ငတက္ျပားမဖတ္ရေရးသူ- မိုးခ်ိဳသင္း

မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ မာယာစာအုပ္ အတြက္ ႐ိုက္ထားေသာ စာမူကို အင္တာနက္မာယာက ထုတ္လႊင့္လိုက္ပါတယ္။


သူခိုးတေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးဘူးပါသလား။ ရင္ဆိုင္ဘူးပါသလား။
ရင္ဆိုင္တိုးမိဘူးပါတယ္ဆိုလွ်င္ သူခိုးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမႈ ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နားေထာင္ခ်င္ပါေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခုတေလာ ကြၽန္မတေယာက္ သူခိုးႀကီး၊ သူခိုးေလးမ်ားကို စိတ္ဝင္စားမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးဆိုသည္မွာ သူတပါးပစၥည္းကို မသိေအာင္ခိုးသူဟု ကြၽန္မ ငယ္စဥ္က ထင္မိ၏။ ယခု အသက္ကေလး မရတရ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္မသိဘူးေသာ သူခိုးအဓိပၸါယ္ သည္ မျပည့္စံုမွန္း သိလာရေပသည္။ မသိေအာင္ယူ႐ံုေလးႏွင့္ သူခိုးဟု သတ္မွတ္ျခင္းသည္ အေသးအဖြဲ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် သူခိုးအနက္အဓိပၸါယ္ ခြဲျခားမတတ္ေတာ့ပါ။

ထို႔ျပင္ သူခိုးကို စိတ္ထဲ၌ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားထားပါသည္။ သူခိုးႀကီးႏွင့္ သူခိုးေလး၊ သူခိုးေလးဆို၍ ခ်စ္စႏိုး ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ အသက္ငယ္၍ ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ ကြၽန္မ ဘယ္သူခိုးကိုမဆို မုန္းပါသည္။ အေကာင္အထည္ႀကီးႀကီးသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးႀကီးဟု သတ္မွတ္၍၊ အေကာင္အထည္ေသးေသးကိုသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးေလး ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီနာမည္မ်ားမွာ ကြၽန္မစိတ္ထဲတြင္ ေပးထားေသာ နာမည္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးမ်ားသည္ ခ်ိဳေပါက္မေနၾကပါ။ အၿမီး တပ္မထားၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူ သူခိုးမွန္း ကြၽန္မ မသိပါ။ ယခု ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ စာသူခိုး၊ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုးဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိသည့္အနက္ စာသူခိုးကို မဆိုလိုပါ။ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုး တို႔ကိုသာ ရည္႐ြယ္ပါ၏။
သူခိုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလွ်င္ ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္ထဲ႐ွိ ပုဂံျခံဝင္းအတြင္း ေနခဲ့စဥ္ က သူခိုး ဖမ္းပံုကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရ ေနတတ္၏။
ပုဂံျခံဝင္းသည္ တကၠသိုလ္မွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုေဝးေနေသာ ျခံဝင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မလဲ သည္မွာပဲ ေမြးၿပီး သည္ပုဂံျခံဝင္းမွာပဲ ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာျဖစ္၏။ ကြၽန္မ၏ ေမြးရပ္ေျမ ေပါ့။ ထိုျခံဝင္းထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္႐ွိလွ၏။ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း အတူ ဝိုင္းဝန္းကူညီေသာ ဓေလ့႐ွိၾကသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ျခံဝင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။
