[၂၀၁၀ ခု၊ ေမလ ၅ ရက္တြင္ က်ေရာက္သည့္ ကားလ္မတ္၏ (၁၉၂)ႏွစ္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ မာယာက ဒီေဆာင္းပါးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။]
အဂၤလိပ္တို႔သည္ က်ဴးေက်ာ္ေရး စစ္ပြဲသံုးပြဲ တိုက္ၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းယူခဲ့သည္။
ပထမစစ္ပြဲမွာ ဘႀကီးေတာ္လက္ထက္တြင္ ျဖစ္ပြါးသည္။ ထိုစစ္ပြဲသည္ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္မွ ၁၈၂၆ ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ့သည္။ ထို ပထမက်ဴးေက်ာ္ေရးစစ္ပြဲတြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ ျမန္မာပိုင္ ႐ွင္မျဖဴကၽြန္းကို ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ကာ အေ႐ွ႔အိႏၵိယကုမၸဏီပိုင္ ကၽြန္းအျဖစ္ ေၾကညာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အာသံႏွင့္ မဏိပူရ နယ္စပ္မ်ားတြင္ အေျခအေန ဆိုးေနသည္။ ထိုသို႔ ႐ွိေနစဥ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္ေၾကညာ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ၁၈၂၆ ခု၊ မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုသည့္ ရႏၱပိုစာခ်ဳပ္ျဖင့္ ထို စစ္ပြဲသည္ အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။ ထိုစာခ်ဳပ္အရ ျမန္မာတို႔က တနသၤာရီႏွင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္တို႔ကို ေပးအပ္လိုက္ ရသည္။
၁၈၅၂-၅၃ ခုႏွစ္ ပုဂံမင္းလက္ထက္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔က ဒုတိယ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ထပ္၍ တိုက္သည္။ ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္သျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က ကိုမိုဒိုလင္းဗတ္၏ အရာ႐ွိမ်ားကို အျပစ္ေပးသည္။ ဤတြင္ ကိုမိုဒိုလင္းဗတ္က ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ ျမန္မာပိုင္ ေရနန္းယဥ္သာသေဘၤာကို သိမ္းယူလိုက္သည္။ ထိုအျပဳအမူသည္ ပင္လယ္ဓားျပတို႔၏ အျပဳအမူ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာသိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ လိုခ်င္ေသာ အရာကို ေတာင္းဆိုသည္။ သူတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေစသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာတို႔၏ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာကို ထိပါးေစသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္တြင္းေရးကို စြက္ဖက္ရာေရာက္သည့္ တဖက္သတ္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာတို႔က ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို အေၾကာင္းျပန္ၾကားျခင္း မျပဳဘဲ ေနခဲ့သည္။
ဤတြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ဒုတိယက်ဴးေက်ာ္စစ္ပြဲကို တိုက္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအာက္ပိုင္းကို သိမ္းယူခဲ့ၾကသည္။
၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ တတိယက်ဴးေက်ာ္စစ္ကို တိုက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလံုးကို သိမ္းပိုက္ကာ ျမန္မာဘုရင္ကို ဖမ္းယူသြားခဲ့ၾကၿပီး ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ေပးခဲ့သည္။
ရန္ကုန္တြင္႐ွိသည့္ အဂၤလိပ္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းယူရန္ အိႏၵိယ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကို မၾကာခဏ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကသည္။ ပဲခူးႀကိဳး၀ိုင္းတြင္ လိုင္စင္ခံ၍ သစ္လုပ္ငန္းလုပ္ေနသည့္ ဘံုေဘဘားမားသစ္ကုမၸဏီသည္ ျမန္မာတို႔၏ သစ္မ်ားကို ခိုး၍ ခုတ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာတို႔က ကုမၸဏီကို ဒဏ္႐ိုက္သည္။ ဤတြင္ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္က ျမန္မာဘုရင္အစိုးရထံ ျပင္းထန္ေသာ ရာဇသံကို ေပးခဲ့သည္။
