ရဲေဘာ္စိတ္ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

သူေသသြားၿပီ၊ ေမာ္ေတာ္ယဥ္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈနဲ႔ ေသၿပီလို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) နွစ္ေလာက္က က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားသိရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ရဲေဘာ္မ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို စကားဆံုလို႔ ေမးၾကရင္ ေျပာၾကရင္ မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ ဒီသတင္းဆိုးကို က်ေနာ္တို႔ ေျပာခဲ့ၾကရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ေရးရတာလဲ။ လူတေယာက္ အေသဆိုးနဲ႔ ေသရတဲ့သတင္း ဘယ္သူက ေျပာခ်င္မွာလဲ။ အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူ ခင္သူရဲ႔ သတင္းျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေျပာ ရက္မွာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပါးစပ္က ေျပာထြက္မွာလဲ။


အေၾကာင္းကေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့တာ ႏွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာခဲ့တယ္။ စာမလာ သတင္းမၾကားတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္ေလ။ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက သံေယာဇဥ္ ႐ွိၾကတယ္။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ဘာသတင္းမွ မၾကားေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္..... ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္နဲ႔ ေတြးေတာပူပင္ ခဲ့ၾကတယ္။

သူက မဟုတ္မခံတတ္သူ၊ စိတ္ဆတ္သူ၊ လက္ျမန္ေျချမန္ လုပ္တတ္သူဆိုေတာ့ တခုခုျဖစ္သလားေပါ့။ အဲဒီလို ေလးနွစ္တာေလာက္ ပူပင္ေနရတုန္းမွာ က်ေနာ္တို႔က ၾကားလိုက္ရတာကိုး။ ရန္သူ စစ္အစိုးရရဲ႔ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အေတာ္ခံရၿပီး မေသပဲ လြတ္လာသူက ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဒီလို ျဖစ္ရတာ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ...... ေပါ့။

သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အျပန္အလွန္ ေမတၱာတရားေတြ ႀကီးစြာ ထားခဲ့ၾကလို႔ က်ေနာ္က သူ႔အေၾကာင္းကို ခုလို စာတေစာင္ေပတဖြဲ႔ ေရးျဖစ္တာပါ။

သူနဲ႔ကိုယ္ ၁၉၇၆-၇၇-၇၈ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အတူေနခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ကထြက္လာၿပီးေတာ့ ၁၉၇၈-ကေန ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလအထိ တတြဲတြဲေပါ့။ ယံုၾကည္သက္၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆမွာ တူတာလဲ ႐ွိတယ္။ ကြဲလြဲတာလဲ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္သူစစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့၊ မုန္းတီးတဲ့ စိတ္ဓါတ္မွာေတာ့ တစက္ကေလးမွ မကြဲခဲ့ဘူး။ အဲဒီ ေခတ္ကာလမွာ အမိုးတခုထဲေအာက္ အတူအိပ္ အတူစားခဲ့ရသူေတြမွာ ဒီအတိုင္းပဲ။

၁၉၈၈ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကို ရန္သူက ၿဖိဳခြဲၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ျပင္းထန္တဲ့၊ ရန္သူ႔အေပၚ ထားတဲ့ သူသေဘာထားကို ကိုင္စြဲၿပီး သူဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနယ္ပယ္ကို ကူးေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေရာက္သြားတဲ့ နယ္ေျမဟာ သူနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္လို႔ ရန္ကုန္ကို သူတိတ္တဆိတ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီနယ္ေျမကိုပဲ သူျပန္သြားခဲ့တယ္။

မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ကိုယ္လည္း အေျပးေကာင္းလို႔ ရန္သူ႔လက္က သီသီကေလး လြတ္လာခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာလို႔ပဲ ဆိုရမလား၊ ဘ၀ေရစက္လို႔ ေျပာရမလား၊ တဖက္ႏိုင္ငံရဲ႔ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပန္ဆံုရပါတယ္။ တသက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အထင္အမွတ္ဟာ ဒုကၡေတြ၊ အခက္အခဲေတြ အတူတကြ တြန္းလွန္ဖို႔ ျပန္ဆံုၾကရျပန္ပါတယ္။

သူဆိုတာက ဘယ္သူလဲ။ ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ငေပြးလို႔ ေခၚတဲ့လူက ေခၚတယ္။ ဖိုးၾကဴးလို႔ ေခၚတဲ့လူက ေခၚတယ္။ ကိုဖိုးၾကဴး လို႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ သူ႔ကို ဆရာႀကီးေပြးလို႔ ေခၚတဲ့ 'မိုးႀကိဳး ေခၚ ေစာဖိုးၾကဴး' ေပါ့။ ရန္သူက ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္လိုက္လို႔ ေသရာက ကိုယ္ေရာင္လာျပ ေလသလားလို႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့တဲ့ ကိုေဌး၀င္းကို နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလး က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၀မ္းသာ လိုက္တာ မေျပာတတ္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။

ကိုယ့္မွာ ဘယ္သြားရမွန္း၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့ အခ်ိန္မွာ နတ္သားကေလးတပါးကို ေတြ႔လိုက္ရသလို ေပါ့။ အတိုင္းထက္အလြန္ ျဖစ္သြားခဲ့တာက အဲဒီ နတ္သားေလးက က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ ဒိထက္ အင္အားႀကီးမားတဲ့ နတ္ႀကီးတပါးကို ဆြဲထုတ္လာတယ္။ "က်ေနာ္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး.... ကိုဖိုးၾကဴးလဲ႐ွိတယ္" တဲ့။

ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ သံုးေယာက္သား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲသြားၿပီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ သံုးေယာက္ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္လာတယ္။

ဘန္ေကာက္ေရာက္ၿပီး တပါတ္ဆယ္ရက္မွာ ကိုယ္တို႔ သံုးေယာက္ အသင့္အတင့္ ေကာင္းမြန္သပ္ရပ္တဲ့ အခန္းတခု ငွားျဖစ္ၾကၿပီး ဘ၀ရဲ႔ တဆစ္ခ်ိဳးအေျပာင္းအလဲမွာ သမိုင္းရဲ႔ က႑အသစ္တခုကို စခဲ့ၾကတယ္။

ဘ၀တကၠသိုလ္က သင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ ေလာကဓံကို ထုသားေပသားက် ေနထိုင္နည္းနဲ႔ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ အတူေနခဲ့ၾကၿပီး က်ေနာ္က အရင္ အေမရိကကို ေရာက္လာတယ္။ မၾကာဘူး ကိုေဌး၀င္းက ဂ်ာမဏီကို ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႔ ဆရာႀကီးေပြး အေမရိကကို ေရာက္လာတယ္။

နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ၿပီးျပည့္စံုခဲ့တယ္။

မေန႔ကေတာ့ အိမ္တအိမ္ကို အလည္ေရာက္သြားတာ ဆရာႀကီးေပြးေသၿပီလို႔ ရထားခဲ့တဲ့ သတင္းမွား ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ဟာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အလည္ေရာက္သြားတဲ့အိမ္မွာ အိမ္႐ွင္ရဲ႔ ေမာင္ျဖစ္သူက "ကိုဖိုးၾကဴးကေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ား အယ္လ္ေအ ေရာက္လို႔ ကိုေအး၀င္းကို ေတြ႔မိရင္ က်ေနာ္က ႐ွာေဖြေနတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ....." တဲ့။

က်ေနာ့္နားကို က်ေနာ္ မယံုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္တုန္းက ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ပါသလဲေပါ့။ သူေသၿပီ မဟုတ္လား.....။ ေျပာသူက ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ တႏွစ္ခြဲေလာက္တုန္းက သူနဲ႔ေတြတာပါတဲ့။

က်ေနာ္တို႔ၾကားထားတာက လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္က.....။ ဒါေပမယ့္.....

မေသပါဘူး။ သူမေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ဖံုးနံပါတ္႐ွိတယ္...... တဲ့။ အိမ္႐ွင္ရဲ႔ေမာင္ သိၾကားမင္းႀကီး က ခ်က္ခ်င္း ဖံုးနံပါတ္ကို ထုတ္ေပးတယ္။ သူ႔ ဆီက ရ ရခ်င္း က်ေနာ္ ဖံုးဆက္လိုက္တာ.....

ဆရာႀကီးေပြး... ဆရာႀကီးေပြး.... က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ဆရာႀကီးေပြး......။ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာသလဲဆိုတာ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါဘဲ။

သူနဲ႔ ဖံုးေျပာတာ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ လက္လွမ္းမီရာကို က်ေနာ္ သတင္းပို႔လိုက္တာ ၾကားၾကသူတိုင္း ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။

သူကေျပာတယ္..... ခု သူ ဆူ႐ွီလိပ္ေနတယ္ ည (၇) နာရီ ဖံုးျပန္ေခၚမယ္တဲ့။ သူျပန္ေခၚတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္က ေစ်းေရာင္းပြဲကေလးတခုထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာတဲ့အထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ ေမာ္ႀကီး(ကိုခင္ေမာ္) ကလည္း ပြဲခင္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ခဏ စကားေျပာၿပီး ေမာ္ႀကီးကို က်ေနာ္က တယ္လီဖံုးကို ေပးလိုက္တယ္။ ပြဲက်င္းပေနတဲ့ ကားရပ္ဆိုင္းတဲ့ ေနရာမွာ ဆူညံေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းအျပင္ဘက္ ေမွာင္ရိပ္ခပ္က်က် မွာ စကားသြားေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆဲဆိုႏိုင္ေအာင္ (ရဲေဘာ္ခ်င္းမို႔ ဒီအသံုးကို သံုးတာ) က်ေနာ္က ဟိုနား ဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ ေပးေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ျပန္လာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ေမာ္ႀကီး မ်က္စိကို လက္နဲ႔ ပြတ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖံုးျပန္ေပးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။

ဆရာႀကီးေပြးက က်ေနာ္နဲ႔ ေျပာေနရင္းက အသံနည္းနည္းတုန္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာ က်ေနာ္ေတာ့ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္လာၿပီတဲ့။ ကိုယ့္လူ က်ေနာ္လဲ ဒီလိုပဲ..... ေမာ္ႀကီးေတာ့ ခုနက သူ႔မ်က္လံုးကို ပြတ္ေနတာ က်ေနာ္ေတြ႔တယ္.......... လို႔။

ရဲေဘာ္စိတ္....၊ ရဲေဘာ္စိတ္....။

ရန္သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့တုန္းက တေယာက္အသက္ တေယာက္ကို ေပးအပ္လာခဲ့ သူေတြ........ ႐ွိအတူ မ႐ွိအတူ တလုပ္႐ွိရင္ တ၀က္ ခြဲေကၽြးဖို႔ ၀န္မေလးခဲ့သူေတြ...... သူေတြ...... သူေတြ.....။

ေမာင္ေအး၀င္း
စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၀။
ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုေပးပြဲရံပံုေငြ ေစ်းေရာင္းပြဲၿပီး ေနာက္တေန႔။