သႏၱာေက်ာက္တန္းေတြရဲ႔ ေနာက္မွာ စူး႐ွတဲ့ မ်က္လံုးတစံု႐ွိတယ္။ ရက္စက္ျခင္း သရဖူကို ေဆာင္းထားတဲ့ ဒီ ေအးစက္စက္ မ်က္လံုးတစံုဟာ ၿငိမ္သက္ျခင္း ဣေျႏၵကို ေဆာင္ထားေလရဲ႔။ ငါးကေလးေတြဟာ ေၾကာင္ဖားႀကီး အနားကျဖတ္တဲ့ ႂကြက္ကေလးေတြလို ရန္သူကို မျမင္ဘဲ ေ႐ွ႔ကိုတိုးသြားေလရဲ႔။ သူတို႔ရဲ႔ စုစုခၽြန္ခၽြန္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုဟာ ေရျပင္ကို ထိုးခြဲလို႔ အၿမီးေရယက္ေတြ အားနဲ႔မ႐ွိတဲ့ ခါးကေလးေတြကို လႈပ္ရမ္းၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဟာ ... ဟ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းလိုက္တာ။ ငါးကေလးအုပ္စု လြန္သြားေတာ့မွ သႏၱာေက်ာက္တန္း ၾကားက ႐ွည္လ်ားသန္မာတဲ့ လက္ႀကီးတဖက္ ႐ုတ္ခနဲ ထြက္လာၿပီး ေနာက္အက်ဆံုး ငါးတေကာင္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဖမ္းဆြဲ၊ ပကတိအတိုင္း ၿငိမ္သက္သြား။ ဟင္ ... လွ်ပ္တျပက္ကေလး အတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားတာဆိုေတာ့ အေသအခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ရင္ သိမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာ ... သည္လိုနဲ႔ ထံု အအ ငါးအုပ္ေတြ တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ျဖတ္သြား။ ေနာက္ အက်ဆံုး ငါးကေလးတေကာင္စီ လက္တံ႐ွည္ႀကီးဆီ ပါသြား.....။
အင္း .. သူ႔အစာ သူ႐ွာစားတာေတာ့ ဘာေျပာလို႔ ျဖစ္မလဲေနာ့။ က်ဳပ္ကလဲ သူ႔ခြင္ကို မဖ်က္ပါဘူး။ သူ႔ အစာကို လုမစားပါဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ အေလ့အထျခင္းတူတဲ့ အစာဖမ္းနည္းကိုပဲ သေဘာက်လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ သူနဲ႔က်ဳပ္က အမ်ိဳးခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္၊ အေကာင္ခ်င္း ေတာ့ ခပ္ကြဲကြဲပါ။ သူက လက္႐ွစ္ဘက္၊ က်ဳပ္က လက္ဆယ္ဘက္၊ အေရအတြက္ခ်င္း မကြာလွေပမယ့္ သူ႔လက္တံေတြက က်ဳပ္လက္တံေတြထက္ အား႐ွိ သန္မာလွတယ္။ က်ဳပ္မွာ ဥမင္ လို႔ ေခၚတဲ့ စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္တံ႐ွည္ႀကီးေတြ ႐ွိသလို သူ႔မွာလည္း သန္စြမ္း႐ွည္လ်ားတဲ့ လက္တံႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ႀကီးမားသေလာက္ အစာ႐ွာတဲ့ ေနရာမွာ မာယာလဲ မ်ားေသး တယ္။ အစာကို တြင္း၀ ေက်ာက္ၾကားေတြဆီက ေခ်ာင္းဖမ္းသလို ေဟာ ... ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ ေခါင္းႀကီးကို ဘယ္ယိမ္းညာငင္လို႔ ထြက္လာပါၿပီ။ အျပင္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နည္းတဲ့အေကာင္ႀကီး မဟုတ္။ ဘယ္ေလာက္စားစား ၀မယ့္ပံု မေပၚ။ ၾကမ္း႐ွတဲ့ လက္တံႀကီးေတြဟာ အစာကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား စမ္းရမ္း႐ွာေနေသးတယ္။
ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားမွာ ပုန္းခိုေနတဲ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြ ဆီေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြက ျမန္လိုက္တာမွ လွစ္ေနတာပဲ။ သူ႔ရဲ႔ လက္တန္႐ွည္ႀကီး ေ၀ွ႔ရမ္းလာတာနဲ႔ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြဟာ ေနာက္ၿမီးဖ်ား ေထာက္ၿပီး ဖ႐ူးခနဲ အသံေပးလို႔ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲ ေတြၾကား တိုး၀င္သြားတာမ်ား အသံထက္ျမန္တဲ့ ႏႈန္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ၾကည့္ ... ဒီေကာင္ စိတ္တိုလာၿပီ။ မ်က္လံုးေတြ ပိုၿပီး ျပဴးက်ယ္လာသလို လက္႐ွစ္ဖက္ကလည္းခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး လႈပ္႐ွားခါရမ္းလာလို႔ေပါ့။ လူေတြေျပာတဲ့ ရမ္းကားတယ္ဆို ဒါပဲေနမွာ။ ေဒါသမာန္ေၾကာင့္ ရမ္းလဲရမ္း ကားလဲကားတဲ့ လက္ႀကီးေတြ။
ဒီတခါ လက္တံဖ်ားမွာ ကားယားပါလာတဲ့ ကံဆိုးသူကေတာ့ 'ငါးအူႀကီး' လို႔ေခၚတဲ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႏြယ္၀င္ တေကာင္ပဲဗ်။ ငါးလိပ္ေက်ာက္တို႔၊ ငါးတင္းေဟးတို႔ဆိုတာ လူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အသားမ်ားတဲ့ ငါးေတြေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြက လူကိုလည္း မေၾကာက္၊ စက္သံယာဥ္သံကိုလည္းမေၾကာက္။ ေလွသေဘၤာေတြရဲ႔ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ ၿပီး (လူေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ ဟို လင္းပိုင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး) လူေတြ ခ်စ္ခင္ေအာင္ ေလေပၚပ်ံ၀ဲလို႔ စတန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြင္ျပတဲ့ အေကာင္ေတြေပါ့။
အဲဒီ ငါးအူေတြဟာ ပုလဲငုပ္သမားေတြကိုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေလ့႐ွိတယ္။ ပုလဲငုပ္ဒိုင္ဘာကို ေလွနဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ႀကိဳးဟာ ေရေအာက္မွာ တစိုက္မတ္မတ္ သြားေလ့႐ွိတဲ့ ငါးအူႀကီးေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ၀င္တိုးမိေလ့႐ွိတယ္။ ငါးအူႀကီးရဲ႔ ေက်ာျပင္ဟာ မည္းနက္ၾကမ္း႐ွေနၿပီး မ်က္လံုးက ခ်ိဳလိုေထာင္ေနတဲ့ အရာႏွစ္ခုကလဲ ဒိုင္ဘာေတြရဲ႔ ႀကိဳးေတြ ကို တြယ္ၿငိေစတဲ့ အရာေတြေပါ့။ ႀကိဳးနဲ႔ ငါးအူႀကီးနဲ႔ ၿငိၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒိုင္ဘာအတြက္ အသက္ေဘးနီးၿပီေပါ့။ ဒါဆို အကင္းပါးတဲ့ လူတေယာက္က အေပၚကဆင္း လာၿပီး ငါးအူႀကီးကို မွိန္းနဲ႔ထိုးသတ္လို႔ အ႐ႈပ္ေျဖေပးရေလ့႐ွိတယ္။
အဲဒီ ငါးအူႀကီးဟာ အခုေတာ့ ဒီေကာင့္လက္မွာ ကားယားပါေနပါလား။ ငါးအူႀကီးက ၾကာပြတ္သ႑န္ ဆူးၾကမ္းပါတဲ့ အၿမီးနဲ႔ ႐ိုက္ခတ္ ကာကြယ္ေနေပမယ့္ အရာမေရာက္လွဘူး။ ၾကမ္းတမ္းသန္မာတဲ့ လက္ႀကီးေတြဟာ ငါးအူႀကီးရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ျပား၀ိုင္းႀကီးကို ပါးစပ္ဆီေရာက္ ဆြဲယူေနၾကေလရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဒီေကာင္ပါးစပ္နား မေရာက္ ႏိုင္ဘူး။ ငါးအူႀကီးကလည္း အေတာ္သန္တဲ့အေကာင္ႀကီးမို႔ ဖ်စ္ညႇစ္ထားမႈကို အားကုန္႐ုန္း ကန္ေနတာ ဒယ္အိုးပံု ကိုယ္ျပား၀ိုင္းႀကီးရဲ႔ အနားသားေတြ စုတ္ျပတ္ကုန္တဲ့အထိပါပဲ။ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အႏိုင္အ႐ႈံးကို ဒိုင္ပြဲရပ္ရမလို ျဖစ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးက လွ်ိဳ႔၀ွက္ လက္နက္တခုကို ထုတ္သံုးလိုက္ပါေရာ။
အဲဒီ လွ်ိဳ႔၀ွက္လက္နက္ဆိုတာ သူ႔လွ်ာမွာ႐ွိတဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အဆိပ္ကိုေျပာတာပါ။ ရန္သူကို ႏိုင္ေခ်မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ (သို႔မဟုတ္) ဘတျပန္ က်ားတျပန္ လက္ရည္တူေနၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီအဆိပ္နဲ႔ ဖမ္းထားတဲ့အေကာင္ကို ပက္လိုက္ရင္ ရန္သူဟာ အဆိပ္ေၾကာင့္ ေမ့ေျမာသြားပါေရာ။ ဒါဆို စိတ္ခ်လက္ခ် သူ႔အစာ ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ေတာ္ပါေပတယ္။ ေတာ္ပါေပတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေျပာက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္မွာ ေရဘ၀ဲဆိုတဲ့ အမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး ေရသရဲ .... ေရသရဲလို႔ ကမၸည္းထိုးေလာက္တဲ့ နာမည္ဆိုး တလံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာ့ထိပ္ေခါင္တင္ ေရဘုရင္တဆူအျဖစ္ မင္းမူႏိုင္တာေပါ့။ ေအးစက္ ျပဴးက်ယ္တဲ့ မ်က္လံုးအစံု၊ ၾကမ္း႐ွသန္မာတဲ့ လက္တံမ်ားနဲ႔ အဆိပ္အိတ္ပါ၀င္တဲ့ ၾကက္တူေ႐ြး ႏႈတ္သီးလို ပါးစပ္ႀကီးက ပင္လယ္ျပင္မွာ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္လုပ္ ႀကီးစိုးႏိုင္ဖို႔ ဧရာမ လက္နက္ေကာင္းႀကီးေတြေပါ့။
'ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇင္း သတ္ျဖတ္ျခင္း ေ႐ွာင္ကြင္းမလြတ္သာ' တဲ့။ ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ ခြန္အားႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါက ခြန္အားငယ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ညႇင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ စား ေသာက္ပစ္တာ မေ႐ွာင္မလြဲသာတဲ့ သဘာ၀တရားႀကီးတခုေပါ့။ အႀကီးအငယ္မေျပာနဲ႔ အင္အားခ်င္းတူရင္ေတာင္ မလြတ္တမ္း အားစမ္းယင္း ည့ံတဲ့အေကာင္ ခံေပေရာ့။ ေဟာ ... ငါးအူႀကီးအေပၚ ေအာင္ပြဲဆင္သူႀကီးဟာ 'ငါကြ' ဆိုတဲ့ မာန္အျပည့္နဲ႔ အစာမွိန္းမွိန္းေနတုန္း ဘယ္ေခ်ာင္က ထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ငါးမန္းစြယ္သီႀကီးတေကာင္ရဲ႔ ရန္စျခင္းကို ခံလိုက္ရျပန္ တယ္။
ငါးမန္းေတြအထဲမွာ ငါးမန္းစြယ္သီဆိုတာ အသြားထက္ၿပီး ႐ွည္လ်ားတဲ့ အစြယ္အား ကိုးနဲ႔ ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ ေတြ႔ကရာအေကာင္ကို ရန္စတတ္တာမို႔ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ တပြဲတလမ္း ေတြ႔ျပန္ပါၿပီ။ အစာ၀ေနတဲ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို ေ႐ွာင္ထြက္သြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုဟာက ငါးမန္းတို႔ ေ၀လငါးတို႔ဆိုေတာ့ သင္းရဲ႔ အဓိက ရန္သူေလ။ သူမခ်လည္း ဟိုကခ်မွာ ေသခ်ာတယ္။
ငါးမန္းစြယ္သီႀကီးက ျမင္လ်င္ျမင္ခ်င္း အစြယ္အားကိုးနဲ႔ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးရဲ႔ မ်က္လံုး ေတြကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ေရသရဲဘြဲ႔ရထားတဲ့ အေကာင္ကလည္း ဘယ္ေခလိမ့္ မလဲ။ သန္မာတဲ့ လက္တံႀကီးေတြနဲ႔ ငါးမန္းရဲ႔ကိုယ္ကို ရစ္ပတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ငါးမန္းရဲ႔ သန္မာတဲ့ အၿမီးဖ်ားေတြက ႐ွည္လ်ားတဲ့ လက္တံေတြကို ပုတ္ထုတ္ေနေလရဲ႔။ ေရသတၱ၀ါ ႏွစ္ေကာင္ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ ေနၾကတာမ်ား ၀႐ုန္းသုန္းကား ဆူညံလြန္းလို႔ အေကာင္ငယ္ ေတြ၊ အေကာင္ေသး အေကာင္မႊားေတြအားလံုး ေက်ာက္ၾကား ေက်ာက္ႀကိဳ၊ တြင္းအို တြင္းေဟာင္းထဲ ေျပးလႊားေ႐ွာင္ပုန္း ေနၾကပါေရာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနရာေကာင္းရထားတဲ့ ေက်ာက္ၾကားက မခြါပဲ တေကာင္တည္းေသာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေပါ့။
