ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလးခမ်ာ ေတာင္ပူစာေလးျဖစ္သြား႐ွာေရးသူ- ညီပုေလး

အင္းစိန္ဆိုတာ မႏၱေလးၿမိဳ႔နဲ႔ အေ၀းႀကီး၊ သရက္ေထာင္ဆိုတာကလည္း မနီးေလေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေမွ်ာ္ေကာင္းတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုခမ်ာ စိတ္ပန္း လူပန္း ေငြပန္း႐ွိၾက ႐ွာမယ္ေလ။ သူတို႔လည္း အစကေတာ့ ႀကိဳးစားလာၾကပါရဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အလာ က်ဲက်ဲသြားၾကတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို သ႐ုပ္မွန္တဲ့ သရုပ္မွန္၀တၳဳတပုဒ္ပဲ။
မိသားစု၀င္ေတြ ေနေကာင္းရဲ႔လားလို႔ ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမးမယ္။ ၀င္း၀င္းကလည္း ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း ေနေကာင္းၾကတယ္လို႔ ေျဖမယ္။



ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရဲ႔ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေျဖမယ္။
တခါတေလလည္း ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀င္း၀င္းျဖစ္ျဖစ္ မ၀ဘဲ ပိန္ေနေပမယ့္ ၀လာတယ္ေနာ္လို႔ မုသားစကားလွလွေလး ဆိုမိတဲ့အခါလည္း ႐ွိမယ္။ အိမ္က တကူးတကန္႔ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြက အားေပးကူညီလိုက္တဲ့ စားစရာေတြ ျခင္းထဲက ထုတ္ယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခ်ိန္ဟာ ေစ့သြားပါေလေရာ။ ေနာက္တခါလာရင္ ယူလာသင့္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို မွာလိုက္မိတဲ့အခါလည္း႐ွိ၊ စိတ္လႈပ္႐ွားၿပီး မမွာလိုက္တာေတြ လည္း ႐ွိတတ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ဟာ ခပ္သြက္သြက္ လူငယ္တေယာက္ရဲ႔ လက္ဖ်စ္တကြက္အတြက္ ဘတ္စ္ကားအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳရာ ႀကံဳသလိုစီးနင္းၾကရ၊ ညအိပ္ညေန ခရီးေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အျပင္ အိမ္မႈ တာ၀န္ေတြ၊ ဆိုင္အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ထားပစ္ခဲ့ၾကရတာကလား။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထာင္၀င္စာလာရင္ လာတယ္လို႔ မွတ္ဆိုတဲ့ အုပ္စုထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

xxxxxx xxxxx
တေန႔.....
ေထာင္၀င္စာ လာတတ္တဲ့ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္လြန္တဲ့တေန႔။ ေထာင္၀န္ထမ္းတေယာက္က လာေခၚတယ္။ ဒီ ၀န္ထမ္း ေထာင္၀င္စာတာ၀န္က်တဲ့ ၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ စိုးထိတ္မႈ ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ရတယ္။
ခါတိုင္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ေနက် သံဆန္ခါႏွစ္ထပ္ျခားထားတဲ့ (ဗဟိုကင္းရဲ႔ ေအာက္ဖက္က) အခန္း ေလးကို ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ပေဟဠိတပုဒ္ထက္ အစဥ္းစား ၾကပ္ေနတယ္ေလ။
ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုခန္းထဲကို ၀င္ရမယ္တဲ့။ ကာထားတဲ့ ခန္းဆီးအလွပ္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္း၊ သမီးႀကီး လင္းလင္းမြန္၊ သားေအာင္ဘာေလ၊ သမီးေထြး ေ႐ႊျပည္စိုး အစ္မႀကီး ၿပီးေတာ့ အေမပါ ပါလာပါတကား။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်ခံထားတဲ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေယာက်္ားရင့္မႀကီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာလွၿပီ ထင္ေနတာ။ သက္႐ြယ္ႀကီးရင့္ၿပီး မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မာတာအေမ့ကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ စိတ္ေတြ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ခါရမ္းသြားတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာင္မကပါဘူး။
အိမ္က ေထာင္၀င္စာလာရင္ေျပာမယ္လို႔ အခ်ိန္ရတိုင္း စိတ္ကူးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အလြမ္းရဲတိုက္ ဟာ အေမ့ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တစစီ ၿပိဳက်သြားပါေလေရာ့လား။ အားလံုးကို ႀကိဳးစားျပံဳးျပရင္း စကားေတြ ႐ွာမရ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း လိႈင္းလံုးေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္ေလ။ ၀မ္းသာမႈ လိႈင္းလံုးေတြ သူကပိုျမင့္တယ္။ ငါကပိုျမင့္တယ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ အားၿပိဳင္ေနလိုက္ၾကတာ ၀မ္းနည္းမႈ လိႈင္းလံုးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ၀ါးမ်ိဳပစ္ေတာ့မယ္လို႔....။
ေၾသာ္... အေမနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။ အေမ့ရင္ထဲမွာေကာ ဘယ္လိုေန႐ွာမွာ ပါလိမ့္။

xxxx xxxx

သမီးႀကီးနဲ႔ သမီးေထြးတို႔ ေမာ္ေတာ္ကားမူးတတ္၊ စက္ေလွမူးတတ္ၾကလို႔ သူတို႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးေတြ သိပ္မ႐ႊင္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ ဖခင္ဟာ ေထာင္ပံုစံ အက်ႌအျဖဴ၊ ပုဆိုးအျဖဴ၊ ဆံပင္တိုန႔ံန႔ံနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ အၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ဖိုးသူေတာ္႐ုပ္ ေပါက္ေနပါလိမ့္မယ္။
သားေအာင္ဘာေလကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးရဲ႔ ႐ံုးခန္းဆိုတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္၊ အနားမွာေရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေရာ ႐ွိၾကတဲ့ ေထာင္အရာ႐ွိ အၾကပ္အရာခံေတြကိုလည္း ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ႐ွိတယ္လို႔ မထင္။ ကေလးပီပီ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔၊ ေအာင္ဘာေလရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူေတာ္စင္လို ၀တ္စားေနခဲ့တဲ့ ကာလေတြမွာ အေမက တႏွစ္ကို တႀကိမ္၊ တခ်ိဳ႔ႏွစ္ေတြမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားလာ႐ွာတယ္။ အေမက သူ႔သားလက္က်န္ေလးကို လာအားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ျဖစ္မယ္။ ဒီအတြက္ အေမတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
အေမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေတြ႔ခဲ့ဖူးသမွ်မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး႐ံုးခန္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးေ႐ွ႔မွာ ေတြ႔ၾကရတဲ့ အႀကိမ္ဟာ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိလွတယ္။ အဲဒီေန႔က စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း အေမက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလး ေသးေသး ေလးနဲ႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီး မျမင္ေအာင္ကြယ္ၿပီး ပခံုးမွာ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲကေန စာအုပ္တအုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သာေအာင္ အသာထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမတို႔ ထိုင္ေနၾကတာ ကိုးေပ ဆယ္ေပေလာက္ပဲ ေ၀းမွာေပါ့။
အခုလို အေမလုပ္ကိုင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အစ္မႀကီးနဲ႔ ၀င္း၀င္းတို႔က စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကဘူး။
အေမကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔သားလက္က်န္ေလးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ အေလးမမူ၊ အမႈမထားတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတာေတြ အားလံုး ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားနားလည္ႏိုင္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီအခန္းထဲမွာ အေမတေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
စာေပဆိုင္ရာ စာအုပ္တအုပ္ပါလား။
စာအုပ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔အတူ ၀မ္းသာမႈ ပံုရိပ္ေတြ လႊမ္းသြားမယ္ထင္ရဲ႔။ မိုင္ေပါင္းရာခ်ီၿပီး ေ၀းတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။
ေပါက္ျပားေတြ ေဂၚျပားေတြကိုင္တဲ့ ႏွစ္ကိုးကိုးႏွစ္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကေလာင္ကိုင္တဲ့ ညီပုေလး တမဟုတ္ခ်င္း ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ မိခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာစြမ္းအားဟာ လူတေယာက္ကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေစပါကလား။
ဟို အရင္တေခါက္ ဇနီးသည္ ၀င္း၀င္းလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ 'စပါးႀကီးေႁမြ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာရဲ႔ တပည့္မတေယာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုတယ္လို႔ ေျပာသြားတာကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
အႏုပညာစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အားအင္ကုန္ခမ္းႏြမ္းခ်ည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စာေရးသူတေယာက္လို႔ ေမ့ေမ်ာေနသူတေယာက္ကို အေမက အသက္ျပန္႐ွင္လာေအာင္ ျပဳစုလိုက္တာေလလား။

xxxx xxxxx

ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ေပါ့.......။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ စာေရးစာပြဲ ထိုင္လိုက္တိုင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔အတူ အေမ့ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့သတိရမိတယ္။
အေမကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ.... ဒါေပမယ့္ သတိရေနဆဲပါ။
အေမ့ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ေက်းဇူးတခုကို မွတ္တမ္းျပဳတာမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ညီပုေလး။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]