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္နက္ခ်ျခင္းရဲ႔ ၀န္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေစ့ငုၾကည့္တဲ့အခါ ၾသဂုတ္ ၆ ရက္ေန႔မွာ 'ဟီ႐ို႐ွီးမား' ကို အေမရိကန္က အႏုျမဴဗံုးက်ဲခ်တာ၊ ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန႔မွာ ႐ု႐ွားက ဂ်ပန္ကို စစ္ေၾကညာတိုက္တာ၊ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္ေန႔မွာ 'နာဂါဆာကီ' ကို အေမရိကန္က အႏုျမဴဗံုးက်ဲခ်တာ၊ ၾသဂုတ္ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ တ႐ုတ္က အေထြေထြ ထိုးစစ္စတင္ေၾကာင္း ေၾကညာတာေတြကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ၿပီး ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ဂ်ပန္က ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ္ လက္နက္ခ်ေၾကာင္း ေရဒီယိုမွာ ေၾကညာတာေတြကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီး အေျခအေနေတြဟာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ၊ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲ၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ၊ ဘက္မလိုက္လႈပ္႐ွားမႈ၊ စစ္အုပ္စုမ်ား ဖြဲ႔စည္းျခင္းစတဲ့ စနစ္ႏွစ္ရပ္ တိုက္ပြဲေတြအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေနတာ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ကမၻာစစ္ႀကီးတခု ၿပီးဆံုးသြားတာမ်ိဳး ႐ွိသလို၊ 'ေယာ္လ္တာကြန္ဖရင့္'၊ 'ေမာ္စကိုကြန္ဖရင့္'၊ 'ဆန္ဖရန္စစၥကိုကြန္ဖရင့္'၊ 'ဒမ္ဘာတန္အုခ္ကြန္ဖရင့္' စတဲ့ ကြန္ဖရင့္ေတြ က်င္းပၿပီး၊ ကမၻာ့ကုလသမဂၢႀကီးကို ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမ်ိဳး၊ လံုျခံဳေရးေကာင္စီမွာ အသံုးျပဳမယ့္ 'ေယာ္လ္တာေဖာ္ျမဴလာ' လို႔ ေခၚတဲ့ 'ဗီတို' အာဏာမဲကို အၾကံျပဳတင္ျပၿပီး သေဘာတူဆံုးျဖတ္တာမ်ိဳးေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာလည္း ႐ွိပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုးရီးယားကၽြန္းဆြယ္၊ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားကၽြန္းဆြယ္နဲ႔ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔ႏိုင္ငံ ေဟာင္းေတြက မိမိတို႔ရဲ႔ အပိုင္စား ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြကို ျပန္လည္ရ႐ွိေရးအတြက္ ေျခသြက္တဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြကို လႈပ္႐ွားလာၾကသလို၊ ေဒသခံႏိုင္ငံေတြရဲ႔ အမ်ိဳးသား လႈပ္႐ွားမႈေတြကို တိုက္ပြဲသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စတင္လႈပ္႐ွား လာတာကိုလည္း ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံက ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လမွာ 'ၾသဂုတ္လေတာ္လွန္ေရး' ကို စတင္ဆင္ႏႊဲၿပီး အင္ဒိုနီး႐ွားႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆူကာႏိုက သမၼတျဖစ္လာပါတယ္။ အင္ဒိုနီး႐ွား အမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ကိုလည္း အဲဒီလမွာပဲ ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ဗီယက္နမ္က လြတ္လပ္ေရးေၾကညာၿပီး ဟိုခ်ီမင္းက သမၼတ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၄၆ ေရာက္ေတာ့ ျပင္သစ္က 'ကိုခ်င္' (Cochin) ေဒသမွာ ဘုရင္ေဟာင္း ဘိုဒိုင္းကို ေခါင္းေဆာင္ထားၿပီး ႐ုပ္ေသးအစိုးရတရပ္ ဖြဲ႔ေပးပါတယ္။ ၁၉၄၇ ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္က သူ႔ရဲ႔ အေ႐ွ႔ဖ်ားစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွာ ထူေထာင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ဧၿပီမွာ မေလး႐ွားႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ႐ံုးက မေလး႐ွားကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို မတရားအသင္း ေၾကညာပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ဧၿပီ ၁၂ရက္ေန႔မွာ အေမရိကန္က ထ႐ူမင္၀ါဒ (Truman Doctrine) ကို ေၾကညာပါတယ္။ ဒါက ကြန္ျမဴနစ္ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ရာမွာ ေငြေၾကးအရ ဂရိႏိုင္ငံနဲ႔ တူရကီႏိုင္ငံကို ကူညီဖို႔အတြက္ သမၼတက ကြန္ဂရက္မွာ တင္ျပရာက ေပၚလာတဲ့ ၀ါဒပါ။ ဒီကိစၥမွာ အေမရိကန္ ေဒၚလာသန္း ၄၀၀ အကူအညီေပးဖို႔ ကြန္ဂရက္က သေဘာတူတာ ေတြ႔ပါတယ္။ တဖက္က ေငြအားေၾကးအားေတြနဲ႔ လႈပ္႐ွားလာေတာ့ တဖက္က တုန္႔ျပန္လႈပ္႐ွားလာတဲ့အတြက္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၈ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ သီဟို (သီရိလကၤာ) ႏိုင္ငံက လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၉ မွာ တ႐ုပ္ႏိုင္ငံက လည္းေကာင္း၊ ၁၉၅၀ မွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံက လည္းေကာင္း အသီးသီး လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ အေမရိကန္အစိုးရက ဘိုဒိုင္း႐ုပ္ေသးအစိုးရကို တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေၾကညာပါတယ္။ ဇြန္ ၂၇ ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္ စစ္မစ္႐ွင္အဖြဲ႔ကို ေတာင္ဗီယက္နမ္ ေဆးဂံုၿမိဳ႔သို႔ ေစလႊတ္ပါတယ္။ ၁၉၅၂ ႏွစ္မွာ အိုက္ဆင္ေဟာင္၀ါက အေမရိကန္ သမၼတ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ ျပင္သစ္တို႔ရဲ႔ ဒိုင္ဗင္ဖူးခံတပ္ကို ဗီယက္နမ္က စတင္တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ဧၿပီ ၂၆ မွာ ဂ်နီဗာ ကြန္ဖရင့္ စတင္ပါတယ္။ ၎ႏွစ္ ေမလ ၇ ရက္မွာ ေျမာက္ဗီယက္နမ္႐ွိ ဒိုင္ဗင္ဖူးတိုက္ပြဲမွာ ျပင္သစ္ေတြ အထိနာ ေနတဲ့အတြက္ အေမရိကန္က အႏုျမဴဗံုးသံုးဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗီယက္နမ္နဲ႔ ျပင္သစ္တို႔ ျဖစ္ၾကတဲ့ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ပထမစစ္ပြဲ (၁၉၄၆- ၁၉၅၄) အတြက္ျပဳလုပ္တဲ့ ဂ်နီဗာကြန္ဖရင့္မွာ သေဘာ တူညီခ်က္အရ ၁၇ မ်ဥ္းၿပိဳင္မွာ ေတာင္-ေျမာက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ယာယီပိုင္းျခားထားေရးကို သေဘာတူညီ လက္ခံလိုက္ၾကပါတယ္။ ဗီယက္နမ္၊ ေလာ နဲ႔ ကေမၻာဒီယားတို႔ရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို ကြန္ဖရင့္မွာ သေဘာတူညီတဲ့အတြက္ လြတ္လပ္သြားၾကပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ အေမရိကန္က ကြန္ဖရင့္သေဘာတူညီခ်က္ကို လက္မွတ္မထိုးဘဲ ေတာင္ဗီယက္နမ္ ေဆးဂံုအစိုးရကို စစ္ေရးအကူအညီေတြ တိုက္႐ိုက္ေပးသြားမယ္လို႔ သမၼတအိုက္စင္ေဟာင္၀ါက ေၾကညာပါတယ္။
၁၉၅၅ မွာ အာ႐ွ၊ အာဖရိက လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက 'ဘန္ေဒါင္းညီလာခံ' ကို က်င္းပပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးမူေတြကို ခ်မွတ္ၾကပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ကို ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက တပ္ေပါင္းစု သ႑ာန္နဲ႔ ရပ္ခံၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတဲ့ သေဘာပါ။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၈ ရက္ေန႔မွာ ကေနဒီက အေမရိကန္ သမၼတ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅ မွာ ေတာင္ဗီယက္နမ္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကို ထူေထာင္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ ေျမာက္ဗီယက္နမ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္တဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္တို႔ တိုက္ၾကတဲ့ ဒုတိယ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားစစ္ပြဲ သို႔မဟုတ္ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ (၁၉၅၆-၁၉၇၅) အတြင္းကို အေမရိကန္က စစ္ေရး၊ စီးပြါးေရး အကူအညီေတြ တိုးျမႇင့္ေပးၿပီး ၀င္လာပါတယ္။ ပထမပိုင္းမွာ စစ္အၾကံေပးေတြ ေစလႊတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္နဲ႔ ၀င္တိုက္ေပးတာ။ ေလယာဥ္နဲ႔ ဗံုးၾကဲေပးတာေတြ လုပ္လာပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကို ကမၻာ့ျပည္သူေတြ၊ အေမရိကန္ျပည္သူေတြနဲ႔ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြက တဖက္က အျပင္းအထန္ ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ၾကၿပီး ဗီယက္နမ္းျပည္သူေတြက အေသခံ တိုက္ပြဲ၀င္တဲ့အတြက္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္တပ္ေတြ ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားၿပီး ၁၉၇၅ မွာ ေဆးဂံုၿမိဳ႔ကို ေျမာက္ဗီယက္နမ္တပ္ေတြ သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့အတြက္ အေမရိကန္ သမၼတ ၄ ဆက္ၾကာ တိုက္ရတဲ့ စစ္ပြဲဟာ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။ ဒီစစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္စစ္သား ၅ သိန္း ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ့တာ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ စစ္ပြဲၿပီးေတာ့ စာရင္းေကာက္ၾကည့္တဲ့အခါ ဗီယက္နမ္ျပည္သူ ၃ သန္း ေသေၾကပ်က္စီးၿပီး အေမရိကန္စစ္သား ၅ ေသာင္း ေသဆံုးေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါဟာ ဗီယက္နမ္မွာလည္း အေမရိကန္ရဲ႔ 'ဟီ႐ို႐ွီးမား' ေန႔တေန႔ ႐ွိေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၂ မွာ ေလာ စစ္ေျမျပင္ကို ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး စာအုပ္တအုပ္ေရးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ သတင္းစာ ဆရာမႀကီး အင္နာလူ၀ီစထေရာင္းက အေမရိကန္ရဲ႔ အာ႐ွရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဤသို႔ ေရးပါတယ္-
"ကိုးရီးယားစစ္ကို တိုက္ျခင္း။ ထိုင္၀မ္ကို စစ္စခန္းလုပ္ျခင္း။ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားသို႔ အေမရိကန္အျမန္ဆံုး ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ျခင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္ကို စစ္ေရးျဖင့္ ၀ိုင္းထား၍ တ႐ုတ္ျပည္သစ္အား ေခ်မႈန္းပစ္ေရး အစီအစဥ္၏ တစိတ္တပိုင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ အေမရိကန္သည္ တျခားအေရွ႔ေတာင္ အာ႐ွႏိုင္ငံတိုင္းသို႔လည္း ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ရန္ ႀကိဳးစားေလသည္" ဟူ၍ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုနည္းတူစြာပဲ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာက လူထုဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၁၈ မွာ ေဆာင္းပါးတေစာင္ ေရးပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရဲ႔ ေခါင္းစဥ္အမည္က 'က်ဳပ္တို႔အာ႐ွ' ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ ပါတဲ့ အေမမာရဲ႔ ေရးသားခ်က္တခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္-
"က်ဳပ္တို႔၏ အာ႐ွတိုက္ႀကီးကို သနား က႐ုဏာ သက္႐ွာၾကသည့္ အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႔တို႔၏ အသံမွာ နား၀င္ခ်ိဳလွပါသည္။ အေမရိကန္ေတြသည္ က်ဳပ္တို႔ အာ႐ွတိုက္သားေတြကို တကယ္ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔၏ 'လြတ္ေျမာက္ေရး' က်ဳပ္တို႔၏ 'ဒီမိုကေရစီေရး'၊ က်ဳပ္တို႔၏ 'ႀကီးပြါးခ်မ္းသာေရး' မ်ားကို တကယ္ပင္ လိုလားၾကပါသည္။ ေၾသာ္... သာဓု၊ သာဓု၊ ေကာင္းေလစြတကား၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္း လွေပေသာ 'ကြန္ျမဴနစ္ ေဘးဆိုး၊ ရန္ဆိုး၊ အႏၱ႐ာယ္ဆိုးႀကီး' မွ လြတ္ကင္းေစခ်င္ ၾကသည္တကား။ သို႔ေၾကာင့္လည္း အေမရိကန္ ေက်းဇူး႐ွင္ မိတ္ေဆြႀကီးမ်ားက အ႐ိုင္းအစိုင္း မသိနားမလည္ ေခတ္မမွီ႐ွာသည့္ ေက်ာမြဲ အာ႐ွတိုက္သားမ်ားကို ဗံုးမိုး႐ြာေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သင္ျပေပး႐ွာ ေပသည္ တကား" ဟူ၍ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္ ကတည္းက အေမရိကန္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ေထ့လံုးေငါ့လံုးေတြနဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့ၿပီး ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ လူထုသတင္းစာရဲ႔ 'လႈပ္႐ွားေနေသာ ကမၻာ့ေရးရာမ်ား' အခန္းမွာ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ အေမရိကန္ရဲ႔ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကို ဆက္လက္ေ၀ဖန္ ထိုးႏွက္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခန္းမွာ ၁၉၆၁ မွ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲက အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ၃ ႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႔ကို လက္လွမ္းမီ သေလာက္ စာရင္းျပဳစု ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
၁။ ဗီယက္နမ္မွာ မီးနီ ျပေနၿပီ (၁၀၊ ေမ၊ ၆၁)၊
၂။ ဗီယက္နမ္မီးကို မေလာင္ခင္က တား (ရ၊ ဇြန္၊ ၆၁)၊
၃။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ စပါယ္႐ွယ္လက္နက္ဆန္းမ်ား (၂၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၆၁)၊
၄။ ေတာင္ဗီယက္နမ္တြင္ ၀င္တိုက္ရန္ လမ္း႐ွာေနၿပီ (၂၀၊ ေအာက္၊ ၆၁)။
၅။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ၌ အေမရိကန္က စစ္သစ္တရပ္ျပင္ၿပီ (၇၊ ေအာက္၊ ၆၁)၊
၆။ ေတာင္ဗီယက္နမ္၌ က်ဴးေက်ာ္စြက္ဖက္ေနေသာ အေမရိကန္ (၂၁၊ ေအာက္၊ ၆၁)၊
၇။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ စစ္ျပင္မႈႀကီးကို ဗမာက သတိျပဳရမည္ (၂၆၊ ေအာက္၊ ၆၁)၊
၈။ အာ႐ွအေရး၌ ပို၍ စြက္ဖက္လာတဲ့ အေမရိကန္ (၁၇၊ ႏို၊ ၆၁)၊
၉။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွကို ေလာင္တိုက္သြင္းမည့္ အေမရိကန္ကို ၀ိုင္းတားၾကပါ (၂၄၊ ႏို၊ ၆၁)၊
၁၀။ ၇ နံပါတ္ ေရတပ္၏ ျခိမ္းေျခာက္မႈ (၂၉၊ ႏို၊ ၆၁)၊
၁၁။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွကို ေလာင္တိုက္သြင္းမည့္ အေမရိကန္ (၂၆၊ ဒီ၊ ၆၁)၊
၁၂။ ေလာျပည္သူ လည္ေခ်ာင္းေသြးနဲ႔ ေျခေဆးတဲ့ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမား (၈၊ ဇန္၊ ၆၂)၊
၁၃။ ေလာျပည္၌ ျပည္တြင္းစစ္မီး ျပန္ေမႊးလာျပန္ၿပီ (၉၊ ေမ၊ ၆၂)၊
၁၄။ ေလာထဲသို႔ အေမရိကန္စစ္တပ္ေတြ ၀င္ၿပီ (၂၂၊ ေမ၊ ၆၂)၊
၁၅။ ေလာျပည္သူတို႔ ခါးေတာင္းက်ိဳက္မျဖဳတ္ၾကႏွင့္ဦး (၁၄၊ ဇြန္၊ ၆၂)၊
၁၆။ ေလာ ဘာေၾကာင့္ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ျဖစ္ရသနည္း (၂၀၊ ဧၿပီ၊ ၆၂)၊
၁၇။ ေလာ ၾကားေနေရးကို တကယ္တမ္း အသိအမွတ္ျပဳၾကရမယ္ (၂၃၊ ဇူ၊ ၆၂)၊
၁၈။ ကေမၻာဒီးယား ေထာက္ခံခ်က္ကို ေထာက္ခံရမည္ (၃၁၊ ၾသ၊ ၆၂)၊
၁၉။ ေလာကငရဲႏွင့္တူေသာ ေတာင္ဗီယက္နမ္ (၆၊ ဇန္၊ ၆၃)၊
၂၀။ ေတာင္ဗီယက္နမ္တြင္ အဆိပ္မ်ား ၾကဲျဖန္႔မႈႀကီး (၂၇၊ ေဖ၊ ၆၃)၊
၂၁။ ေတာင္ဗီယက္နမ္ျပည္သူတို႔ ေ႐ွ႔သို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ၾက (၆၊ စက္၊ ၆၃)၊
၂၂။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွကား နယ္ခ်ဲ႔သမား၏ ေန၀င္ခ်ိန္တည္း (၅၊ ႏို၊ ၆၃)၊
၂၃။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွသို႔ အေမရိကန္တပ္မ်ား အလံုးအရင္းနဲ႔ပို႔ေရး ေလ့က်င့္ျပန္ဦးမယ္ဆိုျခင္း (၂၀၊ ႏို၊ ၆၃)၊
၂၄။ ၾကားေနခ်င္႐ွာေသာ ကေမၻာဒီးယား (၁၈၊ ေဖ၊ ၆၄)၊
၂၅။ ေတာင္ဗီယက္နမ္သို႔ အေမရိကန္တပ္မ်ား ေပးပို႔ျခင္းကို ျပင္းထန္စြာ ႐ႈံ႔ခ်ၾကပါ (၂၉၊ ဇူ၊ ၆၄)၊
၂၆။ ပိုဆိုးလာေသာ ေတာင္ဗီယက္နမ္အေျခအေန (၁၅၊ စက္၊ ၆၄)၊
၂၇။ ဗီယက္နမ္အာဇာနည္ကေလး ငုယင္ဗန္ထ႐ိုင္းအား အေလးျပဳပါ၏ (၁၇၊ ေအာက္၊ ၆၄)၊
၂၈။ ေတာင္ဗီယက္နမ္ အမ်ိဳးသားေရးလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (၂၀၊ ဒီ၊ ၆၄)...... စသည္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ဗီယက္နမ္စစ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲက အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႔ ေရးသားခ်က္တခ်ိဳ႔ကို ထပ္မံေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္-
'ေတာင္ဗီယက္နမ္၌ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီမွ ၁၀ လ အတြင္း ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ လူ ၂ ေသာင္း ေသေက်ပ်က္စီးသည္ဟု သိရသည္။ သူပုန္ဘက္မွ ၁၂၅၈၉ ေယာက္ က်ဆံုးၿပီး၊ အစိုးရဘက္မွ ၆၂၅၇ ေယာက္ ေသဆံုးသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမရိကန္စြက္ဖက္မႈကို ဗမာျပည္သူအပါအ၀င္ ျပည္သူတကာလည္း ၀ိုင္း၀န္း ကန္႔ကြက္ၾကရမည္'
'အေမရိကန္ ၇ နံပါတ္ေရတပ္က အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွကို ျခိမ္းေျခာက္မႈမွာ ႐ြ႔ံ႐ွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္း၍ ျပင္းထန္စြာ ႐ႈ႔ံခ်လိုက္သည္'
'အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမား၏ ေသြးငတ္မႈကို အာ႐ွျပည္သူေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ဟုဆိုလွ်င္ အာ႐ွျပည္သူေတြ၏ အဆိုးမဟုတ္ေပ'
'ကေမၻာဒီယားသည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ ေျခကုပ္စခန္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဟူ၍ စြပ္စြဲသည့္ ယိုးဒယား၏ စြပ္စြဲခ်က္မွာ အလကားစကားျဖစ္၍ ၂ျပားမတန္သည့္ ဆင္ေျချဖစ္သည္'
'ဗီယက္နမ္မ်ိဳးခ်စ္ ေပ်ာက္ၾကားတပ္သားမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ပါ၀င္လ်က္႐ွိသည္ ဆိုျခင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရး သရဖူစိန္ပြင့္မ်ားႏွယ္ အလြန္တင့္တယ္ပါေပသည္'
အထက္ပါ အေရးအသားေတြနဲ႔ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကာလတေလွ်ာက္ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ တိုင္း အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမားနဲ႔ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သမိုင္း ေခတ္တေလွ်ာက္ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔အတူ လိုက္ပါလာသူမဟုတ္။ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔အတူ ခ်ီတက္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူ ႏိုင္ငံတကာ၀ါဒီ ဗမာ့မိုးေသာက္ၾကယ္တပြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ စိတ္ကူးယဥ္ မဟုတ္တဲ့၊ အေခ်ာင္သမားမဟုတ္တဲ့၊ ျပဳျပင္ေရးမဟုတ္တဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့၊ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ႐ွိတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီကို ယံုၾကည္တဲ့၊ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ သေဘာတရားကို လက္ခံတဲ့၊ အႏုပဋိေလာမ ကမၻာအျမင္႐ွိတဲ့၊ ပစၥည္းမဲ့ ႏိုင္ငံတကာတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ရဲ႔ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ အႏုပညာ႐ွင္ အရာအေထာင္ထဲမွာေတာ့ စံနမူနာ ၾကယ္တပြင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေမမာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း နီ႐ူဒါရဲ႔ 'သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္တပိုဒ္နဲ႔ အေမ့လမ္းစဥ္ကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္ အေမ......။
'အို..... အေမရိကတိုက္၊ သန္႔စင္တဲ့ နယ္နမိတ္ကို ဖ်က္ဆီးဖို႔
သင့္အိမ္သည္ေတြကို လက္နက္တပ္ဆင္ ေပးရင္
ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ ဂီတနဲ႔ စနစ္က်မႈကို အုပ္စိုးဖို႔
႐ွိကာဂိုက သားသတ္သမားကို လႊတ္ေပးခဲ့ရင္
ငါတို႔ဟာ ေလနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြထဲက ထလာၿပီး
သင့္ကို ကိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္...။ ။'
ရည္ညႊန္း။
၁။ လူထုဂ်ာနယ္မ်ား၊ လူထုသတင္းစာမ်ား၊
၂။ South East Asia in International relation by M. Jankover. Prague. IOJ. 1982
၃။ A Dictionary of Politics by Elliott and Summerskill, London, Penguin, 1961.