လက္ရည္တူ သတၱ၀ါႏွစ္ေကာင္ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ တိုက္ခိုက္ေနလိုက္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာလာတဲ့အမွ် ပြဲဆက္မ်ားခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ငါးမန္းဆိုတာကလည္း လူေတြကအစ ေၾကာက္႐ြ႔ံအေလးျပဳရတဲ့ အေကာင္၊ ဘယ္ည့ံလိမ့္မလဲ။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႔ ေရသရဲဘြဲ႔ကို ထိမ္းသိမ္းဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးကို စိုးရိမ္လာၿပီ။ ဘ၀ဲႀကီးရဲ႔ ရစ္ပတ္လာတဲ့ လက္တံ႐ွည္ ႀကီးေတြကို သူ႔ရဲ႔ အစြယ္နဲ႔ လွီးျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အတြက္ ရန္သူကို ရစ္ပတ္ လိမ္ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့ လက္တံ႐ွည္ႀကီးေတြဟာ အစြယ္ၾကားမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ဒီတခါေတာ့ ကို္ယ္က်ိဳးနည္းၿပီ ထင္ပါရဲ႔။
ဟိုက္ ႐ွားပါး၊ ဂြတ္႐ွယ္ပဲဗ်ိဳ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ က်ဳပ္မထင္ထားတဲ့ လွ်ိ႔၀ွက္လက္နက္ကို ထုတ္သံုးလိုက္ျပန္တယ္။ ေစာေစာက ငါးအူႀကီးမွာ သံုးတဲ့လက္နက္ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူကို ႏိုင္ေျခမ႐ွိေတာ့တဲ့ အေနအထားမွ အနက္ေရာင္မင္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တာ ၀န္းက်င္တခြင္လံုး မည္းမည္းေမွာင္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒီလို ျပဳမူလိုက္တာ ဟာ က်ဳပ္တို႔ အမ်ိဳးအႏြယ္တို႔ ျပဳေနက် အစဥ္အလာတရပ္ကို ျပဳမူလိုက္ျခင္းပါပဲ။ ငါးမန္းႀကီး အျမင္အာ႐ံုေတြ ႐ႈတ္ေထြးၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ႀကီး လစ္ေျပး ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႔။ ငါးမန္းရဲ႔ အစြယ္မွာ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ သူရဲ႔ သန္မာတဲ့ လက္ႀကီးတဖက္ဟာ ငါးမန္းစြယ္မွာ ျပဳတ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႔။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမဲလိုက္သလဲဆိုရင္ အဲဒီလက္ဟာ ခႏၶာကိုယ္က ျပဳတ္ထြက္သြားသည့္တိုင္ ရန္သူကို မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္က်န္ရစ္ခဲ့တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ သန္မာမႈႀကီးပါလား။
က်ဳပ္လဲ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အေမာႀကီး ေမာသြားေတာ့တယ္။ တခ်ိန္လံုး ၾကည့္ခ်င္ပြဲ ေတြ တပြဲၿပီးတပြဲ ဆက္ၾကည့္ေနရလို႔ အခုမွ ၀မ္းဟာရေကာင္းမွန္း သိလာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ တေအာင့္တနား အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားက ျပား၀ိုင္း၀ိုင္း ခႏၶာ ကိုယ္ကို ေလ်ာထြက္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာေတာ့ အရာရာဟာ ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။
ေလေျပေလညႇင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လိႈင္းအလ်ား႐ွည္ႀကီးေတြ အေျပးမွာ လိႈင္းၿငိမ့္ စီးၿပီး သဘာ၀ ဟင္းလင္းျပင္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိဘူး။ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ဆိုတာက ေ႐ြ႔လ်ားေနတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေရမႈန္ကေလး ေတြက ၀ိုင္းျခာပတ္လည္ တုန္ခါေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ေလေျပေလညႇင္း ၾကာေလ လိႈင္းအလ်ား ႐ွည္ေလ။ အဲဒီ ကမ္း႐ိုက္လိႈင္းေတြကို တလိမ့္လိမ့္စီးၿပီး က်ဳပ္ ေသာင္ျပင္သဲစပ္ ကို ေရာက္သြားေတာ့ ကမၻာေလာကႀကီးဟာ ညေနေစာင္း ေနျခည္ေအာက္မွာ ၾကည္လင္ ႐ွင္းသန္႔ ေနေလရဲ႔။
အဟား..... ပြဲေတာ္ႀကီး ေတြ႔ေနပါေပါ့လား။ ညႇာတံတခုစီ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္စီစီ ရယ္စရာ မ်က္လံုးပိုင္႐ွင္ေတြကေတာ့ ေျပးတာလည္းမဟုတ္၊ တြားတာလည္း မဟုတ္၊ ေဘးတိုက္ခြက်က် ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သျဲပင္ေသာင္ျပင္စပ္မွာ ခ်ီတက္လို႔ လာပါၿပီ။ အ့ံဘြယ္ ရင္အုပ္ကာ သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ မာေက်ာတဲ့ အခြံထူေတြကို ထမ္းပိုးလို႔ ျမင္ျမင္သမွ် ဖမ္းညႇပ္မယ့္ လက္မႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ရမ္းခါၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူတို႔ရဲ႔ စိုစြတ္တဲ့ ပါးဟက္ေတြေၾကာင့္ ကုန္းေပၚမွာ ေနႏိုင္ၿပီး ေလွာ္တက္လို ေျခေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ ေရမွာလည္း ကူးႏိုင္တဲ့ ဂဏန္းေကာင္ကေလးေတြ။
ဒီေကာင္ေလးေတြဟာ ေသာင္ျပင္မွာ ေလွ်ာက္လို႔ အားရရင္ ေရထဲဆင္းလာၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႔ ရင္အုပ္ကာ သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ စူးထက္တဲ့ လက္မႀကီးေတြဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ျဖံဳေလာက္စရာ အေႏွာက္အယွက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္တံ ၾကားမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြဟာ က်ဳပ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ညစာေတြေပါ့။
ေဟာ ... စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ အေမွာင္ခ်ဥ္းလာပါေပါ့။ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဟိုတစု သည္တစုနဲ႔ စူးလက္ေတာက္ပေနတဲ့ အရာေတြဟာ ဘာပါလိမ့္။ ဟင္ ဒီအရာေတြဟာ ေလွႀကီးတစင္းရဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖာထြက္ေနတဲ့ အရာေတြပါလား။ ေလွဆိုေတာ့ လူေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ႏိုင္တယ္။ လူကိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေ႐ွာင္မွ။ လူေတြဟာ သိတ္ဥာဏ္မ်ားတယ္။ ပိုက္ျခံဳပိုက္တန္းေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ိဳးျပဳန္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြ။ က်ဳပ္က ငါးေတြလို ခပ္အအ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အႏၱရာယ္ကို သတိထားတယ္။ အခုဟာက ပိုက္ျခံဳတန္းလည္း မဟုတ္၊ ဘာပါလိမ့္။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြပဲ ပင္လယ္ႀကီးထဲ ေရေသာက္ဆင္းၾကတာ လား။ ေရျပင္ထက္မွာ အလင္းေရာင္ေတြ ဟိုမွာ သည္မွာ မြစာၾကဲလို႔။ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ေလ့လာၾကည့္ဦးမွ။
အမယ္ ေရေသာက္ဆင္းတဲ့ ၾကယ္ေတြအနားမွာ ကင္းမြန္အေကာင္ငယ္ေလးေတြ စုျပံဳ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကပါလား။ ေဟ့ .. ေဟ့ ေနၾကဦး၊ ဘာအတြက္ တိုးေနၾကတာလဲ။ ကၽြတ္..... စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ က်ဳပ္ေမးေနတာ ဘယ္သူမွ မေျဖဘူး။ ငါးေတြက ထံု အအ၊ ကင္းမြန္ေတြက ထူနန။ က်ဳပ္နဲ႔ အမ်ိဳးတူေပမယ့္ က်ဳပ္က ဒီေကာင္ေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဘူး။ အစြမ္းတုံး အစတံုးေတြ။ ၾကည့္ေလ ေမးတာမေျဖဘဲ ေ႐ွ႔ကိုပဲ နင္းကန္ၿပီး စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာေတြ တိုးတယ္ကြာ တိုးတယ္။
အိုး.... မ်က္စိကိ်န္းလိုက္တာ။ ၾကယ္တာရာေတြ သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီေလာက္လင္းတဲ့ အလင္းအား ဘယ္မွာမ်ား ႐ွိလိမ့္မတုန္း။ အလင္းေအာက္မွာ က်ဳပ္တေကာင္တည္း အႀကီးဆံုး၊ အထြားဆံုး။ က်ဳပ္ဗလ က်ဳပ္အလွကို အေကာင္ကေလးေတြ ၾကားမွာ အထင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ တိုးရင္း တိုးရင္း ဇိမ္ေတြ႔လို႔ေကာင္းတုန္း ျဗဳန္းဆို အလင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေပါ့။ ၾကယ္ေတြ မိုးေပၚျပန္တက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ေစာေစာက ဟိုတစု သည္တစု အလင္းစုေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။
ေဟာ ေတြ႔ၿပီ ေတြ႔ၿပီ။ ဟို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အလင္းေတြ သြားစုေနတာကိုး။ တိုးၾကေဟ့၊ တိုးၾက... တခုတည္းေသာ အလင္းစုဆီ တိုး၀င္ၾက။ အေကာင္ငယ္ကေလးေတြ ၾကားမွာ က်ဳပ္ဗလႀကီး အားကိုးၿပီး ေ႐ွ႔ဆံုးကေပါ့။ တခုတည္းေသာ အလင္းစုေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ေက်နပ္သြားတယ္။ 'ဘာရမလဲ ငါကြ' ဆိုတဲ့ မာန္မာနနဲ႔ေပါ့။
က်ဳပ္တို႔လို ဟိုသည္စု ေနတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြဆီက ကင္းမြန္ငယ္ကေလးေတြ အားလံုး တခုတည္းေသာ အလင္းစုႀကီးဆီ စုျပံဳေရာက္ေနလိုက္ၾကတာ ဧရာမ အစုအေ၀း ႀကီးေပါ့။ ဘာမွန္းမသိ တိုးေနလိုက္ၾကတာလဲ ၾကာလာေတာ့ မြန္းၾကပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေနရာဟာ လံုျခံဳမႈ မ႐ွိဘူး။ အႏၱရာယ္ အေငြ႔အသက္ ႐ွိတယ္ဆိုတာ ထူအအ ကင္းမြန္ေကာင္ေတြ မသိေပမယ့္ က်ဳပ္သိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ကို အျမန္ဆံုး တိုးထြက္လိုက္တယ္။ တိုး..... တိုး... အျပင္ဘက္ကို တိုး။ ဟင္း... ဘယ္လိုပါလိမ့္။ တိုးေနလိုက္ တာ အျပင္ဘက္ မေရာက္ပဲ အတြင္းကိုဘဲ ျပန္, ျပန္ ေရာက္လာပါေပါ့။
တခ်ိန္ထက္ တခ်ိန္ ပိုၿပီး မြန္းၾကပ္လာတယ္ပါလား။ ထြက္ေပါက္ ဘယ္မွာလဲ ထြက္ေပါက္။ အလို.... အျပင္ဘက္ကို ဘယ္ေရာက္ႏိုင္လိမ့္မတုန္း။ ပိုက္၀ိုင္း မိေနပါပေကာ။ တိုး၀င္လာတုန္းက အလင္းစုကို အာ႐ံုေရာက္ေနတာနဲ႔ ပိုက္ကို မျမင္မိပါလား။ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္က ႐ွိကို မ႐ွိေသးတာပါ။ အလင္းစုႀကီးေအာက္ က်ဳပ္တို႔ အားလံုးေရာက္ေတာ့မွ အျပင္ဘက္က ပိုက္၀ိုင္းလိုက္တာ ေနမွာ။ ဒါေတြဟာ လူေတြရဲ႔ တမင္တကာ ျပဳလုပ္ ဖန္တီးခ်က္ေတြပါလား။
က်ဳပ္မွာ ႐ွိတဲ့ သန္မာၿပီး စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္ေတြ၊ ရန္သူကို လွည့္စားလို႔ရတဲ့ မင္ရည္အိတ္ေတြ သြားပါၿပီ။ ဘာမွ အသံုးခ်လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ အထင္ႀကီးၿပီး လူေတြရဲ႔ လွည့္စားမႈ အလင္းေထာင္ေခ်ာက္ေအာက္ကို ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ ဘုရား... ဘုရား...။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အတြက္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္စကားသံ တခ်ိဳ႔ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။
