ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ား- ျမန္မာ၀တၳဳမ်ားေရးသူ- ဂ်ဴး

{မာယာ မတ္လ၊ ၂၀၀၁ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}


ကြၽန္မသည္ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ႀကီးျပင္း လူလားေျမာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
ကေလးဘဝ အ႐ြယ္ကတည္းက ကြၽန္မသည္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ၊ မေတာ္တဆမႈမ်ားကို ေၾကာက္႐ြံ႔ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ကြၽန္မသည္ အားကစားကို မုန္းတီးသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အမ်ား တကာ ကေလးသူငယ္မ်ား ထုပ္ဆီးထိုးတမ္း၊ ဖန္ခုန္တမ္း ကစားေနၾကေနခ်ိန္တြင္ ကြၽန္မက အိမ္ခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းစာမ်ားကို က်က္မွတ္ရင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား ဖတ္ ႐ႈရင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ အကစားမမက္ေသာ ကြၽန္မအတြက္ စာအုပ္ မ်ားသည္သာ တန္ဖိုးထားရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။


ကြၽန္မ၏ ေမေမသည္လည္းေကာင္း၊ ကြၽန္မ၏ အစ္မသည္လည္းေကာင္း စာအုပ္ဖတ္ ရန္၊ စုေဆာင္းရန္ ဝါသနာႀကီးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေမေမတို႔ စုေဆာင္းရာ စာအုပ္မ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ကြၽန္မအတြက္ စာစီစာကံုးစာအုပ္မ်ား၊ ပံုျပင္ စာအုပ္မ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ ကြၽန္မ တတိယတန္း အ႐ြယ္အထိ ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္မွ် အဆံုးထိေအာင္ ဖတ္မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။ ေမေမတို႔ဖတ္ေသာ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြက ထူထဲေလး လံလွသည္ေလ။ ထို႔ျပင္ ပံုျပင္မ်ားလို တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းကုန္သြားသည္ မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳ အစမွအဆံုးထိ ဇာတ္လမ္း တမ်ိဳးတည္း ဇာတ္ေကာင္ေတြ မေျပာင္းလဲဘဲ ႐ွည္လ်ားစြာေရး ဖြဲ႔ထားေသာ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားကို ကြၽန္မ သိပ္စိတ္ဝင္စား၍ မရခဲ့ပါ။
စတုတၳတန္း၏ တခုေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ ေန႔တေန႔တြင္ ေမေမက ကြၽန္မကို ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္ေပး၍ ဖတ္ေစပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ား စကားေျပာလွ်င္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေအာင္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္သင့္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ စာအုပ္မွာ ဓူဝံ၏ 'မာလာ' ဝတၳဳျဖစ္၏။ အလြန္ထူထဲေသာ စာအုပ္ႀကီးကို မၾကာခဏ လွန္ေလွာ ၾကည့္ဖူးေသာ္လည္း အဆံုးထိဖတ္ရန္ စိတ္မဝင္စားလွပါ။ သို႔ေသာ္ ေမေမက ဖတ္ေစခ်င္လွသည္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မ ႀကိဳးစား၍ ဖတ္ပါသည္။
ပထမဆံုး အခန္းမွာပင္ ကြၽန္မ စိတ္တိုင္းမက်စရာ တခုေတြ႔လာသည္။
ဝတၳဳစအဖြင့္မွာ ႏိုင္ငံတခု၏ ေထာင္တခုအတြင္း ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ သူပုန္ ကိုနႏၵႏွင့္ ေနာက္လိုက္ အေပါင္းအပါမ်ားကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ သံေျခက်င္း တခြၽင္ခြၽင္ျဖင့္ ဖတ္႐ႈရသည္။ သူပုန္ဆိုေသာ စကားလံုးႏွင့္ ကြၽန္မ မစိမ္းပါ။ ေမေမ မၾကာခဏ ေျပာေျပာျပေသာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဗိုလ္မင္းေရာင္ႏွင့္ ဆရာစံတို႔၏ အျဖစ္ အပ်က္မ်ားအရေသာ္လည္းေကာင္း သိေနၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝတၳဳထဲတြင္ သီဟရာဇာဘုရင္ႀကီးမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ဗိုလ္နႏၵကလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဗိုလ္နႏၵကဲ့သို႔ေသာ သူသည္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူရဲေကာင္းဇာတ္လိုက္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ကြၽန္မ ေတြးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တပည့္မ်ား စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္ကို ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ရန္ သူက အနႏၱသူရိယ၏ အမ်က္ေျဖလကၤာကို ႐ြတ္ျပ၏။ 'ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံဝါႀကီးျဖင့္' ဟု ႀကိယာကို အထူးျပဳထားရာ၊ ၎သည္ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽန္မ ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္လွ်င္ ႀကိဳးေပးသတ္မည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ျပန္သည္ကို ဖတ္ရျပန္ ေတာ့ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ေမေမ့ကို ကြၽန္မ ေမးၾကည့္မိပါသည္။
"ေမေမ..... ဗိုလ္နႏၵက ဇာတ္လိုက္လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူ ဇာတ္လိုက္ပဲ"
"ဟင္..... ေမေမ့ ဝတၳဳႀကီးကလဲ၊ သူပုန္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ရတယ္လို႔၊ ဒါဆို ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ"
ကြၽန္မ ဆင္ေျခတက္ေတာ့ ေမေမက ရယ္ေလသည္။
"သူက လူေကာင္း သမီးရဲ႔၊ ေျဖာင့္မွန္တယ္၊ ႐ိုးသားတယ္၊ ၫႇာတာတယ္။ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါ သမီးရယ္၊ တေျဖးေျဖး သမီးနားလည္သြားမွာပါ"
ေမေမေျပာသည့္အတိုင္း ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတြ႔လာရသည္။ ဗိုလ္နႏၵသည္ အလြန္ေတာ္ေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္။ သူတပါး ဒုကၡေရာက္ေနသည္ကို ကူညီလိုသူျဖစ္သည္။ ဘုရားတရား ၾကည္ညိဳသည္။ သတၱိလည္း ေကာင္းသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးအခ်က္မွာ သူသည္ မိမိ၏အသက္ကို စြန္႔လႊတ္၍ပင္ ကတိတည္ၾကည္သူ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ အလြန္ရင္နင့္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းပါသည္။ ကြၽန္မမွာ ဝတၳဳဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ပင္က်ခဲ့မိသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သီဟရာဇာဘုရင္ႀကီးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရာ ေပးထားေသာ အမိန္႔ကို ျပန္ ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ဗိုလ္နႏၵႏွင့္ တျခား(သူပုန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ) ဘုရင္မကို လက္ထပ္ထိမ္းျမား ေပးလိုက္သည္။ (ဗိုလ္နႏၵ လုပ္ပံုကေတာ့ ထိုဘုရင္ႀကီးသာ သေဘာျပည့္ဝသူ မဟုတ္ပါလွ်င္ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံရမလား၊ ႀကိဳးေပး၍ အသတ္ခံရမလား မသိ။)
ထိုဝတၳဳ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ဝတၳဳကေပးေသာ ရသကို ကြၽန္မ ခံစား တတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဝတၳဳကေပးေသာ ရသမွာ ပံုျပင္ကေပးေသာ ရသထက္ တနင့္တပိုး ႏိုင္လွသည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မဟုတ္ဘဲ အက်ယ္ကိုျဖန္႔ျပထားသျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္တိုင္း၏ စ႐ိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ၫႊန္းရန္ အခြင့္အေရးရသည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္ ရန္သာ အေရးႀကီးပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္မွ ႐ွိသမွ်စာအုပ္မ်ားသာမကေတာ့ဘဲ ဦးႀကီးဝမ္းကြဲ၏ အိမ္မွ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဝတၳဳမ်ားကိုပါ ဖတ္မိေလသည္။ ကြၽန္မ ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားကို စာရင္းျပဳလုပ္မထားမိသျဖင့္ မည္မွ် မ်ားျပားေၾကာင္း မသိႏိုင္ေသာ္လည္း အလြန္မ်ားျပား လွေၾကာင္းေတာ့ ေသခ်ာ၏။ အသက္ႀကီးမွ ခင္မင္ရေသာ (အစ္ကိုတေယာက္သဖြယ္ ရင္းႏွီးလွေသာ) မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ သူဖတ္သမွ်စာအုပ္မ်ားကို စာရင္း ျပဳစုထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ အားက်ဖို႔ေကာင္းေသာ အက်င့္စ႐ိုက္လဲေနာ္။
ဝမ္းကြဲအစ္ကို အစ္မမ်ား၏ အိမ္မွာ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ထက္ပင္ စာအုပ္မ်ား စံုလင္လွသည္။ ကြၽန္မမွာ စေန၊ တနဂၤေႏြႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ သူတို႔အိမ္မွ စာအုပ္မ်ားကို သြားဖတ္၍ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ႐ွိေတာ့သည္။ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း၊ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း အထပ္လိုက္ အပံုလိုက္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ဝတၳဳမ်ား၊ ခင္ႏွင္းယု၏ဝတၳဳမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ဝတၳဳမ်ား၊ ခင္ေဆြဦး၏ဝတၳဳမ်ား။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ညစာစားခ်ိန္အထိ အိမ္မျပန္ဘဲ စာဖတ္ေနသျဖင့္ ဦးႀကီးအိမ္ကပင္ ကြၽန္မကို ညစာေကြၽးရေလ့႐ွိပါသည္။ အိမ္ေဝးလွသည္ လည္းမဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္၍ လမ္းသာျခားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာနယ္ အိမ္မ်ားျဖစ္၍ ျခံဝင္းမ်ား က်ယ္ဝန္းလွေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ရတာ ခရီးလွမ္းသလို ထင္ရေလသည္။
ဝတၳဳ၊ အျပင္စာဖတ္လွ်င္ အတန္းစာ ေနာက္က်တတ္သည္ဟု တခ်ိဳ႔ လူႀကီးသူမမ်ား လက္ခံထားၾကၿပီး သူတို႔သားသမီးမ်ားကို အျပင္စာဖတ္ခြင့္မေပးၾကပါ။ ကြၽန္မကေတာ့ ဤအခ်က္အတြက္ မိဘမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္လွပါသည္။ ကြၽန္မ မိဘမ်ားသည္ ပညာတတ္မ်ား မဟုတ္ေသာ္လည္း သားသမီးမ်ား၏ အရည္အခ်င္းကို မွန္ကန္စြာ အကဲျဖတ္ တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကြၽန္မ ေလးငါးတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက ကြၽန္မကို သူတို႔ အကဲ ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္မွာ ဇြဲေကာင္းၿပီး ဝိရိယ႐ွိသည္။ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္ထူးခြၽန္ လိမ့္မည္တဲ့။ အျပင္စာဖတ္ေသာ ကြၽန္မသည္ အတန္းထဲတြင္ ပဥၥမတန္းအထိ ထိပ္ဆံုးသံုးေယာက္တြင္ တေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ ပထမရလိုက္၊ ဒုတိယ ရလိုက္၊ တတိယ ရလိုက္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ ပထမရသည္က မ်ားပါသည္။
ဆဌမတန္းမွစ၍ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတန္းခြဲတခုထဲမွာ ပထမရ႐ံု ႏွင့္ အားမရေတာ့ ဘဲ အတန္းခြဲအားလံုး၏ ပထမမ်ားထဲမွာ ပထမျဖစ္ေအာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာခဲ့ ပါသည္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္လိုက္မ်ားက အလြန္စာႀကိဳးစား၍ ေတာ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္လိုက္မ်ားက အားက်ဖို႔ေကာင္းသည္။ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ျပည့္ဝသည္။ သိကၡာ႐ွိသည္။ ႀကိဳးစားသည္။ မိဘမ်ား ျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်ိဳ႔တဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔အားလံုးစာႀကိဳးစား၍ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ဇာတ္လိုက္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မသေဘာအက်ဆံုးမွာ ဆရာဝန္ဇာတ္လိုက္မ်ားျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာႏွင္းေငြ ႏွင့္ ေဒါက္တာႏွင္းေမာင္ ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာႏွင္းေငြက လူမႈဆက္ဆံေရး ညက္ေညာေျပျပစ္ သည္။ ခြဲစိတ္ကုသရာတြင္ ေစ့စပ္ေသခ်ာသည္။ သူ႔ အခ်စ္ဦး ႏုႏုငယ္အေပၚတြင္ အလြန္ သစၥာႀကီး၍ ျမတ္ႏိုးတမ္းတသည္။ ႏုႏုငယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအေနအထား ဆင္တူေသာ စစၥတာ ေဒၚမိုးသူအေပၚ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံေသာ္လည္း စိတ္ထားျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းသည္။ ေဒါက္တာ ႏွင္းေငြကို ကြၽန္မ ပို၍ သေဘာက်ေသာအခ်က္မွာ ေတာင္ေပၚသူ အဖြားႀကီးတဦးအား နား ေဖာက္ေပးရန္ လက္ခံသေဘာတူလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာတကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္တို႔မ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဆိုလွ်င္ ပထမဝတၳဳမွာ ေသၿပီးသြားေသာ ဇာတ္လိုက္မကေလးအား ဒုတိယဝတၳဳႏွင့္ ျပန္လည္အသက္႐ွင္ေစရာတြင္ အလြန္တရာ ေစ့စပ္ ေသခ်ာလွသည္။ ေသၿပီဟု အမ်ားလက္ခံထားေသာ မိန္းကေလး တေယာက္ မေသပါ..... ဟု လက္ခံေပ်ာ္႐ႊင္ လာေအာင္ ဆရာအစြမ္းထက္ေလသည္။ ေနာက္ၿပီးဆရာက အခ်စ္ကိုဖြဲ႔ရာတြင္ အလြန္ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔သည္။ ကြၽန္မ သတိထားမိေသာအခ်က္မွာ ႏွင္းေငြႏွင့္ ႏုႏုငယ္ အခ်စ္ခန္း ျဖစ္သည္။ ႏွင္းေငြက ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနၿပီ။ ႏုႏုငယ္က ႐ြာမွာပဲေနခဲ့ရသည္။ ႏွင္းေငြက ႏုႏုငယ္တို႔အိမ္သို႔ တိတ္တခိုး လာေတြ႔သည္။ ျခံေနာက္က ေတာအုပ္ခင္တန္းေလး ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ၾကရာ ႏွင္းေငြက ႏုႏုငယ္ကို နမ္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာက နမ္းသည္ဟု တိုက္႐ိုက္မေရးဘဲ ပန္းကေလးမ်ား ေမႊးသလိုပင္ 'ေမႊးသည္' ဟု ေရးခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ အခ်စ္သည္ အလြန္သိမ္ေမြ႔စြာ ရင္ခုန္ စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေဒါက္တာႏွင္းေမာင္ ("ခ်စ္ေသာဤကမၻာ") ကေတာ့ လူေတာထဲ သိတ္မတိုးေသာ၊ သီးသန္႔ေနတတ္ေသာ သုေတသန ဆရာဝန္တဦး ျဖစ္သည္။ ႐ွက္တတ္သည္။ သိမ္ေမြ႔သည္။ အလုပ္ထဲ စိတ္ေရာက္ေနလွ်င္ ထမင္းစားဖို႔ပင္ ေမ့တတ္သူျဖစ္သည္။ သတၱဝါ၏ ျပတ္ေတာက္ သြားေသာ တစ္သွ်ဴးမ်ား၊ အပိုင္းအစမ်ားမွ ေနာက္တဖန္ တစ္သွ်ဴးမ်ား ျပန္လည္ပြါးမ်ား ႐ွင္သန္လာေအာင္ တီထြင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည့္ သုေတသန ဆရာဝန္တဦးျဖစ္သည္။ ဟိုး ကေလးဘဝအ႐ြယ္က ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္ျဖစ္၍ ထိုအယူအဆ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ ထိုအခ်ိန္က ေဝဖန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သလား ကြၽန္မ မမွတ္မိပါ။ ကြၽန္မ အမွတ္မိဆံုးႏွင့္ ကြၽန္မ ရင္နင့္ေၾကကြဲရဆံုး အခန္း ႏွစ္ခန္း႐ွိသည္။ တခုက ေဒါက္တာႏွင္းေမာင္၏ အမ မမသန္႔ (ေဒါက္တာ မေလး သန္႔ဟုထင္သည္) က ႏွင္းေမာင္ကို ဓမၼပဒ ဇာတ္ေတာ္လာ ဇာတ္ကြက္ခန္းတခု ေျပာျပခန္း ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တခန္းမွာ ေဒါက္တာ ႏွင္းေမာင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ေသဆံုးခါနီး အခန္းျဖစ္ပါ သည္။
ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတဦးက အက်ဥ္းက်၍ အသတ္ခံ ရေတာ့မည့္ လူသံုးေယာက္အတြက္ အသနားခံရာတြင္ သူမအား ထို သံုးေယာက္ထဲမွ တေယာက္ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ထိုသံုးေယာက္မွာ သူမ၏ ေယာက်္ား၊ သူမ၏သား ႏွင့္ သူမ၏ေမာင္ ျဖစ္သည္။ အသက္သံုးခုအနက္ အသက္တခုသာ ခ်မ္းသာရာ ရမည္ျဖစ္ရာ ထိုအမ်ိဳးသမီးက သံုးေယာက္ထဲမွ တေယာက္ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ရယူႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ရင္ႏွစ္ သည္းခ်ာ သားကိုလည္း မေ႐ြး၊ ခင္ပြန္းလင္ကိုလည္း မေ႐ြးဘဲ၊ ေမာင္ျဖစ္ သူကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။ မမသန္႔က ေမာင္ျဖစ္သူ ေဒါက္တာ ႏွင္းေမာင္အား ထိုပံုျပင္ကို သိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာျပျခင္းျဖင့္ သူ၏ေမာင္ကို ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
"ေယာက်္ားဆိုတာ အ႐ြယ္ေကာင္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္အတြက္ အစားရႏိုင္တယ္။ သားဆိုတာလည္း အစားရႏိုင္ေသးတယ္။ ကြၽန္မမွာ မိဘေတြ ဆံုးၿပီျဖစ္လို႔ ေမာင္ဆိုတာေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မဟာ ေမာင္ ကိုသာေ႐ြးခ်ယ္ပါတယ္"
ဤစကားသည္ ေဒါက္တာႏွင္းေမာင္၏ ရင္ထဲသို႔ ထိခိုက္စြာဝင္ေရာက္ သြားသလို ကြၽန္မ၏ ရင္ထဲသို႔လည္း ထိခိုက္စြာ ဝင္ေရာက္ လာပါသည္။ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြမ်ားၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ လိုအပ္လာေသာအခါ အစားထိုး၍ရႏိုင္ေသာ ဆံုး႐ံႈးမႈကို လက္ခံၿပီး အစားထိုး၍မရေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ရန္ ကြၽန္မကို ဤစာအုပ္က သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဘဝတြင္ လူတို႔သည္ အရာမ်ားစြာကို ဆံုး႐ံႈးရႏိုင္သည္။ ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ အေၾကာင္းမ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာ ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအထဲမွ ဘာကို ေ႐ြးခ်ယ္မလဲ။ ထိုအခ်က္သည္ လူ႔ဘဝတြင္ အလြန္အေရးႀကီး ေသာအခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ လူတေယာက္သည္ သူ႔ဘဝတြင္ အေရးႀကီးဆံုးအရာ၊ အဆံုး႐ံႈး မခံႏိုင္ေသာအရာကို က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္တတ္စြာ သိတတ္ဖို႔လိုသည္ဟု ကြၽန္မ ထင္ပါသည္။
စာအုပ္မ်ားသည္ ကြၽန္မကို ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ျခင္ဆက္စပ္မႈေပးခဲ့႐ံုသာမကဘဲ ခြန္အား မ်ားစြာကိုလည္းေပးခဲ့ေသး၏။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ "သူမ" ဝတၳဳကို ကြၽန္မ ခုႏွစ္တန္း အ႐ြယ္တြင္ ဖတ္ရပါသည္။ ထိုဝတၳဳထဲမွ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီး သက္သက္ကို ကြၽန္မ အားရ ေက်နပ္ခဲ့ရသည္။ မိန္းမဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ဟူေသာ မာန္ကေလးတခု ယခင္ကထက္ သိသာစြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မိန္းမေတြဟာ ေယာက်္ားေတြေလာက္ ဥာဏ္မ႐ွိဘူး ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားတခုကိုလည္း ကြၽန္မလက္မခံႏိုင္ပါ။ လက္မခံႏိုင္႐ံုမွ် သာမကဘဲ မိန္းမ ေတြဟာ ေယာက္်ားေတြ ထက္မသာရင္ေတာင္၊ အသိဥာဏ္အရာ၊ အားမာန္ အရာမွာ မနိမ့္က်ပါဘူး..... ဟု အံႀကိတ္၍ တေယာက္တည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္တာတခု ကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရန္ ကြၽန္မ အားတင္းခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မသည္ ဝတၳဳမ်ားစြာ၏ ရသစြမ္းအားကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားစြာ ဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာ့ညံ့ေတြေဝေသာ မိန္းမမ်ားကိုေတာ့ သနားၾကင္နာ႐ံု သာျဖစ္၍ မႏွစ္သက္ခဲ့ပါ။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ "မုန္း၍မဟူ" ဝတၳဳကို ကြၽန္မ အလြန္သေဘာက်ပါသည္။ ဆရာမႀကီး၏ လူ႔စ႐ိုက္အဖြဲ႔မ်ားကိုလည္း ကြၽန္မ ေလးစားစြာ ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္း တြင္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဟု မ်က္ရည္ဝိုင္းရေလာက္ေအာင္ ရင္နင့္ေက်ကြဲရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ "ေဝ" ကို မခ်စ္ပါ။ အားလည္းမရပါ။ ကြၽန္မသာ ေဝဆိုလွ်င္ဟု ေတြးၾကည့္မိေသာအခါ ေဝ့ေလာက္ သည္းညည္းခံႏိုင္မည္လည္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္မအသက္ ၁၃ ႏွစ္သာ ႐ွိေသး၏။ အိမ္ေထာင္တခုတြင္ စ႐ိုက္မတူေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ မ်ား စိတ္ဆင္းရဲရသည္ဟု သိထားေသာ္လည္း ခင္ပြန္းအေပၚ သည္မွ်သိတတ္ရမလားဟု ကြၽန္မ မခ်င့္မရဲ ေဒါသျဖစ္မိပါသည္။ ကြၽန္မသာ ဆိုလွ်င္...... ဤကဲ့သို႔ ေတြးလိုက္မိသည့္အခါ ခင္ပြန္းအေပၚတြင္ အစစအရာရာ မွီခိုအားကိုးၿပီး ခင္ပြန္းလုပ္စာထိုင္စား၊ ထားရာေန ေစရာသြား ဇနီးတေယာက္၏ဘဝကို ကြၽန္မ မလိုခ်င္ေၾကာင္းသိလာရပါသည္။ ေလာကမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အားမကိုးပဲ မိမိကိုသာ အားကိုးႏိုင္ရန္ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားမွျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးသူရဲေကာင္းမ်ားကို အားက်တတ္ေသာ ကြၽန္မသည္ "ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး" ဝတၳဳထဲက 'ေမာ္' ကိုေတာ့ အံ့ၾသတႀကီးေလးစားခဲ့႐ံုသာျဖစ္၍ 'ေမာ္' ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ စိတ္မေပၚခဲ့မိပါ။ ကြၽန္မသည္ ေမာ္လို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မိန္းမတေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဟု ႀကိဳတင္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ထိုဝတၳဳတြင္ ေမာ္၏ ကိုယ္ က်င့္သိကၡာမွာ မိန္းကေလးအားလံုအတြက္ 'စံ' ျဖစ္သည္။ သားသမီးအား လံုးအတြက္လည္း 'စံ' ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္ (နာမည္မမွတ္မိပါ။ ကိုလွျမင့္ဟုထင္သည္) ကေတာ့ mediocre ပဲဟုထင္သည္။ ေမာ္တို႔ အိမ္က မီးဖိုေဆာင္မွာ အလြန္သန္႔႐ွင္းသည္။ ငါးပိအိုး၊ ဆားအိုးတို႔မွာ အျမဲဖုန္သုတ္ တိုက္ခြၽတ္ထားသျဖင့္ ေျပာင္လက္ ေနေလသည္။ ဘုရားေသာက္ ေတာ္ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ပန္းတို႔ကို အျမဲကပ္လွဴသည္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္မွ ငပိအိုး၊ ဆားအိုး အဖံုးတို႔မွာ ဖုန္တက္ေနသည္။ ကြၽန္မမွာ ဝတၳဳထဲကလို အားက်ကာ မီးဖိုေဆာင္ကို သန္႔႐ွင္းလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ တာဝန္ပ်က္ကြက္ ျပန္သည္။ ကြၽန္မႏွင့္ ေမာ္ ဘယ္ေတာ့မွ် တူမွာမဟုတ္။ ကြၽန္မက ေမာ့္ေလာက္လည္း အ႐ွက္အေၾကာက္ႀကီးလွသူ မဟုတ္။ ေမာ့္ဆီက ရလိုက္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္တခုကေတာ့ ယေန႔ထိ စြဲျမဲစြာ ကြၽန္မဆီမွာ က်န္ရစ္ေသး၏။ ထိုအက်င့္မွာ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ သြားသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မီးရထားႏွင့္ သြားသည္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးလမ္းေဘးျမင္ကြင္းတြင္ ဘုရားေစတီကို ျမင္ေတြ႔ပါက ၾကည္ညိဳစိတ္ေပၚလာလွ်င္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့မိေသာအက်င့္ ျဖစ္ေလသည္။
ခင္ႏွင္းယု၏ စာအုပ္မ်ားကိုေတာ့ ကြၽန္မ အစဥ္အလိုက္ ဖတ္ရတာမဟုတ္။ ေ႐ွ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ေနသည္။ "ေအာင္ျမင္ေသာေန႔" ကို အရင္ဖတ္ၿပီးမွ "ေမႊး" ကိုဖတ္ရသည္။ introvert type, extrovert type ဟု ခြဲျခားမသိခဲ့ေသာ္လည္း ေမႊး၏ ဝတၳဳဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္ပံုကို ထိုအ႐ြယ္မွာကတည္းက ကြၽန္မ အတုယူခဲ့မိပံု ေပၚပါသည္။ အတြတ္ကို ကြၽန္မက introvert type ဟုျမင္သည္။ ဖရက္ဒီကိုေတာ့ extro vert type ဟု ျမင္သည္။ ေမႊး ကေတာ့ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ၊ သနားၾကင္နာဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ "ကုသိုလ္ ၾကမၼာမမွီပါခဲ့" ဝတၳဳကိုေတာ့ ေမႊးဝတၳဳ၏အဆက္အျဖစ္ဖတ္သည္ မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ကို သေဘာက် လြန္း၍ ဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ေမႊး အဆက္မွန္းသိေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတြတ္ကို ကြၽန္မ အစြဲႀကီး စြဲခဲ့သည္။ ရတုပိုဒ္စံု အခ်ပိုဒ္တခုျဖစ္ေသာ "ျမင္လွ်င္ပင္ကို၊ ႀကိဳးပါလိုလည္း၊ ကုသိုလ္ၾကမၼာမမီွပါခဲ့" ဟူေသာစာေၾကာင္းကို အလြတ္ရသည္အထိ ထိုဝတၳဳကို စြဲလန္းခဲ့ ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း အင္အားေကာင္း လာသည္။ တခါတရံ ဝတၳဳေတြဖတ္ျပီး ငါသာဒီဝတၳဳ ေရးရရင္ ဇာတ္သိမ္းကို ဒီလိုမသိမ္းဘူး၊ ဟိုလိုသိမ္းမယ္ဟူေသာ ကေလးေတြးမ်ိဳးျဖင့္ စိတ္ကူးထဲမွာ ဝတၳဳမ်ားေရးခဲ့သည္။ ယုဝတီ ၾကည္ေဝ၏ ေယာက်္ားဇာတ္လိုက္မ်ား မိန္းမပိုးပံုကို သေဘာက်၏။ သူတို႔ စကားေျပာတာ သြက္လက္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ႐ိုးသားၾကေလသည္။ ငါဝတၳဳေရးရင္ ငါ့ဇာတ္လိုက္ ေတြကို အဲလိုပိုးခိုင္းမယ္။ ဒါဆို အမ်ိဳးသမီးက ခ်စ္သြားမွာအမွန္ပဲဟု စိတ္ကူးယဥ္ကာ ဇာတ္လမ္းေတြအမ်ားႀကီး စဥ္းစားေပးခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေသာ အေတြးအျဖစ္ "ဟာ...... မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်" ဟု ေတြးနည္းမ်ိဳး။ "ေကာင္းကြာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လို႔ဗ်ိဳ႔" ဟုေတြးနည္းမ်ိဳး။ "ေက်ာင္းအမရဲ႔" ဟူေသာ မခ်င့္မရဲအေတြးနာမ္စားမ်ိဳးကို ကြၽန္မ အလြန္သေဘာက်ခဲ့သည္။ ခပ္သြက္သြက္ ခ်စ္စရာေယာက်္ားဇာတ္လိုက္ကို ဖြဲ႔ရာတြင္ ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မည့္ အေရးအသားမ်ိဳး ဟုထင္ပါသည္။ အစ္မႀကီးတေယာက္၏ တာဝန္ေက်မႈ၊ သိတတ္မႈ၊ ၫႇာတာမႈမ်ားကို ယုဝတီၾကည္ေဝ၏ "တပြင့္ေ႐ႊၾကာ" ဝတၳဳမ်ားတြင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ကြၽန္မသည္ အစ္မႀကီးတေယာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း တတိယ ေျမာက္သမီးျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မေအာက္တြင္ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္႐ွိသျဖင့္ အစ္မႀကီးတေယာက္ သဖြယ္ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ အနစ္နာခံစိတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔စိတ္မ်ားကို အားက်အတု ယူခဲ့ၿပီး ဝတၳဳထဲမွာ ေမာင္ငယ္မ်ားက ေစတနာကို ေစာ္ကားတာဖတ္ရျပန္ေတာ့ ရင္နာေၾကကြဲရ ျပန္သည္။ ယုဝတီၾကည္ေဝ၏ "ခရီးၾကံဳေလ၊ ေလးခင္ခင္၊ ေက်ရာေက်ေၾကာင္းေတာင္းပန္ခ်င္၊ နားခိုရာ၊ အနီးႏွင့္အေဝး၊ အေျပးႏွင့္အလိုက္" စေသာအခ်စ္ဝတၳဳမ်ားသည္ ကြၽန္မကို အခ်စ္ဝတၳဳ စာေရးသူတေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့ရာတြင္ မွ်ေဝပါဝင္ခဲ့ပါသည္။
ခင္ေဆြဦး၏ ဇာတ္ေကာင္ ေယာက်္ားမ်ားကိုေတာ့ ဝတၳဳထဲတြင္ သေဘာက်႐ံုမွ် သာကမဘဲ အျပင္ေလာကမွာပါ စံအျဖစ္ထားခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေယာက်္ားကို အထင္မႀကီးေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ "တို႔တိုင္းဌာနီ" ထဲက ကိုသူရ၊ "မိုးႏွင့္ေရ" ထဲက ကိုေငြခိုင္၊ "သရဖီဦး" ထဲက ကိုသူရိန္၊ "ေနၾကာ မ်က္ႏွာေနမ်က္ႏွာ" ထဲက ကိုေဝလင္း...... ထိုေယာက်္ားမ်ားသည္ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာေကာင္းသည္။ ပညာေတာ္သည္။ ႀကိဳးစားသည္။ ခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္စြမ္းအားျမင့္မားသည္။ အားကိုးဖြယ္ရာ သေဘာထား ျမင့္ျမတ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကြၽန္မ ေတြ႔ေသာ ေယာက်္ားမ်ားက နိမ့္က်ေနခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ သတ္မွတ္စံက ျမင့္ၿပီး သူတို႔က နိမ့္ေသာအခါ ကြၽန္မအတြက္ သူတို႔သည္ အေရးစိုက္စရာ ေယာက်္ားမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သာမန္လူေတြထဲမွာ ေရာေႏွာ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ သည္အတြက္လည္း ကြၽန္မလံုးဝ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေဒၚခင္ေဆြဦးႏွင့္ ကြၽန္မ ဆံုေတြ႔ျဖစ္သည့္အခါမွာေတာ့ "ဒီေလာက္ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တာ ေမဦးေၾကာင့္ သိလား" ဟု ရယ္စရာဖြဲ႔၍ ေလးစားခ်ီးက်ဴးခဲ့မိပါသည္။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ ကြၽန္မ အတြက္ စာအုပ္မ်ားကို အားရပါးရ အတိုးခ်ဖတ္ခဲ့ရေသာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အေတြ႔အႀကံဳကို ရ႐ွိခဲ့ေတာ့သည္။
သိန္းသန္းထြန္း၏ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ားမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ လွပစြာ ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ "ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလို႔မမွီ" ကို ပထမဆံုး ဖတ္ရသည္။ ထိုဝတၳဳမွ အေဖကိုမုန္းလ်က္ သားကို ကြၽန္မခ်စ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သား၏နာမည္ကို ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အေဖ၏ နာမည္မွာ ေက်ာင္းစိတၱဟု မွတ္မိေနသည္။ နာမည္မွာ ကြၽန္မအတြက္ ဆန္းျပားေသာေၾကာင့္ မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သားကေတာ့ စံျပဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္၏။ အေဖ၏ အမွားကို သား၏အမွားျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ရဲရဲယူလိုက္၏။ အေဖ၏ ဂုဏ္သိကၡာညစ္ႏြမ္းမႈကို သူ၏ညစ္ႏြမ္းမႈအျဖစ္ တာဝန္ယူလိုက္၏။ ခ်စ္စရာေကာင္း ၿပီး အလြန္ေလးစား ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းေသာသားျဖစ္သည္။ မိဘခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုဖြဲ႔ေသာ ဝတၳဳမ်ားကိုသာ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့ေသာ ကြၽန္မအတြက္ ဤဝတၳဳသည္ ထူးျခားၿပီး စြဲမက္စရာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ဆရာသိန္းသန္းထြန္း၏ အလြန္ညက္ေညာ ေျပျပစ္ေသာ စကားေျပ၊ လွပဆန္းသစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ ကြၽန္မကို ျပင္းျပစြာ ဆြဲေဆာင္ေလသည္။ "အခ်စ္႐ူးေလးရဲ႔အခ်စ္ဦး" ကို ကြၽန္မ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ ျပန္ဖတ္သည္။ "လမင္း ငယ္ငယ္အျပံဳး႐ွင္" ဝတၳဳမွာ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
ေနာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဒဂုန္တာရာ၏ "ေမ" ကို ဖတ္သည္။ ေမ၏ဘဝကို ကြၽန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ ေမ၏ စ႐ိုက္ကိုလည္း ကြၽန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေမ၏မာန္ကို ကြၽန္မ ခံစားရသည္။ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားေသာ စကားလံုးမ်ား၊ ဝါက်မ်ားကို ကြၽန္မ အတုယူဖို႔ႀကိိဳး စားသည္။ ေမကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ တခုခုကို မေက်နပ္စိတ္(သို႔မဟုတ္) အားမရစိတ္ေတြ က်န္ေနခဲ့သည္။ ေမသည္ ကြၽန္မကို ေကာင္းေကာင္း ၫႇိဳ႔ယူထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒဂုန္တာရာ၏ ေမကို သိၿပီးမွ ကြၽန္မ ၾကည္ေအး "မီ" ကိုသိခဲ့ရသည္။ မီသည္ ေမ့လိုပင္ ကြၽန္မကို ေကာင္းေကာင္းႏွိပ္စက္ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ မီကို ကြၽန္မ အားမက်ပါ။ ဆန္႔က်င္လိုသည့္ စိတ္မ်ားဝင္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘဝကို ေရစုန္ေမွ်ာပစ္သည့္ မိန္းကေလးပဲဟု မခ်င့္မရဲ ခံစားရ ေသာ္လည္း မီကို ကြၽန္မ သနားေနခဲ့သည္။ မီ၏ 'ေလး' သည္လည္း သနားဖြယ္ရာ။ ေလာကတြင္ စံဇာတ္ေကာင္ေတြခ်ည္း ႐ွိတာမဟုတ္ပါ ပဲလား။ အျပင္ေလာကလိုပင္ အားမရစရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ သနားစရာ ဇာတ္ေကာင္ေတြလည္း ႐ွိေနေသးသည္။
ဝတၳဳထဲမွ ကြၽန္မတို႔ ဘာကိုယူမည္နည္း။ ဒါကေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ခြဲျခား သိႏိုင္ရလိမ့္မည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမ်ာပါျပီး ခံစားခဲ့သည္။ ေပ်ာ္စရာေတြ႔လွ်င္ ေပ်ာ္၍ ဝမ္းနည္းစရာေတြ႔လွ်င္ ငိုခဲ့ရသည္။ ဇာတ္သိမ္းသည္အထိ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ အေႏွာက္အယွက္ မ႐ွိ ေမ်ာပါေနခဲ့သည္။ အသက္အ႐ြယ္ ရလာၿပီး စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးးစားလာ ခ်ိန္မွာေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲေမ်ာပါ မေနေတာ့ပဲ စာေရးသူေနရာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ့သည္။ ဝတၳဳစ အဖြင့္မွာ ပရိသတ္ကို ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိိဳးစားခဲ့သလဲ။ အခန္းခြဲတဲ့အခါ ဘယ္နည္းေတြ သံုးခဲ့သလဲ။ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို စကားထဲမွာေဖာ္သြားသလား၊ စာေရးဆရာက ေျပာျပသြားသလား။ (စာေရးဆရာက ဖြင့္ဟေျပာျပေသာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ေဖာ္နည္းကို ကြၽန္မ မႀကဳိက္တတ္ပါ) ဝါက်ေတြကို ဘယ္လိုသံုးသြားသလဲ။ ႀကိယာဝိေသသန ဘယ္ႏွစ္လံုးပါသလဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ သူ သံုးေနက် စကားလံုးေတြက ဘာလဲ။ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္ ႏွင့္ သူေျပာေသာ စကားေတြ တထပ္တည္းက်ရဲ႔လား စသည္ျဖင့္ အတုယူစရာ႐ွိလွ်င္ ယူတတ္ရန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ဖို႔ အျမဲႀကိဳးစား ခဲ့ပါသည္။
ဆြဲေဆာင္မႈ သိပ္ေကာင္းေသာ ဝတၳဳမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ အျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေစကာ ဇာတ္လမ္းထဲသို႔ မသိမသာ ပါသြားတတ္သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ႏိုင္ဝင္းေဆြ၏ "ေႏြတည" ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ခင္ေဝကို ႏိုင္ဝင္းေဆြ၏ ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ႏိုင္ရန္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ႀကိဳးစားယူခဲ့ရသည္။ (ပထမတႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္က ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ ခင္ေဝ၏ ဆြဲေဆာင္မႈ၊ ကိုကို၏ ဆြဲေဆာင္မႈ ေနာက္သို႔ ပါပါ သြားခဲ့ရသည္။) ခင္ေဝကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္၍ မုန္းလည္း မုန္းသည္။ တခါတခါ ေဒါသျဖစ္၍ တခါတခါ သနားသည္။ ခင္ေဝသည္ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အျပင္ေလာက,က လူသားတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မိန္းကေလး၊ အလြန္မခ်င့္ မရဲျဖစ္စရာ ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သူမကို ကြၽန္မဘယ္လိုမွ အကဲခတ္လို႔ မရေအာင္ ခံစားရသည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ရထားတြဲ ေမွာင္ေမွာင္ထဲေရာက္ေနကာ ခင္ေဝႏွင့္ ကိုကို,ကို ျမင္ေတြ႔ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ေပးခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤဇာတ္သိမ္းထက္ ေကာင္းမြန္သင့္ေတာ္မည့္ "ေႏြတည" ၏ဇာတ္သိမ္းခန္း ႐ွိေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ကြၽန္မ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးမိသည္။
ဝတၳဳေရးရာတြင္ စာေရးဆရာက ဝင္ၿပီးေျပာေသာ စကားမ်ား၊ ဝါက်မ်ားကိုေတာ့ ကြၽန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ (ဝတၳဳတပုဒ္ကို တတိယ လူေနရာေတြခ်ည္း ေရးသြားၿပီး ထိုတတိယလူကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာတြင္ စာေရးဆရာက သိသိသာသာ ဝင္ေရာက္ျခင္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါသည္။) သူ႔ခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္စားေန႐ွာေတာ့သည္ဟူေသာ အေရးအသားမ်ိဳးကို ကြၽန္မ မႏွစ္သက္ပါ။ မိမိ မႏွစ္သက္ေသာ အေရး ဝါက်မ်ိဳးေတြ႔လွ်င္ အင္း...... ငါေရးရင္ေတာ့ ဒီလို ဝါက်မ်ိဳး မေရးဘူးဟု ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေသာ အေလ့အက်င့္ကို ရခဲ့သည္။ သိပ္ႀကိဳက္ေသာ ဝါက်မ်ိဳး စားလံုးမ်ိဳးေတြ႔လွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ တကယ့္ အႏၱရာယ္ျဖစ္၏။ ႏွစ္႐ွည္လ မ်ား စြဲေနသည့္အခါ တခါတရံ စကားလံုးတခုသည္ မိမိပိုင္စကားလံုးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ရင္းႏွီးသြားေလ့႐ွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မိမိက စာတပိုဒ္ကို ေရးခ်လိုက္လွ်င္ ထိုစကားလံုး ပါ သြားတတ္သည္။ ၎မွာ စာေရးသူတေယာက္အတြက္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ အႏၱရာယ္တခု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေပၚေအာင္ ေ႐ွာင္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
ဝတၳဳ၏သေဘာသဘာဝကိုက ဆြဲေဆာင္မႈ အားလံုးကို အသံုးျပဳ ထားသည္ျဖစ္ရာ ဝတၳဳသည္ လူမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေလ့႐ွိသည္မွာ သဘာဝက်ပါသည္။ လူငယ္မ်ားသည္၊ စာဖတ္သက္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ သဘာဝ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးသည္ျဖစ္ရာ ဝတၳဳတပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္ႏိုင္စြမ္းထက္၊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေဝဖန္ႏိုင္စြမ္း သာ႐ွိပါသည္။ ဝတၳဳသည္ ရာႏႈန္းအနည္းငယ္ျဖစ္ေစ တြန္းအားေပးတတ္ သည္မွာလည္း အမွန္ျဖစ္သည္။ လူငယ္တဦး၏ ဗီဇကိုေတာ့ ဝတၳဳေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲယူ၍ မရႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ "အၫႊန္းခံ" လြယ္သူမ်ားစာရင္းတြင္ လူငယ္မ်ားပါဝင္ေၾကာင္းကိုေတာ့ စာေရးသူတိုင္း သတိထားသင့္သည္ ဟု ထင္ပါသည္။
ကံေကာင္းေသာ လူငယ္မ်ားသည္ သူ႔ဘဝတြင္ "ဘယ္စာကိုဖတ္၊ ဘယ္စာကို မဖတ္နဲ႔" ဟူေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ိဳး ရ႐ွိခဲ့၏။ ကံဆိုးေသာ လူငယ္မ်ားသည္ ဘာအၾကံေပးခ်က္မွ မရွိပါ။ ထိုအမ်ိဳးအစားထဲမွ စိတ္ဓာတ္အင္အား ျပည့္စံုေသာ လူငယ္မ်ား၊ ႀကိဳးစားလိုေသာ လူငယ္မ်ား၊ ႐ွာေဖြစူးစမ္းလိုေသာ လူငယ္မ်ားသည္ မည္သူ႔အကူအညီမွ် မပါဝင္ဘဲ မိမိတို႔ဘာသာ သင့္ေတာ္ရာရာကို ေ႐ြးခ်ယ္ သြားတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူတို႔ ဘာကိုလိုခ်င္မွန္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မသိသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေလာကတြင္ မိမိဘာ လိုခ်င္သည္ဟု မွန္ကန္စြာသိ၍ မိမိ လိုခ်င္ေသာ အရာကို ရေအာင္ယူႏိုင္ေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ႐ွိၾကသည္။
လူတေယာက္ မိမိဘဝတြင္ ဘာလိုခ်င္သည္ ဟု အတိအက် သိလာ ရန္ စာအုပ္မ်ားစြာက တြန္းအားေပးႏိုင္သည္ဟု ကြၽန္မ ထင္ပါသည္။

ဂ်ဴး
[ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၄ မတ္လ]
ဂ်ဴး ၏ "ကြၽန္မဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ား" မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။