စိမ္းေတာ့ၿပီလား ခရြမ္ေထ့ပ္(Krung Thep)ေရ.....ေရးသူ- ေမာင္မင္းရာ

ဒံုေမာင္း(Don Mueang) ေလဆိပ္တံခါးကေန အျပင္ဘက္ကို ေျခတလွမ္း လွမ္းလိုက္ ႐ံု႐ွိေသး၊ ႐ွိန္းခနဲ အပူဟပ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီဇင္ဘာထဲမွာေလ.... ဘာလို႔ ဒီေလာက္ပူ ေနရ တာလဲ....။ ေႏြလည္ေခါင္ ပူတဲ့ရာသီလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔.....။
မၾကာေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ႐ွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ ရာသီက ကိုယ့္အေပၚ အေတာ္စိမ္းကား သြားပါလား...။
ပူရတဲ့အထဲ တကၠစီသမားကလဲ တကၠစီမီတာရဲ႔ က်တဲ့အခ အျပင္ ဘတ္ေျခာက္ဆယ္ အပိုထပ္ေပးမွ လိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး အခ်ဥ္လာဖမ္းေနတယ္။ ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ ေလက အသက္႐ွဴ မ၀ရတဲ့အထဲ ဒင္းနဲ႔ အျငင္းအခုန္လုပ္ေနဖို႔ စိတ္မ႐ွည္တာနဲ႔ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ သေဘာတူလိုက္ရတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ေျပကိုယ့္႐ြာကို ျပန္ေရာက္ရသလို ခံစားလိုက္ ရတယ္...... ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပူပူ ရင္ထဲမွာ ေအးျမလ်က္.......။

လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေခါင္းေပၚကမိုးထားတဲ့လမ္းက မိုးပ်ံရထား လမ္းတဲ့။ ရထားကေတာ့ ခရီးသည္မပါပဲ စမ္းသပ္ေျပးၾကည့္ေနတုန္း။ ႐ွစ္ႏွစ္အတြင္း ထူးျခား လာတဲ့ အဲဒီ အသစ္အဆန္းကို အရင္စေတြ႔တယ္....။ ေမာ္ခ်စ္ေလာက္က စၿပီးသတိထားမိတာ လမ္းလည္ေခါင္က အဲဒီေကာင္ႀကီးဟာ ၿမိဳ႔ထဲေရာက္တဲ့အထိပဲ။
လမ္းေပၚမွာ ကားေတြ ၾကပ္ေနတာလဲ အစဥ္အလာကို ထိမ္းသိမ္းလ်က္...။ လမ္းေပၚက ျမင္ေနရတဲ့ တိုက္မ်က္ႏွာစာ၊ တိုက္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ အလံထူ ထားတာလဲ ျဖဴနီေၾကာင္က်ား....... လႊင့္ျမဲ၊ လြင့္ျမဲ။ မီးပြိဳင့္မွာ ကားေတြ ရပ္ထားတုန္း၊ ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြကို မွန္ေတြလိုက္သုတ္၊ ေစ်းေတြလိုက္ေရာင္းတာလဲ အရင္အတိုင္း....။ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားကေလးေတြကလဲ တက္တက္ၾကြႂကြနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ.... ။
