မိုးေရေစ်းေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

{၂၀၀၀ခု၊ ႏို၀င္ဘာထုတ္မာယာတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါတယ္။}

မိုးေရေတြက ကၽြန္မေျခေထာက္ကို ျဖတ္စီး ေနၾကတယ္။
ေျမနီလမ္းရဲ႔ အဖုအထစ္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြထဲမွာ မိုးေရေတြခ်ည္းပဲ၊ မိုးဦးေပမယ့္ မိုး႐ြာတာ က ေရပါလိုက္တာ၊ တန္ဖိုးနည္း ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ ရပ္ကြက္ေလးတခုလံုး ေရႀကီးေနၿပီ၊ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္ခန္းတြဲ တထပ္တိုက္ အမိုးနိမ့္နိမ့္ျပားျပားေလးေတြက မိုးေရထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေတြရပ္ေနၾကတယ္။
ဟိုတုန္းက လခႏွစ္ရာကေန ေလးရာ ပတ္ဝန္းက်င္ရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ ေလးေထာင့္ငါးရာတန္ ႏွစ္ခန္းတြဲ တထပ္တိုက္ ျပားျပားေလးေတြဟာ ဗာဒံပင္၊ သေျပပင္၊ ပိေတာက္ပင္၊ အုန္းပင္ေလးေတြ ဝန္းရံၿပီး အလ်င္တုန္းကေတာ့ (အမိုးနိမ္႔လြန္းတာေၾကာင့္ မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ ပူတာကလြဲရင္) သိပ္ကိုေအးခ်မ္း လွပခဲ့လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

ခုက်ေတာ့လဲ တိုက္ျပားေလးေတြ ေဘးမွာ အဖီေတြ၊ အဆြယ္ေတြ၊ အပိုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရတာ ပံုပန္းမက်ႏိုင္လိုက္တာ၊ ေဟာ...... ေ႐ွ႔မွာစီးေနတဲ့ မိုးေရေခ်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ နက္ဟန္တူတယ္၊ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ လံုးေထြးကိုင္ တဘက္က ထီးေဆာင္းၿပီး မိုးေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ရတယ္။ ေ႐ွ႔ကသြားေနၾကတဲ့ မိန္းမေတြ ေနာက္ကိုလည္း မီေအာင္ လိုက္ရေသးတယ္။ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ ဒီနားနီးနီးေလးဆိုၿပီး ခုထိလဲ ဆူသံ၊ ညံသံ၊ ေခၚသံ၊ ေအာ္သံ ဘာအသံဗလံမွလည္း မၾကားရေသးဘူး။
တိုက္ျပားေလး ႏွစ္ခုနားကေန မိုးေရအိုင္ျဖတ္ရင္း လမ္းကိုခ်ိဳးေကြ႔ လိုက္တယ္။ ဟင္..... ၾကည့္ပါဦး၊ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ေစ်းေလး၊ မိုးေရေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးရဲ႔ အစပ္မွာ ေစ်းနဲ႔မတူစြာ ၿငိမ္သက္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ကၽြန္မ ေန႔စဥ္ ဝယ္ရမယ့္ မိုးေရေစ်းကေလး။

xxxx xxxx xxxx xxxx

ေစ်းေလးကို ဝင္ဝင္ခ်င္း ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္တဲ့ဆိုင္၊ တသြင္သြင္စီးခံေနတဲ့ မိုးေရေခ်ာင္းေလးကို ခြေဆာက္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲ၊ ပဲျပားနဲ႔ ဘဲေသြးဆိုင္၊ ဆိုင္႐ွင္မိန္းမက အင္ဖက္ ကေလးတ႐ြက္နဲ႔ ယင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ရင္းက ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ မၾကည့္နဲ႔ ႐ွင္ေရ၊ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ဆိုတာ စားလို႔ေကာင္းေပမယ့္ ဆီသိပ္ ကုန္တယ္သိလား။ ေစ်းအဝင္ဝမွာ ထီးထီးေလးက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကေန နည္းနည္းေလွ်ာက္ၿပီး ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေရစိမ္ထားတဲ့ ငါးဇလံုေတြကို ခ်ေရာင္းေနတဲ့ ငါးသည္ ႏွစ္သည္၊ ငါးသည္ေဘးမွာ စားပြဲခံုေလးတခံုနဲ႔ ဝက္သားသည္၊ ဝက္သားသည္ေဘးမွာ ေျမႀကီးေပၚ ပလပ္စတစ္ခင္း ပံုထားတဲ့ သရက္သီး သည္။
အဲဒီဆိုင္ေတြ အလယ္မွာ ကၽြန္မ ရပ္လိုက္တယ္။
ဘာဝယ္ရမွန္း မသိဘဲ ငါးေရဇလံုထဲ ဂယက္ထေအာင္ က်ေနတဲ့ မိုးေရေတြနဲ႔ စားပြဲခံု ေလးေပၚက ဝက္သားေတြေပၚ တေပါက္ေပါက္ က်ေနတဲ့ မိုးေရေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ ငါးနဲ႔ ဝက္ေပၚမိုးေရက်တာ မေကာင္းေပမယ့္ သရက္ သီးေတြေပၚ မိုးေရက်တာကေတာ့ အေကာင္း သား၊ သရက္သီးေလးေတြက စားခ်င့္စဖြယ္ သန္႔႐ွင္းဝင္းလက္လို႔။
'အစ္မေရ....... လာေလ၊ ငါးျမစ္ခ်င္းေတြ လတ္တယ္'
'ဝက္သားခ်က္ အစ္မေရ၊ ဆီခိုရတယ္'
'ပင္လယ္ငါးကေတာ့ ခ်ိဳလတ္ ေပါေလး ေလ.....'
ကၽြန္မ ေျခေထာက္ေတြက အလိုလို ဝက္သားဆိုင္ေလးေဘးကို ေရာက္သြားတယ္၊ ႏွစ္ ေယာက္တည္းေသာ ငါးသည္ရဲ႔ ႏွစ္မ်ိဳးတည္းေသာ ငါးျမစ္ခ်င္းနဲ႔ ပင္လယ္ငါးဟာ ဝက္သားနဲ႔ စာရင္ ေစ်းနည္းနည္းေပါေပမယ့္ အန႔ံတမ်ိဳး နံတတ္တဲ့ ငါးျမစ္ခ်င္းကို ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ မန္က်ည္း မွည့္၊ မဆလာထပ္ေဆာင္းရတာနဲ႔။ အရသာေပါ့ ႐ႊတ္႐ႊတ္ ပင္လယ္ငါးကို ငံျပာရည္ အခ်ိဳမႈန္႔ နာနာနယ္ရတာနဲ႔ပဲ ဝက္သားေစ်းနဲ႔ ဘာထူးလို႔လဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဝက္သားက စားလို႔ ေကာင္းတယ္၊ ဆီခိုရတယ္၊ ဟင္းနာမည္ေျပာရ တာ ဂုဏ္႐ွိတယ္၊ သူ႔ဟာသူ ေလးဆယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးဆယ္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလး ဝက္သား အစအနေလး တဆယ္သားေလာက္ကို သံုးက်ပ္ခြဲေလာက္နဲ႔ ဝယ္ၿပီး ေရာေႏွာဖန္တီးလိုက္ရင္ စားေကာင္းတဲ့ ဟင္းတခြက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။
'သံုးထပ္သား အစေလးေတြ ႏွစ္ဆယ္သား ထည့္ေပးေနာ္'
'နံ႐ိုးေလး အစိတ္သား ျမန္ျမန္လုပ္ပါဦး ေနာ္၊ ႐ံုးခ်ိန္နီးေနလို႔'
'ဒီအသားစေလးေတြ ဘယ္ေလာက္သားေလာက္ ႐ွိမလဲဟင္'
ကၽြန္မ ေ႐ွ႔က ဝယ္ေနတဲ့မိန္းမေတြလဲ အၾကံတူ ဥာဏ္တူေတြခ်ည္းပါလား၊ သူတို႔သံုး ေယာက္စလံုး ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေတြ၊ ေလသံကလဲ မြန္မြန္ရည္ရည္ပဲ၊ နားမွာနားကပ္ ေတာင္မပါပဲ သန္႔႐ွင္းေနတာက လြဲရင္ေပါ့၊ အဲ...... ႐ွင္ တာက ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ သူတို႔ သံုးေယာက္ ၿပီးရင္ ကၽြန္မအတြက္ အသားစရမွ ရပါ့ဦးမလား၊ အသားစပံုနဲ႔ နံ႐ိုးပံုအေတာ္နည္းေနၿပီ၊ ဒီဘက္က ဝက္သားေပါင္သားႀကီးကေတာ့ အရာမယြင္းသေလာက္၊ ကၽြန္မ သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္မိတယ္၊ ေပါင္သား ေကာင္းေကာင္းကေတာ့ ငါးက်ပ္အနည္းဆံုး႐ွိမွာ၊ ေတာ္ၿပီ အသားစ မရလို႔ကေတာ့ မဝယ္ေတာ့ဘူး။
'သမီးေရ.... သရက္သီးေတြက ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲကြယ္'
'တက်ပ္ခြဲ ငါးမတ္ အေဒၚ၊ ဒီဘက္က တက်ပ္ခြဲ၊ ဒီဘက္က ငါးမတ္'
ဝက္သားသည္နားမွာ ခ်ီတံုခ်တံုရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအာ႐ံု သရက္သီးဆီ ေရာက္သြားျပန္ တယ္။ အသားျဖဴျဖဴဝဝ အေဒၚႀကီးတေယာက္က တက်ပ္ခြဲ သရက္သီးနဲ႔ ငါးမတ္သရက္သီးကို တလံုးစီ ေကာက္လိုက္ခ်လိုက္ လုပ္ရင္း......
'မေလွ်ာ့ေတာ့ဘူလားကြယ္၊ ေစ်းက သိပ္ ႀကီးတာပဲ'
'ဟာ.... ဘယ္က ေစ်းႀကီးရမွာလဲ အေဒၚရဲ၊ ဒါ့ထက္ေကာင္းတဲ့အသီးေတြ ႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ ေတာင္႐ွိေသးတယ္၊ အေဒၚက ဘယ္ႏွစ္လံုး ယူမွာလဲ၊ ဆယ္လံုးလား'
'အို..... မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏွစ္လံုးေလာက္ပါကြယ္ ကေလးေတြ အေဖအတြက္'
အေဒၚၾကီးက ငါးမတ္တန္အပံုထဲက အနာပါတဲ့ သရက္သီးႏွစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္တယ္။
'ဒီအမွည့္ေလးေတြဆိုရင္ေကာကြယ္'
'ကဲ..... အေဒၚရယ္ တက်ပ္နဲ႔ပဲ ယူသြားပါ ေတာ့၊ အနာပါလို႔ ေလွ်ာ့လိုက္မယ္'
အေဒၚၾကီးက ျခင္းေလးထဲ ပင္လယ္ငါးရဲ႔ ေဘးမွာ သရက္သီးႏွစ္လံုးကိုတင္တယ္။
'ခက္တာပဲ၊ ကေလးေတြ အေဖကိုေတာ့ ဒီ အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ခိုင္းဦးမွ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ အသီးအႏွံေလး စားတတ္တဲ့ ဟိုတုန္းက စာေရးႀကီးအက်င့္ကို ရပ္တန္းကရပ္ေတာ့ ေတာ္ေရ လို႔'
ညည္းၫဴသြားတဲ့ အေဒၚႀကီး ေလသံက မြန္ရည္တယ္၊ ႐ုပ္ကလည္း ေ႐ွးစာေရးႀကီး ကေတာ္႐ုပ္၊ သန္႔ျပန္႔တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျဖဴသန္႔တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာကိုေတာ့ ကၽြန္မ အဓိပၸါယ္ မေကာက္တတ္ဘူး။ တမ်ိဳးပဲ၊ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနတာလား၊ အားငယ္ဝမ္းနည္းေနတာ လား၊ ထိတ္လန္႔ေႀကာက္႐ြံ႔ေနတာလား၊ ဘာလဲ။

xxxx xxxx xxxx xxxx xxxx

'ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္က ဘယ္လိုလဲဟင္'
'တစီး ငါးမူးအစ္မ'
'မွ်စ္ကေကာ'
'မွ်စ္က တက်ပ္ခြဲ'
ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္တစီးကို အိတ္ထဲထည့္ၿပီး မွ်စ္ႏုေလးေတြကို စုဖြၾကည့္မိတဲ့ ကၽြန္မလက္ေတြ တြန္႔သြားတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ မွ်စ္ေလးေရာခ်က္၊ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္ ေထာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ ဝက္သားဆိုင္ကေန ခါြေျပးလာခဲ့တာ ၾကည့္ပါဦး၊ မွ်စ္က ခ်ဥ္ေပါင္ထက္ သံုးဆ၊ ငါးက်ပ္သားတည္း ဝယ္ျပန္ေတာ့လဲ ညမနက္ မေလာက္ျပန္ဘူး၊ ကဲပါေလ မထူးပါဘူး၊ ဒါမွမခ်က္ရင္လဲ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ခုလိုခ်ိန္မွာ ႏွစ္က်ပ္သံုးက်ပ္နဲ႔ ဟင္းတခြက္ျဖစ္ဖို႔ လြယ္မွတ္လို႔။
ေစ်းသည္ေကာင္မေလးကို ကၽြန္မ ငါးက်ပ္ တန္ေပးထားရင္း သူ႔ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္း၊ မွ်စ္၊ င႐ုတ္စိမ္း၊ ဖလံေတာင္ေဝွး ဒါပဲ၊ သူ႔ဆိုင္ေလးက လဟာျပင္ဝက္သားဆိုင္၊ လဟာျပင္ငါးဆိုင္ လဟာျပင္သရက္သီးဆိုင္တို႔ရဲ႔ ညာဘက္တည့္တည့္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုင္တန္းေလးရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ၊ သူ႔ဆိုင္ေလးက စၿပီး တဖက္ ရပ္တဲကေလးနဲ႔ လံုလံုျခံဳျခံဳေလး ျဖစ္လာၿပီ။
'ညီမေရ....ဖလံေတာင္ေဝွး သံုးစည္း ေလာက္ေဟ့'
'ရတယ္ဆရာ၊ ဒီေန႔ ဆရာမ မလာဘူးလား'
'ညည္းဆရာမ မေန႔က ကားတဆင့္ အေျပာင္းမွာ မိုးမိၿပီး ဖ်ားၿပီေလ'
ဆိုင္႐ွင္ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းဆရာထင္ရတဲ့ မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းနဲ႔ သူရဲ႔အိတ္ထဲကို ဖလံေတာင္ေဝွးစည္းေတြထည့္ေပးရင္း.....
'သံုးက်ပ္ ဆရာ'
'ေဟာဗ်ာ၊ တက်ပ္သံုးစည္း မဟုတ္ဘူးလားေအ့'
ဆိုင္႐ွင္ေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတဲ့ ဆရာကို 'တက်ပ္သံုး စီးက ဟိုးေ႐ွးတုန္းကဆရာရဲ႔' တဲ့။
'ညည္းဆရာမကေတာ့ သားငါးေစ်းႀကီးတယ္တဲ့၊ ေပၚဦးေပၚဖ်ားေလးဆိုၿပီး ဖလံေတာင္ ေဝွးေၾကာ္ကို ငါ စားခ်င္တာေဟ့၊ ကဲ စိတ္ေတာ့ မဆိုးနဲ႔ ထားခဲ့ပဟ'
ဖလံေတာင္ေဝွးစည္းေတြကို ခ်ခဲ့ၿပီး သုတ္ခနဲေျပးတဲ့ မ်က္မွန္ထူနဲ႔ ရည္မြန္သပ္ရပ္တဲ့ ဆရာရဲ႔ ႐ွက္မ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာတမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္တယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

ငါးပိေထာင္းအတြက္ စိမ္းစားငပိ ဝယ္ရဦးမယ္။
ဒီဘက္ျခမ္းက တဖက္ရပ္တဲဆိုင္ကေလး သံုးဆိုင္စလံုးက ကုန္စိမ္းဆိုင္ေတြ၊ ေရာင္းတဲ့ အသီးအ႐ြက္ အားလံုးကလဲ အတူတူပဲ။ နည္းနည္းပိုရင္းႏိုင္တဲ့ ဆိုင္နဲ႔တူတဲ့ ဘယ္ဘက္ဆံုးက ဆိုင္မွာပဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တင္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ သံုးလံုးပဲစီးတဲ့ တဆယ္သားႏွစ္က်ပ္တန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ကြၽန္မ ေဝးေဝးကေ႐ွာင္ခဲ့တယ္။
ငါးပိဝယ္ဖို႔က ကုန္ေျခာက္ဆိုင္မွာမွ ႐ွိမယ္။ မိုးေရေစ်းရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ဆံုးၿပီေလ။ အဲ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ပဲ။ ဟိုပုလင္းေလးထဲက မည္းမည္းေတြဟာ စိမ္းစားငါးပိပဲ။ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ အာလူး၊ ကုလားပဲ၊ ၾကာဆံ မဆိုးဘူး။ ကုန္ေျခာက္အစံု႐ွိသားပဲ၊ တခုပဲ႐ွိတယ္၊ ပစၥည္းေတြကေတာ့ အားလံုး ခပ္ညံ့ညံ့ေတြခ်ည္းပဲ။ ဆိုင္ေ႐ွ႔ရပ္ၿပီး ကြၽန္မ ပါးစပ္က 'ငါးပိတမတ္ဖိုး' လို႔ လႊတ္ခနဲထြက္မယ္ လုပ္ၿပီးမွ ကုန္စိမ္းသည္မေလးရဲ႔ ဟိုေ႐ွးတုန္းက ေစ်းကိုအမွတ္ရၿပီး 'ငါးပိ ငါးမူးဖိုး' လို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဆိုင္႐ွင္မိန္းမက အာလူးခ်ိန္ေနရာက ကြၽန္မကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး....
'သံုးမတ္ဖိုး ယူလိုက္ေလ၊ ႏွစ္က်ပ္သား၊ ႐ွင္မနာေအာင္လို႔၊ ငါးပိတဆယ္သား သံုးက်ပ္ေလ'
ကြၽန္မ နည္းနည္း႐ွက္သြားတယ္၊ ငါ့ႏွယ္ညံ့ လိုက္ေလ၊ တဆယ္သား ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးၿပီး ႏွစ္က်ပ္ခြဲသားေပးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါလ်က္ကနဲ႔ သံုးမတ္ဖိုးေလာက္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ပါေသး တယ္ေလ။
'ခဏေနာ္ ေပးမယ္၊ ေရာ့ ေမာင္ေလးေရ၊ ဟိုညီမေလးကို အာလူးထည့္ေပးလိုက္ပါဦး၊ ပိုက္ဆံလဲ ႐ွင္းယူလိုက္ေနာ္'
ဆိုင္႐ွင္မိန္းမက သူ႔ေဘးနားမွာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔ေမာင္လူငယ္ေကာင္ေလးကို အာလူးေတာင္းေလးေပးၿပီး ငါးပိပုလင္းကိုဖြင့္တယ္၊ အာလူးဝယ္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔ သြယ္သြယ္နဲ႔ ျဖဴလ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ကြၽန္မသတိ ထားလိုက္မိတယ္၊ ဆြဲႀကိဳးေတြ နားကပ္ေတြ မပါတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္တိုင္ေလးကလဲ လွလိုက္တာ၊ သန္႔လိုက္တဲ့ ႐ုပ္ကေလး၊ ကြၽန္မလိုပဲ။ ႐ြယ္တူဆိုင္ ႐ွင္ေကာင္ေလးက အာလူးထည့္ေပးရင္း ေငးေနလိုက္တာမ်ား ေကာင္မေလးေတာင္ သိတယ္။
'င႐ုပ္သီးမႈန္႔ ငါးက်ပ္သားတထုပ္ပါေပးေနာ္၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္'
ေကာင္မေလးက င႐ုတ္သီးမႈန္႔ထုပ္ေလး ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ မည္းမည္း ေသးေသးေလးကို ဖြင့္တယ္။
'အာလူးငါးဆယ္သားက ေလးက်ပ္၊ င႐ုတ္ သီးမႈန္႔ထုပ္က ႏွစ္က်ပ္၊ ေျခာက္က်ပ္ခင္ဗ်'
ေကာင္မေလးက တဝက္ဖြင့္ထားတဲ့ ဇစ္ကေန က်ပ္တန္ေလးေတြ ႏိႈက္ယူေနတယ္၊ ေလး႐ြက္။ ဇစ္ကိုအဆံုးအထိ သူဆက္ဖြင့္တယ္၊ ကြၽန္မရင္ထဲ ထိတ္ခနဲတုန္သြားတယ္၊ သူ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အေႂကြေလး တေစ့ႏွစ္ေစ့ကလြဲလွ်င္ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ပါလား။
'ငါးပိရၿပီ အစ္မ'
'ဟုတ္.....ဟုတ္' ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ငါးပိထုပ္ေလးကို လွမ္းယူရင္း သူေလးရဲ႔ျခင္းေလးထဲကို မ်က္စိက ေရာက္မိျပန္တယ္၊ ျခင္းထဲမွာ ခ်ဥ္ေပါင္တစည္းရယ္၊ အာလူးရယ္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ထုပ္ေလးရယ္ပါပဲလားကြယ္၊ ႏွာေခါင္းဖ်ားေလးေတြ ေခြၽးစို႔ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို သနား လိုက္တာ။
'ဟို...... ကြၽန္မ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ထုပ္ မယူေတာ့ဘူးေနာ္၊ ေမ့ဝယ္မိလို႔'
က်ပ္တန္ေလး႐ြက္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ထုပ္ေလးေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ ဇစ္ ဖြင့္ခ်ည္ ပိတ္ခ်ည္လုပ္ေနတဲ့ အျဖစ္ကို ေကာင္ေလးက ရိပ္မိသလို ကဗ်ာကယာနဲ႔.....
'ဟာ..... ရပါတယ္၊ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားယူခ်င္လဲ ယူသြားပါ၊ ေနာက္မွ ေပးေပါ့၊ ရပါတယ္'
'အို မယူပါဘူး'
ေကာင္မေလးက ျခင္းေလးဆြဲၿပီး အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ထြက္သြားလိုက္တာ သူ႔ပလတ္စတစ္ ခြပ္ခြပ္ဖိနပ္ေလးက စင္တဲ့ ႐ႊံ႔ေရေတြ သူ႔အက်ႌအျဖဴေလးမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ စဥ္ကုန္တယ္။
'မႏွစ္ကမွ ဘြဲ႔ရတာေလ၊ ႐ုပ္ကေလးကလဲ ႐ွိေတာ့ မာနေလးနဲ႔၊ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲပါတယ္၊ မိဘေတြက ပင္စင္ေတြ၊ ေမာင္ႏွမကလဲ အမ်ားႀကီး'
ကြၽန္မကိုလား၊ သူ႔ေမာင္ကိုလားမသိ၊ ရည္႐ြယ္ေျပာေနတဲ့ ေစ်းသည္မိန္းမရဲ႔စကားကို ကြၽန္မ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။
ကြၽန္မ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္၊ ဒီညာဘက္ျခမ္းက တဖက္ရပ္တဲဆိုင္ေလး သံုးဆိုင္စလံုး ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ သံုးဆိုင္ၿပီးေတာ့ မိုးေရေစ်းရဲ႔ တဆိုင္ တည္းေသာ ပန္းဆိုင္၊ အဲဒီပန္းဆိုင္ ၿပီးတာနဲ႔ ၾကက္သား၊ ဆိတ္သား၊ အမဲသားဆိုင္၊ အလွကုန္ဆိုင္၊ အထည္ဆိုင္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္၊ ဖိနပ္ဆိုင္၊ မံု႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ ကက္ဆက္ေခြဆိုင္၊ စာအုပ္ငွားဆိုင္ မ႐ွိတဲ့ ေစ်းေလးက ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
မိုးေရေစ်းအဆံုးက ပန္းဆိုင္ေ႐ွ႔မွာ ကြၽန္မ ရပ္လိုက္တယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ဘာပန္းေတြ႐ွိလဲ အေဒၚ'
'ေဇာ္စိမ္း႐ွိတယ္၊ ေဇာ္က်ား႐ွိတယ္၊ ႏွင္းဆီနဲ႔ေအာင္သေျပေတြကလဲ လွမွလွ၊ သမီး ဘာယူမလဲ'
'ႏွင္းဆီေတြက ဘယ္ေလာက္လဲ အေဒၚ'
တစည္းသံုးက်ပ္ေလ သမီး၊ ႏွင္းဆီက ေစ်းေတာ့နည္းနည္းႀကီးတယ္ကြယ့္၊ ေဇာ္စိမ္း ေလးေတြယူပါလား၊ ေစ်းလဲခ်ိဳတယ္ အထားလဲခံတယ္'
'ေဇာ္စိမ္းေတြခ်ည္းပဲ တင္ရလြန္းလို႔လဲ ဘုရားကို အားနာလွၿပီ အေဒၚရဲ႔၊ တခါတေလ ေမႊးတဲ့ပန္းေလး ဘာေလးတင္ရေကာင္းမလားလို႔'
'ကဲ ဒီလိုဆို ႏွင္းဆီ႐ွစ္ပြင့္စည္းေလးပဲယူ၊ ႏွစ္က်ပ္တမတ္ေပးခဲ့'
'ဒီေစ်းက ညေနေစ်းေရာ႐ွိလား အေဒၚ'
'႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ညေနေစ်းက သိပ္မစံု ဘူးေပါ့၊ အေဒၚဆို ညေနေစ်း ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ဘူး၊ ညေနက် ပန္းသြားယူရတယ္ေလ'
'ေစ်းေလးက ေသးေသးေလးေနာ္ အေဒၚ၊ ဒီေစ်း႐ွိတာ ၾကာၿပီလား'
'ၾကာၿပီဆိုပါေတာ့ကြယ္၊ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့ ႐ွိၿပီေပါ့၊ ေစ်းကေလးဆို စည္ပင္သာယာက ဖြင့္ေပးတဲ့ေစ်းမွ မဟုတ္တာကြယ္၊ အလ်င္ အေဒၚတို႔က ဟိုးကားလမ္းမ ေစ်းႀကီးနားမွာ ေျပးလႊားေရာင္းေနရတဲ့ ပ်ံက်ေစ်းသည္ေတြေလ၊ ဒီနားမွာစုၿပီး ဆိုင္ေလးကနားေလးနဲ႔ လုပ္လိုက္ေတာ့ ဣေျႏၵရသြားတာေပါ့ကြယ္၊ ဒီတဝိုက္က ဝန္ထမ္း သမားေတြလဲ နီးနီးနားနား ဝယ္လို႔ရသြားတာ ေပါ့'
'ေရာင္းရရဲ႔လား အေဒၚ၊ တေန႔ဘယ္ ေလာက္ျမတ္သလဲ'
'မဆိုးပါဘူးသမီးရယ္၊ တမနက္ခင္း တဆယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ေတာ့ က်န္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ သမီးက ဒီေစ်းမဝယ္ဖူးဘူး ထင္တယ္'
'ကြၽန္မ ဒီေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူး အေဒၚရဲ႔၊ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ပဲ ႐ွိေသးတာ'
'ေၾသာ္-ဟုတ္လား၊ ဘယ္ကေျပာင္းလာ တာလဲ သမီးက'
'ကမာ႐ြတ္ လွည္းတန္းကပါ'
'ဟင္...... ဒီေနရာက ေဝးကေဝးနဲ႔၊ ဘာလို႔ ေျပာင္းလာတာလဲ၊ အလုပ္သြားေတာ့ ကားႏွစ္ဆင့္ႀကီး'
'ေၾသာ္ အေဒၚရယ္၊ စေပၚကစကားေျပာတာေပါ့၊ စေပၚမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကြၽန္မတို႔လို ဝန္ထမ္းေတြ အေဝးလြင့္ရတာပဲေပါ့၊ ဒီေနရာမွာ ဝန္ထမ္း ေတြ စုေနတာပဲၾကည့္၊ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ နီးနီးေနခ်င္တာခ်ည္းေပါ့ အေဒၚရယ္၊ ကြၽန္မ အမ်ိဳးသားဆို တကၠသိုလ္က ဆရာပဲ၊ လွည္းတန္းက ဘယ္ေျပာင္းခ်င္မလဲ'
'ေအးေလ ဟုတ္ပါရဲ႔၊ ဒါနဲ႔ သမီးအလုပ္ကေကာ'
'ကြၽန္မအလုပ္က ၿမိဳ႔ထဲက ႐ံုးမွာ'
'သမီးက လခဘယ္ေလာက္ရလဲ'
'႐ွင္'
ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္ဆြံ႔သြားတယ္၊ တေန႔ တဆယ္ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ရတဲ့ ပန္းေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးကို ဘြဲ႔ရ ကြၽန္မရဲ႔ ေန႔စားဝင္ေငြ ေျခာက္က်ပ္ခြဲကို ကြၽန္မ ေျပာမထြက္ ဘူး။
'ဟိုေလ..... အေဒၚ ဒီနားက ဝန္ထမ္းမ်ား ေတာ့ ေႂကြးေတြဘာေတြ က်မွာပဲေနာ္'
'ဟင့္အင္း မက်ပါဘူး၊ ေႂကြးမယူဘူးကြယ့္၊ ဘာေျပာမလဲ သိကၡာေပါ့ကြယ္၊ ဒီလိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္ သည္းခံၿပီး တတ္ႏိုင္တာေလးေတြပဲ ဝယ္သြားၾကတာပဲ'
ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံ ဟုတ္လား၊ ကြၽန္မသိၿပီ၊ မိုးေရေစ်းေလးထဲမွာ ေစ်းဝယ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို ကြၽန္မ သိၿပီ၊ ရည္မြန္သန္႔ျပန္႔တဲ့ ဟိုမိန္းမေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာ၊ စာေရးႀကီးကေတာ္ အဘြားႀကီး မ်က္ႏွာ၊ ဟိုေက်ာင္းဆရာ မ်က္ႏွာ၊ ဟိုေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ဘြဲ႔ရေကာင္မေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေတြကို ကြၽန္မ သိၿပီ၊ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ မွ်စ္ထည့္ထားတဲ့ ကြၽတ္ကြၽတ္ အိတ္ေလးကို ဆြဲ၊ မိုးေရေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး ကြၽန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မွန္ထဲမွာ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္ ေျပးၾကည့္ရဦးမယ္၊ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ရ၊ လခေလးရာေက်ာ္ရ၊ တကၠသိုလ္က နည္းျပဆရာရဲ႔ မိန္းမ၊ သိပၸံဘြဲ႔ရ ကြၽန္မရဲ႔ မ်က္ႏွာကေကာ။ ။


၁၉၈၇၊ ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း။