"ဒီမွာ ၾကည့္ၾကစမ္းေဟ့။ နည္းတဲ့ အေကာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကင္းမြန္ေတြၾကားမွာ ျပည္ႀကီးငါးလို႔ေခၚတဲ့ 'ကင္းမြန္ဘဲလိပ္'ႀကီး တေကာင္။ ဧရာမ ကင္းမြန္ဘဲလိပ္ႀကီး၊ အသားတိုးတိုး အဆီၿဖိဳးၿဖိဳး အေတာ္ အခ်ိန္စီးမယ့္ အေကာင္ႀကီး။ လမ္းမွားၿပီး ၀င္လာတယ္။ ပြတာပဲေဟ့။ ဟိုတယ္မွာ သြားသြင္းရလို႔ေတာ့ကြာ"။ ။
မိခ်မ္းေ၀။
{လူထုစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ "ကမာရင္ကြဲ နဲ႔ အျခားပင္လယ္၀တၳဳတိုမ်ား" စာအုပ္က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
[မာယာ စာအုပ္ August 15, 2003 မွာ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
အင္း .. သူ႔အစာ သူ႐ွာစားတာေတာ့ ဘာေျပာလို႔ ျဖစ္မလဲေနာ့။ က်ဳပ္ကလဲ သူ႔ခြင္ကို မဖ်က္ပါဘူး။ သူ႔ အစာကို လုမစားပါဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ အေလ့အထျခင္းတူတဲ့ အစာဖမ္းနည္းကိုပဲ သေဘာက်လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။ သူနဲ႔က်ဳပ္က အမ်ိဳးခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္၊ အေကာင္ခ်င္း ေတာ့ ခပ္ကြဲကြဲပါ။ သူက လက္႐ွစ္ဘက္၊ က်ဳပ္က လက္ဆယ္ဘက္၊ အေရအတြက္ခ်င္း မကြာလွေပမယ့္ သူ႔လက္တံေတြက က်ဳပ္လက္တံေတြထက္ အား႐ွိ သန္မာလွတယ္။ က်ဳပ္မွာ ဥမင္ လို႔ ေခၚတဲ့ စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္တံ႐ွည္ႀကီးေတြ ႐ွိသလို သူ႔မွာလည္း သန္စြမ္း႐ွည္လ်ားတဲ့ လက္တံႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ႀကီးမားသေလာက္ အစာ႐ွာတဲ့ ေနရာမွာ မာယာလဲ မ်ားေသး တယ္။ အစာကို တြင္း၀ ေက်ာက္ၾကားေတြဆီက ေခ်ာင္းဖမ္းသလို ေဟာ ... ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ ေခါင္းႀကီးကို ဘယ္ယိမ္းညာငင္လို႔ ထြက္လာပါၿပီ။ အျပင္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နည္းတဲ့အေကာင္ႀကီး မဟုတ္။ ဘယ္ေလာက္စားစား ၀မယ့္ပံု မေပၚ။ ၾကမ္း႐ွတဲ့ လက္တံႀကီးေတြဟာ အစာကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား စမ္းရမ္း႐ွာေနေသးတယ္။
ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားမွာ ပုန္းခိုေနတဲ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြ ဆီေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြက ျမန္လိုက္တာမွ လွစ္ေနတာပဲ။ သူ႔ရဲ႔ လက္တန္႐ွည္ႀကီး ေ၀ွ႔ရမ္းလာတာနဲ႔ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြဟာ ေနာက္ၿမီးဖ်ား ေထာက္ၿပီး ဖ႐ူးခနဲ အသံေပးလို႔ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲ ေတြၾကား တိုး၀င္သြားတာမ်ား အသံထက္ျမန္တဲ့ ႏႈန္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ၾကည့္ ... ဒီေကာင္ စိတ္တိုလာၿပီ။ မ်က္လံုးေတြ ပိုၿပီး ျပဴးက်ယ္လာသလို လက္႐ွစ္ဖက္ကလည္းခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး လႈပ္႐ွားခါရမ္းလာလို႔ေပါ့။ လူေတြေျပာတဲ့ ရမ္းကားတယ္ဆို ဒါပဲေနမွာ။ ေဒါသမာန္ေၾကာင့္ ရမ္းလဲရမ္း ကားလဲကားတဲ့ လက္ႀကီးေတြ။
ဒီတခါ လက္တံဖ်ားမွာ ကားယားပါလာတဲ့ ကံဆိုးသူကေတာ့ 'ငါးအူႀကီး' လို႔ေခၚတဲ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႏြယ္၀င္ တေကာင္ပဲဗ်။ ငါးလိပ္ေက်ာက္တို႔၊ ငါးတင္းေဟးတို႔ဆိုတာ လူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အသားမ်ားတဲ့ ငါးေတြေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြက လူကိုလည္း မေၾကာက္၊ စက္သံယာဥ္သံကိုလည္းမေၾကာက္။ ေလွသေဘၤာေတြရဲ႔ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ ၿပီး (လူေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ ဟို လင္းပိုင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး) လူေတြ ခ်စ္ခင္ေအာင္ ေလေပၚပ်ံ၀ဲလို႔ စတန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြင္ျပတဲ့ အေကာင္ေတြေပါ့။
အဲဒီ ငါးအူေတြဟာ ပုလဲငုပ္သမားေတြကိုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေလ့႐ွိတယ္။ ပုလဲငုပ္ဒိုင္ဘာကို ေလွနဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ႀကိဳးဟာ ေရေအာက္မွာ တစိုက္မတ္မတ္ သြားေလ့႐ွိတဲ့ ငါးအူႀကီးေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ၀င္တိုးမိေလ့႐ွိတယ္။ ငါးအူႀကီးရဲ႔ ေက်ာျပင္ဟာ မည္းနက္ၾကမ္း႐ွေနၿပီး မ်က္လံုးက ခ်ိဳလိုေထာင္ေနတဲ့ အရာႏွစ္ခုကလဲ ဒိုင္ဘာေတြရဲ႔ ႀကိဳးေတြ ကို တြယ္ၿငိေစတဲ့ အရာေတြေပါ့။ ႀကိဳးနဲ႔ ငါးအူႀကီးနဲ႔ ၿငိၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒိုင္ဘာအတြက္ အသက္ေဘးနီးၿပီေပါ့။ ဒါဆို အကင္းပါးတဲ့ လူတေယာက္က အေပၚကဆင္း လာၿပီး ငါးအူႀကီးကို မွိန္းနဲ႔ထိုးသတ္လို႔ အ႐ႈပ္ေျဖေပးရေလ့႐ွိတယ္။
