ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၆၊ ဇူလိုင္လထုတ္မေဟသီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၅၉၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၈တြင္ ပါ႐ွိသည့္ ကိုဦးေဆြ၏ အင္တာဗ်ဴးအခန္းကို ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ား ပစပ္ဖ်ားတြင္ စုျပဳံေရာက္႐ွိလာသည္။ သူက ဟာသစာေရးဆရာ နီကိုရဲကို အင္တာဗ်ဴးသည့္ "နီကိုရဲႏွင့္ေတြ႔ ဆံုျခင္း၊ ပထမပိုင္း" ဆိုသည္၏ ေနာက္ပိုင္းနားတြင္ "ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ၾကည္ေအးတို႔ရဲ႔ စာေတြ ဘာလို႔ လူအမ်ားစုဆီပ်ံ႔ႏွံ႔ မလာေတာ့တာလဲ" ဟုေမးလိုက္သည္။ ဒါကို ဆရာနီကိုရဲက ဤသို႔ ေျဖလိုက္သည္- "ဆရာေ႐ႊဥေဒါင္းက အႏုပညာနဲ႔ ေရးတာ၊ သူတို႔က ဝါဒတခုနဲ႔ေရးတာ၊ အဲဒီဝါဒက ဒီေခတ္မွာ က်ဆံုးသြားတဲ့အခါ သူတို႔စာေတြလည္း က်ဆံုးသြား တာပဲ"
တယ္လဲျပတ္သားလွတဲ့ စီရင္ခ်က္ပါလား။
သူ႔ဒီစကားထဲကေန သူအဓိကထားေသာ ေအာက္ပါ အခ်က္သံုးခ်က္ကို သတိထားမိ သည္။
၁။ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ၾကည္ေအးတို႔ရဲ႔ စာေတြက်ဆံုးသြားၿပီ။
၂။ သူတို႔ဟာ ဆရာေ႐ႊဥေဒါင္းလို အႏုပညာနဲ႔ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဟာဝါဒတခုနဲ႔ ေရးတာ။
၃။ သူတို႔ရဲ႔ဝါဒဟာလည္း က်ဆံုးသြားၿပီ။ အေျဖက တိက်လွ၏။ ေမးသူသိလိုသည့္ အခ်က္ကိုလည္း တိုက္႐ိုက္ေဖာ္ျပရာ က်၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သံုးဦးကေကာ ဘာမ်ားေျပာလိုပါ သနည္း။
တစ္၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ကြယ္လြန္ေလၿပီ။ သူသည္ ကိုယ့္အတြက္ပင္ မည္သို႔မွ်မကာကြယ္၊ မေလွ်ာက္လဲႏိုင္ေတာ့။
ႏွစ္၊ ဆရာမၾကည္ေအးက အေမရိကန္တြင္ ေနသည္။ သူ႔အေပၚ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္ မ်ားက မၾကည္သည္ကို သိနားလည္သည္။ သူသည္ ျမန္မာျပည္ စာေပေလာက၏ အ႐ႈပ္ အ႐ွင္းမ်ားတြင္လည္း ပါဝင္ေလ့႐ွိသူမဟုတ္။
သံုး၊ ဆရာဒဂုန္တာရာကေတာ့ ႏွစ္စဥ္သူ႔ေမြးေန႔တြင္၎၊ အျခားပြဲမ်ားတြင္၎ စာေပေလာကသားမ်ားက ပူေဇာ္သည္ကို မတတ္သာပဲ လက္ခံေနရသည္။ (ထိုပူေဇာ္သူမ်ား ထဲတြင္ ဆရာနီကိုရဲ မပါဝင္ ဟုထင္ပါသည္။) သူ႔အားလြန္ခဲ့သည့္ လအနည္းငယ္ကပင္ နအဖအစိုးရက ပစ္စာ သ႑ာန္ျဖင့္ စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ထိုစာမ်ိဳးကို သူေခ်ပေလ့မ႐ွိ။ ေခ်ပခြင့္လည္းမ႐ွိ။ သူသည္ နအဖေထာင္ေခ်ာက္ထဲ မဝင္မိေအာင္ သတိ ထားတတ္သူျဖစ္သည္။
ဤသို႔၊ ဤမွ် တဘက္သတ္ျဖစ္ေနသည့္ စာေပဇာတ္ခံုတြင္ နအဖ က ၿငဳိျငင္သူမ်ားအား ျပတ္ျပတ္သားသား စီရင္ခ်က္ေပးရဲသည့္ ဆရာနီ၏ သတၱိကိုခ်ီးက်ဴးမိပါ၏။ နအဖ၏ အက်ဥ္း ႐ံုးစီရင္နည္းမ်ားထက္ပင္ အက်ဥ္း႐ံုးပါေသးကလား။
တဆက္တည္း ေထာက္ျပလိုသည္မွာ ဗ်ဴးသူ ကိုဦးေဆြသည္ ဤအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴး မတိုင္မီတလက ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္ကို ဗ်ဴးရာတြင္လည္း ဤေမးခြန္းကိုပင္ ေမးခဲ့သည္။ စဥ္းစားစရာ။
ဤ စာေရးဆရာသံုးဦးသည္ အႏုပညာျဖင့္ ေရးသည္မဟုတ္ဟု ဆရာနီကိုရဲက ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာထားသည္။ တခုပဲေမးလိုပါသည္။ တခ်ိန္က သူတို႔ သံုးေယာက္၏ ေရးနည္း သားဟန္လုိ လူႏွစ္သက္ အတုယူခံရသည့္ စာေရးဟန္ရယ္လို႔ ဒီေခတ္မွာ ဘယ္သူ႔ ေရးဟန္ မ်ား ႐ွိသလဲ ဆရာနီကိုရဲ ထပ္ေထာက္ျပေစခ်င္ပါသည္။ တေယာက္ေထာက္ျပႏိုင္လွ်င္ပင္ လံုေလာက္ပါသည္။
သူတို႔ဖန္တီးသည့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားအတိုင္း လိုက္ၿပီး ေနထိုင္က်င့္ႀကံသူမ်ား႐ွိသည္ ဆိုျခင္းကိုေရာ ဆရာနီကိုရဲသိပါစ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ "ေမ" လို ခပ္ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ေခတ္ကိုအ႐ြဲ႔ တိုက္ခဲ့သည့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူႏွင့္ က်ဴတာမ်ား၊ ဆရာမၾကည္ေအး၏ "ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္" ထဲက အဓိက ဇာတ္လိုက္အမ်ိဳးသမီးကို အတုယူၿပီး ဗမာျပည္မွာ ျဖစ္တည္မႈ ပဓာနဝါဒကို ပထမဆံုးက်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ေခတ္ပညာတတ္အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႔ ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလို (မ်ားလြန္းလို႔ တခုခ်င္းမေျပာေတာ့ပါ) ျပဳမူက်င့္ႀကံလို႔ ခ်စ္ရပါသည္ဟု မဂၢဇင္းတြင္ ထုတ္ေရးခဲ့သည့္ စာေရးဆရာမမ်ား။ မေဝးေသးတဲ့ အတိတ္မို႔ ဒါေတြကို သိသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါျဖင့္ ဒီ ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳးေတြကို ဒီ သမိုင္းတေခတ္ ေမာ္ကြန္း တင္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္႐ွင္ႀကီးေတြဟာ အႏုပညာမပါပဲနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့တာလား။
နမူနာတခ်ိဳ႔ ထပ္ေျပာပါဦးမည္။ ဆရာမၾကည္ေအး၏ "ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန၊ အိပ္ယာေတြလည္း၊ ေက်မြတြန္႔လိပ္" ဆိုေသာ "တေစၦ" စသည့္ကဗ်ာမ်ား၏ ၾသဇာေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္တို႔တြင္ ထိုဟန္အတိုင္း လိုက္ေရးသူမ်ား အေျမာက္ အျမားေပၚ ေပါက္ခဲ့ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ေယာက္်ားပင္ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးကေလာင္ နာမည္ယူကာ ထိုဟန္မ်ိဳး၊ ေတြးေခၚနည္းမ်ိဳးျဖင့္ လိုက္ေရးၾကသည္မ်ား ႐ွိခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ နာမည္မေဖာ္ထုတ္သင့္ေတာ့ဟု ထင္သျဖင့္မေဖာ္ေတာ့ပါ။
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ဆိုေသာ တခ်ိန္က ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး ထုတ္ရသည့္ ေအာင္ျမင္မႈ အင္မတန္ ရခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း ဆရာဦးခင္ေမာင္တင့္ကို မွတ္မိၾကပါ လိမ့္မည္။ သူသည္ စာေရးေကာင္းသည္ဟူေသာ အခ်က္အျပင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးမ်ား ေရးသူ ဟူ၍လည္း နာမည္ႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ "ဘုန္းႏိုင္" ဆိုေသာ ကေလာင္အမည္ မွာ ယခုဆရာနီကိုရဲ အဆိုအရ အႏုပညာကင္းမဲ့စြာျဖင့္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို အေျချပဳေရးသည္ ဆိုေသာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္၏ နာမည္ကိုယူထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကိုလည္း ဆရာဘုန္းႏိုင္က ၾကံဳတိုင္းေျပာပါသည္။ သူသည္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အႏုပညာက ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ကိုယူထား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဝါဒကို လံုးဝယူမထားပါ။
ဆရာဒဂုန္တာရာ့ လက္ရာႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြတေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ထိုမိတ္ေဆြက သတင္းစာ တေစာင္တြင္ အားကစားသတင္း ျဖင့္ ေျခလွမ္း လွမ္းဝင္ေရာက္ေနစဥ္ျဖစ္ပါသည္။ သူက ေဘာ့လံုးပြဲသတင္းမ်ားကို ေရးရာတြင္ အေနာက္တိုင္း သတင္းစာမ်ားတြင္ ေရးၾကေလ့႐ွိသည့္အတိုင္း ေဘာ့လံုးပြဲမစမီေတြ႔ရသည့္ ရာသီဥတုအေျခအေန၊ ေလတိုက္မႈ အေျခအေနမ်ားကိုလည္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးပါသည္။ ထိုအခါ အားကစားသတင္းမ်ားကို မလြတ္တမ္းဖတ္ေလ့႐ွိၿပီး သူႏွင့္လည္း လူခ်င္းရင္းႏွီးသည့္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းက "မင္းရဲ႔ သတင္းကလည္းကြာ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ စာဖတ္ေနရသလိုပဲ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဒဂုန္တာရာ၏ အႏုပညာၾသဇာဟာ စာနယ္ဇင္း ေလာကတိုင္းကို ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခတ္က စာေလးေပေလး ေရးတတ္ခ်င္သည့္ လူငယ္တိုင္းလိုလို ဒဂုန္တာရာ၏ ေရးဟန္ကို လက္တည့္စမ္းမိၾကမည္ ထင္သည္။
ဆရာနီကိုရဲ၏ စြပ္စြဲခ်က္- မဟုတ္ဘူး- စီရင္ခ်က္ထဲတြင္ သူတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ေရးခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ဆိုေသာအခ်က္လည္း ပါ႐ွိသည္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာမ်ား အေရာင္းရဆံုးကာလမွာ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားဟု ထင္ပါသည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ ေစာင္ေရ အမ်ားဆံုး ေရာင္းရသူ တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ ေမးစရာ႐ွိလာသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ တရပ္သက္သက္ကို- ဆရာနီကိုရဲေျပာသလို- အႏုပညာမပါပဲ ေရးတာ အဘယ္ေၾကာင့္ဤမွ် လူႀကိဳက္မ်ားရသနည္း။ တကယ္က ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားႏွင့္ ၁၉၇ဝ ခုနွစ္မ်ားတြင္လည္း သူ႔ကိုေထာင္ခ်ျခင္း၊ သူ႔စာမ်ားကို ပိတ္ပင္ျခင္းမ်ား မ႐ွိခဲ့လွ်င္သူသည္ အေရာင္းရဆံုးစာရင္း တြင္ပါေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔စာအုပ္တအုပ္ကို (အမည္က မမႀကီး၊ ထိုဆုကို ဆရာက မယူခဲ့ပါ) သူ႔အား ဖမ္းေလ့႐ွိသည့္ ဖဆပလအစိုးရက စာေပဗိမာန္ဆုေပးခဲ့သည္မွာ သူ႔ဝါဒကို သေဘာက်လို႔ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။ သူ႔အႏုပညာကို ႀကိဳက္လို႔သာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ရပါမည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ စစ္အာဏာ႐ွင္မ်ားကမူ သူ႔ကိုမႀကဳိက္။ ဖိႏွိပ္သူမ်ားကသူ႔ကို မႀကဳိက္။ ဆရာနီကိုရဲကလည္း သူ႔ကိုမႀကဳိက္။ သူ႔စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ကမူ သူ႔ကိုေရာ၊ သူ႔စာမ်ားကိုေရာ ဘယ္မွ်ႏွစ္သက္ေလးစားေၾကာင္း သူကြယ္လြန္စဥ္က ႀကံေတာသုႆန္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ဗမာျပည္သမိုင္းတြင္ မ႐ွိဖူးေသာ အသုဘမ်ိဳးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရသည္။
ယေန႔အခါ ဗမာျပည္၏ စာေပေလာကတြင္ စာေပေလာကသားခ်င္း ေဖာ္ျပခြင့္မရသူ၊ ျဖတ္ေတာက္ပိတ္ပင္ခံရသူေတြကို စာနာေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူ႔စာေဖာ္ျပခြင့္မရ၊ ငါ့စာသာ ေဖာ္ျပခြင့္ရသည္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူၾကခ်ိန္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာနီကိုရဲကမူ ဤသည္ကို ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူျပေနယံုမက အဆင္း (ထင္မွတ္ၿပီး) ဘီးတပ္၍ တြန္းေပးလိုက္ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဟာသစာေရးဆရာမို႔ထင္ပါရဲ႔ ဆရာနီကိုရဲ၏စကားစုထဲတြင္ ဟာသေလးမ်ား လည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တခုက ဆရာမ ၾကည္ေအးကို ဝါဒ အတြက္ေရးသူဟု ဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာမၾကည္ေအးကား ဗမာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအေသြးအေရာင္ မေဖာ္ျပဆံုးေသာ စာေရးဆရာမ်ားအနက္ ထိပ္ကပါေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမၾကည္ေအးအား တာရာမဂၢဇင္းတြင္ေနရာေပးခဲ့၊ တင္ေပးခဲ့သည္ ေလာက္ကိုသာသိ၍ သူေရးေသာစာမ်ားကို ဆရာနီကိုရဲဖတ္ဖူးဟန္မတူပါ။ ထို႔ျပင္ တေလာကပဲ မဂၢဇင္းတေစာင္တြင္ ဆရာမၾကည္ေအး၏ စာအုပ္မ်ား ေရာင္းေကာင္းလွေၾကာင္း သံုးသပ္ခ်က္တပုဒ္ကို ဖတ္မိပါေၾကာင္း ဆရာနီကိုရဲကို သတိေပးလိုပါသည္။
ေနာက္ဟာသတခုက ဆရာေ႐ႊဥေဒါင္းဟု သံုးႏႈန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ သတိထားမိသည္မွာ အေမလူထုေဒၚအမာက "ေ႐ႊဥေဒါင္း" ဆိုေသာ ကေလာင္႐ွင္ႀကီးအား ရည္ၫႊန္းတိုင္း သူေခၚေလ့႐ွိသည့္အတုိင္း "ဦးေလးသိန္း"၊ သို႔မဟုတ္ "ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း" ဟုသာ ရည္ၫႊန္းပါသည္။ စာေရးသူသိမွီသူမ်ားထဲက ဆရာေ႐ႊဥေဒါင္းလို႔ ေခၚဆိုရည္ၫႊန္းသူ ဟူ၍ ဆရာနီကိုရဲတဦးသာ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ အားလံုးက ဆရာႀကီးဟုပင္ရည္ၫႊန္းသံုးစြဲပါသည္။
