Wednesday, August 27, 2008

က, ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္
ေရးသူ- မိုးခ်ိဳသင္း


[၁၉၉၈ မာယာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၊ မတ္လထုတ္ တြင္ေဖာ္ျပၿပီးေသာစာမူကို အင္တာနက္စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံေဖာ္ျပေပးပါတယ္။]


'ဟယ္- စိုးစိုး နင္ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ...'
'မေန႔ကပဲဟ...၊ ငါ..နင္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔.....၊ လာသာလာ ရတာ၊ လမ္းသိပ္မမွတ္မိခ်င္ဘူး၊ ေမးလာရတယ္..'
'နင္က.. ငါ့ကို ေမ့ေနတာကို....၊ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အျမဲလာလည္တဲ့ အိမ္ေတာင္ နင္က မမွတ္မိဘူးဆိုေတာ့...'
'ဟိတ္-အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔၊ သတိမရရင္ ဒီကို တကူးတက လာပါ့မလားဟ'
'ဟုတ္ပါၿပီ႐ွင္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....'
ငါတို႔ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ဆံုတာ ဒါပထမဦးဆံုးပဲေနာ္...'
'အင္းေလ.. ခုဆို ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိေရာ့မယ္..'
'နင္ ခုဘာလုပ္ေနလဲ'
'ဟယ္- ငါထည့္လိုက္တဲ့စာ နင္မရဘူးလား... ငါေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတယ္လို႔ စာေရး လိုက္တယ္ေလ..'



'ျမတ္စြာဘုရား နင္ဆရာမ လုပ္ေနတယ္၊ ဟုတ္လား...... ဆရာမအလုပ္ကို ၀ါသနာ မပါဘူး.. စိတ္မ႐ွည္ပါဘူးဆို၊ ခုေရာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ'
'ခုေတာ့ မဆိုးပါဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ..၊ နင္မွတ္မိေသးလား၊ ေက်ာင္းတုန္းက နင္နဲ႔ တျခားေနရာမွာ တူၾကေပမယ့္ ဆရာမ အလုပ္ကိစၥမွာ ကြဲျပားတယ္ေလ....။ ငါက ဆရာမ အလုပ္ဆို တူးတူးခါးခါး နင္ကမက္မက္ေမာေမာ... ခုေရာ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ လုပ္ရလို႔ ေပ်ာ္ေနၿပီ မဟုတ္လား'
'မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူးဟာ... ကေလးေတြအစား ငါသိတ္ရင္ေမာရတာပဲ'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမႀကီးရဲ႔ ႐ွင္းစမ္းပါဦး'
'နင္ကံေကာင္းပါတယ္.. ၿမိဳေပၚမွာ သင္ရတဲ့ဆရာမဆိုေတာ့ ဘယ္လိုရင္ေမာရပါ့မလဲ.. ငါတာ၀န္က်တဲ့ ႐ြာမွာ ကေလးေတြက သိပ္သနားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဟာ.. ငါက သူငယ္တန္းကို ကိုင္ရတယ္။ ကေလးေတြက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ပညာေရး စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူး သိလား.. သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ႐ွိတာ.. ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိုင္ဖို႔ပဲ။ ဒီအ႐ြယ္ေလးေတြနဲ႔ မိဘနဲ႔အတူ ႐ုန္းကန္ၿပီး ထမင္းမွန္မွန္စားႏိုင္ဖို႔ မိဘကို အလုပ္ကူလုပ္ၾကရတယ္......'
'ကြာလိုက္တာဟယ္၊ ငါသင္ရတာ သူငယ္တန္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့အေမရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမို႔လို႔ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ သင္ရတာပါ... ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ငါလဲ ဘယ္ၿမိဳ႔ေပၚမွ ရလိမ့္မလဲ..။ မူႀကိဳသင္တာ.. ဒါေပမယ့္ေဟ့ အသက္က ေက်ာင္းမ၀င္ခင္စပ္ၾကား သံုးႏွစ္က ငါးႏွစ္ဆိုေပမယ့္ စာလိုခ်င္တာ လက္ဖ်ားတင္မက ေျခဖ်ားပါခါသြားရမယ္...၊ ေက်ာင္းမ၀င္ခင္ သူငယ္တန္းစာအုပ္ကို ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ တတ္သြားမွ.. ဒါမွ ေက်ာင္းေတာ့ ပထမရ ၾကမွာေလ..'
'ငါ့ကေလးေတြလဲ ဒီလိုျပည့္စံုရင္ ဒီလိုပဲ စာလိုခ်င္ၾကမွာေပါ့ဟာ......ခုေတာ့ ငါက ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ဖို႔ ေက်ာင္းအဆင္းေတြမွာ မိဘေတြကို လိုက္စည္း႐ံုးရတယ္ မိဘေတြကလဲ ကိုယ့္ကေလး ပညာတတ္ဖို႔ပဲဟာ ဘယ္သူမလႊတ္ခ်င္ပဲ ေနမွာလဲ... ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္ရင္ ဟင္း႐ြက္ခူးဖို႔ လူမ႐ွိဘူး၊ ငါးဖမ္းပုစြန္ႏိႈက္ခိုင္းစရာ မ႐ွိဘူး၊ ကေလးကို ထိန္းကူေပးမဲ့သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး.... ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ....'
'ဒါဆို ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြ သိပ္ကံေကာင္းတာေပါ့ေနာ္၊ သူတို႔မွာ ဘာမွ ပူပင္စရာ မ႐ွိၾကဘူး၊ သူတို႔မွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲေပးမဲ့ အိမ္ေဖာ္က အဆင္သင့္၊ လက္ထဲမွာ ဂ်ယ္လီေတြ၊ ေခ်ာ့ကလက္ေတြနဲ႔၊ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ကားေတြနဲ႔....'
'နင့္ကေလးေတြရဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးကို ငါ့ကေလးေတြ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ဖူးပါ့မလား.... မသိဘူး၊ စာေမးပြဲေတြမွာေတာ့ ငါက မွန္မွန္လာေျဖေစခ်င္တယ္ေလ... စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ကေလး ေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ေခၚရင္ 'အေမေနမေကာင္းလို႔ ဒီတခါ မေျဖေတာ့ဘူး' လို႔မ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ ငါျဖင့္ ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးဘူး၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ႔ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ႔ စကားေတြထဲမွာ၊ ေခတ္ရဲ႔အရိပ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနတယ္......'
'ငါျဖင့္ ေျပာရင္းနဲ႔ ဘာကို စိတ္နာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး၊ ငါ့ကေလးေတြမွာ ကေလးစိတ္ မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး ဆိုရင္ နင္ယံုမွာလား၊ ဒီထက္ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာ႐ွိေသးတယ္ သူတို႔ဆီမွာ ႀကီးလာရင္ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ွိၾကဘူးဟာ... ကိုယ့္႐ြာက ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္မယ္၊ ဆရာျပန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတာင္ မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾကဘူး၊ ငါကလဲ 'သားတို႔ သမီးတို႔ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ' လို႔ ေမးရင္ စဥ္းစား မေနပဲ 'ဆရာမကလဲ လယ္စိုက္မွာေပါ့' တဲ့......၊ ငါကေတာ့ အတင္းေျပာင္းယူတာပဲ၊ ဆရာမလို ဆရာမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔၊ စာႀကိဳးစားရင္ ဆရာမလုပ္လို႔ရတယ္လို႔၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္တယ္လို႔၊ ဒါေပမယ့္ စာႀကိဳးစားဖို႔ ပညာေတာ္ဖို႔ဆိုတာကလဲ ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေန႐ွိဦးမွ...... ဆိုတာ ငါအခုမွ နည္းနည္းသေဘာေပါက္ လာတာ'
'ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဟာ၊ နင့္လို ဆရာမအလုပ္ ၀ါသနာပါလြန္းသူမို႔ပဲ၊ ဒီကေလးေတြက မူႀကိဳကတည္းက ဆရာ၀န္တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး၊ သူတို႔ပဲ ေျပာၾကတာေလ... စာမတတ္ရင္ စကၠဴေကာက္ရမယ္တဲ့...၊ ငါတို႔ဆီမွာ မူႀကိဳတက္လို႔ စာေတြ ရသြားတာေတာင္ ေက်ာင္း၀င္ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴ႐ွင္ယူၾကေသးတာ၊ ဒါမွ ပထမရမွာတဲ့... ပထမေနရာ ဆိုတာ အေတာ္ဆံုးအတန္းမွာ ၁၀ေယာက္၊ ၁၅ေယာက္ ထပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေကာ နင္ယံု မလား၊ သူငယ္တန္းကတည္းက တမွတ္ ႏွစ္မွတ္ ထပ္ၿပိဳင္ေနၾကတာပဲ'
'ေအာင္မယ္ေလး..... ဒီအ႐ြယ္ေလးေတြက က်ဴ႐ွင္နဲ႔လား....'
'သြားၿပီ.... နင္ေတာ္ေတာ္ ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီ၊ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြက တ႐ုတ္ကေလးေတြ မ်ားတယ္ဟ.... က်ဴ႐ွင္က တခုတည္းေတာင္ မကဘူးေနာ္၊ တ႐ုတ္စာ က်ဴ႐ွင္႐ွိတယ္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ က်ဴ႐ွင္႐ွိတယ္၊ ေက်ာင္းစာသင္တဲ့ က်ဴ႐ွင္႐ွိတယ္၊ ကဲ.... နင္ဘာေျပာမလဲ.....'
'ဘာမွမေျပာပါဘူးဟယ္... ငါေၾကာက္ေတာင္လာၿပီ..'
'ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ စာလဲမေတာ္ပဲ ေနပါ့မလား၊ ဒီေလာက္ျပည့္စံုေနတာကို'
'အဲဒါ ေခတ္တရားပဲေလ....'
'ဒါေတာ့ ငါမသိဘူး.. အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနတာပဲ...'
'ဟဲ့- ဟိုမွာေထာင္ထားတာ နင့္တပည့္ပံုလား.. ျပစမ္း..ပါဦး၊ ၾကည့္ရေအာင္၊ ခ်စ္စရာ ေလးပဲဟ၊ နင္နဲ႔ ႐ိုက္ထားတာပဲလား၊ ေအာင္မယ္ ဒီေနာက္က စာေၾကာင္းကေရာ သူကိုယ္တိုင္ ေရးထားတာလား..... တယ္ဟုတ္ပါလားေဟ့..လက္ေရးလဲမဆိုးဘူး၊ ၀တ္ထားတာလဲ တကယ့္ ကို အပ်ံစားပဲ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့.... ငါ့ကေလးေတြက တပါတ္မွာ တခါမွ ေရခ်ိဳးၾကရဲ႔လား မသိဘူး၊ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲ၊ သူတို႔ေရခ်ိဳးရင္လဲ ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းခ်ိဳးၿပီး ဒီအက်ႌပဲ ျပန္၀တ္ၾကတာကိုးဟ.... အက်ႌပိုေတြလဲ မ႐ွိ႐ွာဘူး ထင္ပါတယ္။ ဆံပင္ေတြကလဲ နီေၾကာင္လို႔၊ ဘယ္ေတာ့မွ ဆီမထည့္တဲ့ေခါင္း၊ သူတို႔မွာ လွလွပပ ၀တ္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိရဘူးလို႔ ဘုရားက အမိန္႔ခ်ထားသလိုပဲ'
'နင္ဒီလိုေျပာလို႔ ငါ့ကေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာရရင္ မတရား ျဖစ္ေနေတာ့မယ္... သူတို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္နဲ႔.. စီးတဲ့ဖိနပ္ကလဲ လွမွလွ... ႏွိပ္လိုက္ရင္ သံစံုျမည္ တဲ့ ကြန္ပါဘူးနဲ႔၊ အက်ႌ၊ စကတ္၊ ေဘာင္းဘီဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့....'
'ေအးေဟ့... နင္မေျပာတာပဲ ေကာင္းတယ္... ၾကာရင္ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ငါေသ သြားႏိုင္တယ္.. ငါမေသခ်င္ေသးဘူး၊ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ျပတ္မွာ မဟုတ္ဘူး... သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ အတူ ဘ၀ကို ငါခံစားၾကည့္ခ်င္ ေသးတယ္'
'ဘယ္လိုလဲ... ကေလးသံေယာဇဥ္တင္ပဲလား'
'ဟား... ဟား... နင့္ေမးခြန္းေတြကလဲ မင္းသမီးေတြ အင္တာဗ်ဴးသလိုပါပဲလား... ငါကေတာ့ အေတြးေခါင္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ငါေမြးတဲ့ကေလးက်ရင္ ဘယ္လို စခန္းသြားရမလဲ၊ မေတြး၀ံ့တာနဲ႔ ရင္ေလးလြန္းလို႔ အပ်ိဳႀကီးဘ၀က ဗိမာန္ျဖစ္ေနတယ္'
'နင့္ကေလးက်ရင္လား... ငါေျပာမယ္ေလ... ဘယ္လိုကေလးမ်ိဳးလဲဆိုတာ...'
'ဟိုး.... ဆရာ၊ ေတာ္ၿပီ.. ငါျပန္ေတာ့မယ္ အလုပ္က သိတ္အားတာမႈတ္ဘူး'

မိုးခ်ိဳသင္း
{၁၉၉၀၊ ေအာက္တိုဘာလ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ပါ႐ွိေသာ ၀တၳဳကို "မွန္တင္ခံုေပၚက ႏွင္းဆီပြင့္" စာအုပ္မွ တဖန္ျပန္၍ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}



No comments: