ေခါင္းေပၚက အထုပ္ႀကီး လႊတ္ခ်လိုက္ပါေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

[ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ႔ face book ကရလို႔ မာယာပရိသတ္ေတြ ဖတ္ရေအာင္ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါတယ္။]

တေလာေလးက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း သတင္းစာဆရာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္ျဖစ္ေတြ စားၿမံဳ႕ ျပန္ ေျပာေနၾကဆဲမွာ သတင္းေထာက္လူငယ္ လံုမငယ္သံုးေယာက္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ခ်ိန္းထား လို႔ ေရာက္လာ ၾကတာ မဟုတ္ပဲ။ လမ္းႀကံဳလို႔ ၀င္လာၾကတာျဖစ္လို႔ လူႀကီးေတြ စကားေျပာတာကိုပဲ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ထုိင္နား ေထာင္ေနၾကပါတယ္။ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာတစ္ဦးက သူေျပာလက္စ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာၿပီး တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက်ေနပါတယ္။


စေတာ့ ကိတ္မသိတာ အျပစ္လား…
သူေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းက ကြယ္လြန္ရွာၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္ ကား၀ယ္စီးတဲ့အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကားက “စေတာ့ ကိတ္ကုန္း” က်ရင္ မတက္နိုင္ဘဲ ေနာက္ျပန္ျပန္လိမ့္ေနလို႔ ကားႀကံဳစီးလိုက္သူေတြ ဆင္းဆင္းၿပီး တြန္းရတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း ရယ္တာပါ။ သူ႔စကားဆံုးေတာ့ နားေထာင္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ ကေလးမေလးက “ဘဘ၊ စေတာ့ကိတ္ကုန္းဆို ဘယ္ေနရာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြကပဲ သိမ္ျဖဴကုန္းႀကီးကို ေရွးက စေတာ့ကိတ္ကုန္းလို႔ ေခၚေၾကာင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကေလးမေလးက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ မသိရွာတာ အျပစ္မတင္ထိုက္ပါဘူး။ စေတာ့ကိတ္ကုန္းလို႔ မေခၚတာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔အားလံုးျပန္သြားၾကေပမယ့္ ေစာေစာက၊ ကေလးမေလး ေမးခဲ့တဲ့ ကိစၥကို ဆက္ၿပီး ေတြးေနမိပါတယ္။ မေန႔တစ္ေန႔ကလည္း ေသာ္မဆင္ရိပ္သာနားမွာ မီးလန္႔တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္သတင္းေထာက္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူက ေသာ္မဆင္ရိပ္သာဆိုတာ မသိလို႔ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရားလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ ရဲစခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ ရပ္ကြက္ကို ေသာ္မဆင္ရိပ္သာလို႔ ေခၚတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ရပါေသးတယ္။

အတိတ္ကို စြဲၾကသူေတြ…
က်ေနာ္တို႔လို အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတြ စကားေျပာၾကတဲ့အခါမွာ ဒါလဟိုဇီလမ္း၊ ဖေရဇာလမ္း၊ ဘရြတ္ကင္းလမ္း၊ ဘားလမ္း၊ ေမာ္ဂိုမာရီလမ္း၊ ခရစ္လမ္း၊ ဘုရင္မပန္းၿခံ၊ ကံေတာ္မင္ပန္းၿခံ စသျဖင့္ ေျပာၾကတာကို လူငယ္ေတြက မသိၾကပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ မသိဘူေတြ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီနာမည္ေတြကို ျမန္မာနာမည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းၿပီးသားပါ။ အဲဒီေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ လူငယ္ေတြကေတာ့ မဟာဗႏဳလလမ္း၊ အေနာ္ရထာလမ္း၊ ဗိုလ္ကေလးေစ်းလမ္းလို႔ပဲ သိၾကမွာေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ လူႀကီးေတြကသာ ႏႈတ္မွာ စြဲေနတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြကို မေျပာင္းနိုင္ၾကတာျဖစ္တယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေတြကေတာင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်”လို႔ ေခၚေနၾကၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အရြယ္ေတြကေတာ့ “စေကာ့ေစ်း”လို႔ပဲ ႏႈတ္က်ဳိးေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ လူႀကီးက အေျပာင္းအလဲကို မႀကိဳက္တဲ့သေဘာ။ အစြဲကို မခၽြတ္ခ်င္တဲ့ သေဘာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ စကား၀ိုင္း ဖြဲ႔ၾကတဲ့အခါမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ အရြယ္ေတြက အတိတ္အေၾကာင္းေတြပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာမဆံုးနိုင္ေအာင္ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္အေၾကာင္းကို တယ္ၿပီး မစဥ္းစားၾကဘူး။ ေျပာလည္း သိပ္မေျပာၾကဘူး။

သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔အရြယ္…
မိသားစုေတြအတြင္းမွာ မိဘနဲ႔သားသမီးေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ တက်က္က်က္ျဖစ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေနရာတုိင္းမွာ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ သဟဇာတ မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ေနရာတိုင္းမွာ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ သဟဇာတ မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ မ်ဳိးဆက္ကြာဟမႈဆိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ၿပီးေတြးမိတယ္။ အေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္က လူႀကီးေတြရဲ႕ “အတိတ္စြဲ”ႀကီးမႈနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ “ေခတ္စြဲ”ဒါမွမဟုတ္ “ပစၥဳပၸန္စြဲ”ႀကီးမႈတို႔ ထိပ္တုိက္တိုးမိျခင္းလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ လူႀကီးမိဘေတြက သားသမီး ေျမးျမစ္တို႔ကို ဆံုးမတဲ့အခါမွာ “တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္လို၀တ္တာ၊ ဘယ္လိုေျပာတာ၊ ဘယ္လို သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တာ”လို႔ အစခ်ီေျပာေလ့ရွိတယ္။ လူငယ္ေတြက ေရွးေဟာင္းေတြကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ဂလိုဘယ္ေခတ္ အင္တာနက္ေခတ္နဲ႔ ကိုက္ညီတာေတြပဲ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို အျပစ္မတင္သင့္ဘူး။ ဒါ သဘာ၀ပဲ၊ သူ႔အရြယ္သူ႔ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္တာကိုပဲ သူတို႔ႀကိဳက္မွာေပါ့။ အခု ခုႏွစ္ဆယ္တန္း ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ပရက္စေလတို႔ ပက္ဘြန္းတို႔ကို ႀကိဳက္၊ ေရာ့ခ္အင္ရိုးကိုႀကိဳက္၊ ႀကိမ္ကြင္းစြပ္အကကို ႀကိဳက္ေတာ့လည္း လူႀကီးေတြက အရူးခ်ီးပန္းတို႔ ဖင္လိမ္ကြင္းတို႔ ဆိုၿပီး ကြပ္ညွပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က လူႀကီးေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ခုေခတ္ကေလးေတြ ဟစ္ပ္ေဟာ့ ဆိုၾကကၾကတာကို က်ေနာ္တို႔က ရႈတ္ခ်ရင္လည္း ကေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဆန္႔က်င္ၾကမွာပဲ။ ဒါ သဘာ၀ပဲေလ။ က်ေနာ္တို႔ “အတိတ္စြဲ”ေတြ ခၽြတ္သင့္ၿပီလို႔ မထင္ဘူးလား။

ခပ္ညံ့ညံ့မဟုတ္ဘူး…
ခုတေလာ ဂ်ာနယ္မဂဇင္းေတြမွာ ေရွးေခတ္နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးေတြက ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျပန္ေရးျပေနတာေတြ ဖတ္ရႈေနရသလို၊ မခ်ဳိ႕ဂ်ာနယ္ မဂဇင္းေတြကလည္း ေရွးေခတ္နိုင္ငံေရးနဲ႔ နိုင္ငံေရးသမားေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ရႈတ္ခ်တဲ့စာေတြ ကားတြန္းေတြ ျပန္လည္ရွာေဖြတင္ျပေနၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စာေတြကလည္း ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ စာမ်ဳိးေတြျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ေဖၚထုတ္တဲ့စာေတြ ကာတြန္းေတြကလည္း နုိင္ငံေရးသမားဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြခ်ည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ ပါတီထူေထာင္ေရးတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဆို႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ကို ေမွ်ာ္မွန္းေနၾကခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုဟာေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျပန္လည္တူးဆြ ေဖၚထုတ္တင္ျပေနၾကတယ္ဆိုတာ နားမလည္နုိင္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူဖို႔ပါလို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးတာလည္း သဘာ၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေရွးအတိတ္နဲ႔ လက္ရွိပစၥဳပၸန္က အပံုႀကီးကြာျခားသြားခဲ့ၿပီးေလ။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ နိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြ ေျပာင္းသြားသလို ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာလူထုကလည္း “ဒိုင္အာခီ” ေခတ္ လူထုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ ျပဴေစာထီးေခတ္စတဲ့ ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရွိေနၾကၿပီ။ ေတာ္ရံု “ဥာဏ္တစ္ထြာတစ္မိုက္”နဲ႔ လွည့္စားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လိမ္တာကို လိမ္မွန္း ညာတာကို ညာမွန္း ေကာင္းေကာင္း ခြဲျခားတတ္ေနၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းလား၊ သူယုတ္မာလားဆိုတာကို အဲဒီလူ စကားမဆံုးခင္မွာေတာင္ သိေနတဲ့ အင္တာနက္ေခတ္ လူထုျဖစ္တယ္။ ခပ္ညံ့ညံ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ေခါင္းေပၚက အထုပ္ႀကီး…
အခါခပ္သိမ္း ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနရင္၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရွ႕ေရာက္မွာလဲ၊ အေရးႀကီးတာက ပစၥဳပၸန္ျဖစ္တယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြ၊ လုပ္နုိင္တာေတြကို ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္မေနဘဲ ဇြဲသတၱိ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲနဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာေနတာဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ ဘာမွ မလုပ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တယ္။ အတိတ္က ဘိုးဘြားေတြ သူတို႔ လုပ္နုိင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့ၾကလို႔ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ၿပီ။ အနာဂတ္မွာလည္း ေနာင္လာမယ့္ အနာဂတ္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြက ဆက္လုပ္သြားၾကမွာပဲ။ ပစၥဳပၸန္မွာ ရွိေနသူေတြက ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ပဲ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနလို႔ျဖစ္မလား။ ကိုယ့္ေခတ္မွာ ကိုယ့္တာ၀န္ေတာ့ ေက်ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ အဲဒီလို တာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ “အတိတ္”ဆိုတဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးကို ရြက္ထားရာက လႊတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုပါ တကယ္လို႔ ကိုယ္က လႊတ္မခ်နိုင္၊ လႊတ္မခ်ခ်င္လည္း ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာပဲ ရြက္ထားၾကပါ။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္လူငယ္ေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚကိုေတာ့ အဲဒီ “အတိတ္၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီး” ကို တင္မေပးလိုက္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါရေစ။

*** လူထုဦးစိန္၀င္း ***
(လူထုရနံ႔စာစုမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)