လက္နက္ႏွင့္ တရားမွ်တမႈေရးသူ - ဂ်ဴး

{မာယာမဂၢဇင္း ၂၀၀၁၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး စာမူကို အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။}

လက္နက္၏ အျငင္းပြါးစရာမလိုေသာ ေနာက္ဆံုးရလဒ္မွာ အသက္ကို အႏၱရာယ္ ျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လက္နက္ဆိုရာ၌ လူ႔အသက္ကို ေသေစႏိုင္ေသာ ပစၥည္းအားလံုးမ်ား ပါ၀င္၏။ ဓါး၊ ေသနတ္တို၊ ေသနတ္႐ွည္မွ အစ မိုလိုေတာ့ဗံုးအထိ ပစၥည္းမွန္သမွ်သည္ လက္နက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္နက္သည္ ကိုင္တြယ္အသံုးျပဳသူ၏ စိတ္ေစတနာေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဂုဏ္သတၱိႏွစ္မ်ိဳး ကြဲျပားသြားပါသည္။တရားမွ်တ ေျဖာင့္မတ္သူ၏ လက္ထဲတြင္ လက္နက္သည္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ရန္ အားကိုးရသည့္ပစၥည္း၊ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မတည္ၾကည္သူ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ၫႇင္းပန္းအႏိုင္ယူလိုသူ၏ လက္ထဲတြင္ေတာ့ လက္နက္သည္ အာဏာျဖစ္သည္။ လက္နက္သည္ ၿခိမ္းေျခာက္ အႏိုင္ယူခြင့္႐ွိသည့္ ပစၥည္းတခု ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ ၁၇၉၁ ခုႏွစ္မွစ၍ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားအျဖစ္ အခြင့္အေရး ဥပေဒမူၾကမ္းကို ေရးဆြဲအတည္ျပဳခဲ့ ရသည္။ ထို အခြင့္အေရး ဥပေဒမူၾကမ္းပါ ျပင္ဆင္ခ်က္အမွတ္ (၂)သည္ ျပည္သူတို႔၏ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေနပါသည္။ ျပင္ဆင္ခ်က္ အမွတ္(၂) သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။
"လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္တခု၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ စနစ္တက် မွ်မွ်တတ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔တရပ္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔၏ လက္နက္မ်ား လက္၀ယ္ထား႐ွိ ကိုင္ေဆာင္ပိုင္ခြင့္သည္ ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း ခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္"
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ၁၈ ရာစုပိုင္းကစ၍ ျပည္သူျပည္သားတိုင္း လက္နက္ ကိုင္တြယ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။ အမဲလိုက္ရာတြင္ အသံုးျပဳသည္။ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ရာ တြင္ အသံုးျပဳသည္။ ထို လက္နက္ကိုင္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ လုယက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ား၊ အသက္အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္ ၫႇင္းဆဲမႈမ်ား၊ လူသတ္မႈမ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့ ရသည္။ သို႔ေသာ္ တဖက္မွာက မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ခြင့္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ ကုန္စံုဆိုင္ ပိုင္႐ွင္တေယာက္သည္ ေသနတ္ေဆာင္ထားျခင္းျဖင့္ ဆိုင္ကို လုယက္သူမ်ား၏ ရန္မွ အကာအကြယ္ ရေနျပန္သည္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္သည္ မိမိတဦးတည္း ေနထိုင္ေသာ အိမ္သို႔ က်ဴးေက်ာ္သူမ်ား မ၀င္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ေသနတ္တလက္ျဖင့္ အကာအကြယ္ ယူႏိုင္သည္။ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ေပးထားသည္ဟု ယူဆရေသာ ျပင္ဆင္ခ်က္ အမွတ္(၂)ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားလည္း ႐ွိသလို၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ားလည္း ႐ွိသည္ကို မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ၾကပါ။
လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ႐ုပ္သိမ္းေသာ ဥပေဒတခု ျပဌာန္းလိုက္လွ်င္ တရားဥပေဒကို ေလးစားသူမ်ားကေတာ့ လိုက္နာၾကေပလိမ့္မည္။ တရားဥပေဒကို ဂ႐ုမစိုက္သူမ်ားက ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဆက္လက္ကိုင္ေဆာင္လိမ့္မည္။ ထိုအခါ လက္နက္မဲ့သြားေသာ ဥပေဒလိုက္ နာသူ ျပည္သူမ်ားသည္ လက္နက္႐ွိ ရမ္းကားသူမ်ား၏ အႏၱရာယ္ကို မည္ကဲ့သို႔ ကာကြယ္ရ မည္နည္း။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းတြင္ လံုျခံဳမႈ႐ွိေအာင္ တအိမ္စီ၌ ရဲသားတဦးစီ ေစာင့္ၾကပ္ ေပးႏိုင္ပါသလား။ ထိုေမးခြန္းသည္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေသာ ၿမိဳ႔ကေလး မ်ား႐ွိ အေမရိကန္ျပည္သူမ်ားက ေမးလာေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္ပါသည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေမးခြန္းတခု ႐ွိခဲ့သည္။ တရား၀င္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ရထားေသာ ရဲသားမ်ား၊ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္မႈကို မိမိတို႔ ျပည္သူမ်ားက မည္သည့္ အတိုင္းအတာထိ အသက္ႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ႏိုင္ပါမည္ နည္း။
၁၉၈၁ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ အေမရိကန္သမတ ေရာ္နယ္လ္ေရဂင္ကို လူတေယာက္က ေသနတ္တလက္ျဖင့္ ေသေၾကာင္းၾကံစည္ခဲ့သည္။ ေမလတြင္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂၽြန္ေပါလ္(၂) ကို လူတေယာက္က ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အီလီႏိြဳက္ျပည္နယ္ ေမာ္တင္ဂ႐ိုဖ့္ၿမိဳ႔၌ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ကို ပထမဦးဆံုး ဖ်က္သိမ္း လိုက္သည္။ ထို ဖ်က္သိမ္းမႈ ဥပေဒသည္ တၿမိဳ႔မွ တၿမိဳ႔သို႔ ကူးစက္သြား၏။ ထိုၿမိဳ႔မ်ားထဲတြင္ အုတ္ပတ္ၿမိဳ႔လည္း ပါ၀င္သည္။ အုတ္ပတ္ၿမိဳ႔တြင္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေနာက္ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အေၾကာင္းအရာတခုမွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနသည္။
လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ဓါတ္ဆီဆိုင္ပိုင္႐ွင္ တေယာက္ ဓါးျပတိုက္ခံရ၏။ ယခင္က သူ႔ဆိုင္ကို ဓါးျပတိုက္ရန္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစား ၿပီး မည္သူမွ် မေအာင္ျမင္ၾက။ အေၾကာင္းမွာ ဓါတ္ဆီဆိုင္ ပိုင္႐ွင္သည္ ေသနတ္တလက္ အျမဲကိုင္ေဆာင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဆိုင္႐ွင္သည္ ဥပေဒကို ေလးစား လိုက္နာၿပီး ေသနတ္ကို မိမိႏွင့္အတူ ကိုင္ေဆာင္ မထားေတာ့ေခ်။ ထိုအခါ ဓါးျပမ်ားသည္ သူ႔ေခါင္းကို ေသနတ္ႏွင့္ေတ့ၿပီး ေငြမ်ားအားလံုးကို ယူသြားၾက၏။ ဓါးျပမ်ား ထြက္ေျပးသြား ေတာ့မွ သူသည္ မိမိကားထဲ၌ ႐ွိေနေသာ အစိုးရကို ျပန္မအပ္ရေသးသည့္ ေသနတ္ကို ယူ၍ ဓါးျပမ်ားကို ပစ္ခတ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုျဖစ္ရပ္၏ ရလဒ္မွာ ရယ္စရာေကာင္းေန၏။ ၿမိဳ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားက ဆိုင္႐ွင္အား တရားမ၀င္ ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္မႈျဖင့္ အေရးယူလိုက္သည္။ ဓါးျပမ်ားကိုေတာ့ ယခုခ်ိန္ထိ သူတို႔ ဖမ္းမေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဥပေဒ တည္ျမဲေစလိုေသာ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ထိုအခြင့္ကို ဖ်က္သိမ္းေစလိုေသာ ျပည္သူမ်ားအၾကား သေဘာကြဲလြဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ သည္။ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ တည္ျမဲေရးဘက္မွ ေထာက္ခံသူမ်ားက သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရးကို ေအာက္ပါစကားမ်ားျဖင့္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းျခင္းျဖင့္ လူတေယာက္၏အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ မည္ မဟုတ္။ အရက္မူး၍ ကားေမာင္းျခင္းမ်ားကို ပေပ်ာက္ေအာင္ ကားကို သိမ္းယူ၍ မရသလို လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္႐ံုျဖင့္ ေသနတ္ပစ္မႈမ်ား ပေပ်ာက္သြားမည္ဟု ပံုေသမွတ္ယူ၍ မရပါ။
မည္သူက မွန္သည္၊ မည္သူက မွားသည္ဟု ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႔ မသိႏိုင္ေသးပါ။ အခ်ိန္ကာလက အဆံုးအျဖတ္ ေပးပါလိမ့္မည္။
လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားတခုကို လြန္ခဲ့သည့္လက ကၽြန္မ ၾကည့္ခဲ့ရပါသည္။ ဇာတ္ကားမွာ Western အမ်ိဳးအစား ေကာင္းဘိြဳင္ဇာတ္ကားျဖစ္၏။ ကၽြန္မၾကည့္ဘူး သမွ် ေကာင္းဘိြဳင္ဇာတ္ကား မ်ားတြင္ ကၽြန္မရင္ထဲသို႔ စူးနစ္၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ ပထမဦးဆံုး ေကာင္းဘိြဳင္ဇာတ္ကား ျဖစ္ သည္။
တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ဟု ယူဆရေသာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ သူရဲေကာင္း ဥပေဒအရာ႐ွိ တဦး၏ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးကို အေျခခံ၍ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္မွာ Wyatt Earp ဟူေသာ ရဲအရာ႐ွိတဦး ျဖစ္သည္။ ထို Wyatt Earp အေၾကာင္းကို ဇာတ္ၫႊန္း ေရးသား႐ိုက္ကူးသည့္ ဇာတ္ကားႏွစ္မ်ိဳး ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသူ၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား အားလံုးျခားနားၾက၏။ မည္သူက အလ်င္႐ိုက္ကူးခဲ့သလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္မမသိပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ ပရိသတ္တဦးအေနျဖင့္ ဇာတ္ကားႏွစ္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ သည္။
ပထမဇာတ္ကားမွာ Dan Gordon ႏွင့္ Lawrence Kasdan တို႔ ဇာတ္ၫႊန္းေရးၿပီး Lawrence Kasdan ႐ိုက္ကူးေသာ Wyatt Earp ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ ေဆာင္မ်ားမွာ Kevin Costner, Gene Hackman, Keith David, Bill Pullman, Isabelle Rosellini တို႔ ျဖစ္သည္။
ဒုတိယ ဇာတ္ကားမွာ Kevin Jarre ဇာတ္ၫႊန္းေရးသားၿပီး ဒါ႐ိုက္တာ George P. Cosmotos ႐ိုက္ကူးေသာ Tombstone ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားမွာ Kurt Russel, Val Kimar [The Doors ႏွင့္ The Real Macoy] Sam Elliot, Bill Paxton, Michael Biehn, Powers Boothe, Dana Delany ႏွင့္ Billy Zane တို႔ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကား ႏွစ္မ်ိဳးသည္ ဇာတ္ကြက္တြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ျခားနားမႈ႐ွိေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုး အျဖစ္အပ်က္မ်ား အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ Wyatt Earp ဇာတ္ကားသည္ Wyatt Earp ၏ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က စ၍ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔၍ ႐ိုက္ကူးထားျခင္းျဖစ္ရာ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဇာတ္ေကာင္၏ စ႐ိုက္မ်ားကို ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ Wyatt Earp ၏ မိဘမ်ား၊ ညီအစ္ကိုမ်ား [Wyatt ၏အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား] အားလံုးကို ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ထည့္ထားသည္။ ပို၍ ျပည့္စံုသည္။ အေသးစိတ္က်သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားတခုအျဖစ္ ၾကည့္ရေသာ အခါ အနည္းငယ္ ပိုလွ်ံသြားသေယာင္ ႐ွိသည္။
Tombstone ဇာတ္ကားကေတာ့ Wyatt Earp ရဲအရာ႐ွိအျဖစ္မွ အၿငိမ္းစားယူၿပီးသည့္ ကာလမွ စတင္၍ ဇာတ္လမ္းစတင္ ႐ိုက္ကူးျခင္းျဖစ္ရာ Wyatt ၏ ငယ္စဥ္စ႐ိုက္ကို မေပၚလြင္ ခဲ့ပါ။ Wyatt ငယ္စဥ္က ရန္ျဖစ္ရမွာ မႏွစ္ၿမိဳ႔ေၾကာင္း၊ တရားမွ်တမႈကို ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း၊ လူတေယာက္က ရန္စလွ်င္ တတ္ႏိုင္သမွ် ရန္ကိုေ႐ွာင္ၿပီး မတတ္သာလြန္းမွ ရင္ဆိုင္ေၾကာင္း၊ အရက္လံုး၀မေသာက္ေတာ့ဘဲ ေကာ္ဖီသာေသာက္ေၾကာင္း၊ ထိုအေၾကာင္းမ်ား မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ ဒုတိယဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ Doc Holiday ႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြ စျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုတာလည္း မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ Tombstone ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုမွာ က်စ္လစ္သည္။ ဇာတ္ကြက္ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႔ကို မၫႇာမတာ ျဖတ္ေတာက္ဖယ္႐ွားပစ္လိုက္သည္။ ဒါ႐ိုက္တာ George P. Cosmatos သည္ Wyatt Earp ၏ ဘ၀မွ မိမိအေလးထား၍ ေျပာလိုေသာ အေၾကာင္းအရာကိုသာ ဦးစားေပး၍ ဆြဲယူ ေဖာ္ျပလိုက္သည္။ သူ ေျပာလိုသည္မွာ လူတေယာက္ခ်င္းစီ၏ မိစၦာစိတ္ႏွင့္ တရားမွ်တစိတ္တို႔ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လက္နက္၏ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးတို႔ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းေရး ဥပေဒအေပၚ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အျမင္တခုကို Wyatt Earp ၏ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ ၀င္ပူး၍ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္သည္။
၁၈၇၉ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္၌ စီးပြါးေရး က်ပ္တည္းမႈ မ်ား၊ ႐ွားပါးမႈမ်ား ဆက္လက္က်န္႐ွိေနခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႔က ေျမ႐ိုင္းမ်ားကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳး ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က တေနရာမွ တေနရာသို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းသြားလာ ေနထိုင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က မိမိကိုယ္တိုင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ႐ွာေဖြမစားေသာက္ပဲ သူတပါး အေပၚ အႏိုင္က်င့္ လုယက္ တိုက္ခိုက္ယူၾကသည္။ မိမိတို႔ ကိုင္တြယ္ေသာ လက္နက္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးသည့္အခါ မိမိအိမ္နီးခ်င္းကို ၿခိမ္းေျခာက္အႏိုင္ယူရန္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ထိုလူရမ္းကားမ်ားတြင္ တရားဥပေဒဟူသည္ မ႐ွိ။ မိမိတို႔၏ လက္နက္သည္ မိမိတို႔၏ အာဏာ ျဖစ္သည္။ ရာဇ၀တ္မႈမ်ားကို က်ဴးလြန္သည္။ ထိုလူစုသည္ ျပည္သူႏွင့္ စာလွ်င္ လူနည္းစု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လံုၿခံဳေရး ရဲ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ လူမ်ားစု ျဖစ္သည္။ ထိုလူရမ္းကားမ်ား သည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ Cowboys မ်ားဟု သတ္မွတ္ ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
Wyatt Earp သည္ ကင္းဆပ္ၿပည္နယ္ ရဲအရာ႐ွိဘ၀မွ အၿငိမ္းစားယူ၍ မိမိ၏ ညီအစ္ကို မိသားစုမ်ားႏွင့္အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရန္ Tombstone ၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ Wyatt Earp သည္ မိမိ၏ အမ်ိဳးသမီး Matti ႏွင့္အတူ အစ္ကို Virgil Earp ႏွင့္ ဇနီး Allie Earp ညီ Morgan Earp ႏွင့္ ဇနီး Louisa Earp တို႔ႏွင့္ စည္းလံုးေပ်ာ္ ႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္၌ Tombstone သည္ သူထင္သလို ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မေပးႏိုင္။ Tombstone သည္ တရားဥပေဒမဲ့သူ လက္နက္ကိုင္ cowboys မ်ားေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။
ျပည္သူမ်ားကို အျမဲၿခိမ္းေျခာက္ အႏိုင္က်င့္ေနေသာ အုပ္စုမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ မိမိကိုယ္မိမိ ကာနယ္လ္ ဟုသတ္မွတ္ထားေသာ ဘီလ္ ဟူသည့္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း သို႔ေသာ္ ဥာဏ္႐ွိသည့္လူတေယာက္၊ Johny Ringo ဟူေသာ Bill ၏ ညာလက္႐ံုးလည္းျဖစ္၊ မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ေသာ ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ ရက္စက္တတ္ေသာ လူတေယာက္၊ Mike Clement ဟုေခၚေသာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္မ႐ွိ ႐ိုင္းစိုင္းေကာက္က်စ္တတ္ေသာ လူ တေယာက္တို႔ ျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ သူတို႔၏ ေနာက္လိုက္ cowboys မ်ားစြာ ႐ွိသည္။
Wyatt တို႔ Tombstone သို႔ ေရာက္ခ်ိန္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ Doc Holiday [Val Kimar] လည္း ျပန္ေရာက္ေနသည္။ Doc သည္ အရပ္တကာလွည့္ၿပီး ဖဲ႐ိုက္ရင္း စီးပြါး႐ွာသည့္ ေလာင္းကစား ကၽြမ္းက်င္သူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ သူဘယ္ေတာ့မွ ဖဲလိမ္၍မ႐ိုက္၊ သို႔ေသာ္ သူ အျမဲတမ္းႏိုင္သည္။ လူတေယာက္ကို သူဘယ္ေတာ့မွ ရန္မစ၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုရန္မူလာလွ်င္ သူက အလ်င္ဦးေအာင္ အႏိုင္ယူႏိုင္ေသာ အလြန္သြက္ လက္သည့္ လူတဦး ျဖစ္သည္။ သူ၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ ေသနတ္ႏွစ္လက္ အျမဲကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ တခါမွ လူမသတ္ဘူးေခ်။ Doc ႏွင့္အတူေနသူ အမ်ိဳးသမီးမွာ Kate Allen ျဖစ္သည္။ Doc မွာ အဆုတ္ေရာဂါ ႐ွိေနမွန္း သိပါလ်က္ႏွင့္ Doc အေပၚမွာ သစၥာ႐ွိစြာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို ေပါင္းသင္းေနထိုင္သူ တဦးျဖစ္သည္။
