{၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ မာယာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။}
ဒီအကိုက္အခဲက ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး၊ အိမ္ထရံ ကို ေနာက္ေက်ာမွီရင္း ေခါင္းကိုလည္း ထရံနဲ႔ပဲ ထိထားၿပီး ေမာ့ထားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေလးေတြ အေထာင္အေသာင္းက တ႐ြ႐ြနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို ကိုက္ေဖာက္စားေသာက္ ေနၾကသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကိုက္လာ တဲ့ေခါင္းက နားထဲမွာလည္း အသံေတြက ဝုန္းဝုန္းခ်င္း စပ္လို႔။ မ်က္လံုးကလည္း ဘာမွမကြဲ ျပားေတာ့ဘူး၊ ျပာေနၿပီ။ ဟိုအထက္မွာေတာ့ အလင္းေရာင္တခု ဖ်ပ္ခနဲ ျဖစ္သြားသလားမသိ။ သူ႔ေခါင္းရဲ႔ ေနာက္ဘက္မွာ အင္မတန္ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းႀကီးနဲ႔ ဖိထားသလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈက ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုရင္ သူ႔မွာ႐ွိသမွ် အင္အားေလး ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြား မွန္းမသိလို႔ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္ေတြကို မသယ္ခ်င္၊ မ မ,ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးက တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ခုန္ေနသံကို သူ႔နားက အတိုင္းသား ၾကားေနသလိုပဲ။ ေမြးၫႇင္းေပါက္ ႐ွိသမွ်က ထြက္တဲ့ေခၽြးက တကိုယ္လံုး႐ႊဲနစ္ေနၿပီမို႔ ေလကေလး နည္းနည္း တိုက္ရင္ေတာင္မွပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဓါးေတြနဲ႔ ဝိုင္းထိုးၾကသလို ေအးစိမ့္လာတယ္ေလ။
အေဒၚေ႐ႊ ေဝဒနာခံရပံုေတြက သိပ္ဆိုး႐ြား ပါတယ္။ သူ႔မွာ ပင္ပမ္းလြန္းလို႔ မ်က္စိကိုမွိတ္ ထားရေတာ့တယ္။ ကိုက္ခဲပံုက သူ႔တကိုယ္လံုးကို စီးၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုကိုး၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္ထက္တခ်ိန္ ပိုၿပီးဆိုးလာတယ္လို႔လည္း ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွိ႐ွိသမွ် ခြန္အားကို စုစည္းၿပီး သူ႔လက္တဖက္ကို မလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္းေတာင္းကေလးထဲက ပစၥည္းတခုကို သူက လက္နဲ႔လိုက္စမ္းပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ႀကီးလွၿပီ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ႀကီးကလည္း အေရေတြ တြန္႔ခ်င္တိုင္း တြန္႔ေနၿပီေလ။ ဒါႀကီးနဲ႔ ျခင္းေတာင္း ထဲအေတာ္ၾကာ ေလွ်ာက္ႏႈိက္ၿပီး႐ွာေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ ဗူးကေလးကို ေတြ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြဲယူ အဖံုးကေလးႀကိဳးစားဖြင့္ၿပီး မ်က္စိကေတာ့ မွိတ္ထားရင္းနဲ႔ ပ႐ုပ္ဆီကို သူ႔ႏွာဝမွာ ေတ့ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ ဗူးထဲက ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ကိုေကာ္ ၿပီးနားထင္ေတြရယ္၊ လည္ပင္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းဝရယ္ကို လိုက္ၿပီးပြတ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ အကိုက္အခဲႀကီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ပင္ပန္းလိုက္ တာ။ ပ႐ုပ္ဆီရဲ႔ အပူက အသားထဲဝင္သြားေတာ့ နည္းနည္း သက္သာသလိုထင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ေက်ာကို ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ ထပ္ယူၿပီး လိမ္းျပန္တယ္။ လိမ္းရင္းကလည္း သူ႔ကိုသူ လက္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ပဲ တတ္အားသေလာက္ ဖိရႏွိပ္ရတယ္ေလ။ အေဒၚေ႐ႊဟာ အသက္႐ွဴကေတာ့ ျမန္တုန္းပဲ။ ရင္ထဲက တဒိန္းဒိန္းကလည္း ခုန္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကိုယ္လံုး ပူထူ႐ွိန္းဖိန္းသြားေတာ့ နဂိုခံေနရတဲ့ အကိုက္အခဲကို နည္းနည္းေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အေဒၚေ႐ႊ ဒီလိုျဖစ္တာ ဒီတခါ မဟုတ္ဘူး။ မၾကာခဏျဖစ္တာပါ။ ျဖစ္တိုင္း လူဟာ ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ၿပီး က်န္ရစ္တာခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရာဂါက ေလတိုက္သလိုပဲ၊ ေလဟာသူ ဘယ္ေတာ့ တိုက္မယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္မေျပာသလို သူ႔ေရာဂါကလည္း ငါဘယ္ေတာ့လာမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ေျပာေလ့မ႐ွိဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ တကယ့္ နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္းပဲ။ လူတကိုယ္လံုး နာစရာ႐ွိသမွ် အကုန္နာလာတယ္။ ျဖစ္ေနတုန္းဆိုရင္ ေဝဒနာက သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ျပန္ထြက္ သြားခ်င္တဲ့ ပံုမျပဘူး။ တခါတည္း အသက္ပါေခၽြ သြားေတာ့ မလိုပဲ။
ဒီလိုနာလာတိုင္း အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာ သူေဝဒနာကို ဒီလိုကုရတာပါပဲ။ ပ႐ုပ္ဆီ တကိုယ္လံုးကို လိမ္းေပးၿပီး ဖ်ာ႐ွိရာကို ဖင္တ႐ြတ္တြန္းယူရတယ္။ ဖ်ာေပၚေရာက္ေတာ့ လွဲအိပ္ၿပီး သူ႔ ေရာဂါထြက္အသြားကို ေစာင့္ရတယ္ေလ။ အဲ- တခါတေလက်ေတာ့ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံကေလး ဘာကေလး႐ွိမယ္၊ ခြန္အားေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး က်န္ေသးတယ္ ဆိုရင္႐ွိတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးဆုပ္ၿပီး လမ္းထဲက ကုန္စံုဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္းအသံနဲ႔ ရင္ဘတ္က တဒိန္းဒိန္းသံကို နာခံရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ယဟုမ္းအားတိုးေဆးထုပ္ကေလး ဝယ္လာၿပီး အမႈန္႔ကိုပါးစပ္ထဲထည့္ ေရနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္ ရတယ္။ သူ႔ေရာဂါ သူ႔ေဝဒနာအတြက္ သူ႔မွာ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔ ယဟုမ္း အားတိုးေဆးပဲ႐ွိတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဝဒနာက သူ႔အသက္ကို ပါတပါတည္း ေခၽြသြားပါေတာ့လို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့တာ အခါခါ႐ွိလွၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ ဆုေတာင္း မျပည့္ပါဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ တခါထက္တခါ ပိုကိုက္ခဲလာတာခ်ည္း။ မလႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထဲက ခဲခဲယဥ္းယဥ္း နဲ႔ ဒီဗူးကေလးကိုယူ၊ ဗူးကေလးထဲက ပ႐ုပ္ဆီကို တကိုယ္လံုးလိမ္း၊ ဒါနဲ႔ တသံသရာ လည္ျပန္ေရာ။ ဒီပ႐ုပ္ဆီက ခဏေတာ့သက္သာတယ္၊ ဒီအနာကို တခါထည္း မေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္မွန္းလည္း သိသားပဲ။
တေယာက္တည္း ေနရတဲ့ တေကာင္ႂကြက္ လူဆင္းရဲမ်ားရဲ႔ ဘဝက ဒီအတိုင္းခ်ည္း ပါပဲေလ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လုပ္ရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ အေဒၚေ႐ႊက ငါဘာလို႔မ်ား ဒီလိုတေကာင္ႂကြက္ဘဝနဲ႔ အသက္႐ွည္ေနတာပါလိမ့္၊ ငါ့ဘဝမွာ ငါတေယာက္ တည္း တသက္လံုးပါကလား။ ငါ့အတြက္ ပူပန္ေသာက ေရာက္မယ့္ ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ကိုၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္ေဆြမ်ိဳးရယ္လို႔လည္း တေယာက္မွ မ႐ွိပါကလား။ ငါ ဘယ္သူ႔အတြက္ အသက္႐ွည္ရဦးမယ္လို႔လည္း ေျပာစရာမ႐ွိ၊ ငါ့အတြက္ အသက္႐ွည္ေနတဲ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ရယ္လို႔လည္းမ႐ွိ။ တငုတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ အလကားအသက္႐ွည္ေနခဲ့တာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ ႐ႊင္စရာရယ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကမွ မ႐ွိခဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ဘဝ၊ ငါ့ အသက္႐ွင္သမွ်ဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္နက္တူးဖို႔ လူျဖစ္ေနရတဲ့ ဘဝပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တတ္တယ္။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ခံစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ခံရတယ္။ အဲဒီ အထဲက အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းထြက္ရတယ္။ တေနဝင္ တေနထြက္ ဆက္လို႔သာေနပါေရာ။ အေဖာ္အေလွာ္မ႐ွိတဲ့ အထီးက်န္ဘဝႀကီးမွာ စိတ္ခ်မ္း သာစရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး တခုမွမ႐ွိပါဘူး။ ဒီလို ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔႐ုန္းကန္ေနေသးလဲ၊ ေသမယ့္ေန႔ကို တေန႔ေ႐ႊ႔, ေ႐ႊ႔လို႔ရေန သလားဆိုၿပီး လုပ္ေနတာလား။ ဘာမ်ားေကာင္းလို႔ လဲ။ သူ႔အဖို႔ ကေန႔ ေသရတာနဲ႔ နက္ျဖန္မွ ေသရမွာ ဘာမွထူးျခားမႈ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေသရင္ မေအးပါလားလို႔ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာသူလည္း ခဏခဏ ေမးမိ ညည္းမိ ပါရဲ႔။
သူ႔မ်က္လံုးေတြကို အၾကာႀကီးပိတ္ထားၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ဖြင့္ႀကည့္ဖို႔ အေဒၚေ႐ႊက ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ႏွလံုးက အခုန္ျမန္တုန္းပါ။ သူ႔ေခါင္းကလည္း ကိုက္ေနတာပါပဲ။ သူ႔ ေနာက္ေစ့ကလည္း မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာေအာင္ ေလးလံနာက်င္ေနဆဲပါ။ သူ႔မ်က္စိ ေ႐ွ႔က အမည္းကြက္ႀကီးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလာၿပီ။ ဒါေႀကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီး ေတာင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ နယ္ထားတဲ့ မံု႔ႏွစ္နဲ႔ေရာဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြက ေခ်ထားၿပီး သား မဟုတ္လား။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးေတြကလည္း တထုပ္စာစီ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး အပံုလိုက္ထပ္ထားတာ။ ခုေတာ့ ေလတိုက္လို႔ လြင့္ေတာင္ကုန္ၿပီေကာ၊ တဲစပ္ထိုးဖို႔ ထန္း ႐ြက္ေက်ာကေလးေတြကို ဓါးနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာသပ္၊ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ခၽြန္ထားတာ ေတြလည္း သူ႔ေဘးမွာ ဗလႏွံ႔ႀကဲေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနမေကာင္းတာ ေကာင္းတာအပထား၊ ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ကို လုပ္ရမွာပဲ။ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ပစ္ထားလိုက္ရင္ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။ အေဒၚေ႐ႊက ရင္ထဲတဒိန္းဒိန္း ျမည္ေနတဲ့ ၾကားက ကိုယ္ကိုမတ္ၿပီးထိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်သီးအိုးကို သူ႔ေ႐ွ႔ယူလိုက္တယ္။ မေန႔ညကတည္းက အိစက္ေနေအာင္နယ္ထားတဲ့ မုန္႔ႏွစ္အိုးကို ငွက္ ေပ်ာသီးနယ္ထားတဲ့အိုးထဲ အကုန္ေလာင္းထည့္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔မုန္႔ႏွစ္ သမေအာင္ အား ႐ွိသမွ်နဲ႔ ေမႊျပန္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက တုန္ေနပါတယ္။ မုန္႔နဲ႔ငွက္ေပ်ာ ေရာနယ္ေနတဲ့ အထဲ ထန္းလ်က္ရည္နည္းနည္း ေလာင္းထည့္ျပန္တယ္။ အားလံုး သမၿပီဆိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ ကေလးေတြထဲ တဇြန္းစီခပ္ထည့္ၿပီး အထုပ္ကေလးေတြ ညီညီ ထုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမုန္႔ထုပ္ကေလးေတြကို ေပါင္းအိုးထဲမွာ စီထည့္ပါတယ္။ အားလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ ေပါင္းအိုးကို မီးဖိုေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္ ပါတယ္။
ဆိုက္တဲ့ထင္းေတြက ေျခာက္ေလေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္ေတြက ေပါင္းအိုး ေအာက္ က ေရေႏြးအိုးကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း အပူေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း မုန္႔အိုးဖိုေပၚ ေရာက္ၿပီမို႔ အရင္ေနရာကိုျပန္ထိုင္ၿပီး ေလထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ မီးခိုးေတြကို ႀကည့္ရင္း သူ႔ ဘဝအဲဒီလို ျဖစ္မယ့္ေန႔ရက္ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေရာက္လာမွာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေန မိတယ္။
မီးဖိုေပၚက မီးအားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ေရေႏြးအိုးက က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူၿပီး မုန္႔ေတြကို အေငြ႔ေတြက ေပါင္းေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊကေတာ့ ေရဆူသံပြက္သံကို နားေထာင္တာနဲ႔ သူ႔ မုန္႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ နပ္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ က်က္ၿပီဆိုေတာ့ အိုးကိုခ်ဖို႔ ထရပ္လိုက္ ပါတယ္။ ထ, အရပ္လိုက္မွာ လူကမိုက္ခနဲၿပီး မူးသြားတယ္ေလ။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တဒုန္းဒုန္း ျမည္တဲ့ရင္ကလည္း ပိုလို႔ပဲျမန္လာတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ အရင္အတိုင္းပဲ သူ႔အိမ္ထရံကို ျပန္ၿပီး မွီထိုင္ရျပန္တယ္။
လာျပန္ပါၿပီ၊ အကိုက္အခဲက ေနာက္တေက်ာ့။ ဒီတခါ အရင္ထက္ ပိုဆိုးလာ သလားပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးကို မွိတ္ထားရတယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုဝိုင္းၿပီး ကိုက္ေဖာက္ ေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားေတြက ဒီတခါေတာ့ ေခါင္းခြံ႐ိုးကိုပါ တစစီျဖစ္ေအာင္ ကိုက္ဝါးေနၾကၿပီ ထင္တယ္။ သူမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးပတ္ခ်ာလည္မွာ ၾကယ္ေတြမွိတ္ခ်ီ လင္းခ်ီနဲ႔ လွည့္ေျပး ေနၾကတယ္။ နာလြန္းလို႔ ထြက္လာလိုက္တဲ့ ေခၽြးေတြကလည္း တကိုယ္လံုးေရထဲ ႏွစ္ထား သလိုပဲ။ ဒါ့ေႀကာင့္ အေနရာရာကေအးစက္ေနၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာေတြမွာ လွည့္ပတ္စရာေသြးမွ ႐ွိေသးရဲ႔လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ပ႐ုပ္ဆီဗူးကို ထပ္႐ွာရျပန္ၿပီ။ ဗူးထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး ယူလိုက္ေတာ့ ပ႐ုပ္ဆီက မ်ားမ်ားမပါေတာ့ဘူး။ ကုန္ေတာ့မွာကိုး။ ဒါေႀကာင့္ ရသမွ် ျခစ္ခ်ဳပ္ႏိႈက္ၿပီး နားထင္ေတြ နားရင္းေတြကို လိမ္းရင္းႏွိပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ရာကထ၊ သေပါ့ ဖ်ာေဟာင္းေလးေပၚမွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ပစ္လွဲခ်လိုက္ရတယ္။
ခဏေတာ့ သူ႔ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတြကို ေမ့ေနပါတယ္။ သူဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေလ။ ဘာအားမွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရက္နဲ႔ ဇြတ္အတင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေစခိုင္း မယ္ဆိုရင္၊ ေရေႏြးအိုး ေပၚျဖစ္ျဖစ္၊ မီးဖိုေပၚျဖစ္ျဖစ္ သူလဲက်ေတာ့မွာပဲ။
အသက္ကို ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္႐ွဴေနေပမယ့္ သူ႔႐ွဴသံက မျပင္းပါဘူး။ သိပ္ကိုခ်ိနဲ႔ အားကုန္ေနတာပါ။ အကိုက္အခဲကလည္း ေခါင္းကေနၿပီး တကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါၿပီ။ ဒီေရာဂါရဲ႔ အႏွိပ္အစက္ခံရပံုဟာ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ျပင္းပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ တကယ္လို႔မ်ား ဒီလိုခံစားေနရင္း အသက္႐ွင္ေနမလား၊ ေသလမ္းကိုေ႐ြးမလား ေမးရင္ ေသပါရေစလို႔ အေဒၚေ႐ႊက ခ်က္ခ်င္း ေျပာမွာပါ။
အိပ္ရာေပၚမွာ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ သူကုန္ဆံုး ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက တမိနစ္ဆိုတာ တကယ့္ေႏွးေႏွး ေကြးေကြးတမိနစ္၊ သူ႔ကိုေဝဒနာထဲ စိမ္ေျပနေျပ ႏွစ္ၿပီး ႀကိဳက္သေလာက္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ တမိနစ္ လိုပဲ။ နာလြန္းက်င္လြန္းေတာ့ သဲ့သဲ့ေလးကိုတိုက္ ခတ္တဲ့ေလေပမယ့္ သူကမခံခ်ိႏိုင္ဘူး။ နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔မ်က္စိက မွိတ္ထားလိုက္တဲ့အခါတိုင္း၊ သူ႔ဦးေႏွာက္ ထဲက ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသြးေၾကာေတြက ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ၿပီး ပိုးေတြမႊားေတြက တအားကိုက္ခဲ စားေသာက္ကုန္ၾကတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက အဲဒီလိုခံစားရင္း လဲေနတာ မနက္ကထဲကဟာ ခုဆို ေနမြန္းတည့္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မီးဖိုထဲကမီးေတြ လည္း အားလံုးေသကုန္ၿပီ။ အႏို႔ေပမယ့္ သူ႔ကိုကိုက္ခဲစားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေတြကေတာ့ သူအသက္႐ွဴေနႏိုင္ေသးသမွ်၊ သူ႔ကို ႏွိပ္စက္ကိုက္ခဲေနၾကမွာ ထင္ပါ ရဲ႔။
ခံရပံုေတြက လြန္လြန္းလွပါကလား။ ဘာေႀကာင့္ ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္တန္႔ၿပီး သူ႔ကိုေသ႐ြာ မပို႔ သလဲ။ ခုလိုခံေနရတာထက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ရျဖစ္ရ ေတာ္ဦးမွာပါ၊ လူကေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသႏိုင္ဘူး။ ေဝဒနာက သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆက္ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာဆိုရင္ သူမေနလို ေတာ့ပါဘူး။
အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္ကို လက္ႏႈိက္စမ္းတယ္။ လက္ထဲမွာတြန္႔ေနတဲ့ ဘတ္ ၁ဝ တန္စကၠဴေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါေလးေတြက ငွက္ေပ်ာထုပ္လည္ေရာင္းရင္း တတ္အားသမွ် သူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ဒါေလာက္ကေလးရဖို႔ကို စုလိုက္ရတာ အၾကာႀကီးပါ။ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ဒီေငြ စကၠဴေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ၁ဝတန္ သံုး႐ြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔ေဝဒနာ အကုန္လံုးကို ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ကုစားႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႔။ သူတို႔လမ္းၾကားကေနၿပီး လမ္းမႀကီး ထိပ္ကို အတက္ဘက္မွာ ေဆးခန္းတခန္း ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးခန္းဆရာဝန္ကေတာ့ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ပိုးေတြမႊားေတြကို တခါတည္း ေသကုန္ေအာင္ အေပ်ာက္ကုေပးႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔။
အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ အေဒၚေ႐ႊက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဝန္ဆီကို မသြားခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဝဒနာဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေနၿပီး သူလာခ်င္တဲ့အခါလာ သူျပန္ခ်င္တဲ့အခါ သူ႔ သေဘာအတိုင္း ျပန္သြားတတ္တာမ်ိဳး၊ ဒီလူ႔ ေလာကႀကီးထဲ သူလူျဖစ္လာပံုမ်ိဳးေပါ့။ ေရာက္ခ်င္သလိုေရာက္လာၿပီး သူေသခ်င္ရင္ ေသသြားတာ မ်ိဳးနဲ႔ အတူတူပါပဲလို႔ ေတြးေခၚထားတာကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ေသမင္းရဲ႔အေခၚကို ဒီအ တိုင္းသူဆက္ၿပီး မေစာင့္ႏိုင္ဘူး၊ ေဝဒနာခံရတာက ဆိုး႐ြားလြန္းတယ္။ ဒါေႀကာင့္ မထိုင္ႏိုင္ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ အတင္းႀကိဳးစားၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္တယ္။ ဘတ္စကၠဴကေလးေတြကို လိပ္ၿပီး လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အတင္းဆြဲၿပီး မတ္တတ္ထပါတယ္။ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ပဲ ရပ္လို႔ရလာပါၿပီ။ ႀကိဳးတန္းေပၚက သူ႔အက်ႌအျပာကို ဆြဲယူၿပီး အေပၚက ေကာက္ထပ္ဝတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တလက္မခ်င္း အတင္းအဓမၼ အေ႐ြ႔လ်ားခိုင္းၿပီး လမ္းထိပ္ေပၚေရာက္ ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။
"အေဒၚကေန႔ ငွက္ေပ်ာထုပ္ မေရာင္းဘူးလား" လို႔ အသိတေယာက္က သူ႔ကိုလွမ္း ေမးေတာ့-
"ေနသိပ္မေကာင္းဘူးကြယ္" လို႔ သူက ေျဖတယ္။
"ဒါျဖင့္ ဆရာဝန္သြားျပေလ၊ ေဒါက္တာ ဝိဆတ္က တကယ္သေဘာေကာင္းပါတယ္" လို႔ အဲဒီလူက ျပန္ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ဆက္လာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့သူက ဘာမွန္းမသိ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ သူ႔နားက ဘာရယ္မကြဲ ေတာ့ဘူး။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္း ျမည္ေနတာေတြက သိပ္ဆိုးေနၿပီကိုး။
အေဒၚေ႐ႊ လမ္းၾကားက လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ နာရီဝက္ေလာက္ လာခဲ့ရတယ္။ ေမာလြန္းလို႔ လမ္းမွာနားနားၿပီး ထိုင္ေနရတာက အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အေတာ္ၾကာနားၿပီးမွ ဆက္ႏိုင္တာ ခ်ည္းပါ။
ဆရာဝန္ေဆးခန္းကေတာ့ ဖြင့္ေနပါၿပီ။ ေဆးခန္းေ႐ွ႔မွာ ရပ္ထားတဲ့ မွန္လံုကား အေရာင္ရင့္ႀကီးက ဆရာဝန္ကားပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီလမ္းကို သူလာတိုင္း ဒီကားႀကီး ရပ္ထားတာ ျမင္ေနက်ပဲဟာ။ အေဒၚေ႐ႊက ကားႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္ထိုင္ရ မွန္းမသိလို႔ ငူငူႀကီးရပ္ေနေတာ့-
"ထိုင္ပါခင္ဗ်ာ" လို႔ ဆင္နား႐ြက္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့ လူ႐ြယ္တေယာက္က အေဒၚေ႐ႊကို လွမ္းေျပာပါ တယ္။ သူဝင္လာတာျမင္လို႔ေလ။
"ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္းမို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုယ့္လူနာကို ဧည့္ႀကိဳလုပ္ရေတာ့မွာပဲ" လို႔ ရင္းႏွီးေဖာ္ေ႐ြတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက တျခားလူနာေတြကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ခံု႐ွည္တခုရဲ႔ အစြန္မွာ ဒိျပင္လူနာေတြနဲ႔အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္ ပါတယ္။ "ဒီလူဆရာဝန္ျဖစ္မွာပဲ" လို႔လည္း ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးရဲ႔ အတြင္းထဲ ဝင္သြားတဲ့ လူ႐ြယ္ရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကိုႀကည့္ရင္း အေဒၚေ႐ႊက အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ ထဲမွာေပါ့ၿပီး စိတ္ခ်စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒီလိုညင္သာတဲ့ ျပံဳး႐ႊင္တဲ့လူနဲ႔ ဆရာဝန္အလုပ္နဲ႔ လည္း လိုက္ဖက္လိုက္တာလို႔လည္း ေအာက္ေမ့ဝမ္းသာမိတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့အလုပ္က လူတဖက္သားကို ၾကင္နာတတ္ဖို႔၊ ညင္ညင္သာ႐ွိဖို႔ လိုတယ္ဟုတ္လား။ ခုဒီလိုဟာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔မွာေဆး မစားရခင္ ေရာဂါတဝက္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက လူနာစမ္းတဲ့ အခန္းကေလးထဲကို မ်က္ေျခမျပတ္ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာဝန္လဲ ဒီထဲမွာတင္ ႐ွိတယ္ေလ။ အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးၿပီးေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေန တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကင္နာတဲ့ အမူအရာေၾကာင့္သာ ခံႏိုင္ေတာ့တယ္။
သူ႔အနားက သူ႔လိုေစာင့္ေနၾကသူေတြထဲက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဒီအခန္းေလး ထဲကို တေအာင့္ေလာက္စီေတာ့ ဝင္သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ဆရာဝန္နဲ႔အတူ ျပန္ထြက္လာၾက ေရာ၊ ဆရာဝန္က စပြဲမွာထိုင္ၿပီး စာတ႐ြက္နဲ႔ေရးေရာ၊ ေရးၿပီးရင္ စကၠဴအိတ္ကေလး ၂ အိတ္၊ ၃ အိတ္နဲ႔ ေဆးေပးတယ္ထင္တာပဲ။ လူနာက ေငြစကၠဴ အထပ္လိုက္ေတြ ေပးၿပီး ယူသြားၾကတာလည္း ျမင္တယ္။
ဆရာဝန္က ေငြယူၿပီးရင္ ေနာက္တေယာက္လာခဲ့ဖို႔ ခ်ိဳသာၾကင္နာတဲ့ အသံနဲ႔ ေခၚျပန္ေရာ။
"အမႀကီးလာပါ"တဲ့။ ဆရာဝန္က။ ဒီတခါ အေဒၚေ႐ႊကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္က ေျပာတာပါ။ "အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ဆရာဝန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ လုပ္ေနေတာ့ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိတ္ၿပီး "အမႀကီးေခၚတာ၊ အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။
အေဒၚေ႐ႊက ဂြတိဂြစာ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ဆရာဝန္ဆီ ဒီလိုလာတာ ဒါပထမဆံုး အႀကိမ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္တခါလာဖူးတာ ၾကာလွၿပီမို႔ ဆရာဝန္ေ႐ွ႔ ဘယ္လိုေနရ ထိုင္ရတယ္ဆိုတာ သူမ မွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္ တျခားလူေတြ လုပ္သလို ဆင္နား႐ြက္တံခါးကေလးဆီကို လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို အခန္းထဲက ေစာင့္ႏွင့္ ေနပါၿပီ၊ အၿပံဳးကေလးနဲ႔။
"အဲဒီအိပ္ရာေလးေပၚ တက္ပါခင္ဗ်ာ" တဲ့။ နံရံကပ္ၿပီးခင္းထားတဲ့ အိပ္ရာကေလးပါ။ အေဒၚေ႐ႊက ပလပ္စတစ္ခင္းျဖဴျဖဴေလးအုပ္ထားတဲ့ အိပ္ရာေပၚကို တက္လိုက္ပါတယ္။
"အိပ္ပါ၊ ေျခေထာက္ကေလး ဆန္႔ထားပါ။- အဲဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလိုေပါ့ အမႀကီးရယ္" လို႔ေျပာ ေျပာဆိုဆို ဆရာဝန္က ကုတင္ေဘးကိုေရာက္လာၿပီး အေဒၚေ႐ႊလက္ကိုဖမ္းၿပီး သူက ဆုပ္လိုက္တယ္။ လက္ကိုခဏ ေျမႇာက္ထားတယ္။ ေနာက္ အခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲခင္း ျဖဴလြလြကေလး ခင္းထားတဲ့ စားပြဲေပၚက ပစၥည္းေလး တခုႏွစ္ခုယူၿပီး အိပ္ရာေဘးျပန္ လာတယ္။