တညမွာေပါ့။
လီလီဆိုေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ သူခိုးကို စည္းဝိုင္းနားမွာ ကပ္ေနတာ ျမင္သြားခဲ့၏။ သူ႔အကိုမ်ား ျဖစ္သည့္ ကိုေရာဘတ္၊ ကိုသား တို႔ကို ႏႈိးလိုက္ၿပီး သူခိုး-သူခိုး ဟုဆိုကာ ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ ျခံဝင္းတခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညမွာ လႈပ္႐ွားလူးလြန္႔လာ၏။ တုတ္ေတြကိုင္ကာ အိမ္မွ အသီးသီးထြက္လာၾက၏။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေပါ့ေလ။
ကေလးေတြကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြႏိုး ေနၾက၏။ မိန္းမေတြကလည္း အားတက္ သလိုလို၊ ေၾကာက္သလိုလို။ ေယာက်္ားမ်ားကေတာ့ အလႈပ္႐ွားဆံုးပါပဲ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ လည္း ႐ွာၾကသည္။ စည္းဝိုင္း အေနာက္မွာလည္း ၾကည့္ၾက၏။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားကို လည္း ပတ္ၾကည့္ၾက၏။
'ဘယ္မွာလဲကြသူခိုး'
ဟုလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ အသံေပးၾက၏။ ေတြ႔ပါၿပီ။ အိမ္ေအာက္က ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းထဲမွာေပါ့။ သူခိုးက ပုဆိုးႀကီးျခံဳကာ လူစုကို ေက်ာခိုင္းေနသည္။ သူခိုးကိုေတြ႔ၿပီဆို ေတာ့ လူစုက စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ အထြတ္အထိပ္ တက္၏။ ဆရာမေဒၚစိန္ေ႐ႊ၊ ဆရာမေဒၚတင္ တင္ေဌး၊ ဆရာမေဒၚလွလွတို႔က မိန္းမသားပီပီ လန္႔ၾက၏။
'အရမ္းမလုပ္ၾကပါနဲ႔'၊
'ညႇာညႇာတာတာ ေျပာၾကပါကြယ္'၊
'ဂါတ္ကိုသာပို႔လိုက္ပါ'
ဟုဆိုကာ တားၾက၏။ ဘုရားစာ ႐ြတ္သူက ႐ြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူခိုးက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။
ဒီေတာ့လဲ ဆရာဦးလွေဆာင္က ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳကာ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္
'ေဟ့ သူခိုး မင္းကို ငါတို႔ ပုဂံၿခံဝင္းက ဝိုင္းထားၿပီ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးထြက္ခဲ့ပါ'
ဟုေအာ္ေျပာ၏။
ေနာက္ကလဲ-
‘ျဖည္းျဖည္းလုပ္ၾကပါကြယ္’
‘ေသြးေတြသံေတြ မျမင္ရဲဘူး’
ဟူေသာ အသံေတြက ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာမွထြက္ေနၾကသည္။ ဦးေဆာင္သူမ်ားက ဆရာဦးလွေဆာင္၊ ဆရာဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးဘေကာင္းႏွင့္ ကိုသားတို႔ပါ။ တကယ့္ကို ေယာက်္ား ရင့္မႀကီး ေတြပါ။
သူခိုးက နည္းနည္းလႈပ္သြား၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ပိုတိုးသြား၏။ ဆရာဦးလွေဆာင္က ခုနက အတိုင္း ထပ္ေအာ္ျပန္၏။ သူခိုးက ေ႐ွ႔သို႔သာ သည္းသည္းမည္းမည္း စိုက္ၾကည့္ေနပံုရ၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ထပ္တိုးသြားျပန္၏။
'မင္းကို ငါတို႔ဝိုင္းထားျပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ခဲ့ပါ'
ဟု ထပ္ေအာ္ေသာအခါ သူခိုးဆီမွ အသံထြက္လာေတာ့၏။
'ဘယ္မွာလဲဗ် သူခိုးက၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရာဘတ္ပါ'
'ေဟ-ေရာဘတ္လား၊ မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ ေနတာလဲ'
'ကြၽန္ေတာ္က ဆရာတို႔ ေနာက္ကေန သူခိုးထြက္ခဲ့လို႔ ေအာ္ေတာ့ ေ႐ွ႔မွာ႐ွိတယ္ထင္ၿပီး ေ႐ွ႔ကိုပဲ သည္းသည္းမည္းမည္း႐ွာၾကည့္ေနတာ'
ထိုအခါမွ တအုပ္လံုး ဝိုင္းရယ္ျဖစ္ၾက၏။ သူခိုးလိုက္ေသာသူကို သူခိုးဟုထင္ၿပီး သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ေနရာ တကယ့္သူခိုးက လြတ္သြားေလၿပီ။ ဒါေတာင္ ကံေကာင္းေပလို႔၊ ေရာဘတ္ ေခါင္းေပါက္သြားႏိုင္သည္။
ေနာက္တခါေတာ့ ပုဂံျခံဝင္းမွ ေျပာင္းလာၿပီး အင္းစိန္ေရာက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ကေတာ့ ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူခိုးကပ္တာပါ။ ထိုေန႔က စေနေန႔ခင္းႀကီးျဖစ္၍ အိမ္၌ လူစံု၏။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ အေဖႏွင့္ အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား တအုပ္ႀကီးထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾက၏။ ျဖစ္တာက အိမ္ေနာက္မွာပါ။ ေနာက္ေဖးမွာ အဝတ္ေတြ၊ ထမီေတြလွမ္းထား၏။ ကြၽန္မတို႔လည္း အိမ္ေ႐ွ႔မွာ လူတအုပ္ႀကီး ႐ွိတာပဲဆိုၿပီး အိမ္ေဘးမွ ဝင္းတံခါးကို မပိတ္ လိုက္မိပါ။
ကြၽန္မတို႔ အစ္မအႀကီးဆံုးက ေန႔လည္ေန႔ခင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာရာ သူခိုးကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ သူခိုးက လူလဲေတြ႔ေရာ လွန္းထားသည့္ထမီကို ကိုင္ေနရာမွ လႊတ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ပက္ပင္းမွ တကယ့္ကို ပက္ပင္းတိုးတာ ပါပဲ။ အစ္မလည္း ပထမေတာ့ အံ့ၾသေနရာက-
'ဟယ္-ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေနဦး၊ ခန ငါ လာခဲ့ဦးမယ္'
ဟု ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခဲ့ၿပီး သူခိုး႐ွိရာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ ထိုအခါ သူခိုး က သူ႔ကိုလဲ ဘာမွမစြပ္စြဲရေသးခင္-
'မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာ တက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုျငင္းရင္း အိမ္ေ႐ွ႔တြင္ တံခါးေပါက္ ႐ွိသည္အထင္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႔သို႔ စြတ္ထြက္သြားရာ အေဖတို႔လူအုပ္ႀကီး စကားေျပာေနသည္ႏွင့္ ပက္ပင္းသြားတိုးေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူခိုးက မထိန္းႏိုင္ေတာ့ သည့္ပံုစံႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို စံုခါျပၿပီး (သူခိုးက ေျဗာင္ညာတယ္ေနာ္)
'ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ပံုစံ လုပ္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အေဖက-
'ဟာ- ဒီေနရာမွာ တက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ လာ-လာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာလိုက္ပို႔ေပးမယ္' ဟုဆိုကာ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚလာျပီး အိမ္သာလိုက္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အစ္မက သူခိုးအိမ္သာ ထဲဝင္ေနတုန္း၊