Wyatt ႏွင့္ Doc ျပန္ေတြ႔ၿပီး စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဂၽြန္ဆိုေသာ ၿမိဳ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာ႐ွိ [County Officer] တေယာက္လာႏႈတ္ဆက္သည့္အခါ Doc သည္ ထိုလိုလူကို လက္ဆြဲမႏႈတ္ဆက္ေပ။ ဂၽြန္သည္ ေလးစားထိုက္သူတဦးမဟုတ္၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူ၊ ေကာက္က်စ္သူ တဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာ္ဂင္ႏွင့္ ဗာဂ်ီလ္ကိုေတာ့ ေဒါ့(ခ္)က ေလးစား ခင္မင္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ နယ္လွည့္ျပဇာတ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ျပဇာတ္အဆိုေတာ္ အမ်ိဳးသား Billy Zane ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး Josephine တို႔ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းႏွင့္ ၀ိုင္ယက္သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြား၏။ ထိုအျဖစ္ကို Doc က ရိပ္မိသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ တခဏေလးပါဘဲ ဟု Doc က ေရ႐ြတ္သည္။
ညမွာ သူတို႔ ျပဇာတ္ၾကည့္ၾက၏။ လူရမ္းကား ဘီလ္ႏွင့္ ဂၽြန္နီရင္ဂိုတို႔လည္း ၾကည့္ၾက သည္။ သူတို႔အုပ္စုသည္ ႐ိုင္းစိုင္းစြာ ဆူညံၾကသည္။ ျပဇာတ္စင္ေပၚ ေသနတ္ႏွင့္ လွမ္းပစ္၍ လက္တည့္စမ္းၾကသည္။ အမ်ားျပည္သူကို ေႏွာင့္ယွက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျပဇာတ္အဆိုေတာ္ Billy Zane က သူတို႔ကို ေကာင္းစြာထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပဇာတ္စင္ေပၚမွ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းႏွင့္ အထူးတန္းပြဲၾကည့္စင္မွ ၀ိုင္းယတ္တို႔ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုၾကျပန္သည္။ ျပဇာတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ၀ိုင္းယတ္၏ အမ်ိဳးသမီး မက္တီက အိမ္ျပန္သြားၿပီး ၀ိုင္းယက္က ညီျဖစ္သူ ေမာ္ဂင္ႏွင့္အတူ က်န္ခဲ့သည္။ ျပဇာတ္ထဲမွာ မိစၦာ Devil ႏွင့္ ဘုရားသခင္အေၾကာင္း ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေမာ္ဂင္က ၀ိုင္းယက္ကို ထူးဆန္းေသာ ေမးခြန္းတခု ေမးသည္။
"၀ိုင္းယတ္ ... မင္းဘုရားကို ယံုသလား"
၀ိုင္းယတ္က ရယ္ေလသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ေမးတာလဲ... မင္းေကာ ယံုလို႔လား ... ဟုျပန္ေမးသည္။ ေမာ္ဂင္က ရယ္ေမာလ်က္ ျပန္ေျဖ၏။
"မဟုတ္ဘူးေလ လူတေယာက္ေသ သြားတဲ့အခါ သူဘာကို ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ ႐ွိေနမွာဘဲ မဟုတ္လား။ ၀ိညာဥ္၀ါဒ spirtualism ကို ယံုၾကည္တဲ့ လူေတြ ႐ွိတယ္ေလ။ သူတို႔ ေျပာတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ အလင္းေရာင္ကို ျမင္ရတယ္ဆိုပဲ။ လိႈင္ေခါင္းထဲကေန အလင္းေရာင္ ထြက္လာသလိုပဲတဲ့"
သို႔ေသာ္ ၀ိုင္းယတ္က ဘုရားသခင္သည္ အေရးမႀကီးပါ။ လူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္သာရ ဆိုသည္ကိုလည္း သူ သိပ္သတိမထားမိ။ ထိုည ပါတီ၌ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းႏွင့္ ၀ိုင္းယက္ ျပန္ဆံုမိၾက သည္။ ေယာက်္ားမ်ား ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေသာ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက ၀ိုင္းယက္႐ွိရာသို႔ ေရာက္လာၿပီး အတူကရန္ ဖိတ္ေခၚသည့္ဟန္ျဖင့္ ဦးၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၀ိုင္းယက္က သိသိသာသာပင္ ေ႐ွာင္လိုက္ေလသည္။
ေနာက္ရက္တြင္ ဖဲကစားသည့္၀ိုင္း၌ ေဒါ့ခ္ႏွင့္ ၀ိုင္းယက္တို႔ ကစားေနၾကစဥ္ လူရမ္းကား ဘီလ္ႏွင့္ ဂၽြန္နီရင္ဂိုတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဘီလ္က ၀ိုင္းယတ္အား ဥပေဒေခြး [Lawdog] လားဟု ေမးသည္။ ၀ိုင္းယတ္က သူ အၿငိမ္းစားယူၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေအးေအး ေဆးေဆး ေျဖ၏။ ဘီလ္က မခိုးမခန္႔ရယ္လ်က္ "သိပ္ေကာင္းတာေပါ့" ဟု ရန္စေလသည္။ ေဂ်ာ္နီ္ရင္ဂိုကေတာ့ ေဒါ့ခ္ အားအမူအရာျဖင့္ ရန္စသည္။ "မင္းက ေဒါ့(ခ္)ေဟာလီးေဒး ထင္တယ္ ဟုတ္လား" ဟုေမးေတာ့ ေဒါ့(ခ္)က ခပ္တည္တည္အမူအရာျဖင့္ "မင္းက ရင္ဂိုပဲ ျဖစ္ရမယ္" ဟုျပန္ေျပာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မုန္းတီးမႈမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဂၽြန္နီက ေဒါ့(ခ္)အား စိန္ေခၚအစြမ္းျပသည့္ အေနျဖင့္ ေသနတ္ကို လက္တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ကစားျပသည္။ ပရိသတ္မ်ားက ဂၽြန္နီကို ၾသဘာေပးၾကသည္။ ေဒါ့(ခ္)က မထီေလးစားဟန္ျဖင့္ ျပံဳးလ်က္ မိမိအရက္ေသာက္လက္စ စတီးလ္ခြက္ ေသးေသး ေလးကို ဂၽြန္နီ ေသနတ္လွည့္ပတ္ ကစားဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ကစားျပကာ သေရာ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဂၽြန္နီရင္ဂိုႏွင့္ ေဒါ့(ခ္)ေဟာလီးေဒးအၾကားမွာ ရန္စတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
