ၾကက္သြန္ေၾကာ္လုပ္ငန္းေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ

လက္ဖက္အေၾကာင္းကို ကမၻာ့စြယ္စံုက်မ္းမ်ားက ေရးသားေဖာ္ျပၾကတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္ဟာ ေရကလြဲရင္ လူသားေတြ အေသာက္သံုးဆံုး အရည္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္(အခ်ိဳ)၊ လက္ဖက္ရည္ (အဖန္-အခါး) ဟာ ေရကလြဲရင္ လူေတြ အေသာက္သံုးဆံုးအရည္ ဆိုတဲ့စကားဟာ သိတ္မွန္တာေပါ့။ ေကာ္ဖီေတြ၊ ကိုကိုးေတြ ႐ွိေသးသားကပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ေလာက္ လူႀကိဳက္မမ်ားဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳဟာ စစ္ၿပီး ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေကာ္ဖီထက္ ပိုၿပီး ေသာက္သံုးသူမ်ားလာတာ ေတြ႔ရတာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ (အဖန္-အခါး) ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာသူေတာသား ေတြေရာ၊ ၿမိဳ႔ေန လူေပါင္းစံုေရာ ေ႐ွးကလည္းေသာက္တယ္။ အခုလည္း စံုစံုမက္မက္ ေသာက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲ တျခားႏိုင္ငံေတြထက္ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက လက္ဖက္ကို ပိုၿပီး တမ်ိဳးတဖံု၊ စားသံုးမႈ ႐ွိေသးတယ္။ လက္ဖက္႐ြက္ကို ခူးၿပီး မီးနဲ႔ ေပါင္းၿပီးသိပ္ထားတဲ့ လက္ဖက္စိုကို စားတဲ့ ဓေလ့ ေလ........။

လက္ဖက္စိုကို ဒီလိုစားတာ ႏိုင္ငံမ်ားမ်ား ႐ွိမယ္မထင္ပါဘူး။ တခမ္းတနား အမ်ားဆံုး စားတာက ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ၊ ၿပီးေတာ့ အနည္းအပါး စားတာက ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။

လက္ဖက္စိုကို ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ႐ိုးရာလူမႈဓေလ့အျဖစ္နဲ႔ စားသံုးတယ္။ ခံတြင္းခ်ဥ္ေျပေစရန္ စားတယ္။ တည္ခင္းဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးရာမွာ စားစရာ အဟာရတခု အေနနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံတယ္။ မုန္႔ပဲသေရစာလို စားတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ဟင္း႐ွားေတာ့ ထမင္းနဲ႔အတူ ဟင္းအျဖစ္နဲ႔လည္း စားပါတယ္။

လက္ဖက္စိုကို ေယာက်္ားေတြထက္ မိန္းမေတြက ပိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စားပါေသးတယ္။ ေခတ္ဆန္ခ်င္လြန္းလို႔ ထဘီခၽြတ္ပစ္ၿပီး ေဘာင္းဘီ၀တ္တယ္၊ စကတ္၀တ္တယ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း လက္ဖက္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဟန္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။

လက္ဖက္အစိုကို ျမည္းၾကည့္ရင္ ဖန္တဲ့အရသာ၊ ခါးတဲ့အရသာ၊ ခ်ဥ္တဲ့အရသာ၊ ဆိမ့္တဲ့အရသာဆိုတဲ့ အရသာေလးမ်ိဳး တခုနဲ႔တခု မယုတ္မလြန္ တြဲဖက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ဆားသင့္႐ံုထည့္ၿပီး ႏွမ္းဆီ၊ ပဲဆီ စစ္စစ္ကေလး အိေနေအာင္ဆမ္းၿပီး စားၾကတာပါ။