'အေဖ- အဲဒါ သူခိုးအေဖရဲ႔၊ ထမီ႐ုတ္မလို႔၊ လူမိသြားလို႔ အိမ္သာတက္ခ်င္တယ္ ေျပာတာ'
'ေဟ ဟုတ္လား'
သူခိုးလည္း အိမ္သာ ၾကာၾကာမတက္လိုက္ပါ။ ပိတ္မိမွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ လာၿပီး-
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ' ဟုေျပာဆိုျပီး တခ်ိဳးတည္း လစ္ေတာ့၏။ (သူခိုးမ်ားသည္ တခါတေလ ယဥ္ေက်းပံုရ၏)
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚ သြင္းၿပီး အိ္မ္သာတက္ခိုင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ၊ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဇာတ္ေရလည္ေတာ့မွ ရယ္မဆံုးႏိုင္ေတာ့။ အေဖကလည္း ဧည့္သည္ေတြက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ မ်ားေနေတာ့ ဒီအထဲက တေယာက္ေယာက္ထင္ၿပီး အိမ္သာလိုက္ပို႔မိသည္တဲ့။ သို႔ေပမယ့္ အေဖတို႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနေသာ စကားဝိုင္းထဲတြင္ စံုေထာက္ ဝတၳဳေတြေရးေသာ စာေရးဆရာေအာင္ဇင္ ႐ွိေနမွန္း သူခိိုး မသိသြား႐ွာပါေလ။ သူခိုး ကံေကာင္းသြားေပသည္။
ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ သူခိုးကို အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ေက်းဇူးတင္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ေဆာင္းဦးေပါက္စကေပါ့။ ကြၽန္မက ညဆိုလ်င္ 'ခ်မ္းတယ္-ခ်မ္းတယ္' ဟု ေအာ္ေန တတ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ အေသအခ်ာ ခ်မ္းျခင္းလည္းမဟုတ္ပါ။ အေမႏွင့္အတူ အိပ္ခ်င္၍ ၾကံဖန္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မက အေမ့ကို ကပ္သူျဖစ္၍ အေမႏွင့္ပဲ ႀကီးတဲ့အထိ အတူအိပ္ခ်င္ ေနပါသည္။ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ အေမအိပ္မွ လိုက္အိပ္သည္။ ကြၽန္မက အိပ္ခ်င္ၿပီး အေမက အျပင္မွာ အေဖႏွင့္စကားေျပာ မၿပီးႏိုင္ပါက လာမအိပ္မခ်င္း ငိုၿပီး ပူဆာေနတတ္သည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ထဲဝင္ပါမွ-
'ငါ့ အလိုခ်ည္းပဲ ၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး....'
ဆိုကာ အေမႏွင့္ ခြဲအိပ္ခဲ့သည္။
ယခု ခ်မ္းတယ္ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ေနေသာ ကိစၥမွာ မေအာင္ျမင္ပါ။ အေမကလည္း လာအိပ္ဖို႔ မေခၚပါ။ အေဖကလည္း တခြန္းမွမဟပါ။ ကြၽန္မလည္း အၾကံကုန္ လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့-
'ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ေစာင္ျခံဳရင္ မေႏြးဘူး၊ အေမျခံဳေပးမွေႏြးတယ္၊ ေမတၱာျခံဳေပးလို႔ထင္ တယ္'
ဟု အေဖႏွင့္ အေမေ႐ွ႔တြင္ ခြၽဲသလိုလိုႏွင့္ ညည္းျပလိုက္ရာ အေဖက သနားသြားပံုရပါ သည္။
'အေမေဘးမွာ လာအိပ္ေလ'
ဟုေခၚပါသည္။ ကြၽန္မလည္း ဝမ္းအသာႀကီးသာကာ ထိုေန႔ညမွာပဲ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအံုးေတြ ယူၿပီး ကုတင္ေ႐ႊ႔လာခဲ့၏။
တညေတာ့ ဒီလိုပဲ အိပ္ေနတုန္း ေအးသလိုလိုျဖစ္၍ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာ၏။ ခုတင္ေျခရင္း ျပတင္းေပါက္ ပိတ္မိရဲ႔လားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ လား-လား၊ သူခိုးပါလား။ ျပတင္းနားမွာ ရပ္ေနပါ၏။ ကြၽန္မက ျခင္ေထာင္ထဲကမို႔ ျမင္ရသည္။ သူခိုးက ျမင္ပံုမေပၚပါ။ ကြၽန္မတို႔အိပ္ေန တုန္းက တ႐ုတ္ကပ္ တံခါးမ်ား ပိတ္မထားမိပါ။ သူခိုးက အၾကံထုတ္ေနပံုရ၏။ စြတ္က်ယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ကိုေတာ့ ျခင္ေထာင္က ထူေန၍ မျမင္ရပါ။
ကြၽန္မလည္း အေမ့ကို တိုးတိုးေလး ႏိႈးမိ၏။
'အေမ အေမ သူခိုးကပ္ေနတယ္။ ေအာ္လိုက္ရမလား'
အေမလည္း ႏိုးလာၿပီး အေဖ့ကို ႏိႈးလိုက္မယ္ဟု ေျပာပါသည္။ ကြၽန္မက 'တိုးတိုးေလးႏိႈးေနာ္အေမ၊ သူခိုးၾကားသြားမယ္'
ဟုေျပာရ၏။ သူခိုးက ကိုယ္ေျခရင္း အျပင္ဘက္မွာ မဟုတ္လား။
အေဖ့ကို ႏိႈးေနစဥ္ သူခိုးက အသံၾကား၍ ထင္ပါသည္။ လႈပ္႐ွားစျပဳ၏။ ထိုအခါ ကြၽန္မ လည္း အိမ္႐ွင္သိမွန္း သူခိုးသိေအာင္ အေဖ့ကို ေစာင့္မေနႏိုင္ပဲ-
'သူခိုး သူခိုး'
ေအာ္လိုက္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း သူခိုးလြတ္သြားပါသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကြၽန္မကေတာ့ ထိုျပတင္းေပါက္ကို လန္႔ေနမိ၏။ မႀကံဳဖူးသျဖင့္ ထိတ္ေနမိ၏။ ညဆို ထိုျပတင္းေပါက္ကို မၾကည့္ရဲေပ။
'ဒီ ျပတင္းေပါက္ကိုေၾကာက္တယ္၊ ေဝဒနာျပတင္းေပါက္ပဲ'
ဟု ကြၽန္မေျပာေတာ့ အေဖေရာ အေမပါ-
'ကိုယ့္ကုတင္ ကိုယ္ျပန္အိပ္ ေပါ့'
ဟု လိုလိုလားလား တိုက္တြန္းၾက၏။ ကြၽန္မကေတာ့ တည့္တည့္ေျပာမွ အရိပ္ျမင္႐ံု သာ ႐ွိေသာ သူပါပင္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေစာင္ႀကီး တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲကာ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးတို႔ ေတဇတို႔ထဲမွာ ပံုဆြဲထားေသာ သူခိုးမ်ားသည္ မ်က္လံုး ေနရာကေလးမ်ားတြင္သာ အေပါက္ေလးမ်ား ေဖာက္ထားေသာ၊ အဝတ္နက္မ်ား စည္းထား ၾကသည္။ ယခုေခတ္ သူခိုးမ်ားမွာ အဝတ္နက္မ်ား မစည္းေတာ့မွန္း သူခိုးႏွင့္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳဖူးသျဖင့္ သိပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔ သူခိုးမ်ားကေတာ့ သူခိုးတို႔အား အထင္မေသးေစရန္ ဝတ္ေကာင္း စားလွမ်ား ဝတ္ဆင္တတ္ေသးသည္ ထင္၏။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူခိုးမဆို မေကာင္းစားႏိုင္ပါဟု ကြၽန္မယံုၾကည္မိ၏။ အခ်ီႀကီးရလို႔ ေကာင္းစားလွသည္လည္း ဒီတသက္ေပါ့။ ဒါေတာင္ သူႏွင့္ထိုက္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ကိုေတာ့ လွလွႀကီး ခံရမည္ပင္။
လိပ္ျပာ မလံုသူမ်ား သာဓုေခၚႏိုင္ၾကေစသတည္း။

[ျမားနတ္ေမာင္၊ ၁၉၉၁ခု၊ ၾသဂုတ္လ]
မိုးခ်ိဳသင္းရဲ႔ ရင္တြင္းျဖစ္ဝါက်မ်ားကို စုစည္းတင္ဆက္ထားတဲ့ 'မွန္တင္ခုံေပၚက ႏွင္းဆီ ပြင့္' စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
မာယာစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပရန္ ႐ိုက္ထားၿပီးမွ စာအုပ္မာယာ မထြက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မေဖာ္ျပလိုက္ရေသာ ဒီ၀တၳဳကို "မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း" ကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ အင္တာနက္သို႔ ထုတ္လႊင့္လိုက္ပါတယ္။