တမ္းတလို႔လြမ္းရပါတယ္.... (၃)ေရးသူ- ေမာင္ေအးခိုင္

"All Boys Can Do Everything For Girls" တဲ့။ စက္မႈတကၠသို္လ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ဆရာ၊ ဘယ္ဆရာမမွ Lecture မေပးရခင္မွာ အရင္ဆံုးရလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုကေတာ့ အဲဒီ စာတန္းတိုကေလးပါပဲ။ ဘယ္မွာ ရလိုက္တာလဲ။ Lecture ခန္းတခု ျဖစ္တဲ့ 1/2-5 ဆိုတဲ့ Theater Room မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႔ အေဆာင္ (၁) လို႔ေခၚတဲ့ ၃ ထပ္ အေဆာက္အဦႀကီးမွာ စာသင္ခန္းမႀကီး ၆ ခု ႐ွိတယ္။ ေ႐႔ွမ်က္ႏွာစာ ေအာက္ဆံုးထပ္ရဲ႔ ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္မွာ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က စာၾကည့္တိုက္၊ ညာဘက္ေထာင့္က ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုး။ သူတို႔ ေခါင္းေပၚ ဒုတိယထပ္နဲ႔ တတိယထပ္မွာ စာသင္ခန္းမႀကီး ၄ ခု၊ တတိယထပ္ အတြင္းဘက္ေထာင့္ေတြမွာ ၂ ခု၊ အားလံုးေပါင္း ၆ ခု ႐ွိတယ္။



လူေတြ အမ်ားႀကီးတက္ရတဲ့ Lecture ေတြဆိုရင္ အဲဒီလို Theater ေတြမွာ တက္ရတယ္။ Theater ေတြမွာ အေပၚေအာက္ ျမႇင့္တင္ဆြဲခ်လို႔ ရတဲ့ ႏွစ္ထပ္ စာသင္ပုန္းႀကီးေတြ႐ွိတယ္။ ထိုင္ခံုေတြက ေလွခါးထစ္လို တဆင့္စီျမင့္တက္သြားတာျဖစ္ၿပီး ေဘးလက္ရန္းမပါတဲ့ သစ္သားခုံတန္း႐ွည္ႀကီးေတြ။ ေဘးႏွစ္ဖက္ ဘယ္နဲ႔ညာ မွာ ေလးေယာက္စာ ထိုင္လို႔ရတဲ့ ခံုတန္း၊ အလယ္တန္းခံုတန္းက ၁၀- ေယာက္ ၁၅-ေယာက္ေလာက္ ထိုင္ႏိုင္တယ္။ ေဘးတန္းနဲ႔ အလယ္တန္း ႏွစ္ခုအၾကားမွာ ေနာက္ဆံုးတန္း (အေပၚဆံုးဆင့္) အထိ တက္ႏိုင္တဲ့ လူသြားလမ္း ႐ွိတယ္။ ဒီခန္းမႀကီးေတြက ေအာက္ဆံုးဆင့္မွာ တံခါးေပါက္တခု၊ အေပၚဆံုးဆင့္မွာ တံခါးေပါက္ တခု၊ တံခါး ႏွစ္ေပါက္႐ွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြဆို ဆရာက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရင္း ေကာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာအလစ္မွာ ေနာက္ေပါက္က ထြက္ၾကတယ္။
ခုံတန္းေတြမွာ ခံုနံပါတ္ အသီးသီး ေရးမွတ္ထားတယ္။ အတန္းလိုက္ကို ေအာက္ဆံုးဆင့္ကေန အေပၚဆံုးဆင့္အထိ ေဘးဘက္နံရံမွာ အဂၤလိပ္ အကၡရာ A B C D ကို ေဆးနဲ႔ ျမင္သာထင္သာ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားၿပီး ထိုင္ခံုမွာေတာ့ 1 2 3 4 စသည္ျဖင့္ ေရးထားတယ္။ ခံုနံပါတ္ မွတ္ေတာ့ A1, B1, A2, C4... စသျဖင့္မွတ္တာ။
က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးရတဲ့ သင္ခန္းစာဆိုတာ နံရံေပၚက A B C D အမွတ္အသားေတြမွာ တစံုတေယာက္က ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ထင္ထင္ ႐ွား႐ွားႀကီး ျဖည့္စြက္ ေရးထားတာ။ A ရဲ႔ ေဘးမွာ ll, B ရဲ႔ေဘးမွာ oys, C ရဲ႔ေဘးမွာ an, Dရဲ႔ ေဘးမွာ o, အဲဒီလို ဥဏ္စြမ္းျပ၊ လက္စြမ္းျပ ျဖည့္စြက္ေရးထားတာမို႔ စာသင္ခန္းမကို ၀င္၀င္ခ်င္း ဆရာ မလာခင္ မွာ ဦးစြာရ႐ွိလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာပါ။ All Boys Can Do Everything For Girls တဲ့။
တျခား နံရံစာေတြလဲ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ အမွတ္ရေနေသးတာ ဒီတခုပါပဲ။ နံရံစာေတြ မ်ားသေလာက္ မေတာ္တေရာ္၊ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြေရးတာ၊ မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ အလြန္ဆံုး ကိုယ္သေဘာက် တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေခ်ာေၾကာင္း လွေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့စာပဲ၊ ဒါေတာင္ လူနာမည္ မပါပဲ ခံုနံပါတ္သာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ A9 က လွတယ္။ C12 က ယဥ္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဘယ္ Section ဘယ္ ႏွစ္ခုႏွစ္ေတာင္ မပါေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ သူေျပာတဲ့ ခံုနံပါတ္ဟာ ကိုယ့္အတန္းကမ်ား ျဖစ္မလား ၾကည့္ေတာ့လဲ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ငါးေဖါင္႐ိုးတို႔ စည္ပိုင္းတို႔ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ခံုနံပါတ္ေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္မွာ ႐ူပေဗဒဘာသာရပ္သင္တဲ့ ႐ူပေဗဒဌာန၊ ဌာနမႉးဆရာဦးလႊမ္းမိုးကေတာ့ ခံုနံပါတ္ မွတ္မိတဲ့ေနရာမွာ အံ့ၾသေလာက္တယ္။ သူ႔အတန္း၊ သူ႔ဘာသာဟာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရင္း ယူတဲ့အရာမွာ အတိက်ဆံုး၊ အတင္းက်ပ္ဆံုး။ က်ေနာ္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ လူထူးလူဆန္း လူ႔ဂြစာ ဆရာႀကီး ဦးလႊမ္းမိုးအေၾကာင္းကို ဒီေနရာမွာ နဲနဲေရးမွ ျဖစ္မယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္မွာ ႐ူပေဗဒရဲ႔ အခန္းက႑တခုျဖစ္တဲ့ မကၠင္းနစ္ႏွင့္ျဒပ္တို႔၏ဂုဏ္သတၱိ ဘာသာကို သင္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စာသင္တန္း တခုနဲ႔ တခုအၾကား ေခါင္းေလာင္းႏွစ္ခ်က္တီးတယ္။ တခ်က္က ပထမ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတဲ့ ေခါင္းေလာင္း၊ ေနာက္တခ်က္က ဒုတိယ စာသင္ခ်ိန္ စတဲ့ေခါင္းေလာင္း။ ဆရာက အေဆာင္ ၄ မွာ ႐ွိတဲ့ သူ႔အခန္းကေန သူ႔ lecture ခန္း 1/2-5 ကို ေလွ်ာက္ရတဲ့ ေျခလွမ္း၊ ၾကာတဲ့အခ်ိန္ အတိအက် သိတယ္။ သူေလွ်ာက္လာလို႔ စာသင္ခန္းမနား ေရာက္တာနဲ႔ ဒုတိယေခါင္းေလာင္း ထိုးတယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံဆံုးတာနဲ႔ သူအခန္းထဲက စားပြဲေ႐ွ႔ေရာက္တာ ကြက္တိပဲ။
သူ႔ ဥပေဒက သူ၀င္ၿပီး သူ႔ေနာက္က ၀င္လာသူကို ေနာက္က်သူလို႔ မွတ္တယ္။ ေနာက္က် ႏွစ္ခါဆိုရင္ ပ်က္ကြက္တခါ သူယူတယ္။ ေနာက္မွ ၀င္လာသူဟာ ဘယ္ခံုမွာ ထိုင္လဲ သူၾကည့္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔စာ႐ြက္မွာ တို႔ထားလိုက္တယ္။ ဆိုပါေတာ့ ခံုနံပါတ္ G9 ဒီခံုနံပါတ္ဟာ သူ႔စာရင္းမွာ ေမာင္ဘယ္သူ၊ မဘယ္သူ ဆိုတာ ႐ွိၿပီးသား။ ဒီေတာ့ ေနာက္က်တာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာ သူသိလိုက္ၿပီ။
သူက အတိအလင္း ေက်ညာထားတယ္။ ငါက လူနံမည္သာ မသိတာ၊ ခံုနံပါတ္နဲ႔ လူမ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္တဲ့။ လူစား လာထိုင္ေပးလို႔ မရဘူး။ ခံုနံပါတ္ ေျပာင္းထိုင္လို႔ မရဘူး။ မယံုရင္ စမ္းၾကည့္လို႔ စိမ္ေခၚတယ္။ တခါေတာ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ၾကည့္တယ္။ သူတခါတည္း တန္းေျပာတာပဲ။ "G9 နဲ႔ G12 ေနရာလဲထိုင္ထားတယ္" တဲ့။ အံ့ေရာ။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ စာရင္းကိုလဲ သူ ေကာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာက္လိုက္တာ။ တခါတေလ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ မသိလိုက္ဖူး။ ခံုနံပါတ္ လြတ္ကို သူ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ထားလိုက္ၿပီး သူဖာသာသူ စာရင္းတို႔လိုက္တယ္။ တခါတေလ စ ၀င္ခါစမွာ တခါ ေကာက္ၿပီး၊ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးခါနီးမွာ ေနာက္တခါ ထပ္ေကာက္ခ်င္ ေကာက္ေသးတာ။ ဆရာဦးလႊမ္းမိုး မၾကာခဏေျပာတဲ့ ဂႏၳ၀င္စကားတခု ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။ ငါ "ဂႏွိပ္ဇီးႏွိဳး" ေပးပစ္မွာေနာ္တဲ့။ သူေျပာတာက ဂရိတ္ဇီး႐ိုး (grade zero) ေျပာတာ။ ဆရာ့အသံက ႏွေခါင္းသံ ပါေနေတာ့ တေယာသံေလးလို ထြက္သြား႐ွာတယ္။
သခၤ်ာဌာနကေတာ့ လြတ္လပ္တယ္။ ဆရာက ၀င္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ လက္မွတ္ထိုးစာ႐ြက္ ႏွစ္႐ြက္ သံုး႐ြက္ကိုု ေ႐ွ႔ဆံုးခုံတန္းမွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ လက္မွတ္ လက္ဆင့္ကမ္း ထိုးသြား႐ံုပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ဆိုင္း(Sign)ဆရာ၊ ဆိုင္း၀ိဇၨာလို႔ေတာင္ ဘြဲ႔ရတယ္။ တေယာက္တည္း လက္မွတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးတာ။ တခါတေလ မလာတဲ့လူတေယာက္ထဲကို လက္မွတ္ထိုး စာ႐ြက္ႏွစ္ခုမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုး ျဖစ္ေနလို႔ မတူတဲ့ လက္မွတ္ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနေရာ။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆရာက သိလ်က္နဲ႔ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေျပာေသး။ လက္မွတ္ထိုး စာ႐ြက္တခုမွာ တခါထိုးရင္ ရပါၿပီတဲ့။ ကဲကုလ (calculus) သင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ဦးဖိုးပါႀကီး (ဆရာဦးေက်ာ္ျမင့္) ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔မွာ လက္မွတ္မထိုးလိုက္ရဘူးလို႔ သြားေျပာတာ၊ မင္းကို ထိုးေပးမယ့္သူ မ႐ွိဘူးလားတဲ့။
အဂၤလိပ္စာဌာနက်ေတာ့လဲ ဆရာမေတြခ်ည္းပဲ။ ဌာနမႉးကလဲ ဆရာမပဲ။ ေဒၚရင္ရင္ျမတဲ့။ ဗိုလ္ဆန္ဆန္ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ သေဘာလဲ ေကာင္းတယ္။ ဆရာဆိုလို႔ ဦးမ်ိဳးဟန္ တေယာက္တည္း။ ဦးမ်ိဳးဟန္ရဲ႔ ဇနီးကလဲ အဂၤလိပ္စာဌာနက ဆရာမပဲ။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရမ္းခင္၊ အရမ္းအဆင္ေျပတာ။
က်ေနာ့္ဆရာေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ က်ေနာ့္အခ်စ္ဆံုးဆရာ ပန္းပဲဆရာႀကီး ဦးခ်စ္အေၾကာင္းက ပါမွ ျဖစ္မွာ။ က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္မွာ အလုပ္႐ံုလက္ေတြ႔ခန္း ပထမ ႏွစ္၀က္တန္းမွာ ပန္းပဲထုရတယ္။ ကိုယ္က ပထမႏွစ္ ႏွစ္ခါေနရေတာ့ သူ႔သင္တန္းမွာ 'ေမာင္တင့္တယ္' ႏွစ္ခါျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေရာက္ခါစ ပထမႏွစ္မွာ ဆံ႐ွည္ဂုတ္၀ဲ။ သူကို ရဲဒင္း (ေပါက္ဆိန္) အေသးကေလးတလက္ လုပ္ခိုင္းဖူးတယ္။ က်ေနာ့ကို သူက လမ္းသရဲလို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္နဲ႔ သူ႔မိန္းမက ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ထြက္တယ္။ တပိုင္တႏိုင္ပဲ လုပ္တာမို႔ ဟင္းရည္အိုးတအိုးဟာ ၾကာၾကာမခံဘူး။ အကုန္ျမန္တယ္။ သူဆိုင္က ပထမေတာ့ လက္ရာအသင့္အတင့္၊ ငွက္ေပ်ာပင္ဖတ္ မ်ားမ်ား၊ ေစ်းကလဲ ခ်ိုဳတယ္။၊ ေနာက္မွ လက္ရာကလဲ ေကာင္းလာတယ္။ ငါးဖတ္လဲ ပိုထည့္လာတယ္။ ေစ်းကလဲ အမ်ားနဲ႔ တန္းတူ ျဖစ္လာတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါေတာ့ လက္ရာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္တို႔ေတာ့ စားတာပဲ။ ေယာက်္ားေလးေတြ အားေပးတာ မ်ားေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကို မိန္းကေလးေတြ မလာသေလာက္ပဲ။
တခါတေလ က်ေနာ္က သူ႔ကို ဦးခ်စ္တီးေခၚၿပီး ထြက္ေျပးရင္ ေနာက္ကေန မရအရ လိုက္ထုတာ။ သူက ကေလးေတြနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္း လိုက္တမ္းေျပးတမ္းလုပ္ေနလို႔ သူ႔မိန္းမရဲ႔ ေငါက္သံ မၾကာခဏ ၾကားရတယ္။ ဆရာခ်စ္ကေတာ္က "ကိုခ်စ္ ႐ွင္ေနာ္ မႀကီးမငယ္နဲ႔" ဆိုတာ မၾကာခဏ ၾကားရတဲ့အသံ။ သူ႔ဆိုင္ရဲ႔ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးထားတဲ့ "ဦးခ်စ္ မုန္႔ဟင္းခါး" သင္ပုန္းကို အတန္းထဲက ေျမျဖဴခဲ ယူလာၿပီး 'ခ်စ္' ေဘးမွာ 'တီး' ထပ္ျဖည့္ေရးရင္ က်ေနာ့္ လက္ခ်က္မွန္းသိေတာ့ က်ေနာ့ကို ျမင္တာနဲ႔ လိုက္ထုေတာ့တာ။ လူက မဲမဲ ၀၀ ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ နဖူးမွာ ထံုးတို႔ေပးလိုက္ရင္ တကယ့္ ခ်စ္တီးကုလားႀကီးလိုပဲ။ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္ ေထာင္က်သြားတယ္ ၾကားလို႔ မ်က္ရည္က်တာ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ သံုးေယာက္႐ွိတယ္။ ဆရာဦးခ်စ္ရယ္၊ က်ေနာ္ ထမင္းစားေနက် ဆိုင္က အေဒၚႀကီးရယ္၊ ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ အေမႀကီးရယ္။
ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးဆိုရင္ က်ေနာ့ ေထာင္၀င္စာမွာ က်ေနာ္ စားေနက် ငါးသေလာက္ေပါင္း အ႐ိုးနူးေလး ထည့္ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အတန္တန္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေထာင္က ျပန္ထြက္လာ ေတာ့ သူတို႔ သံုးဦးစလံုးကို က်ေနာ္သြားေတ႔ြတယ္။ ဦးခ်စ္နဲ႔ ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးကေတာ့ ေက်ာင္းက ကင္တင္းမွာ သြားေတြ႔တာ။ မ်က္ရည္ေလးေတြ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔။ ေဆးလိပ္ဆိုင္က အေမႀကီးကိုေတာ့ ဆိုင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သူေနတဲ့ ကမာ႐ြတ္လိုင္းေပါက္က အိမ္ကေလးမွာ သြားကန္ေတာ့ရတာ။ အေမႀကီးေဆးလိပ္ဆိုင္မွာ တခါတေလ က်ေနာ္ အတန္းအားရင္၊ အေမႀကီး ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ ေဘးမွာ အတူထိုင္ျဖစ္တယ္။ အေမႀကီးက ေျပာတယ္ "သား...... အိမ္က မံု႔ဖိုးေတြ ဘာေတြ မပါလာရင္၊ ဒီတုိင္း မေနနဲ႔.. ေဟာဒီ အေမ့ ပိုက္ဆံပံုးထဲက လာယူၿပီး ၀ယ္စားေနာ္..." တဲ့။
ကိုယ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲႀကီးကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာက ႀကိဳတာကိုေတာ့ ခပ္ေရးေရး မွတ္မိတယ္။ ပါေမာကၡဦးခင္ေအာင္ၾကည္ မိတ္ဆက္မိန္႔ခြန္း ေျပာတယ္။ အေကၽြးအေမြးက စကၠဴအိပ္ကေလးထဲမွာ လိေမၼာ္သီးတလံုးနဲ႔ စမူဆာ ထည့္ၿပီး တေယာက္တထုပ္စီ ေ၀တယ္ ထင္တာပဲ။
ကိုယ္ စာေမးပြဲက်တဲ့ ဒုတိယႏွစ္ (ပထမႏွစ္) မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေန၀င္းသမီး သီတာ၀င္းက ေဆးတကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကေန ေအာင္ၿပီး စက္မႈတကၠသိုလ္ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ တတိယနွစ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ ထံုးစံ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ တခုကေန တခုကို ေျပာင္းခြင့္မ႐ွိေပမယ့္၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသမီးဆိုေတာ့ အိမ္ေတာ္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆရာေတြကို ေခၚသင္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္မွာ မသင္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြကို စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္မွာ တဆက္တည္းလိုက္ႏိုင္သြားဖို႔ ဆရာဦးလင္းတို႔က စက္မႈ ပံုဆြဲဘာသာရပ္ေတြကို အေျခခံနားလည္ေအာင္ သြားသင္ေပးရတာ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ သီတာ၀င္းရည္းစား (အဲဒီတုန္းက ရည္းစား) ကိုထြန္းဦးက သူ႔ေမဂ်ာ လွ်ပ္စစ္ကေန သူ႔ရည္းစား႐ွိတဲ့ ဓါတုကို ေျပာင္းေတာ့ တျခားလူေတြကိုပါ ေျပာင္းခြင့္ျပဳရတာနဲ႔ ဓါတု အင္ဂ်င္နီယာအတန္းကို တျခားေမဂ်ာက ခံုနံပါတ္ထိပ္ပိုင္းက လူေတာ္ေတြ ေျပာင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဓါတုမွာ လူေတာ္ေတြ ျပံဳတိုးေနၾကတာ။
သူေရာက္လာေတာ့ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာအသင္းဟာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲမွာ ၿဖိဳးေ၀၀င္း (သူ႔ရဲ႔ အေမတူ ဖေအကြဲ ေမာင္) တို႔ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဂီတာ အဖြဲ႔ကို စင္ေပၚတင္တယ္။ ဒင္းတို႔ တီး၀ိုင္း အဖြဲနာမည္က CICADA ဆိုလား။ နံမည္ေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၿဖိဳးေ၀၀င္းရယ္၊ သူရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ကိုကိုေက်ာ္ (ရဲမင္းႀကီးတေယာက္ရဲ႔သား)၊ တင္ဦးသိန္း၊ မိုက္ကယ္လွ (ဗိုလ္ထြန္းလွ-တကၠသိုလ္ေန၀င္း ရဲ႔ သား)၊ ဖရက္ဒ္ ခ်န္ထြန္း (ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္း ညီ) တို႔ ပါတယ္။ ဖရက္ဒ္ခ်န္ထြန္း က စက္မႈတကၠသိုလ္က မဟုတ္ဘူး။ တျခားငနဲေတြ က ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းကဘဲ။ အဲဒိတုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ အမ်ားစုက ဒီလို ဂီတေတြကို သ႐ုပ္ပ်က္ေတးဂီတ လို႔ပဲ မွတ္ယူထားတာမို႔ တီးခတ္ေနတဲ့ စင္ေပၚကို ငွက္ေပ်ာခြံေတြ လိေမၼာ္သီးခြံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရ တယ္။ အေနာက္တိုင္း သ႐ုပ္ပ်က္ဂီတကို ႐ႈံ႔ခ်တဲ့ နံရံကပ္ ကာတြန္းေတြ ကဗ်ာေတြ ေနာက္တေန႔မွာ ထြက္လာလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ခြါပစ္ရတယ္။ တဆက္တည္း အဲဒီအပတ္မွာ အပတ္စဥ္ ၾကာသာပေတးေန႔မွာ ထြက္ေနက် စက္မႈသတင္းစဥ္ စာေစာင္လဲ မထြက္လိုက္ရဘူး။
ေနာက္တပတ္မွာ စစ္ဘုရင္ သားေတာ္နဲ႔ သမီးေတာ္ရဲ႔ ပြဲကို အားက်မခံ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာအသင္း က ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲမွာ စိန္ဗိုလ္တင့္ဆိုင္း၀ိုင္းကို ငွားလာၿပီး မွန္စီေ႐ႊခ်ဆိုင္း၀ိုင္ႀကီးနဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ အသံုးေတာ္ခံလိုက္ ၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ ဂယက္႐ိုက္သြားတယ္။
တကယ္ေပ်ာ္တာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္က ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆို ပြဲပဲ။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမမွာ လုပ္တာ။ အရမ္းစည္တာပဲ။ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းက ဘိလပ္ျပန္ ေမာင္ေသာင္းေဖ ျပဇာတ္ကတယ္။ ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင့္ (ျမန္စာဂုဏ္ေက်ာ္ျမင့္)၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး (ၿငိမ္းေက်ာ္) တို႔၊ ကိုေက်ာ္ညြန္႔ (ေမာင္မင္းယာ) တို႔၊ ဦးဖိုးလွျမင့္ (ေမာင္ပန္းေမႊး) တို႔၊ ကိုလွေဌး(အညာတမာ)တို႔ ပါတယ္လို႔ မွတ္မိေနတယ္။
အဲဒီတုန္းက စက္မႈကေန ၀ိဇၹာသိပၸံကိုသြားရင္ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး ႐ိုးမရိပ္သာက ျဖတ္ၿပီး ကမာ႐ြတ္ပါတီယူနစ္႐ံုး ေဘးကေနထြက္ရင္၊ စီပြါးေရးတကၠသိုလ္ေ႐ွ႔ကို ေရာက္တယ္။ စံရိပ္ၿငိမ္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရင္ စံရိပ္ၿငိမ္႐ြာထဲက ျဖတ္၊ ဂ်ဒ္ဆင္စင္တာ ေဘးကထြက္ရင္ မာလာေဆာင္ကို ေပါက္တယ္။
ဂ်ဒ္ဆင္ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္း ေနာက္ကေန တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖရိပ္သာ(RC) ထဲက ျဖတ္သြား။ အထဲမွာ အျမဲတမ္း အက တိုက္ေနသံေတြ၊ ဆိုင္းသံဗံုသံေတြ၊ စႏၵယားသံေတြက တႏွစ္ပတ္လံုး ျပတ္တယ္မွ မ႐ွိပဲ။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါစ စေနေန႔ေတြဆိုရင္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲေတြ၊ တိုင္းရင္းသားအသင္းအဖြဲ႔ေတြရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ပြဲေတြ တခုမဟုတ္ တခုက အပတ္တိုင္း႐ွိတယ္။ အားကစား ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ စာအုပ္ျပပြဲေတြ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြလဲ အဲဒီမွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ႐ွမ္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အသင္းက ႐ိုးရာအစားအစာ ေရာင္းခ်ပြဲေတြလဲ ႐ွိတယ္။
တကၠသိုလ္ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ မထိုင္ဘူးတဲ့ဆိုင္ မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ အီကို ကင္တင္းဆိုရင္ ဦးယမ္းဘီလူးဆိုင္မွာပဲ အထိုင္မ်ားတယ္။ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးက ဦးယမ္းဘီလူးဆိုင္က အေအးေသာက္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အနားက ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ပဲ မွာေသာက္တာ မ်ားတယ္။ မႏၱေလးေဆာင္ကင္တင္း၊ သိပၸံကင္တင္း၊ ဘီအိုစီေကာလိပ္က ကင္တင္း၊ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လိပ္ခံုးက ကင္တင္း၊ ေရာက္တဲ့ေနရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာပဲ။ အသြားအလာ သိပ္မ႐ွိတာ ပညာေရးတကၠသိုလ္ပဲ။ အေရာက္အေပါက္ နည္းပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြၾကားက ဦးခ်စ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကေတာ့ ထိုင္လို႔ အေကာင္းဆံုး။
အဲဒီတုန္းက ပထမႏွစ္ေတြအားလံုး မႏၱေလးေဆာင္မွာ တက္ၾကရတယ္။ ကိုေနအုပ္ (ေနအုပ္စိန္ေပါလ္) က အဂၤလိပ္စာဌာနမွာ က်ဴတာ။ ဆရာဦးဖိုးလွျမင့္ (ေမာင္ပန္းေမႊး) က ျမန္မာစာဌာနမွာ က်ဴတာ။ သူက လူခ်င္းလဲခင္ေနေတာ့ သူ႔ အေဟာအေျပာကို နားေထာင္ခ်င္တာနဲ႔ သူစာသင္တဲ့ အတန္းမွာ မၾကာခဏ သြားထိုင္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ပန္းေမႊးက အဆိုေတာ္ The Beatles ေတြလိုမ်ိဳး ဆံပင္ပံုစံနဲ႔။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္မွာ မိတၳီလာခ႐ိုင္ အသံုးလံုး။ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ မႏၱေလးခ႐ိုင္၊ မေကြးခ႐ိုင္။ ကိုယ္က မံု႐ြာခ႐ိုင္ကို လိုက္သြားတယ္။ မသြားခင္ မွာ အသံုးလံုးေကာ္မတီက လူႀကီးေတြ တရက္သင္တန္း လာေပးၾကတယ္။ ရြာေတြေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္၊ ေဆာင္ရန္ ေ႐ွာင္ရန္ေတြေပါ့။
ရထားခ အသြားအျပန္စရိတ္ကို အစိုးရက တ၀က္ ကိုယ္က တ၀က္ခံရတယ္။ ရထားခကို သြင္းၿပီး၊ ဘယ္ခ႐ိုင္ ဘယ္ၿမိဳ႔နယ္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ စာရင္းေပးရတယ္။ မသြားခင္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးရတယ္။ ၀မ္းေရာဂါတို႔ ေက်ာက္ေရာဂါတို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ မသြားခင္ ႐ြာက ႀကီးေလးႀကီး (ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီး၊ သူႀကီး၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ ကာလသားႀကီး) ကို စည္း႐ံုးဖို႔၊ ဆရာေတာ္အတြက္ လႉဖြယ္ပစၥည္း နဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ စီးကရက္ကေလး၊ ေဆး၀ါးေလး၊ ဘာေလး ၀ယ္သြားတယ္။ အသံုးလံုးေကာ္မတီက လူေတြက ႀကီးေလးႀကီးကို တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ စည္း႐ံုး ဆိုတာကိုး။
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန အထူးရထားႏွစ္စင္း ထြက္တယ္။ တစင္းက မႏၱေလးနဲ႔ မံု႐ြာ၊ တစင္းက မေကြး။ မေကြးခ႐ိုင္သြားတဲ့ အုပ္စုက ပထမတရက္၊ ေနာက္ေန႔မွာ ကိုယ္တို႔ မႏၱေလးခ႐ိုင္ သြားမယ့္လူေတြ။ ဘူတာႀကီး စၾကၤန္ (၃) မွာ အသံုးလံုးအထူးရထားတြဲကို တြဲထိုးေပးထားတယ္။ တကၠသိုလ္/ ေကာလိပ္ အလိုက္ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္၊ ပညာေရးတကၠသိုလ္၊ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ တိေမြးကုု၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာ္လိပ္... စသျဖင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ အနည္းအမ်ားအလိုက္ တြဲေတြမွာ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးၿပီး စီစဥ္ထားေပးတာ။
၀ိဇၨာသိပၸံက ၄ တြဲရဲ႔ စတုတၳေျမာက္တြဲက မီးမပါဘူး။ လူလည္ေတြက စက္မႈကို ေပးထားတဲ့ အတြဲ တတြဲမွာ ေနရာ၀င္ယူႏွင့္ၿပီ။ (ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ သူတို႔ကို ေခါင္းေဆာင္လာတဲ့ ဆရာက ကုလားဖန္ထိုးလိုက္ တာ) ကိုယ္တို႔ ဆရာဦးလင္းနဲ႔ ႀကိဳ႔ကုန္းက လာရတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္က်ေရာက္လာေတာ့ စက္မႈက ႏွစ္တြဲဟာ ဆက္လ်က္ မဟုတ္ပဲ ၾကားမွာ ၀/သ တတြဲ ၀င္ခံေနတယ္။ အသံုးလံုးေကာ္မတီေတြ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ လာေရးထားတဲ့ စက္မႈဆိုတဲ့တြဲမွာ ၀/သ ေတြက အခန္႔သား။ ကိုယ့္ဆရာေတြက ဘာမွမေျပာပါဘူး။ စက္မႈတကၠသိုလ္ လုပ္အားေပးမွာ မိန္းကေလးက ၁၀ ေယာက္ပဲ ပါတာ၊ မိန္းကေလးေတြ မီးလင္းတဲ့ တြဲမွာ စီး။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ၀/သ လို႔ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးထားတဲ့ တြဲစုတ္ မီးေမွာင္ေမွာင္မွာေပါ့။
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ညေနေလာက္မွာ ရထားထြက္တယ္။ မႏၱေလးကို မနက္အေစာႀကီး ေရာက္သြားတယ္။ မႏၱေလးဘူတာမွာ မႏၱေလး၀ိဇၹာသိပံၸက စားပြဲခံုႀကီးေတြ ခင္းၿပီး မနက္စာ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ မီးမလင္းတဲ့ ရထားတြဲမွာ မႏၱေလးရမ္ကို သိမ္ႀကီးေစ်းက ၀ယ္လာတဲ့ ေ႐ႊၾကက္ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ ခြက္လွည့္ ႏွိပ္လာၾကတာ မနက္လင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဆာေနၿပီ။ မန္း ၀/သ က တည္ခင္းတဲ့ မနက္စာဟာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳၿမိဳ႔နယ္၊ ပုသိမ္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္သြားမဲ့သူေတြက အာရ္တီဘီ ကားႀကီးေတြနဲ႔ မႏၱေလး ဘူတာကေန တက္သြားၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေခ်ာင္းဦး၊ မံု႐ြာ၊ ဘုတလင္၊ အရာေတာ္ သြားမယ့္လူေတြက ရထားေခါင္းတြဲ လာခ်ိတ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ မံု႐ြာကို ခရီးဆက္တယ္။
ေခ်ာင္းဦးကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ရီရတယ္။ ေခ်ာင္းဦးမွာ ဆင္းမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ဆင္းဖို႔အတြက္၊ အထုတ္ေတြ အပိုးေတြျပင္၊ ေခ်ာင္းဦးဘူတာမွာ ႀကိဳဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ အသံုးလံုး ေကာ္မတီကလဲ မီးရထားႀကီး လာတာျမင္လို႔ အိုးစည္ဒိုးပတ္ေတြ တီးတုန္းမွာပဲ မီးရထားႀကီးဟာ ေခ်ာင္းဦးဘူတာမွာ မရပ္ပဲ ေက်ာ္ထြက္သြား တယ္။ ကိုယ္တို႔ ရထားေပၚကေန ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ အိုးစည္ဒိုးပတ္သမားေတြဟာ တီးေနရင္း ပါးစပ္ေတြ အေဟာင္းသားပြင့္ၿပီး တီးမႈတ္တာေတြ ရပ္ကုန္တယ္။ ဦးေ႐ႊ႐ိုးကေနသူကလဲ ကေနရာက ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ရပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ ဆရာဦးလင္းက ရထားရဲ႔ အေရးေပၚႀကိဳးကို ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ မီးရထားဟာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္သြားၿပီး ရပ္သြားတယ္။ ရထားရပ္ေတာ့ ေခါင္းတြဲက ဂါတ္ဗိုလ္ ဆင္းလာၿပီး ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ သူကလဲ ဘတ္စ္ကားေတြလို ဆင္းသူမပါဘူးထင္ၿပီး အိုးစည္ ဒိုးပတ္သမားေတြ ျမင္တာနဲ႔ ေမာင္းေျပးပံုရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မီးရထားႀကီး ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ေပးတယ္။ ေခ်ာင္းဦးဘူတာက ႀကိဳဆိုသူေတြလဲ မီးရထား ေနာက္ျပန္ ခုတ္လာတာျမင္မွ သူတို႔ ဒိုးပတ္၀ိုင္းက ျပန္လႈပ္႐ွားရျပန္တယ္။ ဘူတာကေန အိပ္ယာလိပ္ေတြ၊ အ၀တ္အိပ္ေတြကို ကားေပၚ တင္ၿပီး ကားက သယ္သြားေပးတယ္။ လူေတြက အိုးစည္ဒိုးေတြေနာက္က ေခ်ာင္းဦး အ ထ က ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ေခ်ာင္းဦးက ေကၽြးတဲ့ မနက္စာ၊ ညစာဟာ ေတာ္ေတာ္စား ေကာင္းတာပဲ။ ဟင္းကေတာ့ ညမနက္ အတူတူပဲ။ ၀က္သားတံုးက လက္သီးဆုပ္ ေလာက္ႀကီးတယ္။ ခ်က္ထားတာ ႏူးေျမ့ေနတာပဲ။ ပဲတီပင္ေပါက္ ခ်ဥ္ဖတ္နဲ႔ င႐ုတ္သီးေထာင္း၊ ဟာ့.... အေတာ္လိုက္ဖက္တာ။
ေန႔ခင္းမွာ သြားရမယ့္ ႐ြာေတြကို ေနရာခ်ေတာ့ ကိုယ္က မံု႐ြာေရာက္ေနတယ္။ ဆရာလင္းက ေျပာထားတယ္၊ "ေဟ့ေကာင္.. မင္းဘယ္မွ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔ေနာ္" တဲ့။ ကိုယ္ကလဲ ဆရာနဲ႔ ရင္းၿပီးသား ဆိုေတာ့ အလစ္မွာ 'ရန္ေအာင္မန္း' ကားတက္စီးၿပီး မံု႐ြာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘီယာ ေသာက္ေနလိုက္တာ ကိုယ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ႐ြာေတြ ေနရာခ်ၿပီးေနၿပီ။ ျပန္လာေတာ့ ဦးလင္းက ေမးတယ္။ "မင္းဘယ္သြားေနလဲ.. ငါမင္းကို လိုက္႐ွာေနတာ" ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ 'ေ႐ႊေလွ' ဆိုတဲ့ ႐ြာကို ရတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္စိုးရယ္၊ ေဇလြမ္းရယ္၊ ကိုယ္ရယ္။
မနက္ေရာက္လို႔ တကယ္သြားမွ သိလိုက္ရတာ 'ေ႐ႊေလွ'က ေခ်ာင္းဦးနဲ႔ အေ၀းဆံုး၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္း ေပၚမွာ။ လာေခၚတဲ့ ေ႐ႊေလွက မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက မနက္ ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက လာေလာေနၿပီ။ ႏြားေတြ ေနပူမယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္တဲ့။ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထလိုက္သြားရတာ။ ေ႐ႊေလွနဲ႔ တတန္းထဲ ခ်င္းတြင္းကမ္းပါးမွာ သတင္းစာဆရာႀကီးဦးညိဳျမရဲ႔ ဇာတိ႐ြာ 'အျမင့္' ႐ွိတယ္။ သူ႔ေတာင္ဘက္ကို ဆင္းလာရင္ 'ေတာေက်ာင္း'၊ 'ေ႐ႊေလွ' ၿပီးေတာ့ 'အနိမ့္' ႐ြာေတြပဲ။ ဒီ႐ြာေတြကေတာ့ ေခ်ာင္းဦးနယ္တလႊားမွာ ထန္းပင္ေတြက မ်ားလိုက္ပါဘိ လို႔ ဆိုရမေလာက္။
၀/သ ေတြကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ေခ်ာင္းဦး-မုံ႐ြာ ကားလမ္းေဘးက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းတဲ့ ႐ြာေတြမွာ ေနရာယူလို႔ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ယခု အာရ္ဖက္ေအမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ မစမ္းစမ္းတင္တို႔က ခင္မြန္႐ြာမွာ က်တယ္။ 'ခင္မြန္႐ြာသူ မပိုးျဖဴ' ဆိုတဲ့ (ဦး) တင္မိုး ကဗ်ာစာအုပ္ ေၾကာ္ျငာကို ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထုတ္ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနေတာ့ ဒီ႐ြာကို သတိျပဳမိခဲ့တာ။
က်ေနာ္မွတ္မိတာ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္လာသူက ဆရာဦးလင္း၊ ၀ိဇၨာသိပၸံက ေက်ာင္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္လာသူက ဓါတုေဗဒဌာနက ဆရာဦးလွျမင့္။ ဘာျဖစ္လို႔ မွတ္မိေနသလဲ ဆိုေတာ့ အသံုးလံုးၿပီးလို႔ အျပန္မွာလဲ အလာတုန္းက မီးရထားတြဲ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရျပန္တယ္။ ေခ်ာင္းဦး အသံုးလံုးေကာ္မတီက ကားေတြစီစဥ္ၿပီး မႏၱေလးကို ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ကားစံုေအာင္ မေရာက္ခင္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္လို႔ စကၠဴကပ္ထားတဲ့ ကားတစီးကို စကၠဴခြါၿပီး ၀ိဇၨာသိပၸံေျပာင္းကပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားက ဘယ္ခြါရဲမွာလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္လာသူ ဆရာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဆရာႏွစ္ေယာက္ ထိုးမယ္ႀကိတ္မယ္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ၀ိုင္းဖ်င္ရတယ္။ တကယ္ခ် ၾကရင္ေတာ့ ဆရာဦးလင္းက ႏိုင္မွာ။ သူက ေက်ာင္းက ဂ်ဴဒိုအသင္းမွာ နညး္ျပဆရာ။ ဂ်ဴဒိုေကာင္းေကာင္း တတ္တယ္။

ေမာင္ေအးခိုင္
၁၂/၂/၀၉။