ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း (၃)ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

အင္တာနက္ေပၚကေန ရဲေဘာ္တေယာက္က တဆင့္ပြါးဖတ္ဖို႔ ပို႔ေပးတဲ့ ေက်ညာခ်က္တေစာင္ ဖတ္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာက ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၆ ရက္မွာ က်ေရာက္မယ့္၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ မွာ မဆလ စစ္ခံု႐ံုးက ႀကိဳးေပးသတ္လိုက္တဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီ (ပီဒီပီ)က ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဂုဏ္ျပဳသ၀ဏ္လႊာပါ။ ၃၅ ႏွစ္ျပည့္ဘို႔ (၉) လ အလိုမွာ သ၀ဏ္လႊာက ႀကိဳထြက္လာပါတယ္။ ေၾသာ္.... ၃၅ ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပါလား။

ပီဒီပီကိုတင္ေမာင္ဦး

ကိုေအာင္လို႔ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း (ခ) ပီဒီပီ ကိုတင္၀င္အေၾကာင္းကို ေရးေတာ့ အေၾကာင္း အရာ ဆက္စပ္လာၿပီး ပီဒီပီ ကိုတင္ေမာင္ဦး အေၾကာင္းလည္း ေရးဖို႔ သတိရလာျပန္တယ္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ႀကိဳးေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳးစင္နဲ႔အနီးဆံုးက က်ေနာ္တို႔ပဲေလ။ က်ေနာ့္တို႔ အခန္းက ၅ တိုက္ရဲ႔ အစြန္ဆံုးအခန္း။ ေက်ာေနာက္မွာ ႀကိဳးစင္ပဲဟာ။


က်ေနာ္တို႔အခန္း(အခန္းနံပါတ္ ၂၁) မွာ က်ေနာ္ရယ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၳႏွစ္ၿမိဳ႔ျပက ရင္ဖြင့္သံ နိဒါန္း အမႈနဲ႔ ၉ ႏွစ္က်တဲ့ ေက်ာ္၀င္းရယ္၊ ဂ်ီတီအိုင္က တင္႐ွိန္နဲ႔ ၀င္းျမင့္ (ပဲခူး) ရယ္ ေလးေယာက္႐ွိတယ္။ ေနာင္႐ိုးႀကီးက (အခန္းနံပါတ္ ၂၀) က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ကပ္လ်က္အခန္း။ သူ႔ ဘယ္ဘက္ႏွစ္ခန္းက မီးေမာင္းစာေစာင္ အမႈနဲ႔ ေထာင္က်သူေတြ။ မွတ္မိသေလာက္ ေရတပ္သားေဟာင္း ေဖသိန္း ေခၚ ေဇာ္ႀကီး၊ ကိုတင့္ႏိုင္၊ ကိုေအးလူ၊ ကိုဟန္လြင္(ေက်ာင္းဆရာ)။ မီးေမာင္းေတြရဲ႔ ဘယ္ဘက္အခန္း ေတြမွာ ခုေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုခင္၀င္း (ခ) ဘိုးေတာ္၊ ဟန္႐ွင္၀င္း၊ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုဦးလွေစာ၊ ကိုျမင့္ေအာင္ၾကည္၊ ေဆးတကၠသိုလ္(၂)က ကိုထြန္းသန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္တဲ့ ခင္ေမာင္လြင္၊ ေအာင္ေက်ာ္သိန္း၊ ဟာနစ္ ေခၚ ျမင့္ဦး၊ ေက်ာ္ျမင့္၊ ဓါတုေဗဒ အဓိကေက်ာင္းသား ကိုခ်စ္ႀကိဳင္၊ (သူတို႔က ၇၅ ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းမွာ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေပၚကေန အဖမ္းခံရသူေတြ)။

တမနက္မွာ လူသံေတြ ေအာ္သံေတြ ဆူဆူညံလို႔ က်ေနာ္တို႔ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ တကယ္ကို လန္႔ႏိုးတာ။ အေစာႀကီးမွ မနက္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီ ေလာက္ပဲ ႐ွိမယ္ထင္တယ္။

တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေအာ္ေခၚသံလိုလ၊ို ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ ညာသံေပးသလိုလို၊ ေအာ္သံေတြအမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တေပါက္နဲ႔၊ အစီအစဥ္ မက်ဘူး။ က်ေနာ္ ရိပ္စားမိတာက ေအာ္သံတခုခုကို မၾကားေအာင္ဖံုးလိုတဲ့ သေဘာနဲ႔႔ ေဘးကေန အၿပိဳင္လိုက္ေအာ္ေနပံုမ်ိဳး။

ကိုတင္၀င္းက က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ဘာသံေတြလဲလို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ တခ်က္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္ေနရင္းပဲ နည္းနည္းၾကာေတာ့ အသံေတြ ၿငိမ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

မနက္လင္းေတာ့ တိုက္တံခါးေတြ ေသာ့လိုက္ဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသာ့လည္းမဖြင့္ဘူး။ တတိုက္လံုးဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၿငိမ္သက္လို႔။ ခါတိုင္းဆို မိုးလင္းရင္ ၀ါဒါက အခန္းေသာ့ေတြကို လိုက္ဖြင့္ရင္း အျပင္ကေန လူေတြကို စစ္ေဆး ေရတြက္သြားတယ္။

၀ါဒါက ေသာ့ပဲ ဖြင့္တာ။ ေသာ့အိမ္က ဂလန္႔ကို ျဖဳတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မိလႅာပံုးခ်ဖို႔ လံုခ်ည္ျပာ လာေတာ့မွ လံုခ်ည္ျပာကအခန္းတံခါးကို ဖြင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ အခန္းထဲက ကိုယ့္ ဂံဖလားကိုယ္ ထြက္သြန္ရတယ္။ ဒီေန႔မွ လူလည္းမစစ္၊ ေသာ့လည္းမဖြင့္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလို႔။ ဂံဖလားလဲ မခ်ရဘူး။ (ဂံဖလားဆိုတာက တိုက္ထဲမွာ အေပါ့ အေလးသြားဖို႔ ေပးထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတြမွာ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ အင္တုံနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတဲ့ စဥ့္ရည္သုတ္ ေျမအင္တံု)။

အေတာ္ႀကီးကို ေနျမင့္မွ ေသာ့ဖြင့္တဲ့ ၀ါဒါနဲ႔အတူ ေထာင္မႉးတေယာက္လည္း အေဖာ္ပါလာတယ္။ မိလႅာပံုးသယ္တဲ့ လံုခ်ည္ျပာလည္း ပါလာတယ္။ အခန္းထဲက တေယာက္က ပံုးထဲ မိလႅာထြက္သြန္၊ ဂံဖလားေဆးၿပီးတဲ့အထိ ေထာင္မႉးနဲ႔ ၀ါဒါက မ်က္ႏွာေသႀကီးေတြနဲ႔ မလႈပ္မယွက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

သူတို႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာေတြကိုက မ်က္ႏွာေသၿပီး ထူးျခားေနတာ။

သူတို႔ထြက္သြားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုတင္၀င္းက လွမ္းေျပာတယ္။ ငါေျပာတယ္မဟုတ္ လား၊ တခုခုေတာ့ ထူးျခားေနၿပီဆိုတာ၊ မိလႅာခ်တာကို ေထာင္မႉးပါ လိုက္လာရတာ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ မဟုတ္မွ လြဲေရာ TMO ကို hang လုပ္လိုက္ၿပီထင္တယ္။ မနက္အေစာႀကီးက ၾကားတဲ့အသံက ဒါပဲ ျဖစ္မယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ငါ့နည္း ငါ့ဟန္နဲ႔ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္။ ကိုတင္၀င္းက ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ေျပာရင္ နံမည္အတိုေကာက္ TMO လို႔ပဲ သံုးတယ္။

တေန႔လံုး ကိုတင္၀င္းဆီက ဘာသံမွ မၾကားပဲကို တိတ္ေနတယ္။ တတိုက္လံုးလည္း ၿငိမ္သက္လို႔။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုတင္၀င္းဆီက ေက်ကြဲတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ကို သူစိတ္ခ်ရတဲ့ ၀ါဒါလာေျပာသြားတယ္- ဟုတ္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ဖမ္းမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မိႈင္းရာျပည့္ပြဲ အတြက္ ျပင္ဆင္လႈပ္႐ွားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ထိုင္းနယ္စပ္မွာ လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ဦးႏုတို႔ က်ိဳက္မေရာ ဦးသြင္တို႔ရဲ႔ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီပါတီ(PDP) နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လႈပ္႐ွားေနခ်ိန္မွာ လက္နက္နဲ႔ အတူ မိသြားတာ။ သူ႔နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္က ကိုခင္ေမာင္ျမင့္လည္း ပါတယ္။ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ခမ်ာ လူရည္ခၽြန္ ေက်ာင္းသားအစုရဲ႔ ရင္ဖြင္သံနိဒါန္းစာ႐ြက္ အမႈနဲ႔ ျပစ္ဒါဏ္ခ်ခံရၿပီး၊ ပီဒီပီ ကိုတင္ေမာင္ဦးအမႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ ႏွစ္ အခ်ခံလိုက္ရတယ္။

ကိုတင္ေမာင္ဦးကေတာ့ ပီဒီပီမႈနဲ႔ ေသဒဏ္ ခ်ခံရတယ္။ သူ႔ကို မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ပီဒီပီအမႈေတြက ၾကမ္းခင္းေစ်း ျမင့္ကုန္ၿပီ။ ဗမာျပည္ တနံတလ်ား ဗံုးေလွ်ာက္ခြဲတဲ့ ကိုတင္၀င္း၊ မမာလာတို႔က တကယ္ခြဲခဲ့သူေတြမို႔ ေသဒဏ္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ခံု႐ံုးမဟုတ္ေတာ့ ေသဒဏ္က်ၿပီးမွ တရား႐ံုးခ်ဳပ္မွာ အယူခံလႊာေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနတုန္း ၁၉၇၃ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲ ေအာင္ျမင္လို႔ဆိုၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အရ ေသဒဏ္က တသက္တကၽြန္း ေျပာင္းသြားတယ္။ သူတို႔လင္မယား ကံေကာင္းတယ္။ ေသဒဏ္ခ်င္း အတူတူ ပီဒီပီခ်င္း အတူတူ ျပစ္ဒဏ္ေစာက်ေတာ့ အေျခခံဥပေဒ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ႀကံဳၿပီး တသက္တကၽြန္း ေျပာင္းခံရတယ္။ တခါ ၂/၈၀ နဲ႔ ႀကံဳၿပီး လြတ္သြားၾကတယ္။

သူတို႔လိုပဲ ကံေကာင္းတာ ဦးမန္းေငြေအာင္၊ ဦးမန္းဒါ၀ိတ္တို႔ အမႈတြဲေတြ။ ေသဒဏ္လည္းက်တယ္။ ေသဒဏ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေတြဘာေတြေတာင္ ခ်ိန္ၿပီးၿပီ ေျပာတယ္။ ၂/၈၀ နဲ႔ လြတ္သြားတယ္။ သူတို႔ေတြ လြတ္ေတာ့ ဦး၀ိစာရလမ္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အိမ္မွာ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ေႂကြးတယ္။ က်ေနာ္က ဦးေထြးျမင့္၊ ကိုတင္၀င္းတို႔ လင္မယားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရာက္သြားလို႔ စားလိုက္ရေသးတယ္။ ဦးမန္းေငြေအာင္က စစ္အစိုးရလက္ခ်က္နဲ႔ ေသကိန္း႐ွိေတာ့ ႀကိဳးေပးခံရလို႔ မေသဘဲ ျမန္မာ့အသံကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ပစ္တဲ့ ကိစၥမွာ အင္းလ်ားလမ္းမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး က်သြား႐ွာတယ္။

ကိုတင္ေမာင္ဦးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌေဟာင္း)၊ ကိုရဲျမင့္သိန္း (ယခုေရပန္းစားေနတဲ့ အာ႐ုဏ္ဦးမွာ ဖူးသည့္ၾကာ ဗြီဒီယို ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ ထည့္ေျပာခံရတဲ့ ကုလားႀကီး ရဲျမင့္သိန္း) တို႔ က်ေတာ့ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္း အေျမာက္အမ်ားနဲ႔ မိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မခြဲရေသးဘူး။ တသက္တကၽြန္း က်သြား႐ွာတယ္။ ဒါလည္း စစ္ခံု႐ံုးပဲ။ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို မမိခင္မွာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ဗံုးခြဲတဲ့သူတဦး မိလိုက္ေသးတယ္။ ဗံုးကြဲတာ ျပည္သူတေယာက္ေသသြားေတာ့ အဲဒီ ပီဒီပီကို ေသဒဏ္ေပးၿပီး တခါတည္း ႀကိဳးေပးပါ ခံလိုက္ရတာ။ အဲဒီမွာ ပီဒီပီမႈေတြ ေစ်းတက္ေနၿပီ။

ေနာက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ျခမ့္ျခိမ့္သည္း ပြဲစည္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာတခါ ဦးထြန္းလင္းတို႔ မဆလ ဗဟိုေကာ္မတီေတြ ေထာင္ထဲ ၀င္လာျပန္တယ္။

ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ရဲ႔ အသံလႊင့္ဌာနျဖစ္တဲ့ မီတာ ၆၀ က လႊင့္တာေတြကို စာအုပ္႐ိုက္ၿပီး မီးေမာင္း ဆိုတဲ့နံမည္နဲ႔ စာေစာင္ ျဖန္႔ခ်ိထုတ္ေ၀သူေတြကို စာေစာင္အမွတ္စဥ္ ၅ က်မွ တျပဳန္လံုး ဖမ္းမိသြားတယ္။ ကၽြန္းျပန္ေတြလည္း ပါတာေပါ့။ သူတို႔လည္း အျမင့္ဆံုးၾကမ္းခင္းေစ်း ၉ ႏွစ္ပဲ။

က်ေနာ္တို႔ကို စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးလို႔ တိုက္သစ္မွာ လူေတြျပန္ဆံုေတာ့ ၄ တိုက္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ငသိုင္းေခ်ာင္းစိုး၀င္း တခန္းထဲ ေနရတယ္။ သူတို႔ ေျပာျပတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႔ အေဖနဲ႔ ညီေတြကို ၄ တိုက္မွာ ထားတာတဲ့။ တညေန အ၀တ္အစားေတြသိမ္း ဆိုၿပီး ၄ တိုက္က ကိုတင္ေမာင္ဦး မိသားစုကို လာေခၚထုတ္သြား တယ္။ အဲဒါ ႀကိဳးမေပးခင္ ညေန မိသားစုနဲ႔ ေပးေတြ႔တာျဖစ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ေတြကို ၄ တိုက္ျပန္ေခၚမလာေတာ့ပဲ သာယာ၀တီေထာင္ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္လို႔ ၾကားတယ္။

က်ေနာ္သိမွီ မွတ္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ ပီဒီပီ ကိုတင္၀င္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလို႔ ျပန္လည္တင္ျပ လိုက္တာပါ။ ေထာင္က်ေဖာ္ ပီဒီပီေတြအေၾကာင္း ေရးအုန္းမယ္။ အင္မတန္ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ လူတိုင္းကို အႏြံအတာ ခံတတ္တဲ့ ကုလားႀကီး(ခ)ရဲျမင့္သိန္း၊ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ္နဲ႔ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ေနရတဲ့၊ နယ္စပ္ေက်ာင္းသားေတြက ခ်စ္စႏိုးငွက္ႀကီးလို႔ ေခၚၿပီး က်ေနာ္က ဖြတ္ႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ တင္ေမာင္ေဌး၊ အလြန္ရီရတဲ့ ကိုစိန္ေပါ၊ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ ဦးေလး ကိုသန္းထြန္းေအာင္ ေခၚ ကိုပြင့္ ေခၚ ငပြင့္၊ ေသသြား႐ွာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုေၾကးမံု ေခၚ ကိုျမင့္သိန္း၊ ဒန္အိုး ေခၚ လွေအာင္၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္သြားၿပီး ပံ်လြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ဦးဇင္း ေလးခင္၊ ၿပီးေတာ့... ၿပီးေတာ့..... ဟင္းခ်က္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္း၊ သတၱိေကာင္းတဲ့ အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ရဲ႔ ညီမေလးမာလာ....။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္း စကားမစပ္ ေျပာလိုတာက ဒီ ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေက်ညာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္တာ "၇၄- ၇၅- ၇၆ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေဟာင္မ်ား" လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး။ အေဟာင္းဆိုေတာ့ နဂိုေပါက္ေစ်းမွ ရပါေတာ့မလား....။

ေမာင္ေအး၀င္း
စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္