အဲဒီ ငါးအူႀကီးဟာ အခုေတာ့ ဒီေကာင့္လက္မွာ ကားယားပါေနပါလား။ ငါးအူႀကီးက ၾကာပြတ္သ႑န္ ဆူးၾကမ္းပါတဲ့ အၿမီးနဲ႔ ႐ိုက္ခတ္ ကာကြယ္ေနေပမယ့္ အရာမေရာက္လွဘူး။ ၾကမ္းတမ္းသန္မာတဲ့ လက္ႀကီးေတြဟာ ငါးအူႀကီးရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ျပား၀ိုင္းႀကီးကို ပါးစပ္ဆီေရာက္ ဆြဲယူေနၾကေလရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဒီေကာင္ပါးစပ္နား မေရာက္ ႏိုင္ဘူး။ ငါးအူႀကီးကလည္း အေတာ္သန္တဲ့အေကာင္ႀကီးမို႔ ဖ်စ္ညႇစ္ထားမႈကို အားကုန္႐ုန္း ကန္ေနတာ ဒယ္အိုးပံု ကိုယ္ျပား၀ိုင္းႀကီးရဲ႔ အနားသားေတြ စုတ္ျပတ္ကုန္တဲ့အထိပါပဲ။ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အႏိုင္အ႐ႈံးကို ဒိုင္ပြဲရပ္ရမလို ျဖစ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးက လွ်ိဳ႔၀ွက္ လက္နက္တခုကို ထုတ္သံုးလိုက္ပါေရာ။
အဲဒီ လွ်ိဳ႔၀ွက္လက္နက္ဆိုတာ သူ႔လွ်ာမွာ႐ွိတဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အဆိပ္ကိုေျပာတာပါ။ ရန္သူကို ႏိုင္ေခ်မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ (သို႔မဟုတ္) ဘတျပန္ က်ားတျပန္ လက္ရည္တူေနၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီအဆိပ္နဲ႔ ဖမ္းထားတဲ့အေကာင္ကို ပက္လိုက္ရင္ ရန္သူဟာ အဆိပ္ေၾကာင့္ ေမ့ေျမာသြားပါေရာ။ ဒါဆို စိတ္ခ်လက္ခ် သူ႔အစာ ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ေတာ္ပါေပတယ္။ ေတာ္ပါေပတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေျပာက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္မွာ ေရဘ၀ဲဆိုတဲ့ အမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး ေရသရဲ .... ေရသရဲလို႔ ကမၸည္းထိုးေလာက္တဲ့ နာမည္ဆိုး တလံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာ့ထိပ္ေခါင္တင္ ေရဘုရင္တဆူအျဖစ္ မင္းမူႏိုင္တာေပါ့။ ေအးစက္ ျပဴးက်ယ္တဲ့ မ်က္လံုးအစံု၊ ၾကမ္း႐ွသန္မာတဲ့ လက္တံမ်ားနဲ႔ အဆိပ္အိတ္ပါ၀င္တဲ့ ၾကက္တူေ႐ြး ႏႈတ္သီးလို ပါးစပ္ႀကီးက ပင္လယ္ျပင္မွာ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္လုပ္ ႀကီးစိုးႏိုင္ဖို႔ ဧရာမ လက္နက္ေကာင္းႀကီးေတြေပါ့။
'ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇင္း သတ္ျဖတ္ျခင္း ေ႐ွာင္ကြင္းမလြတ္သာ' တဲ့။ ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ ခြန္အားႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါက ခြန္အားငယ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ညႇင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ စား ေသာက္ပစ္တာ မေ႐ွာင္မလြဲသာတဲ့ သဘာ၀တရားႀကီးတခုေပါ့။ အႀကီးအငယ္မေျပာနဲ႔ အင္အားခ်င္းတူရင္ေတာင္ မလြတ္တမ္း အားစမ္းယင္း ည့ံတဲ့အေကာင္ ခံေပေရာ့။ ေဟာ ... ငါးအူႀကီးအေပၚ ေအာင္ပြဲဆင္သူႀကီးဟာ 'ငါကြ' ဆိုတဲ့ မာန္အျပည့္နဲ႔ အစာမွိန္းမွိန္းေနတုန္း ဘယ္ေခ်ာင္က ထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ငါးမန္းစြယ္သီႀကီးတေကာင္ရဲ႔ ရန္စျခင္းကို ခံလိုက္ရျပန္ တယ္။
ငါးမန္းေတြအထဲမွာ ငါးမန္းစြယ္သီဆိုတာ အသြားထက္ၿပီး ႐ွည္လ်ားတဲ့ အစြယ္အား ကိုးနဲ႔ ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ ေတြ႔ကရာအေကာင္ကို ရန္စတတ္တာမို႔ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ တပြဲတလမ္း ေတြ႔ျပန္ပါၿပီ။ အစာ၀ေနတဲ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို ေ႐ွာင္ထြက္သြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုဟာက ငါးမန္းတို႔ ေ၀လငါးတို႔ဆိုေတာ့ သင္းရဲ႔ အဓိက ရန္သူေလ။ သူမခ်လည္း ဟိုကခ်မွာ ေသခ်ာတယ္။
ငါးမန္းစြယ္သီႀကီးက ျမင္လ်င္ျမင္ခ်င္း အစြယ္အားကိုးနဲ႔ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးရဲ႔ မ်က္လံုး ေတြကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ေရသရဲဘြဲ႔ရထားတဲ့ အေကာင္ကလည္း ဘယ္ေခလိမ့္ မလဲ။ သန္မာတဲ့ လက္တံႀကီးေတြနဲ႔ ငါးမန္းရဲ႔ကိုယ္ကို ရစ္ပတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ငါးမန္းရဲ႔ သန္မာတဲ့ အၿမီးဖ်ားေတြက ႐ွည္လ်ားတဲ့ လက္တံေတြကို ပုတ္ထုတ္ေနေလရဲ႔။ ေရသတၱ၀ါ ႏွစ္ေကာင္ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ ေနၾကတာမ်ား ၀႐ုန္းသုန္းကား ဆူညံလြန္းလို႔ အေကာင္ငယ္ ေတြ၊ အေကာင္ေသး အေကာင္မႊားေတြအားလံုး ေက်ာက္ၾကား ေက်ာက္ႀကိဳ၊ တြင္းအို တြင္းေဟာင္းထဲ ေျပးလႊားေ႐ွာင္ပုန္း ေနၾကပါေရာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနရာေကာင္းရထားတဲ့ ေက်ာက္ၾကားက မခြါပဲ တေကာင္တည္းေသာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေပါ့။
လက္ရည္တူ သတၱ၀ါႏွစ္ေကာင္ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ တိုက္ခိုက္ေနလိုက္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာလာတဲ့အမွ် ပြဲဆက္မ်ားခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ငါးမန္းဆိုတာကလည္း လူေတြကအစ ေၾကာက္႐ြ႔ံအေလးျပဳရတဲ့ အေကာင္၊ ဘယ္ည့ံလိမ့္မလဲ။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႔ ေရသရဲဘြဲ႔ကို ထိမ္းသိမ္းဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးကို စိုးရိမ္လာၿပီ။ ဘ၀ဲႀကီးရဲ႔ ရစ္ပတ္လာတဲ့ လက္တံ႐ွည္ ႀကီးေတြကို သူ႔ရဲ႔ အစြယ္နဲ႔ လွီးျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အတြက္ ရန္သူကို ရစ္ပတ္ လိမ္ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့ လက္တံ႐ွည္ႀကီးေတြဟာ အစြယ္ၾကားမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ဒီတခါေတာ့ ကို္ယ္က်ိဳးနည္းၿပီ ထင္ပါရဲ႔။
ဟိုက္ ႐ွားပါး၊ ဂြတ္႐ွယ္ပဲဗ်ိဳ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေကာင္ႀကီးဟာ က်ဳပ္မထင္ထားတဲ့ လွ်ိ႔၀ွက္လက္နက္ကို ထုတ္သံုးလိုက္ျပန္တယ္။ ေစာေစာက ငါးအူႀကီးမွာ သံုးတဲ့လက္နက္ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူကို ႏိုင္ေျခမ႐ွိေတာ့တဲ့ အေနအထားမွ အနက္ေရာင္မင္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တာ ၀န္းက်င္တခြင္လံုး မည္းမည္းေမွာင္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒီလို ျပဳမူလိုက္တာ ဟာ က်ဳပ္တို႔ အမ်ိဳးအႏြယ္တို႔ ျပဳေနက် အစဥ္အလာတရပ္ကို ျပဳမူလိုက္ျခင္းပါပဲ။ ငါးမန္းႀကီး အျမင္အာ႐ံုေတြ ႐ႈတ္ေထြးၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ႀကီး လစ္ေျပး ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႔။ ငါးမန္းရဲ႔ အစြယ္မွာ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ သူရဲ႔ သန္မာတဲ့ လက္ႀကီးတဖက္ဟာ ငါးမန္းစြယ္မွာ ျပဳတ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႔။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမဲလိုက္သလဲဆိုရင္ အဲဒီလက္ဟာ ခႏၶာကိုယ္က ျပဳတ္ထြက္သြားသည့္တိုင္ ရန္သူကို မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္က်န္ရစ္ခဲ့တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ သန္မာမႈႀကီးပါလား။
က်ဳပ္လဲ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အေမာႀကီး ေမာသြားေတာ့တယ္။ တခ်ိန္လံုး ၾကည့္ခ်င္ပြဲ ေတြ တပြဲၿပီးတပြဲ ဆက္ၾကည့္ေနရလို႔ အခုမွ ၀မ္းဟာရေကာင္းမွန္း သိလာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ တေအာင့္တနား အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားက ျပား၀ိုင္း၀ိုင္း ခႏၶာ ကိုယ္ကို ေလ်ာထြက္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာေတာ့ အရာရာဟာ ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။
ေလေျပေလညႇင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လိႈင္းအလ်ား႐ွည္ႀကီးေတြ အေျပးမွာ လိႈင္းၿငိမ့္ စီးၿပီး သဘာ၀ ဟင္းလင္းျပင္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိဘူး။ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ဆိုတာက ေ႐ြ႔လ်ားေနတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေရမႈန္ကေလး ေတြက ၀ိုင္းျခာပတ္လည္ တုန္ခါေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ေလေျပေလညႇင္း ၾကာေလ လိႈင္းအလ်ား ႐ွည္ေလ။ အဲဒီ ကမ္း႐ိုက္လိႈင္းေတြကို တလိမ့္လိမ့္စီးၿပီး က်ဳပ္ ေသာင္ျပင္သဲစပ္ ကို ေရာက္သြားေတာ့ ကမၻာေလာကႀကီးဟာ ညေနေစာင္း ေနျခည္ေအာက္မွာ ၾကည္လင္ ႐ွင္းသန္႔ ေနေလရဲ႔။
အဟား..... ပြဲေတာ္ႀကီး ေတြ႔ေနပါေပါ့လား။ ညႇာတံတခုစီ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္စီစီ ရယ္စရာ မ်က္လံုးပိုင္႐ွင္ေတြကေတာ့ ေျပးတာလည္းမဟုတ္၊ တြားတာလည္း မဟုတ္၊ ေဘးတိုက္ခြက်က် ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သျဲပင္ေသာင္ျပင္စပ္မွာ ခ်ီတက္လို႔ လာပါၿပီ။ အ့ံဘြယ္ ရင္အုပ္ကာ သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ မာေက်ာတဲ့ အခြံထူေတြကို ထမ္းပိုးလို႔ ျမင္ျမင္သမွ် ဖမ္းညႇပ္မယ့္ လက္မႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ရမ္းခါၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူတို႔ရဲ႔ စိုစြတ္တဲ့ ပါးဟက္ေတြေၾကာင့္ ကုန္းေပၚမွာ ေနႏိုင္ၿပီး ေလွာ္တက္လို ေျခေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ ေရမွာလည္း ကူးႏိုင္တဲ့ ဂဏန္းေကာင္ကေလးေတြ။
ဒီေကာင္ေလးေတြဟာ ေသာင္ျပင္မွာ ေလွ်ာက္လို႔ အားရရင္ ေရထဲဆင္းလာၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႔ ရင္အုပ္ကာ သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ စူးထက္တဲ့ လက္မႀကီးေတြဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ျဖံဳေလာက္စရာ အေႏွာက္အယွက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္တံ ၾကားမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြဟာ က်ဳပ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ညစာေတြေပါ့။
ေဟာ ... စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ အေမွာင္ခ်ဥ္းလာပါေပါ့။ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဟိုတစု သည္တစုနဲ႔ စူးလက္ေတာက္ပေနတဲ့ အရာေတြဟာ ဘာပါလိမ့္။ ဟင္ ဒီအရာေတြဟာ ေလွႀကီးတစင္းရဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖာထြက္ေနတဲ့ အရာေတြပါလား။ ေလွဆိုေတာ့ လူေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ႏိုင္တယ္။ လူကိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေ႐ွာင္မွ။ လူေတြဟာ သိတ္ဥာဏ္မ်ားတယ္။ ပိုက္ျခံဳပိုက္တန္းေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ိဳးျပဳန္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြ။ က်ဳပ္က ငါးေတြလို ခပ္အအ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အႏၱရာယ္ကို သတိထားတယ္။ အခုဟာက ပိုက္ျခံဳတန္းလည္း မဟုတ္၊ ဘာပါလိမ့္။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြပဲ ပင္လယ္ႀကီးထဲ ေရေသာက္ဆင္းၾကတာ လား။ ေရျပင္ထက္မွာ အလင္းေရာင္ေတြ ဟိုမွာ သည္မွာ မြစာၾကဲလို႔။ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ေလ့လာၾကည့္ဦးမွ။
အမယ္ ေရေသာက္ဆင္းတဲ့ ၾကယ္ေတြအနားမွာ ကင္းမြန္အေကာင္ငယ္ေလးေတြ စုျပံဳ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကပါလား။ ေဟ့ .. ေဟ့ ေနၾကဦး၊ ဘာအတြက္ တိုးေနၾကတာလဲ။ ကၽြတ္..... စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ က်ဳပ္ေမးေနတာ ဘယ္သူမွ မေျဖဘူး။ ငါးေတြက ထံု အအ၊ ကင္းမြန္ေတြက ထူနန။ က်ဳပ္နဲ႔ အမ်ိဳးတူေပမယ့္ က်ဳပ္က ဒီေကာင္ေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဘူး။ အစြမ္းတုံး အစတံုးေတြ။ ၾကည့္ေလ ေမးတာမေျဖဘဲ ေ႐ွ႔ကိုပဲ နင္းကန္ၿပီး စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာေတြ တိုးတယ္ကြာ တိုးတယ္။
အိုး.... မ်က္စိကိ်န္းလိုက္တာ။ ၾကယ္တာရာေတြ သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီေလာက္လင္းတဲ့ အလင္းအား ဘယ္မွာမ်ား ႐ွိလိမ့္မတုန္း။ အလင္းေအာက္မွာ က်ဳပ္တေကာင္တည္း အႀကီးဆံုး၊ အထြားဆံုး။ က်ဳပ္ဗလ က်ဳပ္အလွကို အေကာင္ကေလးေတြ ၾကားမွာ အထင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ တိုးရင္း တိုးရင္း ဇိမ္ေတြ႔လို႔ေကာင္းတုန္း ျဗဳန္းဆို အလင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေပါ့။ ၾကယ္ေတြ မိုးေပၚျပန္တက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ေစာေစာက ဟိုတစု သည္တစု အလင္းစုေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။
ေဟာ ေတြ႔ၿပီ ေတြ႔ၿပီ။ ဟို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အလင္းေတြ သြားစုေနတာကိုး။ တိုးၾကေဟ့၊ တိုးၾက... တခုတည္းေသာ အလင္းစုဆီ တိုး၀င္ၾက။ အေကာင္ငယ္ကေလးေတြ ၾကားမွာ က်ဳပ္ဗလႀကီး အားကိုးၿပီး ေ႐ွ႔ဆံုးကေပါ့။ တခုတည္းေသာ အလင္းစုေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ေက်နပ္သြားတယ္။ 'ဘာရမလဲ ငါကြ' ဆိုတဲ့ မာန္မာနနဲ႔ေပါ့။
က်ဳပ္တို႔လို ဟိုသည္စု ေနတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြဆီက ကင္းမြန္ငယ္ကေလးေတြ အားလံုး တခုတည္းေသာ အလင္းစုႀကီးဆီ စုျပံဳေရာက္ေနလိုက္ၾကတာ ဧရာမ အစုအေ၀း ႀကီးေပါ့။ ဘာမွန္းမသိ တိုးေနလိုက္ၾကတာလဲ ၾကာလာေတာ့ မြန္းၾကပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေနရာဟာ လံုျခံဳမႈ မ႐ွိဘူး။ အႏၱရာယ္ အေငြ႔အသက္ ႐ွိတယ္ဆိုတာ ထူအအ ကင္းမြန္ေကာင္ေတြ မသိေပမယ့္ က်ဳပ္သိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ကို အျမန္ဆံုး တိုးထြက္လိုက္တယ္။ တိုး..... တိုး... အျပင္ဘက္ကို တိုး။ ဟင္း... ဘယ္လိုပါလိမ့္။ တိုးေနလိုက္ တာ အျပင္ဘက္ မေရာက္ပဲ အတြင္းကိုဘဲ ျပန္, ျပန္ ေရာက္လာပါေပါ့။
တခ်ိန္ထက္ တခ်ိန္ ပိုၿပီး မြန္းၾကပ္လာတယ္ပါလား။ ထြက္ေပါက္ ဘယ္မွာလဲ ထြက္ေပါက္။ အလို.... အျပင္ဘက္ကို ဘယ္ေရာက္ႏိုင္လိမ့္မတုန္း။ ပိုက္၀ိုင္း မိေနပါပေကာ။ တိုး၀င္လာတုန္းက အလင္းစုကို အာ႐ံုေရာက္ေနတာနဲ႔ ပိုက္ကို မျမင္မိပါလား။ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္က ႐ွိကို မ႐ွိေသးတာပါ။ အလင္းစုႀကီးေအာက္ က်ဳပ္တို႔ အားလံုးေရာက္ေတာ့မွ အျပင္ဘက္က ပိုက္၀ိုင္းလိုက္တာ ေနမွာ။ ဒါေတြဟာ လူေတြရဲ႔ တမင္တကာ ျပဳလုပ္ ဖန္တီးခ်က္ေတြပါလား။
က်ဳပ္မွာ ႐ွိတဲ့ သန္မာၿပီး စုပ္ခြက္ပါတဲ့ လက္ေတြ၊ ရန္သူကို လွည့္စားလို႔ရတဲ့ မင္ရည္အိတ္ေတြ သြားပါၿပီ။ ဘာမွ အသံုးခ်လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ အထင္ႀကီးၿပီး လူေတြရဲ႔ လွည့္စားမႈ အလင္းေထာင္ေခ်ာက္ေအာက္ကို ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ ဘုရား... ဘုရား...။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အတြက္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္စကားသံ တခ်ိဳ႔ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။
"ဒီမွာ ၾကည့္ၾကစမ္းေဟ့။ နည္းတဲ့ အေကာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကင္းမြန္ေတြၾကားမွာ ျပည္ႀကီးငါးလို႔ေခၚတဲ့ 'ကင္းမြန္ဘဲလိပ္'ႀကီး တေကာင္။ ဧရာမ ကင္းမြန္ဘဲလိပ္ႀကီး၊ အသားတိုးတိုး အဆီၿဖိဳးၿဖိဳး အေတာ္ အခ်ိန္စီးမယ့္ အေကာင္ႀကီး။ လမ္းမွားၿပီး ၀င္လာတယ္။ ပြတာပဲေဟ့။ ဟိုတယ္မွာ သြားသြင္းရလို႔ေတာ့ကြာ"။ ။
မိခ်မ္းေ၀။
{လူထုစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ "ကမာရင္ကြဲ နဲ႔ အျခားပင္လယ္၀တၳဳတိုမ်ား" စာအုပ္က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
[မာယာ စာအုပ္ August 15, 2003 မွာ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment