ရွက္ပါ.. ေၾကာက္ပါ..လိပ္ျပာသန္႔စြာ ..ႏုႏုရည္ အင္း၀

ကိုေအး၀င္းေရ
ေနေကာင္းလား။ "ၿပံဳး၍လည္း...." ေက်ာရုိးခိုးၿပီး ရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ႔ ကိစၥနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးေရး ၿဖစ္သြားတာ။
မာယာမွာ သံုးခ်င္ရင္ သုံးဖို႔ ပို႔လိုက္တယ္။

မႏု

တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕လူငယ္ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈေတြကို ကြ်န္မ ေလွ်ာက္ စဥ္းစားၾကည့္ မိတယ္။
ကြ်န္မ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ သမီးအရြယ္ ေလာက္တုန္းကေပါ့။
အဘိုးရယ္၊ အဘြားရယ္၊ ကြ်န္မရယ္၊ ေျမးဘိုး ေျမးဘြားသံုးေယာက္ စစ္ကိုင္းဘက္က အမ်ဳိးေတြဆီကို အလည္သြားၾကတာ ...။
ကြ်န္မ 'ဘဘ' ရဲ႕ တ၀မ္းတည္းကြဲတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဆီကိုေပ့ါ။ ကြ်န္မတုိ႔ အင္း၀ ကူးတို႔ဆိပ္၊ ငွက္ဆိပ္ကေန ငွက္ကေလးနဲ႔ ဒု႒၀တီ၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး စစ္ကုိင္းဘက္ကို သြားရတာေလ။


