ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ မနက္(၉)နာရီက ည(၉)နာရီထိ (၁)ပတ္ (၇) ဖြင့္လွစ္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းေလးကို က်န္မာေရး အေျခအေနအရ ရပ္နားထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ႏိုင္တဲ့ ဒုကိၡတ တ ေယာက္အဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေနရတာ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတာပါ။ တေန႔လံုး သူတို႔ကို စာသင္ေပးလိုက္၊ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ပ်င္းဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သတင္းေထာက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တၿမိဳ႔လံုးေနရာအႏွ႔ံ ဘယ္မွာ ကားတိုက္တယ္၊ ဘယ္မွာ မီးေလာင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို သူမ်ားေတြထက္ဦးၿပီး အျမဲသိေနရတယ္။ ေကာ်င္းသူေက်ာင္းသားေတြ မ႐ွိေတာ့ နားပင္းသြား သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကလည္း အျမဲမျပတ္ လာလာၿပီးေတာ့ မဖြင့္ေသးဘူးလား၊ မဖြင့္ေသးဘူးလားနဲ႔ ေမးေနၾကေလေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီး စာျပန္သင္ခ်င္ တယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဆုတ္ပါမေကာင္းတာေၾကာင့္ စာမသင္ ေစခ်င္ဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္း တပ္ထားရတာကိုလည္း မျဖဳတ္ေစခ်င္ဘူး။ လူနာ ျဖစ္ေတာ့လည္း ဆရာ၀န္႔စကား နားမေထာင္ခ်င္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔လည္း စကားေျပာေလ့က်င့္စရာ ေနရာေလး ေပ်ာက္ သြားရတာဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အျမဲမျပတ္လာၿပီး နားပူၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာ စကားေျပာသင္တန္းေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ အသင္ေကာင္း၊ အျပေကာင္း၊ ဆရာေကာင္းေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ဇယားမ႐ွိ၊ ျပဌာန္းသတ္မွတ္တဲ့ စာအုပ္မ႐ွိ၊ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာ၊ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္၊ တက္ခ်င္ သေလာက္တက္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာရင္ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေျပာ၊ ေက်ာင္းသားတခါျဖစ္ၿပီးရင္ (၅) ႏွစ္တက္တက္၊ (၁၀) ႏွစ္တက္တက္၊ ႀကိဳက္သေလာက္တက္ ဆိုတာမိ်ဳးက်ေတာ့ ဘယ္မွာမွ ႐ွာလို႔မေတြ႔ၾကဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေလးကို ျပန္ဖြင့္ထားခ်င္တယ္။ ခက္တာက မေကာင္းေတာ့တဲ့ ႏွလံုးနဲ႔ အဆုတ္။ ဒဏ္ေတြကလည္း မ်ားခဲ့ေပတာကိုး။
ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြရဲ႔ ဥဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးဟာ မနိမ့္လွပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သပ္သပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အာ႐ွတိုက္မွာ အိႏၵိယသားေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေၾကာက္စရာ မလိုပါဘူး။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုးကို ျခံဳေျပာတာပါ။ တဦးခ်င္းယွဥ္လို႔ သူတို႔က သာမ်ိဳးေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အသံထြက္မွန္ေအာင္ သင္လို႔မရဘူး ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။ ျမန္မာစကားသိတ္မပီတဲ့ ႐ွမ္းပအို႔၀္ ဦးပဥၨင္းေလးေတြေတာင္ အဂၤလိပ္စကား က်ေတာ့ ပီပီသသ ေျပာႏိုင္႐ြတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာသိတ္ေကာင္းတဲ့ အိႏၵိယသား ေတြကလည္း "၀ဲရီးဂြတ္" ကို ေပ်ာက္ေအာင္ မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဘြဲ႔ယူထားတဲ့ ဂ်ပန္တေယာက္ကို Thank You တို႔၊ Thirty တို႔လို အသံမ်ိဳး ပီသေအာင္ ႐ြတ္ခိုင္းဖို႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဆရာေ႐ွ႔မွာ ပီေနေပမယ္လို႔ ကြယ္ရာေရာက္သြားတာနဲ႔ "ဆိုင္းက်ဴး" "ဆာတီး" လို႔ အသံထြက္လာတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္လို႔ ၀င့္၀ါေမာက္မာတတ္တဲ့ စင္ကာပူတ႐ုတ္ေတြရဲ႔ "စင္းဂလိပ္" စကားကို အဂၤလိပ္ေတြ၊ အေမရိကန္ေတြ နားမလည္ၾကလို႔ အဂၤလိပ္စကားစစ္စစ္ ေျပာတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကြမ္ယုကေတာင္ သတိေပးခဲ့ေသးတာေလ။
ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အေလ့အက်င့္ မ႐ွိလို႔သာ ႏႈတ္ဆြံ႔ေနတာပါ။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာကို ေျပာရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳးႀကံဳရင္ တဖက္သား ေကာင္း ေကာင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္းၾကပါတယ္။ ႏႈတ္ဆြ႔ံတာ ေပ်ာက္သြားရင္ ေျပာတတ္ဆို တတ္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ႏႈတ္ဆြ႔ံတာေပ်ာက္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႔ လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေ႐ွ႔မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္တာကို ေဖ်ာက္ပစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္ ျမန္မာစကား မပီကလာ ပီကလာ ေျပာေနတာေတြ႔ရင္ ပ်က္ရယ္ျပဳ ႐ႈတ္ခ်ပစ္လိုက္ ပါသလား။ မျပဳတဲ့အျပင္ ျမန္မာစကား ႀကိဳးစားေျပာေနတာကို သေဘာေတာင္ က်မိတယ္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ နိုင္ငံျခားသားတေယာက္က သူတို႔ ဘာသာစကားကို ႀကိဳးစားေျပာေနတာေတြ႔ရင္ သေဘာက် ေက်နပ္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ စကားမွ မဟုတ္တာပဲ။ မိခင္ဘာသာစကားလို ဘယ္ပီပါ့မလဲ။
ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႀကီး ကိုဖီအာနန္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြက ခန္႔ညာလွပၿပီး အဆင့္ျမင့္ပါေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလသံက ေတာ့ "အဖ႐ို" (Afro) ေလသံပါပဲ။ အေမရိကန္ ေလသံမေပါက္ပါဘူး။ "အဖ႐ို" ေလသံမို႔ နားမလည္ဘူး မ႐ွိပါဘူး။ အေမရိကန္သမတေရာ၊ အဂၤလိပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေရာ၊ ျပင္သစ္သမတနဲ႔ ႐ု႐ွေခါင္းေဆာင္ႀကီးေရာ နားလည္ၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ လုပ္ေနၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို "အဖ႐ို" ေလသံနဲ႔ ေျပာရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ အဖရိကသားက "အဖ႐ို" ပဲ ေလသံထြက္မွာေပါ့လို႔ နားလည္ၾကပါတယ္။ ဂ်ာမန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံက ဂ်ာမန္သံၾသၾသႀကီး ထြက္တာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ငပိစားတဲ့ ျမန္မာဟာ ငါးပိအဂၤလိပ္စကားေျပာတာ ဘာ႐ွက္စရာ ႐ွိသလဲ။ အသံမွန္မွန္ ထြက္တတ္လို႔ သူတပါးနားလည္ရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား။ ဘိုသံ ေပါက္ခ်င္လြန္းလို႔ ဇြတ္အတင္းႀကီး လိုက္တုေနတာကမွ တကယ္ေတာ့ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပါ။ တုတာက တုတာပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ အစစ္ျဖစ္မလာပါဘူး။
အဂၤလိပ္စကားကို အေမရိကန္က အေမရိကန္ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပဲ။ ဂ်ာမန္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကို ဂ်ာမန္ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပဲ။ အဂၤလိပ္ဘုရင္မရဲ႔ ထီးေတာ္ရိပ္ေအာက္မွာ ေနတဲ့ စေကာ့လူမ်ိဳးကလဲ အဂၤလိပ္စကားကို စေကာ့တို႔ ေတာင္ေပၚ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပါပဲ။ ဒါကဲ့ရဲ႔စရာလား။ လန္ဒန္က အဂၤလိပ္စကား နဲ႔ မန္ခ်က္စတာက အဂၤလိပ္စကားေတာင္မွ ေလယူေလသိမ္းတူၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
ျမန္မာပါးစပ္က ျမန္မာသံပဲ ထြက္မွာေပါ့။ ဒါကို ဘယ္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကမွ သေရာ္ေျပာင္ ေလွာင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဲရဲသာ ေျပာစမ္းပါ။ ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္း ႏႈတ္သြက္ လွ်ာသြက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆြ႔ံေနတာ လည္း လံုး၀ေပ်ာက္သြားမွာပါ။
ျမန္မာတို႔ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ရာနဲ႔ခ်ီ ေနခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ေလေတာ့၊ ဒီေန႔ထိ မ်က္ႏွာျဖဴျမင္ရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းကေလးငံု႔ၿပီး စကားေျပာေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ ေတ႔ြေနရတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴဟာ ပညာတတ္လား၊ အမိႈက္က်ံဳးတဲ့ ျမဴနီစပယ္ အလုပ္သမားလား၊ ႏြားသတ္တဲ့ အမဲသားသည္လားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေလ့ မ႐ွိၾကပါဘူး။ ဒီေန႔ လခ သိန္းနဲ႔ခ်ီယူတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ သင္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ကိုယ့္သား သမီးေတြကို ထားၿပီး၊ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနတဲ့ ျမန္မာမိဘေတြသိဖို႔ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အခ်က္တခ်က္ ႐ွိပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြမွာ လာသင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္း ဟာ စာသင္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မဟုတ္ၾကဘူး ဆိုတာပါ။ တျခားအေၾကာင္း ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကာၾကာေလး ေနခ်င္တဲ့အတြက္ ေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ အလုပ္တခု ၀င္လုပ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႔ဆို စာလံုး၀ မသင္တတ္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ ဘာဘြဲ႔၊ ဘာဆရာျဖစ္လက္မွတ္မွ မ႐ွိၾကပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ဖြင့္ထားတာ ျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီလို ၀င္လုပ္ခ်င္လို႔ အလုပ္ခန္႔ေပးပါ၊ ခန္႔စာေရးေပးပါဆိုၿပီး လာေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳဖူးလို႔ သိေနတာပါ။
အသားျဖဴျဖဴ၊ အသား၀ါ၀ါျမင္တိုင္း ေအာက္က်ိဳ႔ခ်င္တဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြသာ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ျမန္မာေတြ မည႔ံ့ပါဘူး။ ဆိုက္ကားဆရာေတာင္ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဆက္ဆံႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါ ဂ်ပန္ေတြ ထက္၊ ယိုးဒယားေတြထက္ ကိုးဆယ္ဆ သာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ ျမန္မာေတြမွာ ခက္ေနတာက သိမ္ငယ္စိတ္ပဲ။ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ "အငံု႔စိတ္" ပဲ။ အားေတာ့နာပါတယ္။ ရင့္သီးလြန္းလို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို သံုးေျပာမွ ပိုၿပီးထိေရာက္၊ ပိုၿပီး သေဘာေပါက္မွာမို႔ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ေစတနာနဲ႔ ေဒါမနႆေၾကာင့္ ရင့္ရင့္သီးသီးေျပာမိတာလို႔ လက္ခံေပးပါ။ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ "ကၽြန္စိတ္" ကို ယဥ္ေအာင္ေျပာတာပါ။ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)နီးပါၿပီ။ ကၽြန္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဖို႔ ေကာင္းပါၿပီ။
ကိုဖီအာနန္လို ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႀကီးတေယာက္ေတာင္မွ အဂၤလိပ္စကားကို "အဖ႐ို" သံနဲ႔ ေျပာေနေသးတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္က "ငါးပိအဂၤလိပ္" ေျပာတာ ဘာ႐ွက္စရာ ႐ွိလဲ။ အသံထြက္မွန္မွန္နဲ႔ တဖက္သား နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ လိုရင္းပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြ ပညာရည္ မနိမ့္ပါဘူး။ လူစြမ္းလူစ မႏံုနဲ႔ပါဘူး။ ပင္ကိုယ္ဗီဇ မဖ်င္းပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေပ်ာက္ဖို႔ကေလးတခုသာ လိုတာပါ။
လူထုစိန္၀င္း။
{စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၆၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၄}
No comments:
Post a Comment