၀ိုင္းယတ္ တညေနမွာ ၿမိဳ႔ျပင္ထြက္၍ ျမင္းစီးေသာအခါ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းႏွင့္ ဆံုေတြ႔ၾကသည္။ ၀ိုင္းယတ္ႏွင့္ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းသည္ လြင္ျပင္ကိုျဖတ္၊ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္၍ သာယာေအးခ်မ္း ေသာ တေနရာမွာ ေအးေဆးစြာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ၀ိုင္းယတ္ကို ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက "႐ွင္ေပ်ာ္သလား" ဟုေမးသည္။ "ဘယ္ေလာက္ ဂြက်တဲ့ ေမးခြန္းပါလိမ့္ ... ငါမသိဘူး၊ မင္းေကာ ေပ်ာ္သလား" ဟု ျပန္ေမးေတာ့ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက "အို ... ကၽြန္မလား၊ ကၽြန္မ အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ေနတာပဲ" ဟု ေျဖပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းတခုမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေျဖရခက္၏။ "႐ွင့္ဘ၀မွာ ႐ွင္ဘာကို လိုခ်င္တာလဲ" ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ၀ိုင္းယတ္ ရယ္ေမာျပန္ သည္။ "ကိုယ္မသိဘူးေလ.. ပိုက္ဆံ႐ွာတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္... ကိုယ့္မိသား ကိုယ္ပိုင္ ကေလးေလးေတြ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ မင္းေရာ" ဟု ျပန္ေမးသည္။ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက "စားဖိုမွဴး [Room Service] တေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္" ဟု ေျဖ၏။ ၀ိုင္းယက္က သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
တညတြင္ လူရမ္းကား ဘီလ္ အရက္မူးမူးျဖင့္ လမ္းမမွာ ေသနတ္ ေလွ်ာက္ပစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွ လကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခြးတေကာင္လို ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူ၍ ေသနတ္ျဖင့္ လ႐ွိရာသို႔ လွမ္းပစ္သည္။ အနီးအနား ဆိုင္ထဲမွာ county officer ဂၽြန္ ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ လူတေယာက္ က ခင္ဗ်ားသြားထိန္းပါလားဟု အားကိုး၏။ သို႔ေသာ္ ဂၽြန္က ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး [Town Marshall] ရဲမွဴးရဲ႔ အလုပ္ဟု ေျဖသည္။ ရဲမွဴးအဖိုးႀကီးက မေနသာေတာ့သျဖင့္ ဘီလ္႐ွိရာသို႔ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္၍ ေရာက္သြားသည္။ "ဘီလ္ .. မင္းလက္နက္ေတြ ငါ့ကိုေပး စမ္း" ဘီလ္က မူးမူး႐ူး႐ူးျဖင့္ေသနတ္ေတြ ကမ္းေပးရင္း အငိုက္တြင္ ရဲမွဴးကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္လိုက္ေလသည္။ ၀ိုင္းယတ္က အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ဘီလ္ကို သတိလစ္ ေအာင္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ ဘီလ္ႏွင့္မတည့္ေသာ အုပ္စုထဲမွ တခ်ိဳ႔က ဘီလ္ကို အဆံုးစီရင္ရန္ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ ၀ိုင္းယက္က လူစုအားလံုးကို ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္၍ "လူတေယာက္ကို အျခားတေယာက္က ႀကိဳးေပးသတ္ခြင့္ မ႐ွိဘူး" ေျပာၿပီး ျဖန္ေျဖလိုက္သည္။ လမ္းေပၚမွ အျဖစ္အပ်က္ကို county officer John က လွမ္းၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ေနသည္။ ဂၽြန္ႏွင့္အတူ ေနထိုက္လ်က္႐ွိေသာ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက ဂၽြန္အနီးမွာရပ္ကာလမ္းေပၚမွ ျမင္ကြင္းကို ေငးေမာၾကည့္ ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ဗားဂ်ီးလ္အတ္ပ္သည္ ရဲအရာ႐ွိတာ၀န္ကို ယူလိုက္သည္။ ေမာ္ဂင္သည္လည္း ရဲအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လိုက္သည္။ မိမိ၏ ၿမိဳ႔တြင္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ေရး အတြက္ ဗာဂ်ီလ္သည္ ေၾကျငာခ်က္တရပ္ကို ထုတ္ျပန္လိုက္သည္။
Tombstone ၿမိဳ႔တြင္း၌ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ားသည္ မည္သည့္လက္နက္ပစၥည္းကိုမွ် ကိုင္ေဆာင္လာျခင္း မျပဳရ။ ယေန႔မွစ၍ လူတိုင္းတိုင္း၏ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ဤဥပေဒကို လူတိုင္းနာခံရမည္။ လက္နက္ေတြ႔႐ွိလ်င္ တင္းက်ပ္စြာ အေရးယူ အျပစ္ေပးမည္။
ျပည္သူအမ်ားစုက ထိုဥပေဒကို သေဘာက်သည္။ အခ်ိဳ႔ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ လူရမ္းကား မ်ားက သေဘာမက်။ အ့ံစရာေကာင္းသည္က လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းသည့္ ဥပေဒကို [Wyatt Earp] က လံုး၀ သေဘာမတူႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗာဂ်ီးလ္ႏွင့္ ေမာ္ဂင္အား က႐ုဏာ ေဒါေသာျဖင့္ အျပစ္တင္လိုက္သည္။
"ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြရဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ ရလာလိမ့္မယ္လို႔ မင္းတို႔ထင္သလား။ မင္းတို႔ မွားေနၿပီ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး အႀကီး အက်ယ္ မွားေနၿပီ။ မင္းတို႔ ငါတို႔ မိသားစုေတြကို လူရမ္းကားေတြက အလြယ္တကူ သတ္ႏိုင္ေတာ့မယ္"
ဗာဂ်ီးလ္က ေခါင္းမာမာ၊ ၀ိုင္းယတ္က ေခါင္းမာမာ။ သို႔ေသာ္ ဗာဂ်ီးလ္က တရား၀င္ရဲမွဴး ျဖစ္ေနေသာအခါ ၀ိုင္းယတ္သည္ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာခဲ့၏။ Tombstone ေရာက္ ကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျပစ္ခတ္ခဲ့ဖူးေသာ မိမိေသနတ္ကို ခါးပါတ္ႏွင့္တကြ ဗာဂ်ီးလ္ထံ ေဒါသတႀကီး အပ္ႏွံလိုက္သည္။
တခါတြင္ ဖဲကစားေနရင္း Doc ႏွင့္ Mike Clement တို႔ ပဋိပကၡျဖစ္သည္။ ရဲမွဴး ဗာဂ်ီးလ္က ေဘးမွ ျဖန္ေျဖေပးသည္။ ေမာ္ဂင္ႏွင့္ ၀ိုင္းယတ္လည္း ႐ွိေနသည္။ Doc သည္ ထိုအခ်ိန္မွာ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ေသြးအံ၍ သတိလစ္သြားသည္။ ေဒါ့(ခ္)ကို ဟိုတယ္အခန္းထဲသို႔ ၀ိုင္းယတ္တို႔က ေပြ႔ခ်ီသယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ မိုက္ခ္သည္ ေဒါသကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္။ "မင္းေသရမွာပဲ" ဟု လွမ္းေအာ္ ျခိမ္းေခ်ာက္ၿပီး အရက္ဘားေကာင္တာမွ အပ္ထားေသာ ေျပာင္း႐ွည္ေသနတ္ကို ေတာင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ Doc ေနာက္သို႔ လိုက္ရန္ ေဒါသတႀကီး ထြက္သည္။ ဗာဂ်ီးလ္က မိုက္ကို ေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ထု႐ိုက္ကာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ဆြဲသြင္းထားလိုက္သည္။ မိုက္ခ္၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားက မိုက္ခ္ကို အခ်ဳပ္ခန္းမွ လာေရာက္ ထုတ္ယူေသာ အခ်ိန္တြင္ တေယာက္မွာ ေသနတ္ပါလာသျဖင့္ ၀ိုင္းယတ္က ထိုေသနတ္ကို သိမ္းဆည္းထားလိုက္သည္။ မိုက္ခ္တို႔အဖြဲမွ လွည့္ျပန္သြားရင္း ဗာဂ်ီးလ္တို႔ကို စိန္ေခၚသြား သည္။
ေဒါ့ခ္သည္ အိပ္ရာေပးတြင္ အနားယူရမည္ ျဖစ္သည္။ ခင္ေ်ားရဲ႔ အဆုတ္မွာ ၆၀% ေလာက္ ပ်က္စီးေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား အရက္ေလွ်ာ့ရမယ္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ရမယ္။ ညည ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ အခ်ိန္မကုန္ရဘူး။ လံုး၀ အနားယူရမယ္ ဟု ဆရာ၀န္ကေျပာသြားသည္။ ကဲ .. ကဲ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္ကေန ထြက္သြားပါေတာ့ ဟု ေဒါ့ခ္က ႏွင္လိုက္သည္။
မိုက္ခ္၏ စိန္ေခၚပြဲသည္ တၿမိဳ႔လံုးသိသည့္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ၀ိုင္းယတ္သည္ ရဲအရာ႐ွိဘ၀က သူ႔လက္စြဲေသနတ္ကို ထုတ္၍ ဗာဂ်ီးလ္၊ ေမာ္ဂင္တို႔ႏွင့္ အတူ မိုက္ခ္တို႔၏ ရပ္ကြက္သို႔ သြားရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ေဒါ့ခ္ကလည္း အိပ္ရာထဲမွ ထလာကာ ဇြတ္ပူးေပါင္း သည္။ ဗာဂ်ီးလ္၊ ေမာ္ဂင္၊ ၀ိုင္းယတ္ႏွင့္ ေဒါ့ခ္တို႔သည္[O.K.Corral] ဆိုင္ေ႐ွ႔တြင္ မိုက္ခ္တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ေမာ္ဂင္သည္ ပုခံုးတြင္ ဒဏ္ရာရၿပီး၊ ဗာဂ်ီးလ္က ေျခေထာက္တြင္ ဒဏ္ရာရသည္။ မိုက္ခ္ကေတာ့ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ [County Officer] အေဆာက္အဦးထဲ ၀င္ေျပးကာ ကြယ္ရာမွ ခုခံသည္။ ထို႔ေနာက္ အလစ္တြင္ ထြက္ေျပးသြားေလသည္။ ရင္ဆိုင္ပြဲ ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ ဂၽြန္က ၀ိုင္းယတ္တို႔အား ဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီဟု ေျပာသည္။ ၀ိုင္းယတ္က စူးစိုက္စြာ စိန္ေခၚၾကည့္ၾကည့္လ်က္ "ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ဖမ္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဟုတ္တယ္ မို႔လား" ဟု တင္းမာစြာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ တဖက္ရန္သူ သံုးေယာက္ ေသဆံုးသြားသည္။ ထိုအေလာင္းမ်ားကို အသုဘခ်သည့္ အခမ္းအနား၌ ရပ္ကြက္လူစုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစုက ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ကိုင္စြဲလ်က္ ဆႏၵျပၾကသည္။ ဂၽြန္နီရင္ဂိုက အရက္မူးမူးျဖင့္ ေဒါ့ခ္ကို စိန္ေခၚ သည္။
"မင္းဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ဂၽြန္နီ" ဟုေဒါ့ခ္က ေအးစက္စြာေမးသည္။
"ငါမင္းရဲ႔ ေသြးကို လိုခ်င္တယ္၊ မင္းရဲ႔ ၀ိဥာဥ္ကို လိုခ်င္တယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို လိုခ်င္တယ္"
ေဒါ့ခ္က ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး "ဘယ္ေတာ့လဲ... ေျပာ..." ဟုေမးသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘီလ္ႏွင့္အဖြဲ႔က ဂၽြန္နီထံ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။ "သူအရက္မူး ေနလို႔ပါ၊ ဂၽြန္နီ လာလာ ျပန္ၾကမယ္" ဘီလ္က ေဒါ့ခ္တို႔ကို ေတာင္းပန္သလိုလို ၿပံဳးျပၿပီး သူ႔လူသူ ဇြတ္ဆြဲေခၚသြားသည္။
ဂ်ိဳဇက္ဖင္းႏွင့္ ၀ိုင္းယတ္၏ ႏွလံုးသားခ်င္း နားလည္မႈမ်ားကို မ်က္လံုးမ်ားမွတဆင့္ သိထားေသာဂၽြန္ (County Officer) သည္ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းအား ၀ိုင္းယတ္တို႔၏ မာနမ်ား ယေန႔ ညမွစ၍ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့မည္ဆိုတာ သူသိသည္ ...ဟု အားရ၀မ္းသာ ေျပာ၏။ ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက အယ္လီႏွင့္ လူ၀ီဆာတို႔ကို သြားသတိေပးသည္။ ထိုညတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အသက္အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာ္ဂင္ႏွင့္ဗာဂ်ီးလ္က အႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ ဗာဂ်ီးလ္သည္ လမ္းေပၚမွာ တေယာက္ေယာက္၏ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ၾကံ ပစ္ခတ္ျခင္း ခံရ၏။ ဗာဂ်ီးလ္၏ ဒဏ္ရာကို ေဆးကုေနစဥ္ ေမာ္ဂင္က ေဒါသတႀကီး ထြက္သြားသည္။ ေမာ္ဂင္လည္း လုပ္ၾကံခံရသည္။ ေမာ္ဂင္ကေတာ့ ခြဲစိတ္ခံရင္း ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ မေသဆံုးမီ ၀ိုင္းယတ္အား "မင္းမွန္တယ္ ၀ိုင္းယတ္" ဟု ၀န္ခံသြား ခဲ့သည္။ "၀ိုင္းယတ္ တခါတုန္းက ငါေျပာတာကို မင္းမွတ္မိလား၊ လူေတြ ေသတဲ့အခါ အလင္းေရာင္ျမင္ရတယ္ဆိုတာေလ၊ အဲဒါ ဟုတ္တယ္၀ိုင္းယတ္၊ ငါအခု တမန္ေတာ္ နတ္သားေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ သူတို႔ တီးမႈတ္ကခုန္ေနတာကို ငါျမင္ရတယ္" ထို႔ေနာက္ ေမာ္ဂင္ ဆံုးသြားသည္။