ဟုိ႔ိုေရာက္ေတာ့ အမ်ဳိးေတြရဲ႕ အိမ္မွာစားၾက ေသာက္ၾကရင္း၊ လူႀကီးေတြက စကားစျမည္ ေျပာေနခ်ိန္ ကြ်န္မတုိ႔ ကေလးတသုိက္က ေဆာ့ၾက၊ ကစား
ၾကရင္းနဲ႔ အိမ္အတြင္းဘက္က စာအုပ္စင္ေတြနား ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ ရြယ္တူ ဦးေလး ၀မ္းကြဲတေယာက္က စာအုပ္ေတြကို ဆြဲခ်ၿပီး ေဆာ့ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔လည္း စာအုပ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္လွန္ ၾကည့္ၾကတယ္။ အ႐ုပ္ၾကည့္တာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကာတြန္းကို တအားမက္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဖတ္တတ္တဲ့ ကာတြန္းကို ရွာတာေပါ့။ စာအုပ္ႀကီး ေတြကလည္း ဓာတ္ပံု ႐ုပ္ပံုေတာင္ မပါတဲ့ အထူႀကီးေတြ။ အဲဒီၾကားထဲက ကြ်န္မ ဦးေလး ၀မ္းကြဲက ကာတြန္းပါတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရ သြားတယ္။
တကယ္ေတာ့ စာအုပ္က လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး စာအုပ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကာတြန္းေလးေတြပါေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔ ကာတြန္း မက္ကေလးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဖတ္ၾကတာေပါ့။
အဲလို ဖတ္ေနတုန္းမွာပဲ အျပင္ကေန အဘုိးနဲ႔ အဘြားက "သမီးေရ ျပန္ၾကစုိ႔" တဲ့။ ဒီမွာက ဖတ္စရာကာတြန္းက အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကြ်န္မက ကြ်န္မဦးေလးကို ဒီစာအုပ္ ကြ်န္မယူသြားမွာလုိ႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ဗိုလ္က်ေနက် ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးေလး ၀မ္းကြဲကလည္း သူ႔အိမ္မွာ ဗိုလ္ဆိုေတာ့ မေပးဘူးေလ။ စာအုပ္ကို ၿပိဳင္လု ေနၾကတုန္း သူ႔ အေမက ေနာက္ေဖးက လွမ္းေခၚေတာ့ သူက ေျပးထြက္သြားေရာ။ စာအုပ္ကို တအားလိုခ်င္ေနတဲ့ ကြ်န္မက ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။
ဂါ၀န္ေအာက္နားစကို 'မ' ၿပီး စာအုပ္ကို ထည့္ထုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂါ၀န္စကို လက္နဲ႔ စုကိုင္ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကုိ ထြက္လာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ လံုလွၿပီေပါ့။
အျပင္က လူႀကီးေတြက ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး "သမီး ...ဂါ၀န္ထဲက ဘာေတြလဲ" လုိ႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္မက မေျဖဘဲ ကြ်န္မအဘြား ရင္ခြင္ ထဲ တိုး၀င္တယ္။ အဘြားက "ျပပါဦး" ဆိုၿပီး ၾကည့္ေတာ့မွ စာအုပ္ တအုပ္ ထြက္လာေတာ့ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾက တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘဘရဲ႕ ညီမ ကြ်န္မဘြားေလးက "ေအာ္ သမီးက ဒီစာအုပ္ကို လိုခ်င္လုိ႔လား .. ယူ ..ယူ" လုိ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္မ ၀မ္းသာအားရ အဲဒီ စာအုပ္ကို ယူခဲ့တာေပါ့။ အျပန္လမ္းမွာ အဘိုးနဲ႔ အဘြားရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲလည္း ကေလးဆိုေတာ့ နားမလည္။ တခါတည္း
စစ္ကိုင္းပြဲဆိပ္၊ ငွက္ဆိပ္ေသာင္ျပင္လည္းေရာက္ေရာ ကြ်န္မအဘိုးက ကြ်န္မတခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသံမာမာႀကီးနဲ႔ 'ေပး စမ္း' ဆိုၿပီး ကြ်န္မလက္ထဲက စာအုပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ေသာင္ျပင္ေပၚ လႊင့္ပစ္လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မလက္ႏွစ္ဖက္ကို စုကိုင္ၿပီး ေအာ္ေတာ့ တာပဲ။
"ဘာလို႔ သူမ်ားစာအုပ္ကို လိုခ်င္ရတာလဲ၊ သူမ်ား မသိေအာင္ ဘာလို႔ယူရ တာလဲ၊ သူမ်ားပစၥည္းကို မသိေအာင္ မယူရဘူး။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူး" အမ်ားႀကီးပဲ ေျပာတာ။ ေဒါသသံ အက်ယ္ႀကီးနဲ႔။ "ေနာက္လုပ္ဦးမလား၊ လုပ္ဦးမလား" လုိ႔လည္း ေမးေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မျဖစ္သြားတာကေတာ့ တအားေၾကာက္သြားတာပါပဲ။ သိပ္အလိုလိုက္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အဘိုးရဲ႕ တခါမွ မျမင္ဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့ အသံနဲ႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာကိုလည္း တအားေၾကာက္တယ္။ အဘိုးေျပာတဲ့ စကားေတြကိုလည္း တအား ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ကြ်န္မက တအား ေအာ္ငိုေတာ့တာပဲ။ အဘြားကို အားကိုးတႀကီး ဖက္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဘြားကလည္း တစက္ကေလးမွ ကြ်န္မကို မေခ်ာ့ဘဲ လက္ကိုပဲ အသာဆြဲေခၚသြားၿပီး ငွက္ေပၚတက္တယ္။ ငွက္ေပၚမွာ ထုိင္မိတာနဲ႔ ႐ိႈက္႐ိႈက္ေနတဲ့ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြ ကို အသာသုတ္ေပးၿပီး ဘာေျပာသလဲ သိလား။
"သမီး . ေပါင္းလွဲႀကီး ဘုရားက ႐ုပ္ပံုေတြကို မွတ္မိလား" တဲ့။ ကြ်န္မ သိပ္မွတ္မိတာ ေပါ့။ ကြ်န္မတုိ႔ အင္း၀၊ တံတားဦးနယ္မွာ ကေလးေတြ နည္းနည္း သိတတ္ လာတာနဲ႔ တံတားဦးၿမိဳ႕ ျပင္ဘက္နားက ေပါင္းလွဲႀကီး (ေလ်ာင္းလဲႀကီး) ဆိုတဲ့ ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားကို ေခၚ သြားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီဘုရားမွာ ကံငါးပါးရဲ႕ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကုိ ဆြဲထားတဲ့ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီေတြ ရွိတယ္။ ပါဏာတိပါတာ ကံ၊ သူ႔အသက္ကုိ သတ္ရင္ ဘယ္လုိ အျပစ္ခံရတယ္။ မုသာ၀ါဒါ၊ လိမ္လည္ျခင္းအမႈကို က်ဴးလြန္ရင္ ဘယ္လုိ အျပစ္ခံရတယ္ ဆိုတာေတြကို နံရံမွာ အႀကီးႀကီးေတြ ဆြဲထားတာ။
"အဲဒီပံုေတြထဲမွာ ငရဲသားႀကီးေတြက လူေတြကို ဆီဒယ္အိုးႀကီးေတြထဲမွာ ခက္ရင္း ခြႀကီးေတြနဲ႔ ႏွစ္ၿပီး ေၾကာ္ေနတာေလ၊ အဲဒီပံု ငါ့သမီး မွတ္မိလား"
အိုး ကြ်န္မ သိပ္မွတ္မိတာေပါ့။ အဲဒီပံုဟာ ကြ်န္မ အေၾကာက္ဆံုးပံု။ ၾကည့္ၿပီးခါစ ညမွာ အိပ္မက္ေတာင္မက္တဲ့ပံု။
"ေအး .အဲဒါ အဒိႏၷဒါနကံက်ဴးလြန္တဲ့သူေတြကို ငရဲျပည္က်ရင္ အဲလို အျပစ္ေပးတာေပါ့။ အဒိႏၷဒါနကံဆိုတာ သူမ်ားပစၥည္းကို မသိေအာင္ ယူတဲ့ကံေလ။ သူမ်ားပစၥည္းကို မသိေအာင္ ယူတဲ့သူေတြဟာ .."
"ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ မေျပာနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔" ဆုိတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ေအာ္သံ၊ ငိုသံဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္ က်ယ္ႀကီးေပၚမွာ အက်ယ္ႀကီးေပါ့။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ကြ်န္မကုိ သိပ္ကိုေၾကာက္လန္႔ ေစခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အသက္အရြယ္ ရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထူးဆန္းတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ေၾကာင့္လည္း အံ့ဩစရာ အသိတခုကို သိရျပန္ေရာ။
လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း လမ္းေပၚမွာ က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ငါးရာတန္ေငြစကၠဴကို ေရွာင္ကြင္းသြားရင္း "ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ယူလုိ႔မရပါဘူး၊ သူမ်ားပစၥည္းပါ။ မယူရပါဘူး။ မယူရပါဘူး" တဲ့။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။ "ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေဖက သင္ခဲ့တာ" တဲ့ ေလ။
ကြ်န္မတုိ႔ အဘိုးအဘြား၊ အေဖအေမ ေတြက သင္ခဲ့ၾကပါတယ္ေနာ္။
ခုအသက္အရြယ္မွာ ေလာကဇာတ္ခံုရဲ႕ အျဖစ္သနစ္မ်ားစြာထဲက ခိုးယူျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကြ်န္မျမင္ေတြ႕ဖူးၿပီ။ ခိုးယူရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကိုလည္း ကြ်န္မစဥ္းစားဖူးၿပီ။ စာေတြလည္း ေရးဖူးၿပီ။
ခိုးယူျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ.. အႏုပညာဖန္တီးမႈကိုေတာင္ ခိုးယူၾကသတဲ့။ စာနာစိတ္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ေတြနဲ႔ ခိုးယူျခင္းဆိုတာကို ထမင္းစားေရေသာက္လို ျဖစ္သြားမွာ ကြ်န္မစိုးတယ္။
ဒါ့ထက္.. ဒါ့ထက္ ကိုယ္မဟုတ္တာ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ပ်က္ျပားသြားမွာကုိ၊ လူငယ္မ်ားအတြက္ .. လူငယ္မ်ားရဲ႕ လက္ထဲက ကြ်န္မတုိ႔ ႏုိင္ငံအတြက္.. ကြ်န္မ စိုးရိမ္လွပါတယ္။

ႏုႏုရည္ အင္း၀

News Pic အတြဲအမွတ္ (၂၅ ၊ အမွတ္ ၄၈၂)
http://www.myanmar.mmtimes.com/2010/timeout/482/time02.html