၄။ 'သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့' ေရးသူ နီ႐ူဒါ၊ ဘာသာျပန္သူ ျမသန္းတင့္၊ ရန္ကုန္၊ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ၊ ၂၀၀၃။
၅။ 'ေငြႏွင့္လက္နက္' ေရးသူ အန္နာလူ၀ီစတေရာင္း၊ ဘာသာျပန္သူ လူထုေဒၚအမာ၊ မႏၱေလးႀကီးပြါးေရး ပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၆၃။
ႏိုင္ျမင့္ (လူထုစာၾကည့္တိုက္)
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလးခမ်ာ ေတာင္ပူစာေလးျဖစ္သြား႐ွာ
ေရးသူ- ညီပုေလး
အင္းစိန္ဆိုတာ မႏၱေလးၿမိဳ႔နဲ႔ အေ၀းႀကီး၊ သရက္ေထာင္ဆိုတာကလည္း မနီးေလေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေမွ်ာ္ေကာင္းတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုခမ်ာ စိတ္ပန္း လူပန္း ေငြပန္း႐ွိၾက ႐ွာမယ္ေလ။ သူတို႔လည္း အစကေတာ့ ႀကိဳးစားလာၾကပါရဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အလာ က်ဲက်ဲသြားၾကတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို သ႐ုပ္မွန္တဲ့ သရုပ္မွန္၀တၳဳတပုဒ္ပဲ။
မိသားစု၀င္ေတြ ေနေကာင္းရဲ႔လားလို႔ ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမးမယ္။ ၀င္း၀င္းကလည္း ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ေနေကာင္းၾကတယ္လို႔ ေျဖမယ္။
ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရဲ႔ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေျဖမယ္။
တခါတေလလည္း ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀င္း၀င္းျဖစ္ျဖစ္ မ၀ဘဲ ပိန္ေနေပမယ့္ ၀လာတယ္ေနာ္လို႔ မုသားစကားလွလွေလး ဆိုမိတဲ့အခါလည္း ႐ွိမယ္။ အိမ္က တကူးတကန္႔ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြက အားေပးကူညီလိုက္တဲ့ စားစရာေတြ ျခင္းထဲက ထုတ္ယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခ်ိန္ဟာ ေစ့သြားပါေလေရာ။ ေနာက္တခါလာရင္ ယူလာသင့္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို မွာလိုက္မိတဲ့အခါလည္း႐ွိ၊ စိတ္လႈပ္႐ွားၿပီး မမွာလိုက္တာေတြ လည္း ႐ွိတတ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ဟာ ခပ္သြက္သြက္ လူငယ္တေယာက္ရဲ႔ လက္ဖ်စ္တကြက္အတြက္ ဘတ္စ္ကားအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳရာ ႀကံဳသလိုစီးနင္းၾကရ၊ ညအိပ္ညေန ခရီးေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အျပင္ အိမ္မႈ တာ၀န္ေတြ၊ ဆိုင္အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ထားပစ္ခဲ့ၾကရတာကလား။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထာင္၀င္စာလာရင္ လာတယ္လို႔ မွတ္ဆိုတဲ့ အုပ္စုထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
xxxxxx xxxxx
တေန႔.....
ေထာင္၀င္စာ လာတတ္တဲ့ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္လြန္တဲ့တေန႔။ ေထာင္၀န္ထမ္းတေယာက္က လာေခၚတယ္။ ဒီ ၀န္ထမ္း ေထာင္၀င္စာတာ၀န္က်တဲ့ ၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ စိုးထိတ္မႈ ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ရတယ္။
ခါတိုင္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ေနက် သံဆန္ခါႏွစ္ထပ္ျခားထားတဲ့ (ဗဟိုကင္းရဲ႔ ေအာက္ဖက္က) အခန္း ေလးကို ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ပေဟဠိတပုဒ္ထက္ အစဥ္းစား ၾကပ္ေနတယ္ေလ။
ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုခန္းထဲကို ၀င္ရမယ္တဲ့။ ကာထားတဲ့ ခန္းဆီးအလွပ္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္း၊ သမီးႀကီး လင္းလင္းမြန္၊ သားေအာင္ဘာေလ၊ သမီးေထြး ေ႐ႊျပည္စိုး အစ္မႀကီး ၿပီးေတာ့ အေမပါ ပါလာပါတကား။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်ခံထားတဲ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေယာက်္ားရင့္မႀကီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာလွၿပီ ထင္ေနတာ။ သက္႐ြယ္ႀကီးရင့္ၿပီး မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မာတာအေမ့ကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ စိတ္ေတြ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ခါရမ္းသြားတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာင္မကပါဘူး။
အိမ္က ေထာင္၀င္စာလာရင္ေျပာမယ္လို႔ အခ်ိန္ရတိုင္း စိတ္ကူးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အလြမ္းရဲတိုက္ ဟာ အေမ့ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တစစီ ၿပိဳက်သြားပါေလေရာ့လား။ အားလံုးကို ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း စကားေတြ ႐ွာမရ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း လိႈင္းလံုးေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္ေလ။ ၀မ္းသာမႈ လိႈင္းလံုးေတြ သူကပိုျမင့္တယ္။ ငါကပိုျမင့္တယ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ အားၿပိဳင္ေနလိုက္ၾကတာ ၀မ္းနည္းမႈ လိႈင္းလံုးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ၀ါးမ်ိဳပစ္ေတာ့မယ္လို႔....။
ေၾသာ္... အေမနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။ အေမ့ရင္ထဲမွာေကာ ဘယ္လိုေန႐ွာမွာ ပါလိမ့္။
xxxx xxxx
သမီးႀကီးနဲ႔ သမီးေထြးတို႔ ေမာ္ေတာ္ကားမူးတတ္၊ စက္ေလွမူးတတ္ၾကလို႔ သူတို႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးေတြ သိပ္မ႐ႊင္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ ဖခင္ဟာ ေထာင္ပံုစံ အက်ႌအျဖဴ၊ ပုဆိုးအျဖဴ၊ ဆံပင္တိုန႔ံန႔ံနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ အၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ဖိုးသူေတာ္႐ုပ္ ေပါက္ေနပါလိမ့္မယ္။
သားေအာင္ဘာေလကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးရဲ႔ ႐ံုးခန္းဆိုတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္၊ အနားမွာေရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေရာ ႐ွိၾကတဲ့ ေထာင္အရာ႐ွိ အၾကပ္အရာခံေတြကိုလည္း ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ႐ွိတယ္လို႔ မထင္။ ကေလးပီပီ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔၊ ေအာင္ဘာေလရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူေတာ္စင္လို ၀တ္စားေနခဲ့တဲ့ ကာလေတြမွာ အေမက တႏွစ္ကို တႀကိမ္၊ တခ်ိဳ႔ႏွစ္ေတြမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားလာ႐ွာတယ္။ အေမက သူ႔သားလက္က်န္ေလးကို လာအားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ျဖစ္မယ္။ ဒီအတြက္ အေမတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
အေမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေတြ႔ခဲ့ဖူးသမွ်မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုးခန္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးေ႐ွ႔မွာ ေတြ႔ၾကရတဲ့ အႀကိမ္ဟာ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိလွတယ္။ အဲဒီေန႔က စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း အေမက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလး ေသးေသး ေလးနဲ႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီး မျမင္ေအာင္ကြယ္ၿပီး ပခံုးမွာ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲကေန စာအုပ္တအုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သာေအာင္ အသာထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမတို႔ ထိုင္ေနၾကတာ ကိုးေပ ဆယ္ေပေလာက္ပဲ ေ၀းမွာေပါ့။
အခုလို အေမလုပ္ကိုင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အစ္မႀကီးနဲ႔ ၀င္း၀င္းတို႔က စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကဘူး။
အေမကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔သားလက္က်န္ေလးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ အေလးမမူ၊ အမႈမထားတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတာေတြ အားလံုး ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားနားလည္ႏိုင္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီအခန္းထဲမွာ အေမတေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
စာေပဆိုင္ရာ စာအုပ္တအုပ္ပါလား။
စာအုပ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔အတူ ၀မ္းသာမႈ ပံုရိပ္ေတြ လႊမ္းသြားမယ္ထင္ရဲ႔။ မိုင္ေပါင္းရာခ်ီၿပီး ေ၀းတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။
ေပါက္ျပားေတြ ေဂၚျပားေတြကိုင္တဲ့ ႏွစ္ကိုးကိုးႏွစ္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကေလာင္ကိုင္တဲ့ ညီပုေလး တမဟုတ္ခ်င္း ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ မိခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာစြမ္းအားဟာ လူတေယာက္ကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေစပါကလား။
ဟို အရင္တေခါက္ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္းလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ 'စပါးႀကီးေႁမြ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာရဲ႔ တပည့္မတေယာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုတယ္လို႔ ေျပာသြားတာကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
အႏုပညာစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အားအင္ကုန္ခမ္းႏြမ္းခ်ည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စာေရးသူတေယာက္လို႔ ေမ့ေမ်ာေနသူတေယာက္ကို အေမက အသက္ျပန္႐ွင္လာေအာင္ ျပဳစုလိုက္တာေလလား။
xxxx xxxxx
ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ေပါ့.......။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ စာေရးစာပြဲ ထိုင္လိုက္တိုင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔အတူ အေမ့ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့သတိရမိတယ္။
အေမကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ.... ဒါေပမယ့္ သတိရေနဆဲပါ။
အေမ့ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ေက်းဇူးတခုကို မွတ္တမ္းျပဳတာမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညီပုေလး။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
မိသားစု၀င္ေတြ ေနေကာင္းရဲ႔လားလို႔ ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမးမယ္။ ၀င္း၀င္းကလည္း ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ေနေကာင္းၾကတယ္လို႔ ေျဖမယ္။
ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရဲ႔ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေျဖမယ္။
တခါတေလလည္း ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀င္း၀င္းျဖစ္ျဖစ္ မ၀ဘဲ ပိန္ေနေပမယ့္ ၀လာတယ္ေနာ္လို႔ မုသားစကားလွလွေလး ဆိုမိတဲ့အခါလည္း ႐ွိမယ္။ အိမ္က တကူးတကန္႔ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြက အားေပးကူညီလိုက္တဲ့ စားစရာေတြ ျခင္းထဲက ထုတ္ယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခ်ိန္ဟာ ေစ့သြားပါေလေရာ။ ေနာက္တခါလာရင္ ယူလာသင့္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို မွာလိုက္မိတဲ့အခါလည္း႐ွိ၊ စိတ္လႈပ္႐ွားၿပီး မမွာလိုက္တာေတြ လည္း ႐ွိတတ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ဟာ ခပ္သြက္သြက္ လူငယ္တေယာက္ရဲ႔ လက္ဖ်စ္တကြက္အတြက္ ဘတ္စ္ကားအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳရာ ႀကံဳသလိုစီးနင္းၾကရ၊ ညအိပ္ညေန ခရီးေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အျပင္ အိမ္မႈ တာ၀န္ေတြ၊ ဆိုင္အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ထားပစ္ခဲ့ၾကရတာကလား။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထာင္၀င္စာလာရင္ လာတယ္လို႔ မွတ္ဆိုတဲ့ အုပ္စုထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
xxxxxx xxxxx
တေန႔.....
ေထာင္၀င္စာ လာတတ္တဲ့ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္လြန္တဲ့တေန႔။ ေထာင္၀န္ထမ္းတေယာက္က လာေခၚတယ္။ ဒီ ၀န္ထမ္း ေထာင္၀င္စာတာ၀န္က်တဲ့ ၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ စိုးထိတ္မႈ ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ရတယ္။
ခါတိုင္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ေနက် သံဆန္ခါႏွစ္ထပ္ျခားထားတဲ့ (ဗဟိုကင္းရဲ႔ ေအာက္ဖက္က) အခန္း ေလးကို ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ပေဟဠိတပုဒ္ထက္ အစဥ္းစား ၾကပ္ေနတယ္ေလ။
ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုခန္းထဲကို ၀င္ရမယ္တဲ့။ ကာထားတဲ့ ခန္းဆီးအလွပ္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္း၊ သမီးႀကီး လင္းလင္းမြန္၊ သားေအာင္ဘာေလ၊ သမီးေထြး ေ႐ႊျပည္စိုး အစ္မႀကီး ၿပီးေတာ့ အေမပါ ပါလာပါတကား။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်ခံထားတဲ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေယာက်္ားရင့္မႀကီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာလွၿပီ ထင္ေနတာ။ သက္႐ြယ္ႀကီးရင့္ၿပီး မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မာတာအေမ့ကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ စိတ္ေတြ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ခါရမ္းသြားတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာင္မကပါဘူး။
အိမ္က ေထာင္၀င္စာလာရင္ေျပာမယ္လို႔ အခ်ိန္ရတိုင္း စိတ္ကူးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အလြမ္းရဲတိုက္ ဟာ အေမ့ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တစစီ ၿပိဳက်သြားပါေလေရာ့လား။ အားလံုးကို ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း စကားေတြ ႐ွာမရ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း လိႈင္းလံုးေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္ေလ။ ၀မ္းသာမႈ လိႈင္းလံုးေတြ သူကပိုျမင့္တယ္။ ငါကပိုျမင့္တယ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ အားၿပိဳင္ေနလိုက္ၾကတာ ၀မ္းနည္းမႈ လိႈင္းလံုးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ၀ါးမ်ိဳပစ္ေတာ့မယ္လို႔....။
ေၾသာ္... အေမနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။ အေမ့ရင္ထဲမွာေကာ ဘယ္လိုေန႐ွာမွာ ပါလိမ့္။
xxxx xxxx
သမီးႀကီးနဲ႔ သမီးေထြးတို႔ ေမာ္ေတာ္ကားမူးတတ္၊ စက္ေလွမူးတတ္ၾကလို႔ သူတို႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးေတြ သိပ္မ႐ႊင္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ ဖခင္ဟာ ေထာင္ပံုစံ အက်ႌအျဖဴ၊ ပုဆိုးအျဖဴ၊ ဆံပင္တိုန႔ံန႔ံနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ အၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ဖိုးသူေတာ္႐ုပ္ ေပါက္ေနပါလိမ့္မယ္။
သားေအာင္ဘာေလကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးရဲ႔ ႐ံုးခန္းဆိုတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္၊ အနားမွာေရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေရာ ႐ွိၾကတဲ့ ေထာင္အရာ႐ွိ အၾကပ္အရာခံေတြကိုလည္း ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ႐ွိတယ္လို႔ မထင္။ ကေလးပီပီ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔၊ ေအာင္ဘာေလရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူေတာ္စင္လို ၀တ္စားေနခဲ့တဲ့ ကာလေတြမွာ အေမက တႏွစ္ကို တႀကိမ္၊ တခ်ိဳ႔ႏွစ္ေတြမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားလာ႐ွာတယ္။ အေမက သူ႔သားလက္က်န္ေလးကို လာအားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ျဖစ္မယ္။ ဒီအတြက္ အေမတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
အေမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေတြ႔ခဲ့ဖူးသမွ်မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုးခန္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးေ႐ွ႔မွာ ေတြ႔ၾကရတဲ့ အႀကိမ္ဟာ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိလွတယ္။ အဲဒီေန႔က စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း အေမက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလး ေသးေသး ေလးနဲ႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီး မျမင္ေအာင္ကြယ္ၿပီး ပခံုးမွာ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲကေန စာအုပ္တအုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သာေအာင္ အသာထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမတို႔ ထိုင္ေနၾကတာ ကိုးေပ ဆယ္ေပေလာက္ပဲ ေ၀းမွာေပါ့။
အခုလို အေမလုပ္ကိုင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အစ္မႀကီးနဲ႔ ၀င္း၀င္းတို႔က စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကဘူး။
အေမကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔သားလက္က်န္ေလးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ အေလးမမူ၊ အမႈမထားတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတာေတြ အားလံုး ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားနားလည္ႏိုင္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီအခန္းထဲမွာ အေမတေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
စာေပဆိုင္ရာ စာအုပ္တအုပ္ပါလား။
စာအုပ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔အတူ ၀မ္းသာမႈ ပံုရိပ္ေတြ လႊမ္းသြားမယ္ထင္ရဲ႔။ မိုင္ေပါင္းရာခ်ီၿပီး ေ၀းတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။
ေပါက္ျပားေတြ ေဂၚျပားေတြကိုင္တဲ့ ႏွစ္ကိုးကိုးႏွစ္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကေလာင္ကိုင္တဲ့ ညီပုေလး တမဟုတ္ခ်င္း ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ မိခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာစြမ္းအားဟာ လူတေယာက္ကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေစပါကလား။
ဟို အရင္တေခါက္ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္းလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ 'စပါးႀကီးေႁမြ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာရဲ႔ တပည့္မတေယာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုတယ္လို႔ ေျပာသြားတာကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
အႏုပညာစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အားအင္ကုန္ခမ္းႏြမ္းခ်ည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စာေရးသူတေယာက္လို႔ ေမ့ေမ်ာေနသူတေယာက္ကို အေမက အသက္ျပန္႐ွင္လာေအာင္ ျပဳစုလိုက္တာေလလား။
xxxx xxxxx
ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ေပါ့.......။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ စာေရးစာပြဲ ထိုင္လိုက္တိုင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔အတူ အေမ့ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့သတိရမိတယ္။
အေမကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ.... ဒါေပမယ့္ သတိရေနဆဲပါ။
အေမ့ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ေက်းဇူးတခုကို မွတ္တမ္းျပဳတာမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညီပုေလး။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
Friday, December 11, 2009
အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ ဦးလွ (ဒုတိယပိုင္း)
ေရးသူ- ညြန္႔ေအာင္ (ေရစႀကိဳ)
(၄)
ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းေအာင္ျမင္ၿပီး႐ံုနဲ႔ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္က မၿပီးေသးပါဘူး။ ၿမိဳ႔႐ြာေဒသအားလံုး ေတာႀကိဳအံုၾကား လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဖဆပလ အလံေတာ္ေအာက္မွာ တညီတညြတ္တည္း ဖြဲ႔ဖြဲ႔စည္းစည္း႐ွိေနေအာင္ ေနရာအႏွ႔ံ လွည့္လည္စည္း႐ံုးဖို႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ႐ွိေနပါေသးတယ္။ ဒီတာ၀န္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဦးလွနဲ႔တကြ လူႀကီးေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြပါ ေန႔မနား ညမနား အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ဒီတုန္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပံုမ်ားကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ လူငယ္ပီပီ စိတ္လႈပ္႐ွားလြယ္ပံုနဲ႔ ဦးလွရဲ႔ သည္းခံတတ္ၿပီး ဘယ္ကိစၥမဆို ထစ္ခနဲ႐ွိ သူတပါးအျပစ္ကိုသာ မျမင္တတ္ဘဲ ကိုယ့္ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ကို ျမင္တတ္ သိတတ္ပံု အျဖစ္ကေလးကို သတိရမိတယ္။ အဲဒါက စစ္ႀကီးမၿပီးခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ပထမဆံုး ကျပခဲ့တဲ့ ေ႐ႊမန္းသဘင္ပြဲ ပထမညမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း မိုးဂ်ာနယ္ ၉၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ေ႐ႊမန္းရဲ႔ ေအာ္ပရာကကြက္ ေနာက္ဆံုးစခန္းသိမ္းမွာ မင္းသမီးေလးေတြကို ဖ်တ္ခနဲဆို ယူနီယံဂ်က္အလံ (အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံေတာ္အလံ) ေလးေတြက်လာၿပီး ဖံုးသြားတဲ့ ျပကကြက္နဲ႔ စခန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္အလံေတြ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ႐ွဴးကနဲ ေဒါသထြက္ စိတ္လႈပ္႐ွားသြားၿပီး ေအာ္က်ယ္ဟစ္တီး ပါးစပ္က ေရေတာ့ ႐ြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူကို ဦးလွက အိေျႏၵမပ်က္ "က်ေနာ္နဲ႔ ကိုညြန္႔ေအာင္တို႔က မနက္အေစာႀကီး လုပ္စရာ႐ွိေနလို႔ ႏွစ္ပါးသြားတဲ့အထိ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ပါဦးမယ္" လို႔ က်န္တဲ့ အမႈေဆာင္ လူႀကီးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ပြဲၾကည့္စင္ကေန အျပင္ဘက္ကို ပ ထုတ္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္း ျမင္းလွည္းေပၚေရာက္ေတာ့မွ "ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားႀကီး လိုေသးတာပဲ။ တကယ္ဆို ပြဲမျပခင္ကတည္းက ကိုတင္ေမာင္ (ေ႐ႊမန္း)- ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို ႀကိဳၿပီး ဖိတ္ထားခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႀကိဳျမင္ၿပီး ႐ွင္းျပေဆြးေႏြးထားသင့္တာေပါ့။ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ကိုတင္ေမာင္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ နက္ျဖန္ သြားေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္း ေနာက္တေန႔ သြားေဆြးေႏြးၾကေတာ့ ေျပလည္သြားတာပါပဲ" ဦးလွရဲ႔ ဒီအက်င့္ (အရည္အခ်င္း) ဟာ အလြန္ေကာင္းလို႔ အလြန္ နမူနာယူသင့္တဲ့ အက်င့္ပါ။ လူတိုင္းမေျပာနဲ႔ ေတာ္႐ံုေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ ဒီအရည္အခ်င္းမ်ိဳး မ႐ွိတတ္ပါဘူး။
ေနာက္တမ်ိဳး ႐ွိေသးတယ္။ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာေတြအထိ ဖဆပလေတြ ဖြဲ႔စည္းေရးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡအသြင္ေဆာင္တဲ့ ျပသနာတခု ေပၚလာတယ္။ ျပသနာက နဂါးေဆးေပါ့လိပ္႐ံု အလုပ္သမားေတြက ပိုင္႐ွင္ကို ေဆးလိပ္လိပ္ခ တိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရာက မေျပလည္းဘဲ တင္းမာလာတဲ့ကိစၥပါ။ ေဒၚဦးက ဖဆပလ အဖြဲ႔မေပၚခင္ စၿပီးစည္း႐ံုးၾကစဥ္ ကတည္းက ဖဆပလကိုေရာ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုပါ အဘက္ဘက္က ေထာက္ခံ အားေပးေနသူ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဂါးေဆးလိပ္ခံု အလုပ္သမားသမဂၢ စၿပီးဖြဲ႔ေတာ့လည္း ပိုင္႐ွင္ ေဒၚဦးကိုတိုင္ လိုလိုလားလား အားေပးခြင့္ျပဳခဲ့ တာပါ။ ဒီၾကားထဲက ျပသနာေပၚတာဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ စြပ္စြဲၿပီး တင္းတင္းမာမာ ဆက္ဆံေတာ့တာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ မ်က္ႏွာပူၿပီး အေနရခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖဆပလမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူေနရေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ႔ ၈၄ လမ္းေရာက္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဦးလွတို႔ တိုက္မွာပဲ ထမင္းစားဆိုေတာ့ ေဒၚဦးတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ေဒၚဦးက ဦးလွဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မႀကီး။ ေဒၚအမာတို႔ မိဘေဆြမ်ိဳး တအံုလံုးက ဖဆပလ အားေပးသူမ်ား ျဖစ္ၾကေတာ့ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ခင္မင္ေနၾက တာကိုး။ ခါတိုင္းလို ႏႈတ္ဆက္ရအခက္၊ မ်က္ႏွာလႊဲရမွာ အခက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ဘဲ ဦးလွေ႐ွ႔မွာ တညည္းညည္းတညဴညဴ လုပ္ေနေတာ့ အစက ဘာတခြန္းမွ မေျပာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ "အင္း ကိုညြန္႔ေအာင္လည္း ဒီကိစၥ သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္" လို႔ ခပ္ညည္းညည္းေလး မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥအတြက္ ႀကံစည္စိတ္ကူး ေျပာဆိုေနတုန္းမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ သာမန္ကိစၥကေလးနဲ႔ ေဘးကလာၿပီး ပူညံပူညံ အေႏွာင့္အယွက္ လာမေပးပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒီမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ မ႐ွင္းမ႐ွင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ဥာဏ္အလင္းေရာင္ေလးပြင့္ၿပီး အျမင္မွန္ ၀င္လာခဲ့တယ္။ ဘံုရန္သူ နယ္ခ်ဲ႔သမားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ တမ်ိဳးသားလံုး ညီညြတ္ေအာင္ လံုးပန္းေနရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးတဲ့ အခ်င္ခ်င္း ကိစၥကေလးအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အေနွာင့္အယွက္မလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡကိစၥကို ႏွစ္ဖက္စလံုး ေက်နပ္ေအာင္ အႏူးအညြတ္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလိုက္ေတာ့ အားလံုး ေျပလည္ ၿပီးျပတ္သြားတာပါပဲ။
ဒီကိစၥမွာလည္း ဦးလွရဲ႔ အမ်ိဳးသားေရး ဦးတည္ခ်က္ကို သတိမခၽြတ္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ ထိန္းတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ။ အလြန္ေလးစားထိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက သူတပါးအေပၚ ငါသိ ငါတတ္ ဆရာမလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္။ ပညာ႐ွိမ်ားလို တီးမွ ျမည္တယ္။ မတီးဘဲ မျမည္ဘူး။ ျမည္တယ္ဆိုတာေတာင္ ငါျမည္လိုက္တဲ့ အသံက တဘက္မွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မလား ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မလားဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ျမည္တယ္။ တီးတိုင္း ျမည္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ယခု နဂါးေဆးလိပ္ခံု ျပသနာမွာလည္း စကတည္းက သိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆရာမလုပ္ဘူး။ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္သင့္တယ္၊ အၾကံလည္း မေပးဘူး။ ေပးျပန္ရင္လည္း မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းက ႐ွိေနတယ္။ အလုပ္႐ွင္ နဂါးေဒၚဦးဆိုတာ ဦးလွရဲ႔ဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မအရင္းဆိုေတာ့ သူ႔မရီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူေျပာလိုက္လို႔ မေတာ္ သူ႔မရီးဘက္က ၀င္စြက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး အျမင္လြဲလိုက္ရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ အျပစ္ျဖစ္မွာလည္း သတိ႐ွိပံုရတယ္။ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း စကားပံုေလးနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပဲ ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။
အမ်ိဳးသားေရးဦးတည္ခ်က္ကို မေမ့ဘူး။ မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံဘူးဆိုလို႔ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အားျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအခ်က္မွန္သမွ် မလြတ္တမ္း အသံုးခ်တတ္ပံုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိေသး တယ္။ အဲဒါက မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာ စခန္းခ်ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ (၁၃၆) တပ္ဖြဲ႔က တပ္ၾကပ္ႀကီး ( A.Mackenzee) ေအ- မကၠင္ဇီ ဆိုသူတေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ဘံုရိပ္သာအျဖစ္ ခိုလႈံေနတဲ့ မဟာေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူဟာ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ပါတီ၀င္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု တပါတ္အတြင္းမွာ စစ္တပ္က သူအားရက္ရေၾကာင္း၊ သူ႔အားလပ္ရက္မ်ားမွာ ဒီက ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး သေဘာတရားေရးရာမ်ား ေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သေဘာတူလို႔ ေနာက္ေန႔နံနက္ကစၿပီး ေန႔စဥ္ နံနက္ ၇ နာရီကစၿပီး နံနက္စာစားခ်ိန္ထိ ေဆြးေႏြးတယ္။ နံနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူစားတယ္။ စားၿပီး ျပန္တယ္။ အမွန္က ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာထက္ သင္တန္းေပးတဲ့ သေဘာလိုပါပဲ။ ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက 'အရင္း႐ွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ ( Imperialism the Highest Stage of Capitalism)' ဆိုတဲ့ လီနင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ကို သူယူလာၿပီး အေသးစိတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အခန္းအလိုက္ အက်ဥ္း႐ံုးၿပီး သူက ႐ွင္းျပတာပါ။ ဒါကို တက္ေရာက္တဲ့ ရဲေဘာ္၊ ရဲေဘာ္မေတြ (၁၀ ေယာက္ေလာက္) က အဂၤလိပ္လို မတတ္ေတာ့ ကိုေဌး (ဗကပ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ေတာတြင္းေသဆံုး) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တလွည့္စီ စကားျပန္ လုပ္ၾကရပါတယ္။
ဒီေဆြးေႏြးပြဲေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖဆပလ႐ံုးကို နံနက္ပိုင္း လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ဦးလွကို သြားၿပီးေျပာေတာ့ ဒီကိစၥ သူစိတ္၀င္စားတယ္။ သူလာၿပီး ၾကည့္ခ်င္ ေလ့လာခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွာ ဦးလွေရာက္လာၿပီး ေဘးကေန ထိုင္နားေထာင္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲက ထူးဆန္းေတာ့ ေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးကလ်ာဏ (ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠဌ) ကလည္း ေန႔တိုင္းလို ေဘးနားမွာ ႀကိမ္ကုလားထိုင္ႀကီးတလံုးနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးတဲ့အထိ နားေထာင္ေလ့႐ွိတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲသင္တန္းၿပီးေတာ့ ဦးလွနဲ႔ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကတာ အဓိကအားျဖင့္ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ စစ္ထဲ၀င္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကစၿပီး အဂၤလိပ္လူထုအေျခအေန၊ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ျမန္မာျပည္ ေပၚ သေဘာထား စတာေတြပါပဲ။ ရဲေဘာ္မကၠင္ဇီကလည္း အဂၤလန္အပါအ၀င္ ဥေရာပမွာ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားလာပံု၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ တေျဖးေျဖးၾသဇာက်ဆင္းလာမယ့္ လကၡဏာနဲ႔ ၿဗိတိသွ်ပါတီ ကေတာ့ ကိုလိုနီမ်ားကို လက္လႊတ္ေလာ့။ ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ေလာ့ဆိုတဲ့ သေဘာထားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲကို လာၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဦးလွအတြက္ လူထုစစ္သေဘာတရားနဲ႔ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားစည္း႐ံုးညီညြတ္ေရး တိုးၿပီး ခိုင္မာလာေအာင္ တည္ေဆာက္ရာမွာ လူထုကို ေဟာစရာ၊ ေျပာစရာ အားတက္ဖြယ္ရာ အခ်က္အလက္အသစ္ေတြက အမ်ားႀကီး တိုးလာတယ္။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ မိမိတို႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ ကမၻာ့လူထုႀကီးရဲ႔ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ အေထာက္အကူကို ရ႐ွိမွာျဖစ္ေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ အဂၤလန္ အဂၤလိပ္ လူထုႀကီးအတြင္းမွာပင္ ကိုလိုနီစနစ္ ဆန္႔က်င္တဲ့ အသိေတြ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာေနၿပီး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ၀ါဒီ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ ၾသဇာက်ဆင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အားပါးတရ ႐ွင္းျပတဲ့အျပင္ ရပ္ကြက္လူထု တရားပြဲ ေတြမွာလည္း ပိုၿပီး စံုစံုလင္လင္ အားတက္သေရာ ႐ွင္းလင္းေဟာေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။
ဦးလွရဲ႔ အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ေတြ မွန္ကန္ေၾကာင္း ခိုင္မာေစတဲ့ လက္ေတြ႔သာဓကအျဖစ္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ကိုလိုနီ၀ါဒသမား မစၥတာခ်ာခ်ီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ ႐ႈံးနိမ္႔သြားၿပီး မစၥတာကလီမင့္အက္တလီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားပါတီ (ေလဘာပါတီ) က အႏိုင္ရ႐ွိသြား ၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ အမႈေဆာင္လူႀကီးေတြေရာ လူထုအတြင္းမွာပါ ေလဘာပါတီ အႏိုင္ရလို႔ အဂၤလန္မွာ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ဧရာမ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုႀကီးရဲ႔ ညီညြတ္မႈအင္အားကို မေလွ်ာ့ဖို႔အျပင္ တိုးၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ဖို႔၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္မွာ သတိလ်င္လ်င္နဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ႐ွိေနၾကဖို႔ ေ႐ွးကထက္ ပိုၿပီး လိုအပ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလန္ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာတာဟာ ျမန္မာ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ အလားအလာေကာင္း တိုးလာျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဖိၿပီး ေဟာၾက ေျပာၾကရပါေသးတယ္။ ဒီစဥ္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚနဲ႔ အနီးနားတ၀ိုက္မွာ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ညစဥ္ ဖဆပလတရားပြဲေတြ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေနခဲ့ တာကို အမွတ္ရမိပါေသးတယ္။
တရားပြဲေတြလို႔ ဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီတရားပြဲေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဦးလွကို ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္ခ်င္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခု ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီေခတ္တုန္းက တရားပြဲေတြဆိုတာ အသံခ်ဲ႔စက္ မသံုးႏိုင္ၾကေသးေတာ့ ဇာတ္ပြဲ လူပ်က္ေတြ (လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ) ေျပာသလို က်ဳပ္ေမာ္ေတာ္ကားက လူမိုက္သေလာက္ေျပးတယ္ဗ် ဆိုတဲ့အတိုင္း အားကုန္ကုန္းေအာ္ၿပီး ေအာ္ႏိုင္ ဟစ္ႏိုင္ကာမွ ပရိသတ္ တေထာင္ႏွစ္ေထာင္ကို ထိန္းႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ ပရိသတ္က ၿငိမ္ပါဦးမွ။ ဦးလွက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေဟာေျပာတတ္တဲ့ အေလ့မ႐ွိဘူး။ ပံုတိုပတ္စေလးေတြ တမ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳးေျပာၿပီး ခပ္႐ႊင္႐ႊင္ ခပ္ေအးေအးပဲ ေဟာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တရားပြဲတပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူကို ပက္လက္လန္ေအာင္ ႏုန္းေနတတ္တယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုး ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ အခုေနမွာ သတင္းစာဂ်ာနယ္႐ွိဖို႔ သိပ္လိုတယ္ဗ်။ ႏႈတ္တရာ စာတလံုးဆိုသလို သတင္းစာဂ်ာနယ္က ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ မၾကာခဏ တတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္တယ္။
တေန႔မွာ တေန႔ဆိုတာ မွတ္မွတ္ရရ အိႏၵိယက ဖဆပလဖြင့္ပြဲအမီ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကိုေက်ာ္ရင္ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ကြယ္လြန္) တို႔ ကိုလွေသာင္းတို႔ ေလထီးအဖြဲ႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္ဘက္ ခရီးမဆက္ခင္ တညေနပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုေက်ာ္ရင္တို႔ ဦးလွတိုက္ေရာက္တဲ့အခါ ကဆုန္ နယုန္ ေႏြရာသီမို႔ တိုက္ေ႐ွ႔လမ္းေဘးမွာပဲ တန္းလ်ားေတြ စပြဲေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးလွက သူ သတင္းစာထုတ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနေၾကာင္း၊ စကၠဴ ပံုႏွိပ္မင္ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပထမ ဂ်ာနယ္စ ထုတ္မယ္။ စကၠဴနဲ႔မင္ စိတ္ခ်ရရင္ သတင္းစာ တိုးထုတ္မယ္။ ဂ်ာနယ္နာမည္ ဘယ္လိုေပးရမလဲ။ The People တလံုးတည္း 'လူထု' ဆိုၿပီး ေပးရင္ေကာင္းမလားလို႔ သူ စိတ္ကူးမိေၾကာင္း အဲဒါ ထိုင္ၿပီး အၾကံေပးၾကပါဦးလို႔ ေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းၿပီး လူထုအသံ၊ လူထုေအာင္လံ၊ လူထုလမ္းညႊန္ စသျဖင့္ ေကာင္္းႏိုးရာရာ တြဲၿပီး ေရ႐ြတ္ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူထု ဆိုတဲ့စကားတလံုးတည္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဖတ္၇တဲ့လူထုက ႀကိဳက္သလို ျဖည့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ 'ထု' ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ထုထည္ႀကီးမားမႈ၊ ခိုင္မာမႈ၊ ႀကီးမားမႈကို ေဖာ္ျပရာေရာက္တယ္ဆိုၿပီး လူထုဆိုတာပဲ အားလံုးသေဘာႀကိဳက္ ညီၾကပါတယ္။ ( People ဆိုတာကို ခုေခတ္မွာလို ျပည္သူလို႔ မသံုးၾကပါဘူး။ တရားပြဲေတြမွာလည္း ယခုလို လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ၊ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာလို႔ သံုးေလ့မ႐ွိပါဘူး။ လူထုႀကီးခင္ဗ်ာ၊ လူထုႀကီးက ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ စသျဖင့္ အာလုတ္သံျပဳၿပီး ေျပာၾက ေဟာၾကပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက စကား၀ိုင္းမွာ ရယ္စရာ အျဖစ္ကေလးကိုေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူထုစကားလံုးကို ႏွစ္သက္ၿပီး တက္ႂကြထက္သန္တဲ့ သေဘာနဲ႔ 'ထု' ဆိုတာကို ထဆင္ထူးနဲ႔ မထုခ်င္ဘူး။ ဒေဒြးနဲ႔ 'ဒု' လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကိုညြန္႔ေအာင္ရာ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့။ ထဆင္ထူးကို ဘယ္လိုဖတ္ဖတ္ 'ဒု' ဆိုတဲ့ အသံပဲ ထြက္တာပါဆိုၿပီး ရယ္ၾက ေပ်ာ္ၾကရပါေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး။ လူထုဂ်ာနယ္ စၿပီးထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္းသိ၊ အားလည္းက်လို႔ ကိုေအာင္သူ (တိုင္းပို႔ဆက္မန္ေနဂ်ာ- ၿငိမ္း) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး ၾကယ္နီဂ်ာနယ္ ထုတ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာနယ္ဇင္းတေစာင္ ရပ္တည္စြဲျမဲသြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ အစစ ႐ွားပါးတဲ့ေခတ္မို႔ ဂ်ာနယ္တေစာင္ ပံုႏွိပ္ၿပီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာ မလြယ္သလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလို႔ျဖန္႔ခ်ိရတာလည္း မလြယ္ဘူး။ တပတ္ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ဖိုး ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္နဲ႔ အရင္းျပန္ရၿပီး လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကယ္နီဟာ တေစာင္တည္းသာ ထုတ္ႏိုင္ၿပီး ရပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးလွရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္က ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ သတင္းစာအဆင့္ထိေတာင္ တိုးျမႇင့္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလေတြမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ စားအတူ သြားအတူ တတြဲတြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ ေနထြက္ေန၀င္လို႔ ေျပာ႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ေန႔ေရာညပါလို႔ ေျပာမွ စကားက နီးစပ္မွာပါ။ ဦးလွဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ စံုလံုးႏွစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္အသိဆံုးပဲ။ Full devotion ပဲ။ လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထုသတင္းစာ ထုတ္ရတာကိုက ဖဆပလရဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ိဳးေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတာပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေတြကို ေတြးမိၿပီး ဦးလွကို သူ ထုတ္ေ၀သည့္ လူထုသတင္းစာကို အစြဲျပဳၿပီး လူထုဦးလွဟု အမ်ားက သိၾကသည္ဆိုတဲ့ အေျပာအဆို အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ၿပီးဘ၀င္မက်ခဲ့လွဘူး။ ေပါ့ဟာဟာလို ခံစားေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာၾက ေရးၾကတာကို မွားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ မျပည့္စံုတာပါ။ အမွန္ေျပာရင္ ဦးလွ ဆိုတဲ့ နာမည္ရဲ႔ေ႐ွ႔က လူထုဆိုတဲ့ ၀ိေသသနပုဒ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရး လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရာမွာ အ႐ိုးသားဆံုး၊ အႏိုးၾကားဆံုးနဲ႔ အႀကိဳးစားဆံုး လံုးပန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ လို႔ အမ်ိဳးသား လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲႀကီးက ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဂုဏ္ထူး ေဆာင္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ႀကီး ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာမွ ေရးမွ ျပည့္စံုမွန္ကန္ၿပီး ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။
(၅)
ဧၿပီလကစၿပီး ေလးငါးလေလာက္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအတြက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး မေနမနား ႀကိဳးစားလံုးပန္းေနၾကခိုက္မွာ ၀မ္းေျမာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ၾသဂုတ္လလယ္ ေလာက္မွာ ဂ်ပန္က မဟာမိတ္တပ္မ်ား ေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္နက္ခ်လိုက္လို႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းျဖစ္တယ္။ သံုးႏွစ္လံုးလံုး စားမေျဖာင့္ သြားမေျဖာင့္ အိပ္မေျဖာင့္ ေနမေျဖာင့္ က်ီးလန္႔စာစား ေနၾကရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေပါ့ဟဲ့၊ ကၽြတ္ေပါ့ဟဲ့လို႔ ခံစားလိုက္ၾကရတဲ့အသိဟာ ဘယ့္ကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ အက်ယ္ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ပုခံုးေပၚထမ္းထားၾကရတဲ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးလည္း တပါတည္း ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး သြားတာမို႔ ေပ်ာ္စရာတို႔ရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ယခုလို ေပ်ာ္စရာေတြ႔ၾကံဳခဲ့ၿပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ေပ်ာ္စရာ စိတ္အားတက္စရာ ႀကံဳလာရတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ ေလးေယာက္ ျဗဳန္းစားႀကီး မႏၱေလးကို ေရာက္လာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးလွကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေရာက္တာနဲ႔ဟန္က်တာပဲဗ်ဳ႔ိ၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တရားပြဲတခုေလာက္ လုပ္လိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေမွ်ာ္လင့္သလို တရားပြဲ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က လူသိ႐ွင္ၾကား တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကိစၥက မႏၱေလးမွာ႐ွိတဲ့ ဖဆပလ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အေရးႀကီးကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔နဲ႔ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလးလမ္းတေလွ်ာက္ ဖဆပလလူထုအေျခအေနကို ေလ့လာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္က မႏၱေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ တၿမိဳ႔၀င္ တၿမိဳ႔ထြက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုး ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္တိုက္မွာပဲ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးတိုက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားအားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ အစအဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပဲ တာ၀န္ယူၿပီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးပါတယ္။
စစခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မႏၱေလးၿမိဳ႔နဲ႔ အထက္ပိုင္းျမန္မာျပည္ ဂ်ပန္ေအာက္က လြတ္လပ္ျခင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဖဆပလ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြဲ႔စည္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ အလြန္၀မ္းသာအားရ ေက်နပ္မိေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ရလ်င္ရခ်င္း ရန္ကုန္မွာ ဖဆပလဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႔စည္းၾကရာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႏွင့္ အနီးတ၀ိုက္သာ အဆက္အသြယ္ရၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကရတဲ့ အတြက္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၃၆ ဦးနဲ႔ အျမန္ဖြဲ႔စည္းေၾကညာခဲ့ရေၾကာင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္က ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကို ေမ့ခ်န္ထားခဲ့သလိုျဖစ္၍ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အမႈေဆာင္မ်ားထဲက (၁၀) ဦးကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ားအျဖစ္ တိုးျဖည့္ၾကဖို႔ ရန္ကုန္အမႈေဆာင္မ်ားနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္ၿပီး လာခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေဆြးေႏြးပြဲၿပီးလွ်င္ အထက္ျမန္မာျပည္အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ (၁၀) ဦးေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး မိမိအား နက္ျဖန္နံနက္မွာ စာရင္းေပးၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ၿပီး ယခု ဖတပလ ဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေပၚလာၿပီမို႔ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး ဆက္႐ွိမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ထပ္ဖြဲ႔ရမလိုျဖစ္ေၾကာင္း၊ အ႐ိုးအစဥ္အတိုင္း ဖဆပလ အဖြဲ႔မ်ားကို ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာ၊ ၿမိဳ႔နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ ဗဟိုဆိုၿပီး ဖြဲ႔ၾကရမွာမို႔ ယခုလက္႐ွိ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ဗ်။
အဲဒိေနာက္ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကႏၷီစာခ်ဳပ္အေၾကာင္း၊ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု ေသနာပတိေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာေတာ့မယ့္ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္နဲ႔ အႀကိဳေတြ႔ၿပီးေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ား အေၾကာင္းတို႔ကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး စစ္ႀကီးအတြင္းနဲ႔ စစ္ႀကီးအၿပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က တိုင္းျပည္အသီးသီး အထူးသျဖင့္ တိုင္းငယ္ ျပည္ငယ္တို႔ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာပံုမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပံုနဲ႔ လက္႐ွိျမန္မာျပည္ရဲ႔ အေျခအေနမ်ား၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေ႐ွးကထက္ပိုမို လမ္းပြင့္ ပီျပင္လာပံုမ်ားအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ႐ွင္းျပပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ လက္႐ွိအင္အားနဲ႔ တိုင္းျပည္အေျခအေနမ်ားအရ ဘုရင္ခံ (ေဒၚမန္စမစ္) ျပန္ေရာက္လာရင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို သူ႔ရဲ႔ ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအစိုးရထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဖိတ္ေခၚမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔မွာ ဖဆပလအဖြဲ႔က ၀င္လုပ္မလုပ္ဆိုတာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိစၥျဖစ္လို႔ မိမိတို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ တခုတည္း သေဘာနဲ႔ မဆံုးျဖတ္လိုေၾကာင္း၊ ဒီအတြက္ ဖဆပလဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး က်င္းပဖို႔ မိမိတို႔ အစီအစဥ္႐ွိေၾကာင္း၊ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းကို ယခု မိမိတို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပ လိုေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေ႐ြးခ်ယ္ေပးမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကလည္း အဲဒီဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းကို မျဖစ္မေန တက္ေရာက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္သင့္- မလုပ္သင့္ ဆိုတဲ့ျပသနာကိုလည္း အခ်င္းခ်င္း ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးခ့ဲၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲလဲ ၿပီးဆံုးပါတယ္။
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀း ထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကို ေ႐ြးပါတယ္။ ေ႐ြးလိုက္တဲ့ ၁၀ ဦးက (၁) ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္၊ (၂) သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၊ (၃) အမရပူရ ဦးဘသီ (၄) မင္းဘူး ဦးေမာင္ေမာင္၊ (၅) ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္၊ (၆) နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္၊ (၇) သခင္ေအးေမာင္ေလး (အမ္ေအေဒၚအုန္း ခဲအို)၊ (၈) ဦးလွ၊ (၉) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ ရန္ကုန္သြားၾကေတာ့ အဲဒီ ၉ ေယာက္ထဲက ၇ ေယာက္ပဲ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္နဲ႔ နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္တို႔က က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတာကေတာ့ အထူးအေထြ မ႐ွိပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ျပင္ေရး တာနဲ႔ မူလက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးဆိုတဲ့အစား အတြင္းေရးမႉးလို႔ ႐ိုး႐ိုးေျပာင္းၿပီး ေခၚေ၀ၚ သံုးႏႈန္းလိုက္ၾက တာပါပဲ။
ေနာက္တေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္စာရင္း ၁၀ ဦးစာရင္း ေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လည္း ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ေနၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ဗဟိုဦးစီး အစည္းအေ၀းက ဘယ္ရက္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပခ်င္တယ္။ မႏၱေလးက ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ေတြ ေရာက္တာနဲ႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္ခ်က္ခ်င္းဆင္းဖို႔ စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း ဒီအခ်ိန္က မႏၱေဘး-ရန္ကုန္ တိုက္႐ိုက္ မီးရထား၊ ကား မသြားႏိုင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ နီးရာတၿမိဳ႔နဲ႔ တၿမိဳ႔ၾကား အသြားအျပန္ ေျပးဆြဲၾကတာေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ဒါ႐ိုက္ဆင္းႏိုင္ဖို႔က ကား႐ွာၾကရတာေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း ဦးလွပဲ တာ၀န္ခံၿပီး ကား႐ွာတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကားရတယ္။ ဂ်ပန္တေခတ္ လံုး ၀ွက္ထားတဲ့ ကားတဲ့။ ကုန္တင္တဲ့ ေလာရီကားပါ။ အမိုးမ႐ွိဘူး။ ထိုင္ခံုမပါဘူး။ အင္ဂ်င္ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကားရေတာ့ ဓါတ္ဆီ႐ွာရျပန္တယ္။ ဓါတ္ဆီအလံုအေလာက္ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိ ေရာက္ရာၿမိဳ႔မွာ ရေအာင္႐ွာသြားမယ္လို႔ ဦးလွက ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလာ္ရီကားကို ယာယီအမိုးကိုင္းေတြလုပ္၊ တာလပတ္နဲ႔ ဖ်ာနဲ႔စပ္ၿပီးမိုး၊ ထိုင္ခံုမပါေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ေအာက္က ဖ်ာၾကမ္းခင္း၊ အေပၚက သင္ဖ်ဴးထပ္ခင္းၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကရတယ္။ ေတာ္သလင္းေနမို႔ လူႀကီးေတြအဖို႔ေတာ့ မသက္သာလွဘူး။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ကေလးပါ ခိုင္းစရာဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီခရီးမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးေတြ ေ၀ယ်ာ၀စၥကအစ လုပ္ကိုင္ေပးၾကရတယ္။ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုရေပမယ့္ ဦးလွေ႐ွ႔ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္ပါ။ ပထမေန႔ ညေနပိုင္းမွာ စထြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတိုက္ (လူမေနေသး) မွာ တည္းၾကတယ္။ ဒိေနာက္ ပ်ဥ္းမနား၊ ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္ေလးပင္ စသျဖင့္ နားလိုက္ အိပ္လိုက္ လုပ္သြားရတယ္။ ခရီးက ၾကမ္းေပမယ့္ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာေတာင္ မညိႇဳးပါဘူး။ ေပ်ာ္လို႔ ႐ႊင္လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း က်င္းပပါတယ္။ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္းလမ္း ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ယခု ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း) အေဆာက္အဦ ေအာက္ထပ္ လက္၀ဲဘက္ (ေျမာက္ဘက္ခန္း) မွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းမို႔ အခန္းနဲ႔ လူနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား အားလံုးက ကုလားထိုင္ သံုးေလးတန္းေလာက္နဲ႔ အခန္းအလ်ားလိုက္ ၀င္ေပါက္နားထိ တန္းစီၿပီး ထိုင္ၾကတယ္။ အလ်ားလိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ထိုင္ၾကတယ္။
အစည္းအေ၀း စၿပီဆိုတာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထၿပီး ဥကၠဌမိန္႔ခြန္း ေခၚမလား၊ သဘာပတိ မိန္႔ခြန္းေခၚမလား ထၿပီး ေျပာတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ မိန္႔ခြန္းရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာအရပ္ရပ္က အေျခအေနေတြ၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး သမိုင္းစဥ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ကမၻာေရာ ျမန္မာမွာပါ က်င့္သံုးၾကတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို အေသးစိတ္ အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပၿပီး လက္႐ွိ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲရဲ႔ အင္အားအေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ၿပီး ယခုေန ဘုရင္ခံက သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚလာရင္ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာလုပ္သင့္ၾကသလဲ ဆိုတာကို ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔ တင္ျပသြားတာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ ႐ွင္းလင္းေျပာၾကားတဲ့ မိန္႔ခြန္းဟာႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ အစည္းအေ၀း ေခတၱနားပါတယ္။
အစည္းအေ၀း ျပန္စလွ်င္စခ်င္း ဦးသိန္းေဖျမင့္က ပထမဆံုး ထပါတယ္။ ေနသူရိန္ အစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေရး၊ တႏွစ္အတြင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးေရး၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ေခၚဆိုေရး စတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဖဆပလက ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရထဲ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ပိုၿပီး အခြင့္လမ္းသာလာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ နည္းပရိယာယ္ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအနက္ အတြင္းအျပင္ ၀ိုင္းညႇပ္ ပူးသတ္တဲ့နည္းကို သံုးသင့္ေၾကာင္း အေၾကာင္းအက်ိဳး အခ်က္အလက္မ်ား တင္ျပၿပီး ေျပာၾကားသြားပါတယ္။
ဦးသိန္းေဖ ေျပာၿပီး ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ လူႀကီး သံုးေလးေယာက္ေလာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း ဆိုၿပီး ေထာက္ခံ ေျပာဆိုသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ ေျပာဆိုေထာက္ခံၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူမွ မထေတာ့ပါဘူး။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လူခ်င္းနီးရာ နီးရာသာ က်ိတ္က်ိတ္ကေလး ေျပာဆိုေနၾကတာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္) က ထၿပီး အခု လူႀကီးမင္းမ်ားရဲ႔ အေျခအေနကို ၾကည့္ရတာ အားလံုးသေဘာတူၾကၿပီ (ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔) လို႔ ထင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ခဏရပ္ထား လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး မေျပာၾကပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ ဦးခ်စ္ေမာင္က အားလံုးသေဘာတူၾကတယ္ဆိုရင္ သေဘာတူ႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ ဘယ္ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ၀င္တယ္၊ အထဲ၀င္သြားတဲ့ လူေတြကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘယ္လိုမူေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမယ္ဆိုတာ Instruments of instruction ေရးဆြဲထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အားလံုးလူႀကီးေတြက ထိုင္ရာမထဘဲ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေရးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒါကို ေရးဆြဲဖို႔ အဖြဲ႔ေလးဖြဲ႔ေပးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဘခ်ိဳ(ဒီးဒုတ္) စသျဖင့္နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးေျပာၾကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မတ္တတ္ထၿပီး ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ သိတ္မ်ားဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေလးငါးေယာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီ ေျပာၿပီး တဆက္တည္းပဲ ဒီကိစၥကေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးတာဆိုေတာ့ သံုးေလးရက္အတြင္း ေရးၿပီးၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကို ေပးဖို႔နဲ႔ ယခု ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ရဲ႔ သေဘာထားကို သိရၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကိစၥေပၚတိုင္း ဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ ေနာက္ကိစၥမ်ား ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားဖို႔ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကိုပဲ လႊဲအပ္ တာ၀န္ေပးခဲ့ဖို႔ ဗဟိုဦးစီး အဖြဲ႔လူႀကီးမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက သေဘာတူၾကလို႔ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းလဲ ဒီမွာတင္ ၿပီးဆံုးပါတယ္။
ဒုတိယပိုင္းၿပီး။
တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
[မာယာစာဖတ္ပရိသတ္သို႔ ေတာင္းပန္ခ်က္- 'ဦးညြန္႔ေအာင္ရဲ႔ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ ဦးလွ' ေဆာင္းပါးဟာ အခန္း(၉) ခန္းနဲ႔ ေရးသားဖြဲစည္းထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၂၀) ႐ွိတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါ၍ မာယာအေနျဖင့္ ၃ ပိုင္းခြဲၿပီး ေဖာ္ျပမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။]
{ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္ထုတ္ "ႏွစ္ ၉၀ ျပည့္ လူထုဦးလွ"၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ ဇြန္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ }
ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းေအာင္ျမင္ၿပီး႐ံုနဲ႔ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္က မၿပီးေသးပါဘူး။ ၿမိဳ႔႐ြာေဒသအားလံုး ေတာႀကိဳအံုၾကား လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဖဆပလ အလံေတာ္ေအာက္မွာ တညီတညြတ္တည္း ဖြဲ႔ဖြဲ႔စည္းစည္း႐ွိေနေအာင္ ေနရာအႏွ႔ံ လွည့္လည္စည္း႐ံုးဖို႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ႐ွိေနပါေသးတယ္။ ဒီတာ၀န္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဦးလွနဲ႔တကြ လူႀကီးေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြပါ ေန႔မနား ညမနား အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ဒီတုန္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပံုမ်ားကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ လူငယ္ပီပီ စိတ္လႈပ္႐ွားလြယ္ပံုနဲ႔ ဦးလွရဲ႔ သည္းခံတတ္ၿပီး ဘယ္ကိစၥမဆို ထစ္ခနဲ႐ွိ သူတပါးအျပစ္ကိုသာ မျမင္တတ္ဘဲ ကိုယ့္ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ကို ျမင္တတ္ သိတတ္ပံု အျဖစ္ကေလးကို သတိရမိတယ္။ အဲဒါက စစ္ႀကီးမၿပီးခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ပထမဆံုး ကျပခဲ့တဲ့ ေ႐ႊမန္းသဘင္ပြဲ ပထမညမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း မိုးဂ်ာနယ္ ၉၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ေ႐ႊမန္းရဲ႔ ေအာ္ပရာကကြက္ ေနာက္ဆံုးစခန္းသိမ္းမွာ မင္းသမီးေလးေတြကို ဖ်တ္ခနဲဆို ယူနီယံဂ်က္အလံ (အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံေတာ္အလံ) ေလးေတြက်လာၿပီး ဖံုးသြားတဲ့ ျပကကြက္နဲ႔ စခန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္အလံေတြ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ႐ွဴးကနဲ ေဒါသထြက္ စိတ္လႈပ္႐ွားသြားၿပီး ေအာ္က်ယ္ဟစ္တီး ပါးစပ္က ေရေတာ့ ႐ြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူကို ဦးလွက အိေျႏၵမပ်က္ "က်ေနာ္နဲ႔ ကိုညြန္႔ေအာင္တို႔က မနက္အေစာႀကီး လုပ္စရာ႐ွိေနလို႔ ႏွစ္ပါးသြားတဲ့အထိ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ပါဦးမယ္" လို႔ က်န္တဲ့ အမႈေဆာင္ လူႀကီးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ပြဲၾကည့္စင္ကေန အျပင္ဘက္ကို ပ ထုတ္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္း ျမင္းလွည္းေပၚေရာက္ေတာ့မွ "ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားႀကီး လိုေသးတာပဲ။ တကယ္ဆို ပြဲမျပခင္ကတည္းက ကိုတင္ေမာင္ (ေ႐ႊမန္း)- ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို ႀကိဳၿပီး ဖိတ္ထားခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႀကိဳျမင္ၿပီး ႐ွင္းျပေဆြးေႏြးထားသင့္တာေပါ့။ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ကိုတင္ေမာင္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ နက္ျဖန္ သြားေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္း ေနာက္တေန႔ သြားေဆြးေႏြးၾကေတာ့ ေျပလည္သြားတာပါပဲ" ဦးလွရဲ႔ ဒီအက်င့္ (အရည္အခ်င္း) ဟာ အလြန္ေကာင္းလို႔ အလြန္ နမူနာယူသင့္တဲ့ အက်င့္ပါ။ လူတိုင္းမေျပာနဲ႔ ေတာ္႐ံုေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ ဒီအရည္အခ်င္းမ်ိဳး မ႐ွိတတ္ပါဘူး။
ေနာက္တမ်ိဳး ႐ွိေသးတယ္။ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာေတြအထိ ဖဆပလေတြ ဖြဲ႔စည္းေရးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡအသြင္ေဆာင္တဲ့ ျပသနာတခု ေပၚလာတယ္။ ျပသနာက နဂါးေဆးေပါ့လိပ္႐ံု အလုပ္သမားေတြက ပိုင္႐ွင္ကို ေဆးလိပ္လိပ္ခ တိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရာက မေျပလည္းဘဲ တင္းမာလာတဲ့ကိစၥပါ။ ေဒၚဦးက ဖဆပလ အဖြဲ႔မေပၚခင္ စၿပီးစည္း႐ံုးၾကစဥ္ ကတည္းက ဖဆပလကိုေရာ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုပါ အဘက္ဘက္က ေထာက္ခံ အားေပးေနသူ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဂါးေဆးလိပ္ခံု အလုပ္သမားသမဂၢ စၿပီးဖြဲ႔ေတာ့လည္း ပိုင္႐ွင္ ေဒၚဦးကိုတိုင္ လိုလိုလားလား အားေပးခြင့္ျပဳခဲ့ တာပါ။ ဒီၾကားထဲက ျပသနာေပၚတာဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ စြပ္စြဲၿပီး တင္းတင္းမာမာ ဆက္ဆံေတာ့တာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ မ်က္ႏွာပူၿပီး အေနရခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖဆပလမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူေနရေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ႔ ၈၄ လမ္းေရာက္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဦးလွတို႔ တိုက္မွာပဲ ထမင္းစားဆိုေတာ့ ေဒၚဦးတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ေဒၚဦးက ဦးလွဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မႀကီး။ ေဒၚအမာတို႔ မိဘေဆြမ်ိဳး တအံုလံုးက ဖဆပလ အားေပးသူမ်ား ျဖစ္ၾကေတာ့ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ခင္မင္ေနၾက တာကိုး။ ခါတိုင္းလို ႏႈတ္ဆက္ရအခက္၊ မ်က္ႏွာလႊဲရမွာ အခက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ဘဲ ဦးလွေ႐ွ႔မွာ တညည္းညည္းတညဴညဴ လုပ္ေနေတာ့ အစက ဘာတခြန္းမွ မေျပာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ "အင္း ကိုညြန္႔ေအာင္လည္း ဒီကိစၥ သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္" လို႔ ခပ္ညည္းညည္းေလး မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥအတြက္ ႀကံစည္စိတ္ကူး ေျပာဆိုေနတုန္းမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ သာမန္ကိစၥကေလးနဲ႔ ေဘးကလာၿပီး ပူညံပူညံ အေႏွာင့္အယွက္ လာမေပးပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒီမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ မ႐ွင္းမ႐ွင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ဥာဏ္အလင္းေရာင္ေလးပြင့္ၿပီး အျမင္မွန္ ၀င္လာခဲ့တယ္။ ဘံုရန္သူ နယ္ခ်ဲ႔သမားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ တမ်ိဳးသားလံုး ညီညြတ္ေအာင္ လံုးပန္းေနရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးတဲ့ အခ်င္ခ်င္း ကိစၥကေလးအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အေနွာင့္အယွက္မလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ အလုပ္႐ွင္ အလုပ္သမား ပဋိပကၡကိစၥကို ႏွစ္ဖက္စလံုး ေက်နပ္ေအာင္ အႏူးအညြတ္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလိုက္ေတာ့ အားလံုး ေျပလည္ ၿပီးျပတ္သြားတာပါပဲ။
ဒီကိစၥမွာလည္း ဦးလွရဲ႔ အမ်ိဳးသားေရး ဦးတည္ခ်က္ကို သတိမခၽြတ္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ ထိန္းတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ။ အလြန္ေလးစားထိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက သူတပါးအေပၚ ငါသိ ငါတတ္ ဆရာမလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္။ ပညာ႐ွိမ်ားလို တီးမွ ျမည္တယ္။ မတီးဘဲ မျမည္ဘူး။ ျမည္တယ္ဆိုတာေတာင္ ငါျမည္လိုက္တဲ့ အသံက တဘက္မွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မလား ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မလားဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ျမည္တယ္။ တီးတိုင္း ျမည္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ယခု နဂါးေဆးလိပ္ခံု ျပသနာမွာလည္း စကတည္းက သိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆရာမလုပ္ဘူး။ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္သင့္တယ္၊ အၾကံလည္း မေပးဘူး။ ေပးျပန္ရင္လည္း မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းက ႐ွိေနတယ္။ အလုပ္႐ွင္ နဂါးေဒၚဦးဆိုတာ ဦးလွရဲ႔ဇနီး ေဒၚအမာရဲ႔ အစ္မအရင္းဆိုေတာ့ သူ႔မရီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူေျပာလိုက္လို႔ မေတာ္ သူ႔မရီးဘက္က ၀င္စြက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး အျမင္လြဲလိုက္ရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ အျပစ္ျဖစ္မွာလည္း သတိ႐ွိပံုရတယ္။ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း စကားပံုေလးနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပဲ ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။
အမ်ိဳးသားေရးဦးတည္ခ်က္ကို မေမ့ဘူး။ မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံဘူးဆိုလို႔ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အားျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအခ်က္မွန္သမွ် မလြတ္တမ္း အသံုးခ်တတ္ပံုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိေသး တယ္။ အဲဒါက မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာ စခန္းခ်ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ (၁၃၆) တပ္ဖြဲ႔က တပ္ၾကပ္ႀကီး ( A.Mackenzee) ေအ- မကၠင္ဇီ ဆိုသူတေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ဘံုရိပ္သာအျဖစ္ ခိုလႈံေနတဲ့ မဟာေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူဟာ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ပါတီ၀င္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု တပါတ္အတြင္းမွာ စစ္တပ္က သူအားရက္ရေၾကာင္း၊ သူ႔အားလပ္ရက္မ်ားမွာ ဒီက ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး သေဘာတရားေရးရာမ်ား ေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သေဘာတူလို႔ ေနာက္ေန႔နံနက္ကစၿပီး ေန႔စဥ္ နံနက္ ၇ နာရီကစၿပီး နံနက္စာစားခ်ိန္ထိ ေဆြးေႏြးတယ္။ နံနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူစားတယ္။ စားၿပီး ျပန္တယ္။ အမွန္က ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာထက္ သင္တန္းေပးတဲ့ သေဘာလိုပါပဲ။ ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက 'အရင္း႐ွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ ( Imperialism the Highest Stage of Capitalism)' ဆိုတဲ့ လီနင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ကို သူယူလာၿပီး အေသးစိတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အခန္းအလိုက္ အက်ဥ္း႐ံုးၿပီး သူက ႐ွင္းျပတာပါ။ ဒါကို တက္ေရာက္တဲ့ ရဲေဘာ္၊ ရဲေဘာ္မေတြ (၁၀ ေယာက္ေလာက္) က အဂၤလိပ္လို မတတ္ေတာ့ ကိုေဌး (ဗကပ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ေတာတြင္းေသဆံုး) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တလွည့္စီ စကားျပန္ လုပ္ၾကရပါတယ္။
ဒီေဆြးေႏြးပြဲေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖဆပလ႐ံုးကို နံနက္ပိုင္း လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ဦးလွကို သြားၿပီးေျပာေတာ့ ဒီကိစၥ သူစိတ္၀င္စားတယ္။ သူလာၿပီး ၾကည့္ခ်င္ ေလ့လာခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွာ ဦးလွေရာက္လာၿပီး ေဘးကေန ထိုင္နားေထာင္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲက ထူးဆန္းေတာ့ ေ၀ယံဘံုသာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးကလ်ာဏ (ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠဌ) ကလည္း ေန႔တိုင္းလို ေဘးနားမွာ ႀကိမ္ကုလားထိုင္ႀကီးတလံုးနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးတဲ့အထိ နားေထာင္ေလ့႐ွိတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲသင္တန္းၿပီးေတာ့ ဦးလွနဲ႔ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကတာ အဓိကအားျဖင့္ ရဲေဘာ္မကၠင္းဇီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ စစ္ထဲ၀င္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကစၿပီး အဂၤလိပ္လူထုအေျခအေန၊ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ျမန္မာျပည္ ေပၚ သေဘာထား စတာေတြပါပဲ။ ရဲေဘာ္မကၠင္ဇီကလည္း အဂၤလန္အပါအ၀င္ ဥေရာပမွာ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားလာပံု၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ တေျဖးေျဖးၾသဇာက်ဆင္းလာမယ့္ လကၡဏာနဲ႔ ၿဗိတိသွ်ပါတီ ကေတာ့ ကိုလိုနီမ်ားကို လက္လႊတ္ေလာ့။ ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ေလာ့ဆိုတဲ့ သေဘာထားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲကို လာၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဦးလွအတြက္ လူထုစစ္သေဘာတရားနဲ႔ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားစည္း႐ံုးညီညြတ္ေရး တိုးၿပီး ခိုင္မာလာေအာင္ တည္ေဆာက္ရာမွာ လူထုကို ေဟာစရာ၊ ေျပာစရာ အားတက္ဖြယ္ရာ အခ်က္အလက္အသစ္ေတြက အမ်ားႀကီး တိုးလာတယ္။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ မိမိတို႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ ကမၻာ့လူထုႀကီးရဲ႔ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ အေထာက္အကူကို ရ႐ွိမွာျဖစ္ေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ အဂၤလန္ အဂၤလိပ္ လူထုႀကီးအတြင္းမွာပင္ ကိုလိုနီစနစ္ ဆန္႔က်င္တဲ့ အသိေတြ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာေနၿပီး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ၀ါဒီ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ ၾသဇာက်ဆင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အားပါးတရ ႐ွင္းျပတဲ့အျပင္ ရပ္ကြက္လူထု တရားပြဲ ေတြမွာလည္း ပိုၿပီး စံုစံုလင္လင္ အားတက္သေရာ ႐ွင္းလင္းေဟာေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။
ဦးလွရဲ႔ အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ေတြ မွန္ကန္ေၾကာင္း ခိုင္မာေစတဲ့ လက္ေတြ႔သာဓကအျဖစ္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ကိုလိုနီ၀ါဒသမား မစၥတာခ်ာခ်ီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ ႐ႈံးနိမ္႔သြားၿပီး မစၥတာကလီမင့္အက္တလီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားပါတီ (ေလဘာပါတီ) က အႏိုင္ရ႐ွိသြား ၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ အမႈေဆာင္လူႀကီးေတြေရာ လူထုအတြင္းမွာပါ ေလဘာပါတီ အႏိုင္ရလို႔ အဂၤလန္မွာ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ဧရာမ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုႀကီးရဲ႔ ညီညြတ္မႈအင္အားကို မေလွ်ာ့ဖို႔အျပင္ တိုးၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ဖို႔၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္မွာ သတိလ်င္လ်င္နဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ႐ွိေနၾကဖို႔ ေ႐ွးကထက္ ပိုၿပီး လိုအပ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလန္ အလုပ္သမားအစိုးရ တက္လာတာဟာ ျမန္မာ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ အလားအလာေကာင္း တိုးလာျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဖိၿပီး ေဟာၾက ေျပာၾကရပါေသးတယ္။ ဒီစဥ္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚနဲ႔ အနီးနားတ၀ိုက္မွာ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ညစဥ္ ဖဆပလတရားပြဲေတြ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေနခဲ့ တာကို အမွတ္ရမိပါေသးတယ္။
တရားပြဲေတြလို႔ ဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီတရားပြဲေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဦးလွကို ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္ခ်င္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခု ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီေခတ္တုန္းက တရားပြဲေတြဆိုတာ အသံခ်ဲ႔စက္ မသံုးႏိုင္ၾကေသးေတာ့ ဇာတ္ပြဲ လူပ်က္ေတြ (လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ) ေျပာသလို က်ဳပ္ေမာ္ေတာ္ကားက လူမိုက္သေလာက္ေျပးတယ္ဗ် ဆိုတဲ့အတိုင္း အားကုန္ကုန္းေအာ္ၿပီး ေအာ္ႏိုင္ ဟစ္ႏိုင္ကာမွ ပရိသတ္ တေထာင္ႏွစ္ေထာင္ကို ထိန္းႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ ပရိသတ္က ၿငိမ္ပါဦးမွ။ ဦးလွက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေဟာေျပာတတ္တဲ့ အေလ့မ႐ွိဘူး။ ပံုတိုပတ္စေလးေတြ တမ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳးေျပာၿပီး ခပ္႐ႊင္႐ႊင္ ခပ္ေအးေအးပဲ ေဟာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တရားပြဲတပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူကို ပက္လက္လန္ေအာင္ ႏုန္းေနတတ္တယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုး ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ကိုညြန္႔ေအာင္ေရ အခုေနမွာ သတင္းစာဂ်ာနယ္႐ွိဖို႔ သိပ္လိုတယ္ဗ်။ ႏႈတ္တရာ စာတလံုးဆိုသလို သတင္းစာဂ်ာနယ္က ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ မၾကာခဏ တတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္တယ္။
တေန႔မွာ တေန႔ဆိုတာ မွတ္မွတ္ရရ အိႏၵိယက ဖဆပလဖြင့္ပြဲအမီ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကိုေက်ာ္ရင္ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ကြယ္လြန္) တို႔ ကိုလွေသာင္းတို႔ ေလထီးအဖြဲ႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္ဘက္ ခရီးမဆက္ခင္ တညေနပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုေက်ာ္ရင္တို႔ ဦးလွတိုက္ေရာက္တဲ့အခါ ကဆုန္ နယုန္ ေႏြရာသီမို႔ တိုက္ေ႐ွ႔လမ္းေဘးမွာပဲ တန္းလ်ားေတြ စပြဲေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးလွက သူ သတင္းစာထုတ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနေၾကာင္း၊ စကၠဴ ပံုႏွိပ္မင္ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပထမ ဂ်ာနယ္စ ထုတ္မယ္။ စကၠဴနဲ႔မင္ စိတ္ခ်ရရင္ သတင္းစာ တိုးထုတ္မယ္။ ဂ်ာနယ္နာမည္ ဘယ္လိုေပးရမလဲ။ The People တလံုးတည္း 'လူထု' ဆိုၿပီး ေပးရင္ေကာင္းမလားလို႔ သူ စိတ္ကူးမိေၾကာင္း အဲဒါ ထိုင္ၿပီး အၾကံေပးၾကပါဦးလို႔ ေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းၿပီး လူထုအသံ၊ လူထုေအာင္လံ၊ လူထုလမ္းညႊန္ စသျဖင့္ ေကာင္္းႏိုးရာရာ တြဲၿပီး ေရ႐ြတ္ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူထု ဆိုတဲ့စကားတလံုးတည္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဖတ္၇တဲ့လူထုက ႀကိဳက္သလို ျဖည့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ 'ထု' ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ထုထည္ႀကီးမားမႈ၊ ခိုင္မာမႈ၊ ႀကီးမားမႈကို ေဖာ္ျပရာေရာက္တယ္ဆိုၿပီး လူထုဆိုတာပဲ အားလံုးသေဘာႀကိဳက္ ညီၾကပါတယ္။ ( People ဆိုတာကို ခုေခတ္မွာလို ျပည္သူလို႔ မသံုးၾကပါဘူး။ တရားပြဲေတြမွာလည္း ယခုလို လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ၊ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာလို႔ သံုးေလ့မ႐ွိပါဘူး။ လူထုႀကီးခင္ဗ်ာ၊ လူထုႀကီးက ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ စသျဖင့္ အာလုတ္သံျပဳၿပီး ေျပာၾက ေဟာၾကပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက စကား၀ိုင္းမွာ ရယ္စရာ အျဖစ္ကေလးကိုေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူထုစကားလံုးကို ႏွစ္သက္ၿပီး တက္ႂကြထက္သန္တဲ့ သေဘာနဲ႔ 'ထု' ဆိုတာကို ထဆင္ထူးနဲ႔ မထုခ်င္ဘူး။ ဒေဒြးနဲ႔ 'ဒု' လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကိုညြန္႔ေအာင္ရာ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့။ ထဆင္ထူးကို ဘယ္လိုဖတ္ဖတ္ 'ဒု' ဆိုတဲ့ အသံပဲ ထြက္တာပါဆိုၿပီး ရယ္ၾက ေပ်ာ္ၾကရပါေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး။ လူထုဂ်ာနယ္ စၿပီးထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္းသိ၊ အားလည္းက်လို႔ ကိုေအာင္သူ (တိုင္းပို႔ဆက္မန္ေနဂ်ာ- ၿငိမ္း) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး ၾကယ္နီဂ်ာနယ္ ထုတ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာနယ္ဇင္းတေစာင္ ရပ္တည္စြဲျမဲသြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ အစစ ႐ွားပါးတဲ့ေခတ္မို႔ ဂ်ာနယ္တေစာင္ ပံုႏွိပ္ၿပီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာ မလြယ္သလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလို႔ျဖန္႔ခ်ိရတာလည္း မလြယ္ဘူး။ တပတ္ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ဖိုး ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္နဲ႔ အရင္းျပန္ရၿပီး လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကယ္နီဟာ တေစာင္တည္းသာ ထုတ္ႏိုင္ၿပီး ရပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးလွရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္က ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ သတင္းစာအဆင့္ထိေတာင္ တိုးျမႇင့္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလေတြမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ စားအတူ သြားအတူ တတြဲတြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ ေနထြက္ေန၀င္လို႔ ေျပာ႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ေန႔ေရာညပါလို႔ ေျပာမွ စကားက နီးစပ္မွာပါ။ ဦးလွဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ စံုလံုးႏွစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္အသိဆံုးပဲ။ Full devotion ပဲ။ လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထုသတင္းစာ ထုတ္ရတာကိုက ဖဆပလရဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ိဳးေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတာပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေတြကို ေတြးမိၿပီး ဦးလွကို သူ ထုတ္ေ၀သည့္ လူထုသတင္းစာကို အစြဲျပဳၿပီး လူထုဦးလွဟု အမ်ားက သိၾကသည္ဆိုတဲ့ အေျပာအဆို အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ၿပီးဘ၀င္မက်ခဲ့လွဘူး။ ေပါ့ဟာဟာလို ခံစားေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာၾက ေရးၾကတာကို မွားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ မျပည့္စံုတာပါ။ အမွန္ေျပာရင္ ဦးလွ ဆိုတဲ့ နာမည္ရဲ႔ေ႐ွ႔က လူထုဆိုတဲ့ ၀ိေသသနပုဒ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရး လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရာမွာ အ႐ိုးသားဆံုး၊ အႏိုးၾကားဆံုးနဲ႔ အႀကိဳးစားဆံုး လံုးပန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ လို႔ အမ်ိဳးသား လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲႀကီးက ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဂုဏ္ထူး ေဆာင္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ႀကီး ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာမွ ေရးမွ ျပည့္စံုမွန္ကန္ၿပီး ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။
(၅)
ဧၿပီလကစၿပီး ေလးငါးလေလာက္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအတြက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး မေနမနား ႀကိဳးစားလံုးပန္းေနၾကခိုက္မွာ ၀မ္းေျမာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ၾသဂုတ္လလယ္ ေလာက္မွာ ဂ်ပန္က မဟာမိတ္တပ္မ်ား ေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္နက္ခ်လိုက္လို႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းျဖစ္တယ္။ သံုးႏွစ္လံုးလံုး စားမေျဖာင့္ သြားမေျဖာင့္ အိပ္မေျဖာင့္ ေနမေျဖာင့္ က်ီးလန္႔စာစား ေနၾကရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေပါ့ဟဲ့၊ ကၽြတ္ေပါ့ဟဲ့လို႔ ခံစားလိုက္ၾကရတဲ့အသိဟာ ဘယ့္ကေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ အက်ယ္ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ပုခံုးေပၚထမ္းထားၾကရတဲ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးလည္း တပါတည္း ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး သြားတာမို႔ ေပ်ာ္စရာတို႔ရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ယခုလို ေပ်ာ္စရာေတြ႔ၾကံဳခဲ့ၿပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ေပ်ာ္စရာ စိတ္အားတက္စရာ ႀကံဳလာရတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ ေလးေယာက္ ျဗဳန္းစားႀကီး မႏၱေလးကို ေရာက္လာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးလွကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေရာက္တာနဲ႔ဟန္က်တာပဲဗ်ဳ႔ိ၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တရားပြဲတခုေလာက္ လုပ္လိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေမွ်ာ္လင့္သလို တရားပြဲ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က လူသိ႐ွင္ၾကား တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကိစၥက မႏၱေလးမွာ႐ွိတဲ့ ဖဆပလ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အေရးႀကီးကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔နဲ႔ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလးလမ္းတေလွ်ာက္ ဖဆပလလူထုအေျခအေနကို ေလ့လာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္က မႏၱေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ တၿမိဳ႔၀င္ တၿမိဳ႔ထြက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုး ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္တိုက္မွာပဲ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးတိုက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဆပလ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားအားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ အစအဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပဲ တာ၀န္ယူၿပီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးပါတယ္။
စစခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မႏၱေလးၿမိဳ႔နဲ႔ အထက္ပိုင္းျမန္မာျပည္ ဂ်ပန္ေအာက္က လြတ္လပ္ျခင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဖဆပလ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြဲ႔စည္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ အလြန္၀မ္းသာအားရ ေက်နပ္မိေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ရလ်င္ရခ်င္း ရန္ကုန္မွာ ဖဆပလဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႔စည္းၾကရာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႏွင့္ အနီးတ၀ိုက္သာ အဆက္အသြယ္ရၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကရတဲ့ အတြက္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၃၆ ဦးနဲ႔ အျမန္ဖြဲ႔စည္းေၾကညာခဲ့ရေၾကာင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္က ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကို ေမ့ခ်န္ထားခဲ့သလိုျဖစ္၍ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အမႈေဆာင္မ်ားထဲက (၁၀) ဦးကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ားအျဖစ္ တိုးျဖည့္ၾကဖို႔ ရန္ကုန္အမႈေဆာင္မ်ားနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္ၿပီး လာခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေဆြးေႏြးပြဲၿပီးလွ်င္ အထက္ျမန္မာျပည္အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ (၁၀) ဦးေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး မိမိအား နက္ျဖန္နံနက္မွာ စာရင္းေပးၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ၿပီး ယခု ဖတပလ ဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေပၚလာၿပီမို႔ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး ဆက္႐ွိမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ထပ္ဖြဲ႔ရမလိုျဖစ္ေၾကာင္း၊ အ႐ိုးအစဥ္အတိုင္း ဖဆပလ အဖြဲ႔မ်ားကို ရပ္ကြက္ေက်း႐ြာ၊ ၿမိဳ႔နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ ဗဟိုဆိုၿပီး ဖြဲ႔ၾကရမွာမို႔ ယခုလက္႐ွိ အထက္ျမန္မာျပည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ဗ်။
အဲဒိေနာက္ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကႏၷီစာခ်ဳပ္အေၾကာင္း၊ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု ေသနာပတိေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာေတာ့မယ့္ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္နဲ႔ အႀကိဳေတြ႔ၿပီးေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ား အေၾကာင္းတို႔ကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး စစ္ႀကီးအတြင္းနဲ႔ စစ္ႀကီးအၿပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က တိုင္းျပည္အသီးသီး အထူးသျဖင့္ တိုင္းငယ္ ျပည္ငယ္တို႔ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာပံုမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပံုနဲ႔ လက္႐ွိျမန္မာျပည္ရဲ႔ အေျခအေနမ်ား၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေ႐ွးကထက္ပိုမို လမ္းပြင့္ ပီျပင္လာပံုမ်ားအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ႐ွင္းျပပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ လက္႐ွိအင္အားနဲ႔ တိုင္းျပည္အေျခအေနမ်ားအရ ဘုရင္ခံ (ေဒၚမန္စမစ္) ျပန္ေရာက္လာရင္ ဖဆပလအဖြဲ႔ကို သူ႔ရဲ႔ ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအစိုးရထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဖိတ္ေခၚမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔မွာ ဖဆပလအဖြဲ႔က ၀င္လုပ္မလုပ္ဆိုတာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိစၥျဖစ္လို႔ မိမိတို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ တခုတည္း သေဘာနဲ႔ မဆံုးျဖတ္လိုေၾကာင္း၊ ဒီအတြက္ ဖဆပလဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး က်င္းပဖို႔ မိမိတို႔ အစီအစဥ္႐ွိေၾကာင္း၊ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းကို ယခု မိမိတို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပ လိုေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ယခု အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေ႐ြးခ်ယ္ေပးမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကလည္း အဲဒီဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းကို မျဖစ္မေန တက္ေရာက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္သင့္- မလုပ္သင့္ ဆိုတဲ့ျပသနာကိုလည္း အခ်င္းခ်င္း ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးခ့ဲၾကေစလိုေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲလဲ ၿပီးဆံုးပါတယ္။
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ အထက္ျမန္မာျပည္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀း ထိုင္ၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးကို ေ႐ြးပါတယ္။ ေ႐ြးလိုက္တဲ့ ၁၀ ဦးက (၁) ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္၊ (၂) သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၊ (၃) အမရပူရ ဦးဘသီ (၄) မင္းဘူး ဦးေမာင္ေမာင္၊ (၅) ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္၊ (၆) နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္၊ (၇) သခင္ေအးေမာင္ေလး (အမ္ေအေဒၚအုန္း ခဲအို)၊ (၈) ဦးလွ၊ (၉) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ ရန္ကုန္သြားၾကေတာ့ အဲဒီ ၉ ေယာက္ထဲက ၇ ေယာက္ပဲ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္နဲ႔ နႏၵ၀န္ ဦးဘတင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္တို႔က က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
မႏၱေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတာကေတာ့ အထူးအေထြ မ႐ွိပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ျပင္ေရး တာနဲ႔ မူလက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးဆိုတဲ့အစား အတြင္းေရးမႉးလို႔ ႐ိုး႐ိုးေျပာင္းၿပီး ေခၚေ၀ၚ သံုးႏႈန္းလိုက္ၾက တာပါပဲ။
ေနာက္တေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္စာရင္း ၁၀ ဦးစာရင္း ေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လည္း ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ေနၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ဗဟိုဦးစီး အစည္းအေ၀းက ဘယ္ရက္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အျမန္က်င္းပခ်င္တယ္။ မႏၱေလးက ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ေတြ ေရာက္တာနဲ႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္ခ်က္ခ်င္းဆင္းဖို႔ စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း ဒီအခ်ိန္က မႏၱေဘး-ရန္ကုန္ တိုက္႐ိုက္ မီးရထား၊ ကား မသြားႏိုင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ နီးရာတၿမိဳ႔နဲ႔ တၿမိဳ႔ၾကား အသြားအျပန္ ေျပးဆြဲၾကတာေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ဒါ႐ိုက္ဆင္းႏိုင္ဖို႔က ကား႐ွာၾကရတာေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း ဦးလွပဲ တာ၀န္ခံၿပီး ကား႐ွာတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကားရတယ္။ ဂ်ပန္တေခတ္ လံုး ၀ွက္ထားတဲ့ ကားတဲ့။ ကုန္တင္တဲ့ ေလာရီကားပါ။ အမိုးမ႐ွိဘူး။ ထိုင္ခံုမပါဘူး။ အင္ဂ်င္ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကားရေတာ့ ဓါတ္ဆီ႐ွာရျပန္တယ္။ ဓါတ္ဆီအလံုအေလာက္ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိ ေရာက္ရာၿမိဳ႔မွာ ရေအာင္႐ွာသြားမယ္လို႔ ဦးလွက ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလာ္ရီကားကို ယာယီအမိုးကိုင္းေတြလုပ္၊ တာလပတ္နဲ႔ ဖ်ာနဲ႔စပ္ၿပီးမိုး၊ ထိုင္ခံုမပါေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ေအာက္က ဖ်ာၾကမ္းခင္း၊ အေပၚက သင္ဖ်ဴးထပ္ခင္းၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကရတယ္။ ေတာ္သလင္းေနမို႔ လူႀကီးေတြအဖို႔ေတာ့ မသက္သာလွဘူး။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ကေလးပါ ခိုင္းစရာဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီခရီးမွာ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးေတြ ေ၀ယ်ာ၀စၥကအစ လုပ္ကိုင္ေပးၾကရတယ္။ ဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုရေပမယ့္ ဦးလွေ႐ွ႔ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္ပါ။ ပထမေန႔ ညေနပိုင္းမွာ စထြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတိုက္ (လူမေနေသး) မွာ တည္းၾကတယ္။ ဒိေနာက္ ပ်ဥ္းမနား၊ ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္ေလးပင္ စသျဖင့္ နားလိုက္ အိပ္လိုက္ လုပ္သြားရတယ္။ ခရီးက ၾကမ္းေပမယ့္ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာေတာင္ မညိႇဳးပါဘူး။ ေပ်ာ္လို႔ ႐ႊင္လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း က်င္းပပါတယ္။ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္းလမ္း ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ယခု ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း) အေဆာက္အဦ ေအာက္ထပ္ လက္၀ဲဘက္ (ေျမာက္ဘက္ခန္း) မွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းမို႔ အခန္းနဲ႔ လူနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား အားလံုးက ကုလားထိုင္ သံုးေလးတန္းေလာက္နဲ႔ အခန္းအလ်ားလိုက္ ၀င္ေပါက္နားထိ တန္းစီၿပီး ထိုင္ၾကတယ္။ အလ်ားလိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ထိုင္ၾကတယ္။
အစည္းအေ၀း စၿပီဆိုတာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထၿပီး ဥကၠဌမိန္႔ခြန္း ေခၚမလား၊ သဘာပတိ မိန္႔ခြန္းေခၚမလား ထၿပီး ေျပာတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ မိန္႔ခြန္းရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာအရပ္ရပ္က အေျခအေနေတြ၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး သမိုင္းစဥ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ကမၻာေရာ ျမန္မာမွာပါ က်င့္သံုးၾကတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို အေသးစိတ္ အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပၿပီး လက္႐ွိ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲရဲ႔ အင္အားအေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ၿပီး ယခုေန ဘုရင္ခံက သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚလာရင္ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာလုပ္သင့္ၾကသလဲ ဆိုတာကို ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔ တင္ျပသြားတာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ ႐ွင္းလင္းေျပာၾကားတဲ့ မိန္႔ခြန္းဟာႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ အစည္းအေ၀း ေခတၱနားပါတယ္။
အစည္းအေ၀း ျပန္စလွ်င္စခ်င္း ဦးသိန္းေဖျမင့္က ပထမဆံုး ထပါတယ္။ ေနသူရိန္ အစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေရး၊ တႏွစ္အတြင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးေရး၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ေခၚဆိုေရး စတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဖဆပလက ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ အစိုးရထဲ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ပိုၿပီး အခြင့္လမ္းသာလာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ နည္းပရိယာယ္ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအနက္ အတြင္းအျပင္ ၀ိုင္းညႇပ္ ပူးသတ္တဲ့နည္းကို သံုးသင့္ေၾကာင္း အေၾကာင္းအက်ိဳး အခ်က္အလက္မ်ား တင္ျပၿပီး ေျပာၾကားသြားပါတယ္။
ဦးသိန္းေဖ ေျပာၿပီး ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ လူႀကီး သံုးေလးေယာက္ေလာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ကိုသိန္းေဖ ေျပာတဲ့အတိုင္း ဆိုၿပီး ေထာက္ခံ ေျပာဆိုသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ ေျပာဆိုေထာက္ခံၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူမွ မထေတာ့ပါဘူး။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လူခ်င္းနီးရာ နီးရာသာ က်ိတ္က်ိတ္ကေလး ေျပာဆိုေနၾကတာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္) က ထၿပီး အခု လူႀကီးမင္းမ်ားရဲ႔ အေျခအေနကို ၾကည့္ရတာ အားလံုးသေဘာတူၾကၿပီ (ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လုပ္ဖို႔) လို႔ ထင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ခဏရပ္ထား လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး မေျပာၾကပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ ဦးခ်စ္ေမာင္က အားလံုးသေဘာတူၾကတယ္ဆိုရင္ သေဘာတူ႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ ဘယ္ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ၀င္တယ္၊ အထဲ၀င္သြားတဲ့ လူေတြကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘယ္လိုမူေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမယ္ဆိုတာ Instruments of instruction ေရးဆြဲထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အားလံုးလူႀကီးေတြက ထိုင္ရာမထဘဲ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေရးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒါကို ေရးဆြဲဖို႔ အဖြဲ႔ေလးဖြဲ႔ေပးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဘခ်ိဳ(ဒီးဒုတ္) စသျဖင့္နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးေျပာၾကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မတ္တတ္ထၿပီး ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ သိတ္မ်ားဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေလးငါးေယာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီ ေျပာၿပီး တဆက္တည္းပဲ ဒီကိစၥကေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးတာဆိုေတာ့ သံုးေလးရက္အတြင္း ေရးၿပီးၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကို ေပးဖို႔နဲ႔ ယခု ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ရဲ႔ သေဘာထားကို သိရၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကိစၥေပၚတိုင္း ဦးစီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ ေနာက္ကိစၥမ်ား ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားဖို႔ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကိုပဲ လႊဲအပ္ တာ၀န္ေပးခဲ့ဖို႔ ဗဟိုဦးစီး အဖြဲ႔လူႀကီးမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက သေဘာတူၾကလို႔ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းလဲ ဒီမွာတင္ ၿပီးဆံုးပါတယ္။
ဒုတိယပိုင္းၿပီး။
တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
[မာယာစာဖတ္ပရိသတ္သို႔ ေတာင္းပန္ခ်က္- 'ဦးညြန္႔ေအာင္ရဲ႔ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ ဦးလွ' ေဆာင္းပါးဟာ အခန္း(၉) ခန္းနဲ႔ ေရးသားဖြဲစည္းထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၂၀) ႐ွိတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါ၍ မာယာအေနျဖင့္ ၃ ပိုင္းခြဲၿပီး ေဖာ္ျပမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။]
{ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္ထုတ္ "ႏွစ္ ၉၀ ျပည့္ လူထုဦးလွ"၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ ဇြန္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ }
Wednesday, December 9, 2009
ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္
ေရးသူ- ဂ်ဴး
[မာယာမဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၉၈၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို အင္တာနက္ေပၚတင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္ စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းလုၿပီ။
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ႈိင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရား တ,ရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ။
ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေၾကမြၿပီး
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္
အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။
ေ႐ႊ႐ွာသူမ်ား
ေငြ႐ွာသူမ်ား
ေနရာယူသူမ်ား
အားလံုးရဲ႔ေနာက္မွာ
ငါ ......
ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔
လူသတ္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္
ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔
တိမ္ေတြရဲ႔ ကိစၥ
ရာသီေတြရဲ႔ ကိစၥ
ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔
ဣေျႏၵႀကီးတဲ့ ေကာင္းကင္လို ေနလိုက္ေပါ့။ ။
ဂ်ဴး။
မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္ စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းလုၿပီ။
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ႈိင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရား တ,ရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ။
ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေၾကမြၿပီး
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္
အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။
ေ႐ႊ႐ွာသူမ်ား
ေငြ႐ွာသူမ်ား
ေနရာယူသူမ်ား
အားလံုးရဲ႔ေနာက္မွာ
ငါ ......
ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔
လူသတ္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္
ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔
တိမ္ေတြရဲ႔ ကိစၥ
ရာသီေတြရဲ႔ ကိစၥ
ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔
ဣေျႏၵႀကီးတဲ့ ေကာင္းကင္လို ေနလိုက္ေပါ့။ ။
ဂ်ဴး။
က်မေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္
ေဟာေျပာသူ- ဂ်ဴး
ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားကို အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာ ပထမဦးစြာ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ (ၾသဘာသံမ်ား)
ဒီကေန႔ည က်မ ေဟာေျပာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က 'က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို တကူးတကန္႔ လာေရာက္နားေထာင္လိုတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ အံ့ၾသခ်င္ အံ့ၾသမိမယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို လာၿပီးေတာ့ နားေထာင္တာဟာ နင္တို႔ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြဆီက ေတာ္တာေတြမ်ား ၾကားရမလား၊ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ လာၿပီးနားေထာင္တာ၊ ညံ့တာေတြေတာ့ ငါတို႔ မၾကားခ်င္ဘူး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ က်မကလဲ က်မ သိတ္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်မဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ မေတာ္ခဲ့ဘူးေသးပါဘူး။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား)
ဒီေတာ့ က်မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာပဲေတြ႔ေတာ့ က်မရဲ႔ ပရိသတ္ေ႐ွ႔မွာ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ၀န္ခံတာဟာ ႐ိုးသားမႈ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုလို စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၿပီး ေတာ့ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာ က်မ အမ်ားႀကီး ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်မ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
က်မကေတာ့ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းတခုပဲ ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူ၊ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မ အၾကံေကာင္းေလးတခုေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို လာစရာမလိုပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကားခ်င္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည့္ၾကပါ။ (ေအာ္ဟစ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ 'ဂ်ဴး' ရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံပါေတာ့မယ္႐ွင္။
က်မဟာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား) ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမ်ား က်မ ညံ့ပါသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ က်မ ေျဖခ်င္လို႔ပါ။ က်မဟာ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ညံ့ဖ်င္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါမယ္။ က်မဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ညံ့ပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ သင္ရေသာ္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြါးေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ တတိယတန္းအ႐ြယ္ ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ပထ၀ီ၀င္ဘာာသာကို သင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သံယံဇာတေတြအေၾကာင္း စာသင္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္စပါးေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေရနံေတြလဲ ထြက္ပါတယ္။ ေရနံထြက္တာလဲ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲ။ က်မက ေရနံေခ်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရနံေခ်ာင္းသူဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေရနံေျမကေန ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာ ေရနံတူးစင္ႀကီးနဲ႔ ေရနံတူးေနတာ ေတြ၊ တူးၿပီးသား ေရနံတြင္းေတြကေန ပိုက္လံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းတံေတြနဲ႔ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ ေရနံေလွာင္ကန္ထဲ ထည့္ေနတာေတြ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေရနံေလွာင္ကန္ေတြထဲက မ်ားျပားလွတဲ့ ေရနံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ က်မက မျမင္ရဘူးေပါ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ ျမင္ရတာက ေရနံေလွာင္ကန္ပဲ ျမင္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါ ေရနံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ သံယံဇာတေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြးလဲ ထြက္ပါတယ္။ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေ႐ႊ၊ ေ႐ႊေၾကာႀကီးေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ခဲမျဖဴတို႔၊ အၿဖိဳက္နက္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မထြက္တဲ့ တြင္းထြက္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ပိုင္နက္ ပင္လယ္ေရျပင္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကထြက္တဲ့ ငါးပုစြန္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူလူထု စားသံုးလို႔ေတာင္ မကုန္တဲ့အတြက္ စည္သြတ္ဗူး ေတြနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တတိယတန္း ေက်ာင္းသူ က်မဟာ က်မႏိုင္ငံကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) သယံဇာတေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားျပင္ပမဂၢဇင္းတခုကို သြားဖတ္မိပါတယ္။ သြားဖတ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ စာေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတို႔ ပံုျပင္တို႔ဆိုရင္ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္း သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကို က်မ အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တတိယေျမာက္ လိုက္ပါသည္တဲ့'။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပထ၀ီ သင္ခါစ တတိယတန္းေက်ာင္းသူ အျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုပဲ ျမင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ သယံဇာတ ထြက္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါ က်မရဲ႔ အေျပာမဟုတ္ ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ပညာ႐ွင္ေတြေျပာတဲ့ အေျပာပါ။ သူတို႔က ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္ လိုပါတယ္တဲ့။ သယံဇာတ၊ သဘာ၀သယံဇာတ (Natural Resource) လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားဖို႔တဲ့။ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အစဥ္အဆက္က ႀကီးပြါးခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အဆက္က ႐ွိခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီး၊ နံပါတ္ (၃) က Technology လို႔ေခၚတဲ့ နည္းပညာအသစ္အဆန္းေတြ၊ နံပါတ္ (၄) ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ အဲဒီ ေလးမ်ိဳးလံုး ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ (သို႔မဟုတ္) ေလးမ်ိဳးမွာ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အဲ့ဒီ ႏိုင္ငံဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္တဲ့။
အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက (၁) သယံဇာတေတြေတာ့ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေနာက္ နံပါတ္ (၂) (၃) (၄) ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းက အဲ့ဒီက စ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ ညံ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္အေၾကာင္း က်မ ျပန္ေျပာပါမယ္။ စတုတၳတန္း (ဒါမွမဟုတ္) ပဥၥမတန္း အ႐ြယ္ ေလာက္ ကေလးဘ၀မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းမွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးေတြကေန ၿပီးေတာ့ စတင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ံ႔ႏွ႔ံလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းကေတာ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းပါ။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီးလို႔ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မခ်ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔ စာၿပိဳင္ဖက္ တ႐ုတ္မေလး ၃ - ၄ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔လဲ စာေမးေဖာ္ ေမးဖက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔လဲ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မတို႔ကို ေျပာပါတယ္။ တို႔တေတြ မနက္ဖန္ ေရာက္လို႔႐ွိရင္ ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးတန္းစီ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရမယ္တဲ့ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲဒီေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ နင္တို႔အားလံုး စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ခ်ီတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲလို႔ရတယ္။ နင္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ နင္တို႔ တြဲၾကပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မကလဲ က်မရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တ႐ုတ္မေလးကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မေလးဟာ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံဖို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔က ၂ ေယာက္တတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ လမ္းေတြေပၚမွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ခ်ီတက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွ႔က တေယာက္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ တိုင္ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ေအာ္ရတယ္။ လိုက္ေအာ္ေတာ့လဲ တို႔အေရး၊ တို႔အေရး ေပါ့။ ေ႐ွ႔က ဘာေအာသလဲေတာ့ က်မတို႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတေယာက္က တိုင္ေပးလိုက္၊ ဘာမွမသိပဲ ေနာက္က တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ေအာ္ရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတကာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရတာ၊ ေအာ္ရတာ ေမာရင္ ေရေသာက္ရေအာင္၊ အေအးေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကေနၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မွာ စာပြဲေလးေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးေမြးပါတယ္။ က်မတို႔လဲ အလကားရတာမွန္သမွ် အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အက်င့္က ပါေနတာကိုး (ရီသံမ်ား)
ဗမာက ေကၽြးေကၽြး၊ တ႐ုတ္က ေကၽြးေကၽြး အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) ဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ေနျမင့္လာတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမတလင္းျပင္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားလံုးစု႐ံုးၿပီးေတာ့ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ ကိုယ့္လူစုနဲ႔ကိုယ္ စု႐ံုးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မတို႔ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ ေအာ္... က်မ ေမ့ေနလို႔၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီအတိုင္း လက္လြတ္ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ 'ေခါင္း' ႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲၿပီးေတာ့ ဒီ ေခါင္းႀကီးေတြကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။ စကၠဴေတြနဲ႔လဲ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာလဲ က်မတို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔မွာ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ စကၠဴစုတ္ေတြကို က်မတို႔က စကၠဴစုတ္ေတြလို႔ မမွတ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေလာင္းေတြ ပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာမွ က်မ ပထမဦးဆံုး နံမည္တခုကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းတဲ့။ ေမာ္စီတုန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ပထမဦးဆံုး ၾကားဖူးတာပါ။ ေမာ္စီတုန္း က်ဆံုးပါေစ ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ဆိုတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာမက အဲဒီ ေခါင္းႀကီးကို မီး႐ိႈ႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ က်မက သူမ်ားေအာ္ရင္သာ ေနာက္ကေန တို႔အေရး လိုက္ေအာ္ရဲတာ။ က်မကေတာ့ မီး႐ိႈ႔ဖိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မကို ေ႐ွ႔ထြက္ခိုင္းတယ္။ က်မက အတန္းရဲ႔ ေမာ္နီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
"တင္တင္၀င္း နင္ေ႐ွ႔ထြက္ နင္မီး႐ိႈ႔ ရမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက မ႐ိႈ႔ရဲဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ကို ကပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့ နည္းနည္းအသက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သူပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔တယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မဟာ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးမ႐ွိေအာင္ ည့ံတယ္ဆိုတာ က်မ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါ က်မရဲ႔ စီးပြါးေရး ညံ့ဖ်င္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ညံ့တယ္။ က်မက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့ က်မဘ၀မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတခုက စာေရးဆရာ ဘ၀တခုပါပဲ။ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက က်မဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ က်မကို တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်မဟာ ေက်ာင္းစာက လြဲၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္စာေပေတြကို မဂၢဇင္းေတြကို အမ်ား ဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ဓူ၀ံ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို က်မ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ က်မအတြက္ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ 'မာလာ' ဟာ လက္သံုးလံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ပါ။ သူ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မရဲ႔ က်မကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကာတြန္းေတြပဲ ဖတ္ပါတယ္။ ကာတြန္းေတာင္မွ ထူရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးပဲ ဖတ္ပါတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ ယူလာေပးပါတယ္။
"သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း" လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက 'မာလာ' ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ "အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ" တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ "သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္" လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ "သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း" အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။
က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။
ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတဲ့ လူမမာဟာ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကုိ ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က သူမေသေသးဘဲနဲ႔ ေသၿပီ ေျပာရသလားေပါ႔။ (ရယ္သံမ်ား)။
ေနာက္ ဆံုးအကြက္က်ေတာ့မွ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။
တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ လိုေနပါတယ္တဲ့။ အရင္တုန္းက တႏွစ္တႏွစ္ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ငါးရာ ခုႏွစ္ရာေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ေခၚတဲ့ဆရာ၀န္က ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေခၚတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေျဖတဲ့သူတိုင္းကို အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူ တေျဖးေျဖး နည္းသြားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ က်မဟာ အခုအေျခအေနမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေျဖရင္ ေအာင္မယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိတာလား၊ အသက္ကပဲ ႀကီးသြားတာလား မသိပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်မဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပင္ပေဆးကု ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဆရာ၀န္ဘ၀ ေျပာၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံလိုပါတယ္။ က်မ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဘာေတြညံ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ ထူးၿပီးေတာ့ ၀န္ခံစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားလို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မစာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႔ အေရးအသားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ ေျပာလိုပါတယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္လာရတယ္၊ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ က်မ အိုးနင္းခြက္နင္း အျမဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရတယ္။ အရင္တုန္းက က်မ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လဲ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဆရာမႀကီးက စာေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ သူက ဘာကို ဥပမာျပသလဲဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာ ဟိုေဆးရီေဇာ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါတယ္။ ေဒါက္တာ ရီေဇာ္ဟာ သူစာေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူႏိုင္ငံဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ စာ(၃)အုပ္ ေရးပါမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစာ (၃) အုပ္ေရးၿပီးတဲ့ အထိ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ ပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ညာၿပီး စာေရးတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ တကယ္လဲ သူစာအုပ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရသြားပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရက သူပုန္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေရးျပလိုက္တဲ့အခါ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္႐ွက္သြားပါတယ္။ ငါ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေရးတာလဲ။ သူမ်ားေတြမ်ား ရည္႐ြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္လိုက္တာ။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါလား၊ က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ေလးငါးပုဒ္၊ လံုးခ်င္းစာအုပ္နဲ႔ ၀တၳဳေတြ ၃၀ ေက်ာ္၊ ငါဘာကို ေရးတာလဲ၊ အဲ့ဒီတခါ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ က်မဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ လဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ၀တၳဳေတြထဲက က်မ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ က်မဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အမွ် အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျမင့္ျမတ္ေရး အဲ့ဒါေတြကို က်မ ဦးတည္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရးမိခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ က်မကိုယ္က်မ မေသခ်ာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ထင္ျမင္ခ်က္တခုပါ။ က်မ အဲ့ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့မိတယ္လို႔ က်မ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။
ဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ညံ့တာ၊ ေနာက္တခုက က်မတို႔ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႔စာကို စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အျမဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ စာေတြ ေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖတ္ဖို႔ ေရးတာထက္ သူတပါးဖတ္ဖို႔ ေရးတာက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မဟာ ပရိသတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ဆီကို ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အယ္ဒီတာစာပြဲက ဆုတ္ျဖဲၿပီးေတာ့ ေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ စာပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ က်မ ခဏခဏ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီကို ပို႔တဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ဆီေရာက္ေအာင္ က်မတို႔ ေရးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္လို အတားအဆီးပဲ႐ွိ႐ွိ ဘယ္လို အျဖတ္အေတာက္ပဲ ႐ွိ႐ွိ ဒါကို လွည့္ပတ္ၿပီး ပို႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က အဲ့ဒီလို မပို႔တတ္ဘူး။ က်မက ပိုၿပီးေတာ့ မပို႔တတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပရိသတ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ ကံအေၾကာင္း မသင့္လို႔ ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ေတာ့ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလးပါ။
ကဗ်ာေလးေခါင္းစဥ္က 'ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္' လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ေရးထားတာပါ။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာကို ပရိသတ္ဆီပို႔ဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိ ၃ ႀကိမ္တိတိ ပို႔ၿပီးပါၿပီ။ ၃ ႀကိမ္လံုးလံုး ေရေျမာင္းထဲပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး ဘာေၾကာင့္ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သလဲဆိုတာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ေပးပါလို႔ က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပပါမယ္။ နဲနဲၾကာၿပီဆိုေတာ့ အလြတ္မရလို႔ စာ႐ြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္ပါမယ္။
မုန္းတီးသူမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
မုန္းတီးမႈေတြ စားရတယ္ဆိုတာ တျခား စားစရာ မ႐ွိလို႔ စားရတာပါ။ က်မမွာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုန္းတီးမႈကို စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သူေတြ၊ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဟာရ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး စားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဗိုက္ေတြကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုပိုၿပီး ပူလာပါတယ္။ (ရီသံ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ ဒီပရိသတ္ထဲမွာ ဗိုက္ပူသူ ႐ွိရင္ (ရီသံမ်ား) တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘီယာေသာက္လို႔ ဗိုက္ပူတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တမ်ိဳးေပါ့။ က်မမွာေတာ့ သူမ်ားလို စားစရာ အဟာရလဲ သိတ္မ႐ွိ၊ လူပံုကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ လူပံုကလဲ ပိန္ပိန္ ပုပု ေသးေသးေလး၊ ဒါ အဟာရ မ႐ွိေလာက္ဖူးဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔မွာက ဆန္စပါး။ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ ဆန္စပါးတင္မကဘူး၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘာေတြလဲ စားတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက စားစရာ မ႐ွိေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ရဲ႔ မုန္းတီးမႈကို ကိုယ့္အမုန္းေတြကို ျပန္ၿပီး စားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ က်မဟာ ကဗ်ာေလးကို အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။
မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။
အဲ့ဒါကလဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေရးေတာ့ က်မက အသက္ ၃၀ မို႔လို႔ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ားလို႔ ေရးတာပါ။ (ရီသံမ်ား)
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ိႈင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရားတရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ။
နာရီလြဲတာ၊ အခ်ိန္လြဲတာေတြ လူ႔ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်မတို႔ မွန္းထားတာက တျခား၊ ျဖစ္သြားတာက တျခား၊ မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ကတျခား၊ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က တျခား၊ အဲ့ဒါေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက အဲ့ဒီလို ေရးပါတယ္။ 'ဘုရားတရင္း စိမ္ေခၚခဲ့ရၿပီ' ဆိုတာလဲ က်မတို႔က စိမ္ေခၚတာေတာင္မွ ရဲရဲတင္းတင္း စိမ္မေခၚရဲပါဘူး။ ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳၿပီးမွ စိမ္ေခၚရတာပါ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ေနာက္တပိုဒ္ က်မ ဆက္ေရးပါတယ္။
ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေႂကြမြၿပီး
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္
အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။
(လက္ခုပ္သံမ်ား) ဂုဏ္သိကၡာလဲ မ႐ွိဘူး၊ ကိုယ္စီးတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္ အမွန္တရားကို ေမွာက္က်ပစ္လိုက္ တဲ့အခါ၊ ေမွာက္ခ်ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလ တခုထက္ မပိုပါဘူး။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကျဖင့္ အားက်စရာ မ႐ွိပါဘူး။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကို မက္ေမာစရာ မ႐ွိပါဘူး။ က်မက အဲဒီလို ေရးပါတယ္။
ေ႐ႊ႐ွာသူမ်ား
ေငြ႐ွာသူမ်ား
ေနရာယူသူမ်ား
အားလံုးရဲ႔ေနာက္မွာ
ငါ....
ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔ လူသတ္ခ်င္တယ္။
(လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ ဆိုတာက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ဒါေပမယ့္ကို ခံထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔။
ေတြးေနရင္လဲ ေမာ႐ံုပဲ။ ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔ေတာ့။
တိမ္ေတြကိစၥ
ရာသီေတြရဲ႔ကိစၥ
ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔
အိေျႏၵႀကီးတဲ့ေကာင္းကင္လို ေနလိုက္ေပါ့။
ေကာင္းကင္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနသမွ် ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အိေျႏၵတခြဲသားနဲ႔ပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ဟာလဲ ဘာေတြကိုမွ၊ တိမ္ေတြရဲ႔ ကိစၥ၊ ရာသီရဲ႔ ကိစၥေရာ ေလာကကို ေတာင္းဆိုလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာင္းဆိုလို႔ မရတဲ့အပိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေတာ့ က်မလဲ ဒီ အိေျႏၵႀကီးတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးလို ေနလိုက္ေပါ့လို႔ က်မက အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒါ က်မ ပရိသတ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ပို႔ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးေသာ္လဲ ပရိသတ္ဆီ သံုးႀကိမ္တိုင္ မေရာက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒါ ဥပမာပါ။ ေနာက္ထပ္ ဥပမာေတြကိုေတာ့ က်မ ႐ြတ္မျပေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။ က်မ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ အားလံုးကို ေ႐ွ႔ဆက္ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ပရိသတ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ဒီေတာ့ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာကို သိသြားၿပီ။ ညံ့ေနတာကေန ေတာ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ညံ့ေနတာကေန ေတာ္ေအာင္ ဘယ္လိုနည္းေတြနဲ႔ က်မ ေတာ္တာ မေတာ္တာ အျမဲတမ္း စဥ္းစားပါတယ္။ ညံတာကလဲ က်မတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြ သူတို႔လဲ ညံ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ကလဲ ေတာ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးစုၿပီး ေတာ္ေအာင္လုပ္ၾကဖို႔ တမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွာမွျဖစ္မယ္။ ညံ့တာသိရင္ သူေတာ္မွာပဲ၊ အဲ့ေတာ့ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ႐ွာရေအာင္၊ ငါတို႔ ဘာေၾကာင့္ ညံ့သလဲ အဲ့လို က်မတို႔ ေမးပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်မတို႔က လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းပဲ လူႀကီးေတြကို ပံုခ်ဖို႔ စိတ္ထက္သန္တဲ့ လူေတြပါ။ က်မတို႔က လူႀကီးေတြကို ပံုခ်တယ္။ က်မတို႔ ဘာေၾကာင့္ ညံ့သလဲ၊ က်မတို႔ ေတာ္ေအာင္ ေလ့က်င့္မေပးႏိုင္တဲ့ လူႀကီးေတြ ညံ့လို႔ က်မတို႔ ေတြးပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒါ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္မွန္တဲ့ ေကာက္ခ်က္တခုေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့။ က်မဟာ လူငယ္ရဲ႔ ကိုယ္စား က်မ သြားၿပီးေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းကေတာ့ က်မတို႔ဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေတာ္ေအာင္ မႀကိဳးစားႏိုင္ရင္၊ ၈၀% ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ၈၀% မရရင္ ၆၀%၊ ၆၀% မရရင္ ၄၀% ရဖို႔ က်မတို႔မွာ တာ၀န္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က ၄၀% ရတာကို ၁၀၀% မရလို႔ ဆိုၿပီး ညည္းညဴၿပီးေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေနခဲ့ၾကလို႔ အဲ့ဒီထက္ ည့ံလာပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒါေတြကို သိသြားရင္ က်မတို႔ ေတာ္ၾကမယ္။ ေတာ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဟာ ေတာ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ကိုယ္စီနဲ႔ အသက္႐ွင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ က်မတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ထားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ အတိအက်ကို က်မတို႔ အေသအခ်ာ မသိပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလးကို ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးပါမယ္။
က်မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ႐ွိပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ စိတ္ပညာ႐ွင္ ဆရာႀကီး အဲလစ္စတုန္းဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဂ်မန္စိတ္ပညာ႐ွင္ႀကီးပါ။ အဲဒီ အဲလစ္စတုန္းက စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးပါတယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ အနက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေခါင္းစဥ္က 'Revolution of Hope' ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၏ေတာ္လွန္ေရး။ အဲ့လို ဘာသာျပန္လို႔ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ကို က်မ သိတ္မၾကာခင္က ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုတာက အင္မတန္ သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ဆႏၵသက္သက္ကိုသာ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
က်မတို႔ကေတာ့ ေမြးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ထင္လာခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြဟာ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲလို႔ က်မထင္ခဲ့တယ္။ က်မဟာ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးမႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ က်မဟာ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရပြတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုင္တဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခ်င္တယ္။
ဥပမာ ေျပာတာပါ။ အဲ့ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေရာက္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆႏၵ၊ ဒီဆႏၵဟာ က်မရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲလို႔ က်မ အဓိပၸါယ္ ေပါက္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး အဲလစ္စတုန္းက ဘာေျပာသလဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာ ဆႏၵသက္သက္ကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ဆႏၵမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တြဲၿပီးပါရမယ္တဲ့။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ဆႏၵဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသႀကီး ပဲတဲ့။ သူက Passive Hope လို႔ က်မတို႔ကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ Passive ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ ဖန္တီးတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူတပါးျပဳျပင္ဖန္တီးတာကို ေစာင့္ၿပီးေနတဲ့ သေဘာတရားကို Passive လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူက ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသႀကီးပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေသနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အ႐ွင္ သူက ခြဲျခားျပတယ္။ အဲ့လို ခြဲျခားျပဖို႔အတြက္လဲ သူက က်မတို႔ကို အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ပံု၀တၳဳကေလးတပုဒ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳေလးက သံုးေလးေၾကာင္းပဲ ႐ွိတဲ့ ပံုျပင္တိုကေလးပါ။ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳကေလးကို ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က 'တရားဥပေဒေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ' တဲ့၊ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ တေယာက္က ခရီးသည္ႀကီးတေယာက္၊ အဲ့ဒီ ခရီးသည္ႀကီးက သူ႔လမ္းခရီးကေနၿပီးေတာ့ တံခါးတခုရဲ႔ ေ႐ွ႔ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီတံခါးႀကီးက ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးပါ။ ပိတ္ေနတဲ့ တံခါးႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးဆိုေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးရဲ႔ ဟိုဘက္မွာ သူဟာ အမ်ားႀကီး သူျမင္ခ်င္တာေတြ အကုန္ျမင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီဖက္မွာ အင္မတန္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတခု ႐ွိပါတယ္။ သည္တံခါးႀကီးက အဲ့ဒီၿမိဳ႔ေတာ္ကို ၀င္တဲ့ တံခါးႀကီးပါ။ အဲ့ဒီတံခါးႀကီးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဟိုး ၿမိဳ႔ေတာ္ထဲမွာ လူေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာ၊ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ သြားေနၾကတာ၊ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာ၊ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးေနၾကတာ၊ နားေထာင္ခ်င္တာေတြ သူတို႔ ၾကားေအာင္ နားေထာင္ေနႏိုင္ ၾကတာ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးကို သူျမင္ေနရေတာ့ အဲ့ဒီကို သိပ္သြားခ်င္တယ္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီး တခုပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါသြားခ်င္တယ္။ ခက္ေနတာက တံခါးႀကီးရဲ႔ ေ႐ွ႔မွာ အေစာင့္ႀကီးတေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေစာင့္ႀကီးက မတ္မတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ခရီးသည္ႀကီးဆီကို ၾကည့္ေနတယ္။ ခရီးသည္ႀကီးက အေစာင့္ႀကီးဆီကို သြားပါတယ္။ "အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ" တဲ့၊ "က်ေနာ္ ဒီတံခါးကေန ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟိုး ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးဆီကို သြားခ်င္ ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀င္ခြင့္ေပးပါခင္ဗ်ာ" တဲ့။ အဲ့ဒီလို သူက ယဥ္ေက်းစြာ ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေစာင့္ႀကီးက ၀င္ခြင့္မေပးပါဘူးလို႔ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ျငင္းလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ခရီးသည္ႀကီးက ၀င္ခြင့္မေပးေသးဘူး ဆိုေတာ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့ကို ၀င္ခြင့္ေပးမွာနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး သူဟာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြား တယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနပါတယ္။ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ေပးတဲ့အထိ ေစာင့္တယ္။ သူတခါ မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ အေစာင့္ႀကီးဆီကို ျပန္သြားပါတယ္။ "အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ ဟို ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးထဲကို ၀င္ခ်င္ပါၿပီ၊ က်ေနာ့္ကို ဒီတံခါးကေန ၀င္ခြင့္ေပးပါ" တဲ့။ အဲ့ေတာ့ မႏွစ္ကလိုပဲ အေစာင့္ႀကီးက မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ ၀င္ခြင့္မေပးဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္တယ္။ သူက မႏွစ္ကလိုပဲ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ ငါ့ကို တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ၀င္ခြင့္ေပးမွာ ထင္ပါရဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကပဲ ငါ့ကို ၀င္ထြက္ခြင့္ လက္မွတ္ ေတာင္ေပးမွာ ထင္ပါရဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ရဲ႔ ေနာက္ကေန ကပ္ၿပီးလိုက္ရင္ ေတာ့ ငါ ဒီအထဲကို ၀င္ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သူဟာ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို တစံုတေယာက္က ေပးလာႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ရက္ကေန လ၊ လကေန ႏွစ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ သူက အဲ့ဒီေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ေစာင့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူဟာ အဖိုးႀကီးဘ၀နဲ႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ထၿပီးေတာ့ အေစာင့္ႀကီးဆီကို ထသြားပါတယ္။ သူသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူစဥ္းစားတယ္၊ ဒီတံခါးႀကီးဟာ ဖြင့္ထား တာလဲ ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္သူမွလဲ ၀င္ခြင့္ လာမေတာင္းၾကဘူး၊ ငါတေယာက္ပဲ ၀င္ခြင့္ေတာင္းတယ္၊ ျဖတ္ဆင္း သြားတဲ့ လူလဲ မျမင္ရဘူး၊ အဲ့ဒါ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္၊ ငါ ဒီတခါ စမ္းၾကည့္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး
"အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ဒီအေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္လာခဲ့တာ က်ေနာ္ ဒီအေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ က်ေနာ္ အိုလဲ အိုေနပါၿပီ၊ ေသလဲ ေသရပါေတာ့မယ္ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ၀င္ခြင့္မရေသးဘူး၊ က်ေနာ္ဒီေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္ေနသမွ် ႏွစ္ေတြမွာလဲ ဒီတံခါးႀကီးထဲကို ၀င္တဲ့သူရယ္လို႔ တေယာက္မွ မေတြ႔ေသးပါဘူး၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္းပဲ ဒီေ႐ွ႔မွာ ႐ွိတယ္၊ အဲဒါဟာ ဘာသေဘာလဲ ခင္ဗ်ာ" တဲ့။ သူက အဲ့ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ အေစာင့္ႀကီးက "ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားက လြဲၿပီးေတာ့ တေယာက္မွ အထဲကို ၀င္ခြင့္မေတာင္းေသးဘူး၊ ၀င္လို႔လဲ မရေသးဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီတံခါးဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးျဖစ္လို႔ပဲ၊ ဘယ္သူမွလဲ လာမေမးပါဘူး၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီတံခါးကို ပိတ္ရပါေတာ့မယ္" တဲ့ ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ေ႐ွ႔မွာပဲ တံခါးႀကီးကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့ ကပ္ဖကာရဲ႔ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳေလးကို အဲလစ္စတုန္းက က်မတို႔ကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္၊ ဒီလူဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီထဲကို ၀င္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တာ အဲ့ဒါဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေစာင့္ဆိုင္းမႈဆိုတာ ပါလာရင္ ဒါဟာ ဆႏၵပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ သူဟာ တံခါးထဲကို ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ဒီတံခါးကို သူကိုယ္တိုင္ ၀င္ဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ တစံုတေယာက္ရဲ႔ အမိန္႔အာဏာ၊ တစံုတေယာက္ရဲ႔ အားကိုးမႈနဲ႔ သူ၀င္ဖို႔ သူဟာ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ဒီတံခါးထဲကို ၀င္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးၾကေတာ့ တံခါးႀကီးက ျပန္ပိတ္သြားရၿပီတဲ့။ ကမၻာေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ွိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြအားလံုးမွာ ဒီအဖိုးအိုလို စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ွိၾကတယ္။ ဒါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပိုင္႐ွင္ေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ အဲလစ္စတုန္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ညံ့ေနတာေတြ ေတာ္လာေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေစာင့္ဆိုင္းေန႐ံုနဲ႔ မရဘူး၊ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပါဖို႔ လိုၿပီးလို႔ က်မ အဲ့လို ေတြးပါတယ္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲလစ္စတုန္းေျပာသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အ႐ွင္ျဖစ္ေအာင္ က်မတို႔ နည္းလမ္းေတြ ႐ွာၾကပါတယ္။ ဒီအေစာင့္ႀကီး ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ အထဲကို ၀င္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြ၊ ဒါေပမယ့္ က်မ ဘာနည္းလမ္းမွာ မေတြ႔ေသးပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ တံခါးႀကီးက ပြင့္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ နည္းလမ္းမေတြ႔ေသးတဲ့အတြက္ မေတာ္ေသးပဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဒါဟာ က်မတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုး ဒီလိုပါပဲ။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ တခ်ိဳ႔ စာေရးဆရာေတြ က်မေလာက္နီးပါး ညံ့တဲ့လူေတြ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ အထဲကို ၀င္ဖို႔ နည္းလမ္းတခုခုေတာ့ ႐ွိမယ္ဆိုၿပီး ႐ွာၾကေပမယ့္ နည္းလမ္းမေတြ႔ခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသျဖစ္မိတယ္။ ေဘးက ၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္လဲ ဒီေလာက္ညံ့ရသလားဆိုၿပီး ေဒါသထြက္ခ်င္ ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ က်မဟာ ဒီခရီးသည္ႀကီးလို ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာဆရာႀကီး တေယာက္ကို လူတေယာက္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျဖသိမ့္ပါတယ္။ သူက ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာဆရာႀကီးတေယာက္ကို ဘာေမးသလဲ ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ "ခင္ဗ်ားတို႔ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ျပႆနာေတြကို ႐ွာေနၾကတာပဲ၊ ျပႆနာေတြကို ႐ွာၿပီး ဒီျပႆနာရဲ႔ အေျဖကိုေတာ့ ျပည္သူေတြကို ခ်ျပဖို႔ သတိမရၾကဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ လူေတြပဲ" လို႔ သတင္းစာဆရာႀကီးကို ေ၀ဖန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတင္းစာဆရာႀကီးက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ဟာ ျပႆနာရဲ႔ အေျဖမသိလို႔သာ သတင္းစာဆရာ လုပ္ေနတာပါ၊ ျပႆနာရဲ႔ အေျဖကိုသာ သိရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲ လုပ္မွာေပါ့" တဲ့။ အဲ့ဒီလို သူက ေျဖတယ္၊ ဒီေတာ့ က်မလဲ ဒီသတင္းစာဆရာႀကီးလိုပဲ ေျဖရပါ လိမ့္မယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပႆနာေတြ ႐ွာတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ရင္ သက္ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ က်မဟာ ျပႆနာေတြရဲ႔ အေျဖကို မသိလို႔သာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ျပႆနာေတြရဲ႔ အေျဖကို သိရင္ ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္မွာေပါ့။ အဲ့ဒီလိုဆိုရင္ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲလို႔သာဆိုရင္ က်မကို ခုလို ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေပၚမွာ က်မကို ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္။ ။
(လက္ခုပ္သံမ်ား)
ဂ်ဴး
(၁၉၉၆ ေလာက္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေဟာေျပာခ်က္ကို ေဒါင္းအိုးေ၀ စာေစာင္( ? ခုႏွစ္) မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။)
ေက်းဇူတင္ျခင္း- စာပိုဒ္အက်ကို ျဖည့္ေပးတဲ့၊ စာေဟာတဲ့ ခုႏွစ္ကို ျဖည့္ေပးတဲ့၊ ေက်ာက္ျဖဴ ဘေလာ့ဂါ ကို မာယာက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)