႐ႈတိုင္းလွသည့္သာလြတ္ထြတ္တင္ဇာတ္လမ္းေရးသူ- တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္

(၁)
စာဆို (၀ါ) ကဗ်ာဆရာဟူသည္ စိတ္ႏွင့္ အလြန္နီးစပ္သူတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။
အမွန္ဆိုရလွ်င္ လူမွန္သမွ်၌ ကိုယ္အလုပ္၊ ႏႈတ္အလုပ္၊ စိတ္အလုပ္ ႐ွိၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ လူမွန္သမွ်၌ ေတြးျခင္း၊ ၾကံျခင္း၊ ဆင္ျခင္ျခင္း၊ သံုးသပ္ျခင္း၊ ခံစားျခင္းတို႔ ႐ွိၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ လူတိုင္း၌ အထက္ ေဆာင္းပါးတခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခဲ့သကဲ့သို႔ သူ႔ကိုနားလည္ေရးအတြက္ သူ႔ေနရာတြင္ ကိုယ္၀င္ၾကည့္လိုက္ျခင္းစြမ္းရည္ [အင္ပသီ]၊ သူခံစားသကဲ့သို႔ လိုက္ခံစားမႈတူညီျခင္း စြမ္းရည္ [ဆင္ပသီ] မ႐ွိမဟုတ္၊ ႐ွိၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သာမန္တိရစၦာန္တို႔၌ မ႐ွိေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာ ဟုေခၚသည့္ ျဗဟၼာစိုရ္တရား မည္ေသာ စိတ္အရည္အေသြးတို႔သည္ လူ၌ ႐ွိသည္။

စာဆိုမ်ား၌ ထူးျခားေသာ အာ႐ံုထက္ျမက္ျခင္း [Special sensitivity] ႐ွိသည္ကို ေခါမပညာ႐ွင္ႀကီး အရစၥတိုတယ္လ္ လက္ထက္ကတည္းက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူတို႔ကား ျပင္ပေလာကမွ အာ႐ံုမ်ားကို ဖမ္းရာ၌ သာမန္လူမ်ားထက္ ပို ထက္ျမက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတကာ မျမင္သည္ကို သူတို႔ ျမင္တတ္သည္။ သူတကာ သတိမျပဳမိသည္ကို သူတို႔ သတိျပဳမိတတ္သည္။ သူတကာ မခံစားတတ္သည္ကို သူတို႔ လိုက္ခံစားတတ္သည္။ သူတကာ မေတြးမိသည္ကိုလည္း သူတို႔ ေတြးမိ တတ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ အျခားသူမ်ား၏ အထက္၌ ႐ွိေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆိုလိုပါ။ ဥာဏ္သေဘာ သက္သက္အရာ၌ သူတို႔ထက္ သာလြန္သူမ်ား ႐ွိပါသည္။ သူတို႔ ၀ါသနာ၊ သူတို႔ အေလ့အထေၾကာင့္ အာ႐ံုထက္ျမက္ျခင္း အထူး႐ွိေၾကာင္းကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။
သူတို႔အလုပ္ကလည္း ေလာက၌ ျဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္သည္။ မွတ္သည္။ ၾကည့္႐ံု မွတ္႐ံုႏွင့္ မရပ္ေသး၊ ေတြးသည္၊ ၾကံသည္၊ ဆင္ျခင္သည္၊ သံုးသပ္သည္။ တၿပိဳင္နက္တြင္ လိုက္လည္း ခံစားသည္။ ခံစား႐ံုမက... ခံစားမႈကိုလည္း သိေနေသးသည္။ တဖန္ သူတို႔က ဤမွ်ႏွင့္ မရပ္ေသးဘဲ သူတို႔ ျမင္သမွ်၊ ေတြးသမွ်၊ ခံစားမိသမွ်ေတြကို တပါးသူအား ထပ္ဆင့္ ေ၀မွ် ေပးခ်င္ၾကေသးသည္။ သည္အတြက္.... ကိုယ့္စိတ္ကိုလည္း သိျမင္နားလည္ရသည္။ သူတပါး စိတ္ကိုလည္း သိျမင္နားလည္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဆို (၀ါ) ကဗ်ာဆရာ ဟူသည္ စိတ္ႏွင့္ အလြန္နီးစပ္သူေတြ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခဲ့သည္။ စိတ္၊ ေစတသိက္ေတြကို အလြန္သတိျပဳမူတတ္သူဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ စိတ္ ေစတသိက္ေတြကိုလည္း သတိျပဳမိတတ္သည္။ သူတပါး၏ စိတ္ေစတသိတက္ေတြကိုလည္း သတိျပဳမိတတ္သည္။ သည္လိုျဖင့္ သူတို႔သည္ လူ႔ေလာက၌ အလြန္ 'ကိုယ္ခ်င္းဖလွယ္ၾကည့္ႏိုင္' တတ္ၿပီး အလြန္လည္း 'ကိုယ္ခ်င္းစာတရား' ႐ွိတတ္ၾကသည္။
ကိုယ္ခ်င္းဖလွယ္ၾကည့္ႏိုင္မွ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား႐ွိႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
တခါတရံ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမွ ထြက္လာေသာ သူတို႔ စာသည္ အလြန္သိမ္ေမြ႔တတ္ေလရာ အေပၚရံ လွ်ပ္ၾကည့္႐ံုႏွင့္ နားလည္ရန္ ခက္ခဲသည္။
ဤကဲ့သို႔ နားလည္ရန္ ခက္ခဲေသာ သေဘာကို မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေခတ္တခုမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စာဆိုတဦး၏ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စာေပပံုသ႑ာန္ တခုအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မိခဲ့သည္။

(၂)
ပထမ အင္း၀ေခတ္ႀကီးသည္ အဓိကအားျဖင့္ ပ်ိဳ႔ေခတ္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ပ်ိဳ႔ေခတ္ႀကီးကို ဦးေဆာင္သူ မ်ားမွာ ႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ႐ွင္မဟာရဌသာရ စေသာ ရဟန္းစာဆိုမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ရဟန္းစာဆိုမ်ား၏ ေမတၱာႏွင့္ ေစတနာကား လူတို႔ကို လိမၼာ ယဥ္ေက်းေစလိုျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအ႐ွင္မ်ား၏ စာမ်ားသည္ ေယဘူယ်ဆိုလွ်င္ ပုဂၢလိက အတၱခံစားမႈကို အသားမေပး။ ေ႐ွ႔တန္းမတင္။ ဘုရားေဟာ ဇာတ္ေတာ္မ်ားမွ တရားဓမၼမ်ား လူတို႔စိတ္တြင္ ျမဲစြာ ျပန္႔ပြားရန္သာ ဂ႐ုဓမၼ ထားေတာ္မူၾကသည္။
ေတာင္ငူေခတ္ကား လူစာဆိုတို႔၏ ေခတ္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ လူစာဆိုတို႔ ေခတ္ပီပီ ပုထုဇဥ္လူသားဘ၀ ကို သူတို႔စာေတြက ေရာင္ျပန္ဟပ္ျပသည္။
ေတာင္ငူေခတ္၌ ဧခ်င္း၊ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္း၊ ရတု ဟူသည့္ စာေပပံုသ႑ာန္မ်ား ေခတ္စားသည္။
ေရာမအင္ပိုင္ယာႀကီး အၿပီး၌ ဥေရာပသည္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲသကဲ့သို႔ ပထမအင္း၀ေခတ္ႀကီး အၿပီးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးလည္း အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲေနသည္။
ေရာမအင္ပိုင္ယာ တန္ခိုးထြားစဥ္က ဥေရာပသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနရာ... ထိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီးကို ကမၻာ့သမိုင္း၌ ပက္(စ္)႐ိုးမားန [Pax Romana] ဟုေခၚသည္။ ေရာမက ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ထားေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟု အဓိပၸါယ္႐ွိသည္။ ေရာမအင္ပိုင္ယာႀကီး ပ်က္စီသြားေသာအခါ ဥေရာပသည္ အစိတ္စိတ္ အမႊာအမႊာကြဲသြားၿပီး ပေဒသရာဇ္မင္းငယ္တို႔ တဦးႏွင့္တဦး အၿပိဳင္အဆိုင္ တိုက္ခိုက္ၾက၍ စစ္မက္ထူေျပာ လာသည္။ ေ႐ွးယခင္ ေရာမအင္ပိုင္ယာႀကီးကဲ့သို႔ ျပန္လည္ တည္တံ့ ၿငိမ္းခ်မ္းရန္ လက္႐ံုးရည္ ႏွလံုးရည္သံုးၿပီး ႀကိဳးပမ္းၾကသည့္ တန္ခိုး အတန္အသင့္ႀကီးသည့္ ဘုရင္မ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ဥပမာ.. ဘုရင္ကလိုးဗစ္(စ္) [King Clovis][466-511ေအဒီ] ဧကရာဇ္႐ွားလ္မိန္း [Emperor Charlemagne][742-814 AD] သူ႐ို႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္သည္ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ မေအာင္ျမင္။ အလယ္ေခတ္ [Middle Age] အတြင္း၌ စစ္ပြဲမ်ား မစဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရ။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း ပုဂံၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခတ္ႀကီး၊ ပထမအင္း၀ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခတ္ႀကီးေတြ ပ်က္ၿပီးေနာက္ စစ္မက္ထူေျပာေသာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေတြ ေပၚလာသည္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ လက္႐ံုးရည္ ႏွလံုးရည္ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခတ္ႀကီးတေခတ္ကို တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘုရင့္ေနာင္ နတ္႐ြာစံ ၿပီးေနာက္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ပေဒသရာဇ္မင္းငယ္တို႔၏ ေခတ္သည္ ေပၚလာျပန္သည္။ ေညာင္ရမ္းမင္းၾတားႀကီးႏွင့္ သားေတာ္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းၾတားႀကီး(မဟာဓမၼရာဇာ)တို႔သည္ အပ်က္ေတြၾကားမွ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ၾကရသည္။ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေနသည္ကို ျပန္လည္ ဆက္စပ္ စည္း႐ံုးယူၾကရသည္။ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ပေဒသရာဇ္မင္းငယ္တို႔၏ သူတလူငါတမင္း ေခတ္မ်ိဳးမွ ဗဟိုမွ ထိန္းသိမ္း ၾကပ္မတ္မႈ႐ွိသည့္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခတ္သစ္ႀကီးတခုကို ထူေထာင္ၾကရသည္။
သည္လို ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ိဳးတြင္ လက္႐ံုးရည္ေရာ၊ ႏွလံုးရည္ပါ လိုေလသည္။ ကမၻာ့သမိုင္း ျဖစ္စဥ္အရ အပ်က္ေတြႏွင့္ အဖ်က္သမားေတြကို ရင္ဆိုင္ရ ေျဖ႐ွင္းရေသာအခါ လက္႐ံုးေရးရာသည္ ေ႐ွးဦးစြာ ထင္႐ွား အေရးပါလာတတ္သည္။
ေတာင္ငူေခတ္ဟုေခၚေသာ ေခတ္အတြင္း၌ တိုင္ျပဳျပည္ျပဳေရးအတြက္ မလြဲမေ႐ွာင္သာေသာ လက္႐ံုးစြမ္းရည္ လိုအပ္လွေပရာ... လူ စာဆိုတို႔၏ ကဗ်ာမ်ားတြင္ လက္႐ံုးရည္ကို အားေပးခ်ီးမြမ္းလႈံ႔ေဆာ္သည့္ ဧခ်င္းမ်ား၊ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္း ကဗ်ာမ်ား ေခတ္စားခဲ့သည့္မွာ မဆန္းဟု ထင္သည္။
ရတုသည္လည္း ေတာင္ငူေခတ္၏ ထူးကဲေသာ စာေပပံုသ႑ာန္ တခုျဖစ္ေလသည္။