ဗာဂ်ီးလ္ႏွင့္ အယ္လီ၊ ေမာ္ဂင့္ဇနီး လူ၀ီဆာႏွင့္ ၀ိုင္းယတ္၏အမ်ိဳးသမီး မက္တီတို႔ အားလံုး ကာလီဖိုးနီးယားကို ရထားျဖင့္ ထြက္ခြါရန္ ၀ိုင္းယတ္က စီစဥ္သည္။ ၀ိုင္းယတ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါမည္ဟု ဘီလ္ႏွင့္ ဂၽြန္နီ ရင္ဂိုတို႔က ထင္ေနၾကသည္။ ၀ိုင္းယတ္က ျမင္းလွည္းေမာင္းလာရင္း ဂၽြန္နီတို႔ ေရွ႔၌ လွည္းကိုခဏရပ္ၿပီး၊ "ဒီကိစၥေတြ ၿပီးသြားၿပီ" ဟုေျပာေတာ့ ဘီလ္က စူးစိုက္စြာ ၾကည့္လ်က္၊ ဂြတ္ဘိုင္ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ အခဲမေၾကေသာ မိုက္ခ္က Tombstone ႏွင့္ ကပ္လ်က္ဘူတာ႐ွိရာ ၿမိဳ႔အထိလိုက္၍ ၀ိုင္းယတ္ႏွင့္ ဗာဂ်ီးလ္ကို မ်ိဳးျဖဳတ္ရန္ စီစဥ္သည္။ ရထားထြက္ခါနီး အခ်ိန္တြင္ ဘူတာပလက္ေဖာင္း၌ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္ ရပ္ေစာင့္၍ ၀ိုင္းယတ္ႏွင့္ ဗာဂ်ီးလ္ကို လူစုခြဲ၍ သတ္ရန္ စီစဥ္သည္။ "ေဟ့ မက္တီ ၀ိုင္းယတ္ ဘယ္မွာလဲ" ဟုေျဗာင္ဖြင့္ေမး၍ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္၏။ "ငါမင္းတို႔ရဲ႔ ေနာက္မွာေလ" ၀ိုင္းယတ္က မိုက္ခ္ကို အႏိုင္ရသြားပါသည္။ "မင္းက မိုးႀကိဳးစစ္ပြဲကို ေခၚလိုက္တယ္ မဟုတ္လား မိုက္ခ္၊ ကဲ.... အဲဒီစစ္ပြဲကို မင္းရၿပီးေလ... " ဟုေျပာရင္း မိမိကုတ္အက်ႌ ရင္ဘတ္ကို ၀ိုင္းယတ္က လွစ္ျပ၏။ "အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ငါ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ျပည္နယ္ ရဲမွဴးျဖစ္သြားၿပီ" ၀ိုင္းယတ္က ရင္ဘတ္တြင္ ရဲအရာ႐ွိ တံဆိပ္ တပ္ထား၏။ "ေကာင္းဘြိဳင္ဇာတ္လမ္းေတြ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ မိုက္ခ္၊ အဲဒီေတာ့ ေျပးေပေတာ့၊ ဂၽြန္နီရင္ဂိုတို႔ဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားခ်ည္ေတာ့၊ ငါနဲ႔အတူ ငရဲပါလာၿပီ ဆိုတာ သြားေျပာစမ္း"
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ Tombstone နယ္တ၀ိုက္႐ွိ ေကာင္းဘြိဳင္လူရမ္းကားမ်ားကို ၀ိုင္းယတ္က ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခိုက္ႏွိမ္နင္းသည္။ ၀ိုင္းယတ္ႏွင့္အတူ ေရာဂါသည္ေဒါ့ခ္လည္း ပါ၀င္ကူညီ၏။ ဘီလ္၏ အဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ႏႈတ္ထြက္လိုက္ေသာ အဖြဲ႔၀င္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ သူတို႔အားလံုးသည္ လက္နက္ကို လက္နက္ျဖင့္၊ ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းစိုင္းမႈကို ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းစိုင္းမႈျဖင့္ ညီမွ်စြာ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရ၏။ ရာဇ၀တ္ သား တေယာက္ေယာက္ကို အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္နစ္နာမႈမွ အျမဲ ကာကြယ္ေပးခဲ့ေသာ ဥပေဒဘက္ေတာ္သား ၀ိုင္းယတ္သည္ ရာဇ၀တ္ေကာင္မ်ားကို ၿမိဳ႔လည္ေခါင္တြင္ ႀကိဳးဆြဲခ်၍ သတ္သည္။ ရာဇ၀တ္ေကာင္၏ ေျခေထာက္တြင္ သူတို႔ ေကာင္းဘြိဳင္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေသာ ခါးစည္းႀကိဳး ပိုးပု၀ါအနီကေလးမ်ား ရစ္ေႏွာင္ခ်ည္ေပးလိုက္၏။
ဘီလ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲတြင္ ၀ိုင္းယတ္က အႏိုင္ရလိုက္သည္။ ဘီလ္ေသဆံုးသြား သည္။ ဂၽြန္နီရင္ဂို၏ စိန္ေခၚပြဲကို ေရာဂါသည္ ေဒါ့ခ္က ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၍ သြားေရာက္ ရင္ဆိုင္သည္။ တရားမွ်တစြာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသနတ္ခ်င္း ယွဥ္ပစ္၏။ အျမဲလက္ျမန္ေသာ ေဒါ့ခ္က အႏိုင္ရသြားသည္။ "ရင္ဂိုလိုလူမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခိုးလို႔၀ွက္လို႔ အားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ သတ္ျဖတ္လို႔ အားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔လိုလူမ်ိဳးက ေဟာင္းေလာင္း ေပါက္ အႀကီးႀကီးပဲ ၀ိုင္းယတ္ရဲ႔။ သူလိုခ်င္တာက လက္စားေခ်မႈပဲ....။ ဘာအတြက္လဲ ဆိုေတာ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ေနလို႔ပဲ..." ေဒါ့ခ္ အိပ္ရာထဲ လဲေနစဥ္ ၀ိုင္းယတ္အား ေျပာခဲ့ေသာစကား မ်ား အလြန္မွန္ကန္ပါသည္။
ရင္ဂို၏ အေလာင္းကို ေဒါ့ခ္ႏွင့္အတူ ရပ္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ ၀ိုင္းယတ္က "ကဲ... ငါတို႔ ဒီစစ္ကို အဆံုးသတ္ၾကစို႔" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ မိုက္ခ္ကလဲေမာင့္သည္ ၀ိုင္းယတ္တို႔အား အ႐ႈံးေပး၍ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္ပစ္ခံရမႈေၾကာင့္ မိုက္ခ္ေသဆံုး သြားသည္။ Tombstone မွ ထြက္ခြါသြားၿပီး မၾကာမီ မက္တီ ေသဆံုးသြားသည္။ ေဒါ့ခ္ေဟာလီးေဒးသည္ ၆ ႏွစ္အၾကာတြင္ Glennwood အနားယူေဆး႐ံု၌ အဆုတ္ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားသည္။ ေဒါ့ခ္ဆံုးမည့္ေန႔၌ ေဒါ့ခ္အနီးမွာ ၀ိုင္းယတ္႐ွိခဲ့သည္။
"ဘယ္လိုေနလဲ ေဒါ့ခ္" ဟု ေမးေတာ့ ေဒါ့ခ္က မခ်ိတင္ကဲျပံဳးလ်က္ "ငါေသရေတာ့မွာ အသက္ငင္ေနၿပီ" ဟု မွန္ကန္စြာ ေျဖေလသည္။
ေဒါ့ခ္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ၀ိုင္ယတ္သည္ ဂ်ိဳဇက္ဖင္း႐ွိရာသို႔ လိုက္သြား၏။
"ကိုယ့္မွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ဂ်ိဳးဇက္ဖင္း .. မင္းကို ေပးစရာ ဘာမွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ မာနေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဂုဏ္သိကၡာဆိုေတာလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေငြေၾကးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကတိေပးႏိုင္တာ တခုကေတာ့ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ မင္းဘ၀ရဲ႔ က်န္႐ွိသမွ် အခ်ိန္အားလံုးအတြက္ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္"
ဂ်ိဳဇက္ဖင္းက ရယ္ေမာ၍ ႏွစ္သိမ့္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ ၀ိုင္ယတ္ရယ္ ... ကၽြန္မမိသားစုက ခ်မ္းသာပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။
၀ိုင္းယတ္သည္ အသက္ ၈၀ အ႐ြယ္ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္၌ ေသဆံုးသြားသည္။ သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ Tombstone ၿမိဳ႔၊ Kansus ျပည္နယ္၊ California ႏွင့္ သူေသဆံုးရာ Los Angeles ၿမိဳ႔မ်ားတြင္ ဒ႑ာရီသဖြယ္ လူသိမ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဂႏၵီ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္စဥ္က ဂႏၵီ၏ အၾကမ္းမဖက္ေရးမူ၀ါဒ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေရး မူ၀ါဒအေပၚ ခ်ီးက်ဴးေလးစားခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ Tombstone ဇာတ္ကားၾကည့္ရင္း Wyatt ၏ တရားမွ်တေသာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို အျပစ္မျမင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂႏၵီဇာတ္ကားတြင္ အဂၤလိပ္နံပါတ္ဒုတ္ စစ္သားမ်ား႐ွိရာသို႔ လက္ခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသိမ္ေမြ႔စြာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေခါင္း႐ိုက္ခြဲခံေနသည့္ အိႏၵိယမ်ိဳးခ်စ္ျပည္သူမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးထလ်က္ မ်က္ရည္က်ခဲ့မိေသာ ကၽြန္မသည္ ၀ိုင္ယတ္က လူရမ္းကား ေကာင္းဘိြဳင္မ်ားေနာက္သို႔ လိုက္လံ ႏွိမ္းနင္းတိုက္ခိုက္ေသာအခါ အားကိုးတႀကီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့မိသည္။ လက္နက္မဲ့ ျပည္သူမ်ား၏ အားကိုးရာသည္ လက္နက္ကိုင္ခြင့္႐ွိေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ တရာမွ်တမႈပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မတို႔သည္ တရားမွ်တမႈကို အသက္ႏွင့္ ရင္း၍ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အသက္႐ွင္ရပ္တည္ရေသာ လက္နက္မဲ့ ျပည္သူမ်ားျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။
ဒါ႐ိုက္တာ George P. Cosmatos သည္ ဗာဂ်ီးလ္၏ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ဖ်က္သိမ္းမႈ ဥပေဒ မွားယြင္းသည့္အေၾကာင္းကို ေမာ္ဂင္၏ ေသခါနီး၀န္ခံစကားျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ လက္နက္ကို လက္နက္ခ်င္းယွဥ္မွသာ တရားမွ်တမႈ လမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ေကာက္ခ်က္ကို ၀ိုင္းယတ္၏ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲမ်ားျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတိုက္ပြဲမ်ားသည္ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိသည္ဟုေတာ့ သူမျမင္ေပ။ ၀ိုင္းယတ္သည္ Tombstone ၿမိဳ႔၏ တရားမွ်တမႈအတြက္ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေၾကာင္း ဒါ႐ိုက္တာက ကၽြန္မတို႔အား အသိေပးလိုဟန္ ႐ွိပါသည္။ ၀ိုင္းယတ္၏ ေနာက္ဆံုးစကားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ သိႏိုင္သည္။
"ကိုယ့္မွာ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာလည္း မ႐ွိေတာ့ပါဘူး"
ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးႏွင့္ ေနာက္ခံျမင္ကြင္းအရဆိုလ်င္ တရားမွ်တမႈကို လိုလားေသာ ျပည္သူ အားလံုး ထိုဇာတ္ကားကို ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ႐ုပ္႐ွင္ဖန္တီးမႈ အႏုပညာကို စြဲမက္ခံစားလိုေသာ ႐ုပ္႐ွင္ခ်စ္သူအားလံုးလည္း ထို Tombstone ဇာတ္ကားကို ႏွစ္သက္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဓာတ္ပံုဒါ႐ိုက္တာ William A Franker ၏ ဓာတ္ပံုပညာမွာ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္းဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ေသနတ္ပစ္ဇာတ္ကား ျဖစ္ပါလ်က္ ေနာက္ခံျမင္ကြင္းကို ပန္းခ်ီကားသဖြယ္ လွပေအာင္ ကင္မရာ႐ႈေဒါင့္မ်ား ကစားလ်က္ ႐ိုက္ျပသြားႏိုင္သည္။ ဇာတ္ေကာင္တဦးခ်င္း၏ မ်က္လံုးအမူအရာ၊ အလင္းေပးမႈ အားလံုးလည္း သင့္ေတာ္ေကာင္းမြန္ေသာ ဇာတ္ကား ျဖစ္သည္။ ကားကူး၊ ကားဆက္ပညာ၊ ျဖတ္ေတာက္မႈပညာ၊ တခန္းႏွင့္တခန္း ျမင္ကြင္းႏွင့္ အသံ အဆက္အသြယ္လည္း စနစ္တက် လွပေနသည္။
ေမာ္ဂင္အပ္ပ္တေယာက္ ဘိလိယက္ထိုးရင္း အသတ္ခံရသည့္အျဖစ္ကို ျပသမႈခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း Wyatt Earp ဇာတ္ကားမွာထက္ Tombstone ဇာတ္ကားမွာ ပို၍ ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိ၏။ ႐ုပ္႐ွင္ပိုဆန္သည္ဟု ေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုျပကြက္သည္ ထူးဆန္းစြာ လွပေသာ ျပကြက္ျဖစ္ပါသည္။
ဒါ႐ိုက္တာသည္ အခြင့္အေရးမူၾကမ္း ျပင္ဆင္ခ်က္ (၂) ကို တည္ျမဲရန္ Tombstone ဇာတ္ကားျဖင့္ ေတာင္းဆိုေလသလား .... ကၽြန္မ မသိႏိုင္ပါ။ သူ၏ေတာင္းဆိုမႈ ထိေရာက္ သည္ မထိေရာက္သည္ကိုလည္း ကၽြန္မ မသိပါ။
ထိုဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေတြးမွာ တခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစားက ကိုင္ေဆာင္ အသံုးျပဳသည္ျဖစ္ေစ လက္နက္သည္ ျပည္သူလူထု၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္ မည္သည့္အတိုင္းအတာအထိ တရားမွ်တမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္သလဲ ... ဟူေသာ အေတြးသာ ျဖစ္ပါသည္။


[၁၉၉၅ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ]
{ဂ်ဴးစာေပ၊ စာအုပ္အမွတ္(၈)၊ ကထုတ္တဲ့ ဂ်ဴးရဲ႔ 'ျမစ္တစင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း-႐ုပ္႐ွင္ ခံစားမႈေဆာင္းပါးမ်ား' ၊ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}