စာေရးသူကိုကပဲ ဟာသဉာဏ္နည္း ေလသလားလည္း မသိပါ။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေတာ့ ဆရာနီကိုရဲနဲ႔ ဗ်ဴးသူ ဆရာကိုဦးေဝကိုသာမက မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပေပးသူ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မင္းကိုပါ ေအာက္ပါေမးခြန္း ႏွစ္ခုေမးခ်င္ပါသည္။ အေျဖကို ကိုယ့္ဟာကုိယ္စဥ္းစားၿပီး ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာတင္ထားရန္ျဖစ္ပါသည္။
ဗမာတမ်ိဳးသားလံုး ေသြးစည္းညီၫြတ္စြာ တိုက္ပြဲဝင္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည့္ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးထဲကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး စံုပစ္ဝင္ခဲ့ၾက သူမ်ားသည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းႏွင့္ မဟာေဆြ(ေနသူရိန္)တို႔၏ စာေတြကိုဖတ္ၿပီး ပါဝင္လာခဲ့ၾကတာလား၊ စပယ္ပင္ဦးလတ္ ႏွင့္ ျမမ်ိဳးလြင္ တို႔၏ စာမ်ားကို ဖတ္ၿပီးပါလာၾကတာလား။ ၇-ရက္ဇူလိုင္ကေန ႐ွစ္ေလးလံုးအထိ တိုက္ပြဲမ်ိဳးစံုမွာ ပါဝင္ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ မည္သူေတြ ေရးသည့္ စာမ်ားကိုဖတ္ၿပီး သက္စြန္႔က်ိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတာလဲ။ သူတို႔ထဲမွာ ငၾသနဲ႔ ၿမိဳင္ကိုမဖတ္ဖူးသူ ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္မ်ား ႐ွိလို႔လဲ။
ဗမာျပည္၏ေ႐ွ႔တြင္ ႀကီးမားသည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးတရပ္ ဆင္ႏႊဲဖို႔႐ွိေနပါေသးသည္။ သက္စြန္႔ႀကဳိးပမ္းေဆာင္႐ြက္ၾကရပါဦးမည္။ ထိုတိုက္ပြဲမ်ားအတြက္ မည္သည့္စာမ်ားဖတ္ၿပီး ပါဝင္ၾကမည္နည္း။ လူထုကို မည္သူတို႔၏ ေရးသားခ်က္မ်ားႏွင့္ စည္း႐ံုးၾကမည္နည္း။ ဆရာနီကိုရဲ၏ ေရးသားခ်က္မ်ားႏွင့္လား။ စာေရးသူ၏ အျမင္တြင္မူ ဆရာနီကိုရဲေျပာသည့္ ေခတ္ကုန္သြားၿပီ၊ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုသူမ်ား၏ စာေပမ်ား၏ အခန္းကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ၾကရပါ လိမ့္ဦးမည္။
တာရာလင္းယုန္
3 comments:
ဒီ နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ေကာင္မ်ား ဆရာသြားေခၚမေနပါနဲ႕ဗ်ာ...
အရက္မူးျပီး စာေရးေနတဲ့ ငခၽြတ္တေကာင္ပါ။
ဟာသ စာတပုဒ္ နဲ. လူေတြကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တဲ့ ပညာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူအားလံုးကို သူ့ စာေတြနဲ. ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့တယ္. သူ.စာေတြ ဖတ္ရင္း လူေတြ လဲ ဘ၀ အေမာေတြျကားက ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ.ရဲ. အစြမ္းအစ ကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္..ျပဳရမွာေပါ့၊
ၾကည္ေအးတို႔ ဒဂုန္တာယာတို႔ ေရးတာ ၀ါဒတစ္ခုဆိုရင္ ဘယ္လို၀ါဒလို႔ သူအမည္တပ္မလဲ ၀ါဒလို႔ပဲထားပါအံုး အခုခ်ိန္ၿပန္ဖတ္ရင္ေတာင္ ခုေခတ္ကိုထင္ဟပ္ေနတာကို အဲဒီ၀ါဒက က်ဆံုးသြားၿပီလို႔ ဆိုလို႔ရေလမလား မွားပါတယ္
Post a Comment