ထိုေခတ္က စာဆိုတို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း လက္႐ံုးရည္႐ွိေသာ သူရဲေကာင္းတပိုင္း ျဖစ္ၾကေလ သည္။ သူတို႔သည္ ႏွလံုးသား႐ွိေသာ စစ္သည္ [soldiers with hearts] မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႔သည္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ အရပ္တပါးေတြဆီ သြားၾကရသည္။ လူသူကင္းမဲ့ေသာ ေတာေတာင္ေရေျမ ခရီးေတြ ႏွင္ခဲ့ၾကရသည္။ ၿမိဳ႔ျပ အိမ္ယာ ခ်စ္သူ ခင္သူတို႔ႏွင့္ ေ၀းရာ၌ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္။ တာ၀န္သိမႈက သူတို႔ကို သူရဲေကာင္း ျဖစ္ေစသည္။ ႏွစ္လံုးသား ႐ွိမႈက ခ်စ္-လြမ္း ရိပ္လႊမ္းသည့္ အႏုအလွကဗ်ာ [Romance Poems] မ်ားကို ဖန္တီးမႈ ျဖစ္ေစသည္။
အႏုအလွကဗ်ာမ်ား (၀ါ) ႐ိုးမင့္(စ္) ကဗ်ာမ်ားသည္ လိုင္းရစ္ [Lyric] ကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္သည္။ လိုင္းရစ္ကဗ်ာမ်ိဳးကား ဗဟိဒၶေခၚ ျပင္ပ အျဖစ္အပ်က္ [external events] မ်ား၌ အာ႐ံုမထား။ စာဆို၏ ပုဂၢလိက ခံစားမႈႏွင့္ စိတ္ညြတ္မႈမ်ား [Personal emotion and sentiment] မ်ားကိုသာ ေဖာ္က်ဴးသည္။ အလြန္ပုထုဇဥ္ဆန္ေသာ ကဗ်ာမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
လက္႐ံုးရည္ေခတ္ျဖစ္ေသာ ဥေရာပ၏ အလယ္ေခတ္တြင္ ႐ိုးမင့္စ္ ကဗ်ာမ်ား ထြန္းကားေခတ္စားသည္။ အလားတူ ျဖစ္ေသာ ေတာင္ငူေခတ္တြင္လည္း ဘုရားတိုင္၊ စစ္ခ်ီ၊ မိုးဘြဲ႔၊ ေဆာင္းဘြဲ႔၊ မယ္ဘြဲ႔၊ ေမာင္ဘြဲ႔၊ သစၥာတိုင္ စေသာ အႏုအလွ ကဗ်ာမ်ိဳး ရတုတို႔ ထြန္းကားေခတ္စားသည္။ သမိုင္းေပး အေျခအေနႏွင့္ လူသားတို႔၏ ႏွလံုးသားတို႔ ထိေတြ႔ရာမွ ေပၚလာေသာ ဓမၼတာ အက်ိဳးတရပ္ ျဖစ္ေလသည္။
ေလွာ္ကားသံုးေထာင္မႉး၊ ျပည္န၀ေဒးႀကီး၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ မင္းေဇယ်ရႏၱမိတ္၊ ႐ွင္သံခို တို႔၏ ရတုမ်ားကို ဤသို႔လွ်င္ အႏုအလွကဗ်ာေတြ ျဖစ္သာ ေယဘူယ် ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ ႐ွင္သံခို၏ 'သာလြတ္ထြတ္တင္' ခ်ီ ရတုပိုဒ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ကို မ်ားစြာ.... မ်ားစြာ အလုပ္ေပးခဲ့သည္။ သူ႔ ဤရတုကို သာမန္ ခ်စ္-လြမ္း အႏုအလွကဗ်ာတပိုဒ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မျမင္၀ံ့။ မျမင္ရဲ...။

(၃)
"သာလြတ္ထြတ္တင္၊ မင္းသာ႐ႊင္၍၊ သဘင္မျပတ္၊ ေန႔တိုင္းပတ္သား၊ ျပသာဒ္ေျပာင္႐ႊန္း၊ ၿမိဳ႔ဘံုနန္းႏွင့္၊ ရံ၀န္းကိုးမည္၊ ေ႐ႊသားလည္သည္....."
ရတု၏ ဤမွ်အထိသည္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းစံရာ အင္း၀ေ႐ႊနန္းေတာ္ႀကီး၏ က်က္သေရႏွင့္ ခမ္းနားတင့္တယ္ပံုကို ျပသည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္ဖြယ္ မေကာင္းေပဘူးေလာ။
႐ွင္သံခို ဆက္၍စပ္ပံုကို ၾကည့္ပါ။
"ေပ်ာ္မည္မွာေ၀း၊ တေရးေရးတည့္၊ ေက်ာ္ေမႊးသတင္း၊ ျပည္ေထာင္ခ်င္းတို႔၊ ရန္တင္းမ၀ံ့၊ မာန္ကိုညံ့သည္၊ ေပါက္ပ်႔ံသာနာ၊ ေကတုမွာသို႔...."
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါ။ အနည္းဆံုး တေယာက္ေသာ သူကေလးအတြက္က ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါ။ ထိုသူကေလးသည္ မူလက သူေနခဲ့ရာ ေကတုမတီ ေတာင္ငူမွာကဲ့သို႔ မေပ်ာ္ပါ။ ေပ်ာ္ရန္ေ၀းပါဘိ။
လက္႐ွိ ဧကရာဇ္၏ အေနာက္ဘက္လြန္မင္ၾတား၏ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ကို ႏွိမ္ၿပီး ယခုအခါ လက္ေအာက္ခံ ၿမိဳ႔ျဖစ္ေနေသာ ေကတုမတီေတာင္ငူက သာသေယာင္ ဖြဲ႔စပ္ျခင္းကပင္ အျပစ္ႀကီးလွၿပီ။
႐ွင္သံခိုက ဤမွ်ႏွင့္ မရပ္ေသးဘဲ -
"အာဏာလႊမ္းမိုး၊ ဆင့္ကာႀကိဳးလွ်င္၊ ျဖန္႔တိုး၀ွန္႔လိႈက္၊ ျဖဳန္းျဖဳန္းၿပိဳက္သည္၊ ရီမိုက္မႈိင္းမွ် ဆြတ္႐ွာေသာ၀္။" - ဟု မေၾကာက္မ႐ြ႔ံ ဆက္ဆိုသည္။
ဤတြင္ အင္း၀ ေ႐ႊနန္းေတာ္တြင္း၌ မေပ်ာ္႐ွာေသာ တေယာက္ေသာသူကေလးသည္ မည္သူျဖစ္ ေၾကာင္း ေပၚလာသည္။ သူ႔ကို မေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေနသူ တရားခံသည္ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေပၚလာသည္။ "အာဏာလႊမ္းမိုး၊ ဆင့္ကာႀကိဳးလွ်င္...." ဤအပိုဒ္က သဲလြန္စေပးသည္။
ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္ေခတ္ထံုးစံႏွင့္အညီ.... ေတာင္ငူကို ႏိုင္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ငူက မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွမ်ားကို ႏိုင္သူမင္းက အင္း၀သို႔ ေဆာင္ယူခဲ့သည္။ ယခု ထိုကဲ့သို႔ မိန္းမေခ်ာ မင္းသမီးေလးတဦးကို အလိုမတူဘဲႏွင့္ ဘုရင္က မိဘုရားေၿမႇာက္ေတာ့မည္။ ခမ်ာေလး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေႂကြးၿပီး ရင္ကြဲပက္လက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ႐ွင္သံခိုက ကန္႔ကြက္ေနသည္။
အဲသည္ ခမ်ာေလးမွာ ခ်စ္သူ႐ွိသည္။ ခ်စ္သူမွ အသဲနင့္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ငယ္ခ်စ္ဦး....။
"ျပာလတ္မြတ္စင္၊ ေနာင္သာၾကင္၍၊ ေကသွ်င္ျမခက္၊ ျဖာစ႐ြက္လည္း၊ နားထက္မေခြ၊ စုလည္းေျပႏွင့္၊ တင့္ေနက်စ္လစ္၊ စမၸယ္သစ္က၊ ကၽြမ္းခ်စ္ရေအာင္၊ ႀကိဳးသည့္ေနာင္မူ....."
ဤစကားမ်ားႏွင့္ ခမ်ာေလး၏ ခ်စ္သူကို ေဖာ္ျပသည္။
ႀကိဳးသည့္ေနာင္....။ ေနာင္......။
ေ႐ွးဆရာတို႔က ေနာင္ ဆိုသည္မွာ စစ္႐ံႈးဘုရင္ နတ္႐ွင္ေနာင္ကို ဆိုလိုသည္။ ယခု အေနာက္ဘက္လြန္မင္း မိဘုရားေျမႇာက္မည့္ ခမ်ာေလး၏ ခ်စ္သူမွာ... ဟိုအေ၀းမွာ က်န္ရစ္သည့္.... နတ္႐ွင္ေနာင္။
ဤရတုေၾကာင့္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းၾတား ရာဇမာန္ေတာ္႐ွ၍ ႐ွင္သံခိုအား ကြပ္မ်က္မည္ ျပဳသည္။ ျပည္ငထင္ငယ္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္မွ ႐ွင္သံခိုကို အသက္ခ်မ္းသာေပးသည္။
သမိုင္းကား ဤသို႔ဆိုထားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္း၌ တစံုတရာ မေက်မလည္ျဖစ္ေနသည္။
ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္စံနစ္တြင္ ေအာင္ႏိုင္သူက ႐ႈံးသူ၏ သမီး၊ ႏွမတို႔ကို သိမ္းယူ မိဘုရားေျမႇာက္ျခင္းမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ထံုးစံ..။ အစဥ္အလာ...။ ႐ံႈးသည့္ကိစၥထားဦး၊ အညံ့ခံေသာအခါ၊ ေအာက္က်ိဳ႔ မဟာမိတ္ျပဳေသာအခါမ်ားတြင္လည္း ႏွမ၊ သမီးကညာတို႔ကို ဆက္သေလ့႐ွိသည္။
ဤမဆန္းေသာ ထံုးစံ ႐ွိေနၾကားက.. အဆန္းလုပ္ၿပီး ႐ွင္သံခိုသည္ 'သာလြတ္ထြတ္တင္' ခ်ီ ရတုကို ဘာ့ေၾကာင့္ စပ္ပါသနည္း။
႐ွင္သံခိုကို မစပ္မေနႏိုင္ေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္တြန္းဆြေသာ မိုးတစ္(ဖ္) [motive] ေခၚ ေဇာေစတနာက ဘာပါသနည္း။
႐ွင္သံခိုသည္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းၾတားအေပၚ ရန္ညႇိဳးသို မုန္းတီးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိကၡာခ်ျခင္းေလာ။
ဤသို႔ဆိုရန္မွာ ခက္သည္။ သကၠရာဇ္ ၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ မင္းၾတားႀကီး ေတာင္ငူကို အလိုေတာ္ျပည့္ ကတည္းက မင္းၾတားႀကီး၏ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ကို ႐ွင္သံခို ေရးသားဆက္သြင္းခဲ့သည္။ နတ္႐ွင္ေနာင္ကို ဘုရင္ခံအျဖစ္ႏွင့္ ေတာင္ငူတြင္ အုပ္စိုးေစၿပီး မင္းၾတားႀကီး အင္း၀သို႔ အျပန္တြင္ ႐ွင္သံခိုလည္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေနသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ျပန္လည္စုစည္း တည္ေထာင္ေနသည့္ မင္းၾတားႀကီး၏ ေစတနာႏွင့္ ဘုန္းလက္႐ံုးကို ႐ွင္သံခို ၾကည္ညိဳေလးစားသည္။ ေနာင္၌ စပ္ေသာ 'မင္းရဲဒိဗၺဧခ်င္း' သည္ ႐ွင္သံခို၏ စံျပဳရေသာ လက္ရာျဖစ္သည္။ ထိုဧခ်င္းတြင္ မင္းၾတားႀကီးႏွင့္ ေဘးေလာင္းေတာ္၊ ဘိုးေလာင္းေတာ္တို႔ စြမ္းရည္မ်ားကို ေလးေလးစားစား ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ စပ္ထားသည္။ မင္းၾတားႀကီး၏ လက္ထက္ေတာ္အတြင္း လက္ေဆာင္ယူမႉး ရာထူးႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနခဲ့သည္။
မင္းၾတားႀကီးကို မုန္းတီးေသာေၾကာင့္ သိကၡာခ်ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း အလြန္ထင္႐ွားသည္။
မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ အတင္းေျပာမိျခင္း [gossiping] ေလာ...။
႐ွင္သံခို၏ ဦးရီးသည္ မင္းေဇယ်ရႏၱမိတ္ျဖစ္ၿပီး၊ အဘိုးကား ေလွာ္ကားသံုးေထာင္မႉးျဖစ္၍ မ်ိဳး႐ိုးသစင္ကာ အစဥ္အလာႀကီးသူ ျဖစ္ေလသည္။ သူေရးေသာ စာမ်ားကလည္း သူ၏ ျမင့္မားေသာ ဥာဏ္ရည္ႏွင့္ ျပည့္၀ေသာပညာကို ျပေနသည္။ ႐ွင္သံခိုသည္ သိမ္ဖ်င္းေသာ အတင္းေျပာရန္ စိတ္ဓါတ္ ေအာက္တန္းမက်။ ဘုန္းႀကီး၍ ဓါးထက္ေသာ မင္း၏ အတြင္းေရးကို အတင္းေျပာမိသည္အထိလည္း ႐ွင္သံခို မမိုက္မဲႏိုင္။
သည္ၾကားထဲက အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ ေသခ်ာေပါက္နီးလွေသာ ဤရတုကို ႐ွင္သံခို ဘာ့ေၾကာင့္ စပ္ရသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္က 'သာလြတ္ထြတ္တင္' ခ်ီ ရတုကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ဖတ္သည္။ စာဆိုေဖာ္လိုေသာ ပံုရိပ္ေတြ ေပၚလာေအာင္ ဖမ္းၾကည့္သည္။ သူ၏ ခံစားမႈ [emotion] ႏွင့္ စိတ္ညြတ္မႈ [sentiment] ကို သိနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ဆင့္တမင့္ကို နီးစပ္ေအာင္ စိတ္ညြတ္မႈဟု ဘာသာျပန္ရေသာ္လည္း မျပည့္စံုပါ။ ဆင့္တမင့္ ဟူသည္မွာ စိတ္သမူဟ [complex] တခု ျဖစ္ေလသည္။
အျပဳအမူႏွင့္ မွန္ မွား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ အေျခခံသတၱိ္သေဘာေပးသည့္ ခံစားမႈႏွင့္ စိတ္သေဘာထား [opinion] တို႔ သိမ္ေမြ႔ နက္နဲစြာ ေပါင္းဖြဲ႔ ေပၚလာေသာ စိတ္သမူဟ ျဖစ္ေလသည္။
ေၾသာ္... ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႐ွင္သံခို၏ စိတ္သမူဟကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လာသည္။
'႐ွင္ေကာင္းမြတ္ျပာ၊ မဲ့႐ုပ္၀ါႏွင့္၊ ျပည္႐ြာကိုပစ္.....'
သည္စကားေတြက '႐ွာဆြတ္လြတ္ၾကင္' စသည့္ ရတု၏ ဒုတိယပိုဒ္၌ ပါသည္။
ပံုရိပ္....။
မိမိခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ဇာတိေျမ..၊ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ခြဲခြါကာ... တပါးသူ၏ တပါးေျမသို႔ လိုက္ပါရသည့္ မိန္းမပ်ိဳ....မဟုတ္၊ မက.. မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား။
ေၾသာ္.. က်န္ရစ္သူမ်ားလည္း မည္သို႔ က်န္ရစ္႐ွာခဲ့သနည္း။
"ေခၚေယာင္ေခၚမွား၊ ကိုယ္ကားသည္မွာ၊ ေမတၱာအသက္၊ ပံုလ်က္ေ၀မိႈင္း၊ အဆိုင္းဆိုင္းတည့္၊ ေန႔တိုင္းတန္႔ဆည္၊ မခံ့သည္ကို......"
ဤစကားေတြက 'ျပာလြတ္မြတ္စင္' စေသာ ရတု၏ တတိယပိုဒ္၌ပါသည္။
႐ွင္သံခိုသည္ ဂုဏ္ေျမာက္လွေသာ 'စစ္ခ်ီရတု' မ်ားလည္း စပ္ခဲ့ေသးရာ.. ေခတ္၏ဓမၼတာအတိုင္း ႏွလံုးသား႐ွိသည့္ စစ္သည္စာဆို ျဖစ္ေလသည္။ သူကား တာ၀န္ကိုလည္းသိသည္။ ႏွလံုးသားလည္း ႐ွိသည္။
'သာလြတ္ထြတ္တင္' ခ်ီ ရတုမွာ သူ႔ႏွလံုးသားသန္႔သန္႔မွ ထြက္လာသည္။
ေခတ္၏ သဘာ၀ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူအက်ိဳးအတြက္ စစ္ခ်ီ၊ စစ္တက္၊ စစ္တိုက္ျခင္းေတြ ျပဳၾကရသည္။
သို႔ရာတြင္ ေတာင္ငူေခတ္ေနာက္ပိုင္းသည္ စစ္မက္ထူေျပာလွၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာကာလ ႐ွားပါးလွသည္။
႐ွင္သံခိုသည္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာကာလမွ ျပည္သူေတြ၏ ဘ၀ကို က႐ုဏာသက္မိဟန္တူသည္။
ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးမ်ားႏွင့္ မိေ၀းဘေ၀း ခ်စ္သူခင္သူေတြႏွင့္ ေ၀းရာ တပါးေျမသို႔ လိုက္ပါခဲ့ရသူကေလး မ်ား။
"ေခၚေယာင္ေခၚမွား၊ ကိုယ္ကားသည္မွာ....." က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရသူမ်ား...။
သူတို႔ အားလံုးအေပၚ ႐ွင္သံခို က႐ုဏာသက္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။ တပါးသူေနရာ ကိုယ္၀င္ၾကည့္ ၿပီး သူ႔လိုပင္ ကိုယ္ခံစားမိသည္။
သည္ေမတၱာ၊ သည္က႐ုဏာ၊ သည္ေဇာေစတနာေတြေၾကာင့္ 'သာလြတ္ထြတ္တင္' ခ်ီ ရတုကို ႐ွင္သံခို စပ္မိသည္။
သည္ရတုသည္ သာမန္.. လိုင္းရစ္ကဗ်ာမ်ိဳး မဟုတ္။ အျခားရတုေတြလို စာဆို၏ ပုဂၢလိက ခံစားမႈကို စပ္ျပသည္မဟုတ္။ စာဆို၏ ပုဂၢလိကအခ်စ္ ႏွင့္ အလြမ္းကို ဖြဲ႔ဆိုခဲ့သည္မဟုတ္။ သူ႔ရတုက သူတပါးအေၾကာင္း၊ သူတပါးေတြ၏ ခံစားမႈအေၾကာင္း...။
ေၾသာ္.. 'စစ္ႏွင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး' အေၾကာင္း စာေပဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တပါးႏိုင္ငံမွ စာေပတို႔ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပ ခ်ီမြမ္းၾကသည္။
ေတာင္ငူေခတ္က ႐ွင္သံခို ေရးျပခဲ့ေသာ ဤ 'စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး' ကဗ်ာကိုကား.. သတိမျပဳမိၾက။
မိမိ၏ အသက္အႏၱရာယ္ကိုပင္ မမႈေသာ ႐ွင္သံခို၏ ကဗ်ာေဇာေစတနာကို ႏိႈက္ႏိႈက္ႏွဲႏွဲ မဆင္ခ်င္မိၾက။
႐ွင္သံခိုကား အလြန္ ကိုယ္ခ်င္းဖလွယ္ ၾကည့္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္သူ စာဆိုျဖစ္ေလရာ သူ႔ရတုက ပုဂၢလိက အတၱမွ လြတ္ေျမာက္သည့္ သိမ္ေမြ႔လွေသာ ေမတၱာတရားႏွင့္ က႐ုဏာတရားတို႔ကို အလြန္နက္နဲ ညင္သာေသာနည္းႏွင့္ လင္းလဲ့ျပေလသည္။
ျမန္မာ ေ႐ွ႔ေဟာင္းစာေပေလာက၌ ႐ွင္သံခိုကဲ့သို႔ စာဆိုတဦး႐ွိခဲ့သည္ကို ဂုဏ္ယူပါ၏။
ထိုနည္းတူစြာ ႐ွင္သံခိုကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး အသက္ခ်မ္းသာေပး႐ံုမက စာဆိုတဦးအျဖစ္ ဆက္လက္ခ်ီးေျမႇာက္သူ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းၾတားႀကီးကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းရေပမည္။
မင္းၾတားႀကီး၏ အေျမႇာ္အျမင္ႀကီးမားပံု၊ ေက်းဇူးသစၥာသိတတ္ပံု၊ သေဘာထားႀကီးပံု၊ ပညာ႐ွိ လူေတာ္လူေကာင္းတို႔ကို ျမတ္ႏိုးခ်ီးေျမႇာက္ပံုတို႔ကို သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ မ်ားစြာေတြ႔ရသည္။ အေနာက္ ဘက္လြန္မင္းၾတားကား..... မင္းၾတားဟူေသာ ၀ိေသသနဂုဏ္ႏွင့္ ထိုက္တန္လွေပသည္။ မဟာဓမၼရာဇာဟူေသာ တရား၀င္ဘြဲ႔ေတာ္သည္လည္း သင့္ျမတ္မွန္ကန္လွသည္။
စာဆိုကလည္း ႏွလံုးသား သန္႔စင္ ရဲရင့္သည္။ မင္းၾတားကလည္း သေဘာထားႀကီးမား ျမင့္ျမတ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးကား အလြန္လွပ တင့္တယ္ေသာ သမိုင္းပန္းခ်ီကားတကားကို ေရးျခယ္ျပသခဲ့ၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မိပါသတည္း။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္။
[တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္- အျမင့္သို႔ အာ႐ံုညြန္႔တက္ျခင္း(သို႔မဟုတ္)ကဗ်ာ - ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၂ ဇူလိုင္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]