ညိဳျမတို႔႐ြာေရးသူ- ကိုေလးျမတ္

အနိမ့္-အျမင့္တဲ့။ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ႐ွိၾကတဲ့ ႐ြာကေလးေတြရဲ႔ အမည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသက ႐ြာနာမည္ေျပာရင္ တ႐ြာတည္း မေျပာဘဲ ခ်ဳပ္စပ္က ႐ြာနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ေျပာတတ္ေလ့ ႐ွိၾကတယ္။ ဥပမာ။ အိုင္နီ- နိဗၺာန္၀၊ ႀကီးအုပ္- ဘန္စီ၊ ခတကၠန္- ေတာင္မာေတာ၊ ေအာင္သာ- ေျမနဲ၊ ၾကာပိုင္- ေတာပု၊ ခင္မြန္- ေအာင္ခ်မ္းသာ စသည္ျဖင့္.....။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္႐ြာကလဲလို႔ ေမးျမန္းလာလွ်င္ "မံုေ႐ြး" ကလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးပါရဲ႔...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို မေျဖတတ္ဘူး...။ "မံုေ႐ြး-ေၾကးမံု... မံုေ႐ြးက" လို႔ ေျဖတတ္ၾကတယ္။ ေဒသဓေလ့ တရပ္ေပါ့...။ ခုလည္း အနိမ့္-အျမင့္ တဲ့။ အနိမ့္႐ြာက သတ္သတ္ (သီးျခား)၊ အျမင့္႐ြာက သတ္သတ္။ တ႐ြာနဲ႔တ႐ြာ ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္၊ သံုးမိုင္နီးပါးေလာက္ ေ၀းကြာလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီ႐ြာ ႏွစ္႐ြာၾကားမွာလည္း ႐ြာကေလးႏွစ္႐ြာေလာက္ ႐ွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္... အနိမ့္.... အျမင့္ လို႔ပဲ တြဲဖက္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။...။ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ကာလေတြတုန္းကေတာ့.. ကုန္သြယ္မႈဟာ ေရလမ္းခရီးကိုသာ အားထားရေလေတာ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေ႐ွ႔ဘက္ကမ္းမွာ ကပ္လ်က္ တည္႐ွိေနတဲ့ အျမင့္႐ြာဟာ စည္ပင္ စည္ကားခဲ့ေပလိမ့္မယ္။ (ခုေတာ့.. ၀ါးေဖာင္ေလးေတြ၊ ထင္းေလွေလး တစီးတေလနဲ႔ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ေျခာက္ကပ္လို႔....)။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္း ၿမိဳ႔စားေတြထဲမွာ ထင္႐ွားခဲ့တဲ့ မင္းလက္၀ါးႀကီး ဆိုတာ အဲဒီအျမင့္ၿမိဳ႔ကို အပိုင္စားရတဲ့ အျမင့္ ၿမိဳ႔စားႀကီးေပါ့။ ကိုလိုနီေခတ္ေရာက္ေတာ့ ကုန္သြယ္မႈဟာ ေရလမ္းထက္ ကုန္းလမ္းခရီးကို အားထားလာ ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ.. မႏၱေလးနဲ႔ မံု႐ြာဆက္သြယ္တဲ့ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းက ေခ်ာင္းဦးဆယ္႐ြာကို ျဖတ္သန္းသြား ေလေတာ့ ေခ်ာင္းဦးဆယ္႐ြာဟာ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္အျဖစ္ တိုးတက္စည္ကားလာတယ္။ အျမင့္ၿမိဳ႔ဟာ အျမင့္႐ြာ အျဖစ္ နိမ့္ေလ်ာက်ဆင္းသြားေတာ့တယ္။

အျမင့္႐ြာဟာ ပုဂံေခတ္ကတည္းက တည္႐ွိလာခဲ့တဲ့ ႐ြာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿမိတ္၊ တနသၤာရီတို႔ဘက္က ထင္႐ွားတဲ့ ေနရာေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေလာင္းဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ ဆက္ႏႊယ္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွာလည္း က်န္စစ္သားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ ဆက္ႏႊယ္ေနတယ္။ ဆိုပါစို႔။ ျမင္းမူၿမိဳ႔နယ္ ေ႐ႊယင္းမာ႐ြာက ေ႐ႊရင္နာဘုရား။ ႏွစ္စဥ္ ေဒသနဲ႔ ခ်ီၿပီး ဘုရားပြဲေတာ္ က်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ ထင္႐ွားတဲ့ ဘုရားႀကီးေပါ့။ အေနာ္ရထာမင္းက အရိႏၵမာလွံနဲ႔ က်န္စစ္သားမင္းသားကို ထိုးသတ္လိုက္တာ လူမထိဘဲ ေႏွာင္ႀကိဳးထိ ျပတ္သြားေလေတာ့ က်န္စစ္သားက လွံကို ေကာက္ယူၿပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ ေ႐ႊယင္းမာ႐ြာကို ေရာက္ကေရာဆိုပါေတာ့။

အဲဒီမွာ ေရကလည္း ဆာ။ ေ႐ကလည္း႐ွားဆိုေတာ့ ၀လင္ေအာင္ ေသာက္႐ွာရဟန္ မတူဘူး။ ဒါနဲ႔.. ရင္နာလြန္းလို႔ ေ႐ႊရင္နာဘုရားရယ္လို႔ ဘြဲ႔ေတာ္တြင္ေစတာတဲ့ေလ။ (ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ တ၀ိုက္ထိ ေ႐ႊယင္းမာ႐ြာမွာ ေရ႐ွားပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေရေတြ အလွ်ံပယ္ ေပါေနၿပီလို႔ သတင္းၾကား ရတယ္)။

ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ြာ မံုေ႐ြး-ေၾကးမံု အေ႐ွ႔ဘက္ ႏြယ္ေခြေတာင္တန္းက ေ႐ႊျမင္တင္ေတာင္ ေရာက္လာသတဲ့။ အဲဒီမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ စီးေတာ္ျမင္းက ေပ်ာက္သြားပါေရာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚကေန တက္ၾကည့္ေတာ့ ကုန္းတခုမွာ ျမင္းက ျမက္စားေနတာကို ျမင္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ .. ျမင္းကို ျမင္ရတဲ့ေတာင္မို႔ ေ႐ႊျမင္းျမင္ေတာင္တဲ့။ ကာလေ႐ြ႕ေလ်ာလာေတာ့ ေ႐ႊျမင္တင္ေတာင္ ျဖစ္လာသတဲ့။ ျမင္းျမက္စားေနတဲ့ ကုန္းေနရာမွာ ႐ြာတည္ထားလို႔ ၾကည့္ကုန္း႐ြာတဲ့။ ၾကည့္ကုန္း႐ြာက ခင္မြန္႐ြာရဲ႔ အေနာက္ဘက္ ၂ မိုင္ကြာေလာက္မွာ တည္႐ွိတယ္။ ေ႐ႊျမင္တင္ေတာင္နဲ႔ဆို ၅ မိုင္ေလာက္ ကြာေ၀းတယ္။

အဲဒီကေန က်န္စစ္သားက အျမင့္႐ြာကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအရပ္မွာ အရည္းႀကီးရဲ႔တူမ (ဓါတ္ဆီ-ဓါတ္ဆံ ျပက္လံုးထဲကလို ေခ်ာင္ထဲကိုက ျဖဴေနလို႔ ေခ်ာင္ျဖဴတဲ့လား- မဟုတ္လား႐ွင့္ ေၾကာင္ျဖဴ) ျဖစ္တဲ့ ေၾကာင္ျဖဴမင္းသမီးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတယ္။ ပုဂံရာဇ၀င္မွာ ထင္႐ွားတဲ့ ႏွစ္စဥ္နယ္ခ်ီၿပီး ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ ေ႐ႊတြင္းေအာင္းေစတီႀကီး ႐ွိတယ္။ က်န္စစ္သား ပုန္းေအာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တည္ထားတဲ့ တည္ထားလို႔ ေ႐ႊတြင္းေအာင္းဘုရားလို႔ ဘြဲ႔ေတာ္ တြင္ပါသတဲ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျမင့္႐ြာမွာ ထူးျခားခ်က္က အဲဒီ႐ြာမွာ တည္႐ွိေနတဲ့ ေစတီေဟာင္း အမ်ားစုဟာ ပုဂံေခတ္အရည္းႀကီးေတြ တည္ထားခဲ့တဲ့ ေစတီေတြျဖစ္တယ္လို႔ သမိုင္းပညာ႐ွင္ေတြရဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မႈပါပဲ။ အရည္းႀကီးေတြဟာ အေနာ္ရထာမင္းရဲ႔ ရန္ကို ေၾကာက္လို႔ အျမင့္အရပ္မွာ လာေရာက္ပုန္းေအာင္းေနၾကဖြယ္ ႐ွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အျမင့္႐ြာဟာ ပုဂံေခတ္ကတည္းက တည္႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ထင္႐ွားသေလာက္ ပါပဲ.....။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လွမ္းမီတဲ့ သမိုင္းမွာေတာ့ အျမင့္႐ြာ ဆိုတာ သခင္ေလးေမာင္နဲ႔ ညိဳျမတို႔ရဲ႔ ဇာတိခ်က္ျမႇဳပ္ေတြပါဘဲ။ သခင္ေလးေမာင္ဆိုတာ ပထစအစိုးရလက္ထက္မွာ အလုပ္သမား၀န္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ ေနာက္ အလုပ္သမားေရးရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္လို႔ ၀န္ႀကီးရာထူးက ႏႈတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္သိၿပီး ၀န္ႀကီးရာထူးကေန မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ႏႈတ္ထြက္တဲ့ ၀န္ႀကီးဆိုလို႔ သခင္ေလးေမာင္တဦးပဲ ႐ွိပါတယ္။ သခင္ေလးေမာင္ဟာ အႏုပဋိေလာမ ႐ုပ္၀ါဒ(ဘာသာျပန္)၊ အလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈသမိုင္းစတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေ႐းသားျပဳစုခဲ့တယ္။

ညိဳျမက အျမင့္႐ြာသားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမင့္႐ြာရဲ႔ ေတာင္ဘက္ ေဘာလံုးကြင္း ၂ ကြင္းစာေလာက္ အကြာမွာ တည္႐ွိတဲ့ ေသာတာပန္ ႐ြာသားပါ။ အိမ္ေျခ ၁၅ အိမ္ေလာက္သာ ႐ွိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ့္ ႐ြာ မည္ကာမတၱ႐ြာကေလး။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ တေပါင္းလျပည့္ေန႔တိုင္း က်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ ေသာတာပန္နတ္ပြဲဟာ နယ္တ႐ိုးမွာ ထင္႐ွားလွတဲ့ ပြဲေတာ္တပြဲပါပဲ.....။

ဦးညိဳျမဟာ ႏွစ္စဥ္ အဲဒီ ေသာတာပန္နတ္ပြဲေရာက္တိုင္း အရပ္ကို အလည္အပတ္ျပန္ေလ့႐ွိတယ္လို႔ အဆို႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔က နတ္ကေတာ္ႀကီးပါကြာလို႔ စြပ္စြဲတတ္ၾကတယ္။ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ႏိႈင္းမိလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ြာ နတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္လိုလို ျပန္တတ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ နတ္က ဘာနတ္မွန္းေတာင္မသိလို႔ ႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ "ကိုႀကီးေက်ာ္တို႔ပြဲ" ဆိုၿပီး အက္ေဆးတပုဒ္ ေရးသားလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ခ်ိုဳက ဆဲပါေလေရာ...။ ကိုႀကီးေက်ာ္ မဟုတ္ဘူးဟ ဘိုးေတာ္ျမင္းျဖဴ႐ွင္နတ္ပြဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘာလို႔ နတ္ပြဲကာလမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ႐ြာျပန္ ရပါသလဲဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ စံုလို႔ပါပဲ။

နတ္ပြဲေရာက္ရင္ အရာေတာ္ၿမိဳ႔နယ္ ဥသွ်စ္ေက်း႐ြာက အေဒၚနဲ႔ အကို၊ ႏွစ္မေတြလည္း လာၾကတယ္။ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႔နယ္ တင္းတိမ္ရံ႐ြာက အစ္မေတြ၊ တူမေတြလည္း လာၾကတယ္။ ေျမာင္ၿမိဳ႔နယ္က ေျမာင္က ဦးႀကီးေတြလည္း လာၾကတယ္။ မႏၱေလးက အစ္ကိုေတြလည္း လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ စံုစံုညီညီကို တေနရာတည္း တၿပိဳင္တည္း ေတြ႔ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ြာကို နတ္ပြဲကာလမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ျပန္ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။ ဦးညိဳျမလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႔လို႔ ေတြးဆၿပီး ဦးညိဳျမ နတ္ကေတာ္ ဟုတ္ဟန္မတူဘူးလို႔ သံုးသပ္မိျခင္းပါပဲ..။

အဲဒီအျမင့္႐ြာကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။ ၁၉၉၁ ခုက တေခါက္၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က တေခါက္...။ ပထမအေခါက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ာနယ္ေတြ တေခတ္ျပန္လည္ဆန္းသစ္ခ်ိန္မွာ သမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ အိုးေ၀ဂ်ာနယ္ကို ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ၾကဖို႔ ႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလကပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႐ြာျပန္ဖို႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနေလေတာ့... ညိဳျမတို႔႐ြာကို ႀကံဳႀကိဳက္လို႔မဟုတ္ဘဲ တခုတ္တရ သြားေရာက္ေလ့လာဖို႔ စီစဥ္ခဲ့မိတယ္။ ႐ြာေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေဆး႐ိုးက ဖိုးစန္းကို ေခၚသြားရင္ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ ေျပာတာနဲ႔ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔က ဖိုးစန္းဆီ ေရာက္သြားမိ္တယ္။

အရင္ကေတာ့ သြားရလာရ အဆင္မေခ်ာလွဘူး။ (ခုေတာ့.. အျမင့္႐ြာကို ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ကေန ေျမသားလမ္း တိုက္႐ိုက္ေဖာက္လုပ္ထားလို႔ သြားရလာရ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။) ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ကေန စက္ဘီးနဲ႔ (ခုခါလို ဆိုင္ကယ္ကလည္း မေပါမ်ားဘူး) လူသြားလမ္းအတိုင္း နင္းသြားရတယ္။ လူသြားလမ္းဆိုတာကလည္း လယ္ကန္သင္း႐ိုးအတိုင္း ေကြ႔တိေကာက္ေတာက္ သြားၾကရတဲ့ လမ္းေတြေပါ့။ ေပတရာလမ္းသာ စက္ဘီးစီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ လယ္ကန္သင္း႐ိုးေပၚ စက္ဘီးစီးရတာ အခက္အခဲ တခုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းကို စက္ဘီးေတြ ေလွေပၚတင္ၿပီး ကူးၾကရေသးတယ္။ မံု႐ြာၿမိဳ႔ကေန အျမင့္႐ြာထိ ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရ တားဆီးထားတဲ့ တာ႐ိုးႀကီးေပၚေရာက္မွ စက္ဘီးလမ္းက ေခ်ာေမာသြားတယ္။

အျမင့္႐ြာေရာက္ေတာ့.. ဖိုးစန္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တည္းၾကတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ဖခင္က အိုးေ၀ဂ်ာနယ္မွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ဦးညိဳျမနဲ႔ အနီးကပ္ ေနထိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုဘေသာင္း ကိုညြန္႔ေသာင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာလည္း ဒုလႅဘတခုပါပဲ။ သူတို႔က... မံု႐ြာၿမိဳ႔ကေန လေက်ာ္မဂၢဇင္းေတြ စုေပါင္း ၀ယ္ၿပီး လွည့္ပတ္ ဖတ္႐ႈေနၾကတာေလ။

ကိုညြန္႔ေသာင္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႔ ဧရာမ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ထမင္းစားၾကရင္း စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ေပၚဖို႔ အားတက္မာန္တက္ စကားေျပာခဲ့ၾကတာ ခုခ်ိန္ထိ သတိရေနမိပါေသး။ ဒုတိယအေခါက္ ေရာက္သြားေတာ့ အျမင့္႐ြာမွာ "ညိဳျမတို႔႐ြာ" ဆိုတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ တည္႐ွိေနေလၿပီ။ ကိုဘေသာင္း ကိုညြန္႔ေသာင္း တို႔ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါရဲ႔။ သူတို႔က သူတို႔႐ြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ေလး ျဖစ္ေပၚတည္႐ွိလာၿပီမို႔ ေသေပ်ာ္ပါၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုၾက႐ွာတယ္။

ဖိုးစန္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သင့္ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနရာေတြအားလံုးကို လိုက္ပို႔တယ္။ အနိမ့္႐ြာကိုေတာင္ ေရာက္႐ွိလို႔ သြားရပါေသးတယ္။ အနိမ့္႐ြာဆိုတာက အာဇာနည္ အ႐ွင္ဦး၀ိစာရရဲ႔ ဇာတိ႐ြာေလ။ (ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ အထင္ကရလမ္းတခုျဖစ္တဲ့ ဦး၀ိစာရလမ္းဆိုတာ အဲဒီ အာဇာနည္ အ႐ွင္ဦး၀ိစာရကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ လမ္းေပါ့။) အနိမ့္႐ြာက အျမင့္႐ြာလို ျမစ္နဖူး႐ြာ မဟုတ္ဘူး။ ကုန္းတြင္း႐ြာဆိုေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ပါပဲ။ ဦး၀ိစာရေက်ာက္တိုင္ႀကီးက ႐ြာလည္မွာ ထီးထီးမားမား ရပ္တည္ေနလိုက္တာ။ အနိမ့္႐ြာေလး က်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုသြားေတာ့တာပဲ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးပညိႏၵနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေနလို႔ အနိမ့္႐ြာမွာ တေန႔ခိုခဲ့ၾကပါေသးရဲ႔။

ေသာတာပန္႐ြာက ညိဳျမတို႔ရဲ႔ အိမ္ေနရာ၀င္းကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အိမ္ႀကီးကေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဖ်က္ၿပီး ေက်းလက္ေဆးခန္းကို လႉလိုက္ၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေအာက္ခံပလႅင္ခင္းကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညိဳျမတို႔႐ြာဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး႐ွည္ႀကီးကို ေရးသားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္... အိုးေ၀ဂ်ာနယ္က အေကာင္အထည္ ေပၚမလာခဲ့ဘူး။ ဂ်ာနယ္ထုတ္ဖို႔ အိုးေ၀ဂ်ာနယ္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ႐ွိခဲ့ဖူးၿပီးသား မူအတိုင္းတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ စာလံုးေပၚက "ကေနတဲ့ေဒါင္း" ပံုေလးကို ျဖဳတ္ခိုင္းတယ္။ ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲဒီမွာ... အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းမလား။ ပယ္ဖ်က္မလားဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ပယ္ဖ်က္သင့္တဲ့ အစဥ္အလာ ႐ွိသလို ထိန္းသိမ္းသင့္တဲ့ အစဥ္အလာေတြ ႐ွိပါတယ္။ မပယ္ဖ်က္သင့္ဘူး။ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္ ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ကို မထုတ္ေ၀ ျဖစ္ေတာ့တာပါ။

ဒုတိယအေခါက္ကေတာ့ အျမင့္႐ြာ ညိဳျမတို႔႐ြာ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျပဳလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က နယ္ခံအျဖစ္ လိုက္သြားခဲ့တာပါ။ ညိဳျမတို႔႐ြာ စာၾကည့္တိုက္မွာ ႏွစ္စဥ္စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပေန တာတဲ့။ လက္လွမ္းမီရာ မႏၱေလးၿမိဳ႔က စာေရးဆရာေတြပဲေပါ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က စာေရးဆရာေတြဆိုရင္ စရိတ္စကနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္း (ဟိုစဥ္ကေတာ့ နယ္ထြက္ပစၥည္းေလးေတြ ေပးၾကတာပါ။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ေငြႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းက်ပ္ ေပးၾကရတယ္လို႔ ဆိုတယ္) ေပးရနဲ႔ဆိုေတာ့ မႏိုင္ၾက႐ွာဘူးေပါ့ေလ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ရန္ကုန္က စာေရးဆရာေတြကို ေခၚျဖစ္ၾကတာ။

အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တာက.... ဒီလို။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မံုေ႐ြး-ေၾကးမံု အလင္းေရာင္ စာေပဗိမာန္ စာၾကည့္တိုက္က ၁၉၅၁ ခု ႏို၀င္ဘာ ၂၇ ရက္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ၂၀၀၁ ခု ႏို၀င္ဘာ ၂၇ ရက္ဆို ႏွစ္ ၅၀ တင္းတင္း ျပည့္ပါတယ္။ ေ႐ႊရတုသဘင္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၉၉၈ ခုေလာက္ကေန ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ။ စာေရးဆရာေတြလည္း တက္ေရာက္ေစခ်င္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေဒၚေဒၚ (လူထုေဒၚအမာ)ရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲက ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ရက္။ ေမြးေန႔ပြဲမွာ ရန္ကုန္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ လာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ဘတ္စ္ကားတစီးနဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ေခၚမယ္။ ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္။ အဲဒီစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္စြမ္းႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာႀကီးငယ္၊ ကဗ်ာဆရာ ႀကီးငယ္ေတြ အားတက္သေရာ လိုက္ပါလာၾကလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ေနမိတယ္......။

အျမင့္႐ြာ ညိဳျမတို႔႐ြာစာၾကည့္တိုက္က တာ၀န္႐ွိၾကတဲ့ သူေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ဆီ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျပဳလုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာၾကတာပါ။ အခ်ိန္လည္း ေပးႏိုင္၊ လိုက္ခ်င္စိတ္လည္း ျပင္းျပတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး၊ စာေရးဆရာ ထက္ျမက္၊ ကဗ်ာဆရာမ မအိ၊ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတို႔ လိုက္ပါလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နယ္ခံလမ္းညႊန္ အျဖစ္ေပါ့။ ပါပေလကာ အမိုးဖြင့္ကားေလးနဲ႔ လာေခၚတယ္။ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔က ထြက္ၿပီး အျမင့္႐ြာေရာက္သည္အထိ ဖုန္တလံုးလံုး အညာလမ္းပီသပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ လိုက္ပါလာၾကသူ ေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ ျပည္သူ႔စာေရးဆရာ၊ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဆရာေတြ အျဖစ္ ခံယူထားၾကတဲ့ သူေတြမို႔။

နယ္ခံေတြက ႐ြာမွာ႐ွိတဲ့ ေစတီ၊ ပုထိုးေတြကို လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညိဳျမတို႔႐ြာ ေသာတာပန္႐ြာေလးကို လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ထန္းေတာႀကီးကို ေတြ႔ရ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေအာက္သူေအာက္သားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ မအိနဲ႔ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတို႔ဟာ မင္တက္မိ အ့့ံၾသၾကလို႔ေပါ့။ ဒါ့အျပင္ ထန္းပင္ေတြၾကားမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ေ႐ႊလမင္းႀကီးကလည္း ထြန္းလင္းလို႔ေလ။ ေအာက္သူေအာက္သားေတြ မေျပာပါနဲ႔ အညာသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အညာရဲ႔ ည အလွ႐ႈခင္းကို ဖြတ္ေမ့ ပတတ္ေမ့ဆိုတာလို ေငးေမာေမ့ေနမိေတာ့တယ္။

