အိပ္မက္ထဲမွာပဲလြမ္းေတာ့မယ္ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

အေဝးေရာက္ေနတုန္းက လြမ္းအိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးမက္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အိုး၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္႐ြာနဲ႔ ေဝးရာေဒသကို ေရာက္ေနရသူတိုင္း ကိုယ္ငယ္ငယ္က ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးရတဲ့ လြမ္းစရာေလးေတြကို တတမ္းတတျဖစ္ျပီး လြမ္းေမာတသ ေနခဲ့ၾကရတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။
ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အၾကာႀကီးေနခဲ့ရသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီစလံုး လေတြ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ျပီး လြမ္းေန တမ္းတ ေနၾကတာခ်ည္းပါ။ ရာသီစက္ဝန္းက ခ်ားရဟတ္လို လည္ပတ္ေနရတာနဲ႔အတူ ကိုယ္ပါမိန္းေမာျပီး လြမ္းအိပ္မက္ေတြ မက္လို႔ မဆံုးေပါ့။

သၾကၤန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေအာ္-သၾကၤန္တႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီကိုး ဆိုၿပီး "တူးပို႔.......တူးပို႔" အသံေလးေတြ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း "တန္ေဆာင္မုန္းမွာ ေမာင္ဖုန္းမလာေတာ့" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ညည္းမိၾက ျပန္တာပါပဲ။
လြမ္းအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ သၾကၤန္နဲ႔ တန္ေဆာင္တိုင္.........။
ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ ညတညမွာေပါ့။
ေစ်းခ်ိဳနားက "ေရနန္းသူဇာ" ဆိုတဲ့ မ႑ပ္ကေလးေ႐ွ႔မွာ ထိုးရပ္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကားေပၚက လူငယ္ေလးတစု။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တခ်က္တီးေလာက္ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ မ႑ပ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ႀကီးက ဝိုင္းလို႔။ စင္ေပၚက အဝါေရာင္ တူညီဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလး ေတြကလည္း "ေရနန္းသူဇာ"သီခ်င္းနဲ႔ ကေနလိုက္ၾကတာ လွပါေပ့။ ယဥ္ပါေပ့။ ဂ်စ္ကား ေပၚက လူငယ္တသိုက္ကလည္း ေရနန္းသူဇာေတြနဲ႔အတူ ဆိုင္းခ်က္အတိုင္း လိုက္ကေန ၾကတာမ်ား ေကြးလို႔။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆံုးသြားေတာ့လည္း "ကပါဦးဗ်ိဳ႔" ဆိုတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႔ အားေပးသံနဲ႔အတူ ေနာက္တေက်ာ့။ ေနာက္တေက်ာ့.........။
မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေနာက္တေက်ာ့ေတြေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သၾကၤန္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတာ ထင္ပါရဲ႔။
"ဆီမီးေရာင္႐ွိန္ ထိန္ထိန္လင္းတဲ့ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္။ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္" ေနာက္ထပ္ လြမ္းအိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ပြဲသဘင္ေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲေနတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး ညတည။
စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ လူငယ္တသိုက္ ပါးစပ္က တဟူးဟူးနဲ႔ အေငြ႔ေတြ ထြက္ေအာင္ ခ်မ္းလွတဲ့ အခ်မ္းကို အံတုၿပီး စက္ဘီးကို ခပ္သြက္သြက္ နင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သြက္သြက္ နင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ ခရီးကမတြင္လွဘူး။ လမ္းတိုင္း လမ္းတိုင္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ ဇာတ္စင္ေတြ၊ အၿငိမ့္ပြဲေတြကို ေ႐ွာင္ၿပီး ဟိုေကြ႔ ဒီခ်ိဳးနဲ႔ သြားၾကရတာကိုး။ ဘုရားသံုးဆူပြဲကေန ၄၅ တာကို ေရာက္ေအာင္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ နင္းခဲ့ၾကရတယ္ေလ။ လမ္းမွာ ေအာင္ေက်ာ္ၫြန္႔ ဇာတ္ပြဲတို႔ ညိဳညိဳဆန္း အၿငိမ့္တို႔ကိုလည္း ခဏေလးဝင္ၿပီး ေငးခဲ့ၾကေသးတာကိုး။ အမာက ေနာက္ထြက္မင္းသမီး ဆိုေတာ့ သူတို႔ အေလာတႀကီး နင္းဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။
၄၅ တာကို ေရာက္ေတာ့ ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးက က, ေကာင္းတုန္း။ အဲဒါေၾကာင့္ ပြဲေစ်းတန္းက "ဝါဝါဝင္း" အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၾကတယ္။ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုမွာျပီး နံနံပင္ေတြ တေထြႀကီးနဲ႔ စားရတဲ့ အရသာကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သြားေရက်မိတယ္။ ေရမုန္႔တခု ၁၅ ျပား၊ အေၾကာ္စံုတပြဲ ျပား ၅ဝ နဲ႔ စားလိုက္ၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ခု ဘယ္ႏွစ္ပြဲ ကုန္သြားသလဲ မသိဘူး။ ၆ က်ပ္ေတာင္ ႐ွင္းလိုက္ရတယ္။ တဖူးဖူးနဲ႔ မႈတ္ေသာက္ရတဲ့ ခပ္ေပါေပါ ႐ြက္ၾကမ္းလက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ အဖန္အိုးဆိုတာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ တအိုးၿပီးတအိုး ထည့္မေလာက္ပဲ။
ပြဲက,ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ပြဲေစ်းတန္းက စည္ေကာင္းတုန္းပဲ။ အမာစိန္ မထြက္မခ်င္းေတာ့ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာပဲ ထိုင္ေနၾကမွာေပါ့။ အေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္ရင္း၊ သၾကၤန္တုန္းက မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ေရနန္းသူဇာက ေမြ႔ယာတန္းသူေလးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္လည္း ေတြ႔မွာပဲေလ။ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အသိုက္ကလည္း ႐ွွမ္းပြဲမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာမွာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ "ခဲလန္ေခ်ာင္း" ႏွစ္ေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းေတာ့ ဝယ္ဦးမွ။
ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးကလည္း ဝင္ခဲလိုက္တာေနာ္။ အမာ့ကို ၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ ေဟာဟိုနားမွာ မုန္႔ေပါင္းသည္ပါလား။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေက်ာ္ေလး စားၾကဦးစို႔ရဲ႔။ အမာမွ မထြက္ေသးတာ။ ဗိုက္တင္းေအာင္ ျဖည့္ထားၾကမွ ေကာင္းမယ္။ အမာထြက္လာရင္ သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ ဆိုရတာနဲ႔ ေမာေနၾကမွာ။ ေမွ်ာ္ရတာ ေမာလွပါလား အမာရယ္။ တကၠ သိုလ္ဝင္း တေယာက္ ခုေလာက္ဆို အၿငိမ့္စင္ေနာက္မွာ ေရာက္ေနေရာ့ေပ့ါ။ သူ႔နားသြားလိုက္ ၾကရင္ ေကာင္းေလမလား။ ေနပါေစေတာ့ေလ။ အေႏွာက္အယွက္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ အမာ ထြက္မွပဲ ၾကည့္ေနက် အၿငိမ့္စင္ေထာင့္ သြားပါေတာ့မယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္း လာတယ္။
"ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ လတန္ေဆာင္တိုင္"
ေနာက္တႀကိမ္ လြမ္းအိပ္မက္ မက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးက "ပုည႐ွင္" ရင္ျပင္ ေပၚမွာေလ။
ရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ မနည္းႀကီး တိုးေဝွ႔လာခဲ့ၾကရတာ။ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးေတာင္ ေခြၽးေတြ႐ႊဲ နစ္ေနတာပါပဲ။ ရင္ျပင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ၿမိဳ႔မက ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီကိုး။ သူတို႔အဖြဲ႔က အဖိတ္ေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ကတည္းက ေ႐ႊဆိုင္တန္း ကထိန္အဖြဲ႔ သေဘၤာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ခပ္ေစာေစာ တီးမႈတ္ကခုန္ ေနၾကၿပီေပါ့။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ေစာင့္ရတာနဲ႔ ညေနေစာင္းမွ စစ္ကိုင္းဖက္ ကူးျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ့ ႐ွင္ျဖဴ႐ွင္လွနားက ေခ်ာင္မွာ ေနရာ ခ်ထား။ ေရဦးတိုက္သစ္ထဲက စတုဒီသာမွာ ထမင္းဝင္စားျပီးမွ တက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စ ျပဳေနျပီေလ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သြားရတာ မဟန္ပါဘူး။ အျမဲတမ္း ေစာင့္ေနရတာ ခ်ည့္ပဲ။
ေခ်ာင္ကေန ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း လိုက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခ်ာင္ေတြေ႐ွ႔မွာ စတုဒီသာ ခ်ေကြၽးထားတဲ့ ဇီးျဖဴသီးစိမ္နဲ႔ ငပိေက်ာ္ကို ရပ္ၿပီး စားလို႔စား။ ေဖ်ာ္ရည္လုေသာက္လို ေသာက္နဲ႔၊ စိတ္ညစ္စရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာႀကီးက ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
"ပုည႐ွင္"နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ကတည္းက ၿမိဳ႔မအဆိုေက်ာ္ ကိုသန္းေမာင္ရဲ႔ အသံကို ၾကားေနရတယ္။ အေကာ္ဒီယံ တီးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။ အမယ္ ေ႐ႊဆိုင္တန္းအသိုက္က ဒီမွာလာၿပီး ကေနၾကတာကိုး။ ၿမိဳ႔မနဲ႔ ေ႐ႊဆိုင္တန္း၊ ေ႐ႊဆိုင္တန္းနဲ႔ၿမိဳ႔မ။ ဒီေမာင္ႏွမေတြက ခြဲလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ဝင္ကပါလားလို႔ ဇြတ္ အတင္းတြန္း လႊတ္ေပမယ့္၊ က, ခ်င္ရက္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ တကၠသီလာ ျမကြၽန္းသာသူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဟန္က အမ်ားသား။
ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူ အသိုက္ထဲမွာ ဟယ္လင္႐ွိန္းကိုျမင္ေတာ့ ၿမီဳ႔မအစ္ကိုေတြက ဇြတ္ဆြဲ ေခၚၾကတာနဲ႔ တကၠသိုလ္နန္းသီခ်င္းကို ဝင္ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ဟန္လုပ္ေနတဲ့ အေဆာင္သူေတြ ေ႐ႊဆိုင္တန္းသူေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ဝင္ကၾကေလေတာ့တယ္။
မကခ်င္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ည ၁၁ နာရီ ထိုးတာေတာင္ က, လို႔မဝ ၾကေသးဘူး ေလ။ ေခ်ာင္လည္ေခ်ာင္ပတ္ မလုပ္ရေသးလို႔ အတင္းဆြဲေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၾကေပတယ္။ သစ္သီးတန္းက အစ္မႀကီးေတြက ၾကာဇံဟင္းနဲ႔ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ လာစားဖို႔ ေခၚထားတာ သြားၾကရဦးမယ္ေလ။ ေရဦးတိုက္သစ္က ေကြၽးလိုက္တဲ့ ညေနစာက အစာေက်ကုန္ၿပီမို႔ ဆာလည္း ဆာၾကၿပီ မဟုတ္လား။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ပန္႔သကူပစ္ထားတာ လိုက္႐ွာေနတဲ့ လူေတြလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးက်ပ္တန္ရတဲ့ သူနဲ႔ တဆယ္တန္ရတဲ့သူနဲ႔။ သန္းေခါင္မတိုင္မီ ကထိန္မရေသးတဲ့ေက်ာင္းမွာ မိုးက် ကထိန္ခင္းဖို႔ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးႀကီး ေတြ ဆြဲၿပီး တေခ်ာင္ဝင္ တေခ်ာင္ထြက္ လိုက္ေမးေနၾကတဲ့ အုပ္စုေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရ တယ္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြမို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ ျဖစ္ရေသးတယ္။
သီခ်င္းေတြ ဆိုလိုက္ၾက။ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾက၊ လမ္းမွာ တန္းလ်ားခံုေတြေပၚ လင္ပန္းေတြ ဇလံုေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီးေကြၽးၾကတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတြ၊ လက္ဖက္သုပ္ ဂ်င္းသုပ္ ဆိုတာေတြလည္း ေတြ႔သမွ် တခုမွ အလြတ္မေပးပဲ ပလုပ္ပေလာင္း ဝင္ေလြးၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
အင္း...... ဘာလိုလိုနဲ႔ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ႐ွိသြားၿပီ။ အေဝးက ျပန္ေရာက္စ တေခါက္ အေမ့အိမ္ ျပန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တျခမ္းေသေနတဲ့ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုျပီး မႏွစ္က ဇန္နဝါရီမွာ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ အားကိုးနဲ႔ မာန္တင္းၿပီး အေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အိပ္မက္နဲ႔ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေဝးက လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေမ့အိမ္ ႐ွိတဲ့မႏၱေလး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မႏၱေလးေလ။
ပြဲေစ်းတန္းသြားၿပီး ေရမုန္႔နဲ႔ ပဲစိမ္းေၾကာ္အလံုးေလးေတြကို နံနံပင္ တေထြးႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ အဝစားလိုက္မယ္ေပါ့။ အလည္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ ထမင္းလြတ္ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မနက္ေစာေစာ ဗန္းနဲ႔႐ြက္ျပီး ေရာင္းတဲ့ ပုဏၰားမအေၾကာ္သည္ဆီက၊ ပုဇြန္စာ႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ လက္သန္းေလာက္ အေခ်ာင္း ကေလးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ကို မုန္႔ျပားသလက္ အျဖဴနဲ႔ စားလိုက္မယ္ေပါ့။
ညေမွာင္ရီဝိုးဝါးမွာ အဲမန္း (Air Mandalay) က ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ျပန္လာျပီ မႏၱေလးေရ..... လို႔ စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး သူ႔ ဇာတိ ပိုလန္ႏိုင္ငံကို ပထမအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေလယဥ္ေပၚက ဆင္းလို႔ ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်မိတာနဲ႔၊ ေျမႀကီးကို နဖူးနဲ႔ ငံု႔ၿပီး ထိခဲ့တာကို အမွတ္ရလိုက္မိေသးတယ္။
ခ်မ္းျမသာစည္ေလဆိပ္က အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေဆာက္အဦးသစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ထြန္းလွဟိုတယ္ ဆိုင္ေလးေနရာေရာက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ သခၤါရကိုး။ ဦးေလးဦးထြန္းလွေတာင္မွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦ ထဲက ထြက္လာေတာ့ ေျမာင္းကူးတံတားေလးကို ေတြ႔ရတယ္။ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ဒီတံတားေလး ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ အရင္တုန္းက ပံုစံအတိုင္းပဲ။ အိပ္မက္ထဲက အတိုင္းပဲ။ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဟိုးေ႐ွ႔တုန္းကလည္း ေဆးျဖဴေလးသုတ္လို႔။ စကၠဴပန္းပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းလို႔။
ဒါေပမယ့္ ေလဆိပ္ဝင္း အျပင္ေရာက္ျပီး ကားထြက္လိုက္တာနဲ႔ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽဲဆည္ကန္တဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေရာ လို႔ဆိုေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေနရာေဟာင္းကို ေရာက္တာနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း ေခါင္းက အေ႐ွ႔ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္ ပင္မေဆာင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ မိတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဘယ္ေနရာမွာလဲေမးေတာ့ ဟိုမွာေလလို႔ ဆိုျပီး ေတာင္ေျမာက္တန္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦသစ္ႀကီးတခုကို လက္ၫႇိဳးထိုးျပၾကတယ္။ ေအာ္.......ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီေပါ့လို႔ သတိထား လိုက္ရတယ္။
ဆင္ျဖဴကန္မွာ အဘ(အဖိုး) ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔ပဲ မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ရတယ္။ တ႐ုတ္ကားေတြထဲကလို ဘိုးဘြားေတြကို 'တာဝန္မေက်ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေသသင့္ ပါတယ္ အဘရယ္' လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိတယ္။
မႏၱေလးမွာ ၉ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ျပန္လာတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ လံုးလံုးမွ မတူဘူး။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ တေနရာကို ေရာက္သြားရတဲ့ လူစိမ္းတေယာက္လို ခံစားေနရတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ဒါ ဘယ္ေရာက္ေနတာဘဲ။ ဘာရပ္ကြက္လဲလို႔ ေမးရတာခ်ည္းပဲ။ အေဆာက္အဦႀကီးေတြဆိုတာမ်ား ဟိန္းေနတာပဲ။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ႀကီးဆို တာလဲ ကားနဲ႔ပတ္ၾကည့္ရင္း "အားပါးပါးႀကီးမွႀကီး" လို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေလ သံနဲ႔ ေရ႐ြတ္ လိုက္မိေသးတယ္။ အလယ္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ဆိုင္ေလးကို ဘယ္မွာ ႐ွာရပါလိမ့္။ ၿမိဳ႔သစ္ဆိုတာ ေရာက္ေတာ့လည္း စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ တထီးတနန္းပါပဲ။ အုတ္နံရံ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွးက႐ွံဟဲ ၿမိဳ႔ေတာ္က မိသားစု မ်ိဳးဆက္ေတြ ေလးငါးေျခာက္ ဆက္ စုေနၾကတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးေတြကို ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။
ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ သံုးေလးဆက္မက ေ႐ႊေရာင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အမ်ိဳးေတြ သြားေတြ႔ေတာ့လည္း ဆိုင္မထြက္ၾကေတာ့ဘူး။ ပင္စင္ယူလိုက္ၾကၿပီတဲ့ေလ။ ဇရာနဲ႔ မႏၱေလးသစ္နဲ႔ ဘယ္မွာ လိုက္ဖက္ေတာ့မွာလဲ။ မႏၱေလးသစ္။ တိုက္ေတြအသစ္။ လူေတြအသစ္။ အားလံုးသစ္တဲ့ မႏၱေလးသစ္။
မသစ္တာဆိုလို႔ အေမ့အိမ္ေလးတအိမ္ပဲ ႐ွိတယ္ထင္ရဲ႔။ ေ႐ွးက ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး အတိုင္းပဲ ဘာမွအေျပာင္းအလဲ မ႐ွိဘူး။ ဧည့္ခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ ထမင္းစားခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ အိမ္ထဲ အထားအသို အားလံုး ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ေ႐ွးကထားျမဲအတိုင္းပဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ကိုယ္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု ႐ွိေနေသးေပလို႔။
ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္႐ြာမွာ တစိမ္းတေယာက္လို ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္သူ႔မွ မသိဘူး။ ကိုယ့္ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ မသိၾကဘူး။ ဘုရားႀကီးထဲမွာ လူေတြဆိုတာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ႏႈတ္ဆက္မယ့္ သူတေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ေ႐ွးကမ်ား ဘုရားႀကီးသြားရင္ ဟိုဘႀကီးနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ဒီႀကီးေတာ္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္။ ဟိုမိတ္ေဆြနဲ႔ ေတြ႔ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ဘုရားႀကီးေ႐ွ႔အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က ေဘာလံုးလဲကန္ခဲ့ ဖူးတာဆိုေတာ့ ဘုရားႀကီးေရာက္လို႔ကေတာ့ ဦးဇင္းေတြက သူတို႔ ေက်ာင္းေခၚေခၚ သြားၿပီး ေကြၽးတာေမြးတာ စားရတာနဲ႔ တေနကုန္ ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
ခုေတာ့လည္း တစိမ္းေတြလိုပါလား မႏၱေလးရယ္လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ေရ႐ြတ္မိတယ္။ ကိုယ္ကမႏၱေလးကို မသိသလို မႏၱေလးကလည္း ကိုယ့္ကို မသိေတာ့ဘူးေလ။ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမိပါရဲ႔။
ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ပြဲေစ်းတန္းေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါရဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျမဲ မႏၱေလးသားေတြက ကားတစင္းနဲ႔ လိုက္ပို႔ ၾကတယ္။ ပြဲလိုက္႐ွာၾကတယ္လို႔ ေျပာမွ မွန္ေပလိမ့္မယ္။ ေ႐ွးက ဒီလို ဘုရားပြဲ ရာသီမ်ိဳးမွာဆို ဘယ္လမ္းသြားသြား ပြဲခင္းေတြ ခလုတ္တိုက္ မတတ္ေပါ့။ ခုေတာ့ အၿငိမ့္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ဇာတ္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ သုခုမၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး မွာ ပြဲ႐ွာရတာ တလည္လည္နဲ႔။
အမာေရ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး။
ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားႀကီးေတာင္ဖက္ ၿမိဳ႔ေဟာင္း နားက ဦးပြါးဘုရား မွာ ပြဲ႐ွိတယ္ဆိုလို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ မွိတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ မီးေရာင္ေလးေတြၾကားမွာ ဇာတ္ပြဲတခုကို ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲၾကည့္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ ပြဲေစ်းတန္း ထိုင္ခ်င္တာမို႔ ပြဲေစ်းတန္းကို ႐ွာၾကည့္တယ္။ ဟင္- ဘယ္မွာလဲ ပြဲေစ်းတန္း၊ ဘယ္မွာလဲ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ။ ဘယ္မွာလဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ။
မီးေလး မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ အံစာဝိုင္း၊ ဖဲသံုးခ်ပ္ဝိုင္း၊ ေျမကပ္ထီဝိုင္းေလး၊ ေလးငါးဝိုင္းကလြဲလို႔ ဘာမွလဲမ႐ွိပါလား၊ ဘယ္မွာမွ ထိုင္စရာမ႐ွိလို႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဇာတ္ခံုေပၚမွာ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း မီးမွိန္မွိန္ ေအာက္မွာ နတ္ကေတာ္ေတြ ယိမ္းကေနၾကေလရဲ႔။ ကားလိပ္က ခပ္မြဲမြဲ၊ နဖူးစည္းက ခပ္မွိန္မွိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ ဇာတ္မွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရဘူး။
ေ႐ႊနန္းတင္တို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၫြန္႔တင္တို႔၊ ၿမိဳ႔ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔ကို ေျပးၿပီး သတိရ လိုက္မိတယ္။
ေအာ္...... ေခတ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ၿပီကိုး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့ ဘုရားႀကီး အေနာက္မုခ္မွာ အၿငိမ့္တခု ေတြ႔တာနဲ႔ ဝင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အၿငိမ့္စင္နားလည္း ေရာက္ေရာ အၿငိမ့္ခံုကို ေမွာင္ခ်ျပီး၊ ေဘာင္းဘီအမည္း အက်ႌအမည္းနဲ႔ လူငယ္တေယာက္ ဂစ္တာႀကီးလြယ္လို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ နားကြဲ မတတ္ဆူညံေနတဲ့ အသံခ်ဲ႔စက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ဆိုေနမွန္း မသိရဘူး။ သီခ်င္းဆိုေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းဆိုတာနဲ႔ မတူဘူး။ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလား ကေဇာ္မူးျပီး ရပ္ကြက္ကို ရန္ေထာင္ေနတာနဲ႔ ပိုတူ တယ္။
ေအာ္...... အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ပြဲေစ်းတန္း။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုနဲ႔ နံနံပင္တေထြးႀကီး။
သိုးေဆာင္းစာေလးတပုဒ္ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။
'Dreams are better than reality' တဲ့ေလ။
အိပ္မက္ေတြက တကယ့္ ဘဝထက္ ပိုေကာင္းၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ျပန္ေတာ့မယ္။
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ပဲ လြမ္းေနပါေတာ့မယ္ မႏၱေလးရယ္။


လူထုစိန္ဝင္း
ႏိုဝင္ဘာလ ၁၅။ ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္။
2001 August 15 မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။