"လွ်ာကေလးထုတ္ျပပါအမႀကီး" တဲ့၊ အေဒၚေ႐ႊက ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိမ့္တဲ့ၿပီး ထုတ္ထားတဲ့ လွ်ာကို ျပန္သိမ္းခိုင္းတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လက္ကေလးေတြနဲ႔ အေဒၚေ႐ြရဲ႔ မ်က္လံုး(၂)လံုးကို ျဖဲၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚေ႐ႊ႔ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့သူ႔လက္ကို သူ႔တဖက္လက္က လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ ေခါက္တယ္။ ဟိုေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္၊ ဒီေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္နဲ႔။ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ပိုးေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ အခု ဆရာဝန္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မတုန္းလို႔ ေတြးေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ အျပားကေလးကိုယူ၊ သူ႔နားထဲကို ႀကိဳးထိပ္က ဘုေလး ၂လံုးထဲ့။ ႀကိဳးအလယ္ေခါင္က ထြက္လာတဲ့အျပား ကေလးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေလွ်ာက္ဖိၾကည့္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္အခုလုပ္ေနတာနဲ႔ သူ႔ေခါင္းထဲက ပိုးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္မွာပါလိမ့္ဆိုတာ ေတြးေနတာဘဲ။
ဆရာဝန္က တဖက္လွည့္ၿပီး သူ႔လက္ေတြ ေရပိုက္မွာမေဆးခင္ "ေတာ္ပါၿပီ" လို႔ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက မေတြးတတ္ေပမယ့္ အိပ္ရာကထ လိုက္ရတယ္။ သူ မခံရပ္ႏိုင္ ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေရာဂါကို ဒီလိုစမ္းတာနဲ႔ ေတာ္ၿပီတဲ့လား။ ဆရာဝန္က ပိုးမႊားေလးေတြ အေကာင္တေသာင္းေလာက္က ဝိုင္းကိုက္ေနၾကသလိုပါ ဆရာဝန္ရယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာျပဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ တယ္ေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ပါလား။
"အျပင္ႂကြပါအမႀကီး၊ အျပင္ဘက္မွာ ေဆးယူဖို႔ေစာင့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊက နားမလည္သလို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚကို ထိုင္ေနေသးတာ ျမင္လို႔တဲ့ေလ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း အိပ္ရာေပၚက ဆင္းပါတယ္။ ေျခေထာက္က ေျမကိုထိေတာ့ လူကယိုင္သြားလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မွာဘာခြန္အားမွ ျပန္ဝင္မလာေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
"အမႀကီး- ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔ မ်ားမ်ားစားေပး-သိတယ္မႈတ္လား" လို႔ေျပာ ၿပီး ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အျပင္ခန္းက စားပြဲေလးမွာ တစံုတခုေရးဖို႔ ဝင္ထိုင္တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္စကားကို ၾကားတယ္လို႔ ေျဖတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းမွာက သူစားတဲ့ ငါးမႈန္႔ငါးဖြဲ တဆယ္သားကိုပဲ အေတာ္ေပးမွ ရတာပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔က သူမစားႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကပါ။
"ဒီမွာအမႀကီး အမႀကီးကိုဆြဲမမယ့္ အားေဆးေတြ၊ ေဟာဒါကို ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ၂ျပားေသာက္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ေဆးညိဳညိဳၾကည္ၾကည္ အလံုးေလးေတြ ကို စာအိတ္တခုထဲ ေရထဲ့ေနျပန္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္လုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနတာကလား။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို ဘာအတြက္ဆြဲ ထူေပးမွာပါလိမ့္၊ သူလိုခ်င္တာက သူ႔ေခါင္းထဲ ကိုက္ခဲထြင္းေဖာက္ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေကာင္မႊား ေကာင္ေတြကို ေသေစႏိုင္မယ့္ ေဆးဝါး မ်ိဳးလိုခ်င္တာ၊ ၿပီး တကယ္ေျပာရရင္ ဒီအသက္ႀကီး ကိုလည္း သူက ႐ွည္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
"ဒီေဆးေတြအားလံုးဟာ-အစားစားၿပီးမွ ေသာက္ရမွာေနာ္ အမႀကီး" လို႔ထပ္ေျပာၿပီး ဆရာဝန္က ေဆးအိတ္ကေလးေတြကို လွမ္းေပးပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဆးေတြသူ႔အတြက္ ဘယ္လို အသံုးဝင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ မေတြးတတ္ေပမယ့္ လက္လွမ္းၿပီးယူပါတယ္။
"အားလံုး ဘတ္႐ွစ္ဆယ္ က်ပါတယ္ အမႀကီး" တဲ့၊ ၿပံဳးလို႔အေဒၚေ႐ႊကို ၾကင္နာတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔။
အေဒၚေ႐ႊက လန္႔သြားတယ္၊ တကိုယ္လံုးမွာ ေခၽြးေတြလည္း ထြက္လာတယ္။ ေသာက္က်ိဳးနဲ အဖိုးႀကီးတဲ့ ေဆးေတြပါကလား။ သူ႔မွာ ႐ွိစုမဲ့စု တျပားမက်န္ထုတ္ေပးအုံး ဒီေဆးဖိုးရဲ႔ တဝက္ေတာင္ မျပည့္မယ့္ကိစၥ။ သူ႔ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့မယ္။ အေဒၚေ႐ႊအဖို႔ ကမၻာႀကီး ပတ္ျခာလည္ေနတယ္ ထင္ရပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ့စားပြဲစြန္းကို လက္နဲ႔ တအားဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး၊ ဒီ ေဆးေတြ ျပန္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
"ဆရာရယ္ - ကíန္မဘာေဆးမွမယူရင္မျဖစ္ဘူးလား" လို႔ အရဲစြန္႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ဆရာက သူ႔ကို ဖ်ပ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးကေလးတခ်က္သန္းၿပီး
"ဘာလို႔တံုး" တဲ့။
"ကၽြန္မ မွာအားလံုးပါတာက ဘတ္ ၃ဝ တည္းမို႔ပါ" လို႔ေျပာၿပီး လက္ထဲကဘတ္ ၁ဝတန္ စကၠဴေလးသံုး႐ြက္ကို စားပြဲေပၚမွာတင္လိုက္ေတာ့ "ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခ ေတာင္ မျပည့္ဘူး အမႀကီး" တဲ့။ အသံအေနနဲ႔ ႐ိုင္းမသြားေအာင္ေတာ့ ဆရာက ႀကိဳးစား ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမလို မခ်ိဳတာေတာ့အမွန္၊ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကင္နာတဲ့ အရိပ္ အေယာင္ေတာ့လည္း ႐ွိပါေသးတယ္။
"ဒီလိုဆိုရင္အမႀကီး ေဆးေတာ့ရမယ္ မထင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဆရာ၊ ဒါဟာကၽြန္မ ႐ွိတာ အကုန္မို႔ပါ။ ဆရာကၽြန္မကို သနားရင္ျဖင့္ ကၽြန္မေခါင္းထဲက ပိုးေကာင္ကေလးေတြ ေသကုန္မယ့္ ေဆးတခြက္ေလာက္ ေတာ့ တိုက္လိုက္ပါ ဆရာရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေဆးေလးတျပား ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပးပါ" လို႔ေျပာၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္းလူဆင္းရဲမ်ားက လူ႔အထက္တန္း လႊာေတြကို ေပးတတ္တဲ့ အ႐ိုအေသမ်ိဳး လက္စံုပူးၿပီး သူ႔ေခါင္းေပၚကေန ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။
"အဲဒီလိုဆိုလည္း အမႀကီးသေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘတ္ ၃ဝ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခေတာင္ မျပည့္ဘူး" တဲ့။ ဆရာ့အသံနဲ႔ ဟန္က ဒီတခါေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ စားပြဲေပၚက ဘတ္ ၃ဝ ကိုလည္း လွမ္းယူၿပီး သူ႔ အံဆြဲထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အညိဳေရာင္ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ပန္းေရာင္ေဆးျပား ၂ ျပား ကိုလွမ္းေပးလိုက္ၿပီး၊ ေနာက္လူနာတေယာက္ကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ဆင္နား႐ြက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းငံု႔ၿပီး လက္ဝါးထဲက ေဆးပန္းေရာင္ႏွစ္ျပားကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ တယ္။ ဘတ္ ၃ဝ ရေအာင္ သူရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုခဲ့ရတာကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေသးရဲ႔။ သူ႔ေခါင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္ဝါးေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားကေလးေတြကိုလည္း သတိရေနရဲ႔။ ၿပီးေတာ့ တခါ မီးဖိုေပၚမွာ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ငွက္ေပ်ာထုပ္အိုးႀကီးကို သတိရျပန္ေရာ။ ၿပီးတခါ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၾကင္နာတဲ့အမူအရာ၊ ခ်ိဳသာတဲ့အသံ၊ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ႐ွိပံု။ အေဒၚေ႐ႊ ဟာ ေဆးျပားႏွစ္ျပားကို ေငြ ၃ဝ ဆုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လာလမ္း အတိုင္းျပန္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ လာတုန္းကနဲ႔ ဘာမွမျခားနားပါဘူး။ နာက်င္ ကိုက္ခဲျမဲပါပဲ။
(ထိုင္းစာေရးဆရာ မာေနာ့သႏံုဆီ ေရးတဲ့ ထိုင္းဝတၳဳတိုကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆို ထားရာမွ လူထုေဒၚအမာက ဗမာလိုျပန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)
1 comment:
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မဂၢဇင္းေပၚလစီအေၾကာင္းေတြေျပာၾကတိုင္း ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ဘ၀နဲ႔ရသစာေပစံအျဖစ္ မပါမျပီး တဖြဖြညႊန္းမိ၊ ေျပာမိပါတယ္။ ဒီစာမ်က္ႏွာမွာ ထပ္ျပီးေတြ႔ရတာ ေက်းဇူးတင္၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာခ်င္လို႔ပါ။
Post a Comment