ရာဇသံ အတိုမွာ-
သစ္မႈကို အိႏိၵယဘုရင္ခံခ်ဳပ္၏ ကိုယ္စားလွယ္က ဆံုးျဖတ္မည္။ ထိုကိုယ္စားလွယ္ကို စစ္တပ္ အေစာင့္ အေ႐ွာက္ျဖင့္ ေနခြင့္ျပဳရမည္။
ျမန္မာဘုရင္ေ႐ွ႔ေတာ္သို႔ အဂၤလိပ္ကိုယ္စားလွယ္ ၀င္ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဖိနပ္စီးခြင့္၊ ထီးေဆာင္းခြင့္ ျပဳရမည္။
အဂၤလိပ္တို႔က ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ျမန္မာတို႔က မည္သည့္ႏိုင္ငံႏွင့္မွ် ဆက္ဆံျခင္း မျပဳရဆိုသည့္ အခ်က္မ်ား ပါ၀င္သည္။
ျမန္မာတို႔က ဒဏ္ေငြမ်ားကို ေလ်ာ္ပစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္မွာမူ ျမန္မာတို႔၏ ကိစၥျဖစ္သျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံတခုက ဆံုးျဖတ္ေပးသည္ကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာပါ႐ွိေသာ ျပန္ၾကားခ်က္ကို ေပးပို႔လိုက္သည္။
ဤတြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ တင္ကူး စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလံုးကို အၿပီးအပိုင္ သိမ္းပိုက္ကာ ျမန္မာဘုရင္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီး နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးခဲ့သည္။
ဤအခ်က္မွာ သမိုင္း သုေတသီကအစ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားအဆံုး ျမန္မာအားလံုး သိၾကေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္၌ အဂၤလိပ္ အရင္း႐ွင္စနစ္သည္ ကုန္သြယ္ေရး အရင္း႐ွင္စနစ္မွ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ဆို႐ွယ္လစ္၀ါဒကို ထူေထာင္ၾကေသာ ကားလ္မတ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႔သည္ အရင္း႐ွင္စနစ္ကို ဘက္ေပါင္းစံုမွ ေလ့လာကာ သူတို႔၏ ေက်ာ္ၾကားေသာ 'အရင္းက်မ္း' ႏွင့္ 'ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေၾကညာစာတမ္း' ကို ေရးေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ကားလ္မတ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႔သည္ အဂၤလိပ္အရင္း႐ွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၊ အဂၤလိပ္ အလုပ္သမား လူတန္းစား၏ အေျခအေနတို႔ကိုသာမက ဥေရာပႏွင့္ အာ႐ွတို႔တြင္ ေပၚေပါက္လ်က္႐ွိေသာ အေရးအခင္းမ်ားကို လည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာကာ အရင္း႐ွင္စနစ္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ကို တိုက္ခိုက္ခ့ဲၾကသည္။
၁၈၅၃ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ကားလ္မတ္သည္ လန္ဒန္တြင္ ႐ွိေနသည္။ လန္ဒန္တြင္ ႐ွိေနစဥ္ ကားလ္မတ္သည္ အိႏိၵယတြင္ အဂၤလိပ္တို႔ စိုးမိုးဗိုလ္က်ေနၾကပံုကို အနီးကပ္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မင္းႀကီးမဟာမင္းလွမင္းေခါင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ ျမန္မာသံအဖြဲ႔ ကာလကတၱားသို႔ ေရာက္႐ွိေနၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သံအဖြဲ႔၏ ေဆြးေႏြးပြဲသည္ ပ်က္ျပားသြားခဲ့သည္။
ဤတြင္ ကားလ္မတ္သည္ 'ျမန္မာျပည္ စစ္ပြဲ၊ ႐ု႐ွားျပသနာ၊ ထူးဆန္းေသာ သံတမန္ဆိုင္ရာ စာခၽြန္မ်ား' ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယူးေယာက္ ထရီႁဗြန္းသတင္းစာသို႔ ေဆာင္းပါးတေစာင္ ေရးပို႔လိုက္သည္။ ထိုေဆာင္းပါးသည္ ၁၈၅၃ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာတြင္ ပါ႐ွိၿပီး ေမာ္စကို ႏိုင္ငံျခားဘာသာ ထုတ္ေ၀ေရးဌာနမွ ထုတ္ေ၀ေသာ ကားလ္မတ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္ စုေပါင္းေရးသားခ်က္မ်ားကို စုစည္းထားသည့္ 'ကိုလိုနီ၀ါဒျပသနာမ်ား' က်မ္းတြင္ 'ျမန္မာျပည္စစ္ပြဲ' ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ပါ႐ွိရာ ယခု ထိုေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပပါသည္။
"ျမန္မာသံအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေဂၚဒြင္ ကမ္းလွမ္းေသာ စာခ်ဳပ္ကို ပယ္ခ်လိုက္ေၾကာင္းျဖင့္ အိႏိၵယျပည္မွ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာေသာ သတင္းမ်ားအရ သိရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဂၚဒြင္က စဥ္းစားရန္ ၂၄ နာရီ အခ်ိန္ေပးေသာ္လည္း ျမန္မာသံအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ၁၀ နာရီအတြင္းမွာပင္ ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားၾကေလၿပီ။ မဆံုးႏိုင္ေသာ ျမန္မာျပည္စစ္ပြဲ တတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ပြါးမႈသည္ ေ႐ွာင္လႊဲရဖြယ္ မျမင္ေတာ့ေခ်။
အေ႐ွ႔ပိုင္းတြင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ စစ္ပြဲမ်ားအနက္ ျမန္မာျပည္ကို ၀င္တိုက္ခဲ့ေသာ စစ္ပြဲေလာက္ အေျခအျမစ္ကင္းမဲ့ေသာ စစ္ပြဲဟူ၍ တပြဲမွ် မ႐ွိဖူးေသးေခ်။ (အိႏိၵယျပည္ စစ္ပြဲတြင္မူ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွ အႏၱရာယ္႐ွိမည္ဟု အေၾကာင္းျပႏိုင္ေသးေသာ္လည္း) ျမန္မာျပည္စစ္ပြဲတြင္မူ ျမန္မာတို႔ဘက္မွ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ တိုက္ႏိုင္ေသာ အႏၱရာယ္ဟူ၍ လံုး၀ မ႐ွိေခ်။ ဘဂၤလားနယ္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္သည္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား ဆီးကာ ျခားလ်က္႐ွိရာ ထိုေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို မည္သည့္စစ္တပ္မွ် ေက်ာ္ျဖတ္ခ်ီတက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ျမန္မာျပည္ကို တိုက္ခိုက္လိုလွ်င္ အိႏိၵယအစိုးရသည္ ပင္လယ္ဘက္မွ ၀င္ေရာက္မွသာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာတို႔ ေလွတပ္မ်ားသည္ အေ႐ွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီ၏ စစ္သေဘၤာမ်ားကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္လိမ့္မည္ဟူေသာ စကားသည္ ယုတၱိကင္းမဲ့သကဲ့သို႔ ျမန္မာတို႔သည္ ေရေၾကာင္းမွ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း ထိုစကားသည္ ရယ္ဖြယ္သက္သက္မွ် ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ပဲခူးနယ္တ၀ိုက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယန္းကီး (အေမရိကန္) တို႔တြင္ သိမ္းပိုက္လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပလ်က္႐ွိသည္ ဆိုေသာ စကားသည္လည္း ဘာမွ် အေထာက္အထား မ႐ွိလွေခ်။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာျပည္ကို ၀င္တိုက္ျခင္းသည္ အလိုမျပည့္ျဖစ္ေနေသာ အဂၤလိပ္ မင္းစိုးရာဇာ လူတန္းစားကို အလုပ္အကိုင္ေပးရန္ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာတဦး ေျပာသကဲ့သို႔ ထို လူတန္းစားအတြက္ အေ႐ွ႔တိုင္းတြင္ သီးသန္႔အလုပ္႐ံုတခု သို႔မဟုတ္ ဟမ္ပတန္နန္းရင္ျပင္တခု ဖန္တီးေပးရန္သာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုရန္မွတပါး အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ မ႐ွိေတာ့ေခ်။ ပထမျမန္မာစစ္ပြဲ (၁၈၂၄-၂၆) သည္ ေလာ့ဒ္အဲမ္းဟာစ္၏ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သာသာကေလးမွ်သာ ၾကာသည့္တိုင္ အိႏိၵယေႂကြးစာရင္းတြင္ ေပါင္ ဆယ့္သံုးသန္းမွ် ပိုလာခဲ့သည္။ စကၤာပူ၊ ပီနန္ႏွင့္ မလကၠာကၽြန္းဆြယ္တို႔တြင္ ႐ွိသည့္ ဌာနမ်ားကို ေထာက္ပံ့ရသည့္ စရိတ္သည္ ထိုဌာနမ်ားမွ ရသည့္၀င္ေငြထက္ တႏွစ္လွ်င္ ေပါင္ တသိန္း ပိုေနသည္။ ထိုအထဲတြင္ စစ္တပ္မ်ား၏ စရိတ္မပါေသးေခ်။ ၁၈၂၆ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာတို႔ထံမွ သိမ္းပိုက္သည့္ နယ္ေျမမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရသည့္ စရိတ္မွာကား ထိုထက္ပင္ ပိုေခ်ေသးသည္။ ပဲခူးနယ္ကို သိမ္းပိုက္ရျခင္းမွာကား သာ၍ပင္ ဆိုးေသးသည္။ အဂၤလန္ျပည္သည္ ယခု ႐ု႐ွဇာစနစ္ကို တိုက္ေနသကဲ့သို႔ အလားတူ လိုအပ္ေသာ ဥေရာပစစ္ပြဲမ်ားမွ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္လာခဲ့သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ က်ိဳးေၾကာင္းကင္းမဲ့ေသာ အာ႐ွစစ္ပြဲမ်ားကို တိုက္ေနသနည္း။ အဂၤလန္သည္ ဥေရာပ စစ္ပြဲမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရသျဖင့္ ေႂကြးေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းလ်က္႐ွိရာ အာ႐ွစစ္ပြဲမ်ား၏ စရိတ္ကို အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ပခံုးေပၚသို႔ ေျပာင္းေပးေနေလၿပီ။ ယခုမူ ဘၤဂလား ျပည္နယ္တြင္ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးေရးမွ အခြန္ေတာ္လည္းမရ။ ထိုအထဲတြင္ ျမန္မာျပည္စစ္ပြဲကိုလည္း တိုက္ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အိႏိၵယအစိုးရေငြတိုက္တြင္ အက်ပ္အတည္းေတြ႔ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအက်ပ္အတည္းမွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွာ အိႏိၵယအင္ပိုင္ယာႀကီးကို အဂၤလန္ပါလီမန္ ျပဳျပင္ေရးသမားမ်ား၊ မိန္႔ခြန္းမ်ား၊ စာမ်ားထဲတြင္ ပါသည္ထက္ ထိေရာက္ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရေတာ့မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။"
xxxxxxxxxxxx
ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္ပါးမွ ၁၈၅၃ ခု ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔ထုတ္ နယူးေယာက္ထရီႁဗြန္းသတင္းစာတြင္ ကားလ္မတ္ေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္။
ထိုေဆာင္ပါးတြင္ ကားလ္မတ္သည္ ျမန္မာျပည္စစ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အဂၤလိပ္ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကို တခ်က္ၿပီးတခ်က္ ထုေခ် ႐ွင္းလင္းထားသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ျမန္မာတို႔က က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္မည္ ဆိုျခင္းမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာတို႔အေနျဖင့္ ႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ တိုက္ခိုက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ပင္လယ္မွ ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း အေ႐ွ႔အိႏၵိယကုမၸဏီ၏ စစ္သေဘၤာမ်ားကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ရန္ မလြယ္ေၾကာင္း။ ယန္းကီးတို႔က ပဲခူးနယ္ကို ၀င္သိမ္းမည္စိုးသျဖင့္ တိုက္ရသည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္သည္လည္း အေျခအျမစ္မ႐ွိေၾကာင္း၊ အာ႐ွတြင္ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႔စစ္ပြဲမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရျခင္းသည္ စရိတ္ကုန္လွေၾကာင္း၊ ထို႔ထက္ ဥေရာပ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံမ်ားကို တိုက္သင့္ေၾကာင္း၊ ထိုအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ အိႏိၵယ အင္ပိုင္ယာႀကီးထဲတြင္ အံုႂကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္လိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဘက္မွ ေ႐ွ႔ေနလိုက္ခဲ့သည္ကို အထင္းသားေတြ႔ႏိုင္ေလသည္။
ရန႔ံသစ္မဂၢဇင္း
၁၉၉၅၊ ဇန္န၀ါရီ
[ဧကရီပန္းသည္မႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၇ မတ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment