သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၃)ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

ဆိုး(လ္)ၿမိဳ႔ရဲ႔ နံနက္ခင္းဟာ မနက္လင္းအားႀကီး ေလးနာရီမွာ စတင္ပါတယ္။ မနက္ ငါးနာရီဆို မိုးထိန္ထိန္လင္းေနပါၿပီ...။ ခုခ်ိန္ မနက္ေျခာက္နာရီဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မနက္သံုးနာရီခြဲ...။ ခ်စ္တဲ့သူေတြအားလံုး အိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္ေျမးကေလးလဲ သူ႔ရဲ႔ ပိုးတီေကာင္ ဖက္လံုးကေလးကို လူႀကီးေလးလို ခြၿပီး အိပ္ေန႐ွာတုန္း ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမးကေလးရဲ႔ အဖြားဟာ 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေျမေအာက္ရထားဘူတာ႐ံုမွာ၊ အေဖာ္မပါပဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္ ေျမးကေလးရဲ႔ အဖိုးကေတာ့၊ သိပ္ကိုစိုးရိမ္သြားလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံတကာကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ သြားခဲ့၊ သြားခဲ့၊ (Subway) ေခၚ (Tube) ေခၚ (Metro) ေခၚ ေျမေအာက္ရထားကို တေယာက္ထဲ မစီးတတ္ဖူး။ မစီးရဲဖူး ဆိုတာကို သိေနတဲ့ျပင္ ေငးမိေငးရာ၊ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးၿပီး၊ လမ္းလဲ မမွတ္မိတတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိတာကိုး။

ကၽြန္မကလဲ တကယ္ ကၽြန္မပါပဲ၊ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ေျမေအာက္ရထားလမ္း ေၾကာင္း ေတြနဲ႔ စိတ္႐ႈပ္မခံခ်င္တာလဲ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွီခိုေနရမယ့္ သူေတြကလဲ၊ ဘယ္မွပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆင္သင့္ ႐ွိေနတတ္တယ္ေလ....။ အဂၤလန္မွာတုန္းကလဲ...၊ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေဒၚနီတာနဲ႔ ေဒၚၾကည္၊ သူတို႔မပါရင္လဲ တျခားႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔..။ အေမရိကားမွာတုန္း ကလဲ နယူးေယာက္နဲ႔ ၀ါ႐ွင္တန္မွာ ၀င္နီတို႔၊ အန္တီလံုးတို႔နဲ႔...။ တခုလဲ ႐ွိတယ္၊ အဲဒီ ေျမေအာက္ရထား ႐ွိတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မမွ အၾကာႀကီး မေနရတာကိုး။
အဂၤလန္မွာ ကၽြန္မ အၾကာႀကီး ေနရတဲ့ ေနရာက ေျမေအာက္ရထားမ႐ွိတဲ့၊ စက္ဘီးေလးတစင္း႐ွိရင္ ကိစၥၿပီးတဲ့ ခ်စ္စရာ ေအာက္စဖိုဒ့္ (Oxford) ၿမိဳ႔ကေလးမွာေလ..။ အေမရိကားမွာလဲ အဲလိုပဲ....။ (IWP) ႐ွိရာ အိုင္အို၀ါၿမိဳ႔ကေလးမွာ ေျမေအာက္ရထားမွ မ႐ွိတာ...။ အင္း.. ေနာက္တခုကလဲ လန္ဒန္ေျမေအာက္ရထားရဲ႔ အသံဟာ အိမ္လြမ္းဒဏ္ရာ ရေနတဲ့ ကၽြန္မကို ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဖူး ပိုၿပီး မအီမသာ ျဖစ္ေစခဲ့ဖူးတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေျမေအာက္ရထားဆိုတာကို စိုး႐ြ႔ံေ႐ွာင္လႊဲခ်င္ေနတာထဲမွာ 'ေျမပံု' ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါလဲပါတယ္။ ေျမပံု ၾကည့္တတ္၊ ဖတ္တတ္မွ ေျမေအာက္ရထားဆိုတာ သြားလို႔ရတာ ကိုး...။
ကၽြန္မမွတ္မိတာ...၊ ေျမပံုဆိုတာကို ျမန္မာျပည္ေျမပံု ဆိုတာကို စၿပီး ျမင္ဖူးတာ သံုးတန္းမွာေပါ့။ ေျမပံုဆြဲတာကို စၿပီး သင္ရတာ.... ။ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ဆရာသင္တဲ့ ေလးေထာင့္အကြက္ခ်၊ မ်ဥ္းဆြဲၿပီး ဆြဲရတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္ေျမပံုရဲ႔ ေခါင္းပိုင္းကို တူေအာင္၊ သပ္ရပ္ေအာင္ မဆြဲတတ္လို႔၊ စာ႐ြက္ထိပ္ပိုင္းဟာ ခဲဖ်က္အရာေတြနဲ႔ မဲညစ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဆြဲရအလြန္ခက္တဲ့ ေခါင္းပိုင္းဆိုတာကလြဲရင္ 'ေျမပံု' ပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တျခား ကၽြန္မ ဘာမ်ားသိဖူးခဲ့သလဲ..။ အင္း... မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္၊ ႐ွမ္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္၊ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြေလာက္ ကိုပဲ ေျမပံုေပၚမွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ မီးရထားလမ္း၊ ကားလမ္း၊ ေျမနီလမ္း၊ ေလဆိပ္ဆိုတာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရင္းႏွီးခဲ့ဖူးဘူး.... ။ 'ပထ၀ီ' ဘာသာရပ္ကို ႐ွစ္တန္းထိ ဆက္သင္ခဲ့ရေပမယ့္ ေျမပံုအတတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာေတြ႔ေရာ၊ လက္ေတြ႔ေရာ ဘာမွ သိပ္မသိခဲ့ဖူး...။ ႐ွစ္တန္းထိပဲ ပထ၀ီသင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မကထားပါေတာ့၊ 'ပထ၀ီ' အဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ကၽြန္မညီမေလး 'သီ' ဟာ ေျမပံုလံုး၀ မၾကည့္တတ္၊ မဖတ္တတ္တဲ့အတြက္ သူ႔ခင္ပြန္း 'ဆရာရဲ' က အံ့ၾသရယ္ေမာလို႔မဆံုး..။ 'ပထ၀ီနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးတယ္' ၊ 'ပထ၀ီနဲ႔ဘြဲ႔ရတယ္' နဲ႔ ေနာက္ေျပာင္လို႔ မဆံုး....။ ဟုတ္တယ္ေလ...။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမပံုတခုနဲ႔ ေရာက္ေအာင္သြားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြကိုး...။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္၊ ေဟာင္ေကာင္မွာတုန္းကလဲ ရယ္ရေသးေတာ့တယ္။ အာ႐ွစာေပဆုေပးပြဲ ကၽြန္မ သြားတက္ရတုန္းက ဆရာရဲနဲ႔ သီလဲ ဂ်ပန္ကေန လာၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ က ကၽြန္မရဲ႔ ဘာသာျပန္ဆရာေတြလဲ ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ ကၽြန္မရဲ႔ 'ျပံဳး၍လည္း.....' ကို ထုတ္ေ၀မယ့္ နယူးေယာက္က ဟိုက္ပါနီ႐ြန္စာအုပ္တိုက္ရဲ႔ ကိုယ္စားလည္ ျဖစ္တာကိုး။ အဲဒီမွာ ေဟာင္ေကာင္ေရေအာက္ရထားကို စီးၿပီး ေဟာင္ေကာင္ ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း ျဖတ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔သီ ေတာသူႏွစ္ေယာက္ဟာ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔..။ ဘယ္လိုမ်ားလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔။ ေရေအာက္ရထားနဲ႔ ျမစ္ကို ကူးဆဲ..။ ကၽြန္မ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကို 'သီ' က သူ႔ခင္ပြန္း 'ဆရာရဲ' ကို ေမးခ်လိုက္တာ..။ 'ဆရာရဲ... ေရေအာက္ရထားဆိုၿပီး ေရေတြလဲ ကၽြန္မ မျမင္ရပါလား' တဲ့။ ဆရာရဲ ေျဖတယ္ေလ...။ 'ေရကိုျမင္ရင္ မင္းေသပါၿပီတဲ့...' ။ ကဲ... ၾကည့္ပါအုန္း၊ ကၽြန္မတို႔မွာ အဲဒီလို ဗဟုသုတ မ႐ွိ႐ွာတာပါ။