အျပန္ခရီးလမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ညိဳျမတို႔႐ြာ စာၾကည့္တိုက္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေန မိတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က၊ ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္မရခင္စပ္ၾကား ႐ြာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ေလးက ေငြအား၊ လူအား စိုက္ထုတ္ၿပီး အားလံုး၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကလို႔ ျဖစ္ထြန္းလာတာပါတဲ့။ ဆရာ၀န္ေလး ႐ွိစဥ္ကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲက်င္းပဖို႔ မဲမတင္းရေပမယ့္ အခု ဆရာ၀န္ေလးက အလုပ္တာ၀န္႐ွိရာ သြားရေလေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာရပါသတဲ့။ ဆရာ၀န္ေလးရဲ႔ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကိုေတာ့ ေရ႐ွည္တည္တံ့ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သြားရမွာပါတဲ့ေလ။

ဒီမွာ ကိုတာကို သြားၿပီး သတိရမိေသးတယ္။ ကိုတာလည္း ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္မရခင္ စပ္ၾကား ႐ြာကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မံုေ႐ြး-ေၾကးမံု ေက်းလက္ေဗ်ာတည္ေထာင္တယ္။ ေမာင္းေထာင္႐ြာသြားၿပီး ေကာက္စိုက္ေတးေတြ စုေဆာင္းၾက။ အရာေတာ္နယ္သြားၿပီး ေပါင္းေပါက္ေတးေတြ စုေဆာင္းၾက။ မံု႐ြာကိုေလးခန္႔ကို ဖိတ္မနၱကျပဳၿပီး ေက်းလက္ေတးေတြ အသံသြင္းၾက။ တီးလံုးတိုက္ၾက။ ေနာက္ ျမန္မာ့အသံတည္႐ွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္အထိတက္ေရာက္ၿပီး အသံသြင္းၾက။ ေက်းလက္ရဲ႔ ဂီတသံေတြ တည္တံ့ပ်႔ံႏွ႔ံဖို႔ ႀကိဳးစား႐ွာတဲ့ ကိုတာရဲ႔ ေစတနာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုတာ ခႏၱီးမွာ အလုပ္ရ႐ွိလို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔သြားတဲ့ေနာက္ လူအား ေငြအား ၀ါယမ မစိုက္ထုတ္ႏိုင္ေလေတာ့ မံုေ႐ြး-ေၾကးမံု ေက်းလက္ေဗ်ာဟာ ၿပိဳကြဲ သြားရေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္အရာမဆို ေခတ္ရဲ႔ေတာင္းဆိုမႈအရ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာၾကတဲ့ အရာေတြသာ ေရ႐ွည္တည္တံ့မႈ ႐ွိႏိုင္တယ္လို႔ သံုးသပ္မိတယ္။ ႐ွိသင့္ ႐ွိအပ္တယ္ထင္လို႔ တကိုယ္ေတာ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြဟာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ ႐ွိစဥ္သာ တည္တံ့ေနၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္ မ႐ွိေတာ့ရင္ ျပိဳလဲသြားတတ္ၾက တယ္လို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။

အျမင့္႐ြာက ညိဳျမတို႔႐ြာ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ႐ွိသင့္ ႐ွိအပ္တဲ့ အရာတခုပါပဲ။ စတင္တည္ေထာင္သြားတဲ့ ဆရာ၀န္ေလး အလုပ္႐ွိရာ ေရာက္သြားေပမယ့္ ညိဳျမတို႔႐ြာ စာၾကည့္တိုက္ေလး ေ႐ႊရတုပြဲ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ပါေစ။ စိန္၇တုပြဲတိုင္ ခ်ီတက္ႏိုင္ပါေစလို႔သာ......။

ကိုေလးျမတ္။
[ပိေတာက္ပြင္သစ္-စာေပအႏုပညာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၃၃၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၀ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
[မာယာမွာ တင္ျပဖူးတဲ့ ေမာင္မင္းရာ ရဲ႔ ေပါရီတို႔ ေ႐ႊေလွ႐ြာ ကိုလည္း ျပန္လည္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ]