၁။
ေအးျမသာယာထိုေတာ႐ြာ
သတၱရဘံ ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္ထပ္တို႔ျဖင့္ ၀ိုင္းရံလ်က္၊ ေလေျပေလညႇင္း ေဆာ္သြင္းမျပတ္မူ၍၊ သင္းၾကဴၾကဴ အသီးအပြင့္တို႔ကို ေဆာင္သည့္ ဇီဇ၀ါ ခတၱာ စမၸါယ္ စကား ေဂၚဖီ ခယား စႏၵကူး စေသာ ပန္းပင္ေတြႏွင့္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရယဥ္တို႔ တသြင္သြင္စီးက်လ်က္၊ ေတာၾကက္ ေတာ၀က္၊ ဆိတ္၊ သိုး၊ ႏြား ဥၾသ သံတို႔ႏွင့္ မဆိတ္ညံေသာ အညာစစ္ကိုင္းနယ္႐ွိ ဤ၀တၳဳ၏ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သူ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေတာ႐ြာ ကေလးသည္ကား- "ေသာတာပန္" ဟု နာမပညတ္ ေခၚတြင္အပ္၏။
စာဖတ္သူ အေပါင္းတို႔သည္ ေအးျမသာယာ ထိုေတာ႐ြာကေလးသို႔ ေရာက္ဘူးၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
မေရာက္ဘူးသျဖင့္လည္း ကၽြန္ပ္တို႔သည္ ထိုမည္ ဤမည္ေသာ စာဖတ္သူအား ႐ႈတ္ခ်ပစ္တင္ ကဲ့ရဲ႔ခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား လံုး၀ မ႐ွိေခ်။
အဘယ္ဘုရားသည္ မ်ားစြာေသာင္းေသာင္း ေ၀ေနယ်အေပါင္းတို႔အား "ေသာတာပန္သို႔ မေရာက္မ႐ွိၾက ေစႏွင့္ ဆက္ဆက္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေလေလာ့" ဟု မိန္႔ဟ ႁမြက္ေဖာ္ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ဘူးသနည္း။ ေလာကီ လူလုပ္ေရးတြင္ ေသာတာပန္ကို ေရာက္ဘူးမွ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္သည္ လူစဥ္မွီသည္ မဟုတ္။
အမွန္အားျဖင့္ ကုေဋကုဋာေသာ ဗိုလ္ပါသင္းပင္း ဆင္ ျမင္း ကၽြဲ ႏြား၊ ကုလား တ႐ုပ္ သပၸဴရိသအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ေသာတာပန္သို႔ မေရာက္ဘူးၾက။ သို႔စဥ္လ်က္ သူတို႔သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾက၏။ ခ်မ္းသာၾက၏။
ေအးျမသာယာ ထိုေတာ႐ြာကေလးတြင္ ေမာင္ဘေဆြဟူေသာ လူငယ္တေယာက္ ႐ွိသတတ္။
ကိုဘေဆြ၊ ဦးဘေဆြ၊ ငဘေဆြ၊ ေဟ့ဘေဆြေရ- လာေဟ့ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚဆိုႏိုင္ေလသည္။
သူသည္ မိ႐ိုးဖလာ ဗမာၿပီၿပီ တိုင္းရင္းသား ေတာင္သူလယ္သမား တဦးျဖစ္၏။
အရပ္အေမာင္းေကာင္း၏။ ပုခံုးက်ယ္၏။ အသက္ေအာင့္၍ အေၾကာအခ်ဥ္ အားလံုးတို႔ကို ညီညာ႐ံုးစုကာ အားတင္းထားေသာ အခါမ်ား၌ သူ႔ရင္ဘတ္သည္ ဒိုင္းလႊားပမာ ထိုးပါေသာ္လည္း နာသည္မ႐ွိ၊ လြန္ေတာင့္ဘိ၏။
သူသည္ သမၼာအာဇီ၀တည္းဟူေသာ သူ႔အလုပ္အကိုင္ သူ႔အိုး သူ႔ဆန္ သူ႔အိမ္ ျခံကေလးတို႔ႏွင့္ ေအးျမသာယာ ထိုေတာ႐ြာကေလးတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္တင္းတိမ္ ထမင္းၿမိန္လ်က္ အလြန္လ်င္ စည္းစိမ္႐ွိေန၏။
တခါက "ကြာ- ငါေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ေအးေအးေဆးေဆး တို႔ေတာ႐ြာကေလးကိုဘဲ ခ်စ္တယ္။ ၿမိဳ႔ႀကီးေလး ဘာႀကီးေလးနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္တို႔ ဖာခ်စ္တို႔ ဒို႔ေငြေတြ အလြဲသံုးစားၿပီး သူတို႔ မူးသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ ႐ြံသကြာ" ဟု ဘေဆြေျပာဘူးသည္။
သို႔လ်င္ ေက်းလက္ေတာသားပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာ၌ ကၽြန္ပ္တို႔ထက္ပင္ သာမေယာင္ျဖစ္၍ ေခါင္းေဆာင္ လူႀကီးလူေကာင္း ၿမိဳ႔သားမ်ားကို သူ႔ႏြားေလာက္ပင္ အေကာင္းမထင္ေၾကာင္း ထင္႐ွား၏။
၂။
စာေရးဆရာ
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ ႀကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာသည့္အေလ်ာက္ ကၽြန္ပ္သည္ ေ႐ွ႔သို႔ မဆက္မီ ဤ၀တၳဳကို ေခတၱရပ္ဆိုင္း၍ စာဖတ္သူအား အနည္းငယ္မွ် အစီရင္ခံပါရေစ။
ကၽြန္ပ္သည္ ေငြရေပါက္ကိုယ္က်ိဳးကို ေတြး႐ႈေမွ်ာ္ကိုး၍ ဤ၀တၳဳကို ေရးရာတြင္ ျပင္သစ္နည္းႏွင့္ ျမန္မာ့နည္းကို ေရာႁပြမ္းအသံုးျပဳကာ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျပင္သစ္နည္း ဟူရာ၌ ျပင္သစ္စာေရးဆရာမ်ားသည္ စာပိုဒ္မ်ားကို တိုတိုႏွင့္ ျဖတ္ေလ့႐ွိၾက၏။ တပိုဒ္ႏွင့္ ၿပီးတန္ေသာစာကို ဆယ့္ေလးငါးပိုဒ္ခြဲ၍ ေရးၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာမ်က္နွာ ေကာ္လံ အနည္း အမ်ားကို လိုက္၍ ေငြေခ်ေသာ ထုတ္ေ၀သူ ပံုႏွိပ္သူမ်ားထံမွ ေငြ အေျမာက္အျမား ပိုမိုရ႐ွိၾကေလသည္။
ျမန္မာ့နည္းကား သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္းပင္ စာတလံုးႏွင့္ အဓိပၸါယ္ ထိမိေပါက္ေရာက္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ အာဒိကပၸ ကမၻာဦးမွ ခ်ီ၍ ေတာေတာင္ေရေျမ သမုတိနတ္မ်ားကို တိုင္တည္ၿပီးလ်င္ ဂါထာ ေျခာက္ဆယ္ကိုပါ ထည့္သြင္း ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္လ်က္ ႐ွစ္သေခၤ်ႏွင့္ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းေသာ ယူဇနာအ၀ွန္းမက ဗာရာဏသီခ်ဲ႔ကာ ဆံုလည္ႏြားကဲ့သို႔ ေရးသားသီကံုး စပ္ဟပ္သီဆို ဘြဲ႔ႏြဲ႔ၾကစျမဲတည္း။ သို႔ျဖစ္ရကား ဤမည္ေသာ ျမန္မာ့နည္းႏွင့္ ထိုမည္ေသာ ျပင္သစ္နည္းကို ေပါင္းသင္းေရာယွက္ စံုဖက္ပူးတြဲ ေရးသားျခင္းသည္ စာေရးဆရာအဘို႔ ရတနာပံု ဆိုက္လမ္း တခုေပတည္း။ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ဒို႔ဗမာ သတင္းေထာက္ မ်ား၌ပင္ ထိုအေလ့ဆိုး အေတာ္သက္၀င္လ်က္႐ွိေခ်ၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။
၃။
လယ္သမားဘေဆြ
လယ္သမား ေမာင္ဘေဆြကား ထႂကြလံု႔လ၀ိရီယတို႔နွင့္ ျပည့္စံု၏။
၀သႏၱမွသည္ ေဟမႏၱ၊ ေဟမႏၱမွသည္ ဂိမႏၱဟူ၍ ဥတုသံုးပါးစလံုး ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ႏွစ္လည္ႏွစ္ဆက္ပင္ သူ႔အေဖ၏ ဘိုးဘပိုင္ လယ္ကြင္းတြင္ ေတးသီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႀကိဳးပန္းလုပ္ကိုင္ေလသည္။
ေကာင္းသည္ မႈတ္ပါေလာ။ ေကာင္းျမတ္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္၏။
ဘုရားအစ႐ွိေသာ ဘိုးဘြားမိဘ ဆရာသမားတို႔သည္ ကံဥာဏ္၀ိရိယ သီလ သမာဓိ ပညာ စသည္တို႔ကို အားေပးခ်ီးၾကဴးၾက၏။ ပစၥဳပၸန္၌လည္း ဆန္စပါးကို ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အမ်ားဆံုး စားသံုးမွီ၀ဲသည္ ျဖစ္သျဖင့္ လယ္သမားသည္ အမိျမန္မာျပည္၏ ေက်းဇူး႐ွင္ ေက်ာ႐ိုးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္ မႈတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာမ်ား၏ စပါးလုပ္ငန္းကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အညြန္႔ခူးစားေနၾက၏။ ယခု စာေရးေနခ်ိန္၌ပင္ ရန္ကုန္ျမစ္ဆီမွ ကုလား အဂၤလိပ္ တ႐ုပ္တို႔၏ စက္ႀကီးမ်ား တဒုန္းဒုန္း ခုတ္ေမာင္းေနသံကို ၾကားေနရသည္။
၄။
အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔
တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္၌ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲ က်င္းပေလ့ ႐ွိၾက၏။ ေဒါင္းလံေတြ တလူလူႏွင့္ ေအာ္ခ်င္တိုင္း ေအာ္ၿပီးလွ်င္ ဘင္တီး၍ စီတန္းလွည့္လည္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးသားတို႔၏ အမ်ိဳးမ်ိဳး အမ်ိဳးခ်စ္ၾကေလသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေန႔ က်င္းပသည္ကိုကား အထူးေရးရန္ လိုမည္မထင္။
အက်ယ္ကို သိလိုသူ (၀ါ) ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအိုး၌ ငန္းငန္းတက္ သေရယိုကုန္သူ သုေတသီ အေပါင္းတို႔သည္ ဘႀကီးမိႈင္း၏ ဘြဳိင္းေကာက္ဋီကာကို လွန္ေလွာ ေသာက္သံုးၾကပါကုန္။
ထိုတန္ေဆာင္မုန္းလ အမ်ိဳးသားေန႔တြင္ ဘေဆြသည္ ၿမိဳ႔ႀကီးသို႔ ေရာက္သြား၏။
ႀကီးက်ယ္ဆန္းျပားေသာ အမ်ိဳးသားေန႔ အခန္းအနားမ်ားကို ျမင္ရေလသည္။
လူပရိသတ္မ်ား ျပည့္ညႇပ္ႁပြတ္သိပ္လ်က္ အေတာ္စည္ကားသည္ပင္။ ဒါးမတပ္ ရဲတပ္ သူနာျပဳ စသည္ျဖင့္ အလံမ်ား တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္ဘဲ ၉၆ မ်ိဳးေလာက္ ကြဲျပားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဘေဆြ သေဘာ အက်ဆံုးကား မီးဒုတ္မ်ား ျဖစ္သတည္း။ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ိႈ႔႐ိႈ႔ ဟု ေအာ္သံကိုလည္း ဘေဆြ ႏွစ္သက္၏။ အလွမီးဒုတ္ႏွင့္ အေပ်ာ္ေအာ္သံမ်ားသာတည္း။ ေအာ္ၾကေသာ္လည္း တကယ္႐ိႈ႔ျခင္းကား မ႐ွိေခ်။
ရဲ၍ ႐ိႈ႔ေစကာမူ ႏိုင္ငံျခား ဓန႐ွင္ႀကီးတို႔၏ တိုက္ႀကီးမ်ားကား ျဖဳန္မည္မဟုတ္။ မီးမကူး မေလာင္ႏိုင္ေသာ အခိုင္အမာ တိုက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္အျပင္ အကယ္၍ ေလာင္လွ်င္လည္း မီးသတ္စက္ အကူအညီ သို႔မဟုတ္ မီးေပါင္ကုမၸဏီ၏ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ားကို အရံသင့္ ရ႐ွိႏိုင္ၾက၏။ ႐ိႈ႔သူသာလွ်င္ ပုလိပ္႐ိုက္ ေထာင္ခ်ခံရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
တ႐ုပ္-ဂ်ပန္စစ္ပြဲတြင္ မီးဒုတ္မ်ား သံုးစြဲျခင္း မ႐ွိေခ်။ မီးဒုတ္မ်ားမွာ အလြန္ေ႐ွးက်သည္။ အသံုးမက် ေခတ္မမီဟုဆိုကာ တဦးကို တဦး ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ဗံုးၾကဲၾကေလသည္။ ထိုနည္းကား အေရးပါ အရာေရာက္လွ၏။ ဓန႐ွင္ႀကီးတို႔၏ တိုက္ႀကီးတာႀကီးမ်ားႏွင့္ မီးေပါင္ခံ အသက္အာမခံ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားပါ ၿမိဳ႔လံုးကၽြတ္ ေသေက် ေပါက္ကြဲ ျပာက် ကုန္ေစေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္တို႔သည္ ေခတ္အလိုက္ ေခတ္မွီေသာ အလားတူ လက္နက္ႀကိယာမ်ား ရ႐ွိသံုးစြဲ ႏိုင္ေရးကိုသာ ညီညာ အားသြန္ၾကဘို႔ အခ်ိန္အခါျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ လယ္သမား ဘေဆြအား ကမၻာအေၾကာင္း ေခတ္အေၾကာင္းကို သိကၽြမ္းနားလည္သည္ဟု မယူဆအပ္ေပ။ သူ႔မဲကို ယူၾကေသာ္လည္း သူ႔ပညာေရးကိုကား ဘယ္မ်ိဳးခ်စ္ ဘယ္အစိုးရကမွ် ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ မီးဒုတ္မ်ားကိုသာ စြဲျမဲ မေနာေခြ႔ ေန၏။ မီးဒုတ္- မီးဒုတ္ ႐ႈ႔ိ႐ိႈ႔.......
မိဘရပ္ထံ ေသာတာပန္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ဘေဆြ၏ဦးေဏွာက္သည္ မီးဒုတ္မ်ားႏွင့္သာ ပူထူျပည့္ႏွက္ေန၏။ စားလွ်င္လည္း မီးဒုတ္၊ အိပ္လွ်င္လည္း မီးဒုတ္။
ရီးစားျဖစ္သူ သိန္းခင္ႏွင့္ တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္တြင္ ေတြ႔ၾကေသာအခါ၌လည္း ထံုးစံအတိုင္း မခ်စ္မူ၍ "မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ိႈ႔ ႐ိႈ႔" ဟု ႐ြတ္ေန၏။ နားမလည္ေသာ သိန္းခင္မွာ ဘေဆြအား ၾကည့္ကာ... ႀကီးစြာေသာ သနားျခင္းအားျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား က်မိ႐ွာ၏။
၅။
ဘေဆြဘာေျပာသနည္း
တေန႔သ၌..... ျမစ္ဆိပ္မွ ႏြားေရခ်၍ အျပန္တြင္ ဘေဆြ ေနာက္ဆံုး ႏြားျပာနီကို စီးနင္းလိုက္ပါေတာ္ မူခဲ့၏။
႐ုတ္တရက္ ဘေဆြသည္ အလန္႔တၾကား လက္ေျမႇာက္ကာ.. "အေဆြတို႔ .. ရဲေဘာ္တို႔.. ငါသည္ ႏိုင္ငံေရးကို... ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လိုက္စားေတာ့အံ့။ မီးဒုတ္မ်ား ငါကိုယ္တိုင္ လုပ္အံ့။ မီးဒုတ္ပြဲႀကီး က်င္းပအံ့။ မီးပံုးပ်ံမ်ား၊ ဒံုးမ်ား လႊတ္ျပမည္။ ၿမိဳ႔သားမ်ားထက္ သာေစလတံ့" ဟု ေႂကြးေၾကာ္လ်က္ ႏိုင္ငံေရး ေလအိုးသည္ စားပြဲကို ဒံုးခနဲ ထုသကဲ့သို႔ ဘေဆြလည္း ႏြားျပာနီ၏ ေက်ာျပင္ကို အြန္႔ခနဲ အားကုန္ ထုခ်လိုက္၏။
ႏြားမ်ားလည္း လန္႔ျဖန္႔ကာ- ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးၾကကုန္၏။ ဘေဆြလည္း ႏြားျပာနီေပၚမွ ဂၽြမ္းျပန္က်ကာ ႐ႊ႔ံဗြက္ထဲတြင္ ေတြေ၀ မူးေမာ္လ်က္ က်န္ရစ္ေလသည္။
၆။
မိဘမ်က္ရည္
ဘေဆြသည္ သူ႔အလုပ္ျဖစ္ေသာ.. လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးျခင္း၌ လစ္ဟင္းစ ျပဳလာ၏...။
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးျခင္းတည္းဟူေသာ လယ္သမားအလုပ္သည္ ၀ံသာႏု အငတ္မင္းႏွင့္.... ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ေခါင္းေဆာင္တို႔ထက္ အေရးပါ အရာေရာက္ အဓိပၸါယ္႐ွိေသာ တကယ့္ ပင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္ လုပ္ငန္းႀကီးပင္ မႈတ္ပါေလာ။
စိမ္းစိုေသာ လယ္ကြင္းျပင္တို႔သည္- ျမန္မာျပည္၏ သာယာျခင္း က်က္သေရကို ေဆာင္လ်က္၊ စပါးတို႔သည္ ဒို႔ဗမာ အေပါင္းတို႔၏ မွီ၀ဲရာ ေက်းဇူး႐ွင္ အဟာရႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သို႔စဥ္လ်က္ ဘေဆြသည္ ဤပင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္လုပ္ငန္းႀကီး၌ ပ်က္ကြက္ လစ္လပ္လ်က္ နေယာင္နကန္း မီးဒုတ္႐ူး ႐ူးေန၏။ ဘေဆြကို အျပစ္ဆိုမည္ေလာ။
ဘေဆြထက္ ကံေကာင္း ကုသိုလ္ႀကီးသျဖင့္... ပညာေရေအးကို ေငြေပး ၀ယ္ယူေသာက္သံုး ႏိုင္ၾကေသာ.. ေက်ာင္းသားမ်ားပင္လ်င္... "ငါ ပညာမ်ားမ်ား တတ္ေအာင္သင္- သို႔မွ အေမွာင္ဆိုက္ေနေသာ အမိျပည္ႀကီးကို.. အသိတရား ပညာေရာင္ျဖင့္ လင္းလင္းႀကီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ႏိုင္ေအာင္ စာႀကိဳးစားလိုက္မည္" ဟူေသာ အ႐ွည္ေကာင္းက်ိဳးကို မေတြးမျမင္ၾကဘဲ၊ မီးဒုတ္႐ိႈ႔ေနၾကေသာ အခ်ိန္တြင္ အသို႔လွ်င္ ဘေဆြအား ကဲ့ရဲ႔သၿဂႍဳ အဆိုးဆိုႏိုင္ပါအံ့နည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘေဆြသည္ လယ္ေတာ၌၊ "အို.... အေဆြႏြားႏွင့္ ရဲေဘာ္ထြန္တံုးတို႔။ ယေန႔မွစ၍ ငါသည္ ေနာင္ႏွစ္ခါ ေန႐ွင္နယ္ေဒးအတြက္ မဆုတ္မနစ္ေသာ လံု႔လျဖင့္ မီးဒုတ္မ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ပါေတာ့အံ့။ ဤ လယ္ယာလုပ္ငန္း၌ အလဟႆ အခ်ိန္မျဖဳန္းႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ သင္တို႔ပင္... ၀သုန္ဤေျမကို ျဖစ္သလို ထြန္ယက္ၾကေတာ့..." ဟု ႏြားႏွင့္ ထြန္တံုးမ်ားအား ေတာင္သူ႔လုပ္ငန္းကို အာဏာကုန္ လႊဲအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ေျမႇာက္ပင့္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
ဘေဆြသည္ ျမန္မာျပည္၌ ေကာဠိဓါတ္ႀကီး ဆိုက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္၍ လူမြဲတို႔၏ ထြက္ရပ္လမ္းမ်ား ေဖာက္လုပ္ၿပီးစီးၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၾကာမီ ဂဠဳန္သည္ နဂါးကို သုတ္ၿပီးလွ်င္ မိမိတို႔ ႐ြာေပၚ၌ ပ်ံ၀ဲေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ပ်င္းေသာသူမ်ား အလုပ္လုပ္ရန္ မလိုေတာ့ေၾကာင္းမ်ားကို သူ႔အေဖႀကီးအား ခပ္တည္တည္ ေျပာျပ၏။
ဖခင္ႀကီးက... "ေအးလကြာ.. မင္းလုပ္ပံု ႐ူးပံုနဲ႔ဆိုရင္ ဒို႔ငတ္ၾကေတာ့မွာ ဧကန္ဘဲ...။ လူမြဲတို႔၏ ထြက္ရပ္လမ္းက ဘာလဲ၊ သင္းခ်ိဳင္းကိုလား၊ မင္းကိုျမင္ရ႐ံုနဲ႔ လူမြဲငတ္ေပါက္လမ္းမွန္း သိသာပါၿပီ၊ ငါေတာ့ မင္းဂဠဳန္ငွက္ ပ်ံ၀ဲလာမွ ေလာက္ေလးနဲ႔ ပစ္ခ်ၿပီး ၀၀ႀကီး ခ်က္ျပဳတ္စားလိုက္မယ္...။ အဲသာကမွ အငတ္သက္သာအုန္းမယ္.." ဟုဆိုကာ အဖိုးႀကီး မိႈင္ရာမွ ငိုေလ၏။
မ်က္ရည္မ်ား ရာ၀င္အိုးႀကီးႏွင့္ အျပည့္ရ႐ွိသျဖင့္ ထိုေန႔အဖို႔ ဘေဆြတို႔ အိမ္တြင္ သံုးေရ ေသာက္ေရ လံုေလာက္သြား၏။
အိုခ်စ္ေဆြ စာဖတ္သူ၊ ဤ၀တၳဳသည္ နက္နဲလွေသာ ႏိုင္ငံေရး ၀တၳဳႀကီး ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေရးဆရာမ်ား၏ ေအာ္ျခင္း၊ ဟစ္ျခင္း၊ ႐ူးသြတ္ျခင္း၊ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ အၿမီးႏွ႔ံျခင္းတို႔သည္ ရယ္ဘြယ္ပင္ျဖစ္ ေသာ္လည္း၊ ဤ၀တၳဳ၏ တည္ၾကည္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း ဂုဏ္ပုဒ္ကို.... အိေျႏၵႏွင့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ အေရးကား အေဆြႏွင့္ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ၀တၱရားျဖစ္သည္ကို သတိျပဳပါေလာ့။
၇။
သူလွ်ိဳ
ဖခင္ႀကီးႏွင့္ သေဘာကြဲလြဲျခင္းေၾကာင့္ ဘေဆြ၌ ၀မ္းနည္းျခင္း လံုး၀မ႐ွိေခ်။ ေမြးသဖခင္ႀကီးမွာ အစိုးရ ဒ႐ွိဳျဖစ္၍သာ သူႏွင့္ မညီမညြတ္ ျဖစ္ရသည္ဟု ယူဆကာ "မ်ိဳးဖ်က္ေတြ အလိုမ႐ွိ၊ ေသြးခြဲသူ ေသပါေစ" ဟု ေအာ္လ်က္ ႐ြာေ႐ွ႔ဇရပ္သို႔ သြား၍ မီးဒုတ္မ်ား စတင္ လုပ္ကိုင္ေလ၏။
႐ြာထဲမွ ခေလးမ်ား၊ ေခြးမ်ား၊ အလုပ္မ႐ွိသူမ်ားကား ဘေဆြ၏ ပရိသတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ဘေဆြလည္း အားတက္ကာ ထို႐ြာသားမ်ား၏ အာသီသကို ငဲ့သျဖင့္၊ မီးဒုတ္ပြဲႀကီးကို ေန႐ွင္နယ္ေဒး တိုင္ေအာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ... ေနာက္တေန႔တြင္ ဆက္ဆက္က်င္းပေတာ့မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္လိုက္၏။ လက္ခုပ္သံမ်ားကား ဘေဆြအား ႐ူးသထက္ ႐ူးေစေလသည္။
၈။
စကားေျပာပြဲ
ေနအ႐ုဏ္က်င္းကာ ဘေဆြ၏ ေန႔ထူး ေန႔႐ူးႀကီး သိုက္ၿမိဳက္စြာ ဆိုက္ေရာက္လာ၏.....။
႐ြာနီးေခ်ာက္စပ္မွ ေခြးေရာ လူေရာ တေသာေသာ လာေရာက္ၾက၏။ ဘူးသီးေၾကာ္၊ မုန္႔ေပါင္း ကြမ္းရာ စေသာ ဆိုင္ကေလးမ်ားလည္း ထြက္ၾက၏။
ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ထိုပြဲတြင္ စကားေျပာ တရားေဟာျခင္း ဧကန္မုခ်႐ွိမည္မွာ ယံုမွားဘြယ္ မ႐ွိေခ်။
ကၽြန္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္သည္ ကမၻာ့အဆင့္အတန္း၌ မည္မွ်ပင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ႐ွိေစကာမူ စကားေလ႐ွည္ေျပာျခင္း၌ကား မည္သည့္ႏိုင္ငံႏွင့္မဆို ၿပိဳင္ႏိုင္ေပမည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အာေဘာ္မ်ား၌ အာသန္လွ၏။ ဖိုးေျပာခ်င္မ႐ွား၊ ဖိုးေအာ္ခ်င္မ်ားလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေအာ္ၾကေလသည္။ စင္ျမင့္တခုႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္၎၊ အစည္းအေ၀းတခုသို႔ ေရာက္လွ်င္၎၊ နည္းနည္းမွ် အိေျႏၵမေဆာင္ႏိုင္ၾကေပ။ စကားေျပာခြင့္ကို အလွ်င္း အလုပ္မခံႏိုင္ၾကကုန္။
ထင္ေပၚလိုျခင္း၊ ရင္ဘတ္ပုတ္ကာ ၀ါႂကြားျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳး႐ွာျခင္း...၊ ေကာက္က်စ္ ညစ္ပတ္ျခင္း... စေသာ စိတ္ယုတ္၊ စိတ္ဆိုး စိတ္သူခိုးတို႔သည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အသြင္ကို ေဆာင္လ်က္ ထိုသူတို႔၏ အာေစာင္မ်ားမွ အာပုတ္န႔ံ၊ ခၽြဲ သလိပ္ တံေတြး အျမႇဳတ္တို႔ျဖင့္ ေရာေႏွာကာ ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။
ထို အခ်င္းအရာမ်ိဳးမွာ သိတတ္သူမ်ားအဖို႔ အလြန္သိသာ၍ ႐ြံ႐ွာစက္ဆုတ္ဘြယ္ လိလိပင္။
သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔ႏွင့္ တန္းတူ သို႔မဟုတ္ ေအာက္တန္းက်ေသာ နမူးနထိုင္း ပရိသတ္တို႔ကား လြန္စြာပင္ ပဏာရေလသည္။ ၾသဘာ မဂၤလာ လက္ခုတ္သံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ပြဲက်လွ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ဖိုးေျပာခ်င္မ်ားကို မည္သူမွ် တားဆီး၍ မရ။ သူတို႔ကား မေသမျခင္း ေျပာၾကမည္ပင္။
အၾကင္ အစိုးရသည္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔အား ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ သနားညႇာတာသည္ျဖစ္အံ့။ အစိုးရသည္ ထို ၁၄၄- (က) စေသာ ပုဒ္မမ်ားကို ျဖဳတ္ေလွ်ာ့၍ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ အခ်ိန္ျဖဳန္းကာ ေလာက၏ သာယာျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏ နားေအးျခင္းကို ေႏွာက္ယွက္ ေစာ္ကားေနၾကသူ၊ ထိုဖိုးေျပာခ်င္တို႔အား အဂၤလိပ္ ဓါတ္ျပားမ်ား အူေသာ ေခြးမ်ားႏွင့္အတူ ဘမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ဘို႔ ေကာင္းေလသည္။
တေန႔က ေထာင္ႀကီး၌ ေထာင္သားတေယာက္အား ႀကိဳးေပးခါနီးတြင္... ေထာင္မႉးက "ေမာင္မင္း မေသခင္ ေျပာခ်င္တာ႐ွိက ေျပာပါ" ဟု ခြင့္ျပဳေလသည္။ ထိုအခါ အနီး႐ွိ ေထာင္သားမ်ား အၾကားမွ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားတေယာက္သည္ ႀကိဳးေပးရာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ အျမန္တက္လာၿပီးေသာ္ "ေတာင္းပန္ပါရေစ ခင္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေသခါနီး မိတ္ေဆြက ဘာမွ်မေျပာမီ မေျပာခင္ မေျပာခ်င္သပဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ စကားအနည္းငယ္ အစီရင္ခံလိုပါတယ္.... နားေသာတဆင္ေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ာ... ယခုလို ႀကိဳးစင္ေပၚမွ စကားေျပာျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ပထမျဖစ္သျဖင့္.... အလြန္ပင္ ၀မ္းသာပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ကလည္း မ်ားမ်ားမရသျဖင့္ အလြန္၀မ္းနည္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ေျပာလိုတာကေတာ့ ဒီ အင္မတန္ဆိုး၀ါးတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရကို ျဖဳတ္ပစ္ သံပံုးတီးၿပီး ေနာက္တခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ႐ြတ္႐ြတ္မာမာ အက်ိဳးေဆာင္မည့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို ဆႏၵမဲေပးၾကဘို႔ ယခုကပင္ စ၍ ေလးနက္စြာ ေတာင္းပန္ လႈ႔ံေဆာ္လိုက္ပါေၾကာင္း ခင္ဗ်ား..." ဟု ေဟာေျပာသြား ေလသည္။
၉။
မီးပြဲႀကီး
ဘေဆြ၏ မီးပြဲႀကီးကို တက္ဖုန္းႀကီး ဦးေသာဘိတက နာယက အျဖစ္ျဖစ္.... ေဆာင္႐ြက္ ဖြင့္လွစ္ေတာ္ မူ၏။ ဘေဆြ၏ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ျခင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ႀကီးမားျခင္း၊ အေမရိကန္တို႔၌ လူငယ္မ်ား ဘယ့္ ကေလာက္ ႏိုးၾကားေနၾကျခင္း မ်ားကို ဋီကာခ်ဲ႔ေတာ္မူေလသည္။
ဘေဆြလည္း မီးဒုတ္တခုကို ထြန္းညႇိ၍ စင္ေဒါင့္တြင္ ေထာင္ထား၏။ ေ႐ွးဦးစြာ.."ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္တဲ့ မီး႐ွဴးကို ပထမ ႐ိႉ႔ျပပါမယ္" ဟုဆိုကာ၊ မီး႐ႉးတခုကို ႐ိႉ႔ေလ၏။
သို႔ေသာ္ ထိုမီး႐ွဴးမွာ ႐ွဴးကနဲ ဘေဆြ၏လက္မွ ေျမႀကီးသို႔က်ကာ ျမက္ေပၚတြင္ တလံေလာက္ ေျပးသြားၿပီးေသာ္ ေနာက္ေခ်းပံုတခုႏွင့္ ၀င္တိုက္လ်က္ ၿငိမ္းသြားေလသည္။ ပရိသတ္မွာ ေျပးၾကလႊားၾကႏွင့္ အေတာ္မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္သြား၏။ ဘေဆြလည္း အေတာ္ ႐ွက္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္မပ်က္မူ၍ ဆက္လက္ႀကိဳးစားျပန္၏။
"ယခု မီးလံုးဟာ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္သြားၿပီး စၾကာပံုသ႑ာန္နဲ႔ တဖန္ ေျမေပၚကို ျပန္က်လာပါလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာကာ ဒုတိယ မီး႐ွဴးကို ႐ွိဳ႔၏။
ထိုစၾကာမီးမွာလည္း ထူးမျခားနားပင္ ေျမသို႔ ဆင္းေျပးေလသည္။
ပရိသတ္မ်ား ရယ္စျပဳလာ၏။ "မတတ္ယင္လဲ မညာနဲ႔ေလ၊ ႐ွက္ဖြယ္ ႐ွက္ဖြယ၊္ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႔" စေသာ အသံမ်ား ေပၚထြက္လာ၏။
ဘေဆြသည္ အ့့ံအားသင့္ ၀မ္းနည္းေန၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိ၏ မီး႐ွဴးမ်ားမေအာင္ျမင္ ျဖစ္ေနသနည္း။ ပရိသတ္ထဲတြင္ မလိုမုန္းထားေသာ ပေရာဂဆရာ ပညာသည္ လူ႐ႈတ္မ်ား ႐ွိေနသေလာ။ ျပႆဒါး ေန႔ေပေလာ။ သို႔ေသာ္ တတိယမီး႐ွဴးကား အမွန္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏။ "ေဟာဒီမီး႐ွဴးကို သီးခံ ႐ႈစားၾကပါ ဂဠဳန္ငွက္အသြင္နဲ႔ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံ၀ဲၿပီး အေနာက္စူးစူးသို႔ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားကို ဖ်က္ဆီးသုတ္သင္ရန္ ထြက္ခြါသြားပါလိမ့္မည္" ဟုဆိုကာ ခပ္တည္တည္ ႐ွိဳ႔ျပန္ေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ ဇီးကြက္ႏွင့္တူေသာ ဂဠဳန္ငွက္ေတာ္ႀကီးမွာ မိုးသို႔ အလ်င္းမပ်ံမူ၍ အညၾတ သာမန္ ဖြတ္ကဲ့သို႔ ေျမလွ်ိဳးသြားေလသည္။
ပရိသတ္မွာ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ဆဲဆိုသံမ်ား ၾကားရေလသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း ထျပန္ၾက၏။ ေ႐ွ႔နားမွ အဘိုးႀကီးတေယာက္က "ေဟ့ လူကေလး မေသခ်ာရင္ ေတာ္ပါေတာ့ကြယ္။ ေဘးဥပါဒ္ အႏၱရာယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပမယ္" ဟု ဘေဆြအား လွမ္းေျပာ၏။
"ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႔" ဟူေသာ အသံမ်ားညံလ်က္ အခံရခက္လွေသာ ရယ္သံ သေရာ္သံမ်ားႏွင့္ မိုးမႊန္ေန ေတာ့၏။ ဘေဆြ႐ွိရာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ခဲမ်ား.. ေနာက္ေခ်းတုံုးမ်ားလည္း တ၀ီ၀ီ က်ေရာက္ သက္ဆင္းၾကေလသည္။ "ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ဳ႔ိ"
ဘေဆြသည္ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းခ်ာင္းထြက္လာသည္။ က်န္႐ွိေသာ မီး႐ွဴးေဗ်ာက္အိုးမ်ားကို အားလံုးစုပံုကာ "ကိုင္းကြာ" ဟု အားရပါးရ ႐ွိဳ႔ပစ္လိုက္ေလသည္။
ဒိန္းကနဲ တခဲနက္ ေပါက္ကြဲသံႀကီး ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ တမိုးလံုး မီး႐ွဴးပ်ံတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြား၏။ ပရိသတ္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ကေသာက္ကေရာက္ ျဖစ္ကာ "မီး မီး" ဟူေသာ ဟစ္ေအာ္ေျပးလႊား ငိုေႂကြးသံမ်ား ၾကားရေလသည္။ တမဟုတ္ အတြင္း၌ပင္ ေသာတာပန္တ႐ြာလံုး မီးဟုန္းဟုန္း ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္ တမိုးလံုး ရဲရဲ ေတာက္ ေနေလသတည္း။
ညိဳျမ
{၁၉၃၈- ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ဂႏၳေလာက}
[တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၃၊ အမွတ္ ၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ ေန႔စြဲ႐ွာမေတြ႔ပါ။ ၁၉၄၆ မွ စတင္ထုတ္ေ၀သည္လို႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတြက္၊ အတြဲ ၃ ျဖစ္တဲ့ ဒီစာအုပ္ဟာ ၁၉၄၉ ထုတ္ဟု ယူဆ ႏိုင္ပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment