ၾကက္ေပ်ာက္မႈေနာက္ဆက္တြဲ
လွေ႐ႊၾကက္ေပ်ာက္တာကို ပထမေတာ့ မသိမသာ ႀကိတ္စံုစမ္းတယ္။ ၀ါဒါလူစစ္တန္းစီဖို႔ ၀င္လာေတာ့ သူ႔မ်က္စိက ပုဂံေဆးတဲ့ေနရာဘက္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ေဆးေၾကာထားလို႔ ေျပာင္ သလင္းခါေနတဲ့ ေရေနရာကို မၾကည့္စဖူး စူးစူးစမ္းစမ္း အကဲခတ္တာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ၀မ္းသာၾကတယ္။သူ႔ၾကက္ေတြ အေပၚထပ္ကို ေလွကားကေန မတက္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ေအာက္ ေလးခန္းမွာ အခန္း (၅) က သူတို႔ ႐ံုးခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ အနီးဆံုး။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ဘူး။ (၇) ခန္းမွာက သူတို႔ သတင္းေပးေတြလည္း႐ွိေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္တာမို႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရဲဘူး။ (၈)ခန္းဆိုတာ လံုခ်ည္ျပာေတြက တေန႔လံုး အလုပ္ဆင္းတယ္။ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဘိုးေတာ္တင္ဦးရယ္၊ သူ႔အမႈတြဲ ဘုန္းႀကီးေလး ဦးမိုးထိရယ္၊ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းရယ္၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းမွာ ဘုရားေပၚက ဖမ္းလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း ဘိုးေတာ္ ဦးေအာင္သန္းတင္ရယ္၊ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ထားတဲ့ ပီဒီပီေဇာ္၀င္းရယ္၊ အလုပ္သမားအေရးအခင္း မီးရထားစက္႐ံုက သတင္းေပးေအာင္ၾကည္ရယ္ ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ အခန္း (၅)၊ (၇)၊ (၈) မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီကိစၥဟာ (၆)ခန္းက ေကာင္ေတြပဲ ဆိုတာ ေမာင္လွေ႐ႊ က်ိန္းေသတြက္တယ္။ ဒီေတာ့ (၆)ခန္းကို လွေ႐ႊေသြးတိုးစမ္းတယ္။ သူ႔တပည့္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း (ပီဒီပီ)နဲ႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ကို အေမးခိုင္းတယ္။
"ေအးၾကည္.... ဆရာလွေ႐ႊက သူ႔ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်င္လို႔ .. ၀ယ္မလားတဲ့"
"ဘယ္ေလာက္လဲ..."
"ႏွစ္ေကာင္... ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္..."
"တဆယ္ရရင္ ယူမယ္လို႔..... ေျပာလိုက္"
မနက္လိုမွာ ေဇာ္၀င္းလာေမးတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အေျဖေပၚတာပဲ။
တလာစီ
"ကဲ.. ကဲ.. အားလံုးထြက္ၾကမယ္... အခန္းထဲ တေယာက္ပဲ ေနခဲ့..."
ဒုအေဆာင္မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို တလာ၀င္စီတယ္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရ 'တလာစီ' ဆိုတာ ႐ွာေဖြစစ္ေဆးတာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အျပင္ထြက္ေပးရတယ္။ မထြက္ခင္မွာ အခန္းေပါက္၀မွာ လူတကိုယ္လံုးအႏွံ႔ အ႐ွာခံၿပီးမွ ထြက္ရတယ္။ သူတို႔ အခန္းထဲမွာ ႐ွာေဖြေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ခ်န္ရစ္ရတယ္။ က်န္ခဲ့သူကိုလဲ တကိုယ္လံုး ႐ွာတယ္။
သူတို႔ လာၿပီဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက သြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ့္ ေျခဖ၀ါးနဲ႔ဖိနပ္ၾကား ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ညႇပ္ၿပီး၊ ဖိနပ္ကို ဖိနင္းၿပီး စီးထားလိုက္တယ္။ ဒူးကိုေျဖာင့္၊ ေျခေထာက္ကို တန္းၿပီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခမနဲ႔ ေျခဖေနာင့္ကို ဖိနပ္နဲ႔ ဖိကုပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္က အခန္းထဲ ခ်န္ေနခဲ့သူ။
၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါေတြ မိလႅာေခ်ာင္နဲ႔ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာကို တန္းသြားတာပဲ။ တခ်ိဳက ကုတင္ေတြမွာ ေမြ႔ယာေတြလွန္၊ ေစာင္ေတြဖြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ စမ္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၾကတယ္။ ၀ါဒါျမင့္လြင္က က်ေနာ့္ကုတင္မွာ ႐ွာေနရာတုန္း ကုတင္ေျခရင္းက ေကာက္ရတဲ့ က်ပ္တန္ကေလးတ႐ြက္ကို ေကာက္ ၿပီး၊ တျခား လူေတြမျမင္ေအာင္ ကပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ လူကိုယ္မွာ၀တ္ၿပီး၊ လက္ႏိႈက္ထားတဲ့ ပင္နီတိုက္ပံုထဲက လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
ဗလႀကီးတင္ျမတ္ရဲ႔ ေမြ႔ယာႏွစ္ထပ္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ ပေလးဘြိဳင္တို႔ ဘာတို႔က မိန္းမကိုယ္ တံုးလံုးပံုေတြ ၀ါဒါတေယာက္က ထုတ္လာတာ၊ ဘာယာတန္း အျပင္ကေန ျမင္လို႔၊ တင္ျမတ္ႀကီး ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတယ္။
"ေဟ့လူေတြ... ဒါေတာ့ မထိနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ ဒါေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတာ...."
ဒင္းတို႔ေတြ တင္ျမတ္ကို က်ီစယ္ၿပီး၊ ပံုေတြကို ကုတင္ေပၚမွာ ျပန္တင္ေပးသြားတယ္။
အဘေသာင္းကေတာ့ ကြမ္းဂ်ိဳးေတြနဲ႔ မဲေနတဲ့ သြားကို ျဖဲျပၿပီး၊ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခန္းက မထြက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သြားတယ္။
လွေ႐ႊရဲ႔ ၾကက္ကိစၥ၊ ပိုက္ဆံကိစၥ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ တလာစီျခင္းဟာ လက္ခ်ည္းပဲ ျပန္သြားရတယ္။ တလာစီဖို႔ လာၾကသူေတြထဲ ဦးေက်ာ္ရင္ကလြဲရင္ က်န္သူေတြက က်ေနာ္တို႔ (၆)ခန္းနဲ႔ ၾကည္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။
ႂကြက္ေျခာက္စပ္
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ တခါတေလ ေထာင္၀င္စာရက္မေရာက္ခင္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ အလိုေလာက္မွာ စားစရာျပတ္သြားတာလဲ ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီလို ျပတ္ၿပီဆိုရင္ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြ ဖမ္းဆီးစားေသာက္ရတဲ့အခါ ၾကက္မဟုတ္ပဲ သူ႔ထက္ လြယ္ကူတဲ့၊ ၀ဆြဲပါတဲ့ ႂကြက္ကို ဖမ္းၾကတယ္။
ႂကြက္က ၾကက္ေလာက္ မခဲယဥ္းဘူး။ ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့ အခါတိုင္း စားရတဲ့ အစာပဲ။ အခန္း (၅)က ေအာင္ေငြလာတို႔ အုပ္စုဆိုရင္ အိမ္ေျမာင္လဲ ဖမ္းစားတယ္။ မီးဖုတ္စားတယ္လို႔ ေျပာတာ ပဲ။
ကင္းမလက္မဲ အႀကီးစားႀကီးေတြလဲ မီးဖုတ္လိုက္ရင္ ပုစြန္ကို မီးဖုတ္သလိုမ်ိဳး အနံ႔ထြက္တယ္။ ၅ တိုက္မွာတုန္းက တဖက္ခန္းက မာလာတင္၀င္း( ၈၈-အေရးအခင္းမွာ ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း) ေျပာတယ္။ စားေကာင္းတယ္တဲ့။ စားေတာ့ မၾကည့္ဖူးဘူး။ တိုက္မွာတုန္းက မီးဖုတ္ၾကည့္တာ တကယ္ကို ပုစြန္မီးဖုတ္နံ႔ရတယ္။ တိုက္ခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ကင္းမလက္မဲကို သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ အသာေလးေကာ္ လိုက္ၿပီး၊ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ စကၠဴကို စာအိပ္လိုေခါက္ၿပီး၊ မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတာကို အျပင္ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမလဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ေတြ႔တုန္း တခါတည္း ရန္-ငါ မ်ဥ္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ မပူရေတာ့ဘူး။
ႂကြက္ဖမ္းတာ ေျပာျပမယ္။ ေျမႂကြက္အႀကီးစားႀကီးေတြ ညဖက္ဆို က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ ေဆးတဲ့ေနရာမွာ တင္က်န္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ကို လာစားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ကြန္ကရိျပားႀကီးႏွစ္ခု ကို ပူးခ်ီၿပီး ဘိ လိုလုပ္ထားတယ္။ ေရေနရာမွာ ဘိေထာင္ထားရင္ ႂကြက္ဟာ အစာ႐ွိတဲ့ ဘိေနရာကို တခါတည္း တန္းမလာဘူး။ သံတိုင္နားက အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အသံပလံၾကားရင္ ၀င္လာတဲ့ လမ္းကပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ တျခားလမ္းက လမ္းသစ္ထြင္ မေျပးဘူး။
စိတ္ခ်ရၿပီးလို႔ ဘိနား အစာနားကို ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးဆြဲဖို႔ ေစာင့္ရတဲ့သူက တခါတေလ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ '၀င္ပါေတာ့... ေဟ့ေကာင္ ၀င္စမ္းပါ' လို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆဲေနရတယ္။ 'ေၾသာ္.... ဒီ ႂကြက္မသားႏွယ္.. စားမယ့္အေရး ဟန္လုပ္ ေနရေသး...' လို႔။ တခါတေလ.. ရန္သ႔ူ အန႔ံအသက္မ်ားရရင္... မ၀င္ေတာ့ပဲ 'နင့္အေၾကာင္းကို ငါသိတယ္......' သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားသလားမေျပာတတ္ဘူး၊ ျပန္လွည့္သြားတယ္။
၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိဳးကိုဆြဲ၊ ပိေနတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး အျပတ္႐ွင္းရတယ္။ ပိေနတာပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ မိုးလင္းရင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အျပတ္႐ွင္းၿပီးရင္၊ ေျခရာလက္ရာ၊ ေသြးစ ေသြးန၊ အနံ႔အသက္က အစ မက်န္ေစရဘူး။ က်န္ေနရင္ ဒီေနရာကို ေနာက္ေကာင္ေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ဗလႀကီး တင္ျမတ္က ဒါမ်ိဳးမွာ စိတ္ခ်ရတယ္။ ႂကြက္ကိုင္လဲကၽြမ္းတယ္။ အေရခြံ ဆုပ္ၿပီး ႂကြက္ကို ၀ါးျပားမွာ ၫႇပ္ၿပီး၊ မီးဖိုနားမွာ ေထာင္ၿပီး ၾကပ္တင္ထားလိုက္တယ္။ ေျခာက္သြားေတာ့မွ င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ ဆီျပန္ကေလး- ႂကြက္ေျခာက္စပ္ ကေလးေပါ့။
ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္း
ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့အခါ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ရဲ႔ ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္းလည္း ႐ွိတယ္။ ထမင္းစားအဖြဲ႔၀င္ အားလံုးပါရတယ္။ အေဆာင္၀င္းထဲက ျမက္ပင္ေတြ၊ အျခားအပင္ေတြနဲ႔အတူ ေပါက္ေနတဲ့ ပုစြန္စာ႐ြက္ ဆိုတာေတြ႐ွိတယ္။
ေရမခ်ိဳးခင္မွာ ထမင္းစားအုပ္စု၀င္ေတြဟာ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပိုက္စိပ္တိုက္ ဟင္း႐ြက္ခူး ရတယ္။ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္စာ ဟင္းတအိုးရဖို႔ ဆိုတာကလဲ အေတာ္ေလး ခါးေညာင္း ေအာင္ ခူးရတယ္။ တအိုးစာ ပိုပိုသာသာ (ျမက္ေတြလည္းပါေပါ့ ေလ) ရၿပီဆိုရင္၊ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို လက္ကိုအပ္။ သူက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ေရကန္မွာ စိမ္ေျပနေျပ ဟင္း႐ြက္ေ႐ြး၊ ေရေဆးတယ္။ ၿပီးမွ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က ငပိေၾကာ္တို႔လို၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ တို႔လိုမ်ိဳးနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္ေပးတယ္။
တခါတေလ ကိုယ့္ထမင္းစားအုပ္စု အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ပဲ (၇)ခန္းက လူေတြ ျပတ္ေနရင္လည္း မွ်ရေသးတယ္။ (၇)ခန္းမွာ အျခား MC (II) {ေဆးတကၠသိုလ္ (၂)} ေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ ေဆး (၂)က ခရမ္းသံုးခြက ျမင့္စိုး၊ ဆရာႀကီးသတၱိလို႔ ေခၚတဲ့ ေတာင္ငူက သိန္းထြန္း၊ ေဘာေလာလို႔ေခၚတဲ့ ပုေလာက ၀င္းလြင္၊ မာ႐ွယ္လို႔ေခၚတဲ့ ေပါင္းတည္က တင္ျမင့္၊ ကိုသက္တင္ (စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္) (သဲေတာ-၀မ္းတြင္း)။ ဒီလူေတြလဲ ဧၿပီ ၃ေဆာင္အေရးအခင္းမွာ တိန္႐ွာက္ပိန္တို႔နဲ႔ အတူ စစ္ေခြးတိုက္ျပန္ေတြ။
ေဆာင္းခါဆို မံုညင္းတို႔၊ ကိုက္လန္တို႔ အရမ္းေပါတာ။ ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လံုခ်ည္ျပာေတြက ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔နဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ ကလည္း (၆)ခန္းက သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုကို လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ ႐ွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က တျခား အုပ္စုေတြကိုလည္းမွ်၊ ပိုတာကိုလည္း ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ေပါ့။
ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္က ငပိႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာတိုင္းမွာ အိမ္က ႀကိဳၿပီးသား ငပိရည္ ထည့္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ့ ငပိကို ဒိုင္ခံအားေပးတာ တင္ျမတ္နဲ႔ အာနီပဲ။ ငပိဆိုတာကလည္း ဗူးမေဆးပဲ အသစ္ေရာက္ လာတာကို အေဟာင္းဗူးထဲ ေရာထည့္ေတာ့ ေလာက္တက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ မီးမွာ ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ေတြက ေသၿပီး ငပိေပၚ ေပါေလာေမ်ာ ေနတာေပ့ါ။ ငပိေႏႊးေပးတဲ့ တင္ျမတ္ကို ဘာေတြလဲလို႔ က်ေနာ္က ေမးမိတာ
"ေဟ့ေကာင္.... ဒီထဲက လာတဲ့ပစၥည္းပဲ.. စားေကာင္းတယ္...ဂ်ီးမမ်ားနဲ႔ စား....." တဲ့။
ၾကေလာက္ ငေလာက္
ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ၀ဲနဲ႔ ေလာက္ဟာ၊ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔သေရပတ္လို လူတိုင္းအဖို႔၊ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ။
တင္ေမာင္ေဌး (ပီဒီပီ) (ငွက္ႀကီး-ယခု အေမရိက)တို႔ အဖြဲ႔မွာက်ေတာ့ ေလာက္ရာဇ၀င္က-
သူတို႔ထမင္းစားရင္ အေပၚခန္းက ရာေက်ာ္တို႔္၊ ေအာင္သန္းဦး( ယခု-ဂ်ာမဏီ) တို႔က စပ္စုတယ္။ ဘာနဲ႔ စားၾကသလဲေပါ့။ ေမာင္ေဌးတို႔ အေျဖက "ၾကေလာက္..." တခါတေလ "ငေလာက္"။ သူ႔ အေျဖကို နားမလည္ဘူး။ ပထမေတာ့ ဟင္းအထူးအဆန္း ထင္ပံုရတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေလာက္တက္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ အေသကေလးေတြ၊ ၾကက္သားဟင္းထဲ ေရာ ေနလို႔ ေလာက္ဆိုရင္ ၾကေလာက္၊ ငါးဟင္းထဲက ေလာက္ဆိုရင္ ငေလာက္။ ႐ွားပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ပစ္ရက္ပါ့မလဲ။ တတ္နိုင္သေလာက္ ဖယ္ေပမယ့္၊ ဒီလိုပဲ စားရတာပဲ။ ဗီတာမင္အျပည့္ပါ တယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတာင္ ႐ွိေသးတာ။
ဒါဆိုရင္ ေမာ္ႀကီး (ယခု-အေမရိက)တို႔ က်ေတာ့ "ဘေလာက္" ျဖစ္မွာ။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာ တေန႔မွာ ေထာင္ထဲျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေပးေတြ႔ဘူး။ အျပင္က လာေတ႔ြတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြက ဘဲကင္ေတြ ေလး ငါးေကာင္ ၀ယ္ၿပီးထည့္ေပးလိုက္တာ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ေထာင္၀င္စာထုတ္ေတြကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ သံုးေလး ရက္ေနမွ အထုတ္ ေတြက ေမာ္ႀကီးလက္ထဲရတာ။ အဲဒီမွာ ဘဲကင္ေတြက ေလာက္တက္ေနၿပီ။
လူေတြကလည္း အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ေနၾကေတာ့ ႏွေျမာတာနဲ႔ ေလာက္တက္ ဘဲကင္ေတြပဲ ေႏႊးစားၾကတယ္။ ဘဲကင္ထဲကေလာက္- ဘေလာက္ ေနမွာ။
ေရေႏြးေဂါက္
အာဏာပိုင္ေတြက ထင္းနဲ႔ မီးဖိုတာထက္ ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာပို႐ွာတယ္။ သူက အသက္အႏၱရယ္ ပိုနီးတယ္ေလ။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ရရာပစၥည္းနဲ႔ လုပ္ရတာ။ အေပၚထပ္ အခန္းတခန္းက ေရေႏြးေဂါက္ျပႆနာေၾကာင့္ (၃) ေဆာင္ကို က်ေနာ္ေရာက္ခါစမွာ တခန္းလံုး (၆)တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အမႈက၊ သူ႔လိုပဲ တသက္တကၽြန္းက်တဲ့ ကိုထြန္းက်င္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ သူနဲ႔ ဦးဘမင္း(က်ေနာ္တို႔က ဦးစိန္ေပါလို႔ေခၚတယ္) က ေရေႏြးေဂါက္ တခုကို အက်အန လုပ္တာ။ ေရတံေလ်ာက္က ျပတ္ၿပီး ပဲ့က်လာတဲ့ သြပ္ျပားကို ပါးပါးလွီးၿပီး၊ တပင္စီ ပလပ္စတစ္တထပ္၊ အ၀တ္တထပ္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ပတ္တယ္။ တပင္စီရတဲ့ အဲဒီ လက္ျဖစ္ ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ဆပ္ျပာခြက္ရယ္၊ ႏို႔ဆီခြက္ရယ္နဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္အျဖစ္ ဖန္တီးတယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွာ ကပ္သြယ္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးကို ေန႔လည္ မီးမလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တက္ၿပီး ေဖာက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ႀကိဳးႏွစ္စကို နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ တိုင္ကြယ္ကေန မီသေလာက္မွာ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်ထားတယ္။ ညဖက္မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ ေရေႏြးတည္ဖို႔ အဆင္သင့္။
လူေတြက မီးမလာခင္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရဘံုဘိုင္ ေရတန္းစီ သလို စိန္ကီးနဲ႔ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ေျခရင္းဆိုင္ ကုတင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ခ်ိဳင့္ေတြပံုးေတြ လာခ်ၿပီး တန္းစီလို႔။ တည္မယ္ဆိုရင္ တုတ္ကေလးနဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္ႀကိဳးကို ခ်ိတ္လိုက္တာပဲ။ ေရေႏြးေဂါက္ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပါ၀ါ သံုးစြဲမႈက မ်ားေတာ့ ခ်ိတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ကို အေဆာင္မွာ မီးအားက သိသိသာသာ က်သြားတယ္။ ႐ံုးခန္းက ရိပ္မိတယ္။ တခန္းခန္းမွာေတာ့ ေရေႏြးတည္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာ ႐ွာတယ္သာေျပာတာ ႐ွာခ်င္တဲ့အခန္းမွ ႐ွာတာပါ။ အဘေသာင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ တခါတေလ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ "အဘ ေဆးေလးေသာက္ခ်င္လို႔ ေရေႏြးနည္းနည္းေပးပါ" ဆိုၿပီး လာေတာင္းတာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီေရေႏြးက ေဂါက္နဲ႔မတည္၊ ထင္းမီးမဖိုရင္ ဘယ္က ရမွာလဲ။ သိသိႀကီးနဲ႔ လာလုပ္တာ။ တခါတေလ ေျပာသြားတယ္၊ သတိထားလုပ္ၾကတဲ့။ တျခား၀ါဒါ မေျပာပါဘူး။ အဘေသာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ၊ အားလံုးအေပၚ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ခြက္ကေလးထဲ ဆီနဲနဲထည့္လာၿပီး ဆရာလွေ႐ႊက လက္ဘက္စားခ်င္လို႔ လက္ဘက္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေလး နည္းနည္းေပး ပါ ဆိုတာ ႐ွိေသး။
ဒီလိုပဲ ကိုင္းကၽြန္းမီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမီ ေန,စား ေနရေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို မသိဟန္ ေဆာင္ေနေပး ပါတယ္။ သိပ္လြန္လာလို႔ သတိလာေပးရင္ ခဏ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္၊ ေသြးေအးသြားရင္ ျပန္လုပ္။
ဟက္ပီဘဒ္ေဒ တူးယူ
က်ေနာ့ အသက္ (၂၅) ဟာ ေထာင္ထဲမွာ ျပည့္ရတယ္။ အေထြအထူး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရက ကိုေဌး၀င္း (ဘြန္း) ေမြးေန႔ပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျမာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ သူက က်ေနာ့ထက္ ၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာမွာ ျပည္သူ႔မုံ႔တိုက္က ဆိတ္သားမံု႔ေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ မွာလို႔။ က်ေနာ္ထင္ တယ္၊ ေထာင္၀င္စာေန႔နဲ႔ ေမြးေန႔ကလဲ တရက္ပဲ ျခားပံုရပါတယ္။
ထင္းမီးက အလြယ္တကူမရတတ္ဘူး။ ေမႊးရတာၾကာတယ္။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုေတာ့ ခဏပဲ။ ၀ါဒါ လူလာမစစ္ခင္၊ လွ်ပ္စစ္မီးမၿငိမ္းခင္မွာ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး ေကာ္ဖီတို႔ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ ႀကိဳလုပ္ ထားတယ္။ စားစရာေတြလဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီး မသိမသာ ျပန္ဖံုးထားလိုက္တယ္။
၀ါဒါလည္း လူစစ္ တန္းစီၿပီးလို႔ ထြက္သြားေရာ-
"ဟက္ပီဘတ္ဒ္ေဒ တူးယူ" ဆိုၾကေတာ့တာပဲ။
ေဟးလား၀ါးလားေတြ လုပ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေရးမ၀တဲ့ လူေတြက တေရး တေမာ ျပန္ႏွပ္ၾကတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
3 comments:
ဆရာေရ….ဆရာ့ေဆာင္းပါး ေတြနဲ႔တကြ မာယာကို အျမဲ ဖတ္ရႈအားေပး ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ….
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ယမမင္းဥယ်ာဥ္သို႔ အလည္ေရာက္ျခင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၆ (ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ပီဒီအက္ဖ္ဖိုင္ကို ဆိုလိုတာပါ) မွာ ၁၉၇၇ ဇူလိုင္လကုန္ပိုင္းမွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း အခြင့္အ
ေရးေတြအတြက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ မိႈင္းရာျပည့္ေက်ာင္းသား နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အစိတ္
ေလာက္ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ျပီး ေခါင္းေဆာင္သူမ်ားစာရင္းမွာ ဆရာ့အမည္ကို (ကိုေအးဝင္း၊ရန္ကုန္ ဝိဇၨာသိပၸံ၊လမင္းတရာေအးဝင္း၊ယခု ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္) လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဆရာက စက္မႈတကၠသိုလ္ကဆိုေတာ့ အေရးအခင္းမွာပါဝင္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ခံရျခင္းေၾကာင့္ တကၠ
သိုလ္ေျပာင္းသြားျခင္းလား၊ ဆရာဂါမဏိ၏ မွားယြင္းေဖာ္ျပခ်က္လား သိလိုပါတယ္ ဆရာ….ေနာက္ဆက္ေရးမယ့္ အပိုင္း၃ မွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေဖာ္ျပေပးပါခင္ဗ်ာ…
ညိဳထက္ညိဳ (smsy.mmwordpress.com)
ကိုညိဳခင္ဗ်ာ
ဂါမဏိ နဲနဲ ေခ်ာ္သြားတာပါ။ က်ေနာ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ကပါ။ ဆႏၵျပတဲ့အထဲ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစာငတ္မခံပါ။ ဆႏၵျပလို႔ စစ္ေခြးတိုက္ထဲမွာ အာဏာပိုင္ေတြက ခိုင္းေစလို႔ သူ႔ လက္ပါးေစေတြ ေခြး႐ိုက္ႏြား႐ိုက္ ႐ိုက္တာခံရၿပီး၊ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထပ္ၿပီး ပံုစံကိုင္တာ ခံခဲ့ရတယ္။ ေရးေနပါတယ္။
၃ ေဆာင္ ၆ခန္းက က်ေနာ္တို႔ စစ္ေခြးက ျပန္ေတာ့ ၃ ေဆာင္ ေအာက္ ၂ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မူလ အခန္းပါ။ မဆလ က တစည ျဖစ္သြားသလိုေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေတြ လာပါမယ္ဗ်ာ။
Post a Comment