Subway (ေခၚ) ေျမေအာက္ရထား tube ရဲ႔ ေျမပံု ကင္းေျခမ်ားေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ေခါင္း႐ႈပ္ေ႐ွာင္ေျပးခ်င္တဲ့ ကၽြန္မတေယာက္ 'ဂ်ဴမံု' တို႔ တိုင္းျပည္မွာေတာ့ တည့္တည့္ႀကီး ေတြ႔ပါၿပီ...။ ဘယ္လိုမွ ေ႐ွာင္ေျပးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး..။ မွီခိုရမယ့္သူေတြကေတာ့ ဒီမွာလဲ ႐ွိ႐ွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာတကာ ကၽြန္မ မီွခိုလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ၿပီ...။ မနက္ ကိုးနာရီကေန ညေန ေျခာက္နာရီထိ တကယ္ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ သူေတြကို ကၽြန္မဒုကၡ မေပးရက္ေတာ့ၿပီ။ ကိုးရီးယားစာ၊ အဂၤလိပ္စာ ႏွစ္ျဖာပါတဲ့ ေျမပံုအႀကီးႀကီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၊ ရထား လိုင္းေျပာင္းျခင္း၊ exit ဂိတ္ကို ထြက္ျခင္း၊ ရထားလက္မွတ္ထဲကို စက္ျဖင့္ ၀ယ္ၿပီး... ပိုက္ဆံထည့္ျခင္း..စတဲ့ ေျမေအာက္ရထားစီးျခင္းရဲ႔ အဌာရသေတြကို မွီခိုသူမ်ားနဲ႔ သြားရင္း..၊ ဘူတာအျပင္ကို မထြက္လို႔ကေတာ့၊ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာစဥ္၊ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ႀကိဳက္သေလာက္စီး၊ '၀မ္ ၉၀၀' ပဲ ေပးရတဲ့ ခရီးမ်ားစြာကို ႀကိဳက္သေလာက္ မွားရင္းနဲ႔ 'လက္ေတြ႔ေျမပံုပညာ' ကို အသက္ ငါးဆယ္က်မွ ကၽြန္မသင္ပါၿပီ...။
ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ အေ၀းဆံုးခရီးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ ကြင္းဆင္းမဲ့ေန႔ေပါ့။ ကၽြန္မ ေမြးစားသား 'ေဘာေက်ာ္'ကေလးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ထမင္းစားဖိတ္ထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ေနတဲ့ 'ဆုန္၀တီ' ၿမိဳ႔ကေလးကို ကၽြန္မ သြားမွာ..။ ကၽြန္မေနတဲ့နားကေန အနီးဆံုး ဘူတာျဖစ္တဲ့ 'ဆန္၀ဲကုတ္' ဘူတာကေန 'ယူဂၽြန္ဘူ' (uijeongbu) ဘူတာအထိ ဆယ့္ႏွစ္ဘူတာ ကၽြန္မ စီးရမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ 'ယူဂၽြန္ဘူ' ကေန 'ဆုန္၀တီ' ကို ဘတ္စ္ကား မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ စီးရမယ္။ ယူဂၽြန္ဘူ ဘူတာမွာ ေဘာ္ေက်ာ္ကေလးဟာ ေစာင့္ေနမွာ ဆိုေပမယ့္....၊ ဆယ့္ႏွစ္ဘူတာၾကားမွာ ရထားေျပာင္းရ ဦးမွာေလ....။
ကၽြန္မက ျဖစ္တယ္၊ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ ဆိုလို႔သာ၊ ကၽြန္မအေၾကာင္းသိတဲ့ ေဘာေက်ာ္က စိတ္မခ်ဖူး။ မေန႔ညကကို g talk နဲ႔ အနီးကပ္သင္တန္း ပို႔ခ်႐ွာေသးတာ။ ရထား ေျပာင္းစီးျခင္း ဘာသာရပ္ကိုေလ...။ကၽြန္မခမ်ာ ေသခ်ာ နာယူ႐ွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘာေက်ာ္တို႔ လုပ္လိုက္ပံု ၾကည့္အုန္း....။
'ဆရာမ.. သိၿပီေနာ္၊ ဆရာမတို႔ဆီက စစီးတဲ့ လိုင္းက နံပါတ္ (၆) လိုင္း၊ ဆရာမ ႏွစ္ဘူတာ စီးၿပီးရင္ 'ခရမ္းလိုင္း' ကို ခ်ိန္းရမယ္...'
'ဘာ.. ခရမ္းလိုင္း.. ဟုတ္လား'
ကၽြန္မက လန္႔သြားၿပီေလ....။ ကၽြန္မသိတာ ေလ့လာထားတာက ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ ေျမေအာက္ရထားလိုင္း (၈) လိုင္း႐ွိတယ္။ နံပါတ္ (၆) လိုင္းနဲ႔ ကၽြန္မစီးလာၿပီး၊ ႏွစ္ဘူတာေျမာက္မွာ နံပါတ္ (၁) လိုင္းကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုတာ သိထားတာကိုး။
'ဟဲ့.. ေဘာေက်ာ္... (၁) လိုင္းမဟုတ္လား၊ ဘာ 'ခရမ္းလိုင္း' လဲ... ဒုကၡပဲ...'
'ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာမ..၊ (၁) လိုင္းပဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျမပံုေပၚက အေရာင္ေတြနဲ႔ ေခၚတာ၊ (၁) လိုင္းက ခရမ္းေရာင္ေလ...'
ေအာ္.. ျဖစ္ရမယ္၊ ေဘာေက်ာ္တို႔ကေတာ့၊ သူက တဟဲဟဲ ရယ္လို႔...။
'ေဘာေက်ာ္ေရ.. ခရမ္းသံုးခြဖက္ေတာ့ ေရာက္မသြားေလာက္ဖူးေနာ္' လို႔ ကၽြန္မေနာက္ေတာ့ ကေလးတေယာက္လို ရယ္ေမာလို႔ မဆံုး...။ တကယ္ေတာ့... ဒီကေလး ေတြေတာင္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ၿပီ..။ အသက္ သံုးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ က ကၽြန္မတို႔ အိမ္မွာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ၀င္ထြက္သြားလာ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါး ခဲ့ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ၊ ေမြးစားသားသမီးေတြထဲမွာ ေျခာက္ေပနီးပါး အရပ္ႀကီးေတြနဲ႔၊ အသားညိဳညိဳေမွာင္ေမွာင္၊ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မတို႔က။ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ (ဘီလူးညီေနာင္ကို အစြဲျပဳၿပီး) 'ေဘာေက်ာ္' နဲ႔ 'ေဘာေသာ' ဆိုၿပီး နံမည္ေပးခဲ့ၾကတာ။ သူတို႔မိဘမ်ားက ျပည့္စံုၾကေပမယ့္ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလုပ္သိတ္လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ။ ဒါေပမယ့္ မတူတာတခုက အငယ္ေကာင္ 'ေဘာေက်ာ္' က ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ စြန္႔စားသြားလာ၊ စီးပြါး႐ွာခ်င္သူ...။ အႀကီးေကာင္ႀကီးက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကေန တဖ၀ါးမွ မခြါခ်င္တဲ့သူ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ ဆႏၵေလးေတြအတိုင္း ေနႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရမွာေပါ့ေလ။ ၾကင္ယာေတြလဲ စံုခဲ့ၾကၿပီ။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေတြးလို႔ ေငးေကာင္းေနတုန္း ျဖတ္ဆို ၀ိုင္း၀ိုင္းရဲ႔ သီခ်င္းသံ ေပၚလာေတာ့ လန္႔သြားေသးတယ္။ ေျမေအာက္ရထားဘူတာ႐ံုက ဖြင့္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဖူး။ ကၽြန္မအိတ္ထဲက မိုဘိုင္းဖံုးက ထေအာ္တာပါ။ ဖုန္းကို ဖြင့္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ေျပးရမလို၊ ေျမာက္ေျပးရမလို ျဖစ္သြားေသးတယ္ေလ...။ ၿပီးမွ တေယာက္ထဲ ႐ွက္မိတယ္။
'ဟဲလို...'
'ဟဲလို.. ဆရာမ.. ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ'
'ေအာင္မာ.. အခု..'ခရမ္းလိုင္း' ေပၚ ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ေဘာေက်ာ္ရဲ႔၊ ေအာင္ျမင္စြာ ရထားေျပာင္းၿပီးပါၿပီ......'
'ဟုတ္ၿပီဆရာမ.. ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ၿပီ...၊ 'ယူဂၽြန္ဘူ' က် ဆရာမ ဆင္းလိုက္႐ံုပဲ.. ကၽြန္ေတာ္႐ွိေနမယ္၊ အခု.. ကၽြန္ေတာ္ 'ဆုန္၀တီ' က ထြက္လာေနၿပီ...'
'ေအး..ေအး..၊ ဟုတ္ၿပီ...၊ စိတ္မပူနဲ႔၊ ဒါပဲေနာ္...'
ခရမ္းလိုင္းေပၚမွာ ေျမေအာက္ရထားဟာ ေျမေပၚေရာက္သြားၿပီး ေျမေပၚရထားအျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ ထြက္ခြါေနပါၿပီ...။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ကို ျဖစ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ 'ဟန္'ျမစ္ တံတားေပၚကို ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တေယာသံစံုတီး၀ိုင္း 'ပေလး' တဲ့ ဂီတသံက ထြက္ေပၚ လာခဲ့ပါတယ္။ ေျမေအာက္ရထားထဲမွာ အဲယားကြန္းကို ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားတတ္ သလို တေယာသံစံု ဂီတသံကေလးကိုလဲ ဖြင့္ထားတတ္တယ္။
ခုလိုေလး စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာနဲ႔ လမ္းမွားမွာ ဘူတာမွားမွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစရာ မလိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သံစံုတေယာသံဟာ အင္မတန္ ခံစားယစ္မူးဖို႔ ေကာင္းေပမယ့္ တေယာက္ထဲ လမ္းမွား၊ ဘူတာမွားေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးက်ရင္ေတာ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ဂီတသံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေျမေအာက္ရထားတေယာသံဟာ ေနာက္ခံေတးဂီတပဲ...။
ရထားမွန္ျပဴတင္းကေန 'ဟန္' ျမစ္နေဘးက ထိုင္ခံုေလးေတြကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ေတြရဲ႔ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဒီ 'ဟန္' ျမစ္ကမ္းနေဘးက ထိုင္ခံုကေလးေတြေပၚမွာ ခ်စ္စကား ဆိုၾက၊ ခြဲခြါစကားဆိုၾက၊ ၀မ္းနည္းၾက၊ ေဒါသျဖစ္ၾက၊ ေပါက္ကြဲၾကတာေလ......။
'ရထားစီး ခရီးသည္မ်ား႐ွင္၊ မၾကာခင္ ေရာက္႐ွိမယ့္ ဘူတာကေတာ့ 'ခ်န္ဒံု' ဘူတာျဖစ္ပါတယ္။ 'ခ်န္ဒံု' ဘူတာကေန လိုင္းနံပါတ္ (၄)ကို ေျပာင္းႏိုင္ပါတယ္'
ေျမေအာက္ရထားမွာေတာ့ ကိုးရီးယားလိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုေရာ ေၾကျငာေပးလို႔..... ေတာ္ေသးတာေပ့ါ။ ကၽြန္မေျမပံုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ 'ခ်န္ဒံု' ဘူတာၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ငါးဘူတာစီးၿပီးမွ ကၽြန္မဆင္းရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္မွာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲလို႔ ေတြးေနဆဲမွာပဲ ခ်န္ဒံုဘူတာကို ရထား၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ တြဲထဲမွာ႐ွိတဲ့ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ထရပ္လိုက္ၾကေတာ့၊ ေအာ္.... ဒီမွာဆင္းမယ့္လူ၊ ရထားေျပာင္းမယ့္လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲလို႔ ထင္ေနဆဲ၊ ရထားတံခါးဖြင့္တာနဲ႔.... ဆင္းသြားလိုက္ၾကတာ၊ တြဲေပၚမွာ ကၽြန္မတေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္...။ ရထားစပီကာက ကိုးရီးယားစကားသံကလဲ မရပ္မနားထြက္ေနေတာ့ ကၽြန္မနဲနဲေတာ့ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီ...။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကၽြန္မရဲ႔တေယာသံ ေနာက္ခံဂီတကလဲ ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ.... ။ ကၽြန္မအိတ္ထဲက တယ္လီဖံုးေလးကို အားကိုးတႀကီး စမ္းသပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ တြဲေပၚက ဆင္းသြားတဲ့ ကိုးရီးယားအဖိုးႀကီးတေယာက္ဟာ ျဖတ္ဆို တြဲေပၚ ျပန္တက္လာၿပီး၊ ကၽြန္မကို လက္ဟန္ ေျခဟန္ေတြနဲ႔ ျပ႐ွာေတာ့တာပဲ..။ ကၽြန္မကို ဆင္းခိုင္းတာ...။ ဒီရထားက ဆက္မထြက္ ေတာ့ဖူး..၊ ဂိတ္ဆံုးၿပီဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး သူကေျပာ႐ွာတာ..။
ကၽြန္မမွာ ဆင္းရတာေပါ့..။ ေအာ္.... ဒီလိုလဲ ႐ွိတာကိုးဆိုၿပီး.. ေဘာေက်ာ္ကို ဖံုးဆက္ဖို႔ ျပင္ေပမယ့္.. ကိုးရီးယားအဖိုးႀကီးက ေတာ္႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္မဆက္စီးရမယ့္ ခရမ္းလိုင္းက ေနာက္ရထားတစင္းဆီကို အေရာက္ပို႔ေပး႐ွာပါတယ္။ (ဂမ္ဆမ္မီသာ ဟာရာဘူးဂ်ီ) ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဖိုးေရေပါ့။
အဲဒီအဖိုးဟာ ရထားေပၚမွာ သူတို႔ အသက္ႀကီးသူမ်ား သီးသန္႔ထိုင္ဖို႔ ထားေပးတဲ့ ခံုမွာ ထိုင္ေနရင္းကေန ခဏခဏ ေျမပံုထုတ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုလွမ္း၊ လွမ္းၾကည့္ေနတာ ကၽြန္မသတိထားမိတယ္။
ယူဂၽြန္ဘူတာမွာ အရပ္ႀကီး မားမား၊ မားမားနဲ႔၊ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္တဲ့ 'ေမာင္ေဘာေက်ာ္' နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ ကၽြန္မမွာ ရီႏိုင္ေတာ့တာ....။
'အဲဒီလိုပဲ ဆရာမရဲ႔၊ ျဖစ္တတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႔ ရထားေတြက အဲလိုပဲ ဂိတ္ဆံုးတတ္တယ္။ သူတို႔ ဘယ္မွာ ဂိတ္ဆံုးတယ္ဆိုတာ ရထားေခါင္းမွာ ေရးထားတယ္ေလ...၊ အခု ဆရာမ စီးလာတဲ့ ရထားဆို 'ခ်န္ဒံု' လို႔ ေရးထားလိမ့္မယ္...'
'ေအးေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဖတ္မွ မဖတ္တတ္တာ..၊ ကိုးရီးယားစာဆိုလို႔ '၀လံုး' ေတြကလြဲရင္ ဘာမွ, မွမသိတာ..'
ေဘာေက်ာ္ကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ကေလးတေယာက္လို တဟဲဟဲရယ္လို႔။
'ဆရာမ၊ ရထားေပၚမွ ေစ်းမ၀ယ္ခဲ့ဘူးလား..'
'ဟင့္အင္း.. ဒီတခါေတြ႔တာက သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဖူးကြ၊ ေက်ာအယား ေဖ်ာက္တဲ့ 'ေက်ာကုတ္တံ'၊ 'ဆမ္ခၽြန္းႏြန္' တဲ့၊ သံုးေထာင္မတန္ဖူး...။ ဒို႔ဆီမွာလဲ႐ွိတယ္၊ ဟိုတခါေတြ႔တဲ့ လက္အိတ္မ်ိဳးလိုဟာဆို မဆိုးဖူးကြာ၊ လက္ေမာင္းရင္းထိ စြပ္လို႔ရတဲ့ ရာဘာ လက္အိတ္အေပ်ာ့ေလ...'
'ေအာ္.. အဲဒါ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ဘာေတြစီးရင္ စြပ္ၾကတာေလ..'
'ေအာ္.. ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရထားေပၚမွာ သူတို႔ေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေလးေတြခ်ည့္ပဲ...၊ ေဘာေက်ာ္ေရ.. ေစ်းေရာင္းတဲ့ သူကိုလဲ ၾကည့္အုန္းဟဲ့..၊ ဟန္းဖံုးခါးခ်ိတ္ လို႔၊ 'ႏိုက္' တဆိပ္ ေ၀ါ့ကင္း႐ွဴးနဲ႔၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔၊ စပို႔႐ွပ္ အေကာင္းစားနဲ႔'
'အင္းေလ....'
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ခ်စ္စရာ 'ဆုန္၀တီ' ၿမိဳ႔ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေဘာေက်ာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျမန္မာမ်ား၊ ေပ်ာ္စံရာ ဆုန္၀တီၿမိဳ႔ကေလးဟာ ေတာင္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းရံလို႔၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းျမသန္႔႐ွင္းလို႔၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႔ကေလးပါ။ ဒီၿမိဳ႔ကေလးတ၀ိုက္မွာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ေလ..။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအလုပ္ သမားေတြနဲ႔ အတူ ဘဂၤလာေဒ့႐္ွ၊ နီေပါ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ဖီလစ္ပိုင္၊ ထိုင္း စတဲ့ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အလုပ္သမားေတြလဲ ဒီမွာ ႐ွိၾက႐ွာတာေပါ့။
'ဆရာမေရ... အခု.. ဒီက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့... ဟိုးေတာင္ေတြေပၚကို ၾကည့္လိုက္ပါအုန္း၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပါတ္ကပဲ၊ အဲဒီေတာင္ေတြေပၚမွာ...၊ ေသေျပး႐ွင္ေျပး ေျပးခဲ့ရတာ..၊ Immegration က စက္႐ံုထဲ ၀င္ဖမ္းလို႔ေလ..၊ ဆရာမရယ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ထဲကလိုပဲ သိလား၊ အဲဒီေန႔ကလဲ ျဖစ္ခ်င္လို႔ပါ၊ စက္႐ံုတံခါးမႀကီးက အရင္ဆို ပိတ္ထားတာ၊ အဲဒီေန႔က ဖြင့္ထားမိေတာ့၊ သူတို႔ကား ေ၀ါကနဲ၀င္ခ်လာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး၊ တကယ္တမ္းက် အဖမ္းအဆီး ႐ွိတယ္ဆိုရင္ တျခားစက္႐ံုေတြမွာ ၀င္ေနၿပီ ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဖုန္းေတြနဲ႔ လွမ္းေျပာၾကတာေလ၊ ၿဗဳန္းဆို ေ႐ွာင္တခင္ ၀င္တဲ့ဟာမ်ိဳးက် ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔က ေန႔လည္စာ ထမင္းစားမလို႔ လုပ္ေနတုန္း... ၊ ကားကလဲ ေ၀ါကနဲ ၀င္ခ်လာေရာ၊ မွန္ျပတင္းကေလးကေန ျမင္တာနဲ႔ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ပိတ္ၿပီး၊ ေနာက္ေဖးျပဴတင္းေပါက္က ခုန္ခ်ေျပးၾကတာ၊ သူတို႔ကလဲ လိုက္တာပဲ...၊ ဆရာမရယ္.. ေျပးစရာကလဲ ေတာင္ေပၚပဲ႐ွိေတာ့ အဲဒီေတာင္ေပၚက ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ ေျပးရတာေပါ့...။ ဟာ.. ေဇာနဲ႔သာ ေျပးရတာ ဆရာမ ေရ.. ၊ တကယ္ေျပးေတာ့၊ ၾကာၾကာ ဘယ္ေျပးႏိုင္မလဲ..၊ အေမာဆို႔လာတာေပါ့၊ ေတာအုပ္ႀကီး က အ႐ွည္ႀကီး၊ ေတာင္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး ဥစၥာ၊ တအားေမာလာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ ႏိုင္ဘူး.. ျခံဳပုတ္ေတြထဲမွာ ပစ္လွဲၿပီး ပုန္းပဲေနရေတာ့တာ..။ သူတို႔က လူေတြက အမ်ားႀကီး တေတာင္လံုး တေတာလံုးကို ျဖန္႔ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္တာ...။
ဆရာမရယ္... Immegration ႏွစ္ေယာက္ကေလ၊ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းအကြာမွာ..၊ ေျဖးေျဖးခ်င္း လာေနတာ..၊ က်ေနာ္၀ပ္ေနတဲ့ ျခံဳပုတ္ကလဲ ခပ္ပါးပါးရယ္၊ က်ေနာ္က ထၿပီးေျပး လို႔လဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူး.. ၊ တကယ္ေျပးလဲ မေျပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး... သူတို႔နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနီး လာေလ၊ လူက တအားတုန္လႈပ္ေလ၊ သူတို႔ကို ျမင္ေနရတာကိုး၊ က်ေနာ္ေလ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ်က္စိကို စံုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့တာပဲ....'
