သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၂)ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

'ခူႏြာ (KNUA)' ရဲ႔ ညေနခင္းဟာ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ မိုးေလ၀သကင္း႐ွင္းၿပီး သာေတာင့္သာယာ ႐ွိေနျပန္ေရာ။ မေန႔က တေန႔လံုး မိုးေတြအံု႔မဲၿပီး ႐ြာေနခဲ့တာ။ ဒီေန႔က်ေတာ့ အံု႔ျပက္ျပက္ကေလးနဲ႔၊ ညေနက်ေတာ့ ေနေရာင္ေတြ ၀င္းပလာေရာ။ ဒီအခိ်န္ ဟာ ကိုးရီးယား ေႏြရာသီခ်ိန္ေပါ့။ သူတို႔မွာ ရာသီေလးမ်ိဳး ႐ွိတယ္တဲ့...။ ေႏြဦးရယ္၊ ေႏြရာသီရယ္၊ ေဆာင္းဦးရယ္၊ ေဆာင္းရာသီရယ္ (Spring, Summer, Autum, Winter) ေပါ့။ မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမက ေႏြဦး၊ ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္က ေႏြရာသီ။ စက္တင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ႏို၀င္ဘာက ေဆာင္းဦး၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ဇႏၷ၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီက ေဆာင္းရာသီေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႔ ရာသီနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့ေလ...။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး ရာသီဟာ Fall ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီပဲ။ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ ေႂကြခါနီး အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုး သစ္႐ြက္ေရာင္စံုနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းၿပီး ၾကည့္လို႔ကို မ၀ႏိုင္ေအာင္ပဲ....။ ဒီမွာလဲ ... ေအာက္တိုဘာက်ရင္ အဲလိုပဲ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ အေရာင္ေျပာင္းသတဲ့။ ေတာအုပ္ကေလးထဲက KNUA လဲ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ သိပ္လွမယ္ ထင္တယ္.... ။



သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ ၾသဂုတ္လဟာ အပူဆံုးလလို႔ ေျပာေပမဲ့ အခု ဇြန္လမွာထဲက သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပူေနၾကၿပီ။ အခုလို ေနကေလးသာတာနဲ႔ အပါးဆံုး၊ အေပါ့ဆံုး၊ အတိုဆံုး ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အျပင္ကို ထြက္လာၾကေတာ့တာပဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ေရပုလင္းေတြ၊ ေရခဲေခ်ာင္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ တကယ္ေတာ့.... သူတို႔မွာက သိတ္ေအးတဲ့ အခ်ိန္ပဲ မ်ားတာကိုး။ ေျခာက္လေလာက္က အျပင္ထြက္ရင္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ထူေပ့၊ ေႏြးေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ၾကပ္စည္းသလို ထုပ္ပိုးထားၾကရတာတဲ့ေလ။
သူတို႔က ပူေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္း႐ံုပဲ။ ညေနခင္း ေလကေလးက ေအးစိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ေလး ၀တ္ထားတာေတာင္ ေခၽြးမထြက္ဖူး။ ညက်ရင္လဲ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင့္ဖို႔ ေ၀းလို႔ ကၽြန္မမွာ ေစာင္ျခံဳရေသး တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာ လွ်ပ္စစ္က ေပါေပါနဲ႔ အဲယားကြန္းေတြ သိပ္ဖြင့္ၾကတာပဲ။ 'ထိုင္း' လိုပဲ၊ ထိုင္းမွာလဲ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ အဲယားကြန္းေတြကို ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားၾကတာ၊ အဲယားကြန္း ခန္းထဲကေန အျပင္ထြက္တာနဲ႔ ဖ်န္းကနဲ ပူသြားတာႀကီးကို.. ကၽြန္မ လံုး၀မႀကိဳက္ဖူး။ ခ်င္းမိုင္မွာ အဲဒီ ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္ေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြနာၿပီး တအားဖ်ားဖူး ၿပီးကတည္းက အဲယားကြန္းကို ကၽြန္မ သိပ္ေႀကာက္သြားတာ။
ကၽြန္မတို႔ 'ခူႏြာ' ရဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကို ထြက္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလးဟာ ကၽြန္မ အခန္းေဘးမွာဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြေနာက္ကေန အျမဲျမင္ေနရ တတ္တယ္။ ခန္းဆီးေတြ ဖြင့္ၿပီး ကၽြန္မ မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အျမဲလက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနက်ေပါ့။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြေရာ၊ အျပင္လူေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေနကာတဲ့ ဦးထုပ္တျခမ္းေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ အသက္ႀကီးတဲ့ အုပ္စု..၊ အသက္ငယ္တဲ့အုပ္စု..၊ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး..နဲ႔၊ ေအာ္..... ကံေကာင္းသူေတြ.. ေပ်ာ္ပါေစေလ။
ကၽြန္မတို႔ေတာင္ သူတို႔ကို အားက်ၿပီး၊ မိုးမ႐ြာတဲ့ ညေနတိုင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ကၽြန္မနဲ႔ တခန္းေက်ာ္က နီေပါသူ ပန္းခ်ီဆရာမေလး 'အယ္ရီနာ' နဲ႔။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အယ္ရီနာက သူ႔ရဲ႔ ငါးႏွစ္သားေလးကို အရမ္းလြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း အေမးအျမန္းကလဲ ထူေသးတယ္...။ ကိုးရီးယားရဲ႔ ေခတ္မီတိုးတက္မႈ အေငြ႔အသက္ေတြကို အားက်ခံစားရင္းက သက္ျပင္းက ခ်ၿပီ.....။ ၿပီးတာနဲ႔
"ႏုႏု ... ၾကည့္ပါအုန္း..၊ မီးေတြက ထိန္လင္းေနတာပဲ၊ ေရာင္စံု မီးေတြနဲ႔ ... ပန္းခ်ီကားလိုပဲ...၊ နီေပါမွာေလ.. တပါတ္ကို သံုးရက္ပဲ မီးလာတာ.." တို႔။
"ေျမေအာက္ရထားက သိပ္ျမန္တာပဲေနာ္...၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ နီေပါမွာ မ႐ွိဖူး.." တို႔ေတြကို ေျပာၿပီးရင္၊ ကၽြန္မကို ေမးေရာ..။ ကၽြန္မက ႐ူးသလို၊ ေပါသလို လုပ္ေနရင္၊ မေက်မနပ္နဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း၊ ရယ္ေမာတတ္တယ္။ သူကခ်ည္းပဲ ေမးလြန္းလို႔ တခါဟာေတာ့ ကၽြန္မက.. သူတို႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport) အေၾကာင္း ေမးလိုက္မိတယ္...။
"အယ္ရီနာ.. မင္း Passport သက္တမ္း ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ထိ ႐ွိလဲ.. "
"2018 ထိေလ...၊ ငါ.. ကိုးရီးယားလာခါနီးမွ သက္တမ္းတိုးလာတာ.."
"ဘာ... 2018.. ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...၊ ငါတို႔ သက္တမ္းက (၁၀) ႏွစ္ေလ..."
"ဟုတ္လို႔လား"
သူက ဆက္ၿပီး ကုလားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔..
" Passport " ကေတာ့ ဘဲရီး အီးခ်ီး၊ တရက္ထဲနဲ႔ ရတယ္တဲ့..။ ကၽြန္မက "ငါမယံုဖူး" လို႔ ေျပာေတာ့ လမ္းမႀကီးမွာ သ႔ူအိတ္ထဲက သူ႔ Passport ကို ဇြတ္အတင္း လိုက္ျပတတ္ေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္က ထြက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္၊ လမ္းမႀကီးရဲ႔ တဖက္ျခမ္းမွာ လွည္းတန္းေစ်းလို ေစ်းကေလးတေစ်း ႐ွိတယ္။ ေစ်းကေလးေပမဲ့ လိုတာအကုန္ရႏိုင္တဲ့ ေစ်းကေလး၊ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးေပါ့ေလ....။ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္နားက ေက်ာင္းသားေစ်းလိုေပါ့။ ခ်င္းမိုင္က ခ်စ္စရာ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးကို လြမ္းမိေသးေတာ့တယ္။ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးမွာ အစစအရာရာ ေစ်းခ်ိဳတယ္။ ထူးျခားတာ တခုက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ပိုက္ဆံျပတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္၀ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ႐ွိတဲ့ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေက်ာင္းသားေစ်းမွာ ခ်ေရာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ညေနေစာင္းမွ ေစ်းကေလးက စည္ၿပီး ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ သိမ္းတတ္တယ္။ အခု ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္က ေစ်းကလဲ အဲလိုပဲ။ 'ဆန္၀ဲကုတ္ (Sangwolgok)' ရပ္ကြက္ ေစ်းကေလးရဲ႔ နံမည္ကို နီေပါသူ အယ္ရီနာက နာမည္ေပးတယ္။ 'Win Market ၀င္းမားကက္' တဲ့။ ဘာျပဳလဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနက ဒုၫႊန္မွဴး ဦးၫြန္႔၀င္းက ေခၚသြားခဲ့ၿပီး၊ ကိုးရီးယားစကားေပါက္တဲ့ ဦးၫြန္႔၀င္းက သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ အကုန္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ တဲ့အျပင္၊ သူ႔စကား လူမသိ၊ လူ႔စကားသူမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို အျမဲလိုလို ေစ်းလိုက္ ၀ယ္ေပးရတာကိုး။ ကိုၫြန္႔၀င္းနဲ႔က ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အရင္ကတည္းက ကၽြန္မနဲ႔ ဆံုဖူး သိဖူးၾကေတာ့ ဒီမွာေတြ႔တဲ့အခါ သူလဲ ၀မ္းသာ၊ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာေပါ့။ မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က ပန္းခ်ီတြဲဖက္ပါေမာကၡ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္လဲ ဒီမွာ ႐ွိတယ္။
တကယ္ပါပဲ...။ ေစ်းမွာလဲ သူတို႔ စကားမွ သူတို႔ စကား။ ၀မ္းေသာင္ဇင္ (one thousand)၊ တူးေသာင္ဇင္ (two thousand) ေလာက္ကို မရဘူး။ ထိုင္းေတြလိုပဲ။ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး ကို အဂၤလိပ္လို မသိတာ။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ၀မ္းတူးသရီးဖိုး နဲ႔ ၀မ္းေသာင္ဇင္၊ တူးေသာင္ဇင္ေလာက္က ေစ်းသူေစ်းသားလဲ ရတယ္။
ေစ်းကေလး အစပ္နားကို ေရာက္တာနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္သည္ေတြရဲ႔ "ခၽြန္းႏြန္၊ ခၽြန္းႏြန္၊ အီ ခၽြန္းႏြန္..." ဆိုတဲ့ အသံေတြက ဆူညံေနတာပဲ။ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ မံုလာထုပ္၊ ခရမ္းသီး၊ မုန္ညင္း၊ မိႈအမ်ိဳးမ်ိဳး။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္နဲ႔ ပက္ကင္ေလးေတြ ထုပ္ၿပီးသားကို ကိုးရီးယားေငြ ၀မ္တေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းေနၾကတာ...။ သူတို႔ ၀မ္ တေထာင့္ေျခာက္ဆယ္က အေမရိကန္တေဒၚလာေပါ့..။ သူတို႔ ေအာ္တဲ့ 'ခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ တေထာင္၊ 'အီခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ ႏွစ္ေထာင္ေပါ့။ ၀မ္တေထာင္ဖိုးကေတာ့ အေပါဆံုးေပါ့။ ခရမ္းသီး သံုးလံုးကို ၀မ္တေထာင္၊ မံုလာထုပ္ တထုပ္ ႏွစ္ေထာင္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ခရမ္းသီး ငါးဆယ္သား၊ ေျခာက္ဆယ္သားေလာက္ကို ႏွစ္ေထာင္၊ မိႈကေတာ့ မဆိုးဖူး၊ ငါးရာတန္ မိႈအစည္းကေလးေတြ ႐ွိတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာက်တာ ကေတာ့ လမ္းေဘး ေစ်းကေလးေပမဲ့ သားငါးဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြဟာ သိပ္လတ္ဆတ္ၿပီး သန္႔႐ွင္းေနတာပဲ။ အသားေတြကို မွန္ေသတၱာေလးေတြထဲမွာ ထည့္ေရာင္းေပမဲ့ ငါးေတြက ဒီအတိုင္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဆီလိုပဲ ခင္းေရာင္းတာပဲ...။ ဒါေပမဲ့ ယင္တေကာင္မွ မေတြ႔ရဖူး။ ငါးဆိုင္ေတြမွာ ျခင္ေဆးေခြေလးေတြ ထြန္းထားတာေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကက္တေကာင္ ခပ္လတ္လတ္ အ႐ြယ္ ၀မ္သံုးေထာင့္ငါးရာ၊ ၀က္သားကလည္း အစိတ္သားေလာက္ကို ၀မ္သံုးေထာင္ဖိုး ၀ယ္လို႔ရတယ္။ အမဲသားက သူတို႔ ဆီမွာ ေစ်းႀကီးတယ္..။ သူတို႔ဆီမွာလဲ အမဲသား ရေပမဲ့ အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားလဲ ႐ွိေတာ့ ေစ်းက ႀကီးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိကို အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားေၾကာင့္ ႏြား႐ူးေရာဂါျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး အေမရိကားက အမဲသားကို အ၀င္မခံဖို႔ ဆႏၵျပေနၾကတာ ... မၿပီးၾကေသးဖူး..။ ဆန္လဲ ေစ်းသိပ္ႀကီးတာပဲ..။ အည့ံဆံုးဆန္ ႏွစ္ကီလို (ဆန္တျပည္) ေလာက္ကို ၀မ္းငါးေထာင္ ေပးရတယ္။ ဆန္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူတို႔က (၁၉၅၀) ခုႏွစ္၀န္းက်င္က၊ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ ငတ္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ သိပ္တန္ဖိုး ထားၾကသတဲ့...။ ဟင္းကို သြန္ပစ္ခ်င္ပစ္၊ ထမင္းကို သြန္ပစ္တာ၊ ခ်န္ထားတာ ျမင္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ ေအာင္ စိတ္ဆိုးတာတဲ့ေလ။
ေစ်းကေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ စူပါမားကက္လို ဆိုင္ႀကီးႀကီး (Discount Store) 'ေလွ်ာ့ေစ်းဆိုင္' ဆိုတာလဲ ႐ွိေသးတယ္။ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေပါ့။ စားေသာက္ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူသုံုးကုန္ပစၥည္း၊ အလွကုန္ပစၥည္း၊ လူ႔အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အားလံုး ႐ွိတဲ့ ဆိုင္ေပါ့။ ထူးျခားတာက ပစၥည္းအားလံုးဟာ ေစ်းခ်ိဳေနတယ္။ တျခားဆိုင္ေတြထက္ (၀မ္ ငါးရာနဲ႔ တေထာင္ၾကားေလာက္) ေစ်းႏႈန္းက သက္သာေနတယ္ေလ...။
ကၽြန္မကေတာ့ တလအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔တူတဲ့....၊ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္သားေစ်းနဲ႔လဲ တူတဲ့၊ 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေစ်းကေလးကို သံေယာဇဥ္ တြယ္မိပါၿပီ။ 'အီေကာ ေအာ္မာ႐ို' 'ဒါ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္' ဆိုတာကိုလဲ အလြတ္က်က္ၿပီး ေစ်း၀ယ္တတ္ပါၿပီ...။ ဒါေပမယ့္ အမယ္မ်ားမ်ား ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေခၚရတာပဲ..။ အြန္ေစာတို႔၊ ခ်ိဳ၀မ္တို႔၊ ခ်န္ဂင္တို႔လိုေတာ့ မလွ႐ွာတဲ့ ေစ်းသည္မေလးေတြက ေက်ာင္းသားေတြဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေစ်းေတြ အျမဲေလွ်ာ့ေပးၾက႐ွာတယ္..။ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေက်ာင္းသားမွန္းသိေနတဲ့...၊ ေစ်းသည္အဖြားႀကီးတေယာက္ဆိုရင္ ဆီပုလင္း ၀မ္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ကို ၀မ္တေထာင္ပဲ ယူတတ္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴတေထာင္ဖိုး၀ယ္ရင္၊ ဂ်င္းေတြပါ အဆစ္ထည့္ေပးလိုက္ ေသးတာ..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကိတ္မွာထားေသးတယ္..။ သူ႔ဆိုင္မွာ သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ သူ႔ေယင္းမ ႐ွိေနရင္ ေစ်းလာမ၀ယ္နဲ႔၊ သူေလွ်ာ့ေပးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ..။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ 'အိုမား' ပါ။
ကိုရီးယားရဲ႔ နံမည္ေက်ာ္ ကင္ခ်ီ (Kimchi) နံ႔ေတြ သင္းေနတဲ့ ေစ်းကေလးဟာ ည ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မစည္ႏိုင္႐ွာဖူး။ ပူလြန္းလို႔ ေစ်း၀ယ္ေတြ မထြက္ၾကေသးတာတဲ့ေလ။ သူတို႔ ေႏြရာသီက ည (၈)နာရီထိလဲ ေနမ၀င္ေသးဖူးကိုး။ လမ္းေဘးေစ်းကေလးေပမဲ့ မီးေတြကလဲ ထိန္လင္းေနလိုက္တာမ်ား ေန႔က်လို႔..။ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ကင္ခ်ီေတြဟာ စားခ်င့္စဖြယ္...။ သူတို႔က ကင္ခ်ီကို မုန္ညင္းကိုတင္မဟုတ္ဖူး၊ ငရုပ္သီးစိမ္း ကင္ခ်ီ၊ မုတ္လာဥကင္ခ်ီ၊ မိႈကင္ခ်ီ၊ အမ်ားႀကီးပဲ..။ ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္လို႔ရသမွ် ဟင္သီးဟင္႐ြက္ အကုန္ထည့္တာပဲ။ ကၽြန္မက သိတ္ႀကိဳက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဖူး..။ င႐ုပ္သီးအစပ္ မစားႏိုင္ေတာ့ သူတို႔ .. ကင္ခ်ီေတြမွာက င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္မစားႏိုင္ဖူး။ အိုး.. သူတို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔..။ ကင္ခ်ီမပါရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ဖူး။ ကၽြန္မတို႔ ငပိခ်က္တို႔၊ ငပိေထာင္းတို႔၊ ငါးပိရည္တို႔ လိုပဲေလ...။ 'သံုးလေလာက္ဆို အန္တီႏု အရမ္းစာခ်င္လာမွာ' ဆိုၿပီး သမီး 'မ်ိဳးမ်ိဳး' (မ်ိဳးသႏၱာထြန္း) ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေထာင္းနဲ႔ ငါးရံ႔ေျခာက္ဖုတ္က သံုးလထိ မခံႏိုင္ ႐ွာပါဖူး။ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မက တအားလြမ္းၿပီး စားခ်င္ေနၿပီ..။ အသားမပါရင္ ထမင္းစားလို႔မရတဲ့ သူက မႏၱေလးက တူမေလး 'သမီးေ႐ႊစင္' ရဲ႔ ပဲပုပ္ေၾကာ္၊ ပဲေရပြေၾကာ္တို႔နဲ႔ 'ေဗဒါေ႐ႊၾကာ' ရဲ႔ လက္ဘက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ေလးနဲ႔ ထမင္းျဖဴေလးနဲ႔တင္ကို အရမ္းကို ေကာင္းလို႔...။
ကိုးရီးယားအစားအစာကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက ကိုးရီးယား စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပဲေခါက္ဆြဲတို႔၊ ထမင္းသုပ္တို႔၊ ၀က္သားကင္၊ အမဲကင္တို႔ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ညမွာစားရင္ မနက္က် အျမဲ ဗိုက္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္...။ ဒီမွာက်ေတာ့ ကၽြန္မေရာက္ခါစ ေက်ာင္းနားက ဆိုင္ကေလးမွာ နီေပါသူ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ငါးကင္ရယ္၊ သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ စားတဲ့ ေရခဲေတြနဲ႔ 'ေခါက္ဆြဲေအး' ဆိုတာႀကီးကို စားမိပါတယ္..။ ျမန္မာျပည္လို မနက္ထိေတာင္ မေနဖူး၊ ႏွစ္နာရီ အတြင္းမွာ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႔) ၀မ္းေလွ်ာေတာ့တာပဲ..။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက (မ႐ိုေသ့စကား) အင္မတန္ ၀မ္းခိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစား...။ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေနရတာကိုက အလုပ္တခုေလ။ အဲဒီတႀကိမ္တင္ မဟုတ္ဖူး..။ ေနာက္ ကိုးရီးယားစာ စားတဲ့အခါတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္မစားရဲေတာ့ဖူးေပါ့...။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ (our prisedent) က စပါယ္႐ွယ္ တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ကိုးရီးယား႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္မွာက်ေတာ့ မဆိုးဖူး။ ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္ဖူး။ ဆိုးလ္ (Seoul) ၿမိဳ႔မွာ အေကာင္းဆံုး ႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္တဲ့...။ တကယ္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကင္ခ်ီေတာင္မွ တျခားကင္ခ်ီနဲ႔မတူဖူး။ စားလို႔ ေကာင္းေနတယ္...။ သူတို႔ ႐ိုးရာ အစားအေသာက္မွာ ဆန္ျပဳတ္ပါတယ္။ ထမင္းျဖဴပါတယ္။ ေကာက္ၫႇင္းငခ်ိတ္လို စီးတီးတီးထမင္းနီ (ေရ သ႔ိုမဟုတ္ ဟင္ခ်ိဳနဲ႔ေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔)၊ ေရၫႇိထမင္းလိပ္၊ ကင္ခ်ီမ်ိဳးစံု၊ ပင္လယ္စာ သီး႐ြက္စံုဟင္းခ်ိဳ၊ ၀က္သားျပဳတ္၊ အမဲသားလႊာျပဳတ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ အသားရယ္၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ရယ္ေရာၿပီး အယွက္ေက်ာ္ထားတဲ့ ႐ိုးရာဟင္းတမ်ိဳး၊ တို႔ဟူးကို ခ်က္ထားတာလဲ ပါတယ္...။
ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပဲ။ ေပါ့႐ႊတ္ၿပီး ဆန္လံုးႀကီးေတြလဲ မေက်ပဲ ဘာအရသာမွ မ႐ွိဖူး။ ၾကက္ဥအယွက္ေၾကာ္လိုဟာနဲ႔ ေရၫႇိထမင္းလိပ္(ဂင္ဘတ္)ကို ႀကိဳက္တယ္။ ပင္လယ္စာ ဟင္းခ်ိဳ ႀကိဳက္တယ္။ ၀က္သားျပဳတ္နဲ႔ အမဲလႊာျပဳတ္က အရသာ႐ွိေပမဲ့ အကင္ေလာက္မေကာင္းဖူးလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတုန္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကင္ခ်ီတဖတ္ကို ယူ၊ ၿပီးေတာ့ ၀က္သားျပဳတ္တဖတ္ကို ထည့္လိပ္ၿပီး သူတို႔႐ိုးရာစတီးတူေလးနဲ႔ 'ဒီလိုစားရတယ္ ငါ့ႏွမရဲ႔' ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေပးတယ္။ ေကာင္းသားပဲ။ 'ဒီလိုကိုး' လို႔ ကၽြန္မက ေျပာၿပီး အမဲသားျပဳတ္နဲ႔ ကင္ခ်ီကို ေနာက္တလိပ္စားေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက် ႐ွာတယ္..။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ ေန႔လည္စာ တည္ခင္းဧည့္ခံပြဲကို တက္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ဖိတ္ၾကားထားေသာ အႏုပညာ႐ွင္မ်ားနဲ႔ ဖိတ္ၾကားသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္မိန္႔ခြန္း ေခၽြေတာ့လဲ သူတို႔ ဘာသာ စကားနဲ႔ပဲ။ သူရဲ႔ ပီေအ က အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရတယ္...။ အိုင္အို၀ါက IWP မွာတုန္းကလဲ အဲလိုပဲေလ...။ presentation လုပ္တာေရာ၊ ေမးခြန္းေျဖ တာေရာ ဘာသာျပန္နဲ႔ပဲ လုပ္တာပဲ...။
သူက သူ႔မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြခဲ့တဲ့ အိုင္အို၀ါက(IWP) အေၾကာင္း ကိုထည့္ေျပာ တယ္...။ ဟိုမွာေပါ့... အျမဲအတူတူတြဲခဲ့တဲ့ အာ႐ွလူမ်ိဳး ေလးေယာက္ေပါ့။ ကိုးရီးယားရယ္၊ ျမန္မာရယ္၊ အိႏၵိယရယ္၊ ဗီယက္နမ္ရယ္ေပါ့...။ သူတို႔ နာမည္ေတြက ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္သတင္းစာဆရာမ မွာက်လဲ အဟုတ္..၊ 'ေဟာင္Hao' ဆိုတဲ့ တလံုးကို ခပ္ထစ္ထစ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မက 'ဗိုသီေဟာင္ Vothihao' လို႔ ေထာက္ေပးလိုက္ ေတာ့ 'ဗိုသီေဟာင္' ပါ့..။ ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယညီအကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆိုၿပီး တန္႔သြားတယ္..။ 'ေနပါအုန္း... သူ႔နာမည္က' ကို ဆိုၿပီး 'အင္...' ဆိုၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး 'ငါ့ႏွမေရ.. နာမည္ဘယ္သူ..' တဲ့..။ 'ေအာ္ဒါလား' ဆိုၿပီး ကၽြန္မက ေထာက္ေပးလိုက္တယ္လို႔မ်ား ထင္ပါသလား။ ကၽြန္မလံုး၀သတိမရေတာ့ပါဖူး..။ အံ့ၾသစရာ..၊ ခုန သူစေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ နာမည္ေတြ အားလံုး႐ွိေနခဲ့တာ..။ ျပႆနာပဲ..။ ကၽြန္မမွာ 'ေဆာရီးပဲ၊ ငါဘာျဖစ္လို႔ ေမ့သြားတာလဲ မသိဖူး' လို႔ ေရ႐ြတ္႐ံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဖူး..။ 'အဲ...အိႏၵိယ ညီအကိုတေယာက္ေပါ့' ဆိုတာနဲ႔ပဲ ကဗ်ာဆရာဟာ မိန္႔ခြန္းကို လက္စသပ္ရ႐ွာေတာ့တယ္..။
ထမင္းသာ ဆက္စားေနရေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေက်နပ္ၾကဖူး..။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေျပာၾကေပမဲ့ ထမင္းကို ဆက္စားလို႔ မရဖူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမယ္ 'ငါေတာ့ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ကိုျပားေတာ့ ျဖစ္ၿပီ' လို႔..။ ဆရာ့ကို ရန္ကုန္မႏၱေလး အျမန္ရထားေပၚမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့တာေလ..။
စာေပေဟာေျပပြဲ သြားၾကရင္း မႏၱေလးသြား ရထားေပၚမွာ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ နဲ႔ ဆံုေတာ့ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၾကရင္း ဆရာက 'တံတားဦးမွာ တို႔သူငယ္ခ်င္း ႐ွိတယ္၊ တေယာဆရာေလး.. မႏု သိမလား..၊ ေနပါအုန္းက.. သူ႔နာမည္က..' ဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ၊ နံမည္ကို ဘယ္လိုမွ ေဖာ္မရ၊ ကၽြန္မကလဲ 'တေယာဆရာေတြေတာ့ ႐ွိတယ္ ဆရာရဲ႔၊ နံမည္မသိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ' ဆိုၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ..။ ဆရာ့ ခမ်ာစကားကို ဆက္ၿပီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ဖူး၊ 'ေနပါအုန္း.. ဒီနာမည္ကြာ' နဲ႔ သူ႔ထိုင္ခံုကို ျပန္သာ သြားေရာ၊ နံမည္က ေဖာ္လို႔မရဖူး..။
ကၽြန္မတို႔လဲ ညနက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့..။ မနက္ေလးနာရီေလာက္ အိပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း... ဆရာလင္းယုန္ရယ္ေလ.. ''မႏု.. မႏု ထစမ္းပါအုန္း၊ ထစမ္းပါအုန္း.." တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လန္႔ႏိုးၿပီး 'ဘာလဲဆရာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ဆိုေတာ့.. 'သိၿပီ..သိၿပီ.. ကိုျပား.. ကိုျပား..' တဲ့ေလ။ အားရ၀မ္းသာႀကီး ေအာ္ေျပာပစ္လိုက္ေတာ့..၊ တညလံုး မအိပ္ပဲ စဥ္းစားေနတာတဲ့၊ ခုမွ စအိပ္ရမွာ ဆိုၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သူ႔ ထိုင္ခံုကို ျပန္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း.. ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဆရာရယ္လို႔ ရယ္ေမာခဲ့ ဖူးတာေလ။ အခု တကယ္ 'ကိုျပား' ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ အိႏၵိယျပဇာတ္ဆရာ၊ အဂၤလိပ္စာပေရာဖက္ဆာရဲ႔ နာမည္ကို...။ ေဟာဒီ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္ပါ..။ အို.... ဘယ္လိုမွကို မမွတ္မိေတာ့တာ..။
ကဗ်ာဆရာပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ေတာ့လဲ ေဘးက လူနဲ႔ စကားသာ ေျပာေနရတယ္၊ ပံုမွန္ မဟုတ္ဖူး၊ ကၽြန္မလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး၊ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္တဲ့ ခဏမွာ.. ကဗ်ာဆရာဟာ... သူ႔ အႀကိဳက္ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ လက္ၫိႇဳးထိုးလို႔..။
"႐ွီဗာ..."
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေအာ္လိုက္ၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့မွ တဟားဟား ရယ္ၾကရင္း '႐ွီဗာ၊ ႐ွီဗာ' နဲ႔၊ ေဘးလူေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့..။ ဇရာေလ၊ ဇရာ၊ ဇရာ ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက (၁၉၅၂) ခုေမြး၊ ကၽြန္မက (၁၉၅၇) ခုေမြး...။ ကၽြန္မတို႔ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့ဖူးေလ...။

ႏုႏုရည္ အင္း၀
KNUA- Korea
(၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈၊ ခူႏြာကိုေရာက္တာ တလျပည့္ေန႔)