လက္ဖက္စိုမွာ ဆားနယ္တာက အေရးပါပါတယ္။ ၿပီးစလြယ္နယ္လို႔ မေကာင္းပါဘူး။ လက္ဖက္႐ြက္က ေပါင္းထားၿပီး လေပါင္းမ်ားစြာ ေလလံု၊ ေရလံု ေတာင္းထဲမွာ သိပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္ေလေတာ့ ဆားမထည့္ခင္ လက္ဖက္႐ြက္ကေလးေတြကို တ႐ြက္စီ၊ တခက္စီ ျဖစ္သြားေအာင္ လက္နဲ႔ ဖြရပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆားျဖဴးၿပီး ႏွ႔ံေအာင္ ဆြနယ္ေပးရတာပါ။ လက္ဖက္ဟာ ဆားေပါ့ရင္ မေကာင္းဘူး။ အဆာစံုနဲ႔ စားမယ့္ လက္ဖက္ဆိုရင္ ဆားေလးေလး ထည့္နယ္ပါ။

ခုေခတ္ လူငယ္ေတြတခ်ိဳ႔က လက္ဖက္ကို ေရေဆးပစ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေ႐ွာက္ရည္ထည့္၊ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ထည့္ၿပီးမွ ဆားနဲ႔ ဆီနဲ႔ ႏွပ္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြက လက္ဖက္ရဲ႔ ပင္ကိုယ္အရသာကို ပ်က္ေစတဲ့ ေရနဲ႔ေဆးပစ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ထည့္တာ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ေ႐ွာက္ရည္၊ သံပုရာရည္ကိုလည္း လူႀကီးတိုင္း မႀကိဳက္ဘူး။ တခ်ိဳ႔ကသာ ႀကိဳက္ပါတယ္။

ကိုယ့္ စိတ္တိုင္းက် ႏွပ္ထားၿပီးၿပီးဆိုရင္ ေတာသူေတာင္သားမ်ားကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ခံတြင္းခ်ဥ္ေျပ လက္ဖက္တ႐ိုး ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ၿမံဳ႔ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔အဖို႔ မစားရဘဲေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေလာက္စားရရင္လည္း ေက်နပ္လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ အဆင္ေျပသူမ်ားရဲ႔ လက္ဖက္အုပ္ထဲမွာေတာ့ အိမ္မွာတင္ ခၽြတ္ထား၊ ေလွာ္ထားတဲ့ ႏွမ္းကေလး ႐ြ႐ြပါတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔အုပ္က ၾကက္သြန္ျဖဴ အစိမ္းကေလး၊ အေၾကာ္ကေလး၊ တခ်ိဳ႔က ေျမပဲဆံေၾကာ္ကေလး၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္ကေလး ရရာ ႐ွိရာ တမ်ိဳးတေလ ပါတတ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ မပါပါဘူး။ လက္ဖက္သားကေလးခ်ည္း ဆီနဲ႔ ဆားနဲ႔ ႏွပ္ထားတာကို ၿမံဳ႔ၾကတာပါ။

အဲဒီလို ခံတြင္းခ်ဥ္ေျပ ၿမံဳ႔တဲ့အထဲမွာ ေရဦးနယ္က လက္ဖက္သားေကာင္း အႀကိဳက္ဆံုးနယ္ ျဖစ္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဖက္ပြဲ႐ံုေတြက ေရဦးကို ပို႔ဖို႔ဆိုရင္ ဇယန္းႀကီး႐ြာက လုပ္တဲ့ ဇယန္းလက္ဖက္ကို ေ႐ြးပို႔ၾကတယ္။ ေဒသတကာမွာ လက္ဖက္သား အေကာင္းဆံုးကိုမွ ႀကိဳက္တာ ေရဦးနယ္ပဲတဲ့။

ၿမိဳ႔ကလူေတြ စားတဲ့ လက္ဖက္ကေတာ့ ခံတြင္းခ်ဥ္ေျပ စားတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလႉမဂၤလာေတြမွာ ဧည့္ခံေတာ့ ဧည့္ေကၽြးအဟာရတခု အျဖစ္နဲ႔လည္း ပါေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဧည့္ေကၽြးက ပန္းကန္ျပားထဲမွာ လက္ဖက္ကတပံု၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ကတပံု၊ ႏွမ္းကတပံု၊ ေျမပဲေၾကာ္ကတပံု၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္ကတပံု လွလွပပ ထည့္လာၿပီး တည္ခင္းပါတယ္။

မႏၱေလးကေတာ့ လက္ဖက္ပြဲကို ခ်ဲ႔ႏိုင္သေလာက္ခ်ဲ႔၊ ခမ္းနားထည္၀ါေအာင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၿပီး တည္ခင္းဧည့္ခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဖက္ပြဲကို ပန္းကန္ျပား အႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပင္ထားရာမွာ
၁။ ၾကက္သြန္ေၾကာ္
၂။ ပဲေလွာ္ေၾကာ္
၃။ ႏွမ္း
၄။ ေျမပဲေၾကာ္
၅။ ခ်င္း
၆။ လက္ဖက္ (ဇယန္းႏွပ္) တို႔အျပင္
၇။ လြန္ဆန္ေစ့
၈။ ဖ႐ံုေစ့
၉။ ပိုးေကာင္ေၾကာ္ (တြင္းပိုး)
၁၀။ ပုစြန္ေျခာက္
၁၁။ အုန္းသီးေၾကာ္
၁၂။ ၾကက္ေျခနီလက္ဖက္သုတ္ (ခ်ဥ္ငန္စပ္)
လို႔ အစာ ၁၂ မ်ိဳး ထည့္တယ္။ အရီးေတာင္းက လက္ဖက္ တာ၀န္ယူတယ္ဆိုရင္ သူ႔လက္ဖက္ကို ပန္းကန္ျပားနဲ႔ မျပင္ဘူး။ အကန္႔ ၁၂ ကန္႔ ပါတဲ့ ယြန္းအုပ္နဲ႔ ျပင္ၿပီး တည္ခင္းတယ္။ အဲဒါ ပြဲထိုင္တည္ ၁၂ မ်ိဳးပါ လက္ဖက္အုပ္ပဲ။

အိမ္မွာ စားသံုးၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ ပိုးေကာင္ေၾကာ္ေတြ၊ လြန္ဆန္ေၾကာ္ေတြ၊ ဖ႐ံုေစ့ေၾကာ္ေတြ မပါႏိုင္ဘဲ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္၊ ႏွမ္းေလွာ္၊ ေျမပဲဆန္ေၾကာ္တို႔က ပါတတ္တယ္။

လက္ဖက္ကို ဒီလို အစာမ်ိဳးစံုနဲ႔ စားရာမွာ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ရဲ႔ အေရးပါမႈက ႀကီးပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ လက္ဖက္နဲ႔ တြဲဖက္စားတဲ့ အေၾကာ္အေလွာ္ေတြ အားလံုးထဲမွာ ၾကက္သြန္ေၾကာ္က လက္ဖက္နဲ႔ စားလို႔ အလိုက္ဖက္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လို႔ပါ။ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ဆိုတာ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ကို ေျပာတာပါ။

ဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္က သူ႔ခ်ည္း စားလို႔ မေကာင္းဘူး။ မရဘူး။ လက္ဖက္နဲ႔ တြဲဖက္စားေတာ့ တျခားဘယ္အစာမွ သူ႔ကို လိုက္မမီဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ဟာ လက္ဖက္နဲ႔ပဲ စားရတဲ့ အေၾကာ္သန္႔သန္႔ ပဲ။

ဒီလို႐ွိရာမွာ ၾကက္သြန္ေၾကာ္က သူသူငါငါ ဆီရွိလို႔ ၾကက္သြန္႐ွိရင္ အေၾကာ္၀ယ္လို႔မရတဲ့ ေနရာမွန္သမွ် စားခ်င္သူက ဘာသာ ေၾကာ္စားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္ဟာ ေမႊးတာပဲ ႐ွိမယ္။ သူ႔အရသာ အျပည့္အ၀ ေပၚလြင္လာေအာင္ ေၾကာ္တတ္သူက နည္းတယ္။

လက္ဖက္နဲ႔ စားဖို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ၾကက္သြန္ေၾကာ္မွာ ပ်ဥ္းမနားေၾကာ္က နာမည္ အႀကီးဆံုးပါ။ ပ်ဥ္းမနားက ထြက္တဲ့ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေတြထဲမွာ ေဒၚေအးရင္ရဲ႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္က အေကာင္းဆံုးလို႔ နာမည္ရပါတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ရာမွာ ေဒၚေအးရင္တို႔က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ အစစဂ႐ုစိုက္ လုပ္ေဆာင္လို႔ပါပဲ။ သူက ေစ်းလည္း အမ်ားထက္ နည္းနည္း ပိုပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴထြက္တဲ့ အရပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိပါတယ္။ ဒီလို ႐ွိတဲ့အနက္က လက္ဖက္နဲ႔ စားဖို႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ေၾကာ္မယ္ဆိုရင္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းက ထြက္တဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴဟာ ေၾကာ္ဖို႔အေကာင္းဆံုး ၾကက္သြန္ျဖစ္ပါသတဲ့။

႐ွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းမွာ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ ပထမတန္း ၾကက္သြန္ျဖဴက ေတာင္ႀကီးေဒသက ထြက္တဲ့ ၾကက္သြန္ပဲ။ ေတာင္ႀကီးကထြက္တာကို ရႏိုင္သမွ် ရေအာင္၀ယ္ၿပီး ဆီဆိုင္၊ ဟိုပုန္း၊ ဘန္းယဥ္၊ နန္းခုတ္၊ ပင္းတယ စတဲ့ အရပ္ေတြ လိုက္၀ယ္ရတယ္။ ေတာင္ပိုင္းက ၾကက္သြန္မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေျမာက္ပိုင္း ေနာင္ခ်ိဳ၊ သီေပါက ၾကက္သြန္ကို သံုးပါတယ္။ အရသာမွာ ေတာင္ပိုင္းကို မမီတတ္ေပမယ့္ ဒုတိယတန္းစား လိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေျမျပန္႔ကလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴ ထြက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာ္တဲ့ေနရာမွာ ႐ွမ္းၾကက္သြန္ျဖဴ ကို မမီဘူး။

ခု သံုးေလးႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ တ႐ုတ္ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥအ၀ိုင္းႀကီးေတြ ၀င္လာတယ္။ ဥတလံုးမွ အႀကီးႀကီးေတြ၊ ေစ်းကလည္း ႐ွမ္းၾကက္သြန္၊ ျမန္မာၾကက္သြန္ေတြထက္ ေပါၿပီး ၀င္လာတယ္။ ဥႀကီးေတြက လွလြန္းလို႔ ေ႐ႊဒဂၤါးေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔မ်ား လွီးလိုက္ ေၾကာ္လိုက္ရင္ အာလူးေၾကာ္ႀကီးေတြလား မွတ္ရတယ္။ ဒါေလာက္ကိုပဲ ဥအေနနဲ႔ လွတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ တ႐ုတ္ၾကက္သြန္ျဖဴက ေျမၾသဇာေတြနဲ႔ ႀကီးထြားလာေစခဲ့ တာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ ေၾကာ္တဲ့အခါ အေရာင္အေသြးက ၀ါ၀င္းမလာဘူး။ မည္းတယ္။ အန႔ံကလည္း မေမႊးဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို စားမိရင္ သံုးဖတ္ေလာက္ ႐ွိလာရင္ လည္ေခ်ာင္းမွာ ပူလာ စပ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းေပါၿပီး ဥႀကီးေတြ လွေပမယ့္ အေၾကာ္သမားက မႀကိဳက္ဘူး။ အစားမလိုက္ဘဲကိုး။

ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေကာင္း ေၾကာ္သူမ်ားက တေပါင္းလျပည့္ၿပီး မတ္လေရာက္ၿပီ ဆိုကတည္းက ၾကက္သြန္သစ္ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွာ စ ေပၚၿပီမို႔ ငါးရက္တေစ်းေတြကို တက္ၿပီး ၾကက္သြန္သစ္ကို ၀ယ္တယ္။ အသစ္ကို စေၾကာ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသစ္က ေလွာင္လို႔ မရေသးဘူး။ စိုေသးေတာ့ ၀ယ္၀ယ္ေၾကာ္ေၾကာ္ လုပ္ရတယ္။ ေမလက်မွ ေျခာက္တယ္။ ပင္းတယက ေပၚတဲ့ ၾကက္သြန္ဟာ သံုးလေလာက္ ၀ယ္မိရင္ တံုးေရာ။ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ေအာင္ပန္းက ထြက္တဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴကေတာ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။

အဲဒီလို ၀ယ္တဲ့အခါ အေၾကာ္သမားက ဥတလံုးေရာ အႁမႊာကိုေရာ ၀ယ္ပါတယ္။ ၀ယ္ၿပီးမွ လွီးလို႔ရရာကို လွီးေၾကာ္တာပါ။
ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္မွာ
၁။ ပိုးတီေၾကာ္
၂။ ေ႐ႊဒဂၤါးေၾကာ္
၃။ ေဒါင္းျပားေၾကာ္
၄။ ဂၽြန္ေၾကာ္ ရယ္လို႔ ေလးမ်ိဳးခြဲထားၿပီး ေရာင္းတာပါ။

ပ်ဥ္းမနားက ၾကက္သြန္ေၾကာ္လုပ္ငန္းမွာ နာမည္ႀကီးတာက အေၾကာ္သန္႔တဲ့အျပင္ ပိုးတီေၾကာ္ကိုပါ ေၾကာ္ေရာင္းႏိုင္လို႔ နာမည္ႀကီးတာပါ။ မႏၱေလးမွာ ၾကက္သြန္ပိုးတီ မေၾကာ္ၾကလို႔ ၀ယ္လို႔ မရပါဘူး။ ပိုးတီေၾကာ္ဆိုတာက ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥတလံုး ေဒါင္းသိုးလို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးအစားထဲက ႀကီးေပ့ လွေပ့ဆိုတဲ့ ၾကက္သြန္ဥကို ေ႐ြးထုတ္ၿပီး ပိုးတီလွီးၿပီး ဥလိုက္ေၾကာ္တာပါ။ အဲဒီ ပိုးတီေၾကာ္ဟာ ဟိုတုန္းက ဂၽြန္ေၾကာ္လို႔ ေခၚတဲ့ အႁမႊာေၾကာ္ တပိႆာကို ၂၀၀ က်ပ္ ေစ်းေလာက္ ႐ွိရင္ သူက ၆၀၀ က်ပ္ ေစ်း ေပးရတယ္။ သံုးဆေလာက္ တန္ဖိုး႐ွိပါတယ္။

ၾကက္သြန္ပိုးတီေၾကာ္က ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ ကေန႔ဆိုရင္ ဘယ္ေစ်းေလာက္႐ွိလဲေမးေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေစ်းက ၆၅၀၀ က်ပ္၊ ၇၀၀၀ က်ပ္ေစ်းနဲ႔ ေပၚတယ္။ ဆီေစ်းက ၂၀,၀၀၀ က်ပ္ ေက်ာ္တယ္ဆိုေတာ့ ပိုးတီေၾကာ္ေစ်းက တပိႆာကို ၁၅၀၀ က်ပ္ကေနၿပီး ၁၈၀၀ က်ပ္ေစ်းအထိ ႐ွိလိမ့္မယ္တဲ့။

ကၽြန္မက ၾကက္သြန္ပိုးတီေၾကာ္က ေစ်းႀကီးလွပါလား၊ ဒါေလာက္ေစ်းႀကီးေတာ့ ၀ယ္တဲ့သူေကာ ႐ွိရဲ႔လားလို႔ ေမးေတာ့ ဒီေခတ္က လက္ေဆာင္ေပးရတဲ့ ေခတ္မို႔ ေၾကာ္လို႔ မေလာက္ဘူးတဲ့ေလ။

ေတာင္ႀကီးက ထြက္တဲ့ ဥတလံုး ၾကက္သြန္ျဖဴ အခ်ိန္ ၁၀၀ ၀ယ္ရင္ ပိုးတီလွီးႏိုင္တဲ့ လက္ေ႐ြးစင္ ဥတလံုး ငါးပိႆာေလာက္ ေ႐ြးလို႔ရတယ္။ အဲဒါကို ပိုးတီလွီးခခ်ည္း တပိႆာကို ၁၀၀ က်ပ္ေပးၿပီး အလွီးခိုင္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုးတီေၾကာ္ဟာ ေစ်းအလြန္ႀကီးေနတာ ျဖစ္တယ္တဲ့။

ဥတလံုး ၾကက္သြန္ျဖဴ ေဒါင္းသိုးကို ဥလွလွေ႐ြးၿပီး အ၀ိုင္းလွီးေၾကာ္ရင္ 'ေ႐ႊဒဂၤါးေၾကာ္' ေခၚပါတယ္။ ေ႐ႊဒဂၤါးေၾကာ္ဟာ ဒုတိယ ေစ်းအႀကီးဆံုး ၾကက္သြန္ေၾကာ္ပါ။ သူက အၿမီးပိုင္း ထည့္လို႔မရလို႔ ဥအၿမီးက က်န္တဲ့အတံုးကေလးေတြကို တျခားေၾကာ္ၿပီး ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းရတယ္။

ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥတလံုး ေဒါင္းသိုးကိုပဲ အ၀ိုင္းမဟုတ္ဘဲ အ႐ွည္လွီးၿပီး ေၾကာ္တာကိုေတာ့ 'ေဒါင္းျပားေၾကာ္' လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူက ေ႐ႊဒဂၤါးလို အၿမီးဖ်ား မပယ္ရေတာ့ ေ႐ႊဒဂၤါးေၾကာ္ထက္ ေစ်းနည္းနည္း သက္သာတယ္။

ေဒါင္းသိုးမဟုတ္တဲ့ အႁမႊာေတြကိုေတာ့ ဂၽြန္ေၾကာ္ဆိုၿပီး အႁမႊာလွီးေၾကာ္တာပါ။ အဲဒါက ေစ်းအေပါဆံုး ၾကက္သြန္ေၾကာ္ပါပဲ။

ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ေၾကာ္ရာမွာ အေရးႀကီးဆံုး ပထမကိစၥက ၾကက္သြန္လွီးတဲ့အခါ အထူအပါး ညီေအာင္ လွီးဖို႔ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေၾကာ္တဲ့အခါ ေရကုန္လို႔ ႂကြပ္တဲ့ဘက္ကို ေရာက္ခါနီးမွာ ဆီပူထဲက ဆယ္တဲ့အခ်ိန္က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ေစာသြားရင္ ခ်ေတာ့ ေပ်ာ့လာတယ္။ ေနာက္က်သြားရင္ အေရာင္ရင့္သြားၿပီး အခ်ိဳ ေလွ်ာ့သြားတယ္။ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ဟာ ကၽြမ္းရင္ ခါးတယ္။ နည္းနည္းကၽြမ္းရင္ နည္းနည္း ခါးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို အေနေတာ္ ဆီပူထဲက ဆယ္ႏိုင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမလွီးထားတာ အထူအပါး အ႐ြယ္ မညီရင္ အက်က္ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္သြန္လွီးရင္ အထူအပါးညီေအာင္ လွီးေၾကာ္မွ အေကာင္းဆံုးရတယ္။

ဒုတိယ အေရးႀကီးတာက လွီးၿပီးၾကက္သြန္ကို ေရစင္ေအာင္ ေဆးႏိုင္ရပါတယ္။ အေစးမကုန္ရင္ ေၾကာ္ေတာ့ မဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရေဖာေဖာနဲ႔ ေဆးရတယ္။ တတ္ႏိုင္ရင္ အေစးစင္ေအာင္ ေဆးၿပီးကို ေရစိမ္ထားလိုက္ဦး။ ၾကာၾကာ။ ၿပီးမွ ေရစစ္ၿပီး ေၾကာ္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ လွေသး၊ ႐ြေသးတယ္။ ေရေဆးရင္ အခြံေတြ စင္သန္႔ေအာင္လည္း လုပ္ေပးရတယ္။

အေစးစင္ၿပီး ၾကက္သြန္ကို ေၾကာ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေရးႀကီးဆံုးက ဆီေကာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ဖို႔ပါ။ ဆီေစ်းက ဒီေခတ္မွာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္မႈတ္လား။ ဆီေစ်းႀကီးေတာ့ အေၾကာ္သည္က ဆီမွာ ေစ်းသက္သာတာကို သံုးခ်င္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က စားအုန္းဆီ ထည့္ေၾကာ္တယ္။ တခ်ိဳ႔က ၀ါေစ့ဆီနဲ႔ ေရာေၾကာ္တယ္။ ေစ်းသက္သာတဲ့ ဆီနဲ႔ေၾကာ္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အက်န္မ်ားတာေပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္ အစားမွာ ကြာပါတယ္။

လက္ဖက္နဲ႔ တြဲစားတဲ့ အစာရယ္လို႔ ေျမပဲဆန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္းေလွာ္၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္ရယ္လို႔ ႐ွိေသးတယ္။ ခုေခတ္ အရီးေတာင္းက ခ်ဲ႔ထြင္ေပးလို႔ ဖ႐ံုဆံေၾကာ္၊ လြန္ဆန္ေၾကာ္၊ တြင္းပိုး ပိုးေကာင္ေၾကာ္နဲ႔ ပုစြန္ေျခာက္ရယ္လို႔ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီအစာေတြ အားလံုးဟာ လက္ဖက္နဲ႔ အတူမစားဘဲနဲ႔ လက္ဖက္မ႐ွိလို႔ သူ႔ခ်ည္း စားရင္လည္း အားလံုးစားလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ဆိုတဲ့ အေၾကာ္ကေတာ့ လက္ဖက္မ႐ွိရင္ သူ႔ခ်ည္းစားလို႔ မရဘူး။ သူက လက္ဖက္နဲ႔ကို တြဲဖက္စားမွ ရတယ္။ တြဲမိျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္အစာမွ သူ႔ကို လိုက္မမီဘူး။ သူနဲ႔ လက္ဖက္ဟာ သိပ္ကို လိုက္ဖက္တဲ့ အရသာ ထြက္တယ္။ ဒီလို႐ွိရာမွာ ၾကက္သြန္ေၾကာ္က အေၾကာ္ေကာင္းမွ ခ်ိဳၿပီး ေမႊးတဲ့အရသာကို အျပည့္အ၀ ရတာပါ။ ေၾကာ္ရာက ခၽြတ္ယြင္းရင္ ရႏိုင္တဲ့ အရသာကုန္ မရေတာ့ဘဲ အႏႈတ္လကၡဏာေတာင္ ျပတတ္ပါေသးတယ္။ ကၽြမ္းသြားရင္ မခ်ိဳတဲ့အျပင္ သက္တဲ့အရသာေတာင္ သူက ေဆာင္ေသးတာကိုး။

မႏၱေလးမွာ အခုေခတ္ ပိုးတီ မေၾကာ္ဘူး။ အရင္ကေတာ့ မႏၱေလးမွာ ပိုးတီေၾကာ္ေပးတဲ့ ဖိုတဖို ႐ွိတယ္။ အဲဒီဖိုကေတာ့ ပိုးတီေၾကာ္ကို ပိုးတီ႐ိုး႐ိုးေတာင္မဟုတ္ဘဲ ပိုးေကာင္ေလးလို ျဖစ္ေအာင္ ေၾကာ္ေပးသတဲ့။ အရီးေတာင္း သားေျမးမ်ားရဲ႔ အလႉတလႉမွာ လက္ဖက္ပြဲထဲထည့္ဖို႔ ပိုးတီေၾကာ္ခိုင္းေတာ့ လွီးေပးတဲ့လူက ၾကက္သြန္ျဖဴကို ပထမေ႐ြးတုန္း ကတည္းက ေခါင္းပိုင္းမွာ အျမစ္ကေလးေတြ ဖြာရရာပါတဲ့ ဥကေလးေတြခ်ည္း ေ႐ြးတယ္။ ပိုးတီလွီးေတာ့ အဲဒီအျမစ္ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းခ်န္ၿပီး ေၾကာ္တယ္။ က်က္ခါနီးေတာ့ တူနွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဥကေလးကို ဆီထဲက ဆယ္ယူၿပီး တူနဲ႔ ႐ွည္႐ွည္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဥကို ပထမ ဆြဲဆန္႔တယ္။ ႐ွည္ထြက္လာေတာ့ ေခါင္းပိုင္းက သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာမွာ ႐ွမ္းႏွမ္းေစ့ေလး ႏွစ္ေစ့ကို ပိုးေကာင္ေလးရဲ႔ မ်က္စိအျဖစ္နဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထားေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ ႏွမ္းႏွစ္ေစ့ပူးၿပီး ညႇပ္ထည့္ေပးၿပီး ဖိုေပၚ ျပန္ေၾကာ္တယ္။ က်က္ၿပီဆိုေတာ့ ပိုးတီေၾကာ္ကေလးက မ်က္စိကေလး ႏွစ္လံုး၊ ပါးစပ္ေပါက္ကေလးနဲ႔ ထိပ္ကလည္း ဆံပင္လိုလို အေမႊးကေလးနဲ႔ တကယ့္ ပိုးေကာင္ေၾကာ္ကေလးလို ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီေလာက္ လက္၀င္ခံၿပီး ေၾကာ္ေပးတဲ့ လူက ခုေတာ့ ေသဆံုး႐ွာၿပီမို႔ ဆန္းဆန္းျပားျပားလည္း မထြက္ေတာ့၊ မရေတာ့ဘူးတဲ့။

လက္ဖက္စိုကို ထိုင္းႏိုင္ငံကလည္း ကၽြန္မတို႔လို စားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ သူတို႔ စားပံုက လက္ဖက္႐ြက္ ခပ္ႀကီးႀကီးကို ျဖန္႔ခင္း၊ အစာကို လက္ဖက္႐ြက္နဲ႔ ထုပ္ၿပီး စားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စားသေလာက္ လူတိုင္းစားတဲ့ သေဘာလည္း မ႐ွိဘူး ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ လက္ဖက္စားတဲ့ အေလ့က ပိုလို႔ ပိုလို႔ က်ယ္ျပန္႔ လာေနပါတယ္။

လူထုေဒၚအမာ
[ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ ၁၂ ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔အညာ စာအုပ္၊ ၂၀၀၂ ခု ႏို၀င္ဘာလ၊ ပထမအႀကိမ္၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]