စပ္မိစပ္ရာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း (၃)ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

"ပုလဲရည္မိုးေပါက္တို႔ ေလာကေျမျပင္ကို ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ ပ်ိဳးေပါက္သစ္ပင္ ျမသစ္လြင္ရာ နယုန္ေႂကြမူး ၀ါဆိုဦးတြင္ မုတ္သုန္ေလ႐ူးႏွင့္အတူ ေမရီတေယာက္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္..."

"ေညာင္း႐ြက္တို႔ ေႂကြသည္ႏွင့္အမွ် ပရစ္ဖူးတို႔ သစ္ဦးေလေသာ ေဆာင္းကူးေႏြစ တေပါင္းလ အခါသမယပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္..."

ကေလးဘ၀မွာ စာေတြဟိုဖတ္ဒီဖတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္က ဒီစာသားေတြဟာ ကိုယ့္ကို အေတာ္ဖမ္းစားခဲ့တာ။ အဖံုးလွလွ ေကာ္ပီစာအုပ္ေတြ ၀ယ္၊ ဖတ္မိတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ႀကိဳက္တာေတြကို ေက်ာင္းစာမွတ္စု ကူးသလို ကူးထည့္။ ကူးထည့္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ကူးသေလာက္ စာေတြရဲ႔အဓိပၸါယ္ကို အျပည့္အစံု နားလည္တဲ့ အ႐ြယ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ကဗ်ာဆန္တယ္၊ ကဗ်ာကို ခ်စ္တယ္။ စာသားလွတယ္ဆို ကူးထားလိုက္တယ္။ စိတ္ကူးေတြ အေတာ္ယဥ္ခဲ့တာ။
၇ တန္း၊ ၈ တန္း ေလာက္က ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကံုးေတြ ေရးရရင္၊ ကိုယ့္မွတ္စုစာအုပ္ထဲက ကိုယ္အလြတ္ရေနတာေတြကို ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္၊ ဇြတ္ထည့္ ပစ္လို႔ မၾကာခဏ ဆရာ့မွင္နီနဲ႔ အျခစ္ခံရ၊ အဆူခံရတယ္။

'ပုလဲရည္မိုးေပါက္........' (ညီမေလးရယ္စိုးရိမ္မိတယ္) ဟာ ပထမဆံုး ဖတ္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စာအုပ္လို႔ ထင္တယ္။ အဖံုးက ေငြေရာင္ ပန္းခ်ီသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကေလးလား မေျပာတတ္ဘူး။ လွပတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ စာသားေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တာကလြဲလို႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းက ကိုယ့္ကို သိတ္မစြဲလို႔ မမွတ္မိဘူး။ တကယ္ႀကိဳက္ခဲ့တာက "စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျမ"။ သူ႔ကို အေတာ္ စြဲတာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ငသန္႔စင္နဲ႔ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသူ မေလးႏြယ္။ အ႐ူးႀကီး ကိုပု၊ ဥသွ်စ္သီးေတြ တလံုးၿပီးတလံုးထုေကၽြးၿပီး၊ ခ်ီးအလွၿပိဳင္ပြဲပံုျပင္ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒုတ္ပီး ဓါးပီးတဲ့ ျခသံအေၾကာင္း.....။ အျမႇဳပ္ထြက္တဲ့ သြားတိုက္ေဆး၊ ေခ်ာ့ကလက္၊ အ႐ိုးပါစားလို႔ရတဲ့ ငါးေသတၱာ တို႔ကို တအံ့တၾသ ေျပာပံုေတြ။ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႔သားနဲ႔ အာဏာရ သူႀကီးသမီးတို႔ ဇာတ္လမ္း။

စြယ္ေတာ္႐ြက္ကို ႐ွာၿပီး၊ စာအုပ္ၾကားမွာ ညႇပ္... ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တ႐ြက္ျဖစ္သေလး.. ဘာေလးေပါ့။ "ေလခေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သို႔၊ သစ္႐ြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵာနီ၀ယ္၊ သိဂႌတ၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု၊ ျခယ္ေသာပံုသို႔....." ခိုင္ယူလာဖတ္ျပတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကို ႐ွာၿပီး ဖတ္ၾကည့္ရေသးတယ္။

ခိုင့္ကို ေပးဖို႔ ျငိမ္းေမာင္အတြက္ ေမာင္ ေရးေပးတဲ့စာက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ master piece ပါပဲ။ "အစက ဘယ္မွာ- အဆံုးကဘယ္ဆီ မသိႏိုင္ၿပီတဲ့ သံသရာႀကီးနဲ႔ ခ်ီၿပီး၊ အတီေတ ဘယ္ဘ၀က ဘယ္လိုစခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ပါလို႔ ကိုယ့္မွာ ေျပာႏိုင္ခြင္ မ႐ွိပါဘူး ခိုင္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္ႏွစ္က ကၽြမ္းခ်စ္သဒၶါႀကိဳးသူမွာ လို႔ေတာ့ သူတကာထက္ လြန္ၿပီး ေမတၱာသက္ကို ေရတြက္ျပႏိုင္သူပါ ခိုင္...." ဘယ္ေလာက္မ်ား စြဲၿငိစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ သူ႔ကို ကိုးကားအသံုးခ်ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုေတာ့ ေရးမေနေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ေတြကို တအုပ္ၿပီးတအုပ္ အ႐ူးအမူး စြဲခဲ့တာ။ သူ႔စာအုပ္ေတြကလည္း အဖံုးက သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမွာ ကဗ်ာအတိုအစ စာအလွအပေတြ အျမဲပါတယ္။ လြမ္း။ သူငယ္ခ်င္းလို႔ဘဲဆက္၍ ေခၚမည္ခိုင္။ ကမၻာကုန္က်ယ္သေ႐ြ။ ေမာင္ဘ၀ညအလားကြယ္။ ပိေတာက္ႏွင့္ ႀကိဳေနပါမည္မာရီယာ။ လြမ္းေတးမဆံုးေစႏွင့္ ေစာသခင္။ မိုးညအိပ္မက္ျမဴ။ ခ်စ္ေသာဤကမၻာ။ ေနာက္ေတာ့... နည္းနည္းႀကီး လာေတာ့မွ ေႏြကႏၱာဦး၊ ၀သန္ေလခ်ိန္မွန္ကူး၊ တျပည္သူမေ႐ႊထား၊ ႏွင္းေငြတေထာင့္ မိုးတေမွာင့္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္လာတာ။

"လကေလးကလည္း သာေနမယ္၊ ၾကယ္ေတြကလည္း လင္းလက္ေနမယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ အိပ္စက္လိုက္ရင္ လကိုေရာ.. ညကို ေရာ ႏွေျမာဘို႔ ေကာင္းပါတယ္" တဲ့။ မိုးညအိပ္မက္ျမဴထဲမွာ ေမာင္ညိဳမိႈင္း ေျပာတာ ထင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးကို လသာတဲ့ ညေတြမွာ သူ႔ကိုတုၿပီး ေျပာခဲ့ ဖူးတာေပါ့။ "ေခ်ာတယ္လွတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ပုဂၢလိက စိတ္တၱဇအျမင္ပါ....." တဲ့။ သူလည္း ပါတယ္။

ညီမေလးရယ္စိုးရိမ္မိတယ္ကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တာ သူငယ္ခ်င္းလို႔ဘဲဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ေၾကာင့္။ ခိုင္ စာအုပ္ထဲမွာ ေမာင္နဲ႔ ခိုင္ အင္းလ်ားကန္စပ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ခိုင္ ေမ့လဲသြားေတာ့ ကားႀကံဳတင္ၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔ေပးတဲ့ လင္မယားမွာ ဇနီးျဖစ္သူက ေမဘယ္လ္လြင္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က ေမဘယ္လ္လြင္ အေၾကာင္းကို ညီမေလးရယ္စိုးရိမ္မိတယ္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးလို႔ ညႊန္းဆိုလိုက္တာကိုး။ ကိုယ္က ညီမေလးရယ္စိုးရိမ္ မိတယ္ ဇာတ္လမ္းကို ခပ္ေမ့ေမ့ ျဖစ္ေနလို႔ ျပန္ဖတ္ရတာ။

အေမရိကကို ကိုယ္ေရာက္ေတာ့ အလည္အပတ္အျဖစ္ ပထမဆံုးေရာက္သြားတဲ့ေနရာဟာ Long Beach ဆိပ္ကမ္းတေနရာမွာ ရာသက္ပန္ ေက်ာက္ခ်လိုက္ၿပီး ျပတိုက္တပိုင္း ဟိုတယ္တပိုင္း လုပ္ထားတဲ့ Queen Mary သေဘၤာႀကီးေပါ့။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ရဲ႔ ၾကည့္႐ႈ လည္ပတ္စရာေတြထဲက တခုပါ။ ဒီၿမိဳ႔မွာ ေနထိုင္ အေျခခ်ေနတဲ့ ညီမေတြက ေရာက္ခါစ ကိုယ္ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ အိမ္နဲ႔လည္း သိတ္မေ၀း၊ ၀င္ေၾကးအဖိုးအခ လည္း သိတ္မေပးရတဲ့ ေနရာတခုကို အရင္ဆံုး ေခၚသြားတာ။

Queen Mary လို႔ ၾကားလိုက္ရကတည္းက ကိုယ့္ရဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ကိုေစာႏိုင္တို႔၊ ေစာစႏၵာႏြယ္နဲ႔ ေစာ၀္ခိုင္ဖတို႔ စီးလာခဲ့တဲ့ ဘုရင္မေမရီ သေဘၤာႀကီးမွန္း တန္းသိလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ႏႈတ္မွာစြဲ ေခါင္းထဲမွာျမဲေနတာ Queen Mary ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚ မဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ သံုးခဲ့တဲ့ စကားလံုးျဖစ္တဲ့ "ဘုရင္မ ေမရီ"။

ကိုေစာႏိုင္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကေန ဂီတပညာသင္ၿပီး ဘုရင္မေမရီ သေဘၤာႀကီးကို စီးကာ ျပည္ေတာ္အျပန္မွာ ေစာစႏၵာႏြယ္နဲ႔ အလြမ္းေတးေတြ သီခဲ့တာ။ "လြမ္းေတးမဆံုးေစႏွင့္ေစာသခင္" တဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ခါ ဖတ္ဖတ္၊ ဘယ္ေတာ့ ဖတ္ဖတ္ မ႐ိုးတဲ့ စာအုပ္ေပါ့။ ႐ူပေဗဒကထိက ဆရာခင္ဦးလိႈင္၊ မႏၱေလး တမၸ၀တီရပ္က ေက်ာင္းဆရာကိုမိုးလိႈင္နဲ႔ ကိုေစာႏိုင္ရဲ႔ ကေမၻာဇခရီး။ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ......။

'ကမၻာကုန္က်ယ္သေ႐ြ႔၀ယ္' စာအုပ္ထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က သက္ခိုင္၊ ဇာတ္လိုက္သူငယ္ခ်င္းက ေအး၀င္း။ သူ႔နဲ႔ မေ႐ွးမေနွာင္းထြက္တဲ့ တကၠသိုလ္ခင္ေမာင္ေအး ရဲ႔ 'ကံ့ေကာ္ေတာကို စြန႔္ခဲ့ၿပီ'၊ 'ကံ့ေကာ္ေတာႏွင့္ ေ၀းခဲ့ၿပီမွ'။ ဒီႏွစ္အုပ္မွာ 'ကမၻာကုန္က်ယ္သေ႐ြ၀ယ္' ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအး၀င္းက ဇာတ္လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းက သက္ခိုင္။

ဒီ၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ သက္ခိုင္နဲ႔ ေအး၀င္းတို႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကို အားက်ၿပီး ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴ ေကာ္လာလည္ကတံုးကို ၾကယ္သီး အေစ့တပ္၊ ေယာပုဆိုးအကြက္ စိပ္စိပ္အနီေရာင္၊ တိုက္ပံုအကႌ်အနက္ ၀တ္လိုက္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကိုသက္ခိုင္က ေလယာဥ္မယ္ကို ေအာ္တိုဂရပ္ဖ္မွာ ေရးေပးတဲ့ "ထာ၀စဥ္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္း၍ ျမင္သူတိုင္းအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္ပါေစသတည္း..." စာေလးကို အေသမွတ္ အလြတ္က်က္ၿပီး ကိုယ့္ကို ေအာ္တိုလာေရးခိုင္းရင္ အဲဒီအတိုင္းေတာင္ ေရးေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္တိုင္းလိုလိုဟာ စာေပ၊ ဂီတကို ၀ါသနာပါတယ္။ ဂီတပစၥည္းတခုခုကို တီးခတ္တတ္တယ္။ ပညာတတ္တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ စာေပနဲ႔ ဂီတကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းၿပီး ၀ါသနာထံုခဲ့တာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ ေက်းဇူးလို႔ တထစ္ခ် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ္တို႔ ညီအကိုက စႏၵယားကို ေျခာက္တန္းေလာက္ကေန ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ အထိ အိမ္မွာ ဆရာနဲ႔ အတီး သင္ခဲ့ရတာ။ သူငယ္ခ်င္းလို႔ဘဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ဖတ္ၿပီး၊ ၉တန္းႏွစ္မွာ ကိုယ္တို႔ စႏၵယားဆရာ သထံုၾကည္ကို "ႀကိဳင္ၿမိဳင္ခိုင္လံုးရယ္....." ၿမိဳင္ထ သီခ်င္းသင္ေပးဖို႔ ပူဆာလို႔ ဆရာက အဲဒီ ၿမိဳင္ထကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ တခါတခါ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးၿပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ဇာတ္ေကာင္လို ညလယ္သန္းေခါင္ ထၿပီး "သာဆန္းရဂံုေဘြ"၊ "ခ်စ္သမွ်ကို" "ယမံုနာ" တီးရင္ တီးပစ္တာ။ မိုးေတြ႐ြာတဲ့အခါ ဖီလင္ေတြ တက္ၿပီး ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ရဲ႔ "အို.. မ်က္မာန္ေတာ္ညိႇဳး လိုက္ပါနဲ႔....ခိုကိုးသူပါ..၊ မိုးနတ္ေဒ၀ါ..။ ကိုျမႀကီးရဲ႔ "မိုး'' တို႔နဲ႔ ဖီလင္ယူပစ္တာ။

ဒါေတြက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါမ်ိဳး ျပန္လည္း မရေတာ့ပါဘူး။

ေမာင္ေအး၀င္း
၂၀၁၀ စက္တင္ဘာလ။