ဒီႏွစ္ က်ေနာ့္ အေမေမြးေန႔မွာ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးေပၚမွာ႐ွိတဲ့ အေဖနဲ႔အေမရဲ႔ ေမြးစားသား ဘုန္းႀကီးဦးေအာင္ၿဖဳိးရဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဆြမ္းေကြၽးမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီနာမည္ကို မၾကားဖူးပါလားလို႔ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းစားခံ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဘယ္က ဦးေအာင္ၿဖဳိးလဲ။ ဘယ္တုန္းက ေမြးစားတာလဲ။ ကိုယ္အိမ္က ထြက္လာတာ အႏွစ္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရတာ အေတာ္ကို ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးတေယာက္ ေမြးစားတယ္ဆိုေတာ့ မစဥ္းစားပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။
ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အေဖဟာ သူေထာင္က ထြက္လာၿပီးကတဲက အိမ္မွာ တိရစၦာန္ေမြးတာကိုေတာင္ လက္မခံပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ တခါမွာ က်ေနာ့္ညီ ဘိုညိဳက သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ခ်က္ႀကီးဆီကို သြားလည္ေတာ့ အျပန္မွာ ခ်က္ႀကီးက ၾကက္ဖေလးတေကာင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ႀကီးဆိုတာက ဘုရားႀကီး ေအာက္က်င္း အေနာက္ဖက္မွာေနတဲ့ သူနဲ႔ ေဘာ့လံုးကစားဖက္၊ တကၠသိုလ္အတူတက္ဖက္ အင္မတန္ ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္းကြၽမ္းပါတယ္။ အေဖ့အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ဘိုညိဳက အဲဒီ ၾကက္ဖေလးကို အိမ္မွာမထားရဲပဲ က်ေနာ္တို႔အိမ္ရဲ႔ ေနာက္ေက်ာထဲက၊ ယပ္ဝင္းထဲ႐ွိ ပံုႏွိပ္စက္မွာ သြားထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေန႔ေတာ့ အေဖက ပံုႏွိပ္စက္ကို လာၾကည့္ေတာ့ ဒီၾကက္ဖကို ေတြ႔သြားပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူက အလုပ္သမားေတြကို ဒါဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာတဲ့ ၾကက္လဲလို႔ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမားေတြကလည္း လိမ္လို႔မျဖစ္တာနဲ႔ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အေဖဟာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ဘိုညိဳ႔ကို "မင္းၾကက္မေမြးနဲ႔" လို႔ တခြန္းထဲပဲ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီၾကက္ဖကို က်ေနာ္ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ လူကိုေမြးဖို႔ဆိုတာ ပိုလို႔ေတာ့- - -။ ေနဦး။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိၿပီ။
က်ေနာ္အိမ္က ထြက္လာတဲ့ ႏွစ္ထဲမွာပဲ ထင္ပါတယ္၊ ညေနေစာင္းႀကီးတခုမွာ အေဖဟာ သူ ေဂါက္႐ိုက္က ျပန္လာေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို အိမ္ေခၚလာပါတယ္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို အိမ္သားတေယာက္က အေဖေကာင္ေလးတေယာက္ ေမြးစားဖို႔ ေခၚလာတယ္လို႔ေျပာေတာ့ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ကိုယ္တကၠသိုလ္တုန္းကသင္ခဲ့ရတဲ့ အယ္မလီဘ႐ြန္ေတ (Emily Bronte) ေရးတဲ့ ဝူးသားရင္းဟိုက္စ္ (Wuthering Heights) ဝတၳဳထဲက မစၥတာအန္းေ႐ွာ (Mr. Earnshaw) တေယာက္ လီဗာပူးက အျပန္မွာ ဝတၳဳရဲ႔ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ဟိကလစ္ဖ္ (Heathclif) ကိုေမြးစားဖို႔ ေခၚလာတာကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ မည္းမည္းၾကဳတ္ႀကဳတ္နဲ႔ လမ္းေပၚက ဂ်စ္ပဆီေလးပါ။
ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ဘယ္မွာလဲဆိုၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္အေပၚထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္ေ႐ွ႔မွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးရပ္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေလးတေယက္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁ဝႏွစ္-၁၁ႏွစ္ အ႐ြယ္ေလာက္ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဝတ္အစားေလးေတြက ဟိကလစ္ဖ္လိုပဲ ႏြမ္း႐ွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့႐ုပ္ရည္က ဟိကလစ္ဖ္လို မဟုတ္ပါဘူး။ အေတာ္ကို သန္႔ပါတယ္။ တသက္လံုး ဘာဆီနဲ႔မွ မထိေတြ႔ဖူးတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြဟာ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနေပမဲ့ မ်က္လံုးအစံုကေတာ့ နက္ေမွာင္ ေတာက္ပေနပါတယ္။ ပိန္ေတာ့ ပိန္႐ွာသေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လွီလွီကေလး မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က တခါတခါမွာ အေဖနဲ႔အတူ မႏၱေလးေတာင္ေျခက ေဂါက္ကြင္းကို လိုက္သြားေလ့ ႐ွိပါတယ္။ သဲက်စ္ေျမမွာ ေက်ာက္တံုး စလံုးစခုနဲ႔ကြင္းမို႔ ေဂါက္သမားေတြက ဒီကြင္းကေတာ့ ေရာ့ခ္အင္႐ိုး (Rock n' Roll) ကြင္းပဲလို႔ ေနာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရာ့ခ္အင္႐ိုးေခတ္စားစ’ပါ။ ဒီမွာ ေျမဟာ အလြန္မွ မာၿပီး အရိပ္ဆိုတာလည္း အင္မတန္မွ နည္းပါတယ္။ ေဘာ့လံုးကန္တဲ့ ကြင္းသာဆိုရင္ အင္မတန္မွ အႏၱရာယ္႐ွိမဲ့ ကြင္းလို႔ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ခ်င္း ေျပာဖူးၾကပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းက မႏၱေလး ေတာင္ရဲ႔အရိပ္ဟာ မနက္ ၈နာရီေလာက္ အထိပဲ ေဂါက္ကလပ္ အေဆာက္အဦေပၚမွာ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကို လြန္လို႔ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေန- မႏၱေလးေန၊ ပူလိုက္သမွ ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ ပူတာပါ။
ညေနမွာ ေဂါက္သီးကစားသူေတြ လာၾကေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ကားရပ္တဲ့ေနရာ အနားက ႀကဳိးတ႔ိုႀကဲတဲ သစ္ပင္ေလးေတြ(တမာပင္ေလးေတြ ထင္ပါတယ္) ရဲ႔ ဇာပုဝါလို အရိပ္ေအာက္မွာ ေဂါက္သီးအိတ္ ထမ္းခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြဟာ အေစာႀကီး ႀကဳိေရာက္ေနၾကပါတယ္။ အသက္ေတြက ၁၁ႏွစ္ ၁၂ႏွစ္ ကေန ၁၇-၁၈ အထိ ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ေဂါက္အိတ္ဟာ သူတို႔အရပ္နီးပါး ႐ွိတာေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီလိုမ႐ွိဆင္းရဲသား သားသမီးေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဂ်က္ကိုးကို က်ေနာ့္အေဖက သနားတာနဲ႔ ေက်ာင္းထားေပးမယ္လို႔ သူ႔မိဘကို ေျပာဆိုၿပီး ေခၚလာခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းထားမယ္ဆိုတာဟာ သူ႔မိဘေတြအဖို႔ သူတို႔ လံုးဝမတတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥမို႔ ဝမ္းသာအားရပဲ ဟိုက်ရင္ ဘယ္လိုေနေနာ္၊ စကားနားေထာင္ေနာ္ ဆိုတဲ့ အမွာစကားေတြနဲ႔ ဝမ္းပန္းတသာ ထည့္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ စကားအေတာ္နည္းတဲ့ ကေလးတေယာက္ပါ။ လံုးဝျခားနားတဲ့ ေနရာသစ္ကို ေရာက္စဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ စကားနည္းပါေသးတယ္။ သူ႔နာမည္ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဂ်က္ကိုး" တဲ့။ နာမည္က မဆန္းဘူးလား။ ဒီနာမည္ကို ဘယ္ကေန ဘယ္လိုရတယ္ဆိုတာ ေနာင္မွာ က်ေနာ့္ အေဖက ေျပာျပမွ သိပါတယ္။ ဖဲဝိုင္းက ေပးလိုက္တဲ့ နာမည္တဲ့။ ဖဲခ်ပ္ေတြထဲက ဂ်က္နဲ႔ကိုးကို ယူထားတဲ့ နာမည္တဲ့။ ဘယ္လိုပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာ႐ွာရတယ္ဆိုတာ ႐ွင္းသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ "မသိဘူး" တဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ ေမြးတာလဲဆိုေတာ့လည္း "မသိဘူး" တဲ့။ မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးက လူဂုဏ္တန္ေတြရဲ႔ ကစားကြင္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကေလးဟာ ကိန္းဂဏန္းေတြကို မသိဘူး။ သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကို အသက္အေၾကာင္း တခါမွ မေျပာဖူးဘူး။
ေနာက္တေန႔မွာ သူ႔ကို ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားအသစ္ကေလးေတြ ဆင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူကေလးဟာ ခ်စ္စရာ ေကာင္ေလးတေယာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔အတြက္ အိမ္က ပထမဆံုးစီစဥ္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကတာကေတာ့ ေက်ာင္းထားဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဝလံုးေတာင္ မေရးတတ္တဲ့ ၁၂ႏွစ္(ေလာက္) ေယာက္်ားေလးတေယာက္ကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ေလွ်ာက္စံုစမ္းၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္စ အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ အံကိုက္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္နဲ႔ တျပေက်ာ္ေက်ာ္သာ ေဝးတဲ့ ၃၄လမ္း၊ ေညာင္ဇင္တန္းက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေနဖို႔ျဖစ္ သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းပထမဆံုးေန႔မွာ က်ေနာ္ပဲ သူ႔ကို သြားပို႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဝင္သြားေတာ့ တတန္းလံုးက သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာလည္း သတိထားမိပါတယ္။ သူ႔အလံုးအထည္နဲ႔ အငယ္ဆံုးအတန္းမွာ စာသူငယ္ၾကား လဒ (ဠင္းတ) နားသလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို ေက်ာင္းထားၿပီးလို႔ ၃-၄လအၾကာမွာပဲ က်ေနာ္လည္း အိမ္ကထြက္လာရလို႔ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်န္တာေတြ မသိေတာ့ပါဘူး။
မွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ သူ႔ကိုေက်ာင္းမပို႔ခင္ အမွတ္တရအျဖစ္ အေဖက သူ႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ထင္ပါရဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို အဲဒီဓာတ္ပံုေလးကို ျပပါတယ္။ "ဂ်က္ကိုး-ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ မေခ်ာဘူးလား။" သူက ဓာတ္ပံုကို ယူၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုခံစားမႈ အရိပ္အေရာင္မွ မေဖာ္ျပပဲ က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲျပန္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အေတာ္မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ခဏေနမွ စဥ္းစားမိၿပီး "ဂ်က္ကိုး- ဒီဟာဘယ္သူလဲ၊ မင္းေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါအုန္း" လို႔ေျပာေတာ့ သူက "မသိဘူး" တဲ့။ လက္စသတ္ေတာ့ သူဟာ ဓာတ္ပံုတခါမွ အ႐ိုက္မခံရဖူး ႐ံုမက မွန္ေတာင္မၾကည့္ဖူး တာကိုး။
က်ေနာ္တို႔ အားလံုးငိုင္က်သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မိသားစု၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ဂ်က္ကိုးေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာဟာ တသက္မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အင္မတန္ နက္႐ႈိင္းပါတယ္။ ဦးေအာင္ၿဖဳိး ေခၚ ဂ်က္ကိုး ဟာ မႏ ၱေလးမွာအင္မတန္ နာမည္ရတဲ့ အေၾကာျပင္အႏွိပ္ဆရာတဦးျဖစ္လာပါတယ္။ ေဆးခန္းက ေအာင္ျမင္တဲ့အျပင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစင္းနဲ႔ တၿမဳိ႔လံုးေျပးၿပီး လက္မလည္ေအာင္ ႏွိပ္ရတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ စစ္ကိုင္းမွာဘုန္းႀကီး ဝတ္သြားၿပီး သူ႔ပညာ၊ သူ႔အေမြကို သူ႔သားဆီ ေပးခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ပူေလာင္၊ ခက္ထန္မာေက်ာလွတဲ့ ေဂါက္ကြင္းေျမေပၚ ေလွ်ာက္ခဲ့ရာက သာသနာ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဂ်က္ကိုး။
သူက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဖိုးသံ (လူထု)
[အေမလူထုေဒၚအမာ ၉၄ ႏွစ္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ကိုဖိုးသံ(လူထု) ေဆာင္းပါးနဲ႔အတူ လမင္းတရာက ဂါရ၀ ျပဳပါတယ္။]
ခန္းမႀကီးႏွင့္ လက္ရန္းအၾကား က်ယ္၀န္းေသာ စႀကၤန္လမ္းတေလွ်ာက္ စားပြဲလြတ္မ်ား ခ်ထားသည္ကို သတိထားမိေသာ္လည္း ဘာအတြက္ဟု မသိခဲ့။ နယ္မွျဖစ္၍ ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္လာသူမ်ား ႏွင့္စာလွ်င္ မ၀ံ့မရဲ စိတ္အနည္းငယ္ ျဖစ္ရသည္။ ရင္ခုန္တက္ႂကြမႈလ်က္ စိတ္ေစာမႈက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အဓိက ပင္မအေဆာက္အဦး(၁) ႐ွိ စက္မႈခန္းမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္႐ွိရန္ သြက္လက္မႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ခန္းမစင္ျမင့္ ေနာက္ခံမွ "ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲ အခမ္းအနား" စာတန္းကို ဖတ္ၿပီး၊ စိတ္လႈပ္႐ွားရသည္၌ ဂုဏ္ယူမႈ စြက္ေနသည္ကို မိမိကိုယ္မိမိ သတိထားမိသည္။ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္မ်ားအတြက္ အတိတ္ေတြးစဥ္ အကန္႔ငယ္မ်ား၌ ႐ွိခဲ့သည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သက္ျပင္းေဖာ့ျဖင့္ စိတ္ကို ေအးျမေစရသည္။ ခန္းမထဲေရာက္ သစ္လြင္တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ား၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ႏုပ်ိဳမႈ၊ အားအင္ႏွင့္အလွ၊ ဖ်တ္လတ္မႈႏွင့္ဣေျႏၵ တို႔ကို သတိထားအားျဖစ္ရသည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ပထမဆံုးတက္ရသည့္ ပို႔ခ်စာသင္ခန္းႀကီးထဲသို႔ စာသင္ႏွစ္၊ ဘာသာရပ္ အလိုက္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ အခ်ိန္ဇယားပါ အခန္းနံပါတ္အရ စ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ကြာသြားသည္ကို ႀကီးစြာသတိျပဳမိခဲ့ရသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ စာပို႔ခ်သည့္ဆရာအတြက္ နံရံကပ္ အေပၚေအာက္ ပင့္တင္ဆြဲခ်ျပဳ၍ ရေသာ ႏွစ္ထပ္အနက္ေရာင္ သင္ပုန္းက်ယ္ႏွင့္ စင္ျမင့္ငယ္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္သားမ်ား၏ ထိုင္ခံုေတြက အတန္းလိုက္ အဆင့္ဆင့္ ျမင့္တက္သြားသည္။ ထိုင္ခံုတန္း အဆင့္ဆင့္ေတြ အလိုက္ ေဘးႏွစ္ဘက္ အခန္းနံရံေတြမွာ အတန္းႏွင့္ တည့္တည့္အလိုက္ အဂၤလိပ္စာလံုး အကၡရာႀကီးမ်ား ေရးထိုးထားသည္။ သက္ဆိုင္ရာတန္းအလိုက္ အဂၤလိပ္အကၡရာညႊန္းေသာ ေက်ာမွီေနရာ နံပါတ္လြတ္ေနလွ်င္ ထိုေနရာမွာ ထိုင္ရသည့္သူ ပ်က္ကြက္သည္။ အဓိကဘာသာရပ္အလိုက္ ကိုယ္ပိုင္ခံုနံပါတ္ (Roll No) အတြက္ ထိုင္ခံုေနရာ (Sitting Plan) နံပါတ္ကို ပို႔ခ်သူ ဆရာက ႏွစ္စကတည္းက ထုတ္ျပန္ေပးသည္။ ေက်ာင္းတက္ ရာႏႈန္း ၇၅% အနည္းဆံုး႐ွိမွ စာေမးပြဲေျဖခြင့္႐ွိ၍ အတန္းတက္မႈ မတက္မႈသည္ အေရးပါသည္။ အားလံုးအတြက္ အပူဒဏ္ေလ်ာ့ေစသည့္ ေလရဟတ္မ်ားကလည္း ပို႔ခ်စာသင္ခန္း၏ မ်က္ႏွာက်က္မွာ အေရအတြက္ အသင့္အတင့္။ ဆရာႏွင့္တပည့္ အေခၚအေ၀ၚကပင္ ျခားနားသြားသည္။ 'မင္း' ႏွင့္ 'ငါ' အစား 'ခင္ဗ်ား' 'ကၽြန္ေတာ္'။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာက အတန္းပိုင္ဆရာ သို႔မဟုတ္ ဆရာမက တဦးခ်င္းနံမည္ေခၚၿပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူက ႐ွိမ႐ွိ ေျဖၾကားရၿပီး ေက်ာင္းတက္မတက္ အရင္ေကာက္ယူသည္။ ပို႔ခ်စာသင္ခန္းထဲမွာမူ နံမည္အေခၚမခံရ၍ မိမိကို ဆရာက သိပါ့မလားဟူေသာ ေၾကာင့္ၾကစိတ္ႏွင့္အတူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဟူေသာ ျဖစ္တည္ျခင္းက တန္ဘိုးႏွင့္ျမင့္မားမႈ၊ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ခိုင္မာမႈ အပါအ၀င္ ရင့္က်က္မႈစသည့္ စံတို႔သည္ ဘ၀ကဲ့သို႔ပင္ အဆင့္ဆင့္ဟု ထင္မိလာခဲ့ရေသးသည္။
သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲ အခန္းအနားစၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ေမာ္ကြန္းထိန္း ႏွင့္ ဘာသာရပ္အလိုက္ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာနအသီးသီးတို႔မွ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဌာနမႉးမ်ားက ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ႀကိဳဆို အားေပး တိုက္တြန္းစကားမ်ား အသီးသီး ေျပာၾကားၾကသည္မွာ က်ယ္၀န္းလွသည့္ ပညာနယ္ႀကီးထဲသို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းေရာက္သြားရသည့္ႏွယ္ လႈပ္႐ွားခံစား ရသည္။ လူလားေျမာက္သည္ဆိုသည့္ သေဘာကို နားလည္စ ျပဳလာရသည္။ အစဥ္အလာအရ ဒုတိယႏွစ္အစ ဆဌမႏွစ္အဆံုး ႏွစ္ႀကီးေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ေမာင္မယ္သစ္လြင္မ်ားကို ခန္းမအျပင္ဘက္မွေန၍ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈအားေပး အကဲျဖတ္ဆံုးျဖတ္ မွတ္တမ္းတင္ ႀကိဳဆိုၾကသည္မွာလည္း အေပ်ာ္ႏွင့္အျပံဳးတို႔ စည္စည္ကားကား ႐ွိလွသည္။ သစ္လြင္ေက်ာင္းသူဦးေရက သစ္လြင္ေက်ာင္းသားဦးေရႏွင့္စာလွ်င္ နည္းသည္မွာ သိသာေသာ္လည္း သစ္လြင္ဘုရင္မ (Fresher Queen) တီးတိုးအုန္းကၽြတ္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈကလည္း ခန္းမအျပင္မွာ မပ်က္မကြက္။ ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ား၏ တျခားရည္႐ြယ္ခ်က္တခုကိုေတာ့ ေနာက္မွ သိရသည္။ အခန္းအနားအၿပီး သစ္လြင္တို႔အခန္းမွအထြက္ တည္ခင္းေကၽြးေမြးေသာ စားပြဲေပၚမွ စမူဆာ အစ႐ွိေသာ မုန္႔မ်ားကို တိုးေ၀ွ႔၀င္ ေရာက္ စားသံုးေပ်ာ္႐ႊင္ၾကဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
အခန္းအနားအၿပီး အမ်ားနည္းတူ ထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း စမူဆာမ်ားကို မမွီလိုက္ေတာ့။ ၿပံဳးမိသည္။ သို႔ေသာ္ အလိုလိုေပ်ာ္သည္။ မုန္႔ေတြအားလံုး စားပြဲေတြေပၚက ကုန္သြားသည့္တိုင္ ထြက္လာသူမ်ား ႐ွိေနဆဲ။ ေမးထူးေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ေနာက္ေျပာင္ စည္ကားသည္မွာ ပြဲဦးထြက္ လိႈက္လွဲမႈကို ခံစားရသည္။ အျပင္ေရာက္ စားပြဲႏွစ္ခုၾကားမွ တိုးထြက္ၿပီး တဖက္လွည့္ေငးလ်က္ လက္ရန္းသို႔ အသြား တေယာက္ႏွင့္ ၀င္တိုက္မိသည္။ လွည့္အၾကည့္မွာပင္ ေရေမႊးန႔ံသင္းသင္းကို အရင္ရလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ မိတ္ကပ္ခ်ယ္သည့္အလွကို သတိထားလိုက္မိသည္။ "ေဆာရီး" ဟု မိမိမေျပာတတ္ေသး။
"ကန္ေတာ့ေနာ္.... ကန္ေတာ့.... ကန္ေတာ့"။ သူမက ျပံဳးသည္။
"တို႔ကေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ႐ွိထားေတာ့ စမူဆာေတြ ရထားတယ္ေလ... စားပါဦးလား... ေရာ့... ေရာ့.."
"အင္း... အဲ... ဟုတ္ကဲ့..."
လက္ထဲသို႔ စမူဆာႏွစ္ခု ေရာက္လာသည္။ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ နည္းနည္း ႐ွက္႐ြ႔ံသလို ျဖစ္ေသးသည္။ သူမ၏ သြက္လက္ပြင့္လင္းမႈကို သိလိုက္ေသာ္လည္း အသိအမွတ္ျပဳ ရင္းႏွီးျပံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပံဳးႏႈတ္ဆက္ရသည္။ သူမကပင္ စကားဆက္သည္။
"တို႔က.... ခယ္မီကယ္လ္ကပါ.... သစ္လြင္ပါပဲ... အေဆာင္လည္းရတယ္... သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၾက တာေပါ့..."
ထို႔ေနာက္ မိမိသည္ "ၾသသာ"၊ သူမသည္ "မ်ိဳးလဲ့သာ" ျဖစ္ၿပီး၊ နာမည္ေနာက္ဆံုးအလံုးခ်င္း တိုက္ဆိုင္ တူညီေနျခင္းကိုက ႏွစ္လိုဖြယ္ ျဖစ္သြားရသည္။ မိမိတို႔၏ ေနရပ္၊ အေဆာင္လိပ္စာေတြ အျပန္အလွန္ အသိေပးၾကရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရင္းႏွီးခင္မင္သြားၾကရသည္။ စကားလံုးေတြသည္ သန္႔စင္ ၀င္းလက္ေနသည္။ တည္ၾကည္ေသာ္လည္း သူမ၏မာန တစြန္းတစ သိခြင့္ရသည္။
****** ***** ***** *****
နယ္ကပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိထက္ပို၍ ေခတ္မီသည္။ မိန္းကေလးပင္ ျဖစ္ျငားလည္း မ၀ံ့မရဲစိတ္ နည္းသည္။ အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ပညာရပ္ကို လိုလားေလးစားသည္ကေတာ့ တူသည္။ ျဖဴစင္ျခင္းႏွင့္ သန္႔စင္ပြင့္လင္းျခင္းတို႔ အလိုက္သင့္ ႐ွိေစျခင္းကို ႏွစ္ဦးစလံုး ႏွစ္သက္သည္။ စာသင္ခ်ိန္ၾကား အားလပ္ခ်ိန္ျခင္းတူ၍ သို႔မဟုတ္ ဓါတ္ခြဲခန္း၊ လက္ေတြ႔ခန္း၊ အလုပ္႐ံုခန္း၊ အင္ဂ်င္နီယာပံုဆြဲခန္းတို႔မွ ေစာၿပီး၍ အခ်ိန္ရလွ်င္ မၾကာမၾကာ အတူတကြ ဆံုျဖစ္ ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ မိမိက လက္ဘက္ရည္ ႀကိဳက္သည္။ သူမက ေကာ္ဖီက်က်ႀကိဳက္သည္။ စက္မႈခန္းမႀကီးထဲမွာ စေနေန႔ ညေတြမွာ ျပတတ္ေသာ ႐ုပ္႐ွင္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္ သို႔မဟုတ္ အလ်ဥ္းသင့္သလို ထိုစက္မႈခန္းမႀကီးထဲမွာ က်င္းပေသာ စာေပေဟာေျပာ ပြဲ၊ ဆုႏွင္းသဘင္ပြဲ၊ ကာတြန္းေဟာေျပာပြဲ၊ အသံုးလံုးလႈပ္႐ွားမႈျပပြဲ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲ၊ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ၊ အေလးမၿပိဳင္ပြဲ၊ ျခင္းခတ္ပြဲ၊ ကထိန္သဃၤန္းကပ္လႉပူေဇာ္ပြဲမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္သား ပ်က္ကြက္သည္ မ႐ွိ။ တကၠသိုလ္၀င္းအတြင္း က်င္းပသည့္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ၊ ထမနဲထိုးပြဲ စသည္မ်ားကိုလည္း ၾကံဳသလို တက္ေရာက္အားေပးၾကသည္။ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားမွာလည္း လက္လွမ္းမီသလို သြားေရာက္အားေပးရသည္။ E ႏွင့္ F အေဆာင္နားက ကံ့ေကာ္ပင္တန္းေတြမွာ အပြင့္ေတြ လိႈင္လိႈင္ေ၀ေနလွ်င္ မိမိက ေငးေမာႏွစ္ၿခိဳက္ရေသာ္လည္း သူမက ပန္းႀကိဳက္သူ၊ ပန္းပန္တတ္သူ မဟုတ္၍ တခါမွ ခူးဆြတ္မေပးခဲ့။ တေယာက္ကိုတေယာက္၊ ရင္ထဲျမင္ ေအာင္၊ ရင္ထဲသိေအာင္၊ ရင္ထဲထိေအာင္ကိုေတာ့ ႀကိဳးစားေနမိၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ပိုျမင္ ပိုသိလာသည္ႏွင့္အမွ် ပိုစာနာလာရသည္။ ပိုနားလည္လာရသည္။
တကၠသိုလ္၌ ပန္းတို႔ပြင့္၏။ ငွက္တို႔ ေတးဆို၏။ ရာသီဥတုတို႔ တန္ဆာဆင္၏။ သီခ်င္းႏွင့္ ေလေျပတို႔သည္ အားလံုးအေပၚ၌ တိုးေ၀ွ႔လြင့္ပ်ံသည္။ 'ေႏြးေအး' ဆိုင္သည္ လည္းေကာင္း၊ စြယ္ေတာ္ပင္မ်ား သည္ လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကေလး၊ အာရ္အိုင္တီအင္းလ်ား၊ ဂ်ီေဟာေ႐ွ႔ေဘာလံုးကြင္း၊ တင္းနစ္ကြင္းႏွင့္ေဆးခန္း၊ အေလးမ႐ံု၊ အားကစား႐ံုႏွင့္အားကစားကြင္း၊ ေရမျပည့္ ေရကူးကန္၊ အ၀င္ေပါက္ ဦးလူေပါခံုးႏွင့္ မနီးမေ၀း စာအုပ္ဆိုင္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ မုခ္ဦးတိုင္ႀကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာစာေ႐ွ႔႐ွိ ဗဟိုခ်ည္း ပု႑ရိပ္ပင္တန္းတို႔၏ အလည္မွ အလွေရကန္၀ိုင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေက်ာင္းသားေဆာင္မ်ားေ႐ွ႔ ေလးေထာင့္ထု ကမၺည္းထိုး အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္သည္လည္းေကာင္း၊ အမွတ္သညာမ်ားအျဖစ္ မက္ေမာဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။
ဒုတိယစာသင္ႏွစ္ ပထမႏွစ္၀က္မွာပင္ မိမိ "ၾသသာ" ႏွင့္ သူမ "မ်ိဳးလဲ့သာ" တို႔ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီကတည္းက အဓိကအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း အခ်စ္ခ်င္းေတာ့ တူၾကသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္ၿပီးတိုင္း ရ႐ွိခဲ့ေသာေအာင္မွတ္အဆင့္ေပၚ မူတည္၍ ေနာင္စာသင္ႏွစ္အတြက္ ခံုနံပါတ္ (Roll No) အသစ္ထြက္သည္။ ဒုတိယႏွစ္အၿပီး မိမိခံုနံပါတ္ ဆယ္ခုေလာက္က်သြားသည္ကို အဓိက ဘာသာရပ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေနာက္ခဲ့ၾကေသးသည္။
"စကၠင္န္းရီးယားပဲ ႐ွိေသး ၾသဘာတို႔ ရည္းစားထားေတာ့ ႐ိုးလ္နံပါတ္က က်ေတာ့မွာေပါ့.... ရပိတာ မျဖစ္တာ ကံေကာင္း... အေမေရ အေမ့သား ျဖစ္ပံုကို လာၾကည့္လွည့္ပါဦး..."
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မိမိေရာ သူမပါ ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်န္ေနခဲ့သူေတြလည္း ႐ွိသည္။ "တကၠသိုလ္မွာ ႏွစ္ပိုေပ်ာ္ရတာေပါ့... မင္းတို႔က တကၠသိုလ္ကို ငါတို႔ထက္ ပိုခ်စ္တာကိုး" ဟု က်ီစယ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အားလည္း ေပးရသည္။ ေဖးမရသည္။ မိမိတို႔ ႏွစ္ဦးသား၏ အခ်စ္သည္ ႏွစ္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ပို၍ ရင့္သန္လာရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ အတိုင္းအဆ ႀကီးမားရသည္။ ရည္မွန္းတာေတြအတြက္ စိတ္ကူးေကာင္းတို႔ ပို႐ွင္သန္ရသည္။ လက္ျမဲျမဲတြဲရမည့္ အနာဂတ္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား လက္႐ွိအေျခအေနမွ ျမင့္ျမတ္သည့္ အားအင္ေတြ ေဖးမျဖစ္ေစရမည္။ အယူအဆႏွင့္ အေတြးအေခၚသည္ 'ၾသဘာ' ႏွင့္ 'မ်ိဳးလဲ့သာ' တို႔အၾကား ျခားနားသြားသည္ မ႐ွိခဲ့။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးစာသင္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ကို ေရာက္လာခဲ့ရသည္။
ဆဌမႏွစ္ ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲႀကီး မတိုင္မီ ႏွစ္ပါတ္လည္ မိတ္ဆံုညစာစားပြဲႀကီးကို ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ထမင္းစားေဆာင္ႀကီးမွာ က်င္းပသည္။ အစဥ္အလာအတိုင္းပင္ ပေဒသာကပြဲ ပါ၀င္သည္။ အဆို၊ အက၊ ျပဇာတ္၊ ကြက္စိပ္၊ အၿငိမ့္ စံုလင္ၿပီး တရက္မက စက္မႈခန္းမႀကီးမွာ က်င္းပသည္။ မိမိတို႔ အတူတူူ ၾကည့္ၾကဖို႔ ခ်ိန္းဆို စီစဥ္ထားသည္။ ကံၾကမၼာသည္ ႐ုတ္တရက္ႏွင့္ အံ့ဖြယ္ရာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ နယ္ၿမိဳ႔ငယ္ကေလးမွ မိမိ၏ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ႏွလံုးေရာဂါတမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ အေရးတႀကီး ခြဲစိတ္ကုသႏိုင္ဖို႔ လာတက္ရသည္။ စာေမးပြဲနီးခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ အားခ်င္းလည္းျဖစ္မို႔ မိမိကို ႀကိဳအေၾကာင္းမၾကားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့။ ဖခင္ႀကီး ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ၿပီးသည့္ေန႔ ႏွစ္လည္ညစာပြဲမစမီ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ မိမိ၏ညီငယ္ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္ အေဆာင္ကို ေရာက္လာသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရၿပီ။ ခ်စ္သူ 'မ်ိဳးလဲ့သာ' ကို ဘာတခုမွ မေျပာႏိုင္ခဲ့။ ဘယ္လိုမွ အသိမေပးႏိုင္ခဲ့။ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ေျပးခဲ့ရသည္။ တကၠသိုလ္သက္ ေနာက္ဆံုးေပ်ာ္႐ႊင္ ျမတ္ႏိုး မေမ့ႏိုင္ဖြယ္ရာ ညစာစားပြဲတက္ဖို႔၊ ပေဒသာကပြဲကို အတူၾကည့္ၾကဖို႔ ကတိက၀တ္သည္ လည္းေကာင္း၊ လူကိုယ္တိုင္သည္ လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူ 'မ်ိဳးလဲ့သာ' အေပၚ မိမိဖက္က အရင္ဆံုး တခုတည္းအျဖစ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရသည္။ ထိုည၌ပင္ ဖခင္ႀကီးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္။
********** ********** **********
ညေနပိုင္း ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီး၏ ရင္ျပင္ေတာ္ ေျမာက္ဖက္ ေသာၾကာေထာင့္မွာ ခြက္ငယ္ျဖင့္ သက္ေစ့ ဘုရားေရသပၸာယ္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ေနာက္အလွည့္မွာ ႐ုတ္တရက္လို ျဖစ္သြားသည္ေၾကာင့္ ေနာက္က လူကို တိုက္မိသည္။ မိမိတိုက္ေတာ့မည္ကို သိသကဲ့သို႔ ထိုသူက မိမိကို ၾကည့္ေနသည္။ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးၾကည့္ျဖင့္ သူ႔ကို ႏႈတ္ျဖင့္ ေတာင္းပန္ဖို႔ ျပင္ဆဲ
"ဟို... ဟို... ဦးၾသသာလားခင္ဗ်ာ"
"ဟင္... ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိၿပီ.. အံ့ၾသစရာပဲ... ခင္ဗ်ားက ေက်ာက္မဲက ကို၀င္းတင္ေက်ာ္မဟုတ္လား..."
ေတာင့္တင္းႂကြယ္၀ေသာ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းက ကို၀င္းတင္ေက်ာ္သည္ တကၠသိုလ္ ၿပီးကတည္းက ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီး အခုမွ ဆံုေတြ႔ျဖစ္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ျပင္ေတာ္တေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာ ထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လြမ္းေမာဖြယ္ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း။
"ခင္ဗ်ားတို႔ကို သိပ္အားက်မိခဲ့တယ္... တကၠသိုလ္တေလွ်ာက္လံုး ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲခဲ့ၾက တာ... ေပါင္းၾကရမယ္ပဲ ထင္တာေပါ့... ေနာက္ေတာ့လည္း.. မမ်ိဳးလဲ့သာ ခမ္းခမ္းနားနား မဂၤလာေဆာင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းက ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. ေနပါဦး... ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့ၾကလို႔လဲ... ဘာမွားခဲ့လို႔လဲ... ဘာပ်က္ကြက္ခဲ့လို႔လဲ.. ခင္ဗ်ားဖက္က သစၥာမ်ား ေဖာက္ခဲ့မိလို႔လားဗ်ာ ..."
မိမိေတြးဆမိသည္။ အေၾကာင္းအားလံုး၊ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးသည္ သည္အတိုင္း ႐ွိေနေသးသည္။ ေလ်ာ့မသြားေသး။ ေပ်ာက္မသြားေသးဟု ရင္ထဲက သိေနသည္။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ကို သိသိသာသာ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ကို၀င္းတင္ေက်ာ္ကို ျပန္ေျပာျဖစ္ရသည္။
"ကို၀င္းတင္ေက်ာ္ရယ္.... မွားတာတို႔ ပ်က္ကြက္တာတို႔ကို ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တို႔ပဲ မဆံုျဖစ္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ အခုဆို ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီေနာ္... အင္း... အခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးပါဘူး... တကိုယ္တည္းပါ... ကို၀င္းတင္ေက်ာ္..."
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ပါတ္သက္၍ သည့္ထက္ပို၍ ကို၀င္းတင္ေက်ာ္ကို စကားဆက္မဆိုမိ။ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းဖို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းမေပၚလာေသး။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။ အေမႊးတိုင္နံ႔၊ ပန္းနံ႔၊ ဖေယာင္းတိုင္ေညႇာ္နံ႔မ်ားကို သိသိသာသာ ရ႐ွိလိုက္၏။ မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။
ေမာ႐ူးဆိုး
['အလြမ္းတကၠသိုလ္ ပန္းတကၠသိုလ္' တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ၀တၳဳ တိုစုစည္းမႈ (၆၀) ပုဒ္ စုစည္းမႈ စာအုပ္ ပထမအႀကိမ္၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
ေမာ႐ူးဆိုး ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္း။
ေမာ႐ူးဆိုး (၁၉၄၉- )
ေမာ႐ူးဆိုးကို ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္၊ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔၌ အဖ ဦးေအာင္တင္ႏွင့္ အမိ ေဒၚေငြဟန္တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အမည္ရင္းမွာ ဦးသန္းေအာင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က A.B.M ေက်ာင္း (ေျမာင္းျမ)၊ အထက မင္းလွ (သာယာ၀တီ)၊ အထက ၂/၃ (မံု႐ြာ) တို႔တြင္ အေျခခံ ပညာဆည္းပူးခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၆၇-၆၈ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၂-၇၃ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ B.E.(Mechanical) ဘြဲ႔ရ႐ွိခဲ့သည္။
ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ စာညြန္႔စာတမ္း၊ ဘာသာျပန္၀တၳဳမ်ား ေရးသားခဲ့၊ ေရးသားဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ Myanmar Oil and Gas Enterprise တြင္ Executive Engineer (A) (Drilling)အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လ်က္ ႐ွိသည္။ တကၠသိုလ္ေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္၍ "ေမြးေန႔တိုင္း ေမြးေန႔တိုင္းကို မေမ့ႏိုင္ဘဲ အမွတ္ရေနသလို တကၠသိုလ္ေန႔ရက္မ်ားကို ေမြးေန႔ကဲ့သို႔ ေမ့၍မရ ေမ့၍မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ အျမဲအမွတ္ရလ်က္ ႐ွိသည္" ဟု ဆရာေမာ႐ူးဆိုးက အမွတ္တရ စကားဆိုပါသည္။
ဒီေန႔ ကိုယ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္၊ ကယ္လိီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႔မွာပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲ မနားေထာင္ရတာ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ ႐ွိေရာေပါ့။ အဆိုအက အႏုပညာ ၀ါသနာပါသူမ်ားဟာ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္ လက္လႈပ္ေျခလႈပ္ ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ မဆို မက ရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ေပါင္ကို လက္ကေလးနဲ႔ ပုပ္ၿပီး စည္း၀ါးလိုက္ ေနမိတတ္ၾကတာ။
ကိုယ္က စာေပ၀ါသနာအိုး။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲဆိုတဲ့ အသံၾကားမိရင္ ရင္ထဲမွာ လႈပ္႐ွားမႈ တခု ျဖစ္လာသလိုလို။ အေမရိကမွာ ဗမာျပည္က စာေရးဆရာေတြ ေဟာေျပာတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဆိုတာလဲ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး ေရာက္လာၿပီးမွ သူ႔ရဲ႔ တိုက္တြန္းလႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ မ်က္စိနား ပြင့္လာတယ္ ထင္တာပဲ။ (ဒိအရင္က ႐ွိခဲ့ဖူးရင္ က်ေနာ့ရဲ႔ အမွတ္မွားမႈကို ေထာက္ျပေပးၾကပါဗ်ာ)။
ဗမာစာေရးဆရာေတြ စာတမ္းဖတ္တာေတြေတာ့ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ႀကံဳဖူးတာက Getty Museum ရဲ႔ ဖိတ္ၾကားမႈနဲ႔ စာေရးဆရာမ 'ဂ်ဴး' လာတုန္းက Villa Aurora မွာလုပ္တဲ့ စာတမ္း ဖတ္ပြဲပါ။ ဒါလဲ ဗမာလို ေဟာ၊ ဗမာလို ေျပာၿပီး ဗမာပရိသတ္ေတြ နားေထာင္တဲ့ ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ခန္းမငယ္ေလးတခုစာ ပရိသတ္ေတြ လာနားေထာင္တဲ့ စာတမ္းဖတ္ပြဲေလးေပါ့ေလ။
ဒီတခါ ေဟာေျပာပြဲက အယ္လ္ေအေအာ္ဂႏိုက္ဆာက စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ၿပီး ကမကထ လုပ္တဲ့ပြဲပါ။ ဂီတအႏုပညာ႐ွင္ႀကီး ေဒၚမာမာေအး၊ ကဗ်ာဆရာ 'ေအာင္ေ၀း'၊ ကဗ်ာဆရာမ၊ ၀တၳဳေရးဆရာမ 'ေမၿငိမ္း' (ကေလာင္နာမည္မွာ ဦး၊ ေဒၚ မတပ္တာ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ) တို႔ ပြဲျဖစ္ပါတယ္။
အရင္တုန္းကလဲ ကိုယ္တို႔ ၿမိဳ႔ကို စာေရးဆရာေတြ လာဘူးတယ္။ 'ေအာင္ဗလ'၊ '၀င္းေဖ'၊ 'ေမာင္သာရ'၊ 'ေစာလူ'၊ 'ေမာင္သစ္ဆင္း' 'တင္ေမာင္သန္း'တို႔ ေဟာေျပာၾကတယ္။ အိမ္ခံ ကဗ်ာဆရာႀကီး 'တင္မိုး' လဲ ပါတာေပါ့။ အေမရိကမွာ ဗမာ့ပြဲလမ္းသဘင္လုပ္တာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အမ်ားသူငါ အလုပ္နား၊ အလုပ္အားတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာပါ။ ကံဆိုးသူ က်ေနာ္ေမာင္႐ွင္က တနဂၤေႏြမွာ အလုပ္လုပ္ရၿပီး ေသာၾကာေန႔၊ စေနေန႔ နားတာမို႔ တခါမွ မဆံုလိုက္ရပါ။ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေ႐ွ႔နားက ထိုင္ၿပီး လက္ခုပ္နာနာ မတီးရတာ ၾကာပါေပါ့။
ျပည္တြင္းမွာ စစ္အစိုးရရဲ႔ ေအာက္မွာ ပညာသားပါပါ အေႏွာင့္အသြား မလြတ္တာေတြကို နားေထာင္ၿပီး၊ ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကို ေ႐ွ႔ေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဘြယ္ မွတ္မိသမွ် ေရးျပခ်င္ပါတယ္။
ေထာင္ကထြက္လာၿပီး ၇၈ ခုႏွစ္ ကေန၊ ၈၉ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းက ထြက္ေျပးလာရတဲ့အထိ ၁၀ ႏွစ္တာ အတြင္း စာေပေဟာေျပာပြဲ တခါပဲ နားေထာင္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ပုတီးကုန္းစိန္၀င္းက ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ သူရဲ႔ ပြဲကို လာနားေထာင္ေပးပါ။ စင္ေပၚကေန က်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာေတြ ျမင္ေနရင္ သူ အားတက္ေနမယ္ဆိုလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီ စက္မႈမွာ အရင့္အရင္ေတြက သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ စင္ေအာက္ကေန လက္ခုတ္အတူ တီးခဲ့တာ။ ဒီတခ်ီမွာ သူက စင္ေပၚက ျဖစ္ေတာ့ ရင္ခုန္သံ ျမန္ေနမွာ။ အဲဒီမွာ သူက သူ႔ရဲ႔ 'အရိႏၵမာသိပါေစ' ကဗ်ာကို ႐ြတ္သြားတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ကဗ်ာကို အေျခခံတဲ့ လံုးခ်င္းတပုဒ္ ထြက္လာတယ္။
ေထာင္ထဲမ၀င္ခင္ တလအလိုမွာ နားေထာင္ရတဲ့ပြဲက မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ အသင္းက လုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၊ 'မင္းေက်ာ္'၊ 'သခင္ျမသန္း' တို႔ပြဲ။ ဆရာသခင္ျမသန္း ေဟာသြားတဲ့အထဲမွာ စကားတလံုးဟာ မိႈင္းရာျပည့္ပြဲ ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ အခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းသားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစား က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ "...႐ုတ္.. ႐ုတ္၊ ႐ုတ္.. ႐ုတ္မလုပ္နဲ႔၊ ႐ုတ္.. ႐ုတ္ ႐ုတ္.. ႐ုတ္ လုပ္ရင္၊ ဂုတ္ ဂုတ္၊ ဂုတ္ ဂုတ္ ျဖစ္သြားမယ္...."
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို တကၠသိုလ္မွာ အမ်ားဆံုးနားေထာင္ရတာ။ အထူးသျဖင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ မွာ။ လက္ခုပ္ေတြ နာနာတီးရတာ ႐ွိသလို၊ တ၀ါး၀ါး ရီေနရတာလဲ ႐ွိတယ္။ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတာလဲ ႐ွိပါတယ္။ စေနေန႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထ႐ွိတယ္။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ အသင္း၊ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာအသင္း၊ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာအသင္း၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း။ အသင္းႀကီးေတြက တသင္းနဲ႔ တသင္း အၿပိဳင္အဆိုင္။ ဖိတ္ၾကားတယ္။ စာေရးဆရာေတြကလဲ တႏွစ္အတြင္းမွာ မထပ္ေအာင္ စီစဥ္ၾကတာ။
ဆရာေအာင္ဗလ ေျပာတဲ့အေခါက္တုန္းကဆို လက္ခုပ္တီးရလြန္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါး ေတြ ႀကိမ္းစပ္ၿပီး နာေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ လက္ခုတ္သံဟာ ေျပာေနရင္း ေျပာေနရင္းမွာ ဆရာ့စကား ေတြကို ေျပာင္ေျမာက္သထက္ ေျပာင္ေျမာက္လာေစလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာေျပာသြားတာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္၊ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ပါးစပ္က ေအာ္ေနလို႔ မရဘူး။ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ တိုက္ယူမွ ရတာတဲ့။ ဆရာက သူ႔ကိုယ္သူ သတင္းစာသမား၊ သတင္းေထာက္တေယာက္ အေနမ်ိဳး ေျပာသြားတာ။ သတင္းေထာက္ေတြဟာ အမ်ားတကာထက္ အရင္ဦး သိရ၊ ၾကားရ၊ ျမင္ရတာခ်ည္းပဲတဲ့။ ေဖာ္ကာဖရင္း႐ွစ္ ေလယဥ္ပ်ံေတြကို အစိုးရက ၀ယ္ေတာ့ ခရီးစဥ္ မေျပးဆြဲခင္၊ သတင္းေထာက္ေတြကို အေကၽြးအေမြးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံကို အရင္ စီးေစခဲ့တာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ တေလာတုန္းက ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းလာတဲ့ အသုဘတင္ ယာဥ္ႀကီးကိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ အရင္စီးသြားတယ္တဲ့။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး ခင္သန္းႏုက ႐ုပ္႐ွင္တကား႐ိုက္ဖို႔ အတြက္ ကန္ေတာ့ပြဲေပးတာကို သြားစားၿပီး ျပန္လာေတာ့၊ အေရျပားေရာဂါသည္ေတြ ကေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး သူေတာင္းစားလုပ္ခိုင္းတယ္လို႔ လူေတြၾကားမွာ ေကာလဟလ ျဖစ္ေနတာကို သတင္းစာက ေျဖ႐ွင္းေပးဖို႔ သတင္းစာတိုက္ေ႐ွ႔မွာ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔ အေရျပားေရာဂါသည္ေတြ လာေစာင့္ေနတာကိုလဲ ခံလိုက္ရေၾကာင္း။ ေတာင္သူလယ္သမားေဆြးေႏြးပြဲ တခုမွာ အဖြင့္မိန္႔ခြန္း ေခၽြဖို႔ ဗိုလ္မႉးႀကီးတဦးဟာ စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာသတဲ့။ ဂိုက္နဲ႔ ဆိုက္နဲ႔ အိတ္ထဲက စာၾကည့္မ်က္မွန္ကို ထုတ္၊ ယူလာတဲ့ စာ႐ြက္ကို ျဖန္႔ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခၽြေတာ့ 'သဘာပတိႀကီးခင္ဗ်ာ.. သဘာပတိႀကီးခင္ဗ်ာ.. ဟာ ... ငါလိုးမသား ႏွစ္ခါထပ္ ႐ိုက္ထားတယ္' လို႔ စပီကာကေန အပီအသႀကီး ေပၚထြက္လာတယ္။ သူကေတာ့ အဲဒီလို အေျပာသမားမ်ိဳး မဟုတ္ရပါဘူးဆိုၿပီး ဟာသလုပ္သြားတာ။ အမွတ္ရေနတယ္ ဆရာေရ.......။
ေနာက္တေယာက္က 'ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ'။ စင္ျမင့္ေပၚမွာ သတၱဳေရေႏြးၾကမ္းခရားထဲ အရက္ျဖဴထည့္ၿပီး၊ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္နဲ႔ တခြက္ခ်လိုက္ ေဟာလိုက္ လုပ္တာ သူတေယာက္တည္း ၃ နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ပြဲစီစဥ္သူေတြက ေနာက္ေဟာမယ့္ ဆရာေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္ ဆိုၿပီး တားလို႔။ အၿပီးသတ္မွာ ေနာက္တခါ သူတေယာက္ထဲ ဖိတ္၊ ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီ မနားတမ္း ေဟာႏိုင္တယ္တဲ့။ အဖြင့္ မိန္႔ခြန္းကို မွတ္မိ ေနပါတယ္။ စကားေျပာခြက္ေ႐ွ႔ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ တစာစာေအာ္ေနၿပီး ဗီယက္နမ္စစ္ေျမျပင္မွာ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနတဲ့ အေမရိကန္ အစိုးရတဲ့။ ၀ါး႐ံုပင္ၾကား မွာ၊ ၀ါးျမစ္စားၿပီး၊ ၀က္လိုေသမယ္ဆိုတဲ့ စိုးႀကီး၊ ခုေတာ့ ၀ီစကီေသာက္၊ ၀က္ဂြန္စီးၿပီး၊ ၀န္ႀကီးရာထူး လိုခ်င္ေနၿပီ တဲ့။ ဒီစကားေတြနဲ႔ ဖြင့္ေတာ့၊ လက္ခုတ္သံေတြက ၀က္၀က္ကြဲေပါ့။
ေနာက္တေယာက္က 'အီၾကာေကြး'။ 'အာရဒါးနား' ကုလား႐ုပ္႐ွင္ထဲက က်ပ္လိယာ... အိုး... က်ပ္လိယာ သီခ်င္းကို ဆိုၿပီး စင္ေပၚတက္လာတယ္။ စာေပအႏွစ္သာရ ဘာတခုမွ မပါတဲ့ ခ်က္ေအာက္ ျပက္လံုးေတြနဲ႔ ပရိသတ္ကို ပြဲက်ေစၿပီး အၾကာႀကီး ေဟာသြားတာ။ သူ က်ပ္လိယာ သီခ်င္း ဆိုၿပီး တက္လာရတာကလဲ သူ႔ေ႐ွ႔က ေဟာတဲ့ 'ယု၀တီခင္စိန္လိႈင္' က သူေရးခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ေျပာတာ၊ ၀တၳဳတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာၿပီးတိုင္း အဲဒီ တိုင္းရင္းသားသီခ်င္းကို တပုဒ္စီဆိုျပတာ၊ ၀တၳဳ ေလးငါးေျခာက္ပုဒ္မွာ သီခ်င္း ေလးငါး ေျခာက္ပုဒ္ ဆိုသြားတယ္။ ဒါကို 'ဆရာႀကီးေကြး' က အားက်မခံ ငါလဲဆိုမွပဲလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ကုလားသီခ်င္းေတြ ဆိုသြားတာ။
တခါတေလ ကိုယ့္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာတင္ အားမရလို႔ ၀ိဇၨာသိပၸံ၊ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္၊ ပညာေရး တကၠသိုလ္ တို႔မွာေတာင္ သြားနားေထာင္ေသးတာ။ 'ေမာင္သာရ' ေဟာတုန္းက သူ႔ကို လူမျမင္ရဘူး။ စပြဲတလံုး ေပၚေထာင္ထားတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္ႀကီးကို ၾကည့္နားေထာင္ရတာ။ အမရေဆာင္ေနာက္က တခန္းနဲ႔တခန္း က်ဴထရံကာ ျခားထားတဲ့ က်ဴတိုရီရယ္ အခန္းေတြမွာလုပ္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခန္းလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အခန္းတိုင္းက ထိုင္စရာခံုေတြမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္။ 'ေမာင္သာရ' ကေတာ့ တခန္းခန္းကေန ေျပာေနပံုရတယ္။ သူေရးတဲ့ 'ေမာင္သိန္းလြင္ရဲ႔ မစန္းစန္း၀င့္' ကေန 'အသနက္မေအာင္လံႀကီးထူ' အထိ၊ ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ေျပာသြားတာ။ (အသနက္မေအာင္လံႀကီးထူ (၁၉၇၁) စာအုပ္က သူေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးထြက္ထားတာ)။ သူေဟာတာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း မပါဘူး၊ ရယ္စရာမပါဘူး၊ သူ႔စာေတြပဲ ေျပာသြား တယ္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာမွာ တခ်က္မွ မပ်င္းရဘူး။ 'ေမာင္သာရ' ေရးစက စာေတြက ေ႐ွးစာေတြထဲက အႏုအလွေတြကို ကူးထည့္ တန္ဆာဆင္ထားတာ၊ လူငယ္ေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုး သက္ေရာက္ခဲ့သလဲဆိုရင္ ေမာင္သာရရဲ႔ ညီမရည္းစားစာ အေပးခံရတာ သူ႔ရဲ႔ 'အသည္းညြန္႔မွာ ကြန္႔ျမဴးတဲ့ လိပ္ျပာ' စာအုပ္ထဲကတဲ့။
က်ေနာ္တို႔မွာ ၀င္ေၾကးမေပးရတဲ့ ေဟာေျပာပြဲေတြ မကဘူး။ ေမာင္သာရ ဦးေဆာင္စီစဥ္တဲ့ ၀င္ေၾကး ၃ က်ပ္ ေပးရတဲ့ ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ လုပ္တဲ့ပြဲလဲ အပတ္တိုင္းလိုလို သြားနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ စီစဥ္သူကေတာ့ ေလေဘးရံပံုေငြ အတြက္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာေကာ၊ ကိုယ္မုန္းတဲ့ စာေရးဆရာေကာ ၃ က်ပ္ အကုန္ခံၿပီး နားေထာင္ခဲ့ရတာ။ 'အေထာက္ေတာ္လွေအာင္' ဆို သူဘာေတြ ေျပာမလဲ သိခ်င္လို႔၊ မုန္းေပမယ့္ ၃က်ပ္ အရင္းအႏွီး ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီက ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို အသံသြင္းထားတဲ့ တိတ္ေခြကေန ကူးၿပီး စာအုပ္ထုတ္တာကိုလဲ ၀ယ္သိမ္းရေသးတာ။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႔နယ္၊ မဂိုလမ္းမွာ ေနတာ။ ကိုယ့္အိမ္နားက ဟိုေခတ္အေခၚ ငါးဦးေကာ္မတီလား ဘာလား အေခၚအေ၀ၚကို သိတ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္လူႀကီး ဆိုပါေတာ့။ သူက စာေရးဆရာ ေ႐ႊတည္ေလ်ာင္။ မဂိုလမ္းအလယ္လမ္းမွာက စာေရးဆရာ 'ၾကဴေမႊး' ေနတယ္။ တလမ္းနဲ႔ တလမ္းက အၿပိဳင္။ ဘာလုပ္လုပ္ အၿပိဳင္။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲဆိုလဲ တလမ္းက လုပ္တာနဲ႔ တလမ္းကလဲ အားက်မခံ လိုက္လုပ္တာ။ ဘယ္သူေတြ လာေဟာသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ 'ၾကဴေမႊး' က စာေရးတာသာ ရီရတာ၊ အေဟာအေျပာ မေကာင္း႐ွာဘူး။
မွတ္မိတာက ၂၈ လမ္းလား၊ ၂၇ လမ္းလားမသိဘူး။ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္တယ္။ လာေျပာတဲ့အထဲမွာ မွတ္မိေနတာ 'ျမတ္ေလး'။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ လူငယ္ေလးေတြ တီးတာမႈတ္တာ ေတာ္ခ်င္သားနဲ႔ အဖြဲ႔နာမည္ေပး ထားတာ အေမရိကန္က ဖာေခါင္းသာသာေလာက္႐ွိတဲ့လူ ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းနာမည္၊ 'ပေလးဘြိဳင္' တဲ့။ ဟုတ္ပ။ အဲဒီတုန္းက ပေလးဘြိဳင္ ေပၚစ။ သူကေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ထဲကအတိုင္း ပခံုးကေလးတြန္႔၊ မ်က္စကေလး ခ်ီေပါ့။
နားေထာင္ယံုမက တခါေတာ့ ေဟာေျပာပြဲ ခရီးထြက္တာ အေပ်ာ္လိုက္သြားဖူးတယ္။ ဆရာႀကီး 'တင့္ဆန္း'၊ 'ျမင့္ေမာင္ေမာင္'၊ 'ေမာင္သိန္းဆိုင္'၊ 'လြင္စန္းယဥ္' တို႔နဲ႔ ပုသိန္ခ႐ိုင္၊ ငပုေတာနဲ႔ ျပင္ခ႐ိုင္ ကို လိုက္သြားဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ဒီဆရာေတြ မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကြယ္လြန္သြားတာ 'လြင္စန္းယဥ္'။ လမ္းတေလွ်ာက္ ယမကာေတြ အလွ်ံပယ္ေပါ့။ ဆရာဦးတင့္ဆန္းက 'ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ လိုက္ရတာကြာ အရက္ကို ေသာက္ရတယ္ မွမ႐ွိဘဲ။ ေျဖေနရတာနဲ႔ မဆံုးေတာ့ဘူးတဲ့.....'။ ဦးတင့္ဆန္းနဲ႔ ေမာင္သိန္းဆိုင္က သားအဖ။
အခု ကိုယ္တို႔ေနတဲ့ LA မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ လာလုပ္ေတာ့ အလုပ္မအားလို႔ ေဟာေျပာတဲ့ ေန႔မွာ သြားေရာက္ မနားေထာင္လိုက္ရေပမယ့္ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ တရက္ခြဲေလာက္ ေျပာၾကဆိုၾက ရယ္ၾကေမာၾကတာ၊ ေနာက္တေန႔ ကိုယ့္အလုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္တာေတာင္ လိပ္ျပာက သူတို႔ဆီ က်န္ခဲ့လို႔ မနည္း ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္ေခၚလိုက္ ရတယ္။
ေမာင္ေအး၀င္း။
၁၁၊ ၂၂၊ ၀၉။ (LA စာေပေဟာေျပာပြဲေန႔)
"ေအာ္.... မိုးတသဲသဲ၊ ႏြားေခ်းန႔ံ တသင္းသင္း၊ အာရ္အိုင္တီမွာ ေက်ာင္းတက္ရလို႔မွ ေပ်ာ္ခါစ႐ွိေသး၊ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ေတြကို ပိတ္လိုက္ ပါတယ္။....." လို႔ (၁) မွာ အဆံုးသတ္ခဲ့တာ။ ဆက္မိသြားေအာင္ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းအေၾကာင္း နည္းနည္း ေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။
ကဗ်ာဆရာတေယာက္က အသံလႊင့္ဌာနတခုကေန အသံလႊင့္ခဲ့တာ နည္းနည္း လြဲေနတယ္ထင္လို႔ ေစတနာနဲ႔ ျပန္တည့္ေပးတာပါ။ အမွားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့ခမ်ာ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားတာလား၊ သူမ်ားအေျပာနားေထာင္ၿပီး ေရးတာလား မသိပါ။ ဒီေရဒီယိုကို နားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္ေတြဟာ ျပည္ပမွာထက္ ျပည္တြင္းက ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ ဒီအလြဲႀကီးကို ၾကားရၿပီး ျပန္တည့္ေပးခ်င္ေပမယ့္ တည့္ႏိုင္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့ စာေရးသူအေပၚ၊ အယ္ဒီတာေတြအေပၚ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ မေတာ္တဆ ဖတ္မိလိုက္တဲ့အတြက္ ခရီးသြားဟန္လြဲ နည္းနည္း အမုန္း၀င္ခံလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတာမို႔ ကိုယ္ေျပာတာ ကိုယ္တာ၀န္ ယူပါတယ္။
အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ ကၽြန္းဆြယ္အားကစားပြဲတဲ့။ ဟိုတုန္းကေခၚတာ။ အဂၤလိပ္လို SEAP Games (South East Asia Peninsular Games)။ ဗမာျပည္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ လုပ္ဖူးတယ္။ တႀကိမ္က ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက။ ေနာက္တႀကိမ္က ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေရာက္စ ပထမႏွစ္။ တကၠသိုလ္ေတြက အလွအေခ်ာေတြေ႐ြးၿပီး ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ ႏိုင္ငံအလံကိုင္တာ၊ စာတန္းကိုင္တာေတြ လုပ္ရတယ္။ ကိုယ္မွတ္မိ သေလာက္ သွ်ားလက္ခ်ိဳတဲ့။ ၾကည္ၾကည္ဟန္ တဲ့။ ဌာနီမကြိဳင္ ဆိုလား။ ဒါေလာက္ ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေ႐ွ႔ေနခ်ဳပ္ႀကီး ဦးဘစိန္ရဲ႔ ေျမးဆိုေတာ့ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ သူ႔အဖိုးအတြက္ ရတဲ့ V.I.P လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္နဲ႔ အထူးတန္းပြဲၾကည့္စင္ရဲ႔ Box ထဲကေန ကိုယ္တို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြကို တေနရာတည္းမဟုတ္ပဲ ေနရာေတြ ခြဲလုပ္ရတယ္။ သမိုင္းေကာလိပ္၀င္းထဲက အားကစား႐ံုႀကီးထဲမွာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲလုပ္တယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာက ဂ်ဴဒိုၿပိဳင္ပြဲ။ ေရကူးၿပိဳင္ပြဲက ဦး၀ိစာရလမ္း အမ်ိဳးသားေရကူးကန္မွာ။
လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို လူႀကိဳက္ပိုမ်ားတယ္။ အဲဒီ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ဒုတိယေန႔မွာ လက္မွတ္ေရာင္းသူေတြက လက္မွတ္ေတြကို နည္းနည္းပဲ အေရာင္းျပၿပီး ေမွာင္ခိုထုတ္လိုက္တယ္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကတဲ့ သူေတြက လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ အေပါက္က ကုန္ၿပီလို႔ ပိတ္လိုက္ေပမယ့္ ေမွာင္ခိုသမားေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရာင္းလို႔။ ပရိသတ္က ဒါကို မေက်နပ္ဘူး။ မေက်နပ္တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါတယ္။ ဆူဆူပူပူျဖစ္ေတာ့ ပြဲေစာင့္ ပုလိပ္ေတြက စစ္ခါးပတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္တာ၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္၊ ကြဲသူကြဲ၊ ျပဲသူျပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက အနီးအနား ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြထဲ ၀င္ေျပးတာကို၊ အေဆာင္မႉးေတြ ဆရာေတြ တားေနတဲ့ၾကားက ကိုေ႐ႊပုလိပ္ေတြက အေဆာင္ထဲထိ ၀င္႐ိုက္တာကိုး။ ေက်ာင္းသားေလ- ဘာရမလဲ အေဆာင္ေပၚက အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ ဆင္းလာၾကၿပီး အရင္ဆံုး အေဆာင္ ေပၚတီကိုႀကီးေအာက္က မီးေခ်ာင္းေတြကို ပစ္ခြဲလိုက္တယ္။
သမိုင္း၀င္းထဲက တျခားအေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ၀င္လာေပါင္းႀကၿပီး လူစုခြဲဖို႔ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ပက္တဲ့ မီးသတ္ကားႀကီးကိုလဲ တြန္းလွဲၿပီး မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ ရဲကားႏွစ္စီးလား သံုးစီးလား ပက္လက္လွန္ၿပီး မီး႐ိႈ႔လိုက္ၾက တယ္။ စစ္အစိုးရက ေနာက္တေန႔ မနက္ ေရဒီယိုကေန သတင္းေၾကညာေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္တယ္။
ကိုယ္က ပထမညမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲက ဂ်ဴဒိုပြဲမွာေရာက္ေနၿပီး၊ အဲဒီျဖစ္တဲ့ညမွာ မွတ္မွတ္ရရ သမတ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမွာ Its a mad, mad, mad world ဆိုတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကို ၆ နာရီခြဲပြဲ ၾကည့္ေနလို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္တေန႔ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသြားတယ္။ ပံုဆြဲရမယ့္ေန႔ဆိုေတာ့ တီစကြဲ (T- Square) တဖက္၊ ထမင္းဗူးတဖက္နဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းနားက နံပတ္ (၈) ကားမွတ္တိုင္ကို ခ်ီတက္ေနတုန္း အေဖက ေခၚခိုင္းလို႔ ဆိုၿပီး အကိုက ေနာက္ကေန အေျပးလာလိုက္ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆူေနလို႔ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေၾကာင္း အကိုက လာေျပာတယ္။ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ။ အကို႔ကို ငါ့မေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ေျပာၿပီး ဆိုက္လာတဲ့ နံပတ္(၈) ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ဘတ္စ္ကားဟာ ေျမနီကုန္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေတြ ပိတ္ထားလို႔ ျပည္လမ္းမကေန ကမာ႐ြတ္ဖက္ကို ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ေျမနီကုန္းမွာ ဦး၀ိစာရလမ္းဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး ေ႐ႊဂံုတိုင္ဘက္ကေန ကမၻာေအးဘုရားလမ္း အတိုင္း သြားတာ၊ အာလိန္ငါးဆင့္မွာ ေကြ႔ၿပီး အင္းစိန္မွာ ဂိတ္သြား ဆံုးတယ္။
ကိုယ့္လိုပဲ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့လူေတြ အင္းစိန္ဟီးႏိုးကားဂိတ္ကေန အာရ္အိုင္တီကို လမ္းေလွ်ာက္ ၾကရတယ္။ ကိုယ္လဲ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တီစကြဲကို အပ္ၿပီး၊ ယူလာတဲ့ ထမင္းဗူးကို ဖြင့္စားလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔မွာ အဖြားက ၀က္သားႏုတ္ႏုတ္စင္းထားတာကို အာလူးအကြင္းလိုက္၊ ၾကက္သြန္အကြင္းလိုက္ေလး နဲ႔ ခ်က္ေပးလိုက္တယ္။ စားလို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ ေက်ာင္းလဲ ပိတ္လိုက္ၿပီ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုး သမိုင္းက အေဆာင္ေတြမွာပဲ။ ကိုယ္က အဲဒီဖက္ကို သြားခ်င္တာ။ ကိ်ဳက္ကုလားေလာက္ ကေန လမ္းပိတ္ထားလို႔ ဘတ္စကားေတြလဲ မသြားရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဘီပီအိုင္ဘူတာကေန ရထားစီးၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။ မစႏၵာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ နည္းနည္းပါးပါး သူ႔ရဲ႔ အရိပ္ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမ့ေနၿပီ။
ေက်ာင္းက သိတ္အၾကာႀကီးမပိတ္ပါဘူး။ နယ္ကလူေတြ အိမ္ျပန္လို႔မွ အိမ္မွာ ဖင္မေႏြးခင္ ျပန္လာၾက ရတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ စစ္ၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ျပန္တယ္။
ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ မိတၳီလာခ႐ိုင္ အသံုးလံုးသြားဖို႔ လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ တကၠသိုလ္ေ႐ႊရတုအတြက္ လႈပ္႐ွား ၾကတာေတြ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေ႐ႊရတု ပို႔စကဒ္ေတြမွာ ဆရာဦးနန္းေ၀၊ ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုးတို႔ရဲ႔ ပန္းခ်ီလက္ရာ ေတြ။ ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာစာအုပ္ေတြကလဲ ကိုယ္တို႔ အႀကိဳက္ေတြ။
ကိုယ္လဲ အဲဒီႏွစ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ စာေမးပြဲ တႏွစ္က်ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ "ေအး၀င္း(ဓါတု)" ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ကိုယ့္ကဗ်ာ ပါတယ္။ ကဗ်ာ အစအဆံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲမွာ ".... ေက်ာင္းတြင္လည္းေပ်ာ္၊ စာလဲေတာ္၍၊ အေဖာ္အေပါင္း၊ ၾကည့္၍ ေပါင္းေလာ့....." တဲ့။ အဲဒီ မဂၢဇင္းကို ဖတ္တဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က "ေအး၀င္း- နင္က ေက်ာင္းတြင္လည္ေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္.. ေပ်ာ္ၿပီးရင္းေပ်ာ္လို႔ စာေမးပြဲက်သြားတာလား" တဲ့။ ကဗ်ာေအာက္မွာ ခဲတံနဲ႔ ေရးၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။
ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ပထမႏွစ္က ေအး၀င္း(ဓါတု) ပဲ။ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ စေရးေတာ့ ကိုယ့္ အဓိက ဘာသာရပ္ ဓါတုကို ေနာက္ကထည့္လိုက္တာ။ ေနာက္တႏွစ္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) က အၾကံေပးတယ္။ ကိုယ္က ဒီေက်ာင္းမဂၢဇင္းတခုပဲ ေရးမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ နာမည္ရလာလို႔ ေက်ာင္းကလဲ ၿပီးလို႔ အျပင္မွာ ေရးရင္၊ ဒီ (ဓါတု) ႀကီးက ျဖဳတ္ရခက္သြားမယ္။ သူက စာေရးတာ ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီး ေစာတယ္။ တိုင္းရင္းေမတို႔၊ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတို႔မွာလဲ ပါၿပီးေနၿပီ။ ခုမွ ပုတီးကုန္း ဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ခ်င္တာ ျဖဳတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔လို ရင္းတဲ့လူေတြကေတာင္ နာမည္ရင္းကို ကိုစိန္၀င္းလို႔ သိတ္မေခၚျဖစ္ပဲ ပုတီးကုန္း ပဲ ေခၚၾကတာ။ သူက ကိုယ့္ကို တျခားနာမည္ေပးရင္ေပး၊ မေပးခ်င္ရင္လဲ (ဓါတု) ဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ၿပီး၊ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမာင္ေအး၀င္း လို႔ ေပးေပါ့ ဆိုလို႔ "မနက္ဖန္" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာက စၿပီး ကေလာင္နာမည္က ေမာင္ေအး၀င္း ျဖစ္သြားတယ္။
ဟိုတုန္းက ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ စက္မႈသတင္းစဥ္မွာ ေရးတဲ့လူေတြ ေခါင္းထဲမွတ္မိ သမွ်- မျမင့္ခိုင္၊ မစႏၵာ၊ စိန္ဂၽြန္းမာေလး၊ မိေႏွာင္း၊ ပုသိမ္-ခင္ေလး (ကြယ္လြန္)၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)၊ ရင္ေမာင္ ( ေဒါက္တာတိုင္းအုပ္ ယခု ဂ်ပန္ျပည္) ယဥ္ေမာင္(ခရမ္း)၊ ေမာင္ဆန္းညြန္႔-ေရေက်ာ္ (ေမာင္ညိဳငယ္- ကြယ္လြန္)၊ ေမာင္မိႈင္းလြင္ (အင္း၀)၊ ဘုန္းႏြယ္လင္း၊ ၀င္းမင္းေထြး (ယခု သီခ်င္းေရး ၀င္းမင္းေထြး)၊ ခိုင္ေအာင္ (ၿမိဳ႔ေဟာင္း)၊ ေျမ၀ါ (တန္႔ဆည္)၊ ေမာ႐ူးဆိုး၊ တကၠသိုလ္မိုး၀ါ (ဆရာ ဦးမိုးေအာင္)၊ မြမ္းရည္၊ တင္ေမာင္လိႈင္၊...... ဒီလူေတြက ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာသမားေတြ။
ေနာက္ပီး ပန္းခ်ီကာတြန္းသမားေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဆရာဦးဖုဏ္းကို၊ နီ၊ ျမင့္ေဖ၊ ေအာင္ျမင့္ (ၾကံ့ဗဟုံုး)၊ မ်ိဳးျမင့္ (ေခ်ာင္းဦး)၊ လွသိန္း (အေမရိကန္ျပည္ အိလိႏိြဳက္တြင္ ကြယ္လြန္)၊.....။ ဂီတေလာကမွာေတာ့သိၾကတဲ့ အတိုင္း ခင္ေမာင္တိုး၊ ရဲလြင္၊ ေမာင္ေမာင္ (အဥၥလီ)၊ တင္ေအာင္မိုး(ရယ္ဂ်ီဘဦး? အယ္ဒီဘဦး?)။
တကၠသိုလ္ေ႐ႊရတုပြဲ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ စက္မႈ က ထီးယိမ္း၊ အၿငိမ့္၊ တပင္တိုင္အက.....။ ခု စကၤပူမွာ အေျခခ် ေနထိုင္သြားတဲ့ ၾကည္ၾကည္သန္း(ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ) ဆို ထီးယိမ္းထဲမွာ ပါတာေပါ့။ စက္မႈစိန္အၿငိမ့္က ေ႐ႊရတုပြဲတခုလံုးမွာ နာမည္အရဆံုး။ ေ႐ႊရတုပြဲ ၿပီးေတာ့၊ နံမည္ႀကီးလြန္းလို႔ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အိမ္ေတာ္မွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖရေသးတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ေ႐ႊရတုပြဲသံုးရက္မွာ ခ်လိုက္တဲ့ ဒီဇင္ဘာမိုးဟာ မရပ္မနား သဲႀကီးမဲႀကီး။ မိုးထဲေရထဲၾကားမွာ ပြဲကလဲ စည္လိုက္တာမွ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ ကိုယ္က ပထမႏွစ္က်တဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမို႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာအသင္းက ဆိုင္ခန္းကို မသြားျဖစ္ဘူး။ ဌါနက လုပ္တဲ့ Pears ဆပ္ျပာလိုမ်ိဳး transperent soap လုပ္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ပီး ယိုးဒယား မုန္႔ဟင္းခါးတဲ့။ ၾကားသာၾကားလိုက္တာ။ မျမင္ဖူးလိုက္ဘူး။ ကိုယ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းမွာ ဆရာဦးေစာထြန္း(ယခု အီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္) တို႔နဲ႔ 'ရန႔ံပန္း' ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေရာင္းတယ္။ ေ႐ႊခ်ီဆႏြင္းမကင္း ေရာင္းတယ္။ မိုးေတြက သဲႀကီးမဲႀကီး၊ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ ခဏခဏပ်က္နဲ႔ ဆႏြင္းမကင္း-ကဗ်ာစာအုပ္ အတြဲဟာ မေရာင္းရပါဘူး။ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ သတၱေဗဒ ဌာနကေတာ့ ဘာမွ မေရာင္းဘူး။ အဲဒိတုန္းက ျမန္မာ့အသံ local talent မွာ၊ နာမည္ႀကီးတဲ့ Darlington Tin တို႔ အဖြဲ႔ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြ တီးၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။
သန္းႏိုင္တို႔ ပေလးဘြိဳင္အဖြဲက အဓိပတိလမ္းမရဲ႔ အျပင္ဘက္၊ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံဆိုင္းဘုတ္နားမွာ စင္ေထာင္ၿပီး တီးၾကတယ္။ မိုးေတြက႐ြာ မီးေတြကပ်က္ၾကားက လွ်ပ္စစ္ဂီတာေတြ မတီးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုသန္းႏိုင္ ဒရမ္တလက္ထဲနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတာ နားေထာင္လို႔လဲေကာင္း၊ ၾကည့္လို႔လဲေကာင္း။
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရနံနဲ႔သတၱဳတူးေဖာ္ေရးမွာ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ကိုျမင့္(သမန္းက်ား) တို႔ အဖြဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုျမင့္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား။ ဌာနမႉးဦး၀င္းႀကိဳင္ရဲ႔ ဇနီး မိန္းကေလးေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး အကူအညီနဲ႔ ဒူးယားစီးကရက္ကို ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေရာင္းတယ္။ ၀ယ္သူကို ေဆးလိပ္မီးညႇိေပးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းေပါ့။ ေလတိုက္မွာစိုးလို႔ မီးျခစ္သူလက္ကို ေလကာသလို လက္ကို အုပ္ၿပီး အသားယူ ထိၾကတာ။
ဦးေန၀င္းသမီး စႏၵာ၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လိပ္ခံုးႀကီးနားမွာ ဆာေတ အကင္ လုပ္ေရာင္းတယ္။ ဆာေတဆိုတာကလဲ အဲဒီတုန္းက အသစ္အဆန္း အစားအစာျဖစ္ေတာ့ လက္မလည္ ေရာင္းရတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က ၁၉ လမ္းတို႔ ဘာတို႔မွာေတာင္ မေပၚေသးဘူးထင္တယ္။ ဒင္းတို႔ ေလာက္ပဲ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လိုက္၀င္လိုက္ လုပ္ႏိုင္သူေတြဆိုေတာ့ ဒင္းတို႔ တင္သြင္းလာသလား မေျပာတတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ မိုးထဲေလထဲက ေ႐ႊရတုပြဲဟာ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးညမွာ မိုးေလ နည္းနည္းစဲသြားလို႔ ပြဲရက္ႏွစ္ရက္ ထပ္တိုးေၾကာင္း ေၾကညာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ သပိတ္ဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို လာကူးစက္မွာ အာဏာပိုင္ေတြက ျမင္ၿပီး ေနသာၾကည္လင္ေနတဲ့ ရက္တိုးႏွစ္ရက္ရဲ႔ ပထမေန႔ ညေနမွာပဲ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ညေနေလာက္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေ႐ႊရတုပြဲ ပိတ္လိုက္ေၾကာင္း အဓိပတိလမ္းတေလွ်ာက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အသံခ်ဲ႔စက္နဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနၿပီ။ ကိုယ္တို႔ ေ႐ႊခ်ီဆႏြင္းမကင္းေတြလဲ ေရာင္းရေတာ့မယ္ေဟ့လို႔ အားခဲထားတာ ေနာက္တေန႔ အေဆာင္ေတြမွာ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ အထုတ္အပိုးျပင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို စတုဒီသာ သြားေကၽြးလိုက္ရတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမွာေတာ့ ျမန္မာစာဌာနမွာ ထားရင္းပဲ ပ်က္စီးသြားရ႐ွာပါတယ္။
ကိုယ္ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ျမင္ကို ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းၿပီမို႔ လြဲတန္လြဲႏိုင္ ပါတယ္။ အမွန္ကို ေထာက္ျပတဲ့သူ႐ွိရင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ႐ိုက္ထားတဲ့ ယူက်ဳ (you tube) က ဗီဒီယို အပိုင္းစေလးကို ၾကည့္လိုက္ရလို႔ စိတ္ထဲမေကာင္း ျဖစ္ရာက ဒီ 'တမ္းတလို႔ လြမ္းရပါတယ္' ျဖစ္လာတာပါ။
ဆက္ပါဦးမည္။
၁၁၊ ၂၂၊ ၂၀၀၉။
"ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တယ္"ဆိုတဲ့ စကားကုိက်ဳပ္ေတာ့ ဒီေခတ္ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား တုိ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးပဲ" မိတ္ေဆြအၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းႀကီးတဦးက အလည္လာရင္း အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာလိုက္တဲ့စကား ေၾကာင့္ အံအားသင့္သြားရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုေျပာမွန္း မသိပါဘူး။ ခဏၾကာမွသူက စကားကုိဆက္ေျပာပါတယ္။
ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တာ
" ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ဆရာ့အေၾကာင္း၊ ဆရာ့စာေတြအေၾကာင္း ဘာမွဟုတ္ ဟုတ္ျငားျငား မပါဘဲ၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ တပုဒ္လံုးေရးထားတယ္ဗ်။ ဆရာ့ကိုလည္း တခါပဲေတြ႔ဖူးတယ္ ဆုိ႐ံုေလာက္ေတြ႔ ဖူးတာ။ ဆရာ့အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ထမနဲပြဲကို မိတ္ေဆြတေယာက္ကေခၚလုိ႔ လိုက္သြားတာ။ ဆရာနဲ႔ စကားတခြန္းေတာင္ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အေၾကာင္းေရးတာဆုိရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းေတြက ထည့္မွာပဲဆုိၿပီး ေရးလိုက္တာပဲဗ်။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၾကံစုတ္တယ္ဆုိတာ ဒါပဲမဟုတ္လား"။
စာဖတ္သူမ်ား
မိတ္ေဆြက စာေတာ္ေတာ္ဖတ္သူတေယာက္ပါ။ ျမန္မာစာေတြအျပင္ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း ႏွံႏွံစပ္စပ္ဖတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ ဖတ္သလုိ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ေတာင္မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကိုသူက ဖတ္ၿပီးေနပါၿပီ။ "ဒီစာအုပ္ ေကာင္းသဗ်၊ ဖတ္ၾကည့္" ဆိုၿပီး ယူလာေပးပါတယ္။ အၿငိမ္းစားယူထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့စာဖတ္တာကို အလုပ္ တခုသဖြယ္သေဘာထားၿပီး တေန႔လံုးစာပဲဖတ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြကုိလည္း သူက ေတာ္ေတာ္ေလးစားပါတယ္။ သူေျပာလုိက္မွပဲ ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး "ဟုတ္ေပသားပဲ၊ သူေျပာတာမလြန္ဘူး"လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကြယ္လြန္ရွာၾကၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ဆရာမႀကီးေတြ အမွတ္တရစုေပါင္းစာအုပ္ေတြ ထြက္တာေတာ္ေတာ္မ်ား ပါတယ္။ ေမြးေန႔အမွတ္တရ၊ ကြယ္လြန္ျခင္း အမွတ္တရ အခမ္းအနားေတြလည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုေန႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြမွာ အမွတ္ တရဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေတြ အသားေပးေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း ရင္ႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြက ေရးၾကတဲ့အခါ လူ မသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ သိရတဲ့အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္ပါတယ္။ ဥပမာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါးသြားၿပီးမွ သား ျဖစ္တဲ့သူ ဒလဘန္းေရးသားတဲ့ စာေတြဟာဆိုရင္ အရင္ကမသိရေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္နဲ႔ တျခားေခတ္ၿပိဳင္ဆရာမ်ား၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈေတြကို ေရးသားထားတာေၾကာင့္ အင္မတန္ေက်းဇူးႀကီး လွပါတယ္။ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းမွာ အတိုင္းမသိတန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေတြျဖစ္ပါတယ္။
မသိဘဲ မဖတ္ဘဲ
ဒါေပမယ့္လုိ႔ တခ်ဳိ႕စာေတြက်ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။ အေရးခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိထား တာမဟုတ္သလုိ အဲဒီဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕စာေတြကိုလည္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ဖူးထားပံုမရပါဘူး။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း ဦးတည္ၿပီး သူတုိ႔အ ေၾကာင္းေတြဦးတည္ၿပီး သူတုိ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ ေလွ်ာက္ေရးထားၾကတာပါ။ ဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ားကုိ ဘယ္လိုသိခဲ့တာ သူတို႔စာ ေတြကို ဘယ္လုိႀကိဳက္ခဲ့တာ ဆိုတာေလာက္ကလြဲရင္ က်န္တာကသူတို႔ အေၾကာင္းေတြခ်ည့္ပါပဲ။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြြႀကီး ရဲ႕စကားလုိပဲ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြအေၾကာင္း ေရးရင္ေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ာက ထည့္ေပးၾကမွာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးလုိက္ ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္သစ္မွလည္း မသိရပါဘူး။ လူတကာသိၿပီးသား အေၾကာင္းေတြျပန္ေရး ထား တာပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္သစ္ မပါႏိုင္ရင္လည္း ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ႕ စာေတြကို ႐ႈေထာင့္သစ္၊ အျမင္သစ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခံစား ရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္၊ ခုေတာ့ဘာကိုမွကို မပါပါဘူး။
စာေပျပတုိက္ႀကီး ျဖစ္ဖို႔
ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အမွတ္တရေန႔ေတြမွာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့စာေတြ၊ လက္ေရးမူေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ေပးစာေတြကို ၀ိုင္း၀န္ရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီး ျပပြဲေလးလို ျပသတာမ်ိဳးလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားက ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးက ေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ ေ၀ဖန္စာေတြကို လည္းရွာေဖြစု ေဆာင္းၿပီး ျပသသင့္ပါတယ္။ ျပပြဲၿပီးတဲ့အခါ ဒီလုိ၀ိုင္း၀န္းရွာေဖြစုေဆာင္း ေပးၾကတာေတြအားလံုးကို မိသားစုထံအပ္ႏွံ သိမ္းဆည္း ထားမယ္ ဆုိရင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ ျပတုိက္ႀကီးမ်ိဳးထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ အခါအမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိေစပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ စာေပျပတုိက္ႀကီးမ်ဳိးဟာ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးစည္ပင္ေရး
ေနာက္တခုကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္တဲ့စာတမ္းေတြ ျပဳစုေရးသားၾကဖို႔ ျဖစ္ ပါတယ္။ ရသေဗဒ ပညာရွင္က ရသပညာ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ဘာသာေဗဒ ပညာရွင္က ဘာသာေဗဒ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ မႏုႆေဗဒ သမားက မႏုႆေဗဒ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက ႏိုင္ငံေရး႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ၀တၳဳေရးနည္း အတတ္ပညာသမားက အတတ္ပညာ႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္၊ ေ၀ဖန္ေရးသမားက ေ၀ဖန္ေရး႐ႈေဒါင့္က သံုးသပ္စသျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုက စိစစ္သံုးသပ္တဲ့စာတမ္း ေတြ ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုၾက၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ၾကဆုိရင္ ျမန္မာစာေပဖြ႔ံၿဖိဳးစည္ပင္ေရးအတြက္ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ာကို တကယ္ေလးစားဂါ၀ရျပဳရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြ နာမည္ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကုိယ့္စာ မဂၢဇင္းပါေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးကေတာ့ ရွက္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။
ၿပီးၿပီးေရာ မလုပ္ေစခ်င္
တခါက အဲဒီလုိစုေပါင္းေရးသားထားတဲ့ အမွတ္တရစာအုပ္တအုပ္ကို မိတ္ေဆြသတင္းစာဆရာ အယ္ဒီတာေဟာင္းႀကီး တေယာက္ ဖတ္ဖို႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြက စာအုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည္ၿပီး.... "စာအုပ္ျဖစ္ၿပီးေရာ မလုပ္ဘဲ၊ ေလာက္ေလာက္လားလား လူ ေတြပါေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ"လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ သူလည္း ပင္စင္စားမိတ္ေဆြေျပာသလုိ "ဆင္ျဖဴ ေတာ္မွီၾကံစုတ္" တာေတြမ်ားေနတယ္လို႔ ယူဆထားပံုပါပဲ။ မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာေဟာင္း ျပန္သြားေတာ့မွ ဒီကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တဦးတေယာက္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး အျမင့္ေရာက္ေအာင္တက္ခ်င္တာတုိ႔ "ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္" လုပ္ခ်င္တာ တုိ႔က ေနရာတုိင္း ေခတ္တိုင္းမွာ ရွိေနတာပါ။ စာေပေလာက တခုတည္းမွာသာရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးေလာက္ကတုိ႔မွာ ပို ေတာင္ဆိုးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
တမြန္းတည့္ခံမ်ား
စာေပေလာကမွာ ျဖတ္လမ္းက၀င္လာ စတန္႔ထြင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္တာ၊ ေနာက္ေဖးေပါက္က တိုး၀င္ၿပီးေနရာရေအာင္လုပ္ တာမ်ိဳးေတြ ေရွးကလည္းရွိပါတယ္။ ခုေခတ္လည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္ႀကီးခ်င္ႀကီးသြားလိမ့္မယ္။ ၾသဇာ ႀကီးတဲ့အဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ပါဘူး။ စာေပၾသဇာဆုိတာ "စတန္႔"နဲ႔ ထူေထာင္လုိ႔ ရတာမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။ စတန္႔သမားက ထြင္စက ေတာ့၀ုန္းခနဲ နာမည္ႀကီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ "တမြန္းတည့္" ပဲခံပါလိမ့္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့"စတန္႔"ထြင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္သူပဲျဖစ္ေစ၊ "ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္" သူပဲျဖစ္ေစ သိပ္ၿပီး အျပစ္မတင္ခ်င္ဘူး။ စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေလး ေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ေရးတဲ့စာ၊ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚေရာက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္တာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ျဖတ္လမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခြး တိုးေပါက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးလို႔ရတဲ့အေပါက္က တိုး၀င္ၾကမွာပဲ။ ဒါ သဘာ၀က်ပါတယ္။ လမ္း႐ိုးလမ္းေျဖာင့္ ဆုိတာရွည္လ်ားခက္ခဲ လွ တယ္ေလ။ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ ဘယ္စိတ္ရွည္မွာလဲ။
အယ္ဒီတာမွာ တာ၀န္ရွိတယ္
စတန္႔ေတြနဲ႔ ၾကံစုတ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာရတာက အယ္ဒီတာေတြမွာ တာ၀န္အရွိဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာဆုိ တာက စာေမွာ္႐ံုေတာႀကီးထဲကေနၿပီး စာေကာင္းစာသန္႔ကို ေရြးထုတ္ရတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ေရြးထုတ္္ၿပီးတဲ့စာကို ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္၊ သန္႔သထက္သန္႔ေအာင္ ျပဳျပင္တည္ျဖတ္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ မေကာင္းတဲ့စာ၊ မသန္႔တဲ့စာ ပါလာရင္ အယ္ဒီတာ ညံ့ဖ်င္းလို႔သာ ျဖစ္တယ္။ သူမေကာင္းတာကို မသန္႔မွန္းမသိလုိ႔ သူ႔မဂၢဇင္းထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။ ေမွာ္႐ံုေတာႀကီးထဲမွာ စာေတြကစံုမွာေပါ့။ ေကာင္းတာပါသလုိ ညံ့တာေတြ မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိမယ္ေလ။ ဒါေတြကိုေရြးခ်ယ္သန္႔စင္ဖို႔အတြက္ အယ္ဒီ တာဆုိတာ ရွိေနရတာမဟုတ္လား။ ျဖတ္လမ္းက စတန္႔ထြင္ၿပီး၀င္လာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီ ၾကံစုတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာက ေရြးခ်ယ္ ထည့္သြင္းလို႔သာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆီ ေရာက္လာရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကင့္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါသမွ်စာမူတိုင္းအတြက္ အယ္ ဒီတာမွာသာတာ၀န္ရွိပါတယ္လို႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ။
လူထုစိန္၀င္း
ကလ်ာ မဂၢဇင္း ေအာင္တုိဘာ ၂၀၀၉
[အင္တာနက္ကေန မိတ္ေဆြတေယာက္ပို႔ေပးတဲ့ ဒီစာမူကို copy/paste လုပ္ၿပီး မာယာက ေဖာင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးပို႔ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြကိုေရာ၊ ေဆာင္းပါးကို ေဇာ္ဂ်ီ font နဲ႔ ႐ိုက္တဲ့ မိတ္ေဆြကိုပါ မာယာက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။]
ပိေတာက္ပြင့္သစ္က ဆရာပါရဂူအဖံုးနဲ႔ ထုတ္မွာမို႔ စာမူေပးပါလို႔ ေတာင္းလာေတာ့ ဘာေရးရမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကရတာကို ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဘိလပ္က ျမန္မာစာဆရာမႀကီး အင္နာအဲေလာ့ (ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာ) ေရာက္လာလို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ ပြဲမွာ ဆံုရတာ ျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုးႏႈတ္ဆက္သူ
ဒီလိုပြဲမ်ိဳးကို ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ သြားေလ့မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီပြဲကေတာ့ မသြားရင္ မျဖစ္လို႔ သြားခဲ့တာပါ။ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာဆိုတာက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ျဖစ္႐ံုသာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးျဖစ္သူ ေအာက္စဖို႔မွာ ေက်ာင္းသြားတက္စဥ္က အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရာက္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး ေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ရတာက ဆရာပါရဂူ ပါ။ ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုၿပီးတာနဲ႔ ဆရာက စားပြဲထိုးကို ေခၚၿပီး ထိုင္ခံုတခု ယူလာေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူႀကီးတေယာက္ က ခုလို ဂ႐ုစိုက္တာ ခံရေတာ့ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္မိတယ္။ လူအားလံုး မိုးတိုးမတ္တတ္ ေနၾကရတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ပြဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ယူလာေပးတဲ့ ခံုမွာ မထိုင္ဘဲ လက္ေထာက္ၿပီး ေမွးပဲ ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ေမာင္ေပါက္စည္၊ ေမာင္မိုးသူတို႔နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။ သမီးက သူ႔အုပ္ထိန္းသူ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာနားသြားၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားလက္ဆံုက်ေနၾကပါတယ္။
စာေပသစၥာ႐ွိသူ
"ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတေယာက္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ခုလို အျမင္မေစာင္းေသးတာ သိရလို႔ ၀မ္းသာရ တယ္ဗ်ာ"
ဆရာက အနားမွာ လူ႐ွင္းသြားခိုက္ ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ့အေပၚ လူတခ်ိဳ႔က အျမင္ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ့ေဘးမွ ၀န္းရံေနသူတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာ့ကို အထင္လြဲေနၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့စာေပ ေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ထည့္ေရးလိုက္တာေၾကာင့္ ဆရာက အဲဒါကို ရည္ညႊန္း ေျပာလိုက္ပံု ရပါတယ္။ ဆရာ့အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ ျဖစ္ေနသူမ်ားကိုလည္း မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာပါရဂူဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါကမွ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို ဖီလာဆန္႔က်င္ ျပဳဖူးသူ မဟုတ္႐ံု သာမက၊ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးအတြက္ သူ႔ကေလာင္ကို ခုတံုးလုပ္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပအေပၚမွာ အင္မတန္ သစၥာ႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ၾကားဖူးခဲ့တဲ့စကား
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာပါရဂူေျပာလိုက္တဲ့ "ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျမင္မေစာင္းေသးတာ သိရလို႔ ၀မ္းသာရတယ္ဗ်ာ" ဆိုတဲ့စကားကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီစကားမ်ိဳး အရင္က ၾကားဖူးသလိုပဲလို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုးတ၀ါးပဲ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ ေပၚမလာဘူး။ ညတညလံုး စဥ္းစားလည္း ေပၚမလာပါဘူး။ အေတာ္နဲ႔ကို အိပ္လို႔ မရဘူး။ ေပၚလာခ်င္ေတာ့လည္း မနက္အိပ္ရာက အႏိုးမွာ ဖ်တ္ကနဲ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္ေရာက္လာခါစမွာ ၾကားခဲ့ရတာပဲ။ ေျပာခဲ့သူက ဆရာျမသန္းတင့္ပဲ။ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္လာေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႔ "ဓါးေတာင္" ၀တၳဳဂယက္ေတြ ေတာ္ေတာ္အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းထ ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ ျငင္းခုန္တာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားေနရသလို၊ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရးသူေတြက ေရးေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သီးျခားစာအုပ္ေတြေတာင္ ေရးထုတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ "ဘဲအုပ္ကတရာႏွစ္ရာ ေဗဒါကတပင္ထဲ" ဆိုသလို ျဖစ္ေနပံုရတယ္။
ဓါးေတာင္ကို ေ၀ဖန္သူေတြ
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြက "ဓါးေတာင္" ကို ႐ႈတ္ခ်ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ကၽြန္းျပန္တခ်ိဳ႔လည္း ပါတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔အျမင္၊ သူတို႔သေဘာထား ေတြကို အက်ယ္တ၀င့္ ႐ွင္းလင္း ေျပာၾကားၾကသလို သူတို႔ ထုတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္နဲ႔ တျခားစာတမ္းေတြလည္း ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရာက္လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အထဲကအေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ဆိုတာေတြပဲ ေျပာပါတယ္။ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔ လာၾကေတာ့လည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသဖို႔ အေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္သလို အလိုက္သိမႈလည္း သိသာထင္႐ွားတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထား လိုက္မိပါတယ္။
ေရးသူကို တိုက္ခိုက္တာမ်ားမ်ား
အျပင္ေရာက္ၿပီး ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ ႐ွိေတာ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သိၿပီးပါၿပီ။ ေ႐ွ႔ကေစာၿပီး လြတ္ထြက္သြားသူေတြနဲ႔လည္း အားလံုးေလာက္နီးပါး ေတြ႔ၿပီးပါၿပီ။ "ဓါးေတာင္ဂယက္ကို လည္း ေတာ္ေတာ္သိၿပီးပါၿပီ" ။ "ဓါးေတာင္" ဂယက္ကေတာ့ အ႐ွိန္႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး ႐ိုက္ခတ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးျခံဳငုံၿပီး သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ဓါးေတာင္ တိုက္ခိုက္မႈ မွားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ျမင္တဲ့အတိုင္း လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္ေရာက္လာၿပီး "ေအးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျမင္မေစာင္းတာ ခင္ဗ်ားတေယာက္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ" လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္က ဓားေတာင္မွာ ေ၀ဖန္သူေတြ ေထာက္သလို ေျပာစရာ အကြက္ေတြ ႐ွိေနတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြက ဓားေတာင္ကို ေ၀ဖန္တာက နည္းနည္း ဓားေတာင္ေရးသူကို တိုက္ခိုက္တာက မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို သေဘာမတူႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာအတြက္ စံႏွစ္ခု
ဆရာျမသန္းတင့္ဆိုတာက ဒီလိုတိုက္ခိုက္ရမယ့္သူမွ မဟုတ္ပဲ။ အယူအဆ မတူတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပဲ ႐ွိေနဦးေတာ့ သူ႔စာေပဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူတကိုယ္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ သစၥာေဖာက္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းက လုပ္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ သူ႔ကေလာင္ကို ဘယ္သူ႔အတြက္ အသံုးခ်ခဲ့တာလဲ။ စာေရးဆရာတေယာက္ကို ဒီစံႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ တိုင္းတာ အကဲျဖတ္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျမင္႐ွင္းခဲ့တာလဲ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာလည္း ဒီစံႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ညီညြတ္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္ခဲ့သူေတြက ဆရာ့အေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလြန္းလို႔ ဒီလိုအေျခထိ ေရာက္သြားခဲ့ရတာပါ။ လူတေယာက္မွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ သူ႔ေနရာကို သူေ႐ြးခ်ယ္ထား ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြေရး၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းေနေပမယ့္ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဘူး။ သူဟာ စာေရးဆရာတေယာက္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ အျမဲတမ္း ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါ သူ႔ခံယူခ်က္။ သူေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေနရာ။ ဒါကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားရမွာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္သလဲဆိုၿပီး အျပစ္တင္လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ။ ဆရာပါရဂူလည္း အလားတူပဲ။ တသက္လံုး စာေရးဆရာ လုပ္လာခဲ့သူ တေယာက္ပဲေလ။ သူ႔ကို စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ လက္ခံရမွာေပါ့။
ေနရာဆိုတာ စာဖတ္သူက သတ္မွတ္တာ
စာေရးဆရာတိုင္းကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလိုျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရပါဘူး။ ေတာင္းဆိုမႈလည္း ျပဳသင့္တဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးလို မျဖစ္တဲ့အတြက္ဆိုၿပီး ဘယ္အျပစ္တင္လို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ ဆရာႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက တေခတ္မွာ တေယာက္သာ ေပၚထြန္းတတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးလို မျဖစ္တာနဲ႔ အလကားပဲလို႔ မေျပာသင့္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးလို အိမ္ဦးခန္းမွာထား ကိုးကြယ္လို႔ မရေပမယ့္ ဧငည့္ခန္းမွာေတာ့ တင့္တယ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာပါ။ စာေရးဆရာဆိုတာနဲ႔ အားလံုးအတူတူပဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ အိမ္ဦးခန္းနဲ႔ လိုက္ဖက္သူ ႐ွိသလို ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထားသင့္သူလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဒါတင္မက ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ထားသင့္သူေတြလည္း ႐ွိေနမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာက ေနရာေပးထားမလဲ ဆိုတာက လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ၾကည့္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္က ေ႐ြးခ်ယ္သတ္မွတ္ တာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနရာတက္ယူလို႔ မရပါဘူး။ တဦးတေယာက္က အေမြေပးသလို လႊဲေပးလို႔လဲ မရပါဘူး။ ကိုယ့္လူကိုယ့္အုပ္စုက တင္ေလွ်ာက္ေပးလို႔လည္း မရပါဘူး။
သူတို႔အတြက္ေနရာ
စာေရးဆရာတေယာက္အတြက္ေနရာကို သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြၾကည့္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္က သတ္မွတ္ ေပးတာလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာပါရဂူတို႔ အတြက္လည္း "ျမန္မာစာေပဧည့္ခန္းေဆာင္" မွာ တခမ္းတနား ေနရာခ်ထားေပးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ မိႈင္းလံုးေကာ္ေဇာႀကီးေတြ ကတၱီပါမွီအံုးႀကီးေတြနဲ႔ တခမ္းတနားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီဆရာႀကီးေတြ အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမဖာက္ခဲ့ၾကဘဲ သူတို႔ရဲ႔ ကေလာင္ကို ျပည္သူလူထုဘက္က ရပ္တဲ့ ကေလာင္အျဖစ္သာ တသက္လံုး အသံုခ်ခဲ့ၾကလို ျဖစ္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၇၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
လူစိမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ
ၾကားလူပါရင္
"သူဟာ ကဗ်ာဆရာေမာင္စြမ္းရည္ပါ" လို႔
မိတ္ဆက္ေပးတာ
မၾကာခဏ ႀကံဳရတယ္။
ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ၊ ကဗ်ာဆရာလို႔
ဆိုပါစို႔။
ကဗ်ာဆရာ ကဗ်ာဆရာနဲ႔
ကဗ်ာေရးသက္၊ ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့
ေရးသက္ ေရး၀ါ၊ အစိတ္ၾကာၿပီ
ေကာင္းတာလည္း႐ွိ၊ မေကာင္းတာလည္း႐ွိ
မ႐ွိမေကာင္း၊ ႐ွိမေကာင္းနဲ႔
ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေရးခဲ့တာလည္း
ေလးငါးရာမက၊ မ်ားေလလွေပါ့။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ
စာတမ်က္ႏွာ၊ ႏွစ္မ်က္ႏွာ
တရံတခါ၊ သံုးမ်က္ႏွာေပါ့
မ႐ွည္လွပါဘူး၊ ဖတ္သူမွာ
သံုးေလးမိနစ္သာ၊ သိပ္မၾကာလည္း
ေရးသူမွာေတာ့၊ တခါတခါ
တႏွစ္ၾကာ၊ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ
ၾကာႏိုင္တာကပဲ။
ကဗ်ာဆိုတာ
ဘယ္အခါ ဘယ္ေနရာမွာ
ဘယ္လို႐ွာမယ္၊ နည္းနာမ႐ွိ
ဂိုက္ဂါေကာင္တာ+
ကရိယာနဲ႔၊ ေျမလႊာအႏွ႔ံ
ခရီးဆန္႔ၿပီး၊ ေတာအႏွ႔ံ ေတာင္အႏွ႔ံ
ဘယ္ေတာင္ျဖန္႔၊ ညာေတာင္ျဖန္႔
အႏွ႔ံ႐ွာလည္း၊ ကဗ်ာသတၱဳ
ေ႐ြးေစ့စုမွ်၊ ရႏိုင္ဖို႔မလြယ္။
ကဗ်ာျပကၡဒိန္၊ ခ်ိန္စရာ တာစရာ
မီတာေတြ ဘာေတြမ႐ွိ
ေျမပံုမ်ားနဲ႔၊ ဇယားလည္း မ႐ွိ။
အႀကံဳအေတြ႔၊ ဘံုဓေလ့ကို
ေစ့ငုခံစား၊ ဘာ၀နာပြါးၿပီး
ခံစားမႈကို၊ ကယုကယင္၊ စမ္းေရလ်ဥ္မွာ
ေ႐ႊက်င္သလို က်င္ရတာ၊ စင္ရတာ။
ႏွလံုးသားမွာ၊ ေရဒါ႐ွိတယ္
ခံစားသိဦးမွင္၊ ႐ွင္သန္လႈပ္ရမ္း
အရာရာကိုဖမ္း၊ ကမၼဌာန္း႐ႈသလို
ထိမႈ သိမႈ၊ သတိျပဳၿပီး
ကဗ်ာမႈအေမွာင္ခန္းမွာ
တခန္းလံုးပိတ္၊ နိမိတ္ပံုနဂၢတစ္ကို
ပံုျဖစ္ေအာင္ ကူးရတာ။
ကဗ်ာဖြားတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ
ခံစားမႈဒဏ္ ခံႏိုင္ေအာင္တင္း
ဘ၀နဲ႔ ရင္းရေၾကာင္း
ဘယ္သူ ေကာင္းေကာင္းသိမွာလဲ။
ဒီႏွလံုးသားက၊ ျဖန္႔သမွ်ေသြး
ဒီေသြးေတြက ေရာက္သမွ်ေနရာ
ဆဲလ္တိုင္း ဆဲလ္တိုင္းမွာ
ကဗ်ာဓာတ္ေတြ ပ်ံ႔ႏွ႔ံေနတယ္ေလ။
ကဗ်ာ ကဗ်ာနဲ႔
ကဗ်ာတပုဒ္၊ ႏွလံုးေသြးကထုတ္ေပမယ့္
တပုဒ္ရဲ႔တန္ေၾကး၊ ေငြေၾကးနဲ႔တြက္ရင္
ခံတြင္းခ်ဥ္႐ံုပါ။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ၊ ႐ြတ္လ္ိုက္တာနဲ႔
အက္ကြဲေျမလႊာ
ေျမႀကီးထဲက
ဆီဆန္ရမလား၊ ဘာညာရမလား
တင္စားသူေတြ၊ ႐ွိေနတာလဲ
အမွန္ပဲ မဟုတ္လား။
ခ်စ္သူအတြက္အား၊ မုန္းသူအတြက္ဓါးတဲ့
ၾကားဖူးမွာေပါ့။
တေန႔ေသာ္ကား၊ ဆင္းရဲသားတေယာက္
ေမးခ်င္စိတ္ေပါက္သနဲ႔
ေကာက္ကာ ငင္ကာ၊ ေမးလာပါပေကာ....။
ေဟး.... ကဗ်ာဆရာ
ကဗ်ာေရးတာ၊ ၾကာလည္းၾကာေပါ့
ခုေလာက္ၾကာေတာ့၊ မင္းမွာဘာေတြ
စုမိေနၿပီလဲတဲ့။
ငါသိတာေပါ့၊ ငါ့မွာဘာမွမ႐ွိ
အေႂကြးမာတိကာ၊ ကဗ်ာစာ႐ြက္
အေပါင္လက္မွတ္၊ ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ား
မယားကတစ္၊ သားကႏွစ္၊ သမီးကႏွစ္
ခ်စ္ေမတၱာမွတပါး၊ အျခား ဘာမွမ႐ွိ။
ငါ့မွာ႐ွိတာ၊ ငါမသိလည္း
သိတဲ့လူက၊ သိႏွင့္ၾကၿပီ...။
တေန႔ေသာအခါ ဆရာ၀န္တေယာက္က
ငါ့ေက်ာက္ကပ္မွာ၊ ေက်ာက္ကပ္ေနတာ
သူသိပါသတဲ့။
ဗုေဒၶါျမတ္စြာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာေသာခါမွာ
ကဗ်ာဆရာ၊ စုမိတာက
ေက်ာက္ကပ္ထဲမွာ
ေက်ာက္တလံုးပါကလားလို႔
အံ့အားပဲ သင့္ေတာ့တယ္။
ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ဆရာ၀န္မ်ားက
ဖားခြဲသလို၊ ငါ့ဗိုက္ကိုခြဲ
ငါ့ေက်ာက္ခဲကို၊ ယူရီတာလို လစ္သိုတမီ++
လုပ္လိုက္ၿပီတဲ့
ေမတၱာ႐ွင္မ်ား၊ ဓားသမားတို႔
ကုစားခ်က္မွာ
ပိန္းၾကာဖက္တြင္၊ ေရမတင္သလို။
အို... ဓားနဲ႔ကယ္တင္၊ ေက်းဇူး႐ွင္တို႔
ေက်းဇူးဆပ္စရာ၊ ေရာဂါမွတပါး
တျခားမ႐ွိ၊ ႐ွိတဲ့ေရာဂါ
ထားခဲ့တာနဲ႔၊ ဆရာတို႔တေတြ
ေပ်ာ္ပါေစေသာ္၀္။
ေဆး႐ံုကဆင္း၊ ကင္းေျခမ်ားလို
အမာ႐ြတ္ညိဳသာ၊ ဗိုက္ကိုကပ္ကာ
လိုက္ပါလာ၏
ကလူဘိသို႔၊ ျမဴဘိသို႔။
ေဆး႐ံုကဆင္း၊ ငါ့ရင္တြင္းမွာ
ကဗ်ာတတို၊ တြယ္ကပ္ခိုသည္
မခ်ိဳ၏သို႔ ခ်ိဳ၏သို႔။
ေက်ာကပ္ေဆး႐ံု.... တဲ့
ပိုက္ဆံတက်ပ္နဲ႔
ဂိတ္၀ကိုျဖတ္၊ ေက်ာက္ကပ္ဌာနတက္ခဲ့ပါ။
လက္မွတ္မပါလည္း၊ ကိစၥမ႐ွိ။
သို႔ေသာ္....
ေဆး႐ံုေပၚမွာ၊ သင္တက္လာက
အသျပာစ၊ လာဘ္လာဘဆို
ဘယ္သူ႔ကိုမွ၊ မေပးရေၾကာင္း
ထိုစာေၾကာင္းက၊ သင့္ဦးေခါင္းထက္
ျပံဳးျပလ်က္..... ။
လူနာခန္း
သံျငမ္းကုတင္၊ အလယ္တြင္ခြက္
စပရိန္ပ်က္၊ သံေခ်းတက္
ေဆးျဖဴေတြပ်က္၊ အကြက္အကြက္
ေသြးအစက္စက္၊ ေခ်းေသးေတြကြက္
အူထြက္မႈိတက္၊ ေမြ႔ယာမ်ားမွာ
ဖ်ားနာယိုယြင္းလ်က္။
အိပ္ခန္းေယာ္၀ါ၊ ေခါင္းအုံုးအဖံုးမပါ
၀ါနီညိဳျပာ၊ ေဖာင္းပိန္ေပ်ာ့မာ
မညီမညာ၊ အိုနာေဖာက္ျပန္လ်က္။
ကုတင္ေတြၾကား၊ ခံုမ်ားကိုခင္း
ခံုေျခရင္းမွာ၊ မိုးကာစခင္း
ခံုခ်င္းဆက္၊ လူခ်င္းတြဲ
အခန္းထဲက အိမ္သာ၀ေရာက္
ေလွကားေအာက္ထိ၊ ႁပြတ္သိပ္၏။
ခံုမ်ားေပၚမွာ
လူနာတေယာက္ႏွစ္ေယာက္
တခါတေလ၊ သံုးေယာက္
ေမွာက္သူေမွာက္၊ လွန္သူလွန္
နံသူနံ၊ မနံသူလည္းမေမႊး။
ေက်ာက္ျပားခင္းက်င္း
တဖက္ကၽြမ္းမီးျခစ္ဆံ
ေလးငါးဆယ္ဆံ
ေထြးခံပိန္တူးေဘး၊ ျပာနဲ႔ကြမ္းေသြး
ေဆးလိပ္တတို ႏွစ္တို၊ ဂြမ္းစိုဂြမ္းေျခာက္
ေသြးေပါက္ျပည္စက္
ၾကက္ေျခခတ္ ပလတ္စတာ
ၾကမ္းျပင္မွာ အႏွ႔ံ။
ေဆးျပင္းလိပ္န႔ံ၊ ေဆးတံနံ႔နဲ႔
ေခ်းန႔ံေသးန႔ံ၊ ဖီေနာနံ႔မွာ
တခါတခါ၊ ေလေ႐ြ႔လာမွ
ဘယ္ကဘာလိမ့္
ငါေရာက္ေနတာ ေဆး႐ံုပါတကား။
ခံုေတြၾကားထဲ၊ တဖြဲဖြဲနဲ႔
႐ွဲ႐ွဲ႐ွပ္႐ွပ္၊ ပိုးဟပ္ကေလးေတြ
ေျပးလႊားေယာက္ယက္၊ ႂကြက္သားေလးေတြ
ခ်စ္စရာေလးေတြ၊ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္
အမိႈက္ပံုအနီး
အလို ႂကြက္ႀကီး၊ ၀က္ေလာက္နီး။
လူနာတို႔ကား၊ ႂကြက္မ်ားကိုၾကည့္
ျမဴးမိသည့္ခါ၊ ျမဴးေလ၏
မူးမိသည့္ခါ၊ မူးေလ၏
ႂကြက္ကိုမူ ဘယ္သူျခဴဆြဲေလမည္ မသိ။
အိမ္သာတြင္ကား၊ ဖက္မ်ားတခ်ိဳ႔
စကၠဴတခ်ိဳ႔၊ အ၀တ္စတခ်ိဳ႔
ငွက္ေပ်ာခြံတခ်ိဳ႔၊ သံပုရာခြံတခ်ိဳ႔
ေဆးလိပ္ မီးျခစ္တခ်ိဳ႔
ပိတ္ဆို႔ေနလ်က္၊ ေရလွ်ံတက္၏
ႂကြက္တို႔ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္။
တခ်ိဳ႔လူနာ
အိမ္သာမွာငိုင္၊ ေျပာင္းျပန္ထိုင္ရင္း
ဆီးပုလင္းတဖက္၊ ေဆးလိပ္တဖက္
စည္းစိမ္တက္၏။
တခ်ိဳ႔လူနာ၊ ကုတင္မွာပဲ
ဘာ၀နာပြါးသူပြါး၊ သြားၾကားထိုးသူထိုး
ပိုးမ်ိဳး႐ွစ္ဆယ္ေရာ၊ ခိုးဆိုး႐ွစ္ဆယ္ေရာ
ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္၊ ၉၆ ပါးေရာဂါ
ကင္ဆာပါ မပါ၊ ႐ိုးရာေဆး ထက္မထက္
လ်က္ဆား လက္ဆံုလ်က္ရင္း၊ စကားတင္းဆို
ငိုမိသူငို၊ မငိုသူလည္း မရယ္ႏိုင္။
တခ်ိဳ႔ေသာ္ကား
လက္ဖက္လက္ဆံုစား၊ ကြမ္းယာလက္ဆံု၀ါး
အား႐ွိသြားေအာင္၊ ေရမ်ားမ်ားေသာက္
ဆီးမ်ားမ်ားေပါက္
တေယာက္ကိုတေယာက္ေဖး
ဘ၀တူခ်င္း အားေပးလ်က္။
တခ်ိဳ႔လူနာ
လူနာကအထူး၊ ေဆး၀ါးကအထူး
သမားကအထူး၊ အစားကအထူး
ဧည့္သည္ကအထူး၊ သူနာျပဳအထူး
မထူးသည္မွာ ေရာဂါ။
တခ်ိဳ႔လူနာ
လူနာက အညၾတ၊ ေဆး၀ါးခ မ႐ွိ
ကိတ္မုန္႔ေပါင္မုန္႔မ႐ွိ၊ ေဟာလစ္ႏို႔မႈန္႔မ႐ွိ
ၾကက္ဥႏြားႏို႔ မ႐ွိ၊ ဓါတ္ဗူး ပူေအး မ႐ွိ
တိုင္း(မ္)၊ နယူးစ္၀ိမ႐ွိ
သူ႔မွာ႐ွိတာေရာဂါ။
တခ်ိဳ႔လူနာ၊ တက်ပ္သာပါ၏။
တခ်ိဳ႔လူနာ၊ ေလးငါး႐ွစ္က်ပ္ပါ၏။
တခ်ိဳ႔လူနာ၊ ေလးငါ႐ွစ္ရာ ပါ၏။
ဂိတ္ေၾကးမွာတက်ပ္၊
ေဆးထည့္ညင္သာ တက်ပ္၊
အိုးထိုးခြက္သြန္ တက်ပ္၊
ဆီးပိုက္ျဖဳတ္တပ္ တက်ပ္၊
ဆီးပုလင္းျဖဳတ္တပ္ တက်ပ္၊
ေတာရိတ္ျခံဳ႐ွင္း တက်ပ္၊
ကိုယ့္နားသူလာ တက်ပ္၊
သူနားကိုယ္သြား တက်ပ္၊
တိုးတိုး တက်ပ္၊ က်ယ္က်ယ္တက်ပ္
ေျခတို႔လက္တို႔ တက်ပ္။
မီးတျခစ္တက်ပ္၊ ဆီတညႇစ္ တက်ပ္
ထိုင္တက်ပ္၊ ထ တက်ပ္
မလႈပ္တက်ပ္၊ လႈပ္တက်ပ္။
ရက္ျခားတခါ၊ ဆြမ္းခံသံဃာ
လွည့္လည္လာသလို၊ ပါရဂူမ်ား
ကေရာင္း+++ လွည့္သြားရင္း၊ ရက္ခ်ိန္းမ်ားမွတ္
ဓါတ္ခြဲတပါတ္၊ ဆီးစစ္ေသြးစစ္တပါတ္
ခြဲစစ္ဆြဲစစ္တပါတ္
ရက္ပါတ္ေစာင့္ရာ၊ တခါတရံတလ
တခါတရံ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလ။
လူနာကတရာႏွစ္ရာ
သမားမွာတေယာက္ႏွစ္ေယာက္
ဆစ္စတို စကိုပီx၊ ဘိုင္ၾသစပီ+x
ရီႏိုဂရမ္၊ ဓတ္မွန္ေသးႀကီး
ေသြးဆီးသလိပ္၊ အက်ိတ္အဆန္
ေမွာက္လွန္ေမႊထိုး၊ ေရာဂါမ်ိဳး႐ွာ
႐ွာ..... ႐ွာ..... ႐ွာ...
ေရာဂါေတြ႔ၿပီ၊ မေတြ႔သည္မွာ ေဆး
အျပင္ေစ်းမွာ ၁၀၀-၂၀၀
အတြင္းေစ်းမွာ ၁၀-၂၀ သာ။
ဆရာ၀န္မ်ား၊ ထြက္သြားေသာခါ
နီနီျပာျပာ၊ သူနာျပဳမ်ား
လာသြားတု႔ံေခါက္၊ တေယာက္ကျပံဳးျပံဳး
တေယာက္ကမဲ့မဲ့၊ တေယာက္ကႏြဲ႔ႏြဲ႔
မႏြဲ႔သူကေဟာက္၊ မေဟာက္သူက ေခ်ာ့
ေငါ့တဲ့အခါေငါ့၊ အားလံုးကေတာ့ လွသည္သာ။
ဆရာမမ်ား၊ ထြက္သြားေသာခါ
"ေဆးလိပ္မေသာက္ရ"
စာတန္းေအာက္ တည့္တည့္မွာ
ထိုင္ကာ မိႈင္ကာ၊ ငိုင္ကာေဆးေသာက္
မီးခိုးလူလူ၊ မိႈင္းထူထူ
လူနာပုလင္း ခေလာက္ကယ္ႏွင့္ေလး။
ပုစဥ္းေလာက္ ျခင္ေတြ ေလတြင္႐ွဲ႐ွဲျမည္။
ပိတုန္းေလာက္ ယင္ေတြ ေျမျပင္၀ဲေတာ့သည္။
+ Geiger Counter ေျမႀကီးထဲက ဓါတ္သတၱဳကို ႐ွာေဖြတဲ့ကရိယာ
++ Uretero Lithotamy ေက်ာက္ကို ဆီးလမ္းထဲက ခြဲထုတ္ျခင္း
+++ Round လွည့္တာကို ေတာကလူနာေတြက ကေရာင္းလွည့္တယ္လို႔ေခၚတယ္
x ဆီးအိမ္ထဲကရိယာသြင္း၍ ႐ွာျခင္း
+x အသားစ ဖဲ့ယူ၍ စစ္ျခင္း
ေမာင္စြမ္းရည္။
သာရမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၈၈။
[ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္ထုတ္၊ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႔ အေမ့ေခၚသံႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား- စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ေမလ၊ ၁၉၉၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
{ယခု နယူးေယာက္ၿမိဳ႔တြင္၊ ေက်ာက္ကပ္ေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းေစဖို႔ ဆရာ့ကဗ်ာေဟာင္းတပုဒ္နဲ႔ ဆရာ့ကို ဂါရ၀ျပဳပါတယ္။- လမင္းတရာစာေပဆက္ဆံေရး}
ဆယ္စုႏွစ္ ေလးခုမွ် ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေတြးပံုရိပ္ထဲမွာ တခ်ိဳ႔က တပိုင္းတစပဲ ေပၚေတာ့တယ္။ မွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လုလုေတြ မနည္းလွဘူး။ တခ်ိဳ႔က မလင္းတလင္း၊ မမွိန္႔တမွိန္၊ တခ်ိဳ႔ကား ခုခ်ိန္ထိ လင္းလက္ ေနဆဲ.......။
ကိုယ္တို႔ေရာက္ခါစ၊ ဒီေဒသမွာ စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ ေျပာရေအာင္လဲ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြက လူတရပ္စာ သာသာေတြနဲ႔ အပင္ေပါက္ေတြပဲ ႐ွိေသးတယ္။ အခက္အလက္ေတြ ေ၀ေ၀စည္စည္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ ခြန္နစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္လာလိုက္တာ ကိုယ္တို႔ကို အဲဒီေက်ာင္းက တြန္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အပီအျပင္ စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ အမည္နာမ ေကာင္းေကာင္းတပ္လို႔ ရေနၿပီ။
မျမင့္ခိုင္က ၀တၳဳတပုဒ္ထဲမွာ ဦးလူေပါ မုခ္၀နားက စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကလည္း ျခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းအၾကားမွာ ဖံုးတ၀က္၊ ေပၚတ၀က္နဲ႔လို႔ (စာေပစိစစ္ေရးျဖတ္ျခင္းခံရ) ေရးတယ္။ ကိုယ့္ထက္ ငါးႏွစ္ေစာ ေရာက္တဲ့ အစ္မႀကီး ေရးသလိုပဲ ကိုယ္တို႔ေရာက္ေတာ့ ဒီဆိုင္းဘုတ္ဟာ ဒီအတိုင္း။ တႏွစ္တခါ တက္လာတဲ့ ျခံဳႏြယ္ေတြကို မ႐ွင္းလို႔နဲ႔ တူပါတယ္။
ကိုယ္တို႔ေခတ္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ပံုက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲရဲ႔ စုစုေပါင္းရမွတ္နဲ႔ ေ႐ြးတယ္။ ကိုယ္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့အတိုင္း ကိုယ္ ပထမဦးစားေပး ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ ပထမႏွစ္အတန္းမွာ ခံုနံပါတ္ ၂၇ နဲ႔ တက္ခြင့္ရတယ္။ အမွတ္ေပါင္းနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့စနစ္က ကိုယ္တို႔ႏွစ္က စတာ။ စက္မႈတကၠသိုလ္က တႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၅၅၀ လက္ခံတယ္။ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္အင္ဂ်င္နီယာဌာနက တႏွစ္ကို အေယာက္ ၅၀ စီပဲ လက္ခံတယ္။ ပိသုကာဌာန၊ ေရနံနဲ႔သတၱဳတူးေဖာ္ေရး၊ သတၱဳေဗဒဌာန တို႔က ဒိထက္နည္းတယ္။ မ်ားမ်ားလက္ခံတာ စက္မႈရယ္၊ လွ်ပ္စစ္ရယ္၊ ၿမိဳ႔ျပ အင္ဂ်င္နီယာဌာနပဲ။ ဒီေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ တန္းခြဲေလးခု ခြဲထားတဲ့ အနက္ လူနည္းစုေတြ ေပါင္းထားတဲ့အတန္းက တန္းခြဲတခု၊ က်န္တဲ့ အမ်ားစုေတြက သပ္သပ္တန္းခြဲ တခုစီ။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ အဓိကဘာသာ သံုးခုခြဲထားတယ္။ အေထြေထြ၊ ေမာ္ေတာ္ယဥ္၊ လယ္ယာ။ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာကေတာ့ ႏွစ္ခု၊ အီလက္ထေရာနစ္ နဲ႔ ပါ၀ါ။
ပထမႏွစ္မွာ ျမန္မာစာသင္ရတယ္။ ျမန္မာစာဆရာက ျမန္မာစာဌာန၊ ဌာနမႉး ဆရာဦးတိမ္ၾကည္။ ကုိယ္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲက်လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္တက္ေတာ့ ျမန္မာစာဆရာက အခု အီလြီႏိုက္တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးေစာထြန္း(ကေလာင္နာမည္-ေစာလူ)။
ပထမႏွစ္မွာ သင္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြက ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခၤ်ာ ၂ ဘာသာ (သခၤ်ာ ၁၀၁၊ သခ်ၤာ ၁၀၂)၊ ႐ူပေဗဒ ၂ ဘာသာ(ဆရာဦးလႊမ္းမိုးက တဘာသာ၊ ဆရာမ ေဒၚေမသန္းႏြယ္က တဘာသာ)၊ ဓါတုေဗဒ၊ အေျခခံစက္မႈပံုဆြဲ (Mechanical Drawing)။ ေနာက္ၿပီး တပတ္တခါ workshop ဆိုၿပီး ပန္းပဲထုတာနဲ႔၊ အေျခခံ လက္သမား လုပ္ရတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ လက္ေတြ႔ေတြနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ အပူေပးၿပီး ထုရတဲ့သံလံုး မီးဖိုထဲမွာ ရဲေနတဲ့ မီးေသြးေတြနဲ႔ ေရာသြားလို႔ ႐ွာမရေတာ့ပဲ သံလံုးႏွစ္လံုး ဆံုးသြားတယ္။ ဗလကလဲ လက္ေမာင္း ပုေလြ႐ိုးဆိုေတာ့ incharge လုပ္တဲ့ ပန္းပဲဆရာ ဦးခ်စ္ ကူညီထုေပးမွ ၿပီးသြားတယ္။ လက္သမားလဲ ဒီလိုပဲ။ စေ႐ြးကိုက္ရတာ၊ ေဆာက္နဲ႔ထြင္းတာ လက္အ႐ွိန္မ်ားလို႔ ကြဲသြားလိုက္၊ ေ႐ြေပၚထိုးတာ တဖက္ထူ တဖက္ပါးကို ညႇိရင္းညႇိရင္း လက္လြန္သြားလို႔ သစ္သားက ပါးသြားၿပီး အသစ္ ခဏခဏ ျပန္ယူေနရတာနဲ႔ သူမ်ားေတြ ၿပီးတာေတာင္ ကိုယ္မၿပီးလို႔ မံု႐ြာက ေက်ာ္သန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လုပ္ေပးရတယ္။
ပထမႏွစ္တက္ခါစက ကိုယ္တို႔အိမ္က မဂိုလမ္း(ယခု-ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) မွာ။ မနက္ဆိုရင္ သိမ္ႀကီးေစ်းနား ကေန နံပါတ္ (၈) ဟီးႏိုးကားကို ျပားသံုးဆယ္ေပးစီးၿပီး၊ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ျပည္လမ္းက ရန္ကုန္ေထာင္ အေဆာက္အဦးႀကီးက မဖ်က္ရေသးဘူး။ နံပါတ္ (၈) ဘတ္စ္ကားဟာ လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းဘက္က ပတ္သြားရတယ္။ ျပည္လမ္းမေပၚမွာ ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးႏွစ္႐ုပ္ရံထားတဲ့ ဗိုလ္႐ႈခံအေဆာက္အဦလဲ ႐ွိေသးတယ္။ အ၀ိုင္းႀကီး ေတြကလဲ ေျမနီကုန္းအ၀ိုင္း၊ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္း၊ ကမာ႐ြတ္အ၀ိုင္းေတြ ႐ွိေသးတယ္။
တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြ မီးရထားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၾကရတယ္။ ဘီပီအိုင္ဘူတာမွာ ဆင္းရတယ္။ မီးရထားက လေပးလက္မွတ္ လုပ္ထားရင္ ဘတ္စ္ကားထက္ သက္သာတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခ်င္ရင္ ညေန ေက်ာင္းအျပန္ ဘီပီအိုင္ဘူတာကေန ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို ရထားစီးသြားၾကၿပီး၊ ျပား ၃၀ ေပးရတဲ့ ေတာင္ဘက္တန္း ပြဲၾကည့္စင္က ၾကည့္ၾကတယ္။
ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ပံုဆြဲဘာသာရပ္မွာ သံုးတဲ့ တီစကြဲ (T- Square) ဆိုတဲ့ ေပတံႀကီးကလဲ တေမွာင့္။ အေတာ္ကို ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ ႏိုင္တယ္။ ဘတ္စ္ကား ၾကပ္တဲ့အခါ ျပႆနာ။ ဟိုလူ႔ ထိုးမိ၊ ဒီလူ႔ ခ်ိတ္မိနဲ႔။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတန္းေဖာ္ေတြကလဲ သမိုင္း၀င္းထဲ အေဆာင္ေတြကေန ေက်ာင္းထဲက အေဆာင္ေတြကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ အခန္းမွာ ထားၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ တႏွစ္ပတ္လံုးအတြက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အပ္ထားလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ႀကိဳ႔ကုန္း ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္း၊ အုတ္တံတိုင္းကို လူတကိုယ္စာေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လာတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူမွ ဦးလူေပါ မုခ္က မ၀င္ၾကဘူး။ အေဆာင္ေတြဆီသြားမွ အဲဒီက ၀င္တာ။ ဒါေတာင္ ေအေဆာင္၊ ဘီေဆာင္၊ ဂ်ီေဟာ၊ ျမသီရိေဆာင္ တို႔ကို သြားခ်င္ရင္ ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္ ေဘးေပါက္ကပဲ ၀င္ၾကတယ္။
မိုးတြင္းမိုးမ်ားတဲ့ အခ်ိန္ဆို ကားမွတ္တိုင္ကေန ေက်ာင္းအဆာက္အဦ(၁)ႀကီးဆီ ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ အေတာ္ခက္တယ္။ ၀င္ေပါက္က လူတကိုယ္စာ ေလာက္က်ယ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ မေရာက္ခင္ကဆို ဒီအေပါက္မွာ တေယာက္၀င္/ထြက္ ရင္ တခါလည္တဲ့ ဒလက္က တပ္ထားေသးတာ။
လူသြားလမ္းမွာ အုတ္နီခဲ၊ ကြန္ကရိျပား အက်ိဳးေတြကို ေျခေၾကာင္းလမ္း ေျခတလွမ္းစာမွာ တခု ခ်ခင္းထားေတာ့ ေ႐ွ႔လူလွမ္းတဲ့ ေျခလွမ္းအတိုင္း ေနာက္လူက ေစာင့္နင္းရတယ္။ မိုးထဲေလထဲမွာ ေ႐ွ႔လူက မလွမ္းရဲ လွမ္းရဲ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ လုပ္ေနလို႔ ေစာင့္ရတာ စိတ္မ႐ွည္ရင္ ေရထဲက ဆင္းေလွ်ာက္။ တခါတေလ ေရက ေျခမ်က္စိဖံုးတယ္။ ေရစီးလဲ သန္တဲ့အခါ သန္တယ္။ မိုးမ်ားရင္ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ လက္ကကိုင္ထားမွ။ မကိုင္ထားရင္ မေတာ္တဆ ရာဘာဖိနပ္က ေရစီးနဲ႔ အတူေမ်ာသြားလို႔၊ ဖိနပ္ေနာက္က အေျပး လိုက္ရတာ ခဏခဏ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ မိုး႐ြာရင္ ေက်ာင္းထဲကေရေတြက အဲဒီ လူတကိုယ္စာ အေပါက္ကေန လူေတြလိုပဲ အျပင္ကို တိုးထြက္တာ။
ကားမွတ္တိုင္မွာ လုပ္ထားတဲ့ ကားေစာင့္တဲ့ တဲက ဓနိမိုး ခေနာ္ခနဲ႔။ မိုးက ပက္ေသး။ ရု႐ွေတြ လက္ေဆာင္ေပးတုန္းက ဒီဘတ္စ္ကားေစာင့္ တဲကို ေမ့သြားပံုရတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လူမ်ားရင္ တဲကေလးက မဆန္႔ဘူး။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားတကာ့အမ်ားစုဟာ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ နယ္ကလာတက္သူေတြက အမ်ားစု။ ကားမွတ္တိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္စရာ က်ဥ္းရတဲ့အထဲ တခါတေလ ႏြားေခ်းပံုလဲ ေ႐ွာင္ရေသးတယ္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဦး႐ံုးမို၊ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ဦးလွ။ ဦး႐ံုးမိုပင္စင္ယူသြားေတာ့ ၿမိဳ႔ျပဌာနက ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းဦးလွ ထြက္သြားေတာ့ ဦးသက္လြင္ (ကေလာင္နာမည္-ေမာင္ေငြလိႈင္း) ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာဌာန၊ ဌာနမႉးက ပါေမာကၡ ဦးခင္ေအာင္ၾကည္။ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာဌာနက ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္သြားေတာ့ ဦးမင္း၀န္ ဌာနမႉးျဖစ္လာတယ္။
႐ု႐ွက ေဆာက္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကေလ မိုးယိုတဲ့ေနရာယို၊ မိုးသဲရင္ မိုးပက္လို႔ ေက်ာင္းထဲက အမိုးေအာက္ စၾကၤန္မွာေတာင္ ထီးနဲ႔ သြားရတယ္။ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ လူတိုင္းေပ်ာ္ ၾကတယ္။ ေရညႇိေတြက ေခ်ာၿပီး ေခ်ာ္လဲတာလည္း တဘိုင္းဘိုင္းပဲ။ LCR ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နားေနေဆာင္ေတာင္ မိုးသည္းရင္ အတြင္းဘက္ နံရံနား တိုးကပ္ေနမွ။
သမိုင္းေက်ာင္းေဆာင္၀င္းထဲက သဇင္၊ အင္ၾကင္း စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ေတြက ေဆာက္ၿပီးခါစ။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ၁၉၆၉မွာ ေက်ာင္းသူေတြ အဲဒီမွာ မေနရေသးဘူး။ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွ ကၽြန္းဆြယ္ပြဲ အတြက္ အားကစား႐ြာ လုပ္ထားလို႔ အားကစားသမားေတြ ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ ဂ်ီေဟာ၊ ျမသီရိအေဆာင္က တတိယႏွစ္နဲ႔ အထက္ ေက်ာင္းသူေတြ ေနၾကတယ္။
ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူေတြ က မေနာ္ဟရီလမ္းက အိမ္အိုႀကီးကို အေဆာင္လုပ္ထားတဲ့ မေနာ္ဟရီ အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ၿမိဳ႔မ မိန္းကေလးေက်ာင္း (အထက ၃ ဒဂံု)က ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာလဲ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔အတူ တခ်ိဳ႔ ေနရတယ္။ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းလာရင္ ေန႔ေက်ာင္းသူေတြ လိုပဲ ထမင္းဗူး ထည့္လာၾကတယ္။ အေဆာင္ဖယ္ရီ က မနက္ ေက်ာင္းတက္ ခ်ိန္ တခ်ိန္၊ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္ တခ်ိန္၊ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ႀကိဳပို႔ လုပ္ေပးတယ္။
ေယာက်္ားေလးေဆာင္ေတြလဲ ဒီလိုပဲ။ ဖယ္ရီေတြ ႐ွိတယ္။ ဖယ္ရီခ်ိန္ မဟုတ္ရင္၊ သမိုင္းဘုရားလမ္း မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး စဥ့္ငူေဆာင္အထိ တေမွ်ာ္တေခၚ ေလွ်ာက္ရတာ။ အုံုးေတာတို႔ ဒူးယားတို႔က ေတာ္ေသး တယ္။ အုတ္က်င္း ဘာတာ မွတ္တိုင္မွာဆင္း၊ ဘာတာတိုက္ေတြ ေဘးကျဖတ္၊ အုတ္တံတိုင္းကို အသာေက်ာ္ရင္ အုံုးေတာေဆာင္ေဘးကို ေပါက္တာပဲ။ အုတ္တံတိုင္းက လူတရပ္စာေတာင္ မျမင့္ပါဘူး။ ဘယ္သူက လုပ္ေပးထားလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ အုတ္တံတိုင္း ေပၚကေန ေက်ာ္ခြ တက္ ဆင္း ႏိုင္တဲ့ ေလွခါးကေလးနဲ႔။ ေလွခါးက ဆင္းလိုက္ရင္ ဘာတာဘက္ျခမ္းမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ လဖက္သုတ္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ကုန္စံုဆိုင္စတဲ့ ေစ်းတန္း႐ွိတယ္။ ေက်ာင္းသားထဲက တေယာက္ အဲဒီဘာတာေစ်းတန္း ကေလးမွာ ထမင္းစားရင္း ထမင္းဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ သမက္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၿပီး ေန႔စဥ္စားတဲ့ ထမင္းဘိုးေတာင္ ေပးစရာမလိုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ မမေလး ထမီဘိုးေလာက္ပဲ ဆက္သရတာ ေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းထဲမွာ ေယာက်္ားေလးေဆာင္က A-F ၆ ေဆာင္၊ မိန္းကေလး အေဆာင္ႀကီး တေဆာင္က G။ (မစႏၵာက ဂ်ီေဟာသူလို႔ ေရးေသးတယ္) ေက်ာင္းထဲက C Block စီေဆာင္ ေအာက္ထပ္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္၊ နားေန စာဖတ္ခန္းတို႔ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခန္းက ေရဒီယိုကလဲ တေန႔လံုး ဖြင့္ထားေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေရဒီယိုက သီခ်င္းသံကေလး တလြင္လြင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူသူ႐ွင္း႐ွင္းမွာ ေရဒီယိုသံက တလြင္လြင္နဲ႔။ လြမ္းစရာေလး။
ေအာ္.... မိုးတသဲသဲ၊ ႏြားေခ်းန႔ံ တသင္းသင္း၊ အာရ္အိုင္တီမွာ ေက်ာင္းတက္ရလို႔မွ ေပ်ာ္ခါစ႐ွိေသး၊ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ေတြကို ပိတ္လိုက္ ပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမည္။
၁၁၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉။
ကၽြန္ပ္၏ ဇာတိမွာ ယခုအခါ ရန္ကုန္တိုင္းဟုေခၚေသာ ဟံသာ၀တီစီရင္စု အေ႐ွ႔ဘက္ျခမ္း ပင္လယ္ ဟိန္းသံကို ၾကားရသည့္ ကြမ္းျခံကုန္း ျဖစ္ပါသည္။ မြန္တို႔ေဒသတြင္ လယ္လုပ္ရန္ အထက္အညာက ဆင္းလာၾကသည့္ အထက္သားမ်ား စုေ၀းေနထိုင္ရာ အရပ္တခု ျဖစ္ပါသည္။
တခါတုန္းက အဘိုးအိုတေယာက္ ကုန္းတခုေပၚတြင္ ကြမ္းစိုက္သည္ကို စြဲ၍ ဤ ကြမ္းျခံကုန္းအမည္ ျဖစ္လာသည္ဟု ပါးစပ္ရာဇ၀င္ဆရာတို႔က ေျပာသည္ကို ၾကားဖူးပါသည္။ ေရထ ရက္မ်ားတြင္ ပင္လယ္ေရႀကီး၍ ေရလႊမ္းေသာအခါ ေရမစြတ္ပဲ က်န္ေနေသာ ကုန္းမ်ားတြင္ ႐ြာတည္ေနၾကသျဖင့္ ျမန္မာလို 'ကုန္း' ပါသည့္ လက္ခုပ္ကုန္း႐ြာ၊ ကညင္ကုန္း႐ြာ၊ ကြမ္းျခံကုန္း႐ြာ စသည္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ ယင္းတို႔ မေပၚေသးမီ ေ႐ွးအထက္က မြန္လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း ေတာ္ကူး႐ြာ၊ ေတာ္ခရမ္း႐ြာ စေသာ ႐ြာမ်ားကို တည္ေထာင္ေနၾက ပါသည္။ 'ေတာ္' ဆိုေသာ မြန္စကားလံုးမွာ ျမန္မာလို 'ကုန္း' ကို ဆိုေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။
အနီးအနားတြင္ ကြမ္းျခံကုန္းဆိုေသာ ႐ြာတ႐ြာ ႐ွိသျဖင့္ ကၽြန္ပ္၏ ဇာတိ ကြမ္းျခံကုန္းကို သီးျခားသေဘာ ျပဳ၍ ေတာ္ပလြဲကြမ္းျခံကုန္းဟု ေခၚၾကပါသည္။ ေတာ္ပလြဲမွာ ကြမ္းျခံကုန္း႐ြာ၏ အနီး မရမ္းေခ်ာင္းကမ္းပါးေပၚတြင္ ႐ွိေသာ ေ႐ွးေဟာင္း မြန္႐ြာတ႐ြာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာလို ဥသွ်စ္ကုန္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေၾကာင္း သိခဲ့ရပါသည္။ အမွန္မွာ ကြမ္းျခံကုန္း႐ြာႏွင့္ ေတာ္ပလြဲ႐ြာ ဟူေသာ ႐ြာႏွစ္႐ြာမွာ အေ႐ွ႔အေနာက္ တန္းေနပံု ရပါသည္။ ကြမ္းျခံကုန္း႐ြာ၏ သုႆန္သခႌ်ဳင္းမွာ တိေလာက မွန္ကူသြန္းဘုရားႀကီးအနီး႐ွိ ေဗာဓိပင္ အနားတြင္ ႐ွိပါသည္။ ကၽြန္ပ္တို႔ ငယ္စဥ္က ဤေနရာကို တူးရာတြင္ ေခါင္းေသတၱာ အေဆြးမ်ားကို ေတြ႔၍ လူႀကီးသူမမ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်သည္ကို ၾကားဖူးလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ပ္တို႔ အရပ္တြင္ ခေလာက္ကိုးလံုး၊ ေတာ္ကိုးလံုး႐ွိသည္ဟု လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာပါသည္။ ခေလာက္ဆိုေသာ မြန္စကားလံုးကလည္း ကုန္းတမ်ိဳးကို ေဟာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ခေလာက္တရာ႐ြာမွာ ယေန႔တိုင္ အထင္အ႐ွား ႐ွိပါသည္။
ေတာ္ပလြဲကြမ္းျခံကုန္းမွာ အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကၽြန္ပ္၏ဇာတိ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ပ္တို႔ ဘိုးဘြား မိဘမ်ားမွာ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႔၏ လူအေနက်ဲေသာ ေတာင္ဘက္ကမ္းတြင္ ေနပါသည္။ လမ္းအေ႐ွ႔ဘက္ထိပ္တြင္ စစ္တေကာင္းကုလား ဒါဒါဆိုသူ၏ တံငါစခန္း ႐ွိပါသည္။ အေနာက္ဘက္ထိပ္တြင္ ဘာဘူေလး ဆိုသူ၏ တံငါစခန္း ႐ွိပါသည္။ သူတို႔၏ အမည္မွန္ကို မသိပါ။ သူတို႔သည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾက၍ သူတို႔၏ သားမ်ားမွာ ကၽြန္ပ္၏ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ပ္ဖခင္ဘက္က အဘိုးမွာ မရမ္း႐ြာသား ဦးၾကာဇံ ျဖစ္ပါသည္။ သူက ေလွသူႀကီး၊ စပါးပြဲစားပါ။ ကြမ္းျခံကုန္းတ၀ိုက္က စပါးမ်ားကို ၀ယ္၍ ေလွႏွင့္တင္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ပြဲစားႀကီး ဦးဘိုးသာ စသည္တို႔ထံတြင္ ေရာင္းပါသည္။
အဘိုးဦးၾကာဇံမွာ ဘြင္းဘြင္းေတြး၍ ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္သူဟု ဆိုပါသည္။ တခါေသာ္ ပြဲစားႀကီးက ေ႐ႊတိဂံုေစတီ ကုန္းေတာ္တြင္ တန္ေဆာင္းေဆာက္ရန္ စီစဥ္ပါသည္။ အဘိုးႏွင့္ ေလွသားမ်ားက ကၽြန္းတိုင္ႀကီးမ်ားကို ထူေပးရပါမည္။ မနက္ေနထြက္ၿပီ။ မထူရေသး။ ေနျမင့္ၿပီ။ မထူရေသး။ ေနပူလွၿပီ မထူရေသး။ ထိုအခါ အဘိုးက ပြဲစားႀကီးကို ထူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာရာ ေျမခံေကာင္းခ်ိန္ မေရာက္ေသး၍ မထူရေသးေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ အဘိုးက ေျမႀကီးကို တီခံတာပဲ။ ထူခ်င္တဲ့အခါ ထူတာေပါ့ ဟုဆိုလ်က္ ထူေပးလိုက္ေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။
အဘိုးသည္ ေစတီေတာ္ႀကီးကို အလြန္ၾကည္ညိဳပါသည္။ ေ႐ႊဆည္းလည္း လႉဖူးပါသည္။ ေ႐ႊျပားလႉဖူး ပါသည္။ သူ၏ ေနာက္ဆံုး ေမြးသားငယ္ကို ေမာင္ေ႐ႊျပား ဟူ၍ပင္ ေခၚပါသည္။ ကၽြန္ပ္ႏွင့္ အ႐ြယ္တူ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေအာင္ခ်စ္ဟု အမည္ ႐ွိပါသည္။
ဆည္းလည္းမွာ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္တြင္ ထိုးထြက္ေန၍ မိဘမ်ား လက္ညႇိဳးထိုးျပသျဖင့္ ျမင္ဖူးပါသည္။ တခါက ထီးေတာ္ကို အသစ္လဲ၍ ဆည္းလည္းမ်ားကို မွန္တိုက္တြင္ ျပထားစဥ္ ဆည္းလည္းေပၚ႐ွိ ကမၺည္းစာကို ကၽြန္ပ္ ကူးယူထားပါသည္။
ေတာင္ဘက္ကမ္းတြင္ အဘိုးစတင္ေနထိုင္ေသာအခါ အရပ္က သံုးရန္ ေသာက္ေရကန္တကန္ကို ႐ြာျပင္ဘက္ ကြင္းတြင္ထဲတြင္ တူးပါသည္။ ကၽြန္ပ္တို႔ မီေသာအခါ ကန္ေပါင္တြင္ ထန္းပင္မ်ား ႐ွိေနသည္ကို မွတ္မိေနပါသည္။ ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ ေတာ္ခရမ္း႐ြာအၾကား ေပတရာ လမ္းမေပၚတြင္လည္း ေရကန္တူး၍ ဇရပ္ေဆာက္ကာ ခရီးသြားမ်ား အပန္းေျဖနားေနရန္ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ဤေနရာတ၀ိုက္တြင္ အဘိုးပိုင္ လယ္ေျမ ႏွစ္တံုးထြန္၊ သံုးတံုးထြန္ေလာက္ ႐ွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အဘိုး၏ ရာပါေလွႀကီး ဆိုက္ကပ္ထားရာ ကြမ္းျခံကုန္းေခ်ာင္းအေၾကာင္းကို ေျပာပါဦးမည္။ ဤေခ်ာင္း မွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္၏ ထံုးစံအတိုင္း ေရတက္ေရက်႐ွိေသာ ေခ်ာင္းျဖစ္ပါသည္။ ေခ်ာင္းနေဘးတြင္ ငါးတန္ ပိန္းေတာမ်ား၊ ခရာဆူးေတာမ်ား ႐ွိပါသည္။ ယင္းေတာမ်ားကို ခို၍ ေႁမြစိမ္းၿမီးေျခာက္မ်ားက အပင္မ်ားတြင္ ေနပါသည္။ အဆိပ္ျပင္းေသာ ဂ်ပ္ေႁမြႏွင့္ အဆိပ္ကင္းေသာ ကနကုတ္တို႔က ေရထဲတြင္ ေနၾကပါသည္။ ဂ်ပ္ေႁမြမွာ အဆိပ္႐ွိေသာ အစြယ္မ်ား အျပင္ထြက္ေန၍ ယင္းအစြယ္မ်ား ျခစ္မိလွ်င္ အဆိပ္တက္ကာ အိပ္ခ်င္လာပါသည္။ အိပ္ေသာအခါ မထေတာ့ပဲ ေသပြဲ၀င္တတ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ဂ်ပ္ေႁမြအဆိပ္သင့္သည္ဟု သိလွ်င္ ခရာျမစ္ကို ၀ါးစားပါက အဆိပ္ေျပသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ခ်ံဳမ်ားထဲတြင္ ေရၾကက္မ်ား၊ ကရကြက္မ်ား ေနပါသည္။ သူတို႔ ေအာ္သံကို ၾကားေနရေသာ္လည္း သူတို႔ကို ျမင္ဖို႔မွာ မလြယ္ပါ။ ေလွႏွင့္ တက္ႏွင့္ သြားခိုက္တြင္မူ ေရစပ္၌ အစာ႐ွာေနသည္ကို ျမင္ရႏိုင္ပါသည္။ ငယ္စဥ္က ကၽြန္ပ္တို႔ ကစားေဖာ္မ်ား ေဘာက္တူႏွင့္ ေရစုန္ေရဆန္ေမ်ာကာ လိုက္ၾကည့္၍ ျမင္ဖူးပါသည္။
ေခ်ာင္းထဲတြင္ ကၽြန္ပ္တို႔ မၾကာခဏ ေရကူးကစားၾကပါသည္။ ေရမကူးတတ္ေသးလွ်င္ ဓနိေဖာင္ကို စီး၍ ကူးပါသည္။ ကုန္းေပၚတြင္မူ ကၽြန္ပ္တို႔ လူစံုလွ်င္ သစ္ပင္ရိပ္၌ ဒီထိုးတြတ္ထိ္ုး ကစားၾကပါသည္။ ေဂၚလီပစ္ကစားၾကပါသည္။ ေမ်ာက္ပန္းလွန္ ကစားၾကပါသည္။
မိုးစဲေလေသာအခါတြင္မူ ႐ြာျပင္ထြက္၍ စကၠဴစြန္ (ေလတံခြန္) လႊတ္ကစားၾကပါသည္။ သၾကၤန္အတြင္း၌ ကား ေရကစားၾကပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးေရပက္႐ံုမွ်မက ၀ါးကိုလုပ္ေသာ ႁပြတ္ႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ကာ ေရပက္ၾကပါ ေသးသည္။ သၾကၤန္ထမင္းလည္း စားၾကပါသည္။ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္တြင္မူ မီးထြန္းၾက၊ မီးပံုးလႊတ္ၾက၊ ပစၥည္း၀ွက္ ကစားၾကပါသည္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္တြင္မူ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ က်င္းပ၍လူငယ္မ်ားက ကၾက ခုန္ၾက ယိမ္းပြဲလုပ္ၾကပါသည္။ အထက္ပါအေၾကာင္းတို႔ကို အႏုစိတ္ ေရးရပါမူ လက္အန္ေသမည္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ေက်းလက္ေတာ႐ြာ ထံုးစံသည္ အလြန္က်ယ္ေျပာပါေပသည္။
အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ပ္သည္ ေလာကဓတ္ေက်ာင္းသို႔ သြား၍ အတန္းစာ သင္ရပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား၍ ဘာသာေရးစာမ်ားကို နားေထာင္က်က္မွတ္ရပါသည္။ ေဘာေဒ၀ပုတၳာ၊ အိုနတ္သား စသည္ျဖင့္ က်က္မွတ္ရင္း သာသနာေရးဘက္တြင္ စိတ္ညႊတ္ခဲ့ရပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ကစားေဖာ္မ်ားစုမိလွ်င္မူ အကစားမပ်က္ အကြက္လည္ေအာင္ ကစားၾကပါသည္။ လူႀကီးမ်ား မ်က္စိေနာက္ေအာင္ ေဆာ့ၾကပါသည္။ နဖူးျပဲ ဒူးကြဲ၍ နႏြင္းလိမ္းရသည္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္စ တေစၦအပမီ၍ ေခါစာပစ္ရသည္လည္း ႐ွိပ္သည္။ ေခါစာလာစားသည့္ ေခြးကို ေစာင့္ၾကည့္ရ သည္မွာလည္း တေမာပင္။
ဤကေလးဘ၀ က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနတို႔သည္ ကၽြန္ပ္ႀကီးလာေသာအခါ ေမာင္ေခြးဖို႔ ကဗ်ာမ်ားအတြက္ အဟာရေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
မင္းသု၀ဏ္။
[စာအုပ္ေလာက မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။]
အမ်ိဳးသားေရး ႏိုးၾကားမႈသည္ ရန္ကုန္ ယူနီဗာစီတီအက္ဥပေဒကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အမ်ားစု ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား (အခ်ိဳ႔ေဒသတြင္) မူလတန္းေက်ာင္းသား မ်ားပင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသားပရိသတ္တို႔က တခဲနက္ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည့္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ပညာေရး အေရးေတာ္ပံုတရပ္မွ စတင္ေပၚေပါက္သည္။ ထိုပညာေရးကိစၥမွ အစျပဳ၍ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ေသာ ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းမႈႀကီးတရပ္ ထြန္းကားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းဆရာတို႔က ထိုအမ်ိဳးသားေရး ဆိုင္ရာ ဥႆဟႀကီးကို တႏိုင္ငံလံုး၏ အမ်ိဳးသားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟူ၍ အသိအမွတ္ ျပဳၾကသည္။
ထိုေခတ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ယခုေခတ္၌မူ လူပ်ိဳေပါက္ အပိ်ဳေပါက္တို႔ကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရကို မွီး၍ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဟု ေခၚၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဆိုသည္မွာ တဆယ္ကို ေက်ာ္သလား၊ ႏွစ္ဆယ္ကို ေက်ာ္သလား၊ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္ကို ေက်ာ္သလား အတိအက် မသိပါ။ အားလံုးေရာေက်ာ္ ျဖစ္ေန၍ အသက္တရာ မျပည့္ေသးလွ်င္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဟူ၍ မွတ္ယူရန္ ႐ွိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစကားမ်ားမွာ ဦးလွႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ပါ။ မည္သူႏွင့္ဆိုင္သည္ဟုလည္း ေျပာရန္မ႐ွိပါ။ စာေရးရာ၌ စာလံုးေရမ်ားေအာင္ သက္သက္မဲ့ ကေလာင္႐ွည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေျပာခ်င္ေသာ စကားမွာ ထိုအ႐ြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူငယ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားေရးကို ေဆာင္႐ြက္လိုေသာ စိတ္မ်ား ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ရင္ထဲမွ ေငါထြက္လာသည္ကို ေရးလို၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဦးလွသည္ အတြင္း၀န္႐ံုးမွာ စာေရးႀကီးအလုပ္ကို လုပ္ေနေသာ ဦးသိန္းဆိုသူႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ အလြန္ထင္႐ွားေသာ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္း၌ ငယ္စဥ္က ပညာသင္ယူခဲ့ သျဖင့္ အဂၤလိပ္လို အေရးအေျပာ ႏွစ္ရပ္စလံုး၌ ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ အလုပ္လုပ္ရာ၌ တိက်မွန္ကန္ ေသာ ဓေလ့႐ွိျခင္းေၾကာင့္ အတြင္း၀န္႐ံုး၌ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ဦးလွကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ နာမည္ႀကီးေသာ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္း၌ စတင္ ပညာသင္ယူခဲ့ေလရာ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာစာ အေရးအသား သင့္တင့္ေကာင္းမြန္ သည့္အျပင္ ေက်ာင္းသားတို႔ ၀ါသနာအေလ်ာက္ ေဆာင္႐ြက္တတ္ေသာ စည္းကမ္းနည္းလမ္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္သည္ဟု ထင္႐ွားသည္။
ထိုသူႏွစ္ေယာက္သည္ ပူးတြဲ ပူးတြဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္သား အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ မွန္မွန္လာၾကသည္။ အစိုးရေက်ာင္းသားႏွင့္ "ေန႐ွင္နယ္" (တိုင္းရင္းသား) ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဟု အမ်ားက ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဘယ္ေက်ာင္းက ထြက္ထြက္ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေပါင္းသင္းတတ္ၾကသည္မွာ ေယဘူယ်ျဖစ္သည္။ အစိုးရ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္၌ "ေတာ္" ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားတို႔က ျမန္မာစာတြင္ ရတုကို စပ္ဆိုႏိုင္သည္အထိ "ေတာ္" ၾကပါသည္။ "ေတာ္" သူ ေက်ာင္းသားခ်င္း ေပါင္းသင္းၾကပံုမွာ ညီအစ္ကိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသိန္းႏွင့္ ဦးလွတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာပံုမွာ အလြန္ထူးပါသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္က လူထုမ်ားအေ႐ွ႔မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သည္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာစကား ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံံ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေျပာတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွစ၍ လူထုေ႐ွ႔တြင္ စကားေျပာနည္းကို ေလ့က်င့္သင့္ေၾကာင္း၊ ငယ္စဥ္ကစ၍ ဤကဲ့သို႔ ေလ့က်င့္ရလာလွ်င္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၌ ေကာင္းမြန္၍ စီးပြါးေရးလုပ္လုပ္၊ အစိုးရအမႈထမ္းလုပ္လုပ္၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လုပ္ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုေၾကာင့္ ေက်ာင္း၌ စကားအေျခအတင္ေျပာေသာ အသင္းမ်ားကို တည္ေထာင္သင့္ ေၾကာင္း၊ အေျပာအဆို ကၽြမ္းက်င္ေသာအခါ တဆင့္တက္၍ ေက်း႐ြာျပဳျပင္ေရး အပါအ၀င္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကို စနစ္တက် ေဆာင္႐ြက္သင့္ေၾကာင္း၊ ေက်းလက္ကို စနစ္တက် ထူေထာင္ႏိုင္ပါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္ေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ႏိုင္နင္းစြာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေဟာေျပာၾကပါသည္။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ဆိုသည္မွာ ပထမစည္း႐ံုး စတြင္ လူငယ္ေလးငါးေယာက္ခန္႔ စည္း႐ံုးရမည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားစနစ္ႏွင့္ စတင္ ေဆာင္႐ြက္ရမည္ဟု ဦးသိန္းက ေဟာပါသည္။
ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသားေက်ာင္းမွာ စကားအေျခအတင္ေျပာေသာ အသင္း႐ွိၿပီး ျဖစ္၍ ေက်းလက္ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းကို ဦးသိန္းႏွင့္ ဦးလွတို႔က အာ႐ံုစိုက္၍ တီထြင္ေဆာင္႐ြက္ေပးရန္သာ လိုသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဦးသိန္းက ဦးေဆာင္၍ ဦးလွက ေဆာ္ၾသေပးလွ်င္ လုပ္ငန္းထြန္းကားလာလိမ့္မည္ဟု ၿမိဳ႔မေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ေျပာၾကား သည္။ မၾကာမီ စာေပးစာယူစနစ္ျဖင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ေသာ ကလပ္ဟု ေပၚေပါက္လာသည္။ ၿမိဳ႔မတိုင္းရင္းသားေက်ာင္း သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာ႐ံုမက အျခားအိႏၵိယတိုင္းရင္းသားမ်ား ထူေထာင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ အသင္းသားမ်ား စုစည္းမိၾကေသာအခါ လူငယ္မ်ားသည္ ကလပ္ကို တိုးခ်ဲ႔လာၾကေသာေၾကာင့္ ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႀကီး၏ အခန္းတခုကို ငွားရမ္းၿပီးလွ်င္ မူလကလပ္ကို ဖ်က္သိမ္း၍ လူငယ္မ်ား ႀကီးပြါးေရးအသင္းကို တည္ေထာင္ၾကသည္။ ထိုအသင္း၏ အာေဘာ္ကို လူအမ်ား နား လည္ေအာင္ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို ထုတ္ေ၀ရန္ အသင္းႀကီးက ဆံုးျဖတ္ရာ ဦးလွက မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ေရးကို တာ၀န္ယူသည္။
ဦးသိန္းသည္ လူငယ္မ်ားႀကီးပြါးေရးအသင္း၏ ဖခင္ဟု ဆိုေလာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ႀကီးပြါးေရးဦးသိန္းဟု အမ်ားက ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀လိုက္ေသာအခါ ဦးလွကိုလည္း ႀကီးပြါးေရးလူငယ္ပရိသတ္တို႔က "ႀကီးပြါးေရးဦးလွ" ဟူေသာ "ဘြဲ႔" ကို ခ်ီးျမႇင့္သည္။
ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္း ထြက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မူလအသင္းသားတဦး အျဖစ္ျဖင့္ ထိုမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ကဗ်ာမ်ား စသည္တို႔ကို ေရးသားခဲ့သည္။ ေနာင္ေသာအခါ ၿမိဳ႔အုပ္အျဖစ္ျဖင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သို႔ လွည့္လည္အမႈထမ္းစဥ္၊ မင္းမႈထမ္းဘ၀၏ သေဘာႏွင့္ သ႐ုပ္ကို ေဖာ္ေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ရယ္ဖြယ္မ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။ မ်ားစြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ရည္႐ြယ္သလို ရယ္ၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ေစာင္းေျမာင္းေရးသည္ဟု မွတ္ယူၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာေပါက္စ သည္ စာေရးျခင္း၌ အကင္းမပါးပါ။ မခံခ်င္တတ္ေသာ ေျမတိုင္းစာေရးကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို ရန္ေတြ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မသျဖင့္ ၿမိဳ႔အုပ္မင္းသည္လည္း ကဗ်ာမစပ္ရေတာ့ပါ။ ဒုတိယကမၻယစစ္ ျဖစ္ေသာအခါ ပါးလ္ဟာဗာ ဗံုးၾကဲေသာေန႔တြင္ ခြင့္ရက္႐ွည္ရသျဖင့္ ေတာင္ကုပ္မွ ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္႐ြာသို႔ မိုင္ ၁၁၀ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီးမွ သေဘၤာစီး၍ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဗ႐ုတ္သုကၡျဖစ္ေနတုန္း ထိုအခါက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ျဖစ္ေသာ ႀကီးပြါးေရး ဦးလွသည္ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚအမာႏွင့္အတူ မႏၱေလးမွာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ မဆံုမိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရသကဲ့သို႔ မိမိလည္း လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၿပီး၊ ရန္ကုန္သတင္းစာ၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ထမ္း႐ြက္ေနစဥ္၊ လူထုဦးလွ ဆိုသူတေယာက္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ သတင္းစာဆရာအသင္းက တာ၀န္ေပးသျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ထံ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံုရပါသည္။
စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားသမွ်ကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာမွ ျပန္၍ေတြးေနရသျဖင့္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ မွားခ်င္မွားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထိုစဥ္က မွားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးလွ ေထာင္ထဲေရာက္ေန ေသာေၾကာင့္ စိတ္ညႇိဳးငယ္ေနလိမ့္မည္ဟု မွားမွားယြင္းယြင္း ထင္ျမင္ခဲ့၏။ ဦးလွႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ လား.. လား... ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဘာလံုးကို ရင္၀ယ္ပိုက္၍ သူ႔အေဖာ္ ေဘာသမားမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့ကို ရယ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ သူက ယခုကဲ့သို႔ ေဘာလံုးႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခြင့္ ရေသာေၾကာင့္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းလ်က္ ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြန္၀မ္းသာသြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ "ဒီလို တခါပဲ ၀မ္းသာပါ ရေစ" ဟု စိတ္တြင္ ေအာက္ေမ့ပါသည္။
ထိုေခတ္က မႏၱေလးမွာ ထုတ္ေ၀ေသာ လူထုသတင္းစာကို ျမန္မာလူထုက ေလးစားပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ကြန္ျမဴနစ္ဆန္သည္ဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ ဦးလွသည္ ဟိုဘက္ သည္ဘက္ လိုက္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာမ်ားသည္ မႏၱေလးအာေဘာ္ကို နားလည္လိုလွ်င္ လူထုကို ဖတ္ၾကရပါသည္။ တစတစႏွင့္ လူထု သတင္းႀကီးလာေသာအခါ "ႀကီးပြါးေရး" ဘြဲ႔ အလိုလို ေပ်ာက္ၿပီးလ်င္၊ "လူထု" ဟူေသာဘြဲ႔သည္ အလိုလို ေရာက္လာသျဖင့္ "လူထုဦးလွ" ဟု တြင္လာျပန္သည္။ ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခု ကၽြန္ေတာ္က ဦးလွအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ဂုဏ္ျပဳေသာ အခမ္းအနားတြင္ "ႀကီးပြါးေရး လူထုဦးလွ" အေၾကာင္း စာတမ္းေရးသား ေပးပို႔ လိုက္ပါသည္။
ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးအို အဖြားအိုမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဇရာပိုင္းမွာ ႐ွိေနေသာ္လည္း ဦးလွ ေဒၚအမာတို႔ကို အျမဲသတိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုတိယသားျဖစ္သူ အင္ဂ်င္နီယာသည္ မၾကာခဏ မႏၱေလးကို သြားရပါသည္။ သူသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က စကား တခြန္း ႏွစ္ခြန္းမွာ လိုက္သည္။ ေဒၚအမာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံ စကား တခြန္း ႏွစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးေလ့႐ွိသည္။ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚအမာသည္ ဦးလွႏွင့္အတူ "လူထု" ကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ "လူထုေဒၚအမာ" ဟူေသာ "ဘြဲ႔" သည္ အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ထြန္းလ်က္ ႐ွိပါသည္။ ဤတေခါက္ ကၽြန္ေတာ့္သား မႏၱေလးမွ ျပန္လာေသာအခါ လူထုေဒၚအမာသည္ သူ႔သား အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၍ အလြန္၀မ္းသာလ်က္ ႐ွိပါသည္ဟု ၀မ္းပန္းတသာ သတင္းေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္၀မ္းေျမာက္ ရပါသည္။ စကားစပ္မိေသာေၾကာင့္ "လူထုေဒၚအမာသည္ သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႐ွိပါေစသတည္း" ဟု ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။ ေကာင္းေသာအၾကံ၊ ေကာင္းေသာစကား၊ ေကာင္းေသာအလုပ္တို႔သည္ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါေစ။
ေမာင္ထင္
၈- ၆- ၉၉
[ႀကီးပြါးေရးတိုက္ထုတ္ 'ႏွစ္ ၉၀ ျပည့္ လူထုဦးလွ' ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ ဇြန္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါ တယ္။]
It is a little over 5 years since he had left this mundance world leaving behind his loved ones and his beloved people. But usual with his personality of his calibre he was well remembered and well commemorated. He was too much of a heavy weight to be easily forgetten. He was indeed physicaly a heavy weight and also a heavy weight in media and literary field. This was well accepted throughout his corner and throughout his life. But there are many who did not realise that he also was a heavy weight in revolutionary and political movements of our country.
Since his youthful days, he was in the forefront of Burma's political renaissance care 30's and 40's. He participated in every anticolonial movements, political and cultural as well. He was always at the progressive side. He was always seen together with progressive young men. He was also an active supporter of the antifacist resistence and after the war he was a founding member of the AFPFL Front.
After Burma gained her independence, he fully devoted his life in media and literary world. Although he had a heavy responsibility as a founder publisher and editor of a highly respected newspaper, he had never failed to fill the gap in the litarary field. He wrote many books for the children and adults as well. His Folks Tales series were not merely series of bed-side tales for the children. They were Laboriously collected, compiled and publisshed with the nobel aims of acheiving mutual understanding and respect among many indigneous races of the country. His prison series were among the best of that calibre ever written, much much better than world famous Nehrus' Letters. They were full of life, terribly realistic, highly humanistic and exceptionally compassionate. Compassionate is the trade mark of him. We could him a compassionate uncle who always tolerated with understanding and far-sightedness, the aggressiveness of the angry young revolutionaries. The young revolutionaries mistook his far-sightedness and torlerance as ineptness. Some even thought that he as just a conservative reformist. They totally forgot about the fact that many if not the most of the present day leading progressive writers and poets were nurtured and guided and promoted by him.
The years between 60's and 70's were years of wars- aggressive wars and resistant wars, oppressive wars and revolutionary wars. The whole world at the brink the 3rd World War. At that time, we youngsters thought that every revolutionary must hold arms and we did not pay high regard to anyone who never hold arms. At that time we never thought about the fact that our ideal revolutionary writer Lu HSun had never in his entire life held arms as a weapon for his revolutionary activities. And yet he was called a flag-bearer of the Chinese revolution, by a person no other than Moa Tse Tung himself.
We youngsters are reluctant to accept him as a revolutionary. Indeed he was a great revolutionary, but he was not a revolutionary of common sense. He was a revolutionary with a Saint's heart. We mistook his generous words and mild manners and his farsightedness as conservative. And yet we all loved him as an uncle. But among ourselves we just thought him as a revolutionary Saint- a saint but revolutionary. We did not believe at that time a saint even though revolutionary might not be a fellow- traveller up to the end of revolution.
But he in fact was not a revolutionary Saint. As the saying goes "actions speak louder than words" his work and his deeds in every sphere of our country's political and literary field vividly showed that he was a saintly revolutionary but not a revolutionary Saint.
Ludu Sein Win
[လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ- ဒုတိယတြဲ၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
က်ေနာ့္အေမ ဆံုးၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ ပထမဆံုးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ က်ေနာ္အေမ့ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး၊ အက္စ္ဘီနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ လာဖမ္းတဲ့ၾကားက ထြက္ေျပးခဲ့ပံုကို ေရးခဲ့ၿပီး ေဆာင္းပါးကို ဒီလို အဆံုးသတ္ထားပါတယ္-"ညမွာ မႏၱေလးၿမဳိ႔က ခြာၿပီဆိုေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ဖက္ အာ႐ံုလွည့္မိပါတယ္။ ပထမဆံုး ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာက မာတာပီတုဂုေႏၱာ အနေႏၱာ ဆိုတာပါပဲ။"
က်ေနာ္ ဆက္ေရးပါမယ္။ ဒါလည္း အခုမွ ေရးႏိုင္တာမို႔ပါ။
အိမ္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တညလံုး ခရီးႏွင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ စဥ္းစားနည္းက မႏၱေလးၿမဳိ႔ နယ္နိမိတ္ထဲကေန အျမန္ဆံုးထြက္ခြာဖို႔၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေဒသထဲ၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ပါတီရဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေဒသတခုခုထဲကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အတြက္ ဘာမွ ေတြေဝေနစရာ၊ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနစရာ မ႐ွိပါဘူး။ ရဲ မင္းျဖစ္ ဆိုတဲ့လမ္းကိုပဲ လိုက္ရေတာ့မွာပါ။
က်ေနာ္ ဒီလိုထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အတြက္ ေထာက္လွမ္းေရးဟာ အင္မတန္ အခဲမေၾက၊ အေသ႐ွာလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို တြက္မိလို႔ က်ေနာ္တို႔ ယူဂ်ီက လူေတြပို႔ေနတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းလမ္းကို အသံုးမျပဳပဲ သြားေနက်၊ သံုးေနက် မဟုတ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ေက်ာက္ဂူေဒသ (၁ဝ၈စစ္ေဒသ) ကို ရည္မွန္းခ်က္ထား ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ေနာက္တေန႔ ညေနေစာင္း (၃၁-၈-၇၆) မွာ ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေဘာ့လံုးေလာကမွာ အင္မတန္ခင္ခဲ့တဲ့ ကိုေတာ္ဝင္း ပါလာပါတယ္။ သူက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘာမွမသိ၊ ဘာမွလည္း စိတ္မဝင္စား၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ဖူးသူပါ။ က်ေနာ္ အကူအညီ လိုတယ္ဆိုလို႔ အကုန္စီစဥ္ၿပီး လိုက္ပို႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းေတြ႔တဲ့ တကၠစီ ဆရာတေယာက္ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ လမ္းေပၚမွာ ၾကာၾကာရပ္ေနရင္ တေယာက္ေယာက္က ေတြ႔သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ "ေခါင္းတေခါင္းလံုးျဖဴေနတဲ့ တကၠစီ ေမာင္းတဲ့ ဦးထြန္းျမင့္ေလးအိမ္ကို သိသလားဗ်။" မသိဘယ္သူ ႐ွိပါ့မလဲ။ က်ေနာ္႐ွာတဲ့ ဦးထြန္းျမင့္ေလး ဆိုတာက ႐ွမ္းျပည္နယ္ရဲ႔ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ဒီဖက္ ႏိုင္ငံေရးမွာ အင္မတန္တက္ႂကြ၊ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ျဖစ္ေပၚေရးမွာလည္း အေရးပါတဲ့ အခန္းက ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ အာဏာသိမ္းေတာ့ ေစာ္ဘြားေတြနဲ႔အတူ အဖမ္းခံရၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းက ရန္ၫိႈးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွ လႊတ္ေပးတာခံရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပဲ သူ႔ ေခါင္းတေခါင္းလံုး ျဖဴသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔အိမ္ကို က်ေနာ္ေ႐ြးရတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပသင့္တယ္ထင္လို႔ နည္းနည္းေရး ျပပါ့မယ္။ ပထမဆံုး စေရးသင့္တာက သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုရဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ေႏွာင္တဲေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ပါ။ က်ေနာ့္အဖြားနဲ႔ ႀကီးေဒၚက ေဆးလိပ္လုပ္ငန္း လုပ္သူေတြဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္မွာ တခုတည္းေသာ သနပ္ဖက္ထြက္ရာ ေဒသျဖစ္တဲ့ ႐ွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္မ်ား ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သနပ္ဖက္ ပြဲစားႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးသူ တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးခြန္ထီးတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ွမ္းျပည္နယ္က လူေတြဟာ ဘုရားဖူး အပါအဝင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မႏၱေလးကို မၾကာခဏ ဆင္းလာေနၾကတာပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အသြားအလာေတြမ်ား၊ ကိုယ့္အိမ္သူတည္း၊ သူ႔အိမ္ကိုယ္တည္းနဲ႔ ပိုရင္းႏွီးလာၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးခြန္ထီးလို လူေတြကတဆင့္ လူထုေမာင္ႏွံဟာ ႐ွမ္းျပည္နယ္က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးလာခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အရင္းႏွီးဆံုးက လူထုသတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္သြားတဲ့ သူရ(႐ွမ္းျပည္) ေခၚ ဦးထြန္းေဖနဲ႔ ဦးထြန္းျမင့္ေလး တို႔ လို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ဦးထြန္းျမင့္ေလးနဲ႔ သူ႔ဇနီး ေဒၚ(ေဒၚ)ေစာအုန္းၾကဴတို႔ မိသားစုဟာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု အဖို႔ သာမန္ေဆြးမ်ိဳးထက္မက ရင္းႏွီးတဲ့ မိသားစုတစု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဦးထြန္းျမင့္ေလး ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ကာလေတြမွာ ေဒၚေဒၚေစာအုန္းၾကဴဟာ ႏွစ္စဥ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ ကေလးေတြကို ေခၚၿပီးမႏၱေလးကို ဆင္းလာေလ့ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ကေလးေတြဟာ က်ေနာ့္ထက္ နည္းနည္းငယ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းက အစားအစာေတြကိုလည္း ေဒၚေဒၚက မွန္မွန္ပို႔ေပးေလ့ ႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေန႔ခင္း ၃နာရီ၊ ၄နာရီ ေလာက္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ေမမန္းကားႀကီး ရပ္ပဟဲ့ဆိုရင္ ကားေပၚက သူတို႔မိသားစုေတြ ဆင္းလာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ပို႔လိုက္တဲ့ ေခါပုတ္၊ ေထာပတ္သီး၊ သဇင္ပန္း စတာေတြ ယူလာတာပါပဲ။ ပို႔လာတာက နည္းနည္း မဟုတ္ပါ၊ ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္နဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေလးဦးထြန္းျမင့္ ေထာင္ကထြက္လာတာ ၂ႏွစ္-၃ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ေဒၚေဒၚေစာအုန္းၾကဴက ေတာင္ႀကီးကေန တမင္တကာ လာေတြ႔ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ တံခါးေပါက္မွာရပ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြစီးက်ရင္း ျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚ့ပံုဟာ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲက မထြက္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို အဲဒီလို တမင္လာေတြ႔ၿပီး မ်က္ရည္က်သူေတြရဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ဦးက ေက်ာက္ဆည္က (သခင္တင္ေ႐ႊ႔ဇနီး) ေဒၚျမရီနဲ႔ ေ႐ႊဘိုေဒၚမိမိႀကီးပါ။ သူတို႔သားေတြက က်ေနာ္နဲ႔ အင္မတန္ကိုရင္းတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေလးဦးထြန္းျမင့္၊ ေဒၚေစာအုန္းၾကဴတို႔အိမ္ကို က်ေနာ္သြားတဲ့ တျခားအေၾကာင္းရင္းတခုက သူတို႔ရဲ႔ ဒုတိယသားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ညီညီ (နာမည္ရင္းက စိုင္းေဇယ်ေအာင္) ဟာက်ေနာ္ေထာင္ထဲမွာ ႐ွိတုန္းက ရလလဖအဖြဲ႔ရဲ႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲကို လိုက္သြားၿပီး ဆီဆိုင္ကားလမ္း တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားခဲ့ ပါတယ္။ သူဦးစီးတဲ့ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ရန္သူအားလံုးကို ေခ်မႈန္းၿပီးလို႔ တိုက္ပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္က်မွ စစ္ေျမျပင္ကို တက္႐ွင္းတုန္းမွာ ဒဏ္ရာနဲ႔လဲေနတဲ့ ရန္သူစစ္သားတေယာက္က လဲေနရာကေန ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေလာက္ တယ္လို႔ မွန္းၿပီးပစ္လိုက္တာနဲ႔ က်ဆံုးသြားတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအစဥ္အလာႀကီးတဲ့ ဦးေလးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ လမ္း႐ွာေပးမယ္လို႔ ယူဆၿပီး သူတို႔ဆီကို တန္းေျပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူတို႔ကို အေျခအေနအားလံုး ေျပာျပၿပီး က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေဒၚေဒၚ မ်က္ရည္မက်အားေတာ့ပါဘူး။ ခ်က္ျခင္းပဲ က်ေနာ့္အတြက္ ထမင္းခ်က္ပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးကေတာ့ အျပင္ကိုထြက္သြားၿပီး အဆက္အသြယ္၊ နည္းလမ္း ႐ွာေဖြပါတယ္။
သိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ညေမွာင္ကာစမွာပဲ ဦးေလးျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ "ရၿပီကြာ၊ မင္းမနက္ဖန္ ထြက္ရမယ္" တဲ့။ ဘယ္ကိုလဲလို႔ က်ေနာ္က အားတက္သေရာ ေမးလိုက္ေတာ့ "နက္ဖန္မွာ ပအို႔အမ်ိဳးသား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ဦးေက်ာ္စိန္တို႔ဆီကို သြားမယ့္ စိတ္ခ်ရတဲ့ လူၾကဳံ႐ွိတယ္။ မင္းကိုသူက ဦးေက်ာ္စိန္ဆီကို ေခၚသြားလိမ့္မယ္" တဲ့။
"ဟာ၊ အဲဒီအဖြဲ႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ပါတီနဲ႔ တိုက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ပဲ၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ" လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး ျပန္ေျပာ လိုက္ေတာ့
သူက-
"မင္းကလည္းကြာ။ ကိုေက်ာ္စိန္ပဲ၊ တျခားလူမွတ္လို႔။ သူက ဦးလွေဒၚအမာသားကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြ။ သူမႏၱေလး ေထာင္ထဲမွာ ေနရတုန္းက မင္းတို႔အိမ္က အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြကို သူမေမ့ပါဘူးကြ၊ မင္းအဲဒီမွာ အရင္သြားေန၊ ေနာက္မွ မင္းသြားခ်င္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေဒသကို သြားႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ အဆက္႐ွာၿပီး ဆက္ေပးမယ္" လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါးဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္း
(ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္ေလး ႏွင့္ဇနီး ေဒၚေဒၚေစာအုန္းၾကဴ)
ဦးေက်ာ္စိန္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနေတာ့ က်ေနာ့္အေမက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ ေထာင္ဝင္စာသြား ေတြ႔ေလ့႐ွိပါတယ္။ ေနာက္ ဦးေက်ာ္စိန္ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ သူ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို မျပန္ခင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ၃-၄ ည အိပ္သြားတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။ သူက အသားျဖဴျဖဴ၊ နဖူးက်ယ္က်ယ္၊ စကားနည္းနည္းပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဒီအစီအစဥ္ အတည္ျဖစ္ သြားပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွထူးထူးေထြေထြ စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ သြား႐ိုးသြားစဥ္ခရီး၊ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ အလုပ္လို သေဘာထားၿပီး လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက က်ေနာ့္ကို ေစာေစာအိပ္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ ကလည္း ဒိအရင္တညက လံုးဝမအိပ္ခဲ့ရတာမို႔ အိပ္ရာေပၚတက္လွဲလိုက္တာ မနက္မွာ သူတို႔လာႏိႈးမွ ႏိုးပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေဒၚက ညတုန္းက သူခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဧရာမလြယ္အိတ္ႀကီး တလံုးကို လာေပးပါတယ္။ အလြယ္တကူ ႐ွိတဲ့ မီးခိုးေရာင္ဖ်င္စနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတာပါ။ အဲဒီေခတ္က အခုလို ဘက္ခ္ပက္ခ္ (ေက်ာပိုး အိတ္ေတြ) မ႐ွိေသး၊ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။
ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေဒၚေဒၚကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူမ်က္ရည္က်တာ၊ ဝမ္းနည္းစကားေတြ ေျပာတာေတြ မျမင္ခ်င္လို႔ပါ။ ဦးေလးက က်ေနာ့္ကို ကားဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႔လယ္ေခါင္က ဂ်စ္ကားေလးေတြပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္နဲ႔ အတူသြားမယ့္လူ ၂ဦးက ေရာက္ႏွင့္ ေနပါတယ္။ ဦးေလးက က်ေနာ့္ကို သူတို႔ လက္အပ္ၿပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္သြားပါ တယ္။ သူကလည္း စကားနည္းသူေလ။
က်ေနာ္တို႔က ကားနဲ႔အဆံုးအထိ မလိုက္ပဲ လမ္းမွာဆင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ေတာင္ေပၚကို တက္ေတာ့တာပါပဲ။
ေတာင္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေတာင္ရဲ႔သဘာဝ၊ ေတာင္ရဲ႔အလွေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ မုိး႐ြာၿပီးစ၊ ဒါေပမဲ့ တခါတခါ မွာေတာ့ မိုးစက္ေလးေတြက်တာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေတာပန္းေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြ၊ သနပ္ဖက္ၿခံ ေတြနဲ႔ တေတာလံုးစို၊ တေတာင္လံုး စိမ္းေနတာပါ။ တခါတရံမွာ တိမ္သားေတြဟာ တံခ်ဴနဲ႔ ခ်ဴယူလိုက္ရင္ ရေတာ့မတတ္ နိမ့္နိမ့္ေလး ေမ်ာစီးေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုးဟာ လွခ်င္တိုင္းလွ ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ မိုးတိတ္ခါစ အခ်ိန္မို႔ ငွက္သံေလးေတြကလည္း ပိုၿမဳိင္ပါတယ္။ ဘာငွက္ေတြ မွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ။
ဒီၾကားထဲမွာ အင္မတန္ နားစိမ္းေပမဲ့ အင္မတန္သာယာတဲ့ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ဟစ္ေႂကြးသံတခုကို စူးစူး႐ွ႐ွ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ေျပာေတာင္ မေျပာတတ္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆန္းလိုက္တဲ့ အသံလို႔သာ ေအာက္ေမ့မိလိုက္ပါတယ္။ ႐ိုးရာေတးသံဆို ျဖစ္ရမယ္လို႔ လည္း ေတြးမိပါတယ္။ အသံက လူသံပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသံဟာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ စိမ္းလန္းစိုအိ ေနတဲ့ သဘာဝအလွဘံုနဲ႔ ခြဲမရတဲ့ အစိပ္အပိုင္းတခုလို ထင္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒါဟာ ငါတို႔ လူစိမ္းေတြ ဝင္လာ၊ ေရာက္လာေၾကာင္း တေနရာနဲ႔ တေနရာ အခ်က္ေပး အေၾကာင္းၾကားတာလားလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ အေၾကာင္းက တေနရာက ဒီလိုဟစ္ေႂကြးသံ ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ တျခားေတာင္၊ တျခား ေတာင္ေစာင္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ ေပၚလာလို႔ပါပဲ။ တခါတရံမ်ားဆိုရင္ ပဲ့တင္သံေတြေတာင္ ပါေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက ဒါဟာ ပအို႔လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႔ ႐ိုးရာ 'ေငါက္တက္' ေတးျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လူငယ္ေတြ သနပ္ဖက္ၿခံေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း အျပန္အလွန္ အခ်ီအခ်၊ အတိုင္အေဖာက္ဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နားဝင္ပီယံ ႐ွိပါဘိေတာ့။
မွန္တာေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဦးေက်ာ္စိန္ေနတဲ့ ႐ြာတ႐ြာ ကိုသြားေနတာ ဆိုတာကလြဲလို႔ ေ႐ွ႔ေရးကို ဘာမွ မွန္းမရသလို စဥ္းစားေတြးေတာေနတာလဲ လုပ္မေနေတာ့ပါ။ မဆလ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ကလြတ္တာ ေသခ်ာၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲ၊ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ေပါ့ပါးေနတဲ့ သေဘာ႐ွိပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းကေန တဆင့္ ေက်ာက္ဂူေဒသမွာ ႐ွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ပါတီရဲ႔ေပ်ာက္ၾကား အေျခခံေဒသကို အေရာက္သြားမယ္လို႔ပဲ ျပတ္ျပတ္သေဘာပိုက္ ထားလိုက္ပါတယ္။
ကားေပၚက ဆင္းၿပီးေနာက္ ၄-၅ နာရီ ေလာက္ေနေတာ့ အတူပါတဲ့ လူတေယာက္က ေ႐ွ႔က ကုန္းေလး ေက်ာ္လိုက္ရင္ ႐ြာကို ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွက်ေနာ္လည္း ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး၊ သဘာ၀႐ႈခင္းကို ခံစားေနတာေတြကေန လက္ေတြ႔ အေျခအေနဆီကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္း လႈပ္႐ွားပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ေပၚက႐ြာဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ဆင္းရဲ႔ၾကမွာပဲ။ သက္ကယ္မိုး ဝါးကပ္ တဲေတြပဲမ်ားမွာ၊ သူတို႔ ဥကၠ႒ေနရာ ႐ြာအနားကို ကပ္ၿပီဆိုေတာ့ ကင္းပုန္းနဲ႔မ်ား တိုးေနအုန္း မွာလား၊ သူတို႔တေတြ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို သိပ္မုန္းေနၾကသလား။ ကိုယ့္အေမးေတြနဲ႔ကို လံုးလားေထြးလားနဲ႔ ေတာင္ေစာင္း ေပၚတက္ လာတုန္းမွာ "ညာဖက္ကဟာ ႐ြာကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပါ့" တဲ့။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့- အမေလး၊ ဧရာမ တိုင္တရာေက်ာင္းႀကီး။ ပ်ဥ္ေထာင္ကာသြပ္မိုး ေက်ာင္းႀကီး။ တမူးရလို႔ တပဲလႉ၊ တို႔႐ွမ္းေတာင္သူ တူႏိုင္႐ိုးလား ဆိုတာကို ေျပးသတိရမိတယ္။
အဲဒီလို ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လည္တေစာင္းေစာင္း၊ ေခါင္းတလွည့္လွည့္နဲ႔ ၾကည့္ရင္း စုပ္သပ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းပဲ
"ေ႐ွ႔ကဟာ က်ေနာ္တို႔႐ြာပဲ" တဲ့။
ဟာ။ ေတာင္ေစာင္း႐ွည္ႀကီးတခုေပၚမွာ ႐ြာသံုး႐ြာဆက္ေနတယ္။ အားလံုး သြပ္မိုးေတြတဝင္းဝင္းနဲ႔။ သြပ္မိုးမဟုတ္တဲ့ အိမ္ဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း ၃ဝမွ ႐ွိပါ့မလား မသိဘူး။ အားလံုး ကြၽန္းအိမ္ႀကီးေတြ။ ဝါးကပ္အိမ္ဆိုလို႔ ႐ွိလွ တ႐ြာမွာမွ ၃-၄ အိမ္ပဲ။ အားလံုး ပအို႔႐ြာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
"အခုသြားမွာ ဘယ္ဖက္အဆံုးက ႐ြာပဲ" တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ြာသံုး႐ြာထဲမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး၊ အိမ္ေျခ ၇ဝ-၈ဝ ေလာက္ ႐ွိတဲ့ ႐ြာႀကီးျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းဆံုးေတာ့ ႐ြာေတြ႔ရမယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ ဒါေလာက္ႀကီးတဲ့ သြပ္မိုးတဝင္းဝင္း ႐ြာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားတာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေလး တေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္ က်ေနတဲ့ အၾကားမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ အားတက္သေရာ တက္သြားၾကတယ္။ လမ္းက နည္းနည္းေတာ့ ေခ်ာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးတြင္းေပါင္း ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ လမ္းမို႔ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ မေခ်ာ္ေအာင္ ေက်ာက္တံုးေတြ၊ သစ္တံုးေတြ နဲ႔ အထစ္ေတြ လုပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ဦးေက်ာ္စိန္ေနတဲ့ အိမ္ကို တန္းသြားၾကပါတယ္။ အိမ္က တျခားအိမ္ႀကီး ေတြလိုပဲ ပ်ဥ္ကာသြပ္မိုး၊ ေျခေထာက္အျမင့္နဲ႔ အိမ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ေရနံေခ်းေရာင္နဲ႔ ေတာင္ေစာင္းမွာ အိေၿႏၵ အျပည့္နဲ႔ တည္႐ွိေနတဲ့ အိမ္ႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဝင္သြားေတာ့ ဦးေက်ာ္စိန္ဟာ အဲဒီေဒသက အိမ္ေတြရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း မီးလံႈလို႔ရတဲ့ အခန္းအလယ္က မီးဖိုအထက္မွာ စာဖတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူက သူ႔ေ႐ွ႔မွာ လာထိုင္တဲ့၊ လူစိမ္းေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာပါဘူး။ အတူပါလာတဲ့ လူကုိပဲ ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အတူပါလာတဲ့လူက သူ႔ကို ပအို႔စကားနဲ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ လူနာမည္ေတြပဲ က်ေနာ္နားလည္လိုက္တာပါ။
ဒီေတာ့မွ သူက က်ေနာ့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္၊ ျပဳံးၿပီး "ေအာ္၊ ခင္ဗ်ားက ဦးလွေဒၚအမာ သားလား၊ ဒီမွာ ႀကဳိက္သလိုေနဗ်ာ" တဲ့။
မာတာပီတုဂုေႏၱာ-အနေႏၱာ။
က်ေနာ္ အဲဒီကေန ၁ဝ၈ စစ္ေဒသလို႔ေခၚတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ လက္နက္ကိုင္ အေျခခံေဒသကို သြားႏိုင္ေအာင္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းကတဆင့္ ဆက္သြယ္ပို႔ေပးခဲ့ သူကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္႐ွိရာ ေတာင္ေပၚကို တက္လာၿပီး ေျပာျပတဲ့ ဦးခြန္ထီးျဖစ္ ပါတယ္။ သူနဲ႔ ဦးထြန္းျမင့္ေလးတို႔ရဲ႔ ေက်းဇူးပါ။
ဖိုးသံ(လူထု)