အျမင္မွာ အေျပာင္းအလဲ သိတ္မ႐ွိတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာရင္းက အင္တာနက္ ကေန ႀကိဳတင္မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ ဖက္ဘူလီေပၚက First Hotel ေ႐ွ႔ကို တကၠစီကားက ထိုးရပ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္ ပိုးပမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ ခ်စ္စဖြယ္ေလးဟာ အသက္႐ွစ္ႏွစ္ႀကီးသြားေပမယ့္ ၁၅ ႏွစ္စာေလာက္ အိုမင္းသြားပါလား။ အရင္တုန္းက သူေ႐ွ႔က ျဖတ္တိုင္း ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနတဲ့ အေသြးအေရာင္နဲ႔ ထည္၀ါေနတာကို ေငးေမာၾကည့္ရၿပီး၊ ေအာ္.... တေန႔ ငါ့မွာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ တည္းနိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေန ႐ွိလာခဲ့ရင္ လာတည္းၾကည့္အံုးမွပဲလို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ... သူ ... အ႐ြယ္က်သြားတာကလဲ ျမန္လိုက္တာ။
အင္တာနက္မွာ ေျပာတဲ့ေစ်းနဲ႔ ျပတဲ့အခန္းပံု..... က သားနားတယ္။ တကယ္ သူတို႔ ေပးတဲ့ အခန္းက်ေတာ့ တခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ သြင္႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ဘုရင့္႐ံုတို႔မွာရတတ္တဲ့ အနံ႔အသက္မ်ိဳးရတယ္။ ေဆးလိပ္န႔ံနဲ႔ေကာ္ဖီနံ႔ဂ်ိဳး တက္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ.....။ ေကာင္းတဲ့ အခန္းလိုခ်င္ ရင္ wing ဖက္မွာ ႐ွိတယ္။ ပိုေပးရမယ္ ေျပာတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ အစ္မရယ္........ ။ ေပးပါမယ္..... ။ သန္႔သန္႔ေလးသာေပးပါ...။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး အေဖြးသား... ေပါင္မွာေတာ့ ......၊ မျဖစ္ပါေစနဲ႔....။
ကိုယ္က အထုတ္ေတြ အပိုးေတြနဲ႔.... ၊ တကၠစီထပ္ငွားၿပီး ေနာက္တဟိုတယ္ သြားဖို႔ ကရိကထ မ်ားပါတယ္။
သူနားမွာ ဟိုတုန္းက မ႐ွိတဲ့၊ ခုမွ တိုးလာတဲ့ ဟိုတယ္အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ Water Gate Hotel ဆိုတာႀကီးဟာ ေဆာက္တာ မၾကာေသးဖူးလား မေျပာတတ္ဘူး။ မလာခင္ ကိုယ္ၾကည့္လာတဲ့ Lonely Planet စာအုပ္ထဲေတာင္ မပါေသးဘူး။ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ ပတူနမ္ ကိုအစြဲျပဳၿပီး Water Gate ျဖစ္လာ... ထင္ပါ့.....။
ေဒၚလာကို ဘတ္နဲ႔လဲရမယ္.... ။ ဟိုတယ္ ေကာင္တာက ေငြလဲတဲ့ေနရာမွာ ေရးထားတဲ့ ႏႈန္းဟာ ေလဆိပ္မွာထက္ အေတာ္ကြာေနပါလား.... ။ မသကာ ကြာလွ ႏွစ္ျပား သံုးျပားေပါ့။ သူေျပာေတာ့ service ေၾကာင့္ ပိုတာပါတဲ့။ သူ႔ service ႀကီးက ဓါးတံုးတံုးနဲ႔ လွီးတဲ့ service ႀကီးလာ....။
ဟိုတုန္းက ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ Bangkok Post မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေစ်းဟာ၊ ဘဏ္မွာ လဲတဲ့ေစ်း၊ အျပင္ဆိုင္ေတြ (စဖန္ကိြဳင္တို႔၊ ဆမ္လံုးေစ်းတို႔) နဲ႔ သိတ္မကြာပါဘူး။
မတ္ပင္လိုင္ခပ္...... (ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ ေနပါေစ..)။
ပတူနမ္ ေစ်းတ၀ိုက္မွာ ေငြလဲတဲ့ေနရာ ေတြ ခလုပ္ေတာင္ တိုက္တယ္၊ မ်ားလြန္းလို႔...။
ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ စားမယ္လို႔ ႐ွစ္ႏွစ္တာလံုး အားခဲထားတဲ့ အစာတခုကို စားဖို႔ တကၠစီငွားၿပီး သြားရတယ္။
အထုတ္အပိုးေတြ အခန္းမွာ ေနရာခ်ၿပီး၊ တခ်ိန္က ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ ဆမ္လံုး (Sam rong) ကို တကၠစီနဲ႔သြားတယ္။ အိမ္ေအာက္က ခိုင္ေခါက္ (ထမင္းသည္) ႀကီးရဲ႔ လက္ရာကို တမ္းတလြန္းလို႔ သူ႔အစာကို အရင္စားၿပီးမွ ဘန္ေကာက္မွာ တျခား အစာစားမယ္ ဆံုးျဖတ္ ထားတာ။ ဖတ္ခေဖါင္းမူ စိုင္ခိုင္ေထာ့တ္။ ၀က္သားစင္းထားတာကို ပင္စိမ္းလိုမ်ိဳး အ႐ြက္တမ်ိဳးနဲ႔ ေၾကာ္ၿပီး၊ ထမင္းေပၚ ပံုေပးတယ္။ စိုင္ခိုင္ေထာ့တ္က ၾကက္ဥဟတ္ဖ႐ိုက္ တင္ေပးတယ္။
ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ့္ေဘာ္ဒါ ခိုင္ေခါက္ႀကီး မ႐ွိဘူး။ သူ႔သမီးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ား ကိုပဲ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ့္ကိုျမင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အံ့ၾသသြားတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ စာဖြဲ႔ေလာက္ တယ္။ သမီးကေလးက ထံုးစံအတိုင္း လက္အုပ္ကေလးခ်ီလို႔။ ဟိုတုန္းက သမီးကေလးက လမ္းခမ္းဟိန္မဟာ၀ိထရာလိုင္ (Ramkhanghein University) မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္း။ ဖီး (ခိုင္ေခါက္ေယာက်္ား) ပံုစံက အရင္အတိုင္း၊ တစ္စတန္း one satang (ထိုင္း ပိုက္ဆံတျပား) ဘိုးေလာက္ေတာင္ မေျပာင္းဘူး။ တသက္မွာ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့ မိသားစုထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး....။
သူတို႔ ထမင္းဆိုင္ကေလးက သံတခါးကို သံႀကိဳးႀကီးနဲ႔ ခတ္ထားတာ သံေခ်းေတြ ေတာင္ တက္ေနၿပီ။ သူတို႔ စီးပြါးေတြ တက္လာတယ္။ ထမင္းမေရာင္းေတာ့ဘူး။ အရင္က သူတို႔ ထမင္းဆိုင္ေဘးက ဆိုင္ခန္းႏွစ္ခုကို သူတို႔ ယူလိုက္ၿပီး တဆိုင္တည္း လုပ္ထားတယ္။ ဟိုတုန္းက အ၀တ္ေလွ်ာ္မီးပူးတိုက္ (Laundary) ဆိုင္၊ ပစၥည္းအတိုအထြာ အစံုရတဲ့ စတိုးဆိုင္ရယ္... ၊ ခုေတာ့ သူတို႔ မိသားစုေတြ အဲဒီလုပ္ငန္းႏွစ္ခုကို တဆိုင္တည္းေပါင္းၿပီး တဦးတည္း လုပ္ေနၾကတယ္။ အရင္လူေတြ မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး။ သမီးေလးက အေမ့ကို သြားေခၚေပးမယ္တဲ့။
ထမင္းက အေတာ္ဆာေနၿပီမို႔ ေနပါေစ၊ မေခၚနဲ႔၊ အေပၚထပ္အခန္းေတြက တျခား မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ေပ်ာ္ပါး၊ ေတြ႔ခ်င္ေသးတာမို႔ ေနာက္ေန႔မွာ တေခါက္ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာလိုက္တာ၊ အေမရိက သာျပန္ခဲ့ရတယ္....၊ ခိုင္ေခါက္တို႔ဆီ ျပန္မ ေရာက္ခဲ့လိုက္ဘူး။
တဖက္လမ္းကို လူကူးဂံုးေက်ာ္တံတားက သြားမကူးပဲ၊ ကားေတြၾကားက အေျပးျဖတ္ကူးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘဲကင္ေတြ ဘာေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးက ႐ွိေသးတယ္။ အရင္လို မွန္ေသတၱာပံုးထဲမွာ ဘဲကင္၊ ၀က္ေခါက္ကင္၊ ၀က္နံကင္စတဲ့ သေရက် စရာေတြ မ်ားမ်ားစားစား ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ဘာတခုမွ မေတြ႔ဘူး။ ေျပာမွ ဆိုင္ထဲက သြားထုတ္ လာတဲ့ ဘဲကင္ေလးတျခမ္းကို စဥ့္နီတုံုးေပၚတင္ၿပီး ပါးပါးလွီးေပးတယ္။ ထမင္းတပန္းကန္ျပား ထည့္ၿပီး ထမင္းေပၚ ဘဲကင္ပါးပါးလွီးထားတာ ပံုေပးတယ္။ ပဲငံျပာရည္ခပ္ျပစ္ျပစ္၊ ဂ်င္း၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ေရာထားတဲ့ အရည္ကို ထမင္းေပၚပံုထားတဲ့ ဘဲကင္ေပၚ ဆမ္းေပးတယ္။ ဟိုတုန္းက အဲဒါ ၁၅ ဘတ္။ ခု ဘတ္ အစိတ္တဲ့။
ထိုင္းႏိုင္ငံ တခုလံုးစီးပြါးက်ခ်ိန္....။ Imperial Super Market ႀကီးလဲ ေအာက္ထပ္မွာ အလွကုန္ တိုလီမုတ္စဆိုင္ နွစ္ဆိုင္ပဲ႐ွိတယ္။ အေပၚသံုးထပ္က ပိတ္ထားတယ္။ ဟိုတုန္းက အဲဒီေအာက္ဆံုးထပ္မွာ Mc Donald, Kentucky Fried Chicken ဆိုင္ေတြနဲ႔ တျခား စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ေဘးက ရံထားၿပီး၊ စားေသာက္စရာေတြ ေရာင္းတဲ့ Grocery ဆိုင္ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယနဲ႔ တတိယထပ္မွာက အထည္အလိပ္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း။ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ TV Game ေဆာ့စရာေတြ။ ခုေတာ့ ဘာတခုမွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ပိတ္ကုန္ၿပီ။
ဖက္ဘူလီကေန ေတာင္ဘက္(ခ်စ္ပ္လံုဘက္)ကို ခ်ိဳးတဲ့ (ပတူနမ္းေဒါင့္) ညာဘက္ေဒါင့္ ေျမာင္းေက်ာ္ တံတားေလး ဟိုဘက္မွာ၊ ငွက္ေပ်ာပင္ကေလးေတြ အုပ္ေနတဲ့ အိမ္ကေလး အနည္းငယ္နဲ႔ ေျမကြက္လပ္ႀကီး.... ။ ဟိုတုန္းက ညဘက္ဆို အဲဒီေနရာမွာ ေမွာင္တယ္။ လူျပတ္လို႔ အဲဒီနားက ျဖတ္ရင္ သတိနည္းနည္းထားရတယ္။
ခုအဲဒီ ေနရာမွာ အစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ ႐ံုႀကီး အႀကီးႀကီးပဲ။ လမ္းေဒါင့္ခ်ိဳး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ (Sea Food) ပင္လယ္စာ၊ ငါးပုစြန္ေတြ ေရခဲဗန္းေတြထဲ ထည့္ျပေရာင္းခ် ေနတာ သံုး-ေလးဆိုင္႐ွိတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္တဲ့ (ဗမာျပည္မွာအေခၚ ဆိုရင္ေတာ့ ဗိုၾကက္ေခ်းေပါ့....) အဲဒီလိုလူေတြက ေ႐ႊႀကိဳလုပ္တယ္၊ ဟိုဟာ လက္ၫႇိဳးထိုး၊ ဒီဟာ လက္ၫႇိဳးထိုးနဲ႔ ျပၿပီး ကိုယ့္ေ႐ွ႔မွာ ပန္းကန္ျပားထဲထည့္၊ အေလးခ်ိန္ျပတယ္။
ကိုယ္က စပြဲေတြ ခင္းထားတဲ့ ေနရာႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာထိုင္ေန၊ သူက အတြင္းက ဆိုင္ေတြမွာ ကိုယ္မွာတာကို သြားခ်က္ခိုင္းတယ္။ သူခ်က္ဖို႔ ယူသြားတုန္း ကိုယ္က ဆင္ဂါဘီယာေလးနဲ႔ ၿငိမ့္ေနတာ...၊ ဗိုၾကက္ေခ်းက ပန္းကန္ကေလးကိုင္ၿပီး တေခါက္ျပန္ ေရာက္ လာတယ္။ ခုနက ကိုယ္ေ႐ြးထားတဲ့ ပုစြန္ကိုကိုင္ၿပီး လာေျပာတယ္။ သူေစ်းေျပာတာ မွားသြားလို႔ ပုစြန္ဒီအ႐ြယ္ဟာ ဒီေစ်းနဲ႔ မရဘူးတဲ့။ ေအးပါကြာ၊ ရတဲ့ေစ်းေပါ့၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါ၊ ဆာလွၿပီ။
ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္က ပုစြန္အေကာင္ႀကီးႀကီး.. သံုးေလးေကာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ဘီယာဆင္ (ဆင္ဂါဘီယာကို ထိုင္းအေခၚ) နဲ႔ ကင္မ္ (ေသာက္) မလို႔။
စပြဲထိုးက ပုစြန္မီးဖုတ္ကို ယူလာၿပီး ကိုယ့္ဆီလာခ်ေပးေတာ့ ကိုယ္ေ႐ြးထားတဲ့ အေကာင္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငယ္သြားတယ္။ အေကာင္အေရအတြက္မွာ ႏွစ္ေကာင္ပိုလာ တယ္။
ဟိုတုန္းက ေအာင္ေဇာ္(ယခု-ဧရာ၀တီ)နဲ႔၊ ဘယ္သူနဲ႔၊ ဘယ္၀ါနဲ႔၊ ဒီေနရာမွာ မၾကာခဏ လာစားဖူးပါတယ္။ ဒီလိုမီးေရာင္ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ ေအာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေနရာမွာပဲ၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းေလး တေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ထြန္းထားတဲ့ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ လာဖြင့္တဲ့ ဆိုင္ကေလးေတြ....။ စားလို႔ ေကာင္းမွေကာင္း၊ ေစ်းကလဲ ေပါမွေပါ။
ခုေတာ့ ကိုယ္ပံုက အရင္လို ပံုမဟုတ္၊ မွန္ဘီလူးႀကီးႀကီးတပ္ ကင္မရာနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆို ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခ်ဥ္ၿပီေပါ့။ ထိုင္းစကားကလည္း ဟိုတုန္းကေလာက္ မေပါက္ေတာ့ဘူး ေလ။
ခြန္ဖမ(ဗမာလူမ်ိဳး) က ခ႐ြမ္ေထ့ပ္ (Bangkok ) ကို အျမင္မစိမ္းမယ့္......၊ ခြန္ထိုင္းေတြ က....... သူစိမ္းအမွတ္နဲ႔ ခ်ဥ္စရာလို႔ ျမင္ၿပီလားမသိ.........။

ေမာင္မင္းရာ
(၀၈/ ၁၀/ ၀၈)