ေဘာေက်ာ္ကေလးရဲ႔ စကားကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔ အသက္ကိုေတာင္မွ ကၽြန္မ မ႐ွဴရဲခဲ့ပါဖူး.....။
'သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္သြားၾကတယ္ဆရာမ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက မေျပးႏိုင္ေတာ့ တဲ့ ႏွစ္ေယာက္မိသြားတယ္၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ေတာအုပ္အစပ္က သံဆူးႀကိဳးေတြေပၚက ေက်ာ္ခ်တာ ေပါင္ေတြ ေျခသလံုးေတြမွာ ဒဏ္ရာေတြ ရစရာ မ႐ွိဖူး၊ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ေတြ လဲ အဲလိုပဲ.. ဖိနပ္မပါပဲ ေျပးရေတာ့......'
ေတာ္ပါေတာ့ကေလးရယ္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..၊ နားမေထာင္ပါရေစနဲ႔ေတာ့...။
ယံုတမ္းပံုျပင္၊ စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္တဲ့ ေဘာေက်ာ္ကေလးလို ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ကို ထမင္းလက္ဆံု စားၾကရင္း ေဘာေက်ာ္ကေလးရဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့ၾကတယ္။
ဒီတနဂၤေႏြထမင္း၀ိုင္းအတြက္ စေနတညလံုး 'ကိုေအးခ်ိဳ' စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာထမင္းဟင္းေတြကိုလဲ ၾကည့္ပါအုန္း...။ ၀က္သားႏွပ္ေပါင္း၊ ငါးရံ႔မံုလာဥခ်ဥ္ရည္၊ ၾကက္သဲၾကက္ျမစ္ဟင္း၊ ပုဇြန္ဟင္း၊ ခရမ္းသီးႏွပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ပဲျပားသုပ္၊ ငါးပိတို႔စရာအစံု (ဒညင္းသီးျပဳတ္ေတာင္ပါေသးတယ္)။ ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါလာတဲ့ 'ထိုင္းမေလး' ရဲ႔ 'တုမ့္ရမ္' ထိုင္းဟင္းေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။
ဒီထမင္း၀ိုင္းကို ကၽြန္မဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။
ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္မအိမ္ကို မဂၢဇင္းဓါတ္ပံုဆရာအေနနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ 'ကိုသန္းဦး' က ကၽြန္မအိမ္မွာ သူစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မလက္ရာ '၀က္သားမွ်စ္ခ်ဥ္' ကို တဖြဖြ ေျပာလို႔မဆံုး...။ သူအမွတ္တရေပး႐ွာတဲ့ ကိုးရီးယားျဖစ္စာအုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေဘာလ္ပင္ေလးေတြ..။ အခု ဒီစာကို အဲဒီစာ႐ြက္၊ ေဘာ္ပင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မေရးေနတာပါ..။
မိဘေတြကို လုပ္ေကၽြးေန႐ွာတဲ့ လူပ်ိဳႀကီး 'ဦး၀င္းႏိုင္' ကေတာ့ သိပ္လွတဲ့ ကိုးရီးယား မိတ္ အကႌ်ကေလးကို ကၽြန္မအတြက္တဲ့..။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က (၁၉၈၆)ခုႏွစ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္အေနနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတဲ့...၊ ကိုေဌး၀င္းကေတာ့ အဲဒီတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲကို စားျမံဳ႔ျပန္လို႔ မဆံုး..။ လြမ္းစရာပါ။ ကၽြန္မရယ္၊ မ႐ွိ႐ွာေတာ့တဲ့ အကိုႀကီး 'ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္' ရယ္၊ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရယ္ေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း ဆရာေမာင္ဂြစာ(ပုတီးကုန္း)က-
"ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုရင္၊ ေျခာက္ႏွစ္ေနရ မွာကို၊ ႐ွစ္ႏွစ္ေတာင္ ေနပစ္လိုက္မိပါတယ္၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မခ်စ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္" လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ 'ေဟး' ကနဲ ေအာ္လိုက္ၾကတဲ့၊ ခန္းလံုးျပည့္လွ်ံ၊ ေက်ာင္းသားထုႀကီးရဲ႔အသံကို ခုထိ ၾကားေယာင္ေနေသးတယ္။
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရ ေရးေပးလိုက္ၾကတာေလးေတြကိုလဲ ၾကည့္ပါ အုန္း....။

ကို၀င္းႏိုင္- ရာသက္ပန္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ...။
ကိုေအးခ်ိဳ- ၂၀/ ၇/ ၂၀၀၈ ေန႔မွာ အမွတ္တရ ႐ွိခဲ့ၿပီ....။
ကိုသိန္းဦး- အမ.. က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး၊ စာအမ်ားႀကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ..။
ကိုေဌး၀င္း- အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာမကို ျပန္ေတြ႔ရတဲ့အတြက္၊ အမ်ားႀကီး ၀မ္းသာမိပါတယ္...။
ကိုသာစိုး- ဆရာမ၊ စာေပခရီးမွာ ၾကာ႐ွည္စြာ ဆက္လက္႐ွင္သန္ႏိုင္ပါေစ...။
ကိုေက်ာ္မိုး- ဆရာမကို အရမ္းသတိရတဲ့....။
ကိုျမင့္ေဇာ္- ဆရာမ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ...။
ကိုေအာင္ေဇာ္ျမင့္- ယေန႔မွစ၍ ႏွစ္, ရာေက်ာ္တိုင္ အသက္႐ွည္ပါေစ။
ကိုေ၀ယံ- ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ပါေစ..။
ကိုတင္ေအာင္၀င္း- ဆရာမ ၀တၳဳေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ေတြးႏိုင္ပါေစ...။
ကိုေက်ာ္မင္းထြန္း- ၂၀/ ၇/ ၂၀၀၈ ေန႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး..။ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ၊ ဆရာမတေယာက္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါေစ။
ကိုမ်ိဳးေဇာ္- ဆရာမ.. ဒီထက္ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားပါေစ..။
ကိုသန္းထိုက္ေအာင္- 20-7-08 အမွတ္တရ ထမင္းလက္ဆံုစားရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ကိုႏိုင္လင္း(၁)- အဖန္တလဲလဲ ေသရျခင္းဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစ။
ကိုႏိုင္လင္း(၂)- ဆရာမ ဒီထက္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားၿပီး သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ပါေစ။
May Joi- It was nice seeing Myanmar people get along with other nationality. Hope it will be a tradition keep up the good work.
Phorn- မဂၤလာပါ၊ ထမင္းအတူစားရတဲ့အတြက္၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးတေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ကံေကာင္းပါေစ။
Ms. Kim (Korean)- အရာအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး၊ ကံေကာင္းျခင္းမ်ားႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံႏိုင္ပါေစ၊ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ပါ႐ွင့္...။
Kim Gi Nar( Myanmar-Korean)- ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္႐ွင့္.....။
(သမီးေလး)
ကိုသန္းေဇာ္- သုခခ်မ္းသာအေပါင္း ျပည့္စံုပါေစေသာ္...။

စာ႐ြက္ကေလးေတြကို အျပန္လမ္း၊ ရထားေပၚမွာ ဖတ္လို႔ မ၀ႏိုင္ခဲ့ဖူး။ ကိုယ့္လူမ်ိ္ဳးကို၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို၊ ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ...။ ယဥ္ေက်းၿပီး၊ အားနာတတ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြ...။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္သလား၊ ထင္မိေလသလား မသိ၊ တျခားႏိုင္ငံေတြက အလုပ္လာလုပ္သူမ်ားနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးနဲ႔ သိသိသာသာႀကီး ကြာေနတဲ့အခ်က္က အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေနျခင္းပဲ.....။ ေအာ္..... မ်ားေသာအားျဖင့္ပညာတတ္ေတြကိုးေလး....။
'ေဘာေက်ာ္ကေလး' ကိုလဲ ကၽြန္မမယ္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရပါေသးတယ္။ သူ႔ lap top ကြန္ျပဴတာေလးကို ကၽြမ္းက်င္စြာသံုးရင္း၊ သူ႔၀ါသနာ၊ ကင္မရာ၊ ကြန္ျပဴတာ အေၾကာင္း ႐ွင္းျပေနတဲ့ ဒီကေလးကို ပညာတပိုင္းတစနဲ႔ သူေ၀းရပ္ေျမျခား ထြက္မသြားခင္၊ ကၽြန္မက မွာခဲ့ဖူးတယ္။ 'ေဘာေက်ာ္ေရ.. ၀ါသနာနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ တထပ္တည္း မက်ပဲ လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မိ်ဳးမွာ ကိုယ့္၀ါသနာကို ေမ့မထားလိုက္နဲ႔ေနာ္။ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးေတြ ထဲကေနၿပီး ၀ါသနာပါတာကို ရေအာင္လုပ္ပါ..။ ပညာတခုခုကိုလဲ ရေအာင္သင္ပါ' လို႔ေလ.....။ ကၽြန္မစကားကို နားေထာင္႐ွာတဲ့ ဒီကေလးကို ကၽြန္မတကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
'ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ ဆရာမရယ္၊ လြမ္းလွၿပီ'... တဲ့။
အို.... ဒါလဲ၊ ေ၀းရပ္ေျမျခားက ကၽြန္မတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ တညီတၫြတ္တည္း တူညီတဲ့ အခ်က္ပါ။
႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုေပမယ့္ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ...၊ ဘယ္သူေပ်ာ္ႏိုင္မွာလဲ...၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုပဲ လြမ္းၿပီး ျပန္ခ်င္ေနၾကတာပါ....။
အဲဒီအထဲမွာ... အခုဆိုရင္ သံုးလထဲကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့... ကၽြန္မ တေယာက္လဲ ပါ..ပါတယ္။
လြမ္းရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ရတာ တကယ့္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းလွခ်ည္ရဲ႔....။

ႏုႏုရည္(အင္း၀)
(3 August 2008 KNUA)